1. Sąd okręgowy działa w składzie sprzecznym z przepisami prawa, jeśli w składzie sądu bierze udział więcej niż jeden sędzia innego sądu. Wskazane uchybienie sprawia, iż w zakresie czynności podjętych w niewłaściwym składzie postępowanie dotknięte jest nieważnością.

1. Stanowisko zawarte w tezie nr 1 zostało zakwestionowane przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku w postanowieniu z dnia 14 maja 2013 r., I ACz 464/13.
2. Sąd badając przesłanki warunkujące rozpoznanie sprawy w postępowaniu grupowym bada pozew pod kątem spełnienia przesłanek zawartych w art. 6. Artykuł 12 ma zaś zastosowanie w sytuacji, gdy do toczącego się postępowania przystąpią nowi uczestnicy, którzy nie zostali objęci pozwem na skutek wydania postanowienia o ogłoszeniu wszczęcia postępowania grupowego.
3. Podstawa faktyczna jest zatem taka sama, bowiem każdy z członków powołuje się na wprowadzenie w błąd i nieświadomość zawarcia umowy pomimo jej faktycznego zawarcia, przy czym nie ma znaczenia w jakiej dacie doszło do zawarcia umów, ponieważ niniejsza okoliczność nie ma wpływu na dopuszczalność rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym. Roszczenie każdego z członków grupy należy kwalifikować jako oparte na takiej samej podstawie, ponieważ opiera się na takiej samej umowie.
4. Na obecnym etapie brak jest wygenerowania kosztów po stronie pozwanej, które stwarzałyby przesłankę zobowiązującą stronę powodową do zabezpieczenia kosztów procesu. Samo zaś oświadczenie pozwanych, że są na etapie poszukiwania pełnomocnika nie stanowi wystarczającego asumptu do tego, aby koniecznym było zabezpieczenie kosztów procesu.

Sąd Okręgowy w Opolu Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSO Magdalena Domińczyk – Trzciańska

Sędziowie:                    SSO Ryszard Kądziela, SSO Beata Hetmańczyk

po rozpoznaniu w dniu 18 lipca 2012 r. w Opolu na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa J. M jako reprezentanta grupy (…) przeciwko (…) Spółka z o.o. w Opolu o zapłatę

postanawia:

zarządzić ogłoszenie o wszczęciu postępowania grupowego toczącego się przed Sądem Okręgowym w Opolu – Wydział I Cywilny pod sygn. akt I C 605/11

Sąd Okręgowy w Olsztynie Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący:                                   SSO Bożena Charukiewicz

Sędziowie:                                             SSO Juliusz Ciejek, SSO Przemysław Jagosz

po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2012 roku w O. na rozprawie sprawy z powództwa B.S., przeciwko (…) Sp. z o.o. w O. o zapłatę

postanawia:

1. zarządzić ogłoszenie o wszczęciu postępowania grupowego

Orzeczenie zostało uchylone postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19 października 2012 r., sygn. akt I ACz 1777/12. Tezy zakwestionowane przez Sąd Apelacyjny w Warszawie oznaczono kursywą.

1. Zawężanie pojęcia „roszczenie o ochronę konsumentów” do bardzo wąskiego zakresu nie znajduje uzasadnienia w literalnym brzmieniu ustawy. Strona powodowa wywodziła swe roszczenia z konstrukcji odpowiedzialności za nienależyte wykonanie umów, których stroną byli konsumenci, co wypełniało przesłankę art. 1 ust. 2 ustawy.
2. Postępowanie grupowe musi być dopuszczalne względem każdego członka grupy, a w sytuacji w której roszczenia niektórych osób nie mają cech właściwych grupie, sąd wydaje postanowienie o odrzuceniu pozwu na podstawie art. 10 ustawy.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:    SSO Bożena Charukiewicz

Sędziowie:              SSO Wojciech Wacław, SSO Przemysław Jagosz

po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2012 r. w Olsztynie na rozprawie sprawy z powództwa B.S. przeciwko (…) o zapłatę

postanawia:

rozpoznać sprawę z powództwa B. S. jako reprezentanta grupy w skład której wchodzą: (…) przeciwko (…) o zapłatę w postępowaniu grupowym.

1. Postępowanie grupowe przewidziane w ustawie z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (Dz. U. z 2010 r. nr 7 poz. 44) cechuje się etapowością. W pierwszym etapie takiego postępowania sąd ocenia jego dopuszczalność. Kwestie tę statuuje art. 10 u.d.p.g., zaś pozytywne orzeczenie w tym względzie stwierdza wystąpienie pozytywnych przesłanek wyspecyfikowanych w art. 1 przedmiotowej ustawy.
2. Jeśli w postępowaniu grupowym są dochodzone roszczenia pieniężne, oprócz przesłanek podmiotowych i przedmiotowych dopuszczalności powództwa zawartych w art. 1 ust. 1 i 2 u.d.p.g., dodatkowo niezbędne jest ujednolicenie wysokości roszczenia każdego członka grupy bądź podgrupy.
3. Powództwo wywiedzione w trybie postępowania grupowego może się opierać na odpowiedzialności deliktowej.
4. Elementy merytoryczne powództwa w zakresie podstawy faktycznej dochodzonego roszczenia, nie podlegają rozpoznaniu na etapie oceny dopuszczalności postępowania grupowego.

1. W postępowaniu grupowym rozpoznawane są sprawy, w których dochodzone są roszczenia jednego rodzaju, oparte na tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej, przez co najmniej 10 osób. Postępowanie grupowe w sprawach o roszczenia pieniężne jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy wysokość roszczenia każdego członka grupy została ujednolicona przy uwzględnieniu wspólnych okoliczności sprawy. Takie ujednolicenie może nastąpić w podgrupach, liczących co najmniej 2 osoby.

1. Zarzut przedawnienia roszczeń wykracza poza ramy badania wstępnego, zmierzającego do oceny dopuszczalności postępowania grupowego, stosownie do art. 10 ust. 1 ustawy. Kwestia przedawnienia roszczeń jest zarzutem prawa materialnego i podlegać może rozpoznaniu dopiero w postępowaniu rozpoznawczym, nie stanowi natomiast formalnej przeszkody uzasadniającej odrzucenie pozwu. Także przewidywania Sądu Okręgowego, że być może niektóre powiaty w ogóle nie poniosły szkody, nie stanowią okoliczności uzasadniającej odrzucenie pozwu, lecz – gdyby się potwierdziły – mogą wpłynąć na treść merytorycznego rozstrzygnięcia.
2. Nie można natomiast zgodzić się z poglądem, iż powaga rzeczy osądzonej wobec dwóch członków grupy uzasadnia odrzucenie pozwu w całości. Tak byłoby w istocie w przypadku, gdyby liczba pozostałych członków grupy nie sięgała 10 osób. Pozew należało odrzucić jedynie wobec osób objętych powagą rzeczy osądzonej, a podstawę prawną takiego rozstrzygnięcia stanowi art. 199 § 1 pkt. 2 k.p.c., który to przepis ma zastosowanie także w przypadku postępowania grupowego (vide art. 24 ust. 1 ustawy).
3. Wstępne badanie dopuszczalności postępowania grupowego ogranicza się do kwestii formalnych określonych w art. 1 i 2 ustawy. Stwierdzenie dopuszczalności nie obejmuje natomiast merytorycznej oceny żądania i nie przesądza zatem w żadnym wypadku o zasadności dochodzonego roszczenia.

Orzeczenie zostało uchylone postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 sierpnia 2012 r., sygn. akt I Acz 1298/12.

1. Kosztami procesu są koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Kwota, która może być wydatkowana na oświadczenia powoda w związku z ewentualnym stwierdzeniem oczywistej bezzasadności powództwa, nie jest kosztem procesu. Wniosek pozwanego o zobowiązanie powoda do złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu w zakresie tej kwoty jest całkowicie nieusprawiedliwiony.