1. O dopuszczalności postępowania grupowego na podstawie art. 1 ust. 2, jeżeli powództwo ogranicza się do żądania ustalenia odpowiedzialności pozwanego (art. 2 ust. 3), decyduje kwalifikacja prawna roszczenia, którego członkowie grupy zamierzają dochodzić w późniejszych procesach z wykorzystaniem prejudykatu uzyskanego w postępowaniu grupowym. Jeżeli takie roszczenie mieści się w zakresie przedmiotowym ustawy określonym w art. 1 ust. 2, postępowanie grupowe o ustalenie odpowiedzialności pozwanego jest dopuszczalne. Istnienie interesu w wytoczeniu pozwu grupowego po stronie członków grupy Sąd może ustalić na podstawie wskazanych w nim przyszłych roszczeń pieniężnych. Sąd może w tym celu wezwać do sprecyzowania indywidualnych roszczeń, których członkowie grupy zamierzają dochodzić w oparciu o prejudykat uzyskany w postępowaniu grupowym.
2. Pojęcie ustalenia odpowiedzialności na gruncie art. 2 ust. 3 ustawy należy rozumieć autonomicznie, przy uwzględnieniu celów i funkcji postępowania grupowego. W szczególności ustalenie odpowiedzialności w postępowaniu grupowym nie jest tożsame z uznaniem roszczenia za usprawiedliwione w zasadzie, jak ma to miejsce w przypadku wyroku co do zasady (art. 318 k.p.c.).
3. Wydanie w postępowaniu grupowym wyroku ustalającego dotyczącego dużej grupy osób ma na celu jedynie ustalenie odpowiedzialności pozwanego za określone zdarzenie – nie chodzi natomiast o ustalenie także poniesienia szkody przez każdego z poszczególnych członków grupy. Przedmiotem postępowania grupowego przy żądaniu ustalenia są więc tylko okoliczności wspólne wszystkim członkom grupy, a nie okoliczności indywidualne dotyczące poszczególnych członków, które będą badane dopiero w późniejszych indywidualnych procesach. Za wystarczające należy wówczas uznać prawdopodobieństwo, że szkoda wystąpiła, choć sąd może także w postępowaniu grupowym przesądzić tę okoliczność stanowczo, jeśli jest to możliwe i celowe.
4. Dopuszczalne jest w postępowaniu grupowym powództwo o ustalenie odpowiedzialności pozwanego w sprawie o roszczenie pieniężne wynikające z czynu niedozwolonego stanowiącego jedno zdarzenie (art. 2 ust. 3 w zw. z art. 1 ust. 1 i 2) także w sytuacji, gdy przesłanka wystąpienia szkody i jej wysokości jest zależna od indywidualnych okoliczności faktycznych dotyczących poszczególnych członków grupy. Fakty dotyczące wysokości lub wymagalności konkretnych, indywidualnych roszczeń nie powinny być brane pod uwagę przy badaniu i ocenie na gruncie art. 1 ust. 1 u.d.r.p.g. tożsamości podstawy faktycznej roszczenia lub tego, czy jest ona jednakowa.
5. Niezłożenie przez jednego z członków grupy oświadczenia o przystąpieniu do grupy, przewidzianego w art. 12 nie prowadzi do niedopuszczalności postępowania grupowego w odniesieniu do wszystkich członków grupy z powodu nie zachowania warunku jednorodzajowości roszczeń. Sąd powinien uwzględnić tę okoliczność w postanowieniu o ustaleniu składu grupy (art. 17 ust. 1) nie umieszczając tej osoby w składzie grupy.
6. Nawet jeżeli określone zdarzenie może prowadzić także do naruszenia dobra osobistego, roszczenie odszkodowawcze za wyrządzenie szkody majątkowej w związku z tym zdarzeniem, nie jest roszczeniem z tytułu czynu niedozwolonego o ochronę dóbr osobistych w rozumieniu art. 1 ust. 2.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSO Izabela Baca

Sędziowie:                     SSO Piotr Jarmundowicz, SSO Krzysztof Rudnicki

po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2015 r. we Wrocławiu na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa E. S. działającej jako reprezentant grupy przeciwko (…) Bank (…) S.A. we W. o zapłatę

postanawia:

zarządzić ogłoszenie o wszczęciu postępowania grupowego.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący:         SSO Aneta Fiałkowska – Sobczyk

Sędziowie:                   SSO Sławomir Urbaniak; SSO Marcin Śmigiel

po rozpoznaniu w dniu 7 stycznia 2015 r. we Wrocławiu na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa (…) przeciwko (…) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (…) (…) spółki komandytowo – akcyjnej z siedzibą we W. o zapłatę

postanawia:

ustalić, że w skład grupy w rozpoznawanej sprawie wchodzą: [23 członków grupy].

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSA Ewa Zalewska

Sędziowie:                     SSA Krzysztof Tucharz, SSA Beata Waś (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2014 r.  w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Miejskiego rzecznika Konsumentów Urzędu Miasta w W. przeciwko (…) Towarzystwu (…) S.A. w W. o zapłatę na skutek zażalenia pozwanego na postanowienie Sądu Okręgowego w warszawie z dnia 8 sierpnia 2011 r., sygn. akt III C 1322/13

postanawia:

1. umorzyć postępowanie zażaleniowe;
2. rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego pozostawić Sądowi Okręgowemu w Warszawie w orzeczeniu kończącym postępowanie w instancji.

1. Ustalenie składu grupy przez sąd z pominięciem części osób, które złożyły oświadczenie o przystąpieniu do grupy, w przypadku, kiedy pominięcie jest zgodne z twierdzeniami powoda wyrażonymi w toku postępowania, można uznać za poczynione przez samego powoda. Nie zamyka to definitywnie możliwości wykazania przez pominięte osoby swojej przynależności do grupy. Możliwe jest przystąpienie przez takie osoby do grupy w trybie art. 11 i n. ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym przez złożenie oświadczenia o przystąpieniu do grupy.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący:                    SSO Grzegorz Tyliński

Sędziowie:                              SSO Bożena Chłopecka, SSO Ewa Ligoń-Krawczyk

po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2014 roku w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa P.K. przeciwko Skarbowi Państwa – Ministrowi Pracy i Polityki Społecznej, Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych w W.,  (…) S.A. w W.,  (…) S.A. w W.,  (…) S.A. w W.,  (…) S.A. w W.,  (…) S.A. w W.,  (…) S.A. w W. w likwidacji,  (…) S.A. w W.,  (…) S.A. w W.,  (…) S.A. w W. o ustalenie

postanawia

1. Ustawodawca nie wskazał jakimi kryteriami ma kierować się Sąd przy ocenie zasadności wniosku o zabezpieczenie kosztów procesu. Jednocześnie nadał tej instytucji charakter fakultatywny. Należy więc mieć na względzie fakt, iż z jednej strony instytucja kaucji służy ochronie interesów pozwanego oraz ma przeciwdziałać „pieniactwu procesowemu”. Z drugiej strony nie może ograniczyć korzystania z dochodzenia roszczeń w postępowaniu grupowym, poprzez zobowiązanie reprezentanta grupy do uiszczenia, na początkowym etapie procesu, części przewidywanych kosztów procesu, na wypadek jego przegrania. Nadto, należy kierować się zasadą równego traktowania stron.

Orzeczenie uchylone postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 26 sierpnia 2015 r., III APz 25/15.

1. Roszczenia dotyczące waloryzacji wynagrodzeń nie mieszczą się w katalogu roszczeń, których dochodzenie w postępowaniu grupowym jest dopuszczalne, zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym. Potencjalne zaniżenie wysokości wynagrodzeń związane z niedokonaniem waloryzacji winno być więc przedmiotem sporu o wynagrodzenie. Nie ma potrzeby odwoływania się do odpowiedzialności deliktowej.

1. Osoby, których oświadczenia o przystąpieniu do grupy dołączono do pozwu, status członków grupy uzyskują z chwilą uprawomocnienia się postanowienia w przedmiocie dopuszczalności postępowania grupowego. Natomiast osoby, które przystąpiły do grupy w następstwie publikacji ogłoszenia o wszczęciu postępowania grupowego, status członka grupy uzyskują z chwilą uprawomocnienia się postanowienia ustalającego skład grupy.
2. Postanowienie co do składu grupy wydaje się w stosunku do członków, którzy przystąpili do grupy w następstwie publikacji ogłoszenia o wszczęciu postępowania grupowego.
3. Skoro osoby przystępujące do grupy na dalszym etapie postępowania grupowego (w następstwie publikacji ogłoszenia o jego wszczęciu) mają możliwość wystąpienia z postępowania grupowego do momentu, który ostatecznie cementuje ich status w procesie, to podobne uprawnienia trzeba przyznać osobom, których oświadczenia dołączono już do pozwu. Dlatego należy przyjąć, że osoby, których oświadczenia dołączono do pozwu, mogą wystąpić z tego postępowania do momentu, kiedy ich status procesowy zostanie ostatecznie przesądzony, czyli do chwili uprawomocnienia się orzeczenia w przedmiocie dopuszczalności postępowania grupowego.
4. Oświadczenie o wystąpieniu z grupy stanowi czynność dyspozytywną jej członka. Nie jest nowym faktem i dowodem. Nie może być również uznane za rozszerzenie żądania pozwu albo wystąpienie z nowymi roszczeniami. W konsekwencji przedstawienie oświadczenia o wystąpieniu z grupy na etapie postępowania zażaleniowego jest dopuszczalne.

1. Definicja konsumenta zawarta w art. 22¹ k.c. łączy kryterium podmiotowe i przedmiotowe, wskazując, że za konsumenta może być uważana tylko osoba fizyczna znajdująca się w sytuacji prawnej polegającej na dokonywaniu czynności cywilnoprawnej, mającej wywołać skutek prawny w jej relacji z przedsiębiorcą. Przepis ten rozumieć należy jako ograniczający pojęcie konsumenta tylko do stosunków osoby fizycznej z przedsiębiorcą.
2. Niepaństwowa uczelnia wyższa traktowana być powinna jako przedsiębiorca, a studentowi w relacji z niepaństwową uczelnią wyższą przysługuje status konsumenta.