1. Wykładnia pojęcia „przy wykonywaniu powierzonej mu czynności”, w rozumieniu art. 429 k.c., jest determinowana okolicznościami faktycznymi konkretnej sprawy, a w szczególności tym, czy rodzaj czynności, w związku z którą doszło do wyrządzenia szkody, z punktu widzenia poszkodowanego, przy uwzględnieniu należytej jego staranności, daje obiektywne podstawy do przyjęcia przez niego istnienia funkcjonalnego związku tej czynności z czynnościami, które faktycznie wchodziły w zakres czynności powierzonych.
2. Przepis art. 429 k.c. określa odpowiedzialność powierzającego czynności drugiemu na zasadzie winy i odpowiedzialność ta jest samodzielna i niezależna od odpowiedzialności bezpośredniego sprawcy.

Sąd Okręgowy w Warszawie III Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSR (del.) Andrzej Lipiński

po rozpoznaniu w dniu 26 października 2019 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Miejskiego Rzecznika Konsumentów w Olsztynie przeciwko Bankowi Millennium Spółce Akcyjnej z siedzibą w Warszawie w postępowaniu grupowym o zapłatę,

postanawia:

1. Zgodnie z treścią art. 24 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (Dz. U. z 2018 r., poz. 573 j.t. ze zm.) w sprawach rozpoznawanych w postępowaniu grupowym nie stosuje się przepisów art. 100 ust. 2, art. 101-103, 105, 107 i 109-112 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Nie jest możliwe zwolnienie od kosztów sądowych ani w całości ani w części.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XVIII Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:           Joanna Ciesielska-Borowiec

Sędziowie:                     Magdalena Ławrynowicz, Adrianna Foligowska

po rozpoznaniu w dniu 8 października 2019 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa [dane 15 osób] przeciwko pozwanym R. T. spółce akcyjnej z siedzibą w Ł. o zapłatę,

Sąd Okręgowy w Warszawie IV Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSO Magdalena Kubczak

Sędziowie:                      SSO Anna Tyrluk-Krajewska

SSO Tomasz Jaskłowski

po rozpoznaniu w dniu 27 września 2019 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Ł. K. – reprezentanta grupy przeciwko bankowi (…) S.A. w W. o ustalenie,

postanawia:

1. Sąd, wydając postanowienie w przedmiocie dopuszczalności postępowania grupowego, zobowiązany jest orzekać biorąc za podstawę stan rzeczy z chwili orzekania, tym samym wszelkie zarzuty, odnoszące się do pierwotnego ukształtowania pozwu zbiorowego, w szczególności odnośnie do liczebności grupy i określonych w nim podgrup są irrelewantne dla rozstrzygnięcia.
2. Na etapie badania przesłanek dopuszczalności powództwa grupowego Sąd jest zobligowany jedynie do formalnoprawnej oceny dopuszczalności postępowania grupowego. Natomiast nie jest uprawniony do badania merytorycznej zasadności roszczeń.

Postanowienie nie jest prawomocne.

1. Wskazany w art. 1 ust. 1 u.d.p.g. wymóg jednorodzajowości dochodzonych roszczeń oznacza, że wszystkie osoby objęte pozwem grupowym muszą wystąpić z wnioskiem o udzielenie ochrony prawnej w tej samej formie.
2. Za roszczenia jednego rodzaju niewątpliwie uznać można roszczenia pieniężne. Roszczenia niepieniężne będą zaś jednorodzajowe tylko wówczas, gdy odnoszą się do żądanego sposobu działania (zachowania) pozwanego, to jest gdy wszyscy członkowie grupy żądają określonego działania lub zaniechania (tego samego rodzaju) ze strony pozwanego.
3. Przesłanka liczebności grupy musi być spełniona zarówno w chwili składania pozwu jak i na etapie rozstrzygania przez Sąd o dopuszczalności postępowania grupowego.
4. Trzecią przesłanką podmiotową konieczną do spełnienia dla wszczęcia postępowania grupowego, o której mowa w art. 1 ust. 1 u.d.p.g. jest jednakowość podstawy faktycznej. Powstaje ona, gdy pomiędzy członkami grupy występuje więź oparta na jedności zdarzenia wywołującego szkodę.
5. O „tej samej” podstawie faktycznej można zatem mówić w wypadku istnienia jednego wielostronnego stosunku prawnego, zaś o „takiej samej” – w wypadku wielu stosunków prawnych.
6. Już sam cel przeznaczenia kredytu na zakup lokalu mieszkalnego, jego remontu czy zakupu wyposażenia eliminuje status kredytobiorcy jako przedsiębiorcy.
7. Nawet jeśli osoba zawierająca umowę kredytową w celach mieszkaniowych, prowadzi jednocześnie działalność gospodarczą, nie zmienia to jej statusu w niniejszej sprawie, albowiem czynność w postaci zawarcia umowy kredytu pozostawała bez bezpośredniego związku z tą działalnością.

1. Wyznaczenie terminu do podniesienia zarzutów w trybie art. 15 u.d.p.g. powinno następować postanowieniem (w ustawie użyto sformułowania „w wyznaczonym przez sąd terminie”). Zobowiązywanie pozwanego do zajmowania stanowiska wobec kolejnych modyfikacji zakresu powództwa w formie zarządzeń nie może być jednak uznane za skutkujące pozbawieniem możliwości ochrony praw.
2. Nie jest prawidłowe stanowisko, że wykaz członków grupy może być tylko jeden, ostateczny i dopiero od jego doręczenia może rozpocząć bieg termin do zgłoszenia zarzutów.
3. Prowadzenie działalności gospodarczej w kredytowanej nieruchomości nie przesądza o bezpośrednim związku umowy kredytu z działalnością gospodarczą.
4. Postępowanie grupowe, w którym sformułowano żądanie „ustalenia odpowiedzialności” pozwanego, ma charakter szczególnego postępowania autonomicznego, które nie może być utożsamione pod względem konstrukcyjnym z postępowaniem kończącym się wydaniem wyroku wstępnego w rozumieniu art. 318 k.p.c., a także z postępowaniem o ustalenie prawa lub stosunku prawnego na podstawie art. 189 k.p.c.

1. Skoro ustawodawca przewidział odrębne podstawy odpowiedzialności z tytułu pomocnictwa (skorzystania ze szkody wyrządzonej przez inną osobę) to znaczy, że czyn pomocnika (korzystającego ze szkody) został wyjęty spod ogólnej regulacji odpowiedzialności za czyn własny, przewidzianej w art. 415 i 416 k.c.
2. Zgodnie z modelem przyjętym przez polskiego ustawodawcę w przepisie art. 361 k.c. sprawca szkody ponosi odpowiedzialność jedynie za normalne, a nie za wszystkie, skutki działania lub zaniechania, przy czym za „normalne skutki działania i zaniechania uznaje się takie, które zwykle w danych okolicznościach następują”.
3. Odpowiedzialność pomocnika jest jedynie pochodną odpowiedzialności sprawcy szkody. Podstawowym warunkiem przyjęcia odpowiedzialności z tytułu pomocnictwa jest zatem wykazanie, że uzasadniona jest odpowiedzialność deliktowa sprawcy głównego.
4. Z samej konstrukcji odpowiedzialności pomocnika wynika, iż aby być „pomocnym do wyrządzenia szkody” należy obejmować świadomością czyn niedozwolony, w którego popełnieniu pomocnik miałby uczestniczyć. Jeżeli brak tak rozumianej umyślności, ewentualne działania lub zaniechania pomocnika są jedynie elementem stanu faktycznego prowadzącego do powstania szkody, ale nie są czynami, z którymi system prawny wiąże odpowiedzialność odszkodowawczą.
5. Profesjonalny obowiązek banków działania ze szczególną starannością odnosi się do ochrony środków pieniężnych powierzonych bankowi przez posiadacza rachunku i z istoty rzeczy wiąże się z odpowiedzialnością kontraktową.

1. Zgodnie z art. 16 ust. 1 u.d.p.g. na powodzie spoczywa ciężar dowodowy w kwestii wykazania przynależności poszczególnych członków do grupy. Koniecznym jest opracowanie szczegółowej imiennej listy członków grupy oraz udowodnienie, że każda z nich spełnia warunki przynależności do grupy.