Orzeczenie nieprawomocne.

1. Warunek jednakowej podstawy faktycznej spełniony zostaje wówczas, gdy fakty uzasadniające istnienie określonego stosunku prawnego, który jest podstawą roszczeń, są jednakowe w odniesieniu do wszystkich członków grupy. Istotą postępowania grupowego jest wspólność, przejawiająca się w żądaniu, które musi być typowe (wspólne) dla wszystkich roszczeń.
2. Badając przesłankę takiej samej podstawy faktycznej roszczenia należy mieć w ocenie Sądu na uwadze te okoliczności, które mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, a nie jakiekolwiek okoliczności, które pojawiają się na tle umów.
3. Art. 2 ust. 1 u.d.p.g. wyraźnie odwołuje się do ujednolicenia wysokości roszczeń, a nie „ujednolicenia zasad wyliczenia roszczeń”. Ujednolicenie wysokości roszczenia obejmuje każdego członka grupy, a zatem zgoda na ujednolicenie powinna być wyrażona przez wszystkich jej członków. Ujednolicenia roszczeń należy dokonać na podstawie wspólnych okoliczności sprawy, a zatem takich samych dla członków grupy i jednocześnie innych od tych, które zdecydowały o wyodrębnieniu się innych grup.
4. Wydanie orzeczenia w przedmiocie rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym nie jest orzeczeniem kierunkowym, które niejako – w przypadku uznania zasadności przedmiotowego trybu postępowania – automatycznie wywołuje konieczność wydania przez sąd wyroku zasądzającego na rzecz strony powodowej. Przed wydaniem wyroku w postępowaniu grupowym sąd zmuszony jest ponownie ocenić kwestie wstępne, podlegające badaniu na wcześniejszych etapach postępowania grupowego, a decydujące o dopuszczalności oraz kształcie rozstrzygnięcia. Oczywistym pozostaje zatem, że ponownemu badaniu podlegać będą wszystkie przesłanki dopuszczalności postępowania grupowego (poczynając od liczebności grupy, poprzez jednorodzajowość roszczeń i tożsamość podstawy faktycznej, aż po kwalifikację prawną roszczeń). Dopiero stwierdzenie, że przesłanki dopuszczalności są zachowane, umożliwia wydanie wyroku co do meritum.
5. Wydanie postanowienia o stwierdzeniu dopuszczalności postępowania grupowego w trybie art. 10 ust. 1 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym nie stoi na przeszkodzie późniejszemu stwierdzeniu takiej niedopuszczalności na każdym etapie postępowania, co skutkować będzie zmianą tego postanowienia (na mocy art. 359 k.p.c.) i odrzuceniem pozwu.
6. Fakultatywność kaucji w postępowaniu grupowym nie oznacza jednak dowolności i wymaga rozważenia przez sąd wszystkich okoliczności w kontekście celowości zastosowania tej instytucji.
7. Pozwany, składając wniosek o złożenie kaucji, powinien uprawdopodobnić, po pierwsze, że wytoczone przeciwko niemu powództwo jest oczywiście bezzasadne lub że jego uwzględnienie jest mało prawdopodobne, a zatem nosi cechy „pieniactwa procesowego”, po drugie, że brak ustanowienia kaucji na zabezpieczenie jego przyszłego roszczenia o zasądzenie zwrotu kosztów procesu uniemożliwi lub poważnie utrudni ich egzekucję od strony powodowej.

Orzeczenie zostało sprostowane postanowieniem Sądu Okręgowego w Warszawie Wydział III Cywilny z dnia 5 grudnia 2016 r., III C 56/15.

Sąd Okręgowy w Warszawie III Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:                                 SSO Joanna Kruczkowska

Sędziowie:                                            SSO Joanna Bitner (spr.) SSO Grzegorz Chmiel

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 28 października 2016 r. w Warszawie sprawy z powództwa K. K. jako reprezentanta grupy przeciwko  Spółdzielni Mieszkaniowej (…) o zapłatę kwoty 1.700.667,19 zł

postanawia:

ustalić, że postępowanie niniejsze toczy się w postępowaniu grupowym, a grupa reprezentowana przez K. K. ma skład następujący

1. Pojęcie sprawa o ochronę konsumentów występuje w art. 61 § 1 k.p.c. określającym zakres działania organizacji pozarządowych. Zgodnie zaś z art. 22¹ k.c. konsumentem jest osoba fizyczna, która dokonuje czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Istotny jest cel działania, który nie ma aspektu gospodarczego.
2. Status danej osoby jako konsumenta należy oceniać na chwilę dokonywania czynności prawnej. Późniejsze zmiany przeznaczenia nabytego dobra lub usługi nie powinny prowadzić do zmiany raz przyjętego ustalenia.
3. Okoliczność zakupu nieruchomości, w której następnie prowadzono działalność gospodarczą nie oznacza, że osoba ta w dacie zawarcia umowy nie była konsumentem. Również okoliczność, że osoba prowadzi działalność gospodarczą czy zawodową w zakresie udzielania kredytów nie oznacza, że zawierając umowę dotyczącą jej osobiście z bankiem nie była konsumentem.
4. Okoliczność, iż część Członków Grupy podpisała aneksy do umów kredytowych nie wyklucza możliwości ustalenia nieważności tych umów w pierwotnej wersji. Ocenie podlegać jednakże będzie kwestia istnienia interesu prawnego w żądaniu takiego ustalenia.
5. Roszczenia oparte na jednakowej podstawie faktycznej to roszczenia, których podstawę stanowi taka sama podstawa faktyczna a (przesłanka sensu stricto) lub roszczenia, których istotne okoliczności faktyczne san wspólne (przesłanka sensu largo). Oznacza to, że wymóg tej samej lub takiej samej podstawy fatycznej powództwa oznacza, iż podstawę faktyczną powództwa nie muszą stanowić tożsame okoliczności, a za wystarczające należy uznać ich istotne podobieństwo. W związku z tym podstawa faktyczna nie musi być ta sama lecz co najmniej taka sama.
6. Mogą istnieć nieznaczne różnice pomiędzy indywidualnymi podstawami faktycznymi poszczególnych roszczeń, jednak niezbędne jest, aby istotne okoliczności faktyczne pozostawały wspólne dla wszystkich roszczeń. Taką okolicznością wspólną dla wszystkich roszczeń są umowy zawarte przez członków grupy (…) zwierające klauzule abuzywne wprowadzając identyczny mechanizm polegający na dowolności banku w ustalaniu wysokości zadłużenia kredytobiorcy skutkujące zdaniem powoda nieważnością tych umów.
7. Postępowanie sądu w przedmiocie badania dopuszczalności postępowania grupowego jest swoistym postępowaniem przedsądowym. Sąd jedynie na podstawie oceny pozwu podejmuje decyzję o dopuszczalności postępowania grupowego, gdyż dokonuje jedynie oceny formalnoprawnej dopuszczalności tego postępowania. Sąd nie jest uprawniony do badania przesłanek merytorycznych roszczeń.

1. Wymóg takiej samej podstawy faktycznej roszczeń nie oznacza, że wszystkie okoliczności faktyczne sprawy muszą być identyczne w przypadku każdego z członków grupy, gdyż zawsze – nawet w przypadku tej samej podstawy roszczenia – będą występowały okoliczności indywidualne, odnoszące się do poszczególnych członków grupy. Warunek jednakowej podstawy faktycznej spełniony zostaje wówczas, gdy fakty uzasadniające istnienie określonego stosunku prawnego, który jest podstawą roszczeń, są jednakowe w odniesieniu do wszystkich członków grupy.
2. Ocena dopuszczalności postępowania grupowego nie może być poprzedzona oceną jego zasadności, a dzieje się tak, jeśli sąd analizuje, czy zdarzenie sprawcze wskazane w pozwie rzeczywiście spowodowało stratę finansową, czy reklamy emitowane na zlecenie pozwanego godziły tylko w podmioty oferujące ubezpieczenia komunikacyjne, czy także w podmioty oferujące inne produkty ubezpieczeniowe, a także, czy ofiarą działań pozwanego mogły być wyłącznie osoby posiadające status agenta ubezpieczeniowego, czy także inne osoby.

Orzeczenie zostało uchylone, w zakresie pkt 2 sentencji, postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Warzawie z 7 marca 2017 r., VI ACz 177/17.

1. Przed wydaniem postanowienia w przedmiocie dopuszczalności rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym, Sąd Okręgowy powinien zbadać, czy każdy z członków grupy ma status konsumenta w rozumieniu art. 22¹ c.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSO Ewa Ligoń-Krawczyk

Sędziowie:                     SSO Rafał Wagner, SSO Jacek Bajak

po rozpoznaniu w dniu 19 października 2016 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Miejskiego Rzecznika Konsumentów Miasta S. W. przeciwko Towarzystwu (…) SA. z siedzibą we W. o zapłatę,

postanawia:

I. zarządzić ogłoszenie w dzienniku „(…)” o wszczęciu postępowania grupowego następującej treści:

Sąd Apelacyjny w Warszawie Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym:

Przewodniczący:            SSA Renata Szelhaus (spr.)

Sędziowie:                      SSA Anna Kubasiak; SSA Genowefa Glińska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym sprawy R. L. jako reprezentanta grupy obejmującej: (…) przeciwko Skarbowi Państwa – Ministrowi Spraw Wewnętrznych w Warszawie o zapłatę na skutek wniosku Skarbu Państwa – Ministra Spraw Wewnętrznych w Warszawie zastępowanego przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa w Warszawie o uzupełnienie postanowienia Sądu Apelacyjnego w Warszawie Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 sierpnia 2016 roku, sygn. akt III APz 16/16

postanawia:

uzupełnić postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 sierpnia 2016 roku w ten sposób, że orzeczeniu zawartemu w ww. postanowieniu nadaje oznaczenie pkt 1. i uzupełnia ww. postanowienie o pkt 2. o treści „Nie obciążyć powoda R. L. jako reprezentanta grupy kosztami zastępstwa prawnego Skarbu Państwa – Ministra Spraw Wewnętrznych w Warszawie w postępowaniu zażaleniowym.”

1. Do podstawowych warunków dopuszczalności powództwa grupowego należy zaliczyć: liczebność grupy (co najmniej 10 osób), jednorodzajowość roszczeń członków grupy, określony rodzaj sprawy (o ochronę konsumentów, z tytułu odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny i z tytułu czynów niedozwolonych), tożsamość podstawy faktycznej roszczeń członków grupy, ujednolicenie wysokości roszczenia każdego członka grupy, przy uwzględnieniu wspólnych okoliczności sprawy.
2. Obligatoryjnie należy rozważyć, czy dochodzone pozwem zbiorowym roszczenia są faktycznie jednorodzajowe oraz czy są oparte na tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej oraz czy roszczenia te mieszczą się w katalogu spraw wskazanych w art. 1 ust. 2 ustawy. Wyłącznie spełnienie wszystkich przesłanek łącznie, umożliwia rozpoznanie sprawy w postępowaniu grupowym. Brak chociażby jednej z przesłanek dopuszczalności postępowania grupowego wyłącza możliwość rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym i prowadzi do odrzucenia pozwu z powyższego względu. Optymalizacja ekonomiki procesowej, nie stanowi przesłanki do warunków dopuszczalności powództwa grupowego.

1. Dokonując wykładni pojęcia jednorodzajowości roszczeń na tle przepisów ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym, jak i pojęcia podstawy faktycznej oraz ujednolicenia roszczenia, w przypadku których to pojęć ustawodawca zaniechał ich definicji, należy każdorazowo brać pod uwagę zasadnicze cele postępowania grupowego. Niewątpliwie zaś istotą postępowania grupowego jest skumulowanie roszczeń wielu osób w jednym postępowaniu. Taka kumulacja jest uzasadniona ze względu na ekonomikę postępowania oraz niecelowość prowadzenia wielu podobnych spraw.
2. Odmienność warunków umów i wzorców łączących członków grupy z pozwanym, tryb zawieranych umów – bezpośrednio z ubezpieczycielem albo z pośrednikiem, wykonywanie obowiązku informacyjnego w różny sposób, nie stanowi okoliczności uzasadniających przyjęcie, że roszczenia nie mogą być uznane za oparte na jednakowej podstawie faktycznej. Oceny tej nie zmienia również różna wysokość składek i częstotliwość ich wpłat, czy wysokość opłat wykupu obowiązująca poszczególnych członków grupy. Członkowie grupy opierają bowiem roszczenie na takiej samej podstawie, a więc klauzuli umownej, stanowiącej podstawę dla pozwanego do pobierania opłat wykupu, które według członków grupy były rażąco wygórowane.

1. Oświadczenie o przystąpieniu do grupy jest działaniem podejmowanym w celu dochodzenia roszczeń na drodze sądowej. Składający oświadczenie ma więc zamiar wywołania określonego skutku procesowego, który nastąpi z chwilą przedstawienia sądowi przez reprezentanta wykazu osób wchodzących w skład grupy, pod warunkiem umieszczenia w nim osoby składającej oświadczenie.
2. Nie jest trafne bezwzględne stosowanie do oświadczenia o przystąpieniu do grupy przepisów o składaniu oświadczeń woli.
3. Żądanie zasądzenia mieści w sobie wprawdzie implicite żądanie ustalenia, jednak to ostatnie rozstrzygane jest tylko przesłankowo i nie znajduje wyrazu w sentencji wyroku. W rezultacie istnienie prawomocnego rozstrzygnięcia w sprawie o zasądzenie nie tworzy powagi rzeczy osądzonej dla żądania ustalenia odpowiedzialności.
4. Związanie prawomocnym wyrokiem może rozciągać się na motywy wyroku w zakresie, w jakim stanowią konieczne uzupełnienie rozstrzygnięcia niezbędne dla wyjaśnienia jego zakresu, indywidualizują sentencję jako rozstrzygnięcie o przedmiocie sporu oraz określają istotę danego stosunku prawnego.
5. Dla zaistnienia stanu sprawy osądzonej jednocześnie musi występować identyczność przedmiotu rozstrzygnięcia oraz identyczność podstawy faktycznej i prawnej sporu.