1. Ustanowiony w art. 4 ust. 4 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym przymus adwokacko-radcowski oznacza, że zdolność postulacyjną – zdolność do podejmowania w procesie czynności ma jedynie pełnomocnik reprezentanta grupy będący adwokatem lub radcą prawnym. Przymus adwokacko-radcowski w tym wypadku ma charakter bezwzględny, co oznacza, że reprezentant grupy nie może w postępowaniu działać osobiście, a wyłącznie za pośrednictwem zawodowego pełnomocnika. Czynności podejmowane przez stronę byłyby bezskuteczne.

1. Rozróżnienie roszczeń pieniężnych od niepieniężnych jest o tyle istotne, że do ustalenia przynależności członka do grupy w zakresie roszczeń niepieniężnych wystarcza w zasadzie uprawdopodobnienie.
2. W sprawie o ustalenie nieistnienia i zapłatę bez znaczenia pozostaje zagadnienie, czy członkowie złożyli – czy też nie – oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych swoich oświadczeń woli. Powodowie powołują się bowiem na bezwzględną nieważność umów (art. 58 k.c.), a nie na nieważność względną, która uzależniona jest od złożenia oświadczenia. Przynależności do grupy nie zmienia również okoliczność, że jeden z członków grupy zawarł kwestionowaną umowę o dopłatę, będąc już, w przeciwieństwie do pozostałych członków grupy, właścicielem lokalu.

1. Ustawa o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym nie rozstrzyga, czy zgoda członków grupy na czynności dyspozytywne musi mieć charakter uprzedni wobec podejmowanej czynności. Wydaje się jednak, że lege non distinguente zgoda ta może mieć charakter zarówno uprzedni, jak i następczy w stosunku do podejmowanej czynności.
2. W przypadku gdy poszczególni członkowie wyrazili wolę oparcia swoich roszczeń na dwóch ewentualnych podstawach materialnoprawnych, nie wyłączając możliwości skorzystania z którejkolwiek z nich, reprezentant grupy może zmienić kolejność dochodzenia roszczeń. Zmiana kolejności dochodzonych roszczeń nie wymaga zgody, o której mowa w art. 19 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym.
3. Zarzut zastosowania wadliwej konstrukcji zmiany powództwa nie sposób zakwalifikować jako dyskwalifikujący rozpoznanie sprawy w postępowaniu grupowym.
4. Na gruncie ustawy o postępowaniu w sprawach grupowych nie ma żadnego znaczenia, czy roszczenia wynikają z tego samego czy z różnych stosunków prawnych.
5. Sąd na etapie wstępnego badania bada kluczowe i wspólne dla wszystkich członków grupy okoliczności faktyczne sprawy, bez szczegółowej analizy okoliczności charakterystycznych tylko dla pojedynczych lub niektórych członków grupy, a pozostających bez wpływu na przyszłą ocenę prawną dochodzonych roszczeń powodów.
6. W art. 2 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym brak jest przesłanek odnoszących się do proporcjonalności dochodzonych roszczeń.

1. Niedozwolonym postanowieniem umownym, zgodnie z art. 385³ pkt 20 kodeksu cywilnego, jest postanowienie przewidujące uprawnienie kontrahenta konsumenta do określenia lub podwyższenia ceny lub wynagrodzenia po zawarciu umowy bez przyznania konsumentowi prawa odstąpienia od umowy.
2. Powierzchowna różnica w treści postanowień wzorca i tych uznanych przez Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów za niedozwolone pozwala stwierdzić, że są to klauzule takie same, jak uznane przez sąd za abuzywne.
3. Bez znaczenia dla uznania za nieważne postanowień wzorca umów deweloperskich zawierających klauzule waloryzacyjne jest zarzut pozwanego, że negocjował z niektórymi członkami grupy wysokość opłaty waloryzacyjnej, a ci, którzy nabyli prawo w drodze umów cesji, zostali poinformowani o wysokości opłaty waloryzacyjnej i nie byli zmuszeni do zawarcia umów cesji.
4. Dalsze stosowanie postanowień wzorca uznanych za niedozwolone stanowi bezprawne działanie przedsiębiorcy godzące w zbiorowe interesy konsumentów, czyli praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów w rozumieniu art. 24 ust. 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów.
5. Oświadczenia zawarte w umowach ustanowienia odrębnej własności lokalu i jego sprzedaży, zgodnie z którymi strony znoszą między sobą wszelkie roszczenia wynikające z wykonania umowy na wybudowanie i sprzedaż lokalu mieszkalnego, nie są oświadczeniami co do zrzeczenia się roszczeń o zwrot nienależnej opłaty waloryzacyjnej.
6. Postanowienia podlegające kontroli na podstawie art. 385¹ kodeksu cywilnego są postanowieniami zgodnymi z prawem, lecz, ze względu na dodatkowe przesłanki wskazane w tym przepisie, mogą być uznane za niedozwolone i w konsekwencji niewiążące konsumenta.
7. Dozwolone jest stosowanie umownych klauzul waloryzacyjnych, o ile kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprawiedliwy.
8. Skutkiem zastosowania we wzorcu umowy klauzuli niedozwolonej, zgodnie z art. 385¹ 1 kodeksu cywilnego, jest brak mocy wiążącej tego postanowienia przy zachowaniu skuteczności innych części wzorca.

1. Kwestia zawarcia przez osoby przystępujące do grupy umów na podstawie innych OWU, niż osoby objęte pozwem, czy też braku wskazania OWU, na których doszło do zawarcia umowy, nie ma znaczenia z punktu widzenia rozstrzygnięcia w przedmiocie członkostwa w grupie. Jak zostało wskazane wyżej, wszyscy, tj. zarówno dotychczasowi, jak też nowi członkowie grupy, wywodzą swoje roszczenia z faktu istnienia klauzuli umownej stanowiącej dla pozwanego podstawę do pobierania opłaty z tytułu wykupu. Sam fakt istnienia takich postanowień potwierdzają treści umów zawartych przez członków grupy z pozwanym, z których wynika metoda obliczania opłat za wykup, jak też z dokumentów rozliczenia polis po ich rozwiązaniu. Treść kwestionowanych przez członków grupy postanowień, a co za tym idzie  fakt pobierania opłat za wykup polisy wynika zatem wprost z zawartych umów i jest podobna w stosunku do wszystkich członków.
2. Jedynym kryterium przynależności do podgrupy jest wysokość roszczenia, która musi być identyczna dla każdego z członków podgrupy i być uzasadniona wspólnymi okolicznościami. Skoro od członków poszczególnych podgrup zostały pobrane opłaty likwidacyjne w zbliżonej wysokości, na podstawie podobnych albo tożsamych postanowień umowy, to kwestia ta stanowi niewątpliwie wspólne okoliczności sprawy, uzasadniające przyporządkowanie tych osób do jednej podgrupy.
3. Osoby składające oświadczenia o przystąpieniu do grupy, w następstwie publicznego ogłoszenia o wszczęciu postępowania grupowego, nie są ograniczone wysokością roszczeń pieniężnych zgłoszonych przez pierwotnych członków grupy, a na skutek przystąpienia tych osób do grupy istnieje możliwość powstania nowych podgrup lub reorganizacji już istniejących.
4. Zarzut przedawnienia roszczeń wszystkich członków grupy, jak też zarzut braku wzbogacenia po jego stronie, stanowią zarzuty prawa materialnego, które nie mogą być rozpoznawane na obecnym etapie postępowania, tj. ustalania składu grupy.

Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:        SSO Grzegorz Tyliński

Sędziowie:                   SSO Bożena Chłopecka, SSO Ewa Ligoń-Krawczyk

po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2016 roku w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa P.K. przeciwko Skarbowi Państwa – Ministrowi Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej, Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych w W., (…) S. A. w W., (…) S. A. w W., (…) S. A. w W., (…) S. A. w W., (…) S. A. w W., (…) S. A. w W., (…) S. A. w W., (…) S. A. w W. o ustalenie

1. Dla wdrożenia postępowania grupowego wystarczające jest, aby zespół podstawowych okoliczności składających się na podstawę faktyczną żądania był taki sam w odniesieniu do wystarczającej ilości osób. Nie jest zaś bezwzględnie konieczne, aby zbieżność zachodziła co do wszystkich okoliczności tworzących podstawę faktyczną żądań poszczególnych członków grupy.
2. Zasadniczą okolicznością determinującą dopuszczalność postępowania grupowego jest deklarowana przez powoda identyczność mechanizmu. Odmienność wzorców stosowanych w stosunku do poszczególnych członków grupy, odmienność osoby ubezpieczającego, podobnie jak i odmienność warunków, w jakich mogło dochodzić do zawierania poszczególnych umów, pozostaje w świetle pozwu bez znaczenia dla ustalenia, czy w ogóle mogło dojść do zawarcia ważnej umowy ubezpieczenia, a także czy w ogóle dopuszczalny jest mechanizm uzależniający wysokość opłat likwidacyjnych lub administracyjnych od długości okresu obowiązywania umowy.

Orzeczenie zostało częściowo uchylone postanowieniem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu Wydział I Cywilny z 6 września 2016 r., I ACz 1945/16.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSO Radosław Nawrocki

Sędziowie:                     SSO Krzysztof Rudnicki, SSO Ewa Rudkowska- Ząbczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 kwietnia 2016 r. we Wrocławiu sprawy z powództwa E. S. działającej jako reprezentant grupy przeciwko (…) Bank (…) S.A. we W. o zapłatę,

postanawia:

1. ustalić, że w skład grupy wchodzą: [11 osób];
2. ustalić, że w skład grupy nie wchodzą: [44 osoby].

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział II Cywilny w składzie:

Przewodniczący:         SSO Tomasz Wojciechowski

Sędziowie:                    SSO Magdalena Antosiewicz, SSO Katarzyna Waseńczuk

po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2016 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Miejskiego Rzecznika Konsumentów w Urzędzie Miasta S., działającego w charakterze reprezentanta grupy złożonej z [dane 31 członków] przeciwko (…) S.A. w W. o ustalenie

postanawia:

dokonać publicznego ogłoszenia o wszczęciu niniejszego postępowania grupowego poprzez zamieszczenie jednorazowo w dzienniku „(…)” ogłoszenia o następującej treści

1. Badanie dopuszczalności postępowania grupowego następuje na podstawie przesłanek, opisanych w art. 1 i 2 u.d.p.g. Należą do nich: a) liczebność grupy – co najmniej dziesięć osób (art. 1 ust. 1 u.d.p.g.), b) jednorodzajowość roszczeń (art. 1 ust. 1 u.d.p.g.), c) podobieństwo podstawy faktycznej (art. 1 ust. 1 u.d.p.g.), d) rodzaj spraw – sprawy o roszczenia o ochronę konsumenta, z tytułu odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny oraz z tytułu czynów niedozwolonych, z wyjątkiem roszczeń o ochronę dóbr osobistych (art. 1 ust. 2 u.d.p.g.) oraz przesłanka specyficzna dla dopuszczalności postępowania grupowego w sprawach o roszczenia pieniężne, e) ujednolicenie wysokości roszczeń każdego członka grupy (art. 2 ust. 1 u.d.p.g.).
2. O „tej samej” podstawie faktycznej można mówić w wypadku istnienia jednego wielostronnego stosunku prawnego, zaś o „takiej samej” – w wypadku wielu stosunków prawnych. Nie ulega wątpliwości, że w rozpoznawanej sprawie można rozważać jedynie „taką samą” podstawę faktyczną.
3. Podstawą faktyczną postępowania grupowego jest zespół okoliczności faktycznych uzasadniających rozpoznanie sprawy w postępowaniu grupowym. Jeżeli fakty uzasadniające istnienie określonych stosunków prawnych są jednakowe w odniesieniu do wszystkich członków grupy, to spełniony jest warunek jednakowości podstawy faktycznej. Nie stoi temu na przeszkodzie istnienie innych jeszcze faktów, mieszczących się w podstawie faktycznej powództwa (jak charakter konkretnych, indywidualnych roszczeń, ich wymagalność czy wysokość).