1. Uwzględnić należy, że postępowanie grupowe jest prowadzone w interesie wielu osób połączonych jedynie więzami odpowiadającymi współuczestnictwu formalnemu, jak też z istoty tego postępowania wynika możliwość uczestnictwa w grupach znacznej liczby osób. O ile w przypadku śmierci którejkolwiek osoby zachodziłaby konieczność każdorazowego zawieszania postępowania, czasem na bardzo długi okres, wypaczałoby to sens wprowadzenia przepisów o postępowaniu grupowym, którego przecież jednym z głównych celów jest sprawność i szybkość procedowania przy jednoczesnej kumulacji wielu osób po stronie powodowej. Takim sytuacjom ma właśnie zapobiegać instytucja reprezentanta grupy jako powoda działającego na rzecz wszystkich członków grupy, który działa w procesie w dalszym ciągu bez względu na śmierć lub utratę zdolności sądowej poszczególnej osoby wchodzącej w skład grupy.
2. „Odpowiedniość” stosowania art. 174 § 1 pkt 1 k.p.c. w stosunku do członka grupy, nie będącego formalnie stroną procesową, musi uwzględniać cele postępowania grupowego oraz wynikające z niego odrębności. Te natomiast prowadzą do wniosku, iż przepis ten w przypadku członka grupy, po prawomocnym ustaleniu składu grupy, nie znajduje zastosowania – w tym przypadku nie jest dopuszczalna sukcesja procesowa i wstąpienie w miejsce zmarłego jego następcy prawnego. W takiej sytuacji zachodzi konieczność wyeliminowania z postępowania takiego członka grupy, a postępowanie kontynuowane jest w uszczuplonym składzie, jeśli – która to okoliczność na gruncie niniejszego postępowania nie wystąpiła – liczba członków grupy nie spadnie poniżej ustawowego minimum, czyli 10 osób.

1. W ocenie Sądu, wymóg przestrzegania „zasady zrównoważonego rozwoju” dotyczy obu wskazanych kwestii, tj. zapewnienia: bezpieczeństwa oraz ochrony środowiska. Osiągane w każdej z tych sfer korzyści społeczne muszą być co najmniej proporcjonalne, społecznie adekwatne do strat, jakie się ponosi podczas zapewniania wskazanych celów.
2. Nieprawidłowość w działaniu władzy publicznej może przybrać postać naruszeń konstytucyjnych praw i wolności, konstytucyjnych zasad funkcjonowania władzy publicznej, uchybień wymaganiom określonym w ustawach zwykłych, aktach wykonawczych (uchybienia w sferze prawa materialnego i procesowego), jak i uchybień normom pozaprawnym, w różny sposób powiązanym z normami prawnymi. Przedmiotem deliktu organu władzy publicznej może być jedynie naruszenie konkretnej normy nakazującej (lub zakazującej) dokonywania określonych czynności w danej sytuacji, nie zaś ogólne cele szeroko pojętego postępowania karnego, dyrektywy i postulaty.
3. W ocenie Sądu, zapewnienie ochrony przeciwpowodziowej m.in. poprzez system zakazów i nakazów przyjętych w Prawie wodnym, stanowi władczą ingerencję w sferę praw jednostki, czyli jest przejawem wykonywania władzy publicznej, której zasadniczym elementem jest brak równości stron. Do obowiązków przynależnych do tzw. sfery dominium można natomiast zaliczyć jedynie te, których celem jest korzystanie przez państwo z mienia, w ramach uczestnictwa w zwykłym obrocie cywilnoprawnym.

1. Zarzut przedawnienia podniesiony wobec części członków grupy powinien być rozstrzygnięty w ewentualnych przyszłych postępowaniach indywidualnych.
2. Rodzaj posiadania jest zatem zdeterminowany przede wszystkim zakresem faktycznego władztwa nad rzeczą oraz faktem, czy odbywa się ono za wyraźną lub dorozumianą zgodą innej osoby. Ustalenie samoistnego posiadania jest możliwe w przypadku, gdy faktyczne władztwo nad rzeczą ma ogólne cechy umożliwiające stwierdzenie posiadania, a ponadto polega na korzystaniu z rzeczy z wyłączeniem innych osób i jest niezależne od wyraźnej lub dorozumianej zgody innej osoby, w tym w szczególności niezależne od zgody właściciela.
3. Prowadzenie procesu przeciwko Skarbowi Państwa oznacza, że przy zgłoszeniu wielości roszczeń, w stosunku do różnych jednostek organizacyjnych, uwzględnienie choćby jednego z nich w praktyce oznacza wygranie procesu w całości. Taki wyrok, po uzyskaniu prawomocności, zyskuje bowiem charakter tytułu wykonawczego, na podstawie którego wierzyciel może się zaspokoić w takim samym stopniu, jakby powództwo zostało uwzględnione co do każdego ze statio fisci.

1. Przesłanka jednorodzajowości powinna być rozumiana funkcjonalnie. Staje się to zrozumiałe, jeśli się uwzględni, że czym innym jest rodzaj roszczenia, a czym innym sposób jego wyliczenia. Jednorodzajowość roszczenia odnosi się tylko do pierwszego z wymienionych czynników. Ta sama natura roszczenia autoryzowana jest spojrzeniem wertykalnym. Chodzi o to, aby powodowie skupieni w tym samym postępowaniu grupowym dochodzili roszczenia tożsamego. Dwoistość mechanizmu służącego do jego wyliczenia (wspólna dla wszystkich uczestników) nie przeciwstawia się jednorodzajowości roszczenia.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku Wydział V Cywilny w składzie:

Przewodniczący:          SSA Roman Kowalkowski (spr.)

Sędziowie:                    SSA Artur Lesiak, SSA Mariusz Wicki

po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2018 r. w Gdańsku na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa B. B. przeciwko Bank S.A. z w W. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 29 kwietnia 2015 r., sygn. akt I C 709/11

1. Wystawienie faktury na jednoosobową działalność gospodarczą prowadzoną przez członka grupy nie pozbawia tej osoby przymiotu konsumenta. Istotne znaczenie ma tutaj cel, w jakim umowa jest zawierana.

Uzasadnienie wyroku nie było sporządzane.

Sąd Okręgowy w Gdańsku Wydział XV Cywilny w składzie:

Przewodniczący:         SSO Urszula Malak

Sędziowie:                    SSO Dorota Kołodziej; SSO Krzysztof Solecki

po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2018 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy z powództwa (…) jako reprezentanta grupy przeciwko (…) o ustalenie i zapłatę

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XXV Cywilny w składzie:

Przewodniczący:         SSO Anna Błażejczyk,

Sędziowie:                   SSO Tomasz Gal; Agnieszka Wlekły-Pietrzak (SSR del.)

po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2018 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa grupowego Miejskiego Rzecznika Konsumentów w Urzędzie Miasta S. przeciwko (…) Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę, postanawia

1. Zabezpieczenie społeczne jest funkcją i obowiązkiem Państwa, a Konstytucja RP nie mówi nic o możliwości (lub braku) częściowej prywatyzacji tej funkcji. Podobnie zresztą wygląda kwestia ochrony zdrowia, czy edukacji. Bezspornym jest, że OFE stanowią prywatnoprawny sposób realizacji konstytucyjnego zadania Państwa, podobnie jak prywatne szpitale i szkoły wyższe, a tej możliwości Trybunał Konstytucyjny nie zakwestionował.
2. (…) umorzenie jednostek rozrachunkowych i przekazanie ich do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie są czynnościami prawnymi co do których możliwe jest ustalenie ich ważności w trybie art. 189 k.p.c. Niezależnie bowiem od definiowania przez doktrynę pojęcia „czynności prawnej”, powszechnie przyjmuje się, że koniecznym elementem każdej czynności prawnej, a zarazem wyłącznie ją charakteryzującym jest oświadczenie woli. Tymczasem zarówno umorzenie jednostek rozrachunkowych jak i przekazanie ich równowartości do FUS nie zawiera oświadczenia woli, lecz stanowi czynność techniczną w wykonaniu dyspozycji normy ustawowej, która nie może być przedmiotem kontroli – w płaszczyźnie art. 58 § 1 k.c. – w drodze powództwa przewidzianego przez art. 189 k.p.c. (wyrok Sądu Najwyższego z 19 stycznia 2012 r., IV CSK 217/11). Art. 58 k.c. odnosi się tylko do czynności prawnych (albo oświadczeń woli), nie ma natomiast zastosowania do zdarzeń nie będących czynnościami prawnymi. Nie jest zatem możliwe ustalenie w drodze roszczenia wywiedzionego na podstawie art. 189 k.p.c. nieważności czynności technicznych.

Sąd Okręgowy w Gdańsku Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący:         SSO Karolina Sarzyńska

Sędziowie:                    SSO Małgorzata Janicka; SSO Ewa Karwowska

po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2018 r. w Gdańsku na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Powiatowego Rzecznika Konsumentów w Szczecinku działającego jako reprezentant grupy przeciwko B. Spółce Akcyjnej z siedzibą w Warszawie o ustalenie ewentualnie o ukształtowanie