1. Członkowie spółdzielni mieszkaniowej w zakresie wiążących ich ze spółdzielnią stosunków prawnych uregulowanych np. w umowach lub statutach, które zawierają niedozwolone postanowienia umowne, są konsumentami.
2. Pomimo uiszczania opłat tylko przez jednego z małżonków, drugi z małżonków jest uprawniony do żądania zwrotu odsetek od wpłaconych kwot waloryzacji lub odsetek karnych od nienależnie pobranego świadczenia (kwot waloryzacji).
3. Spółdzielnia nie może odmówić przyjęcia nabywcy ekspektatywy odrębnej własności lokalu w poczet członków spółdzielni.

1. Zdolność sądowa przysługuje albo nie przysługuje danemu podmiotowi i nie ma charakteru podzielnego, zaś posiadanie zdolności sądowej nie jest uzależnione, czy powiązane z terytorialnym zakresem kompetencji określonego podmiotu. Powiatowemu (miejskiemu) rzecznikowi konsumentów przysługuje zdolność sądowa również wówczas, gdy przystąpią do grupy osoby spoza terenu jego działania.
2. Skoro powiatowy (miejski) rzecznik konsumentów może być reprezentantem grupy, to tym samym jest uprawniony do zawarcia umowy, o której mowa w art. 6 ust. 2 ustawy z 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym. Sprawa może zostać rozpoznana na podstawie ustawy z 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym, gdy: po pierwsze, są dochodzone roszczenia jednego rodzaju np. roszczenia pieniężne, po drugie, są dochodzone roszczenia co najmniej 10 osób, a po trzecie, zostały one oparte na tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej. Przez sformułowanie takiej samej podstawie faktycznej należy rozumieć oparcie roszczeń na podobnych zdarzeniach, co zaś odpowiada pojęciu jednakowej podstawy faktycznej stanowiącej element współuczestnictwa formalnego.
3. Odmienność warunków umów i wzorców łączących członków grupy z pozwanym, tryb zawieranych umów – bezpośrednio z ubezpieczycielem albo z pośrednikiem, wykonywanie obowiązku informacyjnego w różny sposób, nie stanowi okoliczności uzasadniających przyjęcie, że roszczenia nie mogą być uznane za oparte na jednakowej podstawie faktycznej. Oceny tej nie zmienia również różna wysokość składek i częstotliwość ich wpłat, czy wysokość opłat wykupu obowiązująca poszczególnych członków grupy. Członkowie grupy opierają bowiem roszczenie na takiej samej podstawie, a więc klauzuli umownej, stanowiącej podstawę dla pozwanego do pobierania opłat wykupu, które według członków grupy były rażąco wygórowane.
4. Pozwany, składając wniosek o zobowiązanie powoda do złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu, winien uprawdopodobnić po pierwsze, że wytoczone przeciwko niemu powództwo jest oczywiście bezzasadne lub że jego uwzględnienie jest mało prawdopodobne, a zatem nosi cechy „pieniactwa procesowego”, a po drugie, że brak ustanowienia kaucji na zabezpieczenie jego przyszłego roszczenia o zasądzenie zwrotu kosztów procesu uniemożliwi lub poważnie utrudni ich egzekucję od strony powodowej.

1. 417 k.c. znajdzie zastosowanie w sytuacji gdy szkoda będzie miała związek z wykonywaniem władzy publicznej, która obejmuje stosunki prawne, w których jednostka samorządu terytorialnego występuje w pozycji nadrzędnej – mogąc jednocześnie władczo kształtować prawa i obowiązki innego podmiotu i stosować środki przymusu w celu zapewnienia realizacji tych praw lub obowiązków. Chodzi zatem o wszelkie czynności związane z wykonywaniem imperium, a więc zarówno czynności faktyczne, jak i indywidualne rozstrzygnięcia podjęte przy zachowaniu określonej procedury, np. decyzja, zarządzenie.
2. Sfera imperiumi dominium nie są sztywno rozdzielone. Wystarczy zwrócić uwagę na to, że działania w sferze dominium niekiedy będą wymagały upoważnienia płynącego ze sfery imperium, zakreślającego granice, w jakich ma się poruszać gmina.

1. O dopuszczalności postępowania grupowego na podstawie art. 1 ust. 2, jeżeli powództwo ogranicza się do żądania ustalenia odpowiedzialności pozwanego (art. 2 ust. 3), decyduje kwalifikacja prawna roszczenia, którego członkowie grupy zamierzają dochodzić w późniejszych procesach z wykorzystaniem prejudykatu uzyskanego w postępowaniu grupowym. Jeżeli takie roszczenie mieści się w zakresie przedmiotowym ustawy określonym w art. 1 ust. 2, postępowanie grupowe o ustalenie odpowiedzialności pozwanego jest dopuszczalne. Istnienie interesu w wytoczeniu pozwu grupowego po stronie członków grupy Sąd może ustalić na podstawie wskazanych w nim przyszłych roszczeń pieniężnych. Sąd może w tym celu wezwać do sprecyzowania indywidualnych roszczeń, których członkowie grupy zamierzają dochodzić w oparciu o prejudykat uzyskany w postępowaniu grupowym.
2. Pojęcie ustalenia odpowiedzialności na gruncie art. 2 ust. 3 ustawy należy rozumieć autonomicznie, przy uwzględnieniu celów i funkcji postępowania grupowego. W szczególności ustalenie odpowiedzialności w postępowaniu grupowym nie jest tożsame z uznaniem roszczenia za usprawiedliwione w zasadzie, jak ma to miejsce w przypadku wyroku co do zasady (art. 318 k.p.c.).
3. Wydanie w postępowaniu grupowym wyroku ustalającego dotyczącego dużej grupy osób ma na celu jedynie ustalenie odpowiedzialności pozwanego za określone zdarzenie – nie chodzi natomiast o ustalenie także poniesienia szkody przez każdego z poszczególnych członków grupy. Przedmiotem postępowania grupowego przy żądaniu ustalenia są więc tylko okoliczności wspólne wszystkim członkom grupy, a nie okoliczności indywidualne dotyczące poszczególnych członków, które będą badane dopiero w późniejszych indywidualnych procesach. Za wystarczające należy wówczas uznać prawdopodobieństwo, że szkoda wystąpiła, choć sąd może także w postępowaniu grupowym przesądzić tę okoliczność stanowczo, jeśli jest to możliwe i celowe.
4. Dopuszczalne jest w postępowaniu grupowym powództwo o ustalenie odpowiedzialności pozwanego w sprawie o roszczenie pieniężne wynikające z czynu niedozwolonego stanowiącego jedno zdarzenie (art. 2 ust. 3 w zw. z art. 1 ust. 1 i 2) także w sytuacji, gdy przesłanka wystąpienia szkody i jej wysokości jest zależna od indywidualnych okoliczności faktycznych dotyczących poszczególnych członków grupy. Fakty dotyczące wysokości lub wymagalności konkretnych, indywidualnych roszczeń nie powinny być brane pod uwagę przy badaniu i ocenie na gruncie art. 1 ust. 1 u.d.r.p.g. tożsamości podstawy faktycznej roszczenia lub tego, czy jest ona jednakowa.
5. Niezłożenie przez jednego z członków grupy oświadczenia o przystąpieniu do grupy, przewidzianego w art. 12 nie prowadzi do niedopuszczalności postępowania grupowego w odniesieniu do wszystkich członków grupy z powodu nie zachowania warunku jednorodzajowości roszczeń. Sąd powinien uwzględnić tę okoliczność w postanowieniu o ustaleniu składu grupy (art. 17 ust. 1) nie umieszczając tej osoby w składzie grupy.
6. Nawet jeżeli określone zdarzenie może prowadzić także do naruszenia dobra osobistego, roszczenie odszkodowawcze za wyrządzenie szkody majątkowej w związku z tym zdarzeniem, nie jest roszczeniem z tytułu czynu niedozwolonego o ochronę dóbr osobistych w rozumieniu art. 1 ust. 2.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSO Izabela Baca

Sędziowie:                     SSO Piotr Jarmundowicz, SSO Krzysztof Rudnicki

po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2015 r. we Wrocławiu na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa E. S. działającej jako reprezentant grupy przeciwko (…) Bank (…) S.A. we W. o zapłatę

postanawia:

zarządzić ogłoszenie o wszczęciu postępowania grupowego.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący:         SSO Aneta Fiałkowska – Sobczyk

Sędziowie:                   SSO Sławomir Urbaniak; SSO Marcin Śmigiel

po rozpoznaniu w dniu 7 stycznia 2015 r. we Wrocławiu na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa (…) przeciwko (…) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (…) (…) spółki komandytowo – akcyjnej z siedzibą we W. o zapłatę

postanawia:

ustalić, że w skład grupy w rozpoznawanej sprawie wchodzą: [23 członków grupy].

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSA Ewa Zalewska

Sędziowie:                     SSA Krzysztof Tucharz, SSA Beata Waś (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2014 r.  w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Miejskiego rzecznika Konsumentów Urzędu Miasta w W. przeciwko (…) Towarzystwu (…) S.A. w W. o zapłatę na skutek zażalenia pozwanego na postanowienie Sądu Okręgowego w warszawie z dnia 8 sierpnia 2011 r., sygn. akt III C 1322/13

postanawia:

1. umorzyć postępowanie zażaleniowe;
2. rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego pozostawić Sądowi Okręgowemu w Warszawie w orzeczeniu kończącym postępowanie w instancji.

1. Ustalenie składu grupy przez sąd z pominięciem części osób, które złożyły oświadczenie o przystąpieniu do grupy, w przypadku, kiedy pominięcie jest zgodne z twierdzeniami powoda wyrażonymi w toku postępowania, można uznać za poczynione przez samego powoda. Nie zamyka to definitywnie możliwości wykazania przez pominięte osoby swojej przynależności do grupy. Możliwe jest przystąpienie przez takie osoby do grupy w trybie art. 11 i n. ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym przez złożenie oświadczenia o przystąpieniu do grupy.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący:                    SSO Grzegorz Tyliński

Sędziowie:                              SSO Bożena Chłopecka, SSO Ewa Ligoń-Krawczyk

po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2014 roku w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa P.K. przeciwko Skarbowi Państwa – Ministrowi Pracy i Polityki Społecznej, Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych w W.,  (…) S.A. w W.,  (…) S.A. w W.,  (…) S.A. w W.,  (…) S.A. w W.,  (…) S.A. w W.,  (…) S.A. w W. w likwidacji,  (…) S.A. w W.,  (…) S.A. w W.,  (…) S.A. w W. o ustalenie

postanawia

1. Ustawodawca nie wskazał jakimi kryteriami ma kierować się Sąd przy ocenie zasadności wniosku o zabezpieczenie kosztów procesu. Jednocześnie nadał tej instytucji charakter fakultatywny. Należy więc mieć na względzie fakt, iż z jednej strony instytucja kaucji służy ochronie interesów pozwanego oraz ma przeciwdziałać „pieniactwu procesowemu”. Z drugiej strony nie może ograniczyć korzystania z dochodzenia roszczeń w postępowaniu grupowym, poprzez zobowiązanie reprezentanta grupy do uiszczenia, na początkowym etapie procesu, części przewidywanych kosztów procesu, na wypadek jego przegrania. Nadto, należy kierować się zasadą równego traktowania stron.