1. Niezależnie od możliwości dochodzenia naprawienia szkody wynikającej z przepisów, do których odsyła art. 24 § 2 k.c., środki służące do ochrony dóbr osobistych można podzielić na majątkowe i niemajątkowe, co nie zmienia faktu, iż będą ich dotyczyć roszczenia, które ciągle uznawać należy za służące właśnie ochronie dóbr osobistych. Roszczenie o zadośćuczynienie pieniężne kwalifikuje się zatem jako majątkowy środek ochrony dóbr osobistych. Skoro w samym pozwie stwierdzono, że źródłem roszczeń ma być doznana krzywda, to nie może budzić wątpliwości, iż roszczenia te będą dotyczyć ochrony dóbr osobistych, a więc ich dochodzenie w postępowaniu grupowym jest wykluczone.

Orzeczenie zostało zmienione postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 28 sierpnia 2012 r., sygn. akt I ACz 399/12.

1. Bycie konsumentem nie jest cechą własną podmiotu, lecz wskazaniem jego roli w obrocie gospodarczym. Źródłem ustanowienia szczególnego reżimu ochrony konsumentów jest naturalna nierówność pomiędzy konsumentami a przedsiębiorcami. Kodeks cywilny zawiera jedynie ogólną definicję terminu „konsument”, nie określa konsekwencji prawnych z tym związanych, które z kolei są wyrażone w ramach uregulowania konkretnych stosunków prawnych, w których pojawia się już nie tylko konsument, ale zazwyczaj pojawiają się również wymagania dotyczące drugiej strony stosunku konsumenckiego. Zasadniczo ochrona w poszczególnych ustawach konsumenckich uzależniona jest od tego, z kim konsument nawiązuje relację prawną. Najczęściej jest to przedsiębiorca, ale definiowany często w sposób różny ze względu na cele aktów prawnych opisujących te relacje.
2. Gmina może prowadzić działalność gospodarczą, posiada zatem status przedsiębiorcy w rozumieniu ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym. Jest tak m. in. dlatego, iż przedmiot ochrony przewidziany przez powyższą ustawę oraz ustawę z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów jest podobny – ochrona konsumentów, czyli podmiotów mających słabszą pozycję rynkową w porównaniu z profesjonalistą, przedsiębiorcą.
3. Najczęściej działalność polegająca na świadczeniu usług użyteczności publicznej jest wykonywana z zamiarem osiągnięcia zysku i nie zmienia tego nawet fakt, że zysk ten jest traktowany jako drugoplanowy, gdyż pierwszoplanowym celem zawsze będzie zaspokajanie potrzeb wspólnoty samorządowej – działalność taka kwalifikuje się do określenia mianem działalności gospodarczej.
4. Z punktu widzenia standardów ochrony konstytucyjnej wynikającej z art. 76 Konstytucji RP niesłusznym było by różnicować pozycję osób fizycznych zaspokajających swoje najbardziej elementarne potrzeby życiowe – prawo do mieszkania, wedle kryteriów dotyczących statusu prawnego podmiotu zapewniającego taką usługę, tj. tego czy prowadzący taką działalność jest podmiotem prawa publicznego (gmina), czy też prywatnego.

Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSA Józef Wąsik

Sędziowie:                     SSA Władysław Pawlak (spr.), SSA Jerzy Bess

po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2011r. w Krakowie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Powiatowego Rzecznika Konsumentów Powiatu T. jako reprezentanta grupy (…) przeciwko A S.A. w W. o nakazanie wypłacenia świadczeń na skutek zażalenia powiatowego Rzecznika Konsumentów od zarządzenia Przewodniczącego składu Sądu Okręgowego w Tarnowie z dnia 21 stycznia 2011r., sygn. akt I C 977/10

Sąd Okręgowy w Tarnowie Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSO Marek Syrek

po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2011 r. w Tarnowie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Powiatowego Rzecznika Konsumentów Powiatu Tarnowskiego działającego na rzecz (…) A. S.A. w W. o nakazanie wypłacenia świadczeń,

zarządza:

zwrot pozwu.

Orzeczenie zostało uchylone postanowieniem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 29 lipca 2011 r., sygn. akt I ACz 1112/11.

1. Zgodnie z art. 16 ust. 3 w zw. z art. 186 ust. 1 ustawy Prawo wodne tylko w przypadku sprawy wytoczonej przeciwko właścicielowi wody lub właścicielowi urządzenia wodnego w związku z zalaniem gruntu podczas powodzi w wyniku nieprzestrzegania przez niego przepisów ustawy przysługuje odszkodowanie (na warunkach określonych w ustawie Prawo wodne), które może być dochodzone bezpośrednio na drodze sądowej bez potrzeby wyczerpania trybu postępowania administracyjnego.