1. Należy uznać, że jest dopuszczalne uwzględnienie powództwa z art. 2 ust. 3 u.d.p.g. w sprawie o roszczenia pieniężne wynikające z deliktu bez konieczności przesądzenia, że u każdego z członków grupy doszło do powstania szkody, jeżeli okoliczności dotyczące szkody są na tyle zróżnicowane, że ich ocena w postępowaniu grupowym byłaby niecelowa. Za zupełnie wystarczające należy uznać prawdopodobieństwo, że szkoda taka w istocie wystąpiła. Nie ma przy tym przeszkód, aby sąd w postępowaniu grupowym przesądził stanowczo, że u każdego z członków grupy doszło do powstania szkody, jeżeli w ramach postępowania grupowego jest to możliwe i celowe. Sąd może jednak tego zaniechać z tym skutkiem, że badanie, czy i jaka szkoda została wyrządzona poszczególnym członkom grupy, następować będzie w postępowaniach indywidualnych, jeżeli zostaną one wszczęte. Oznacza to także, co wymaga podkreślenia, że sąd orzekający w postępowaniu z powództwa członka grupy, mimo związania prejudykatem uzyskanym na podstawie art. 2 ust. 3 u.d.p.g. (art. 365 k.p.c. w zw. z art. 21 ust. 3 i art. 24 ust. 1 u.d.p.g.), może oddalić powództwo, jeżeli ostatecznie okaże się, że zdatna do naprawienia szkoda nie wystąpiła.
2. Ocena okoliczności uzasadniających zasądzenie na rzecz konkretnej osoby określonej sumy pieniężnej należy w ramach tej konstrukcji do sądu prowadzącego postępowanie grupowe oraz do sądu prowadzącego następujące po nim postępowanie indywidualne. Granica kompetencji obu sądów powinna być ustalana w sposób elastyczny, który pozwoliłby na możliwie szerokie otwarcie postępowania grupowego, wykorzystanie jego możliwości i uzyskanie ekonomicznych korzyści związanych z łączną oceną tożsamych kwestii faktycznych i prawnych, wspólnych wszystkim dochodzonym roszczeniom.
3. Ustalenie odpowiedzialności pozwanego wraz z równoczesnym pozostawieniem orzeczenia o istnieniu i wielkości szkody sądowi prowadzącemu postępowanie indywidualne należy traktować jako wypowiedź o całości petitum pozwu w postępowaniu grupowym (wyrok pełny).

1. Możliwym jest uzupełnienie braków formalnych w postaci podpisu po upływie terminu do złożenia oświadczeń o przystąpieniu do grupy, a przed przedstawieniem sądowi wykazu osób, które przystąpiły do grupy.

1. Oświadczenie o przystąpieniu do grupy nie może zostać złożone przez członka grupy bezpośrednio sądowi z pominięciem reprezentanta grupy.
2. Okoliczność dokonywania spłaty raty kredytu bezpośrednio w walucie CHF nie może mieć wpływu na możliwość udziału w postępowaniu osób, które dokonywały spłaty w taki właśnie sposób. Podstawa faktyczna ich roszczeń jest bowiem taka sama, jak podstawa faktyczna pozostałych członków grupy, a fakt dokonywania spłaty bezpośrednio w walucie CHF może mieć znaczenie jedynie dla wysokości roszczenia o zapłatę kwot pobranych jako nienależne świadczenie pieniężne w związku ze stosowaniem przez bank w umowach kredytu klauzul waloryzacyjnych sformułowanych przez bank w sposób nieuczciwy.
3. Nie sposób jest twierdzić, że z żądaniem, którego podstawą jest art. 189 k.p.c., nie może wystąpić każdy ze współkredytobiorców, niezależnie od stosunku łączącego go z drugim bądź kolejnym zobowiązanym z umowy kredytu.

Sąd Apelacyjny w Warszawie Wydział VI Cywilny w składzie:

Przewodniczący:          SSA Agata Zając

Sędziowie:                    SSA Małgorzata Borkowska, SSO (del.) Grzegorz Tyliński (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2018 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Powiatowego Rzecznika Konsumentów w Powiecie (…) – reprezentanta grupy przeciwko (…) Towarzystwu Ubezpieczeń (…) S.A. z siedzibą w W. o zapłatę na skutek zażalenia pozwanego na postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 11 maja 2018 roku sygn. akt XXV C 461/18

1. Postanowienie o ogłoszeniu o wytoczeniu powództwa w postępowaniu grupowym nie zostało wymienione w art. 394 § 1 k.p.c. Niewątpliwie nie jest również postanowieniem kończącym postępowanie w sprawie, jak również postanowieniem, na które służy zażalenie na podstawie uregulowań zawartych w u.d.p.g. Z tego względu należy uznać, że na takie postanowienie nie przysługuje zażalenie.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział II Cywilny w składzie:

Przewodniczący:         SSO Marcin Polakowski (spr.)

Sędziowie:                    SSO Magdalena Antosiewicz, SSO Sylwia Urbańska

po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2018 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa reprezentanta grupy Miejskiego Rzecznika Konsumentów w S. działającego na rzecz [dane 41 osób] przeciwko (…) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o ustalenie

1. Przepis art. 8 ust. 1 u.d.p.g. ma charakter fakultatywny, a jego zastosowanie należy w istocie do uznania sądu. Nie budzi również sporu w orzecznictwie i doktrynie, że powodem oddalenia wniosku o zabezpieczenie kosztów może być ustalenie, że powód (reprezentant grupy) daje rękojmię realizacji obowiązku zwrotu kosztów procesu pozwanemu, w razie przegrania sporu.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział II Cywilny w składzie:

Przewodniczący:         SSO Marcin Polakowski (spr.)

Sędziowie:                    SSO Magdalena Antosiewicz, SSO Sylwia Urbańska

po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2018 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa reprezentanta grupy Miejskiego Rzecznika Konsumentów w S. działającego na rzecz [41 osób] przeciwko (…) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o ustalenie

Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:         SSO Rafał Wagner

Sędziowie:                   SSO Bożena Chłopecka, SSR (del.) Tadeusz Bulanda

po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2018 roku w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa M.B. jako reprezentanta grupy: [dane 43 osób]. przeciwko (…) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę

Wyrok został częściowo zmieniony wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 4 listopada 2019 r., I ACa 239/19.

1. Świadczenia spełnione na podstawie niedozwolonej klauzuli ubezpieczenia niskiego wkładu własnego, niewiążące członków grupy, stanowią świadczenia nienależne i jako takie na podstawie art. 410 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 405 k.c. podlegają zwrotowi.
2. Roszczenia dochodzone z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia (art. 405 k.c. i n.), a w szczególności na podstawie art. 410 k.c. stanowiącym o świadczeniu nienależnym, nie stają się wymagalne bez wezwania do zapłaty (art. 476 k.c.).