Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSA Ewa Zalewska

Sędziowie:                     SSA Krzysztof Tucharz, SSA Beata Waś (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2014 r.  w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Miejskiego rzecznika Konsumentów Urzędu Miasta w W. przeciwko (…) Towarzystwu (…) S.A. w W. o zapłatę na skutek zażalenia pozwanego na postanowienie Sądu Okręgowego w warszawie z dnia 8 sierpnia 2011 r., sygn. akt III C 1322/13

postanawia:

1. umorzyć postępowanie zażaleniowe;
2. rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego pozostawić Sądowi Okręgowemu w Warszawie w orzeczeniu kończącym postępowanie w instancji.

1. Ustalenie składu grupy przez sąd z pominięciem części osób, które złożyły oświadczenie o przystąpieniu do grupy, w przypadku, kiedy pominięcie jest zgodne z twierdzeniami powoda wyrażonymi w toku postępowania, można uznać za poczynione przez samego powoda. Nie zamyka to definitywnie możliwości wykazania przez pominięte osoby swojej przynależności do grupy. Możliwe jest przystąpienie przez takie osoby do grupy w trybie art. 11 i n. ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym przez złożenie oświadczenia o przystąpieniu do grupy.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący:                    SSO Grzegorz Tyliński

Sędziowie:                              SSO Bożena Chłopecka, SSO Ewa Ligoń-Krawczyk

po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2014 roku w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa P.K. przeciwko Skarbowi Państwa – Ministrowi Pracy i Polityki Społecznej, Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych w W.,  (…) S.A. w W.,  (…) S.A. w W.,  (…) S.A. w W.,  (…) S.A. w W.,  (…) S.A. w W.,  (…) S.A. w W. w likwidacji,  (…) S.A. w W.,  (…) S.A. w W.,  (…) S.A. w W. o ustalenie

postanawia

1. Ustawodawca nie wskazał jakimi kryteriami ma kierować się Sąd przy ocenie zasadności wniosku o zabezpieczenie kosztów procesu. Jednocześnie nadał tej instytucji charakter fakultatywny. Należy więc mieć na względzie fakt, iż z jednej strony instytucja kaucji służy ochronie interesów pozwanego oraz ma przeciwdziałać „pieniactwu procesowemu”. Z drugiej strony nie może ograniczyć korzystania z dochodzenia roszczeń w postępowaniu grupowym, poprzez zobowiązanie reprezentanta grupy do uiszczenia, na początkowym etapie procesu, części przewidywanych kosztów procesu, na wypadek jego przegrania. Nadto, należy kierować się zasadą równego traktowania stron.

Orzeczenie uchylone postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 26 sierpnia 2015 r., III APz 25/15.

1. Roszczenia dotyczące waloryzacji wynagrodzeń nie mieszczą się w katalogu roszczeń, których dochodzenie w postępowaniu grupowym jest dopuszczalne, zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym. Potencjalne zaniżenie wysokości wynagrodzeń związane z niedokonaniem waloryzacji winno być więc przedmiotem sporu o wynagrodzenie. Nie ma potrzeby odwoływania się do odpowiedzialności deliktowej.

1. Osoby, których oświadczenia o przystąpieniu do grupy dołączono do pozwu, status członków grupy uzyskują z chwilą uprawomocnienia się postanowienia w przedmiocie dopuszczalności postępowania grupowego. Natomiast osoby, które przystąpiły do grupy w następstwie publikacji ogłoszenia o wszczęciu postępowania grupowego, status członka grupy uzyskują z chwilą uprawomocnienia się postanowienia ustalającego skład grupy.
2. Postanowienie co do składu grupy wydaje się w stosunku do członków, którzy przystąpili do grupy w następstwie publikacji ogłoszenia o wszczęciu postępowania grupowego.
3. Skoro osoby przystępujące do grupy na dalszym etapie postępowania grupowego (w następstwie publikacji ogłoszenia o jego wszczęciu) mają możliwość wystąpienia z postępowania grupowego do momentu, który ostatecznie cementuje ich status w procesie, to podobne uprawnienia trzeba przyznać osobom, których oświadczenia dołączono już do pozwu. Dlatego należy przyjąć, że osoby, których oświadczenia dołączono do pozwu, mogą wystąpić z tego postępowania do momentu, kiedy ich status procesowy zostanie ostatecznie przesądzony, czyli do chwili uprawomocnienia się orzeczenia w przedmiocie dopuszczalności postępowania grupowego.
4. Oświadczenie o wystąpieniu z grupy stanowi czynność dyspozytywną jej członka. Nie jest nowym faktem i dowodem. Nie może być również uznane za rozszerzenie żądania pozwu albo wystąpienie z nowymi roszczeniami. W konsekwencji przedstawienie oświadczenia o wystąpieniu z grupy na etapie postępowania zażaleniowego jest dopuszczalne.

1. Definicja konsumenta zawarta w art. 22¹ k.c. łączy kryterium podmiotowe i przedmiotowe, wskazując, że za konsumenta może być uważana tylko osoba fizyczna znajdująca się w sytuacji prawnej polegającej na dokonywaniu czynności cywilnoprawnej, mającej wywołać skutek prawny w jej relacji z przedsiębiorcą. Przepis ten rozumieć należy jako ograniczający pojęcie konsumenta tylko do stosunków osoby fizycznej z przedsiębiorcą.
2. Niepaństwowa uczelnia wyższa traktowana być powinna jako przedsiębiorca, a studentowi w relacji z niepaństwową uczelnią wyższą przysługuje status konsumenta.

Postanowienie zostało uchylone postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 3 czerwca 2015 r.

1. Aby można było mówić o jedności podstawy faktycznej uzasadniającej możliwość dochodzenia roszczeń w postępowaniu grupowym, przesłanki zaistnienia roszczeń powinny być wspólne dla wszystkich uczestników grupy.
2. Jeśli szkoda (jej postać i rozmiar), która potencjalnie mogła powstać w przypadku opóźnienia w realizacji przedmiotowej inwestycji, polegającej na wybudowaniu lokali, jest zasadniczo zróżnicowana w stosunku do poszczególnych członków grupy. Zróżnicowanie okoliczności faktycznych wpływających na postać i rozmiar szkody wyklucza ustalenie zatem w niniejszej sprawie jedności podstawy faktycznej. Taka sytuacja ma miejsce, jeżeli szkoda w przypadku każdego z członków grup mogła powstać w innej postaci – w zależności od stanu faktycznego odnoszącego się do konkretnego członka grupy.
3. Mimo że roszczenie powodów znajduje się we wzorcu umowy, który może podlegać ocenie w zakresie abuzywności, to roszczenia powodów nie mają żadnego związku z potrzebą ochrony konsumenta przed silniejszym uczestnikiem obrotu. Roszczenia powodów w niniejszej sprawie są roszczeniami odszkodowawczymi, związanymi z ewentualnym nienależytym wykonaniem umowy. Wobec tego sprawa przedmiotowa nie jest sprawą o ochronę konsumentów. Powód nie żąda bowiem w niniejszej sprawie szczególnej ochrony z uwagi na swój status, a jedynie dochodzi odszkodowania w związku z zaistnieniem przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej.

Sąd Apelacyjny w Warszawie Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący:                                   SSA Marzena Góral

Sędziowie:                                             SSA Edyta Jefimko (spr.), SSO (del.) Joanna Staszewska

po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2014 roku w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa Powiatu (…) jako przedstawiciela grupy powiatów, w której skład wchodzą: (…) przeciwko Skarbowi Państwa – Ministrowi Infrastruktury i Rozwoju o ustalenie na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie  z dnia 17 grudnia 2013 r. sygn. akt II C 593/12

1. W ocenie Sądu: [dane poszczególnych członków grupy] spełnili wszystkie wymogi uprawniające ich do występowania w niniejszej sprawie w charakterze członków grupy.
2. Każda z wymienionych osób, w maju 2010 r. posiadała mienie (ruchome lub nieruchomości) na terenie zalanym wodami powodziowymi oraz, w związku z zalaniem w maju 2010 r. i czerwcu 2010 r., poniosła szkodę majątkową. Przy czym, (…) – jako następca prawny, w drodze dziedziczenia po mężu (…). Wszyscy złożyli oświadczenia spełniające wymogi art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (Dz. U. 2010, nr 7, poz. 44), tj. wskazywały zgłoszone żądanie, okoliczności uzasadniające żądanie, przynależność go grupy, dowody.
3. Wszystkie zgłoszone przez w/w osoby roszczenia są roszczeniami jednego rodzaju, w rozumieniu art. 1 ust. 1 w/w ustawy – o ustalenie solidarnej odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanych w sprawie o naprawienie szkody wyrządzonej wskutek czynu niedozwolonego pozwanych, na który składają się zaniedbania pozwanych w zakresie ich obowiązków z zakresu ochrony przeciwpowodziowej, które łącznie doprowadziły do przerwania wału przeciwpowodziowego położonego wzdłuż lewego brzegu Wisły, km Wisły 611, w miejscowości Świniary, w gminie Słubice, w powiecie płockim, w dniu 23 maja 2010 r., i następnie dwukrotnego zalania, w maju i czerwcu 2010 r., obszaru położonego po lewej stronie Wisły w rejonie Doliny Iłowsko-Dobrzykowskiej. Oparte są więc na tej samej podstawie faktycznej.