Postanowienie Sądu Okręgowego w Gdańsku Wydział XV Cywilny z dnia 4 października 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku Wydział XV Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSO Urszula Malak,

Sędziowie:                     SSO Dorota Kołodziej, SSO Krzysztof Solecki

po rozpoznaniu w dniu 4 października 2017 r. w Gdańsku na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa grupowego wytoczonego przez reprezentanta grupy w osobie (…) przeciwko (…) i (…),

postanawia:

  1. ustalić, że w skład podgrupy I tj. podgrupy osób żądających ustalenia, iż nieważne są umowy o świadczenie usługi Usenet zawarte przez nie z pozwanymi oraz zasądzenia na rzecz każdej z tych osób solidarnie od pozwanych kwot po 94,80 zł tytułem zwrotu świadczenia nienależnego, ewentualnie – w razie oddalenia powództwa w powyższym zakresie – ustalenia, iż osoby te nie są zobowiązane na rzecz pozwanych do zapłaty kwoty 94,80 zł tytułem abonamentu za korzystanie z usług portalu www.pobieraczek.pl, wchodzą: [dane 48 osób],
  2. ustalić, że w skład podgrupy III tj. podgrupy osób żądających ustalenia, iż nieważne są umowy o świadczenie usługi Usenet zawarte przez nie z pozwanymi, ewentualnie – w razie oddalenia powództwa w powyższym zakresie – żądających ustalenia, iż osoby te nie są zobowiązane na rzecz pozwanych do zapłaty kwoty 94,80 zł tytułem abonamentu za korzystanie z usług portalu www.pobieraczek.pl, wchodzą: [dane 59 osób],
  3. ustalić, że w skład podgrupy V osób żądających ustalenia, iż nieważne są umowy o świadczenie usługi Usenet zawarte przez nie z pozwanymi, ewentualnie – w razie oddalenia powództwa w powyższym zakresie – żądających ustalenia, iż osoby te nie są zobowiązane do zapłaty na rzecz pozwanych kwoty 94,80 zł tytułem abonamentu za korzystanie z usług portalu www.pobieraczek.pl oraz kwoty 100 USD tytułem kary umownej za naruszenie regulaminu świadczenia usługi Usenet z dnia 16.04.2010 r. określonej w § 6 pkt 3 rzeczonego regulaminu, wchodzą: [dane 482 osób],
  4. w pozostałym zakresie oddalić wniosek o ustalenie składu grupy.

 

UZASADNIENIE

W dniu 8 marca 2016r. Sąd Okręgowy w Gdańsku wydał postanowienie, w którym:

  1. ustalił, że w skład podgrupy I tj. podgrupy osób żądających zasądzenia na rzecz każdej z tych osób solidarnie od pozwanych kwot po 94,80 zł tytułem zwrotu świadczenia nienależnego, ewentualnie – w razie oddalenia powództwa w powyższym zakresie – ustalenia, iż osoby te nie są zobowiązane na rzecz pozwanych do zapłaty kwoty 94,80 zł tytułem abonamentu za korzystanie z usług portalu www.pobieraczek.pl, wchodzą: (…) [48 osób]
  2. ustalił, że w skład podgrupy III tj. podgrupy żądającej ustalenia, iż osoby te nie są zobowiązane na rzecz pozwanych do zapłaty kwoty 94,80 zł tytułem abonamentu za korzystanie z usług portalu www.pobieraczek.pl, wchodzą: (…) [59 osób]
  3. ustalił, że w skład podgrupy V żądających ustalenia, iż osoby te nie są zobowiązane na rzecz pozwanych do zapłaty kwoty 94,80 zł tytułem abonamentu za korzystanie z usług portalu www.pobieraczek.pl oraz kwoty 100 USD tytułem kary umownej za naruszenie regulaminu świadczenia usługi Usenet z dnia 16.04.2010 r. określonej w § 6 pkt 3 rzeczonego regulaminu, wchodzą: (…) [482 osoby]
  4. w pozostałym zakresie oddalił wniosek o ustalenie składu grupy.

W uzasadnieniu powyższego Sąd wskazał, że:

W dniu 14 czerwca 2012 r. doręczono pozwanym pozew z dnia 23 marca 2012 r., zawierający listę 181 osób wchodzących w skład reprezentowanej przez powoda grupy. Zgłaszające się osoby reprezentant podzielił w zależności od zgłaszanych przez nie roszczeń na 3 podgrupy, w ten sposób, że:

  1. podgrupa a) objęła osoby, które żądają ustalenia, iż nieważne są umowy o świadczenie usługi Usenet zawarte przez nie z pozwanymi oraz zasądzenia na rzecz każdej z tych osób solidarnie od pozwanych kwot po 94,80 zł tytułem zwrotu świadczenia spełnionego w ramach unieważnionej umowy, ewentualnie – w razie oddalenia powództwa w powyższym zakresie – ustalenia, iż nie są zobowiązane na rzecz pozwanych do zapłaty kwoty 94,80 zł tytułem abonamentu za korzystanie z usług portalu www.pobieraczek.pl oraz zasądzenia na rzecz każdej z tych osób solidarnie od pozwanych kwoty po 94,80 zł tytułem zwrotu świadczenia nienależnie spełnionego;
  2. podgrupa b) objęła osoby, żądające ustalenia, iż nieważne są umowy zawarte przez nie z pozwanymi, ewentualnie – w razie oddalenia powództwa w powyższym zakresie – ustalenia, iż nie są zobowiązane na rzecz pozwanych do zapłaty kwoty 94,80 zł tytułem abonamentu za korzystanie z usług portalu www.pobieraczek.pl.;
  3. podgrupa c) objęła osoby, żądające ustalenia, iż nieważne są umowy zawarte przez nie z pozwanymi, ewentualnie – w razie oddalenia powództwa w powyższym zakresie – ustalenia, iż osoby te nie są zobowiązane na rzecz pozwanych do zapłaty kwoty 94,80 zł tytułem abonamentu za korzystanie z usług portalu www.pobieraczek.pl oraz kwoty 100 USD tytułem kary umownej za naruszenie regulaminu świadczenia usługi Usenet z dnia 16.04.2010 r., określonej w § 6 pkt 3 rzeczonego regulaminu.

Sąd Okręgowy w Gdańsku w postanowieniu z dnia 21 sierpnia 2012 r. orzekł o rozpoznaniu sprawy w postępowaniu grupowym. W zakreślonym przez Przewodniczącego terminie strona pozwana wniosła zażalenie na ww. postanowienie, zarzucając niedopuszczalność rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym. Zarzut ten został jednak prawomocnie oddalony przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (Dz. U. z 2010 r. Nr 7, poz. 44; dalej jako: u.d.p.g), Sąd Okręgowy w Gdańsku zarządził ogłoszenie w Gazecie Wyborczej o wszczęciu takiego postępowania. Sąd wezwał osoby, których roszczenie może być objęte przedmiotowym postępowaniem, do przystąpienia do grupy w terminie dwóch miesięcy od dnia ukazania się ogłoszenia, poprzez złożenie pisemnego oświadczenia o przystąpieniu do grupy jej reprezentantowi wraz ze wskazaniem podgrupy, do której każda ze zgłaszających się osób zamierza przystąpić.

Reprezentant grupy, w odpowiedzi na ogłoszenie zarządzone przez Sąd, w piśmie z dnia 26 listopada 2013 r., zamieścił listę zgłoszeń kolejnych osób przystępujących do postępowania grupowego, zaś w piśmie z dnia 13 lutego 2014 r. uzupełniającą listę kolejnych osób do tego postępowania przystępujących.

Na rozprawie w dniu 20 sierpnia 2014r. pełnomocnik powoda sprecyzował, iż żądanie ustalenia nieważności umowy dotyczy wszystkich osób wymienionych w podgrupach a), b), c) treści pozwu. Zasądzenie kwoty pieniężnej dotyczy jedynie osób wymienionych w punkcie II a) pozwu, przy czym w wypadku oddalenia tego żądania, aktualne stają się żądania wymienione w punkcie III pozwu. W następnej kolejności pełnomocnik oświadczył, że określona w pismach z 26 listopada 2013 r. i 13 lutego 2014 r. podgrupa I odpowiada podgrupie a) pozwu, podgrupa III odpowiada określonej w nim podgrupie b), zaś podgrupa III odpowiada podgrupie c).

Zgodnie z art. 17 ust. 1 u.d.p.g., po upływie wyznaczonego przez sąd terminu, nie krótszego niż miesiąc od dnia doręczenia powodowi zarzutów co do członkostwa, sąd wydaje postanowienie co do składu grupy. Sąd może wydać postanowienie na posiedzeniu niejawnym. Na rozprawie w dniu 20 sierpnia 2014 r. Sąd wyznaczył pełnomocnikowi pozwanych termin jednego miesiąca na podniesienie ewentualnych zarzutów, co do członkostwa określonych osób w grupie lub podgrupach.

W rozpoznawanej sprawie żaden z pozwanych nie wniósł zarzutów co do składu podgrup ustalonych przez reprezentanta grupy.

Sąd Okręgowy przeanalizował i zweryfikował oświadczenia złożone przez osoby przystępujące do postępowania wraz z całą dokumentacją, znajdującą się w aktach sprawy, czego efektem stało się wyłączenie z grupy kilkunastu wymienionych w dalszej części uzasadnienia osób oraz ograniczenie przypisanych poszczególnym grupom roszczeń odpowiednio do treści oświadczeń o przystąpieniu do grupy.

Ustalając skład osobowy podgrup Sąd stwierdził, że wszyscy ich członkowie wymienieni imiennie w sentencji postanowienia zgłosili oświadczenia o przystąpieniu do grupy w terminie wynikającym z treści ogłoszenia o wszczęciu postępowania grupowego.

Mając na uwadze majątkowy charakter roszczeń, które w niniejszej sprawie częściowo zmierzają do zasądzenia świadczenia pieniężnego, a częściowo do zwolnienia od domniemanego obowiązku spełnienia takiego świadczenia, stwierdził, że zgodnie z art. 16 ust. 1 u.d.p.g., do ustalenia przynależności członka do grupy wymagane jest udowodnienie takiej przynależności. Jednocześnie ze względu na to, że zgodnie z art. 21 ust. 3 u.d.p.g. prawomocny wyrok zapadły w sprawie będzie mieć skutek wobec wszystkich członków grupy, konieczne było opracowanie szczegółowej imiennej listy członków grupy i sprawdzenie, czy każda z nich spełnia warunki przynależności do grupy. Powyższe nie przesądza o zasadności roszczenia zgłoszonego przez poszczególne osoby, o czym sąd orzeknie dopiero przy wyrokowaniu.

Sąd uznał jednakże, że już na tym etapie podlega ocenie kwestia rodzaju przedstawionych przez reprezentanta grupy roszczeń w tym znaczeniu, że ocenie sądu podlega czy przystępujący do grupy zgłosili dane roszczenie w treści oświadczeń o przystąpieniu do grupy. Zadaniem reprezentanta grupy jest bowiem zebranie oświadczeń zawierających żądania poszczególnych osób, zaszeregowanie tych osób do poszczególnych podgrup na podstawie oświadczeń tych osób w których zawarte zostały konkretne roszczenia. Reprezentant grupy nie może natomiast wykreować roszczeń w tych oświadczeniach niezgłoszonych i nie może skutecznie wystąpić z takimi roszczeniami w postępowaniu grupowym w sytuacji gdy dane roszczenia nie zostały wyartykułowane w oświadczeniach przystępujących do grupy.

W tym kontekście Sąd stwierdził, że treść żadnego ze złożonych oświadczeń nie daje podstaw do ustalenia, że przystępujący żądał ustalenia nieważności umowy. Nie wynika to ani z pkt 4 oświadczenia (żądanie zwrotu uiszczonej kwoty lub ustalenia braku odpowiedzialności finansowej względem pozwanych z tytułu świadczonych usług) ani z pkt 9 w którym mowa jedynie o zwrocie zapłaconej ceny lub ustaleniu braku istnienia zobowiązania do zapłacenia kwoty 94,80 i ew. 100 USD. Zawarte w końcowej treści pkt 9 upoważnienie dla reprezentanta grupy do zaszeregowania do innej z grup odnosi się do roszczeń wskazanych dla grup I-V wymienionych w treści oświadczenia. Konsekwencją wadliwego zaszeregowania może być oddalenie powództwa danej osoby. Upoważnienie to nie może natomiast być interpretowane jako możliwość zgłoszenia w imieniu przystępujących do grupy roszczeń których nie wymieniono w treści ich oświadczeń o przystąpieniu. Takim roszczeniem jest roszczenie o ustalenie nieważności umowy, które reprezentant zgłosił jako główne roszczenie dotyczące wszystkich członków grup. Pozostałe roszczenia wymienione w treści oświadczeń zgłoszono jedynie jako ewentualne. W ocenie Sądu reprezentant nie był uprawniony do wykreowania roszczenia o ustalenie nieważności umowy, które nie wynika z oświadczeń osób przystępujących do postępowania grupowego. Roszczenie to jest znacznie szersze od wskazanych w treści oświadczeń roszczeń o zapłatę czy ustalenie braku zobowiązania i nie może być ani domniemane ani wyprowadzone w treści oświadczeń o przystąpieniu do grupy w drodze ich interpretacji.

Dlatego też Sąd na podstawie art. 12 i 16 u.d.p.g. uznał, iż nie zostało udowodnione aby osoby przystępujące zgłosiły takiej treści żądanie w swoich oświadczeniach i aby objęły to żądanie zamiarem przystąpienia do grupy. Z tego względu w treści postanowienia o ustaleniu składu grup, określając rodzaje żądań zgłoszonych przez poszczególne osoby, Sąd usunął żądanie ustalenia nieważności umowy jako niewyartykułowane w oświadczeniach o przystąpieniu do grupy.

W przypadku osób, które zgłosiły chęć zaszeregowania do konkretnych podgrup, a które jednak zdaniem reprezentanta grupy powinny znaleźć się w innych podgrupach, Sąd przychylił się do zdania wyrażonego przez reprezentanta grupy z uwagi na fakt, iż upoważnienie reprezentanta do zmiany podgrupy wszystkich przystępujących osób wynikało wprost z treści ich oświadczeń woli złożonych na piśmie a konkretnie z pkt. 9 in fine każdego z oświadczeń złożonych na specjalnie do tego przygotowanym formularzu, w brzmieniu: „Wyrażam jednocześnie zgodę na zaszeregowanie mnie do innej podgrupy spośród podgrup I — V, niż wybrana przeze mnie. Zaszeregowanie mnie do innej podgrupy może być dokonane przez Reprezentanta Grupy, gdyby złożone przeze mnie na ręce Reprezentanta Grupy dowody lub dokonane wpłaty uzasadniały inne moje zaszeregowanie. W razie wątpliwości chcę być zaszeregowany/a do grupy umożliwiającej zwolnienie mnie od całości zobowiązań od (…) S.C.” W związku z uprawnieniem, jakie osoby przystępujące do postępowania przekazały reprezentantowi grupy oraz treścią załączonych przez nie dokumentów, Sąd, nie wychodząc poza materialne roszczenie tych osób oraz treść pełnomocnictw, postanowił zaszeregować je zgodnie z wolą wyrażoną przez reprezentanta, co znalazło wyraz w treści dyspozytywnej postanowienia.

Wątpliwości Sądu wzbudziły również oświadczenia o przystąpieniu osób, które nie wskazywały do której z podgrup chcą zostać zaliczone. Zgodnie bowiem z art. 12 u.d.p.g. w oświadczeniu o przystąpieniu do grupy uprawniony powinien określić swe żądanie oraz wskazać okoliczności je uzasadniające, a także przynależność do grupy oraz przedstawić dowody. Sąd zważył jednakże, że z pkt 4 oświadczenia wynika, iż przystępujący do grupy domaga się zwrotu uiszczonej przez siebie wpłaty na rzecz (…) jako uiszczonej nienależnie, względnie ustalenia braku jego odpowiedzialności finansowej względem (…) z tytułu usług świadczonych przez serwis www.pobieraczek.pl. W pkt 6 zawarte jest oświadczenie, że wolą składającego je jest wziąć udział w postępowaniu grupowym przeciwko (…) s.c. Uzasadnienie przynależności do grupy zawarto w pkt 7, zaś do oświadczeń załączono oferowane przez przystępujących dowody. Jednocześnie w końcowej części pkt 9 zawarto upoważnienie dla reprezentanta grupy do przypisania do odpowiedniej podgrupy. Treść żądania grupy została zatem wyartykułowana w pkt 4 a jedynie jego doprecyzowanie możliwe było w ramach podgrup, również decyzją reprezentanta grupy. Takie ukształtowanie oświadczenia, choć budzi pewne wątpliwości, w tym szczególnym przypadku wydaje się być dopuszczalne, jakkolwiek pożądanym jest aby roszczenia w postępowaniu grupowym były formułowane w sposób prosty i jednoznaczny co do zakresu zgłaszanych żądań, ich uzasadnienia oraz przedstawianych dowodów. Nie było natomiast możliwości aby Sąd samodzielnie dokonał zmian w zakresie zaszeregowania danej osoby posługując się jedynie ogólnym wskazaniem jak we wniosku powoda z k. 5750. U.d.p.g. wymaga bowiem aby to powód przedstawił Sądowi wykaz osób przystępujących do grupy.

Przy ocenie oświadczeń części z przystępujących do postępowania osób, Sąd powziął poważne wątpliwości co do istnienia ich legitymacji do udziału w przedmiotowej sprawie. Sąd zwrócił bowiem uwagę na fakt, iż część z osób, które rejestrowały się na portalu www.pobieraczek.pl, nie posiadała w chwili rejestracji pełnej czy nawet ograniczonej zdolności do czynności prawnych. Zdaniem Sądu osoby te – o ile do dnia dzisiejszego nie uzyskały pełnej zdolności do czynności prawnych – mogą występować w charakterze stron, lecz jedynie przy udziale ich ustawowych przedstawicieli, którzy pełną zdolność do czynności prawnych posiadają, co implikuje także ich pełną zdolność do czynności procesowych. Powinny one jednak występować w roli powodów.

Sąd uznał, iż rodzice, którzy zostali w listach reprezentanta grupy określeni jako osoby do postępowania przystępujące, a którzy ze względu na brak legitymacji materialnej, posiadają jedynie czynną zdolność procesową do podejmowania działań w sprawie, nie mogą w nim jednak uczestniczyć w charakterze członków grupy. Członkom grupy przypisać bowiem należy zdolność do bycia we własnym imieniu uprawnionym do występowania przeciwko pozwanym z własnym roszczeniem (albowiem jedynie z uwagi na sposób ukształtowania postępowania grupowego nie mają oni miana powoda, ale członków grupy). Zdaniem Sądu podmiotami uprawnionymi do występowania w sprawie w charakterze stron powinny być w takich przypadkach tylko i wyłącznie dzieci, które w postępowaniu mogłyby być jedynie reprezentowane przez swoich rodziców. Wynika to wprost z uregulowań zawartych w przepisach kodeksu cywilnego i zgodnego w tym zakresie orzecznictwa sądów powszechnych. Tymczasem w listach osób przystępujących do postępowania zgłoszono część osób, które są jedynie przedstawicielami osób korzystających z portalu. Osoby te nie mają własnego roszczenia, zaś złożone przez nie oświadczenia wskazują, że samodzielnie przystępują do postępowania jako członkowie grup, choć jednocześnie z samych oświadczeń lub załączonych dokumentów jednoznacznie wynika, że w istocie korzystającymi z portalu były osoby małoletnie. Kwestią na obecnym etapie postępowania nierozważaną jest ważność umów zawartych przez małoletnich. Nie ma ona jednakże w ocenie Sądu wpływu na ustalenie składu grup. Wobec treści art. 11 ust. 5 ud.p.g. i upływu terminu na złożenie oświadczenia o przystąpieniu do grupy, nie ma możliwości zastosowania obecnie art. 196 k.p.c. W ocenie Sądu nie jest również dopuszczalne przyjęcie konstrukcji wskazanej w załącznikach do pisma powoda z 25 maja 2015r. (k. 6375 i nast.), iż w oświadczeniach tych jedynie omyłkowo wskazano rodziców jako przystępujących do grupy. Rodzice złożyli oświadczenia o przystąpieniu do grupy, zaś w terminie do którego możliwe było skuteczne przystąpienie do postępowania (27 października 2013r.) ich dzieci do tego postępowania nie przystąpiły. Nie zostały również w tym terminie wskazane jako członkowie grup przez reprezentanta grupy, który w wykazach osób przystępujących do grupy wskazał rodziców zgodnie ze złożonymi przez te osoby oświadczeniami o przystąpieniu do postępowania. Zmiana w tym zakresie mogłaby nastąpić jedynie w trybie art. 196 k.p.c., podczas gdy tryb ten nie może być w niniejszej sprawie zastosowany z uwagi na wyłączenie ustawowe zawarte w art. 24 ust. 1 u.d.p.g.

W związku z powyższym Sąd postanowił, aby następujące osoby nie zostały objęte postanowieniem o ustaleniu składu grupy: (…) [16 osób]

Co do tych osób wniosek o ustalenie składu grup oddalono w pkt d) postanowienia. Jednocześnie Sąd zwrócił uwagę na to, iż sytuacja ww. osób jest odmienna od sytuacji osób, występujących w postępowaniu jedynie jako przedstawiciele ustawowi stron, w sytuacji gdy w oświadczeniach o przystąpieniu do grupy oraz w wykazie sporządzonym przez reprezentanta grupy i przedstawionym Sądowi jako członków grup wskazano prawidłowo określone dzieci. W takiej sytuacji dane rodziców nie znalazły się bowiem na listach przedstawionych przez reprezentanta grupy (na listach tych jako strony figurują ich dzieci), a osoby te jedynie wyraziły zgodę na udział swoich podopiecznych w przedmiotowym postępowaniu, potwierdzając zgodę swoim własnoręcznym podpisem. Część z osób, które w chwili rejestracji nie posiadały pełnej zdolności do czynności prawnych, w chwili obecnej taką zdolność już posiada. Zdaniem Sądu powoduje to, że udział przedstawicieli ustawowych tych osób w postępowaniu nie jest już konieczny i osoby te mogą – a nawet powinny – samodzielnie występować w sprawie.

Nie rozstrzygając o zasadności roszczenia lub jej braku w przypadku osób nieobjętych treścią postanowienia, Sąd jednocześnie zwrócił uwagę na fakt, iż art. 17 ust. 4 u.d.p.g. umożliwia osobom, które nie zostały objęte postanowieniem Sądu co do składu grupy, samodzielne wytoczenie powództwa w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się postanowienia. Takie działanie wyłączonych z niniejszego postępowania osób skutkować będzie zachowaniem skutków wytoczenia powództwa w postępowaniu grupowym.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, iż zachodzą przesłanki do ustalenia składu podgrup na mocy art. 17 ust. 1 u.d.p.g., o czym orzekł jak w sentencji na podstawie dokonanych ustaleń.

Powyższe orzeczenie powód zaskarżył w całości zażaleniem, zarzucając wadliwe ustalenie zakresu umocowania powoda do działania w imieniu i na rzecz osób przystępujących do grupy. W ocenie powoda niezasadnie przyjęto, że powód nie może w imieniu i na rzecz tych osób domagać się w pozwie unieważnienia umów o świadczenie usługi Usenet zawartych przez osoby przystępujące do postępowania grupowego z pozwanymi. Kwestionował także możliwość częściowego oddalenia wniosku o ustalenia składu grup jak w treści postanowienia poprzez wadliwe wskazanie, iż stroną postępowania jest przedstawiciel ustawowy strony, a nie sama strona — gdyż brak ten jako usuwalny w trakcie postępowania usunięto.

Na tej podstawie strona powodowa wniosła o zmianę zaskarżonego postanowienia w całości i ustalenie, iż:

  1. W skład podgrupy I wchodzą osoby wymienione w pkt a) od ppkt 1 do 48 zaskarżonego postanowienia, domagające się ustalenia, iż nieważne są umowy o świadczenie usługi Usenet zawarte pomiędzy osobami należącymi do podgrupy a pozwanymi oraz zasądzenia na rzecz każdej z tych osób solidarnie od pozwanych po 94,80 zł zwrotu świadczenia spełnionego w ramach unieważnionej umowy, ewentualnie — w razie oddalenia powództwa w powyższym zakresie — ustalenia, iż osoby należące do podgrupy nie są zobowiązane na rzecz pozwanych do zapłaty kwoty 94,80 zł tytułem abonamentu za korzystanie z usług portalu www.pobieraczek.pl oraz zasądzenia na rzecz każdej z tych osób solidarnie od pozwanych kwoty po 94,80 zł tytułem świadczenia nienależnie spełnionego a ponadto w skład tej grupy wchodzi (…)
  2. W skład podgrupy III wchodzą osoby wymienione w pkt b) od ppkt 1 do ppkt 59 zaskarżonego postanowienia, domagające się ustalenia, iż nieważne są umowy o świadczenie usługi Usenet zawarte pomiędzy osobami należącymi do podgrupy a pozwanymi ewentualnie — w razie oddalenia powództwa w powyższym zakresie — ustalenia, iż osoby należące do podgrupy nie są zobowiązane na rzecz pozwanych do zapłaty kwoty po 94,80 zł tytułem abonamentu za korzystanie z usług portalu www.pobieraczek.pl a ponadto w skład tej grupy wchodzi: (…)
  3. W skład podgrupy V wchodzą osoby wymienione w pkt c) od ppkt 1 do ppkt 482 zaskarżonego postanowienia, domagające się ustalenia, iż nieważne są umowy o świadczenia usługi Usenet zawarte pomiędzy osobami należącymi do podgrupy a pozwanymi, ewentualnie — w razie oddalenia powództwa w powyższym zakresie — ustalenia, iż osoby należące do podgrupy nie są zobowiązane na rzecz pozwanych do zapłaty kwoty po 94,80 zł tytułem abonamentu za korzystanie z usług portalu www.pobieraczk.pl oraz kwoty 100 USD tytułem kary umownej za naruszenie regulaminu świadczenia Usługi Usenet z dnia 16.04.2010r. określonej w § 6 pkt 3 tego regulaminu a ponadto w skład tej grupy wchodzi: (…) [10 osób]
  4. ewentualnie domagał się uchylenia tegoż postanowienia i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Postanowieniem z dnia 11 stycznia 2017 r. w sprawie I Acz 597/16 Sąd Apelacyjny w Gdańsku uchylił zaskarżone postanowienie Sądu I instancji, pozostawiając temuż Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny wskazał, że zakres umocowania reprezentanta grupy upoważniał go do sformułowania w pozwie również roszczenia o ustalenie nieważności umowy, zaś przyjmuje się powszechnie, że osoby przystępujące do postępowania grupowego na etapie wniesienia pozwu wyrażają zgodę na wytoczenie na ich rzecz powództwa o treści w tym pozwie określonej. Jednocześnie Sąd Odwoławczy uznał, że skoro następnie Sąd I instancji wydał postanowienie z dnia 21 sierpnia 2012r. o dopuszczalności postępowania grupowego w odniesieniu do wszystkich roszczeń (w tym również w zakresie żądania ustalenia nieważności umowy), a po jego uprawomocnieniu się, dokonał ogłoszenia w prasie o możliwości przystąpienia do postępowania o tak zakreślonym zakresie roszczeń, to osoby przystępujące do tego powstępowania wskutek przedmiotowego ogłoszenia, niewątpliwie wyrażały jednocześnie swoją wolę wystąpienia z roszczeniem o ustalenie nieważności umowy nawet wówczas, gdy nie wynikało to ze złożonych przez nie oświadczeń pisemnych o przystąpieniu do grupy.

Tym samym, Sąd Apelacyjny przesądził, że reprezentant grupy był uprawniony do zgłoszenia w imieniu wszystkich osób przystępujących do sporu po stronie powodowej żądania ustalenia nieważności umowy o świadczenie usługi Usenet. Dalsze rozważania Sądu Odwoławczego dotyczące możliwości wyjaśnienia wątpliwości, w tym również poprzez ewentualne wezwanie do modyfikacji złożonych oświadczeń w trybie art. 130 k.p.c. wydają się zatem mieć znaczenie bardziej teoretyczne skoro Sąd Apelacyjny przesądził w sposób wiążący dla wszystkich składów orzekających w niniejszej sprawie, że przedmiot sporu został już określony prawomocnie poprzez wydanie postanowienia z dnia 21 sierpnia 2012r. (k. 6475, 6480). W tej sytuacji, gdyby intencją Sądu odwoławczego zawartą treści uzasadnienia postanowienia z dnia 11 stycznia 2017r. było dokonywanie przez Sąd I instancji dalszych wyjaśnień, to jedynie marginalnie wskazać można, iż Sąd w składzie niniejszym uznał za wystarczające w tej mierze wyjaśnienia zawarte w treści zażalenia pełnomocnika powoda na poprzednie postanowienie z dnia 8 marca 2016r. uznając stanowisko strony powodowej tam zawarte za wystarczające i uzasadnione oraz niebudzące wątpliwości i wyjaśniające w sposób dostateczny kwestię uprawnienia reprezentanta grupy do sformułowania roszczenia o ustalenie nieważności umowy, jakie mogło zostać przez niego sformułowane ewentualnie na podstawie pkt 9 złożonych przez przystępujących do grupy oświadczeń. Powód w treści tego zażalenia jednoznacznie wskazał z czego wywodził swoje uprawnienia do zgłoszenia żądania ustalenia nieważności umowy w odniesieniu do osób przystępujących do postępowania grupowego na etapie wniesienia pozwu oraz na etapie złożenia ostatecznej listy osób przystępujących, zaś Sąd Apelacyjny powyższe stanowisko powoda zaakceptował w treści uzasadnienia swojego rozstrzygnięcia. Stąd w ocenie Sądu I instancji nie zachodziła potrzeba dalszych wyjaśnień tej okoliczności. Nie znalazł tym samym potrzeby wzywania do ewentualnej modyfikacji złożonych oświadczeń w trybie art. 130 k.p.c., niezależnie od istotnych kontrowersji co do dopuszczalności zastosowania powyższego przepisu w odniesieniu do dokumentów niepochodzących od reprezentanta grupy i nie stanowiących treści samego pozwu. Przed wydaniem obecnego postanowienia Sąd umożliwił nadto stronie powodowej zajęcie dodatkowego stanowiska oraz dodatkowo wyjaśnienie wszelkich kwestii również na rozprawie. Ponownie rozpoznając sprawę Sąd I instancji zobowiązał stronę powodową do oświadczenia w terminie miesiąca w związku z treścią złożonego uprzednio zażalenia czy na podstawie upoważnienia znajdującego się w treści pisemnych oświadczeń o przystąpieniu do grupy w imieniu wszystkich osób składa oświadczenie, iż przystępują oni do grupy żądającej ustalenia nieważności umowy. Powód wskazał, że na podstawie upoważnienia znajdującego się w treści pisemnych oświadczeń o przystąpieniu do grupy w imieniu wszystkich osób składa oświadczenie, iż przystępują oni do grupy żądającej ustalenia nieważności umowy (k. 6515). Na tej podstawie kwestię tę uznał za dostatecznie wyjaśnioną do stanowczego rozstrzygnięcia jak w treści niniejszego postanowienia. Nie wydaje się bowiem aby na podstawie dalszych czynności mogły zostać uzyskane jakiekolwiek wyjaśnienia uszczegóławiające bliżej tę kwestię.

W związku z powyższym, dokonując ponownie ustalenia składu grup, Sąd przyjął, że członkowie każdej z wymienionych w postanowieniu podgrup zgłosili ww. roszczenie o ustalenie nieważności umowy jako podstawowe dochodzone roszczenie. Jednocześnie przyjęto, że osoby przystępujące do podgrupy I zgłosiły dodatkowo jako roszczenie podstawowe również żądanie zasądzenia solidarnie od pozwanych na rzecz każdej z tych osób kwoty po 94,80 zł zwrotu świadczenia spełnionego w ramach nieważnej umowy.

Dodatkowo Sąd uznał, iż każda z podgrup zgłosiła roszczenia ewentualne — bliżej opisane w sentencji niniejszego postanowienia. Co do zgłoszenia ww. roszczeń ewentualnych nie zachodziły wątpliwości prawne również na etapie poprzedniego orzeczenia o ustaleniu składu grup.

W tej sytuacji do rozstrzygnięcia pozostała jeszcze kwestia składu grup w zakresie w jakim Sąd I instancji poprzednio w pkt d) postanowienia oddalił wniosek o ustalenie tego składu. Sąd Apelacyjny (k. 6480 i nast.) wskazał, iż Sąd Okręgowy prawidłowo poczynił ustalenia faktyczne co do legitymacji określonych osób do udziału w sprawie, jednakże Sąd Odwoławczy nie w całości podzielił ocenę tych ustaleń, prowadzącą do stwierdzenia, że brak jest możliwości zastosowania w okolicznościach rozpatrywanej sprawy art. 196 k.p.c. z uwagi na wyłączenie ustawowe zawarte w art. 24 ust. 1 u.d.p.g. Sąd ten wskazał, iż taka konkluzja dotyczyć winna jedynie tych osób, które nadal są małoletnie i za które w sprawie zgłosili się jako członkowie grupy ich przedstawiciele ustawowi. Wskazał, że w tych przypadkach istotnie, wejście do grupy w miejsce przedstawicieli ustawowych osób małoletnich, które reprezentują z jednoczesnym ustaleniem statusu prawnego osób zgłaszających się jako jedynie przedstawicieli ustawowych małoletnich członków grupy, oznaczałoby zmianę wymagającą zastosowania niedozwolonych w postępowaniu grupowym przekształceń podmiotowych. Podzielił tym samym pogląd o pozostawieniu tych osób poza postępowaniem grupowym.

W ocenie Sądu Apelacyjnego nie można natomiast odnieść takiej samej oceny do sytuacji, w której wprawdzie błędnie do grupy zgłosili się przedstawiciele ustawowi członków grupy, ale po dostrzeżeniu tego błędu przed Sądem orzekającym zgłoszenia te zostały zmodyfikowane jako złożone w imieniu osób, które w istocie są pełnoletnie i same wyraziły wolę udziału w grupie. Uzupełniające oświadczenia w tym przedmiocie zostały załączone przez powoda do pisma procesowego z dnia 25 maja 2015r. (k. 6375 i nast.). Sąd Apelacyjny wskazał, że przynajmniej co do części z tych zgłoszeń możliwa byłaby ich konwalidacja bez naruszenia art. 24 ust. 1 u.d.p.g. Warunkiem byłoby ustalenie, że w chwili złożenia do reprezentanta grupy oświadczenia o przystąpieniu do grupy, dana osoba była pełnoletnia, a zgłoszenie dokonane pismem podpisanym przez rodzica nastąpiło w granicach udzielonego mu umocowania. Do takiego ustalenia — co do istnienia umocowania w powyższym zakresie — upoważnia, w ocenie Sądu Odwoławczego, treść części oświadczeń, złożonych uzupełniająco przez osoby pełnoletnie. Powyższa kwestia wymaga zbadania i dokonania ustaleń faktycznych.

Jednocześnie Sąd Apelacyjny przypomniał, że według treści ogłoszenia opublikowanego w następstwie postanowienia z dnia 10 września 2012r., pisemne oświadczenia osób przystępujących do niniejszego postępowania grupowego mogły być złożone w nieprzekraczalnym terminie 2 miesięcy od daty ukazania się tego ogłoszenia. Po ustaleniu zatem daty upływu tego terminu i porównaniu daty uzyskania pełnoletności przez osoby zgłoszone w uzupełnieniu oświadczeń o przystąpieniu załączonych do pisma procesowego powoda z dnia 25 maja 2015r., możliwe będzie określenie czy w dacie zgłoszenia osoby te mogły samodzielnie przystąpić do postępowania grupowego, a wystąpienie — w ich istocie imieniu — przez rodzica — było li tylko wynikiem omyłki, naprawionej przed wydaniem zaskarżonego postanowienia.

Sąd Okręgowy, rozpoznając sprawę ponownie miał zatem na względzie, że ta część wątpliwości dotyczyła 19 osób, które Sąd uprzednio pozostawił poza postępowaniem grupowym w pkt d) postanowienia z dnia 8 marca 2016r., a to: (…) [16 osób]

W złożonym zażaleniu reprezentant grupy wnioskował o przypisanie do poszczególnych podgrup następujących osób co do których w piśmie z dnia 25 maja 2015r. (k. 6375 i nast.) złożył dokumenty omówione poniżej mające wskazywać na omyłkowe złożenie oświadczeń o przystąpieniu do grup przez rodziców, którzy mieli czynić to w imieniu swoich dzieci oraz mające potwierdzać wolę dorosłych już dzieci co do przystąpienia do procesu (zestawienie to Sąd uzupełnił o dane z dokumentów załączonych do pisma z dnia 25 maja 2015r. jak niżej):

a) (…) — do podgrupy I – 6522 — oświadczenie o przystąpieniu złożone na k. 5218 —5229 przez ojca (…) na k. 6381 zostało złożone oświadczenie z dnia 26 kwietnia 2015r. wskazujące, że oświadczenie o przystąpieniu do grupy i wyrażeniu zgody co do osoby reprezentanta grupy podpisane w dniu 5 lutego 2013r. i przesłane (…) zostało omyłkowo błędnie wypełnione, ponieważ ich zamiarem było złożenie objętych tym pismem oświadczeń wiedzy i woli w imieniu (…) reprezentowanego przez (…) jako przedstawiciela ustawowego oraz wnoszą o potraktowanie ww. Oświadczenia jako złożonego w terminie wskazanym przez Sąd do przystąpienia do postępowania grupowego przez małoletniego reprezentowanego przez uprawnionego przedstawiciela ustawowego.

b) (…) — do podgrupy III — k. 6526, oświadczenie o przystąpieniu złożone na k. 367-374, 5380 przez ojca złożone oświadczenie z dnia 21 kwietnia 2015r. wskazujące, że oświadczenie o przystąpieniu do grupy i wyrażeniu zgody co do osoby reprezentanta grupy podpisane w dniu 10 października 2011 r. i przesłane (…) zostało omyłkowo błędnie wypełnione, ponieważ ich zamiarem było złożenie objętych tym pismem oświadczeń wiedzy i woli w imieniu (…) reprezentowanej przez (…) jako przedstawiciela ustawowego oraz wnoszą o potraktowanie ww. oświadczenia jako złożonego w terminie wskazanym przez Sąd do przystąpienia do postępowania grupowego przez małoletniego reprezentowanego przez uprawnionego przedstawiciela ustawowego. Jednocześnie w dniu 27 kwietnia 2015r. (…) oświadczyła, że w dniu 1 kwietnia 2012r. osiągnęła pełnoletność i jako osoba pełnoletnia wyraża wolę samodzielnego uczestniczenia w procesie, podtrzymując zgodę na udział w postępowaniu grupowym, osobę (…) jako reprezentanta grupy oraz powołanie adwokata (…) w jego imieniu na zasadach określonych w „oświadczeniu o przystąpieniu do grupy i wyrażeniu zgody co do osoby reprezentanta grupy”.

oraz do podgrupy V:

c) (…) — k. 6517, oświadczenie o przystąpieniu złożone na k. 2008; na k. 6377 zostało złożone oświadczenie z dnia 27 kwietnia 2015r. wskazujące, że oświadczenie o przystąpieniu do grupy i wyrażeniu zgody co do osoby reprezentanta grupy podpisane w dniu 12 listopada 2012r. i przesłane (…) zostało omyłkowo błędnie wypełnione, ponieważ ich zamiarem było złożenie objętych tym pismem oświadczeń wiedzy i woli w imieniu (…) reprezentowanej przez (…) jako przedstawiciela ustawowego oraz wnoszą o potraktowanie ww. oświadczenia jako złożonego w terminie wskazanym przez Sąd do przystąpienia do postępowania grupowego przez małoletniego reprezentowanego przez uprawnionego przedstawiciela ustawowego.

d) (…) – k. 6518 — oświadczenie o przystąpieniu złożone na k. 2646-2651 przez ojca (…) na k. 6378 zostało złożone oświadczenie bez daty (…) i (…) wskazujące, że oświadczenie o przystąpieniu do grupy i wyrażeniu zgody co do osoby reprezentanta grupy podpisane w dniu 19 października 2012r. i przesłane (…) zostało omyłkowo błędnie wypełnione, ponieważ ich zamiarem było złożenie objętych tym pismem oświadczeń wiedzy i woli w imieniu (…) reprezentowanej przez (…) jako przedstawiciela ustawowego oraz wnoszą o potraktowanie ww. oświadczenia jako złożonego w terminie wskazanym przez Sąd do przystąpienia do postępowania grupowego przez małoletniego reprezentowanego przez uprawnionego przedstawiciela ustawowego.

e) (…) – k. 6523, oświadczenie o przystąpieniu złożone na k. 3485- 3491 przez matkę; na k. 6382 zostało złożone oświadczenie z dnia 6 maja 2014r. wskazujące, że oświadczenie o przystąpieniu do grupy i wyrażeniu zgody co do osoby reprezentanta grupy podpisane w dniu 19 października 2012r. i przesłane (…) zostało omyłkowo błędnie wypełnione, ponieważ ich zamiarem było złożenie objętych tym pismem oświadczeń wiedzy i woli w imieniu (…) reprezentowanego przez (…) jako przedstawiciela ustawowego oraz wnoszą o potraktowanie ww. oświadczenia jako złożonego w terminie wskazanym przez Sąd do przystąpienia do postępowania grupowego przez małoletniego reprezentowanego przez uprawnionego przedstawiciela ustawowego.

f) (…) którego Sąd umieścił w postanowieniu z 8 marca 2016r. w poz. 224 podgrupy V zgodnie ze złożonym przez reprezentanta grupy wnioskiem ponieważ z oświadczenia z k. 463 wynikało, że oświadczenie to zostało złożone w imieniu małoletniego (…) oświadczenie o przystąpieniu na k. 461-470, 5385 złożył ojciec (…) w imieniu małoletniego; na k. 6384 zostało złożone oświadczenie z dnia 22 kwietnia 2015r. (…) i (…) wskazujące, że oświadczenie o przystąpieniu do grupy i wyrażeniu zgody co do osoby reprezentanta grupy podpisane w dniu 9 grudnia 2011 r. i przesłane (…) zostało omyłkowo błędnie wypełnione, ponieważ ich zamiarem było złożenie objętych tym pismem oświadczeń wiedzy i woli w imieniu (…) reprezentowanego przez (…) jako przedstawiciela ustawowego oraz wnoszą o potraktowanie ww. oświadczenia jako złożonego w terminie wskazanym przez Sąd do przystąpienia do postępowania grupowego przez małoletniego reprezentowanego przez uprawnionego przedstawiciela ustawowego

g) (…) – k. 6527, oświadczenie o przystąpieniu na k. 2737-2742 złożyła matka (…); na k. 6386 zostało złożone oświadczenie z dnia 27 kwietnia 2015r. (…) i (…) wskazujące, że oświadczenie o przystąpieniu do grupy i wyrażeniu zgody co do osoby reprezentanta grupy podpisane w dniu 4 lutego 2013r. i przesłane (…) zostało omyłkowo błędnie wypełnione, ponieważ ich zamiarem było złożenie objętych tym pismem oświadczeń wiedzy i woli w imieniu (…) reprezentowanej przez jako przedstawiciela ustawowego oraz wnoszą o potraktowanie ww. oświadczenia jako złożonego w terminie wskazanym przez Sąd do przystąpienia do postępowania grupowego przez małoletniego reprezentowanego przez uprawnionego przedstawiciela ustawowego.

h) (…) — k. 6529, oświadczenie o przystąpieniu na k. 4227-4237 złożyła matka (…); na k. 6388 zostało złożone oświadczenie z dnia 4 maja 2015r. wskazujące, że oświadczenie o przystąpieniu do grupy i wyrażeniu zgody co do osoby reprezentanta grupy podpisane w dniu 16 stycznia 2013r. i przesłane (…) zostało omyłkowo błędnie wypełnione, ponieważ ich zamiarem było złożenie objętych tym pismem oświadczeń wiedzy i woli w imieniu (…), reprezentowanego przez (…) jako przedstawiciela ustawowego oraz wnoszą o potraktowanie ww. oświadczenia jako złożonego w terminie wskazanym przez Sąd do przystąpienia do postępowania grupowego przez małoletniego reprezentowanego przez uprawnionego przedstawiciela ustawowego. Jednocześnie w dniu 4 maja 2015r. (…) oświadczył, że w dniu 14 marca 2014r. osiągnął pełnoletność i jako osoba pełnoletnia wyraża wolę samodzielnego uczestniczenia w procesie, podtrzymując zgodę na udział w postępowaniu grupowym, osobę (…) jako reprezentanta grupy oraz powołanie adwokata (…) w jego imieniu na zasadach określonych w „oświadczeniu o przystąpieniu do grupy i wyrażeniu zgody co do osoby reprezentanta grupy”.

i) (…) — k. 6531, oświadczenie o przystąpieniu na k. 3728- 3740 złożyła matka (…); na k. 6387 zostało złożone oświadczenie z dnia wskazujące, że oświadczenie o przystąpieniu do grupy i wyrażeniu zgody co do osoby reprezentanta grupy podpisane w dniu 10 grudnia 2012r. i przesłane (…) zostało omyłkowo błędnie wypełnione, ponieważ ich zamiarem było złożenie objętych tym pismem oświadczeń wiedzy i woli w imieniu (…) reprezentowanej przez (…) jako przedstawiciela ustawowego oraz wnoszą o potraktowanie ww. oświadczenia jako złożonego w terminie wskazanym przez Sąd do przystąpienia do postępowania grupowego przez małoletniego reprezentowanego przez uprawnionego przedstawiciela ustawowego. Jednocześnie w dniu 26 kwietnia 2015r. (…) oświadczyła, że w dniu 29 lipca 2014r. osiągnęła pełnoletność i jako osoba pełnoletnia wyraża wolę samodzielnego uczestniczenia w procesie, podtrzymując zgodę na udział w postępowaniu grupowym, osobę (…) jako reprezentanta grupy oraz powołanie adwokata (…) w jego imieniu na zasadach określonych w „oświadczeniu o przystąpieniu do grupy i wyrażeniu zgody co do osoby reprezentanta grupy”.

j) (…) — k. 6530, oświadczenie o przystąpieniu na k. 3343-3350 złożył ojciec (…); na k. 6389 zostało złożone oświadczenie z dnia 27 kwietnia 2015r. wskazujące, że oświadczenie o przystąpieniu do grupy i wyrażeniu zgody co do osoby reprezentanta grupy podpisane w dniu 17 października 2012r. i przesłane (…) zostało omyłkowo błędnie wypełnione, ponieważ ich zamiarem było złożenie objętych tym pismem oświadczeń wiedzy i woli w imieniu (…), reprezentowanej przez (…) jako przedstawiciela ustawowego oraz wnoszą o potraktowanie ww. oświadczenia jako złożonego w terminie wskazanym przez Sąd do przystąpienia do postępowania grupowego przez małoletniego reprezentowanego przez uprawnionego przedstawiciela ustawowego. Jednocześnie w dniu 27 kwietnia 2015r. (…) oświadczyła, że w dniu 22 grudnia 1996r. osiągnęła pełnoletność i jako osoba pełnoletnia wyraża wolę samodzielnego uczestniczenia w procesie, podtrzymując zgodę na udział w postępowaniu grupowym, osobę (…) jako reprezentanta grupy oraz powołanie adwokata (…) w jego imieniu na zasadach określonych w „oświadczeniu o przystąpieniu do grupy i wyrażeniu zgody co do osoby reprezentanta grupy”.

k) (…) – k. 6532, oświadczenie o przystąpieniu na k. 4135-4141 złożyła matka (…); na k. 6390 zostało złożone oświadczenie z dnia 28 kwietnia 2015r. (…) i (..) wskazujące, że oświadczenie o przystąpieniu do grupy i wyrażeniu zgody co do osoby reprezentanta grupy podpisane w dniu 18 grudnia 2012r. i przesłane (…) zostało omyłkowo błędnie wypełnione, ponieważ ich zamiarem było złożenie objętych tym pismem oświadczeń wiedzy i woli w imieniu (…) reprezentowanej przez (…) jako przedstawiciela ustawowego oraz wnoszą o potraktowanie ww. oświadczenia jako złożonego w terminie wskazanym przez Sąd do przystąpienia do postępowania grupowego przez małoletniego reprezentowanego przez uprawnionego przedstawiciela ustawowego.

l) (…) — k. 6520, oświadczenie o przystąpieniu na k. 2551-2556 złożył ojciec; następnie na k. 6380 zostało złożone oświadczenie z dnia wskazujące, że oświadczenie o przystąpieniu do grupy i wyrażeniu zgody co do osoby reprezentanta grupy podpisane w dniu 10 października 2012r. i przesłane (…) zostało omyłkowo błędnie wypełnione, ponieważ ich zamiarem było złożenie objętych tym pismem oświadczeń wiedzy i woli w imieniu (…) reprezentowanego przez (…) jako przedstawiciela ustawowego oraz wnoszą o potraktowanie ww. oświadczenia jako złożonego w terminie wskazanym przez Sąd do przystąpienia do postępowania grupowego przez małoletniego reprezentowanego przez uprawnionego przedstawiciela ustawowego. Jednocześnie w dniu 21 maja 2015r. (…) oświadczył, że w dniu 20 maja 2015r. osiągnął pełnoletność i jako osoba pełnoletnia wyraża wolę samodzielnego uczestniczenia w procesie, podtrzymując zgodę na udział w postępowaniu grupowym, osobę (…) jako reprezentanta grupy oraz powołanie adwokata (…) w jego imieniu na zasadach określonych w „oświadczeniu o przystąpieniu do grupy i wyrażeniu zgody co do osoby reprezentanta grupy”.

Na rozprawie w dniu 27 września 2017r. pełnomocnik powoda podał, że nie jest w stanie określić dokładnych terminów w jakich oświadczenia były przekazywane przez przystępujących do grupy reprezentantowi grupy a także, że strona powodowa nie dysponuje pisemnymi upoważnieniami udzielonymi rodzicom przez osoby które uzyskały pełnoletność i nie ma dokładniej wiedzy w zakresie łączących te podmioty stosunków (protokół rozprawy — k. 6535 i nast. oraz sporządzona transkrypcja).

W związku z datą ukazania się ogłoszenia w prasie, termin na złożenie oświadczeń o przystąpieniu do grupy upływał z dniem 27 października 2013 r.

W związku z powyższym Sąd uznał, że brak podstaw do przypisania obecnie do grup osób co do których oświadczenia o przystąpieniu do grupy zostały złożone przez rodziców, podczas gdy ewentualnymi korzystającymi byliby małoletni, natomiast nie złożono dodatkowych dokumentów dotyczących „omyłki we wskazaniu danych”. Dzieci tych osób nie wyraziły w toku postępowania przed upływem terminu zgłoszenia woli wystąpienia w postępowaniu grupowym. Spośród 19 osób pozostawionych poza postępowaniem grupowym w postanowieniu z dnia 8 marca 2016 r. dotyczyło to następujących osób (zgłaszających się rodziców): (…)

Odnośnie ww. podmiotów również reprezentant grupy nie wskazywał w złożonym uprzednio zażaleniu na potrzebę ich uwzględnienia w składzie grup.

Wskazany w zażaleniu (…) — jak omówiono wyżej został w postanowieniu z dnia 8 marca 2016r. przypisany w poz. 224 do podgrupy V zgodnie z wnioskiem reprezentanta grupy.

Wątpliwości zatem dotyczyły następujących dzieci, w imieniu których oświadczenia o przystąpieniu zgłosili rodzice, a co do których następnie przy piśmie z 25 maja 2015r. zostały złożone oświadczenia rodziców i dzieci mające wskazywać, że rodzice omyłkowo zgłosili się do postępowania, natomiast wolą zarówno rodziców jak i dzieci było dokonanie tego zgłoszenia w imieniu dzieci. Odnośnie poniższych podmiotów, w złożonym uprzednio zażaleniu reprezentant grupy domagał się włączenia ich do wskazanych przez siebie grup. Sąd jednocześnie wskazał w poniższym zestawieniu ustalone w toku dalszego postępowania daty urodzenia oraz daty złożenia oświadczeń rodziców o przystąpieniu do postępowania grupowego, daty złożenia przez dzieci oświadczeń o wyrażeniu woli wstąpienia do tego postępowania i daty uzyskania pełnoletności celem dokonania następnie porównania zgodnie ze wskazaniami zawartymi w uzasadnieniu postanowienia Sądu Apelacyjnego. Dotyczyło to osób (dzieci):

a) (…) – do podgrupy I, oświadczenie rodzica o przystąpieniu z dnia 5 lutego 2013r., oświadczenie małoletniego o woli zgłoszenia z 26 kwietnia 2015r., pełnoletni z dniem 17 września 2016r.

b) (…) – do podgrupy III, oświadczenie rodzica o przystąpieniu z dnia 10 października 2011r., oświadczenie dziecka o woli wstąpienia z dnia 21 kwietnia 2015 r. pełnoletnia z dniem 1 kwietnia 2012r.,

oraz do podgrupy V:

c) (…) oświadczenie rodzica o przystąpieniu z dnia 12 listopada 2012r., oświadczenie dziecka o woli wstąpienie — 27 kwietnia 2015r., pełnoletnia z dniem 18 listopada 2015r.,

d) (…) oświadczenie rodzica o przystąpieniu 19 października 2012r., oświadczenie dziecka o woli przystąpienia (brak daty), pełnoletnia z dniem 3 lutego 2016r.,

e) (…) oświadczenie rodzica o przystąpieniu 19 października 2012r., oświadczenie dziecka o woli wstąpienia — 6 maja 2014r., pełnoletni z dniem 5 kwietnia 2016r.,

f) (…) oświadczenie rodzica o przystąpieniu 4 luty 2013r., oświadczenie dziecka o woli wstąpienia 27 kwietnia 2015r., pełnoletność z dniem 8 lutego 2018r.,

g) (…) oświadczenie rodzica o przystąpieniu 16 stycznia 2013r., oświadczenie dziecka o woli wstąpienia 4 maja 2015r. pełnoletność z dniem 14 marca 2014r.

h) (…) oświadczenie rodzica o przystąpieniu 10 grudnia 2012r., oświadczenie dziecka o woli wstąpienia 26 kwietnia 2015r., pełnoletność z dniem 29 lipca 2014r.,

i) (…) oświadczenie rodzica o przystąpieniu 17 października 2012r., oświadczenie dziecka o woli wstąpienia 27 kwietnia 2015r., pełnoletność z dniem 22 grudnia 2016r.

j) (…) oświadczenie rodzica o przystąpieniu 18 grudnia 2012r., oświadczenie dziecka o woli wstąpienia 28 kwietnia 2015r., pełnoletność 3 czerwca 2018r.

k) (…)oświadczenie rodzica o przystąpieniu 10 października 2012r., oświadczenie dziecka o woli przystąpienia 20 maja 2015r., pełnoletność 20 maja 2015r.

Są to osoby co do których Sąd Apelacyjny wyraził pogląd o dopuszczalności zmiany podmiotowej pod warunkiem ustalenia, że w chwili złożenia do reprezentanta grupy oświadczenia o przystąpieniu do grupy były one pełnoletnie a zgłoszenie dokonane pismem podpisanym przez rodzica nastąpiło w granicach udzielonego mu umocowania, podnosząc, że do ustalenia istnienia takiego umocowania upoważnia treść części oświadczeń złożonych uzupełniająco przez osoby pełnoletnie przedstawionych przy piśmie z 25 maja 2015r. (k. 6375 i nast.).

Strona powodowa oświadczyła na rozprawie w dniu 27 września 2017r., że nie posiada wiedzy ani dowodów na okoliczność dat w jakich oświadczenia o których mowa w dokumentach z k. 6375 i nast. zostały złożone reprezentantowi grupy. W tej sytuacji jedynym możliwym kryterium wyboru daty złożenia oświadczeń było w takim przypadku przyjęcie, że złożenie nastąpiło w datach wskazanych w treści tych oświadczeń jako data ich złożenia i porównanie czy w tej dacie osoby je składające były pełnoletnie.

Niewątpliwym jest, że do sprawy nie przedstawiono pisemnych upoważnień, jednakże okoliczność ta pozostaje bez znaczenia dla sprawy ponieważ z powyższego zestawienia widać, że żadna z wymienionych powyżej osób nie spełnia wskazanego przez Sąd Apelacyjny kryterium warunkującego możliwość przyjęcia zmiany podmiotowej jako dopuszczalnej. Wszystkie te osoby były bowiem małoletnie w dacie składania przez rodziców oświadczeń o przystąpieniu do postępowania grupowego. Jednocześnie wskazać należy, że żadne z oświadczeń o woli przystąpienia złożonych osobiście przez dzieci, które uzyskały pełnoletność w toku procesu nie zostało złożone przed upływem terminu zgłoszeń, a więc przed dniem 27 października 2013r. i dlatego nie mogło zostać potraktowane jako odrębne zgłoszenie dokonane w czasie właściwym. Tym samym również nie mogło spowodować przypisania któregokolwiek z tych podmiotów do oznaczonych w treści postanowienia podgrup.

Ustaliwszy, że żadna z tych osób nie była pełnoletnia w dacie złożenia oświadczenia rodzica o przystąpieniu do postępowania grupowego i nie mogła tym samym skutecznie upoważnić rodzica do złożenia oświadczenia w jej imieniu, Sąd po dokonaniu wyjaśnień jak wyżej postanowił o składzie grup analogicznie jak w poprzednim postanowieniu z dnia 8 marca 2016r. Przeprowadzone postępowanie wyjaśniające nie pozwoliło bowiem na dokonanie ustaleń odmiennych. Zmianie uległo natomiast określenie zakresu żądania zgodnie ze wskazaniem Sądu Apelacyjnego — poprzez uzupełnienie go o żądanie podstawowe wszystkich grup — żądanie ustalenia nieważności umowy o świadczenie usługi Usenet.

Mając na uwadze powyższe okoliczności na podstawie art. art. 17 ust. 1 u.d.p.g. orzeczono jak w sentencji na postawie dokonanych ustaleń i wskazań Sądu Odwoławczego.


Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie Wydział III Cywilny z dnia 2 października 2017 r.

  1. Podmiot prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą lub działalność w ramach spółki cywilnej (a więc jako osoba fizyczna), może dokonać zakupu zarówno jako przedsiębiorca, jak i konsument. Istotne znaczenie ma tutaj cel, w jakim umowa jest zawierana.
  2. Dla oceny, czy roszczenia konsumentów są oparte na takiej samej podstawie prawnej, nie ma znaczenia ewentualne zbycie przez konsumentów nabytych uprzednio biletów na rzecz innych osób.
  3. Trudno zatem uznać, iż roszczenia osób, które nabyły bilet (wprawdzie w specjalnej ofercie, dostając dodatkowo nieodpłatnie inne świadczenia, które nie są przedmiotem ich żądań), nie mogą zostać uznane za roszczenia o tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział III Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSO Joanna Kruczkowska

Sędziowie:                     SSO Joanna Bitner, SSR Andrzej Lipiński (del.) (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 2 października 2017r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa A.R. jako reprezentanta grupy przeciwko (…) Związkowi (…) w W. o zapłatę

postanawia:

  1. ustalić, że postępowanie niniejsze toczy się w postępowaniu grupowym, a grupa reprezentowana przez A. R. ma skład następujący: (…) [114 członków grupy]

 

UZASADNIENIE

Pozwem skierowanym do Sądu Okręgowego w Warszawie A. R. jako reprezentant grupy w imieniu własnym, ale na rzecz wszystkich członków grupy wniósł o zapłatę wskazanych kwot pieniężnych wraz z odsetkami ustawowymi na rzecz wymienionych osób od (…) Związku (…) w W. W uzasadnieniu wniosku o rozpoznanie sprawy w postępowaniu grupowym powód wskazał, że pozew dotyczy roszczeń pieniężnych członków grupy liczącej co najmniej 10 osób, opartych na żądaniu zapłaty wynikającym ze stosunków zobowiązaniowych. Powód wskazał, że roszczenia członków grupy oparte są na tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej. Roszczenia wiążą się z niewykonaniem zobowiązania związanego z umowami sprzedaży biletów wstępu na imprezę masową pt. L. W. (…) S. (…) (…) (…), która obyła się w dniu 18 kwietnia 2015 r. na S. (…) w W. Powód wskazał, że członkowie grupy są konsumentami w rozumieniu ustawowym, a sprawa dotyczy roszczeń o ochronę konsumentów (pozew k.4-17).

Do pozwu dołączono oświadczenie powoda o tym, że działa on w charakterze reprezentanta grupy oraz oświadczenia członków grupy o przystąpieniu do grupy, a także umowę reprezentanta grupy z pełnomocnikiem, określającą sposób wynagrodzenia pełnomocnika.

W odpowiedzi na pozew (…) Związek (…) w W. wniósł o odrzucenie pozwu na podstawie art. 10 ust. 1 w zw. z art. 1 ust 1 i 2 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (u.d.p.g.), gdyż jego zdaniem sprawa nie podlega rozpoznaniu w postępowaniu grupowym. Pozwany wniósł również o zobowiązanie powoda na postawie art. 8 ust. 1 u.d.p.g. do złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu. Pozwany podniósł, że roszczenia członków grupy nie są oparte na tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej. Sytuacja faktyczna poszczególnych członków grupy jest bowiem odmienna – wśród nich jest wielu, którzy nabyli bilety wstępu na (…) wyłącznie dla siebie, ale również jest wielu, którzy nabyli bilety wstępu na zawody w znacznej ilości, co może świadczyć o tym, że były one przez nich przeznaczone do odsprzedaży. W ocenie pozwanego w związku z powyższym, zachodzą istotne rozbieżności w sytuacji poszczególnych członków grupy, a okoliczności indywidualne ich dotyczące dominują nad kwestiami grupowymi (ogólnymi), które nie pozwalają zakwalifikować ich roszczeń jako opartych na tej samej lub takiej samej podstawie prawnej. Pozwany podniósł również, że niniejsza sprawa nie stanowi sprawy dotyczącej roszczeń o ochronę konsumentów. Sprawami o ochronę konsumentów są sprawy dotyczące roszczeń konsumentów przeciwko przedsiębiorcom, tymczasem organizator imprezy – pozwany nie jest przedsiębiorcą. Pozwany, jako osoba prawna nie prowadzi (nie wykonuje) we własnym imieniu działalności gospodarczej lub zawodowej. (…) Związek (…) jest polskim związkiem sportowym, który prowadzi działalność sportową, nie działalność gospodarczą. Statutowym celem jego działania jest organizowanie i prowadzenie współzawodnictwa w danym sporcie. Pozwany podniósł, że organizacja przez niego (…) miała charakter incydentalny i nie stanowiła elementu działalności prowadzonej w sposób zorganizowany i ciągły. Ponadto podniósł, że organizacja (…) przez (…) stanowiła jedynie realizację jego zadań i celów statutowych jako organizacji społecznej. (…) nie prowadzi działalności gospodarczej, jak również nie jest wpisany do rejestru Krajowego Rejestru Sądowego. Pozwany wskazał, że dla zakwalifikowania go jako przedsiębiorcy nie ma znaczenia to, że jest on podatnikiem podatku VAT. Wniosek o złożenie kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu pozwany uzasadnił tym, że wytoczone powództwo jest oczywiście bezzasadne. W ocenie pozwanego, ponieważ członkami grupy jest wiele osób fizycznych, mieszkających w różnych miejscach na terenie całego kraju, których sytuacja majątkowa może nie pozwalać na zaspokojenie ewentualnych przyszłych roszczeń (…), ustanowienie zabezpieczenia jest celowe i uzasadnione (odpowiedź na pozew k.544-565).

Postanowieniem z dnia 2 lutego 2016r. wydanym w niniejszej sprawie pod sygn. III C 603/15. Sąd rozstrzygnął dopuszczalność prowadzenia niniejszej sprawy w postępowaniu grupowym.

Przesłanki dopuszczalności postępowania grupowego uregulowane zostały w art. 1 ust. 1 i 2 u.d.p.g., a w przypadku roszczeń pieniężnych dodatkowo w art. 2 ust. 1 u.d.p.g. Przywołane przepisy wskazują, że postępowanie grupowe może być prowadzone wówczas, gdy grupa co najmniej 10 osób, dochodzi roszczeń jednego rodzaju, opartego na jednakowej (tej samej lub takiej samej) podstawie faktycznej. Roszczenia te winny wiązać się z ochroną konsumentów, z odpowiedzialnością za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny albo z odpowiedzialnością  z tytułu czynów niedozwolonych, z wyjątkiem roszczeń o ochronę dóbr osobistych. Ponadto w sprawach o roszczenia pieniężne konieczne jest, aby wysokość roszczenia każdego członka grupy została ujednolicona przy uwzględnieniu wspólnych okoliczności sprawy, przy czym ujednolicenie wysokości roszczeń może nastąpić w podgrupach, liczących co najmniej dwie osoby. Ponadto zgodnie z przepisem art. 6 ust 1 pkt 3 u.d.p.g. w przypadku roszczeń pieniężnych pozew powinien zawierać m.in. określenie wysokości roszczenia każdego z członków grupy lub podgrup.

Sąd ocenił wówczas, że pozew został sformułowany poprawnie z punktu widzenia wymagań u.d.p.g. Reprezentant grupy wniósł o zasądzenie wskazanych kwot na rzecz członków grupy pogrupowanych w podgrupy. Do pozwu dołączono wszystkie wymagane oświadczenia i umowę z pełnomocnikiem. Powód jest w sprawie reprezentowany przez adwokata. Roszczenia członków grupy zostały ujednolicone w ramach podgrup. Z tego punktu widzenia Sąd nie znalazł podstaw dla odrzucenia pozwu. Podniósł, że wbrew twierdzeniom pozwanego, dla oceny czy roszczenia konsumentów oparte są na takiej samej podstawie prawnej nie ma znaczenia ewentualne zbycie przez konsumentów nabytych uprzednio biletów na rzecz innych osób. Wszystkim bowiem konsumentom wskazanym w pozwie, jako nabywcom biletów – stronom stosunku zobowiązaniowego łączącego ich z pozwanym przysługują wobec pozwanego roszczenia o zapłatę z tytułu nabytych uprzednio biletów. Podstawa faktyczna dochodzonych roszczeń jest zatem taka sama i wynika z jednego zdarzenia tj. zakupu biletów i uczestnictwa w imprezie sportowej zorganizowanej przez pozwanego.

Sąd uznał również, że roszczenia dochodzone w niniejszej sprawie wiążą się z ochroną konsumenta. Wskazał, że działanie pozwanego w formie stowarzyszenia nie wyklucza w żaden sposób możliwości prowadzenia przez niego działalności gospodarczej i to przynoszącej zyski. Jak zauważył Wojewódzki Sąd Administracyjny we W. w wyroku z dnia 6 października 2009 r. (sygn. akt III SA/Wr 333/09): ,,Stowarzyszenia mogą prowadzić dwojakiego rodzaju działalność: statutową i gospodarczą. Gospodarczego celu działalności nie niweczy przy tym to, że dochód z jej prowadzenia jest przeznaczony na działalność statutową. Ograniczenie to bowiem wynika z regulacji ustawowej i jest jednym z warunków dopuszczalności prowadzenia działalności gospodarczej.” W ocenie Sądu za uznaniem, że pozwany organizował imprezę w dniu 18 kwietnia 2015 r. przemawia również treść statutu pozwanego. Zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 5 statutu Związek realizuje swoje cele w szczególności przez programowanie i propagowanie rozwoju sportów motorowych oraz organizowanie zawodów i imprez. Zgodnie z § 9 ust. 2 pkt 1 statutu Związek posiada wyłączne prawo do organizowania i prowadzenia współzawodnictwa sportowego o tytuł Mistrza Polski oraz o Puchar Polski w sportach motorowych. Ww. przepisy statutu wskazują na to, że zwykłą działalnością pozwanego jest organizowanie sportowych imprez motorowych. Bez wątpienia, gdyby organizowanie tego rodzaju imprez nie należało do zwykłej działalności stowarzyszenia, nie przysługiwałoby mu wyłączne prawo do organizowania i prowadzenia współzawodnictwa o tytuł Mistrza Polski oraz o Puchar Polski w sportach motorowych. Trudno bowiem uznać aby tego rodzaju przywilej, wyróżniający pozwanego na tle inny stowarzyszeń został nadany podmiotowi, który zasadniczo tego rodzaju imprez nie prowadzi. Dla kwalifikacji zorganizowania przez pozwanego przedmiotowej imprezy, jako działalności gospodarczej, kluczowe znaczenie ma również uzyskany przez pozwanego z tytułu sprzedaży biletów zysk. Jak zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 24 listopada 2011 r. (sygn. akt II GSK 1219/10): ,,Dla oceny, że dany podmiot wykonuje działalność gospodarczą, konieczne jest stwierdzenie zarobkowego charakteru tej działalności.” Gdyby hipotetycznie pozwany realizował imprezę bez biletów (wejścia bezpłatne) lub bez zysku (koszty imprezy równoważyłyby koszt jej przygotowania) to można by rozważać status pozwanego. W niniejszej sprawie mamy jednak do czynienia z cyklicznie (ciągle) organizowaną imprezą sportową przez pozwanego (w planach kolejne tego typu imprezy sportowe), z kosztownymi biletami i zyskiem.

Nadto Sąd nie uwzględnił wniosku pozwanego o złożenie kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu, jako spóźnionego. Wskazał też, że wniosek jest niezasadny, z uwagi na relatywnie niskie koszty zastępstwa procesowego po stronie pozwanej – 2417 zł.

Zasadność powyższego rozstrzygnięcia potwierdził Sąd Apelacyjny w Warszawie w postanowieniu z dnia 16 czerwca 2016r. (postanowienie SA w Warszawie VI Acz 573/16 k. 789 i nast.). Zarazem potwierdził, że dochodzone roszczenie mieści się w przedmiotowym zakresie postępowania grupowego i należy do spraw o ochronę konsumentów w rozumieniu art. 1 ust. 2 u.d.p.g. Niewątpliwie wskazał także, że członkom grupy przysługuje status konsumenta.

Sąd przystąpił zatem do rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym.

Postanowieniem z dnia 15 lipca 2016r. (k. 807.) Sąd zarządził dokonanie stosownych ogłoszeń w prasie w trybie art. 11 u.d.p,g. Ogłoszenie ukazało się dnia 6 września 2016 r. (k. 838). Po ogłoszeniu zgłosiło się do grupy 56 nowych członków – wskazanych przez pełnomocnika powoda– reprezentanta grupy dnia 2 grudnia 2016r. przy złożeniu wykazu w rozumieniu art. 12 u.d.p.g. (pismo k. 849 i nast., wykaz k. 860 i nast.).

Do pisma dołączono wszystkie wymagane oświadczenia nowych członków grupy o ich przystąpieniu do grupy i upoważnieniu reprezentanta grupy do ich reprezentowania w niniejszej sprawie. Nowi członkowie grupy, tak samo jak pozostali członkowie grupy, żądają zapłaty kwoty, którą ponieśli tytułem zakupu biletu/ów wstępu na imprezę pt. L. W. (…) S. (…) od (…), która odbyła się w dniu 18 kwietnia 2015r. na S. (…) w W.

Pozwany, któremu doręczono wykaz w trybie art. 15 u.d.p.g., zgłosił do tego wykazu zarzuty. Zarzuty te zostały pogrupowane na cztery kategorie i do poszczególnych kategorii zostały podporządkowane określone osoby:

1.

w odniesieniu do (…) Pozwany podnosi, że osoby te nie nabyły biletów na (…) jako konsumenci, lecz jako przedsiębiorcy, którą to okoliczność potwierdzają załączone do złożonych przez te osoby oświadczeń o przystąpieniu do grupy faktury;

2.

w odniesieniu do (…) – Pozwany podnosi, że są to osoby, które nabyły znaczne ilości biletów wstępu na (…) i nie można ich kwalifikować jako konsumentów (albowiem mogły one uczynić sobie źródło dochodu z odsprzedaży biletów);

3.

w odniesieniu do (…) Pozwany podnosi, że są to osoby, które skorzystały ze specjalnej oferty, dedykowanej dla nabywców biletów na (…) w 2015 roku, którą Pozwany przygotował w związku z (…) w 2016 roku, realizując wówczas określone świadczenia nieodpłatnie lub na preferencyjnych warunkach cenowych, na rzecz osób, które uczestniczyły w (…) w 2015 roku;

4.

w odniesieniu do (…) – Pozwany podnosi, że wraz z oświadczeniami o przystąpieniu do grupy osoby te nie przedstawiły jakichkolwiek dowodów (w szczególności dokumentów, np. potwierdzeń przelewów), które potwierdzałyby, że w ogóle dokonały one zapłaty za określone bilety na (…) lub też potwierdzałyby, że to faktycznie one (a nie osoby trzecie) dokonały zapłaty za określone bilety na (…) (w niektórych przypadkach potwierdzenia przelewów zostały przedstawione, ale zamazano dane osobowe nadawcy lub są one inne niż osoby składającej oświadczenie o przystąpieniu do grupy.

W ocenie Sądu powyższe zarzuty są bezpodstawne. Odnosząc się bliżej do podniesionych grup zarzutów, Sąd zważył co następuje.

W zakresie 1 grupy zarzutów odnośnie osób: (…), związanej z rzekomym faktem, że osoby te nie nabyły biletów na (…) jako konsumenci, lecz jako przedsiębiorcy, zarzut ten jest niezasadny. Przede wszystkim zauważyć należy, że dwie z osób objętych tym zarzutem były wskazane pierwotnie w pozwie. Zarzut braku konsumenckiego charakteru dochodzonych roszczeń był już przedmiotem rozważania Sądu Okręgowego i Sądu Apelacyjnego w Warszawie na etapie badania dopuszczalności rozpoznania sprawy w postepowaniu grupowym. W obu instancjach zarzut ten uznano za niezasadny – i rozstrzygnięciem tym Sąd orzekający czuje się związany.

Jak wynika z orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Warszawie (sygn. VI ACa 775/14) zawarta w art. 22 (1) k.c. definicja konsumenta łączy kryterium podmiotowe i przedmiotowe, wskazując, że za konsumenta może być uważna tylko osoba fizyczna znajdująca się w sytuacji prawnej, polegającej na dokonywaniu czynności cywilnoprawnej, mającej wywołać skutek prawny w jej relacji z przedsiębiorcą, a ta czynność nie może być bezpośrednio związana z prowadzoną przez tę osobę działalnością gospodarczą lub zawodową. Funkcjonalna w istocie definicja konsumenta przyjmuje jako punkt wyjścia pełnioną w danej chwili oraz sytuacji rolę ekonomiczną osoby fizycznej (która to osoba może następnie w innej już sytuacji pełnić rolę przedsiębiorcy). Definicja konsumenta dająca się wyinterpretować z art. 22(1) k.c. zawiera cztery elementy. Po pierwsze, konsumentem może być tylko osoba fizyczna, po drugie, musi ona dokonywać czynności prawnej, po trzecie, czynność ta pozostaje w określonej relacji z rolą społeczną tej osoby, a po czwarte, adresatem oświadczenia woli jest przedsiębiorca.

Z kolei definicja przedsiębiorcy została uregulowana w art. 431 k.c. i stanowi, że przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 331 § 1 k.c., prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową

Podmiot prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą lub działalność w ramach spółki cywilnej (a więc jako osoba fizyczna), może dokonać zakupu zarówno jako przedsiębiorca jak i konsument. Istotne znaczenie ma tutaj cel, w jakim umowa jest zawierana. Jak wynika natomiast z oświadczeń dołączonych do pisma z dnia 14 lipca 2017r. obecność osób, które kwestionuje strona pozwana w ramach pierwszego zarzutu nie była związana z ich działalnością gospodarczą, zaś zakupione bilety przeznaczone zostały na ich konsumenckie potrzeby. Niezależnie jednak od powyższego, jak wskazano na wstępie, dwie spośród 5 zakwestionowanych w zarzutach, zostały już dopuszczone do rozpoznania w postępowaniu grupowym. Brak jest zatem podstaw do odmowy udziału w postępowaniu grupowym trzech kolejnych osób, co do których pozwany wysnuwa tożsame zarzuty, jak przeciwko osobom, które już do takiego postepowania zostały dopuszczone.

W świetle powyższego Sąd uznał podniesiony zarzut w całości jako bezpodstawny.

Drugi z zarzutów dotyczył: (…), jakoby osoby te nabyły znaczne ilości biletów wstępu na (…) i wobec powyższego nie można ich kwalifikować jako konsumentów, albowiem mogły one uczynić sobie źródło dochodu z odsprzedaży biletów. Zarzut ten jest całkowicie pozbawiony podstaw prawnych. Sąd wypowiedział się w powyższym zakresie w postanowieniu z dnia 2 lutego 2016r., wskazując, że dla oceny czy roszczenia konsumentów są oparte na takiej samej podstawie prawnej nie ma znaczenia ewentualne zbycie przez konsumentów nabytych uprzednio biletów na rzecz innych osób. Zasadność takiego rozstrzygnięcia została potwierdzona przez Sąd Apelacyjny, który oddalił zażalenie na powyższe postanowienie. Z tych też względów, podobnie jak w przypadku zarzutu pierwszego, w ocenie Sądu bark jest podstawy do odmowy dopuszczenia do udziału w postępowaniu grupowym, nowo zgłoszonym osobom, które zakupiły większą ilość biletów. Na poparcie swojego żądania przedstawiły dowód dokonania zapłaty, wobec czego przysługuje im roszczenie o zwrot ceny nabycia wszystkich biletów. Na marginesie jedynie zauważyć należy, iż większość z tych osób złożyła oświadczenia, że bilety te zostały zakupione dla rodziny lub znajomych.

Trzecim zarzutem dotknięte zostały osoby: (…). W ocenie pozwanego, osobom tym, jako nabywcom biletów na (…) 2015r. pozwany zaoferował preferencyjne warunki, na jakich mogli nabywać bilety. Obejmowały one i możliwość nabycia biletów w pierwszym terminie sprzedaży (do 25 października 2015 roku, co m.in. gwarantowało pełną dostępność miejsc) i po specjalnej cenie – w pakiecie w ramach którego nabywcy biletów na (…) w 2015 roku oprócz biletów na (…) w 2016 roku uzyskiwali (i to nieodpłatnie) również program zawodów (o wartości: 20 zł) i – co istotne – wejściówkę na dodatkową imprezę sportową organizowaną przez (…) w dniu 15 maja 2016 roku, tj. na (…) (o wartości: 30 zł). Wartość tych nieodpłatnych świadczeń dodatkowych dla uczestników (…) 2015 wynosiła więc łącznie 50 zł. W rezultacie, w związku ze skorzystaniem z tego rodzaju dodatkowych, nieodpłatnych świadczeń realizowanych przez (…) przez część osób, które chciałyby zostać członkami grupy po ogłoszeniu przez Sąd o wszczęciu postępowania grupowego, nie mamy do czynienia z sytuacją, w której w ramach niniejszego postępowania byłby dochodzone roszczenia jednego rodzaju, oparte na tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej, o których mowa  w art. 1 ust. 1 u.d.p.g.

Powyższy zarzut jest niezasadny. Jak trafnie wskazała strona powodowa, dodatkowe świadczenia, przyznane w ramach oferty specjalnej miały charakter nieodpłatny, a ich równowartość nie jest przedmiotem żądania wskazanych powyżej osób. Roszczenie dochodzone przez kwestionowanych członków grupy, tak samo, jak roszczenie całego pozwu dotyczy tylko i wyłącznie ceny biletu wstępu na imprezę (…) (…) (…) (…). Dodatkowe świadczenia przyznane wskazany członkom grupy nieodpłatnie – nie były objęte celem biletu. Cena biletu zaś obejmowała uczestnictwo w imprezie, w ramach której nabywcy mieli zagwarantowane: 20 wyścigów głównych, 2 wyścigi w formie półfinałów oraz ostatni wyścig nr 23 – wyścig finałowy. Z powyższego pozwana się nie wywiązała, a co stanowi żądanie powoda i poszczególnych członków grup. Trudno zatem uznać, iż roszczenia osób, które nabyły bilet (wprawdzie w specjalnej ofercie, dostając dodatkowo nieodpłatnie inne świadczenia, które nie są przedmiotem ich żądań), nie mogą zostać uznane za roszczenia o tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej. Zarzut ten jako niezasadny, nie mógł się ostać.

Wreszcie odnosząc się do czwartej grupy zarzutów, w której pozwany podnosi, że osoby przystępujące do grupy wraz oświadczeniami o przystąpieniu do grupy nie przedstawiły jakikolwiek dowodów (np. potwierdzeń przelewów), które potwierdzałby, że faktycznie one, a nie osoby trzecie dokonały zapłaty za określony bilet należy zaliczyć następujące osoby: (…). Zdaniem Sądu również i ten zarzut nie znajduje uzasadnionych podstaw prawnych. Okoliczności, że cześć osób złożyła potwierdzenia przelewów wykonane przez inne osoby nie ma znaczenia dla roszczenia członka grupy. Przy czym zauważyć należy, że w przypadku osób: (…) powód złożył oświadczenia osób, które wykonywały przelewy (k. 1229, 1239-1240, 873-876, 1236), ze wskazaniem, że wykonywały je na rzecz osób, które występują w przedmiotowym postępowaniu. Należy również zauważyć, że  przypadku osoby (…), (co do którego jest zarzut, że potwierdzenie przelewu wykonała inna osoba) zostało wydane już prawomocne rozstrzygnięcie, co do jego udziału w postępowaniu grupowym (vide postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 16 czerwca 2016r., k. 789 i nast.). Aktualne zatem pozostają rozważania Sądu w zakresie związania Sądu Okręgowego powyższym rozstrzygnięciem, a tym samym brak jest podstaw do nie uwzględnienia pozostałych członków pozwu, co do których pozwany wygłasza tożsame zarzuty.

Odnośnie osób: (…) powód przy piśmie z dnia 14 lipca 2017r. załączył dowody potwierdzające uiszczenie ceny biletów (k. 1232, 1235, 1236).

Z kolei co do pozostałych osób objętych zarzutem nr 4 tj. : (…), wskazać należy, że przedstawiły one bilet wstępu mający charakter odpłatny. Argumenty przedstawione przez pozwanego w stosunku do tych osób, że nie przedstawiły dowodu zapłaty za bilety, zdaniem Sądu stanowić będą podstawę merytorycznego rozpoznania sprawy. W żadnym wręcz wypadku nie dyskwalifikują tych osób na tym etapie postępowania i nie mają wypływu na możliwość przystąpienia ze swoimi roszczeniami do pozwu zbiorowego.

Mając to wszystko na uwadze, Sąd uznał, że roszczenia wszystkich członków grupy w niniejszej sprawie spełniają wszystkie przesłanki wymagane do rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym.

Stąd też Sąd, na podstawie art. 10 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 u.d.p.g., orzekł jak w sentencji postanowienia – potwierdzając, że sprawa jest rozpoznawana w postępowaniu grupowym, przy czym grupy mają skład wskazany w sentencji postanowienia.


Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie Wydział I Cywilny z dnia 22 września 2017 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący:                       SSO Wojciech Machnicki (spr.)

Sędziowie:                                 SSO Katarzyna Krasny, SSO Renata Tarnowska

z powództwa K. P. – reprezentanta grupy złożonej z następujących członków: (…) przeciwko Skarbowi Państwa – (…) oraz (…)

o zapłatę

  1. powództwo oddala,
  2. zasądza od reprezentanta grupy K. P. na rzecz Skarbu Państwa – (…) kwotę 14.400,00 zł (czternastu tysięcy czterystu) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego,
  3. zasądza od reprezentanta grupy K. P. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w S. kwotę 257,28 zł (dwustu pięćdziesięciu siedmiu złotych i dwudziestu ośmiu groszy) tytułem pokrycia wydatków.

Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie Wydział XVI Gospodarczy z dnia 3 lipca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XVI Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący:                                 SSO Maria Zgiet-Zawadzka

Sędziowie:                                           SSO Jan Wawrowski, SSO Katarzyna Bartosiewicz

po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2017 roku w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa grupowego Biura Doradztwa i (…) C.A. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. przeciwko (…) Towarzystwu (…) Spółce Akcyjnej w W. o odszkodowanie

postanawia:

umorzyć postępowanie.

 

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 21 czerwca 2017 r. powódka Biuro Doradztwa i (…) C.A. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. cofnęła pozew w całości. Do ww. pisma powódka dołączyła zgody więcej niż połowy członków grupy.

W piśmie procesowym z dnia 26 czerwca 2017 r. pozwana  (…)  Towarzystwo (…) spółka akcyjna z siedzibą w W. wyraziła zgodę na cofnięcie pozwu.

 

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Z kolei art. 355 § 1 k.p.c. stanowi: Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Ponadto jak wynika z treści art. 19 ust. 1. o dochodzeniu roszczeń w postepowaniu grupowym cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia oraz zawarcie ugody wymaga zgody więcej niż połowy członków grupy. Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia, jak też zawarcie ugody, jeżeli okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami albo zmierzają do obejścia prawa bądź rażąco naruszają interes członków grupy. W przedmiotowej sprawie powódka cofnęła pozew w sprawie w całości bez zrzeczenia się roszczenia. Pismem z dnia 26 czerwca 2017 r. pozwana wyraziła zgodę na cofnięcie pozwu. Sąd, uznał, iż brak jest podstaw do stwierdzenia niedopuszczalności cofnięcia pozwu. Czynność ta nie jest sprzeczna z prawem, zasadami współżycia społecznego ani nie zmierza do obejścia prawa.

Mając na uwadze powyższe na podstawie powołanych przepisów orzeczono jak w sentencji


Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie Wydział I Cywilny z dnia 26 czerwca 2017 r.

  1. Można złożyć oświadczenie o przystąpieniu do grupy również przed publikacją ogłoszenia o wszczęciu postępowania grupowego, jednak dla skutecznego jego złożenia możliwe jest jego wysłanie li tylko na ręce reprezentanta grupy. Złożenie takiego oświadczenia wobec sądu jest prawnie nieskuteczne.
  2. Ustawa o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym z 17 grudnia 2009 roku nie określa, komu ma zostać złożone oświadczenie o wystąpieniu z grupy. Analogia do aktu przystąpienia, w połączeniu z zasadą braku podmiotowości członka grupy w postępowaniu grupowym, nakazywałyby przyjąć, iż także oświadczenie o wystąpieniu z grupy członek grupy składa na ręce reprezentanta. Wydaje się jednak, że byłoby to zbyt daleko idące ograniczenie swobody decydowania o dalszym udziale w grupie. Ustawa nie nakłada na reprezentanta grupy żadnych zadań związanych z wystąpieniem członka grupy, w szczególności nie zobowiązuje go do przyjmowania takich oświadczeń, kontroli czy przedstawiania ich sądowi. Uzależnienie skuteczności wystąpienia z grupy od tego, czy i kiedy reprezentant przedstawi je sądowi, nie realizowałoby żadnych uzasadnionych celów i byłoby rozwiązaniem sztucznym. Tym samym członek grupy powinien złożyć oświadczenie o wystąpieniu z grupy sądowi, co skutkowało uwzględnieniem tej okoliczności w postanowieniu co do składu grupy.
  3. Oświadczenie o przystąpieniu do grupy, oprócz elementów wymienionych w art. 12 u.d.p.g., powinno zawierać wskazanie podmiotu je składającego oraz jego podpis.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący:                      SSO Rafał Wagner

Sędziowie:                                SSO Bożena Chłopecka, SSO Ewa Ligoń-Krawczyk

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2017 roku w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa P.K. przeciwko Skarbowi Państwa – Ministrowi Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej, Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych w W., (…) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W., (…) Spółce Akcyjne z siedzibą w W., (…) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W., (…) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W., (…) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W., (…) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W., (…) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W., (…) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o ustalenie

postanawia:

  1. ustalić, że w skład grupy wchodzą: [dane 54 osób]
  2. ustalić, że w skład grupy nie wchodzą: [dane 11 osób]

 

UZASADNIENIE

Pozwem z 10 czerwca 2014 roku, sprecyzowanym pismem z 11 grudnia 2014 roku, a zmodyfikowanym pismem z 5 stycznia 2016 roku, P. K., działając jako reprezentant grupy, domagał się ustalenia, że: (i) nieważna jest czynności prawna umorzenia 51,5% jednostek rozrachunkowych zapisanych na dzień 31 stycznia 2014 roku na rachunkach poszczególnych członków grupy prowadzonych przez objęte postępowaniem Otwarte Fundusze Emerytalne i przekazania tych aktywów w dniu 3 lutego 2014 roku o wartości odpowiadającej sumie wartości umorzonych jednostek rozrachunkowych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, działającego w imieniu i na rzecz Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, dokona w wykonaniu dyspozycji art. 23 ustawy z 6 grudnia 2013 roku o zmianie niektórych ustaw w związku z określeniem zasad wypłaty emerytur ze środków zgromadzonych w otwartych funduszach emerytalnych; (ii) Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną poszczególnym reprezentantom grupy wyżej wymienionymi czynnościami, z uwagi na sprzeczność art. 23 ustawy zmieniającej w zakresie, w jakim zobowiązuje on OFE do umorzenia 51,5% jednostek rozrachunkowych zapisanych na rachunku członka OFE na dzień 31 stycznia 2014 roku i przekazania tych aktywów w dniu 3 lutego 2014 roku do ZUS działającego w imieniu i na rzecz FUS z art. 1 Protokołu Nr (…) do Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności sporządzonego w P. dnia 20 marca 1952 roku.

Prawomocnym postanowieniem z 4 marca 2015 roku w sprawie I C 599/14 Sąd Okręgowy w Warszawie postanowił rozpoznać sprawę w postępowaniu grupowym.

Postanowieniem z 8 kwietnia 2016 roku w sprawie I C 599/14 Sąd Okręgowy w Warszawie zarządził dokonanie ogłoszeń o wszczęciu postępowania grupowego w wydaniach ogólnopolskich dziennika „Rzeczpospolita” i gazecie codziennej (…), zakreślając jednocześnie trzymiesięczny termin, liczony od daty ukazania się ogłoszenia, na składanie reprezentantowi grupy oświadczeń o przystąpieniu do grupy.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wraz z pozwem P. K., działając w charakterze członka i jednocześnie reprezentanta grupy, przedłożył oświadczenia o przystąpieniu do grupy i wyrażenia zgody na bycie jej reprezentantem przez: (…) (dowód: umowy wraz z oświadczeniami o przystąpieniu do grupy przez poszczególnych jej członków – k. 39-500) Pismem z 5 marca 2015 roku, skierowanym do tutejszego Sądu, J. H. zgłosiła przystąpienie do grupy (pismo – k. 857).

Odpowiednio w dniu 4 stycznia 2016 roku T. K. i M. K., w dniu 7 stycznia 2016 roku W. K., w dniu 13 stycznia 2016 roku M. Ż. (2), w dniu 14 stycznia 2016 roku J. Z. (2) i G. Z., a w dniu 16 lutego 2016 roku A. S. (2) złożyli oświadczenia o wystąpieniu z grupy reprezentowanej przez P. K. (oświadczenie – k. 958; oświadczenie – k. 959; oświadczenie – k. 961; oświadczenie – k. 963-965; oświadczenie – k. 967-967v.; oświadczenie – k. 968-968v.; oświadczenie – k. 969).

Ogłoszenia o wszczęciu postępowania grupowego w niniejszej sprawie ukazały się odpowiednio w dniu 8 lipca 2016 roku (dziennik „Rzeczpospolita”) i w dniu 27 lipca 2016 roku (gazeta codzienna (…)) (okoliczności niesporne).

Pismem z 9 grudnia 2016 roku P. K. przedstawił wykaz osób, które złożyły oświadczenia o przystąpieniu do grupy, tj. H. B., E. S. (2), E. G., B. J., R. K., M. M. (2), R. O., W. S., M. S. (2), I. S. i P. W. (2) (pismo – k. 1059-1067).

Pismem z 24 stycznia 2017 roku Skarb Państwa – Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej wniósł o ustalenie, że w skład grupy w postępowaniu grupowym w niniejszej sprawie nie wchodzą: W. K., M. K., T. K., M. Ż. (2), G. Z., J. Z. (3), A. S. (2), H. B., E. S. (2) i M. S. (2). (pismo – k. 1166-1168)

Pismem z 9 lutego 2017 roku P. K. wskazał, że J. H. nie przystąpiła do grupy (brak oświadczenia w tym zakresie), E.S. (3) i M. S. (2) podpisali umowę z reprezentantem grupy w dniu 26 października 2016 roku oraz dokonali opłaty w dniu 27 października 2016 roku, a następnie zgłosili chęć przystąpienia do postępowania przesyłając dokumenty w dniu 2 grudnia 2016 roku, a H. B. nie złożył podpisanego oświadczenia o przystąpieniu do grupy (pismo – k. 1176-1177).

 

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 17 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (dalej jako: u.d.p.g.) po upływie wyznaczonego przez sąd terminu, nie krótszego niż miesiąc od dnia doręczenia powodowi zarzutów co do członkostwa, sąd wydaje postanowienie co do składu grupy, przy czym sąd może wydać postanowienie na posiedzeniu niejawnym.

Stosownie natomiast do dyspozycji przepisu art. 11 ust. 1 u.d.p.g. po uprawomocnieniu się postanowienia o rozpoznaniu sprawy w postępowaniu grupowym sąd zarządzi ogłoszenie o wszczęciu postępowania grupowego. W myśl ust. 2 punktu 3 tego artykułu ogłoszenie powinno zawierać m. in. informacje o możliwości przystąpienia do grupy przez osoby, których roszczenia mogą być objęte powództwem grupowym poprzez złożenie reprezentantowi grupy, w oznaczonym terminie, nie krótszym niż jeden, a nie dłuższym niż trzy miesiące od daty ogłoszenia, pisemnego oświadczenia o przystąpieniu do grupy. Jednocześnie w oświadczeniu o przystąpieniu do grupy uprawniony powinien określić swe żądanie oraz wskazać okoliczności uzasadniające żądanie, a także przynależność do grupy oraz przedstawić dowody (art. 12 ust. 1 u.d.p.g.).

Na gruncie niniejszej sprawy Sąd wyznaczył trzymiesięczny termin na złożenie oświadczeń o przystąpieniu do grupy, a zarządzone ogłoszenia ukazały się w dzienniku „Rzeczpospolita” w dniu 8 lipca 2016 roku, a w gazecie codziennej (…) w dniu 27 lipca 2016 roku Tym samym termin na składanie oświadczeń o przystąpieniu do grupy upływał ostatecznie  w dniu 27 października 2016 roku.

W tym miejscu wskazać należy, iż wprawdzie w dniu 5 marca 2015 roku wpłynęło do tutejszego Sądu pismo J. H.,  która zgłosiła wolę przystąpienia do grupy reprezentowanej przez P. K., niemniej jednak – pomimo stosownego jej pouczenia (k. 897-897v.) – w przewidzianym w ogłoszeniu terminie nie złożyła na ręce P. K., jako reprezentanta grupy, stosownego oświadczenia o przystąpieniu do grupy. Złożenie oświadczenia o przystąpieniu do grupy jest możliwe także przed publikacją ogłoszenia, jednakże może ono nastąpić li tylko do rąk reprezentanta grupy. Dlatego też skierowane przez J. H. w dniu 5 marca 2015 roku oświadczenie należało uznać za pozbawione skutków prawnych, co powodowało konieczność jej niezaliczenia przez Sąd w poczet członków grupy.

Z kolei w dniu 4 stycznia 2016 roku T. K. i M. K., w dniu 7 stycznia 2016 roku W. K., w dniu 13 stycznia 2016 roku.

M. Ż. (2), w dniu 14 stycznia 2016 roku J. Z. (2) i G. Z., a w dniu 16 lutego 2016 roku A. S. (2) złożyli oświadczenia o wystąpieniu z grupy reprezentowanej przez P. K.. Ustawa nie rozstrzyga, komu należy złożyć oświadczenie o wystąpieniu z grupy. Analogia do aktu przystąpienia, w połączeniu z zasadą braku podmiotowości członka grupy w postępowaniu grupowym, nakazywałyby przyjąć, iż także oświadczenie o wystąpieniu członek grupy składa na ręce reprezentanta. Wydaje się jednak, że byłoby to zbyt daleko idące ograniczenie swobody decydowania o dalszym udziale w grupie. Ustawa nie nakłada na reprezentanta grupy żadnych zadań związanych z wystąpieniem członka grupy, w szczególności nie zobowiązuje go do przyjmowania takich oświadczeń, kontroli czy przedstawiania ich sądowi. Uzależnienie skuteczności wystąpienia z grupy od tego, czy i kiedy reprezentant przedstawi je sądowi, nie realizowałoby żadnych uzasadnionych celów i byłoby rozwiązaniem sztucznym. Tym samym członek grupy powinien złożyć oświadczenie o wystąpieniu z grupy sądowi, co skutkowało uwzględnieniem tej okoliczności w postanowieniu co do składu grupy.

Dodatkowo jedynie pozwany Skarb Państwa – Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej zgłosił zastrzeżenia odnośnie uwzględnienia w składzie grupy H. B., E. S. (2) i M. S. (2), wskazując na brak uprawdopodobnienia,  jakoby osoby te złożyły reprezentantowi grupy oświadczenia o przystąpieniu do grupy w terminie 3 miesięcy od  dnia opublikowania ogłoszenia o wszczęciu postępowania grupowego. W ocenie Sądu zastrzeżenia formułowane przez pozwany Skarb Państwa jawiły się jako w pełni uzasadnione. Sam reprezentant grupy bowiem wskazał, że H. B. nie złożył podpisanego oświadczenia o przystąpieniu do grupy. Oświadczenie zaś powinno zawierać oznaczenie uprawnionego i podpis. Wymóg oznaczenia uprawnionego i zamieszczenia podpisu nie został wprawdzie wskazany wprost w treści przepisu art. 12 u.d.p.g., niemniej dochowanie obu wymogów jest niezbędne. Podpis osoby przystępującej (względnie jej przedstawiciela) jest wymagany, aby zapewnić, że osoba ta rzeczywiście wyraziła wolę dochodzenia roszczeń w postępowaniu grupowym. Z kolei E. S. (3) i M. S. (2) zgłosili chęć przystąpienia do niniejszego postępowania, przesyłając P. K. dokumenty dopiero w dniu 2 grudnia 2016 roku, a zatem po upływie wyznaczonego przez Sąd terminu (27 października 2016 roku). Wyżej wskazane okoliczności tym samym obligowały Sąd do nie uwzględnienia wymienionych osób w składzie grupy.

Mając powyższe rozważania na względzie Sąd Okręgowy na podstawie wskazanych przepisów orzekł jak w sentencji postanowienia.


Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie Wydział II Cywilny z dnia 19 czerwca 2017 r.

  1. Ustanowiony w art. 4 ust. 4 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym przymus adwokacko – radcowski oznacza, że zdolność postulacyjną – zdolność do podejmowania w procesie czynności, ma jedynie pełnomocnik reprezentanta grupy będący adwokatem lub radcą prawnym. Przymus adwokacko-radcowski w tym wypadku ma charakter bezwzględny, co oznacza, że reprezentant grupy nie może w postępowaniu działać osobiście, a wyłącznie za pośrednictwem zawodowego pełnomocnika. Czynności podejmowane przez stronę byłyby bezskuteczne.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział II Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSO Sylwia Urbańska

Sędziowie:                     SSO Magdalena Antosiewicz, SSR (del.) Michał Chojnacki

po rozpoznaniu w dniu 19 czerwca 2017 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa reprezentanta grupy K. S. działającego na rzecz [15 osób] przeciwko (…) Zakładowi (…) na (…) Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę, w przedmiocie umorzenia postępowania,

postanawia:

na podstawie art. 182 § 1 k.p.c. umorzyć postępowanie w sprawie.

 

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 14 czerwca 2011 r. K. S., jako reprezentant grupy wniósł o zasądzenie od pozwanego (…) S.A. (…) w W. na rzecz członków grupy kwot mających stanowić świadczenie pozwanego wynikające z umów ubezpieczenia grupowego na wypadek ciężkiej choroby.

Pozew w sprawie został złożony w trybie ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (Dz. U. z 2010 r., nr 7, poz. 44, dalej jako: u.d.p.g.) przez profesjonalnego pełnomocnika – adwokata. W piśmie złożonym w dniu 12 stycznia 2016 r. pełnomocnik reprezentanta grupy poinformował o wygaśnięciu pełnomocnictwa. Postanowieniem z dnia 18 maja 2016 r. postępowanie w sprawie zawieszono na podstawie art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c., wobec niewskazania przez reprezentanta grupy profesjonalnego pełnomocnika.

Pomimo upływu roku od daty postanowienia o zawieszeniu postępowania, pełnomocnik nie został wskazany.

Sąd zważył, co następuje:

Postępowanie w sprawie podlega umorzeniu na podstawie art. 182 § 1 k.p.c., wobec niezłożenia wniosku o podjęcie po upływie roku od daty wydania postanowienia o zawieszeniu postępowania. Jak wyjaśniono w postanowieniu z dnia 18 maja 2016 r., w postępowaniu toczącym się na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym, obowiązuje zastępstwo powoda przez adwokata lub radcę prawnego, chyba że powód jest adwokatem lub radcą prawnym (art. 4 ust 4 u.d.p.g.). Ustanowiony w ten sposób przymus adwokacko – radcowski oznacza, że zdolność postulacyjną – zdolność do podejmowania w procesie czynności, ma jedynie pełnomocnik reprezentanta grupy będący adwokatem lub radcą prawnym. Przymus adwokacko-radcowski w tym wypadku ma charakter bezwzględny, co oznacza, że reprezentant grupy nie może w postępowaniu działać osobiście, a wyłącznie za pośrednictwem zawodowego pełnomocnika. Czynności podejmowane przez stronę byłyby bezskuteczne.

Pomimo wyjaśnienia tego zagadnienia w powołanym postanowieniu i upływu roku od chwili zawieszenia postępowania, w sprawie nie został ustanowiony profesjonalny pełnomocnik. Uzasadnia to umorzenie postępowania.

Z tych względów, na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.


Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie Wydział XXV Cywilny z dnia 6 czerwca 2017 r.

  1. Badanie przynależności do grupy polega na przykładaniu indywidualnych roszczeń członków grupy do wzorca roszczenia określonego w postanowieniu o rozpoznaniu sprawy w postępowaniu grupowym.
  2. Pozwany, zarówno podczas pierwszej, jak i drugiej fazy postępowania grupowego nie powinien podnosić zarzutów, które miałyby wykazać brak zasadności roszczeń dochodzonych na rzecz członków grupy. Te kwestie bowiem są poza przedmiotem zainteresowania sądu podczas pierwszej i drugiej fazy procesu grupowego. Zasadność dochodzonych roszczeń na rzecz poszczególnych osób jest rozpoznawana podczas trzeciej, merytorycznej fazy postępowania grupowego.
  3. Podział na podgrupy wyłącznie w oparciu o kryterium wysokości dochodzonego roszczenia jest dopuszczalny.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XXV Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSO Tomasz Gal (spr.)

Sędziowie:                     SSO Anna Błażejczyk, SSO Monika Włodarczyk

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 6 czerwca 2017 r. w Warszawie w postępowaniu grupowym sprawy z powództwa R. D. – reprezentanta grupy przeciwko Skarbowi Państwa – Prokuratorowi Generalnemu, Prokuratorowi Okręgowemu w Gdańsku, Prokuratorowi Rejonowemu G.-W. w G. o zapłatę

postanawia:

ustalić skład podgrup, do których zaliczyć następujące osoby: [43 podgrupy, 249 członków grupy]

 

UZASADNIENIE

W niniejszej sprawie wszczęte zostało postępowanie grupowe w trybie ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (Dz.U. z 2010 Nr 7, poz. 44, dalej jako: u.d.p.g.) z powództwa R. D. jako reprezentanta grupy przeciwko Skarbowi Państwa – Prokuratorowi Generalnemu, Prokuratorowi Okręgowemu w Gdańsku, Prokuratorowi Rejonowemu Gdańsk – Wrzeszcz w Gdańsku.

R. D. jako reprezentant grupy wniósł o zasądzenie na podstawie art 417 § 1 k.c. w zw. z art. 415 k.c. określonych kwot pieniężnych na rzecz każdego członka grupy tytułem naprawienia szkody powstałej w majątku członków grupy wskutek bezprawnego zaniechania przez Prokuratora Rejonowego G.-W. w G., Prokuratora Okręgowego w Gdańsku oraz przez Prokuratora Generalnego postawienia w okresie od 22 stycznia 2010 r. do 17 sierpnia 2012 r. zarzutów członkom zarządu spółki pod firmą (…) Sp. z o.o. z siedzibą w G., które to zaniechanie skutkowało, zdaniem powoda, zawarciem przez członków grupy umów z wyżej wymienioną spółką i przelanie na jej rzecz środków pieniężnych, które następnie zostały utracone wskutek niewypłacalności tej spółki. Strona powodowa podała, że u podstaw sformułowanego żądania leży konstatacja, że w/w Prokuratura Rejonowa i Prokuratura Okręgowa, pomimo dysponowania już od 22 stycznia 2010 r. wystarczającym materiałem dowodowym, aby stwierdzić, iż w związku z działalnością spółki (…) Sp. z o.o. z siedzibą w G. doszło do popełnienia przestępstwa, a także, aby postawić zarzuty jej prezesowi zarządu, z naruszeniem przepisów prawa w postaci art. 303 i 313 § 1 k.p.k., zaniechały postawienia zarzutów aż do 17 sierpnia 2012 r., a Prokurator Generalny zaniechał w tym okresie podjęcia stosownych działań nadzorczych, które zdyscyplinowałyby Prokuraturę Okręgową i Prokuraturę Rejonową, prowadzące postępowanie w tej sprawie, umożliwiając im wykonanie ustawowego obowiązku postawienia zarzutów. Zdaniem strony powodowej działalność spółki (…) Sp. z o.o. z siedzibą w G. od początku była przestępcza, ustalenie czego – w przypadku wyspecjalizowanych jednostek państwowych, jakimi są jednostki Prokuratury – nie wymagało żądnych nadzwyczajnych nakładów pracy. W ocenie strony powodowej w wyniku tego bezprawnego zaniechania jednostek Prokuratury, krąg osób poszkodowanych sprzeczną z prawem działalnością spółki (…) Sp. z o.o. z siedzibą w G. powiększył się o osoby, które dokonały wpłat w okresie od 22 stycznia 2010 r. do 17 sierpnia 2012 r. Wpłacone przez nich kwoty są już bezpowrotnie przez członków grupy utracone, przez co stanowią ich szkodę. Zdaniem strony powodowej gdyby w/w organy państwa wykonały ciążące na nich obowiązki to spółka (…) Sp. z o.o. z siedzibą w G. zakończyłaby działalność wcześniej, przez co członkowie grupy nie mieliby możliwości zawarcia z nią umów i wpłacenia środków, w wyniku czego nie ponieśliby szkody.

Po prawomocnym przyjęciu sprawy do rozpoznania w postepowaniu grupowym i po dokonaniu ogłoszenia prasowego o toczącym się postępowaniu, przewodniczący zarządzeniem z dnia 22 grudnia 2016 r. zobowiązał stronę pozwaną do złożenia ewentualnych zarzutów co do członkostwa określonych osób w grupie lub podgrupach w terminie 1 miesiąca pod rygorem pominięcia ewentualnych zarzutów (zarządzenie – k. 6621).

W piśmie z dnia 30 stycznia 2017 r. pozwany wniósł o ustalenie, że w skład podgrup 2, 3, 5, 6, 7, 9, 10, 11, 13, 14, 15, 16, 18, 19, 21, 22, 23, 25, 27, 28, 29, 33, 37, 38, 42, 43 nie wchodzą osoby, które zostały wymienione jako członkowie w załączniku nr 2 do pisma procesowego strony powodowej z dnia 14 grudnia 2016 r.

Strona pozwana podniosła również co do każdej z osób, która złożyła oświadczenie o przystąpieniu do grupy zarzut przyczynienia się do powstania szkody oraz compensatio lucri cum damno w zakresie wszystkich środków, które te osoby uzyskały ponad to, co wpłaciły w celu realizacji każdej z umów zawartych z (…).

Pozwany zarzucił, że jako jedyne kryterium podziału grupy na podgrupy strona powodowa wskazała wysokość kwot, które zostały wpłacone na rzecz spółki (…) w związku z zawarciem umów depozytu towarowego, a których zwrotu poszczególne osoby mogłyby się domagać. Należy zatem przyjąć, że na tym etapie postępowania powód powinien przedstawić dowody w sposób niewątpliwy potwierdzające, że każda z osób składających oświadczenie o przystąpieniu do podgrupy dokonała wpłaty na rzecz (…) tytułem wykonania umowy depozytu towarowego i przysługuje jej prawo do domagania się zwrotu wpłaconej kwoty, nie otrzymała jej zwrotu, a jej wysokość odpowiada co najmniej wysokości roszczeń dochodzonych w ramach podgrupy, do której przystąpiła osoba zawierająca umowę depozytu towarowego.

Zarzuty zgłoszone przez pozwanego zostały sformułowane w następujący sposób: brak dowodu wpłaty na rzecz (…) lub brak podpisanego oświadczenia woli dotyczącego zawarcia umowy ze spółką; niewskazanie, czyje środki zostały wpłacone do spółki (…) i utracone, w sytuacjach, gdy środki te były zdeponowane na rachunku bankowym należącym do więcej niż jednej osoby lub gdy umowę z (…) podpisała więcej niż jedna osoba; członek grupy nie wykazał, że spółka (…) nie dokonała na jego rzecz wypłaty wpłaconych środków lub że nie mógł się jej skutecznie domagać; osoby, które dochodzą w sprawie cudzych roszczeń, nabytych w drodze przelewu w istocie ich nie nabyły, bowiem umowa przelewu nie wskazuje jakiej wierzytelności dotyczy, nie skutkuje przejściem wierzytelności na nabywcę oraz jest w istocie zleceniem, swoistym pełnomocnictwem; z przedłożonych dokumentów wynika, że członek grupy faktycznie otrzymał od spółki (…) zwrot części wpłaconej kwoty; część osób domaga się zapłaty solidarnie, a część nie; niektóre osoby nie mają w postępowaniu karnym dotyczącym sprawy (…) statusu pokrzywdzonych lub ich roszczenia nie zostały uwzględnione na liście wierzytelności w postępowaniu upadłościowym; osoby, które przyłączyły się do grupy już po wniesieniu pozwu, nie wzywały pozwanego do zapłaty, zaś osoby, które zostały wskazane w wykazie członków grupy złożonym w pozwie, takie wezwanie wystosowały.

Pozwany wniósł także zarzuty co do konkretnych członków grupy. Ponadto pozwany wniósł o przedłużenie terminu na zgłoszenie dalszych ewentualnych zarzutów co do składu podgrup do dnia 31 marca 2017 r. (k. 6844-6865).

Postanowieniem z dnia 3 lutego 2017 r. Sąd przedłużył stronie pozwanej termin do złożenia zarzutów co do członkostwa określonych osób w grupie lub podgrupach do dnia 31 marca 2017 r. (k. 6868).

W piśmie procesowym z dnia 31 marca 2017 r. pozwany poparł wszystkie zarzuty co do składu podgrup uprzednio zgłoszone i podniósł zarzuty co do poszczególnych osób (k. 6878- 6884).

W piśmie procesowym z dnia 27 kwietnia 2017 r. strona powodowa wniosła o oddalenie wszystkich zarzutów pozwanego odnośnie składu grupy i wydanie postanowienia o ustaleniu tegoż składu w takim kształcie, w jakim został on zgłoszony w niniejszym postępowaniu (k. 6887-6905).

 

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu zarzuty pozwanego co do członkostwa określonych osób w grupie lub podgrupach należało uznać za chybione, a w konsekwencji wniosek strony powodowej o ustalenie składu podgrup w kształcie przedstawionym przez tę stronę za uzasadniony.

Zgodnie z przepisem art. 15 u.d.p.g. w wyznaczonym przez sąd terminie, nie krótszym niż miesiąc, pozwany może podnieść zarzuty co do członkostwa określonych osób w grupie lub podgrupach, natomiast stosownie do art. 17 ust. 1 u.d.p.g., po upływie wyznaczonego przez sąd terminu, nie krótszego niż miesiąc od dnia doręczenia powodowi zarzutów co do członkostwa, sąd wydaje postanowienie co do składu grupy.

Analizując zarzuty przedstawione przez pozwanego należy pamiętać, że treść kryteriów przynależności do grupy wyznacza każdorazowo postanowienie o rozpoznaniu sprawy w postępowaniu grupowym. Wydając to postanowienie, sąd uznaje postępowanie za dopuszczalne na podstawie treści roszczeń przedstawionych w pozwie. Akceptując te roszczenia jako nadające się do grupowego rozpoznania, sąd określa wzorzec roszczenia, który będzie obowiązywał przy ocenie, czy roszczenia osób później przystępujących mogą być rozpoznane w tym samym postępowaniu. Badanie przynależności do grupy to nic innego jak przykładanie indywidualnych roszczeń członków grupy do wzorca roszczenia określonego w postanowieniu o rozpoznaniu sprawy w postępowaniu grupowym. Oznacza to w istocie stosowanie przesłanek dopuszczalności postępowania grupowego w wymiarze indywidualnym, do każdego z roszczeń z osobna.

W doktrynie podkreśla się, że podstawą zarzutów zmierzających do wykazania, że dana osoba nie spełnia kryteriów przynależności do grupy, może być: zarzut braku oparcia roszczenia danego członka grupy na tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej co roszczenia objęte postanowieniem o rozpoznaniu sprawy w postępowaniu grupowym (np. w związku z tym, że stan faktyczny leżący u podstaw roszczenia danej osoby zawiera elementy specyficzne, niewystępujące w przypadku innych członków grupy, mogące wpływać na ocenę prawną jego roszczeń); zarzut, iż roszczenie danego członka grupy jest roszczeniem innego rodzaju niż roszczenia objęte postanowieniem o rozpoznaniu sprawy w postępowaniu grupowym (np. gdy osoba zgłaszająca roszczenie o naprawienie szkody przez przywrócenie stanu poprzedniego zgłasza akces do grupy osób dochodzących roszczeń o zapłatę odszkodowania pieniężnego); zarzut, iż wysokość roszczenia pieniężnego danego członka grupy nie jest ujednolicona z wysokością roszczeń innych członków grupy lub podgrupy; zarzut, iż ujednolicenie roszczenia danego członka grupy lub podgrupy nie jest uzasadnione wspólnymi okolicznościami (np. gdy z okoliczności faktycznych sprawy wynika, że roszczenie danej osoby jest istotnie niższe niż roszczenia pozostałych członków grupy, a mimo to zostało określone na potrzeby postępowania grupowego w tej samej wysokości co pozostałe roszczenia), czy też zarzut, iż roszczenie danego członka grupy, w przeciwieństwie do roszczeń innych członków grupy, nie mieści się w zakresie przedmiotowym ustawy (np. gdy do grupy konsumentów dochodzących grupowo roszczeń z tytułu niezgodności towaru z umową przystępuje osoba, która zakupiła towar w celu bezpośrednio związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą).

Uznaje się ponadto, że podstawą zarzutów może być niedopełnienie wymogów formalnych niezbędnych dla przystąpienia do grupy, tj. przykładowo: zarzut, iż dana osoba złożyła oświadczenie o przystąpieniu po upływie terminu wyznaczonego w ogłoszeniu o wszczęciu postępowania grupowego; zarzut, iż oświadczenie danej osoby o przystąpieniu do grupy nie zawiera wymaganych elementów (np. nie jest podpisane) lub zarzut, iż pomimo umieszczenia danej osoby na wykazie osób, które przystąpiły do grupy, oświadczenie danej osoby nie zostało przedstawione sądowi (zob. Tomasz Jaworski, Patrick Radzimierski: Ustawa o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym. Komentarz, Warszawa 2010).

Pozwany powinien więc podnosić tylko te zagadnienia procesowe, które są istotne z punktu widzenia decyzji sądu w wymienionych kwestiach. Pozwany zarówno podczas pierwszej, jak i drugiej fazy postępowania grupowego nie powinien podnosić zarzutów, które miałyby wykazać brak zasadności roszczeń dochodzonych na rzecz członków grupy. Te kwestie bowiem są poza przedmiotem zainteresowania sądu podczas pierwszej i drugiej fazy procesu grupowego. Zasadność dochodzonych roszczeń na rzecz poszczególnych osób jest rozpoznawana podczas trzeciej, merytorycznej fazy postępowania grupowego. Pozwany w zarzutach, o których jest mowa w art. 15 u.d.p.g. powinien skupić się na wykazaniu, że określona osoba nie może uzyskać statusu członka grupy. W związku z tym zarzuty powinny wskazywać, jak już podniesiono powyżej, że roszczenie określonej osoby nie wykazuje cech określonej grupy lub roszczenie określonej osoby (osób) nie wykazuje związku faktycznego z roszczeniami innych osób bądź też, że roszczenie określonej osoby nie jest tego samego rodzaju co roszczenie grupowe.

Przechodząc już szczegółowo na grunt niniejszej sprawy należy zauważyć, iż słusznie podniosła strona powodowa, że Sąd Apelacyjny rozstrzygając o dopuszczalności pozwu grupowego w niniejszej sprawie przesądził, że roszczenia dochodzone przez członków grupy zostały wystarczająco ujednolicone przy uwzględnieniu wspólnych im okoliczności sprawy (art. 2 ust. 1 u.d.p.g.).

Powyższe oznacza, że wskazane przez stronę powodową kryteria owego ujednolicenia, tj. zawarcie umów ze spółką (…) (opartych na identycznym mechanizmie, dotyczących identycznej usługi finansowej, zawieranych na podstawie wzorca proponowanego przez podmiot, który jest wspólny dla wszystkich członków grupy), wpłata środków na podstawie takiej umowy, w tym samym przedziale czasowym: 22 stycznia 2010 r. – 17 sierpnia 2012 r. oraz brak zwrotu środków przez spółkę (… ) stanowią wystarczające przesłanki członkostwa w grupie. Za bezpodstawne należy więc uznać dodawanie przez pozwanego dodatkowych kryteriów, które dana osoba musi spełnić, aby stać się członkiem grupy.

Zdaniem Sądu za powszechne należy uznać stanowisko, zgodnie z którym podział na podgrupy wyłącznie w oparciu o kryterium wysokości dochodzonego roszczenia jest dopuszczalny (zob. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 lutego 2014 r., sygn. akt: I ACz 22/14, postanowienie Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 11 lipca 2014 r., sygn. akt: I C 704/14, postanowienie Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 28 stycznia 2014 r., sygn. akt: I C 1688/13).

Odnosząc się do pierwszego z zarzutów stawianych przez stronę pozwaną, a mianowicie braku u niektórych członków grupy dowodu wpłaty kwoty na rzecz (…) lub braku podpisanego oświadczenia woli dotyczącego zawarcia umowy ze spółką, należy podnieść, że co do każdego z członków grupy został przedstawiony co najmniej jeden z poniższych dokumentów tj. przelew z numerem umowy, przelew oraz umowa, przelew oraz dyspozycja, a także certyfikat. Każdy z tych dokumentów, w ocenie Sądu stanowi już wystarczający dowód zawarcia umowy z (…) i dokonania wpłaty na potrzeby ustalenia składu podgrup. Słusznie podniosła strona powodowa, że bezpodstawne jest przy tym żądanie przez stronę pozwaną, aby umowa członka grupy ze spółką (…) była zawarta na piśmie, wymóg zawarcia jej w tej formie nie wynikał bowiem z przepisów prawa.

Zdaniem Sądu zarzut niewskazania przez powoda czyje środki zostały wpłacone do spółki (…) i utracone, w sytuacjach, gdy środki te były zdeponowane na rachunku bankowym należącym do więcej niż jednej osoby lub gdy umowę z (…) podpisała więcej niż jedna osoba, nie sposób uznać za trafny. Środki zdeponowane na rachunku bankowym są w istocie roszczeniem właściciela rachunku bankowego do banku o wypłatę określonej kwoty na rzecz właściciela rachunku lub wskazanej przez niego osoby. Niezaprzeczalnie zatem, jeżeli ktokolwiek traci środki przelane z własnego rachunku bankowego to jest on osobą poszkodowaną. Posiadacz rachunku jest więc uprawniony do domagania się naprawienia szkody w wysokości całej wpłaconej do (…) kwoty, a kwestia istnienia po jego stronie ewentualnego obowiązku rozliczenia się z innymi stronami umowy nie może być rozstrzygana w przedmiotowym procesie.

Pozwany podniósł także zarzut, że niektórzy z członków grupy nie wykazali, że spółka (…) nie dokonała na ich rzecz wypłaty wpłaconych środków lub że nie mogli się jej skutecznie domagać. W oświadczeniach o przystąpieniu do grupy jej członkowie oświadczyli, że nie otrzymali zwrotu środków ze spółki (…), a w przypadkach, gdy chociaż część wpłaconej kwoty została im zwrócona, zostało to w ich oświadczeniach odnotowane. Słusznie jednak podniosła strona powodowa, że ciężar wykazania, że zwroty jednak nastąpiły, względnie nastąpią w przyszłości jako tzw. faktu tamującego, obciąża stronę pozwaną. Ponadto, zakładając nawet, że pozwany na tym etapie zdołałby dowieść, że dana osoba otrzymała zwrot części kwoty, którą wpłaciła spółce (…), to nie mogłoby to przesądzać o wykluczeniu tej osoby z grupy. Wykazanie wysokości szkody – jako zasadniczej kwestii rozstrzyganej w toku procesu, musi być bowiem dokonane w oparciu o analizę całokształtu materiału dowodowego, co wyłącza możliwość dokonania takiej oceny na etapie rozstrzygania o składzie grupy.

Strona pozwana podniosła także, że osoby, które dochodzą w sprawie cudzych roszczeń, nabytych w drodze przelewu w istocie ich nie nabyły, bowiem umowa przelewu nie wskazuje jakiej wierzytelności dotyczy, nie skutkuje przejściem wierzytelności na nabywcę oraz jest w istocie zleceniem, swoistym pełnomocnictwem. Powyższy zarzut pozostaje w sprzeczności z treścią umów przelewu złożonych przez niektórych członków grupy. Z umów tych bowiem jasno wynika, że skutkują one przejściem wierzytelności na nabywcę, bowiem mówią o jej „przelaniu wierzytelności” (§ 2 ust. 2 umów przelewu), nie uzależniając tego przeniesienia od ziszczenia się warunku, ani upływu terminu, zaś umowa zobowiązująca do zbycia wierzytelności przenosi ją na nabywcę (art. 510 § 1 k.c.). Nie budzi również wątpliwości, że umowy przelewu wystarczająco określają zbywaną wierzytelność, skoro wskazano w nich w jakiej kwocie jest ona przelewana, przeciwko komu przysługuje i z jakiego tytułu wynika. Nie ma również wątpliwości, że wierzytelności nabyte w drodze przelewu mogą być dochodzone w postępowaniu grupowym, łącznie z wierzytelnościami przysługującymi członkom grupy od początku.

Odnosząc się do zarzutu pozwanego, że z przedłożonych dokumentów wynika, że członek grupy faktycznie otrzymał od spółki (…) zwrot części wpłaconej kwoty, należy podnieść, że w przypadkach, w których członkowie grupy otrzymywali jakiekolwiek wypłaty ze spółki (…), okoliczność ta była przez stronę powodową wskazywana i uwzględniana przy określeniu kwoty dochodzonego roszczenia. Poza tym dokonywane niekiedy wypłaty były z zasady wypłatami z tytułu odsetek, nie zaś kapitału powierzonego (…), a co za tym idzie nie pomniejszają one roszczeń dochodzonych w niniejszym postępowaniu.

Pozwany zarzucił również, że część osób domaga się zapłaty solidarnie, a część nie. Zauważyć należy, że solidarność ta wynika z sytuacji prawnej tych osób, niezwiązanej jednak z zawarciem umowy z (…), a wyłącznie z faktu, że osoba, która zawarła umowę z (…) pozostaje w związku małżeńskim, a poniesiona przez nią szkoda dotyczyła środków stanowiących majątkową wspólność małżeńską. W związku z tym nie może to stanowić kryterium odmowy przyjęcia takiej osoby do grupy. Kwestia ta podlega ocenie na etapie merytorycznego rozpoznania sporu.

Strona pozwana podniosła także, że niektóre osoby nie mają w postępowaniu karnym dotyczącym sprawy (…) statusu pokrzywdzonych lub ich roszczenia nie zostały uwzględnione na liście wierzytelności w postępowaniu upadłościowym. Analizując powyższy zarzut należy zauważyć, że powód nie wywodzi roszczeń członków grupy z faktu bycia przez nich pokrzywdzonymi w postępowaniu karnym lub wierzycielami w postępowaniu upadłościowym. Zatem zgodzić się należy z powodem, że są to okoliczności nieistotne dla oceny jednolitości roszczeń, a zatem nieistotne również dla ustalenia składu grupy.

Zarzut pozwanego, że osoby, które przyłączyły się do grupy już po wniesieniu pozwu, nie wzywały pozwanego do zapłaty, zaś osoby, które zostały wskazane w wykazie członków grupy złożonym w pozwie, takie wezwanie wystosowały również należy uznać za niezasadny. Istotą postępowania grupowego jest umożliwienie potencjalnie nieograniczonej liczbie osób, przyłączenie się ze swoim roszczeniem do podobnych roszczeń wniesionych przez kogoś innego. Jeżeli zaś prawo daje możliwość takiego przyłączenia, to nie może jednocześnie uzależniać możliwości przystąpienia od wcześniejszego wezwania przeciwnika procesowego do dobrowolnego spełnienia świadczenia. Zresztą ustawa nie nakłada na osoby przystępujące do grupy po wniesieniu pozwu takiego obowiązku, uzależniając przystąpienie jedynie od złożenia oświadczenia w tym przedmiocie wobec reprezentanta grupy.

Strona pozwana podniosła, że H. Z. (podgrupa 1) nie przedstawiła dowodu, że wpłaciła na rzecz (…) kwotę (…) zł. Z przedłożonych jednak do akt sprawy dokumentów (tj. potwierdzenie zawarcia depozytu towarowego ID: (…) wraz z certyfikatem nr (…) oraz potwierdzenia zawarcia depozytu towarowego ID: (…) wraz z certyfikatem nr (…)) wynika fakt uiszczenia przez tego członka grupy na rzecz (…) kwoty (…) zł. W odniesieniu zaś do zarzutu, że data rozpoczęcia trwania okresu umowy przypada przed datą złożenia dyspozycji zawarcia umowy depozytu towarowego należy zauważyć, że jedynie w potwierdzeniu zawarcia depozytu towarowego z dnia 18 lipca 2012 r. (ID: (…)) naniesiona przez pracownika (…) w rubryce „Okres trwania umowy” data złożenia dyspozycji jest późniejsza niż data rozpoczęcia trwania okresu tej umowy (odpowiednio: 11 lipca 2012 r. i 10 lipca 2012 r.), przy czym wynika to z faktu, że środki na poczet tej umowy zaksięgowane zostały na koncie spółki (…) w dniu 10 lipca 2012 r., tj. przed dniem wystawienia przez (…) dyspozycji. Okoliczność ta pozostaje jednak bez wpływu na ocenę roszczenia H. Z. i jej statusu jako członka grupy w niniejszym postępowaniu, jako że bezspornie wpłaty zostały dokonane pomiędzy 22 stycznia 2010 r. a 17 sierpnia 2012 r.

Pozwany podniósł zarzut, że M. K. (4) – podgrupa 1, nie złożyła oświadczenia uzupełniającego. Stwierdzić należy, że oświadczenie to zostało dołączone do pisma powoda z dnia 27 kwietnia 2017 r.

Pozwany zarzucił także, że członek podgrupy 3 I. R. nie przedstawiła dowodu, że w ogóle uiściła kwotę (…) zł w związku z zawarciem umowy depozytu towarowego (…) bowiem druk wpłaty (…) zł dotyczy umowy (…), z niewykonania której nie jest wywodzony uszczerbek. W opinii Sądu z dołączonych dokumentów wynika, że umowa (…) została przedłużona przez jej strony w ten sposób, że środki wpłacone na poczet pierwotnej lokaty (…) zostały przeksięgowane na rzecz kolejnej lokaty (…), co wynika z przedstawionej dyspozycji zawarcia depozytu towarowego nr (…), w której tytule wskazano, iż dyspozycja zawarcia depozytu stanowi przedłużenie umowy.

Zdaniem pozwanego Z. D., członek podgrupy 4 nie przedstawił dowodu, że przelew na kwotę (…) zł został wykonany w celu realizacji umowy depozytu towarowego (…), tym bardziej, że wartość wskazana w dyspozycji zawarcia tego depozytu towarowego wynosi (…) zł, zaś w potwierdzeniu zawarcia takiego depozytu towarowego o tym samym numerze kwota wynosi (…) zł. Zdaniem Sądu właściwa kwota wskazana została w potwierdzeniu zawarcia depozytu towarowego, gdyż ten dokument został wystawiony przez spółkę już po zaksięgowaniu na jej koncie środków wpłaconych przez klienta, a więc odzwierciedla faktyczną wysokość kwoty przekazanej na tą konkretną lokatę przez tego konkretnego członka grupy, która jest zgodna z kwotą widniejącą na certyfikacie.

Strona pozwana podniosła, że B. W. (2) – członek podgrupy 5 nie przedstawił dowodu, że wpłacił na rzecz spółki (…) kwotę wyższą niż (…) zł i że przysługiwało mu prawo domagania się od spółki (…) sp. z o.o. wypłaty kwoty (…) zł z tytułu środków wpłaconych w związku z zawarciem kolejnych umów depozytu towarowego, których stroną wpłacającą był zarówno B. W. (2), jak i J. W. (2). Według Pozwanego, z umów nie wynika, w jakich częściach każdy z posiadaczy miał prawo do wypłaty środków, a kolejne zawieranie umów, po tym jak skończyły się poprzednie, wskazuje, że środki z tych umów zostały już wypłacone. Według Pozwanego brak jest również chociażby twierdzeń, które umowy nie zostały wykonane przez (…). W kolejnym piśmie pozwany zarzucił również, że w aktach sprawy brak dokumentów zawierających oświadczenie woli B. W. (2) zawarcia umów z (…) i brak jest potwierdzenia zawarcia umowy (…).

W opinii Sądu strona powodowa wyczerpująco wyjaśniła, że B. W. (2) zawarł pierwotnie cztery lokaty (…), (…), (…) i (…) na łączną kwotę (…) zł. Obowiązywanie zawartych lokat zostało następnie przedłużane poprzez przeksięgowanie kwoty powstałej po zakończeniu umowy na kolejno zawieraną lokatę. Kolejne przedłużenia tych lokat zostały szczegółowo wymienione w oświadczeniu tego członka Grupy o przystąpieniu do grupy. Wraz z oświadczeniem o przystąpieniu do Grupy została przedłożona kompletna dokumentacja dla każdej z przedłużanych lokat, w tym również certyfikat nr (…) do lokaty (…). Członek grupy wykazał więc zawarcie umowy do lokaty (…).

Wedle twierdzeń pozwanego członek podgrupy 5 G. R. nie przedstawiła dowodów, że umowy, w związku z którymi dokonane zostały wpłaty w łącznej kwocie (…) zł (umowy (…) – „umowa przedłużona”) nie zostały wykonane. Zdaniem pozwanego, z uwagi na fakt, że po terminie wskazanym w umowie (…) została zawarta kolejna umowa (…), nie ma podstaw, aby przyjąć, że (…) nie wykonała dwóch poprzednich umów. Pozwany podniósł także, że strona powodowa nie przedstawiła dowodów potwierdzających, że umowa (… ) została opłacona ze środków pochodzących z majątku tego członka grupy.

W tym przypadku również strona powodowa w sposób pełny naświetliła, że G. R. zawarła umowę z (…) w roku 2011, przy czym pierwsza dyspozycja zawarcia depozytu towarowego nosiła nr (…) i opiewała na kwotę (…) zł. Dyspozycja ta wraz z potwierdzeniem zawarcia depozytu towarowego nr ID: (…), certyfikatem nr (…) i potwierdzeniem przelewu na rachunek (…) na kwotę (…) zł, znajduje się w aktach sprawy. Obowiązywanie zawartej przez G. R. z (…) umowy zostało przedłużone dyspozycją zawarcia depozytu towarowego nr (…), oznaczoną jako przedłużenie umowy ID: (…), opiewającą na kwotę (…) zł (w aktach sprawy wraz ze stosownym potwierdzeniem zawarcia depozytu towarowego nr ID: (…), potwierdzeniem przelewu na kwotę (…) zł oraz certyfikatem). Następnie zawarta została kolejna dyspozycja zawarcia depozytu towarowego, stanowiąca przedłużenie umowy ID: (…) i oznaczona numerem (…), opiewająca na (…) zł. Ta lokata przedłużona została dyspozycją zawarcia depozytu towarowego nr (…), stanowiącą przedłużenie umowy nr ID: (…) na kwotę (…) zł. Z wymienionych dokumentów wynika niezaprzeczalnie, że umowy dotyczące lokat nr (…) i (…) nie zostały przez (…) wykonane, zaś środki, z których pokryta została płatność tytułem umowy do lokaty (…), to własne środki członka grupy G. R.

Pozwany podniósł, że nie wiadomo, jaka część wpłaconych środków należała do członka podgrupy 5 R. P., skoro umowę z (…) zawarł wspólnie z A. P. Nadto, R. P. wpłacił środki po dacie, po której zgodnie z umową powinien był je wpłacić. Data wpłaty środków na rzecz (…) w kontekście wynikającego z umowy terminu jej wymagalności jest bez znaczenia dla członkostwa R. P. w grupie. Istotne jest bowiem, że środki te zostały wpłacone w okresie pomiędzy 22 stycznia 2010 r. a 17 sierpnia 2012 r.

Zdaniem pozwanego członkowie podgrupy 11 P. i A. S. nie wykazali, że wydatkowali ze swego majątku na rzecz spółki (…) kwoty przekraczające, odpowiednio: (…) zł i (…) zł. W ocenie Sądu fakt zawarcia przez tych członków grupy umów z (…) został wykazany w pozwie poprzez dokumentację złożoną wraz z oświadczeniami o przystąpieniu tych osób do grupy.

W opinii pozwanego A. M. – podgrupa 11, złożyła oświadczenie o odstąpieniu od umowy. Uznać należy, że okoliczność ta jest bez znaczenia dla jej członkostwa w grupie. Niezależnie bowiem od złożenia oświadczenia o odstąpieniu, A. M. zawarła umowę, wpłaciła środki i nie odzyskała ich od (…) (pomimo złożenia oświadczenia o odstąpieniu). Jej sytuacja prawna i roszczenie są zatem identyczne, jak w przypadku innych członków grupy.

Pozwany zarzucił, że brak jest potwierdzenia zawarcia przez A. J. (podgrupa 13) umów, oraz że w dyspozycji (… ) wskazano kwotę (…) zł, a w potwierdzeniu i certyfikacie kwotę (…) zł.

Zauważyć należy, iż pomimo tej nieścisłości w kwotach, nie budzi wątpliwości, że certyfikat i dyspozycja dotyczą tej samej umowy. Nadto kwota, z dochodzenia której A. J. zrezygnował i tak przekracza wskazaną wyżej różnicę w kwotach, co powoduje, że jego roszczenie zostało należycie udowodnione.

Wedle pozwanego brak jest również dowodu, że B. G. (podgrupa 14) była stroną umowy z (…) nr (…) zawartej z B. K. i że przysługuje jej jakiekolwiek roszczenie przeciwko (…). Zgodzić się należy z powodem, że jedenastocyfrowy symbol numeryczny PESEL pozwala na łatwą identyfikację osoby, która go posiada. Numer PESEL B. K. (obecnie: G.) wskazany jest w treści dyspozycji zawarcia depozytu towarowego oraz w treści oświadczenia o przystąpieniu do Grupy. Osoba ta w umowie z (…) wskazała, że jest stanu wolnego. Po zawarciu umowy ze Spółką (…) zmieniła nazwisko na G.

Odnośnie zaś do zgłoszonego w piśmie z dnia 31 marca 2017 r. zarzutu braku numeru (…) na dyspozycji i niezgodności pomiędzy datą złożenia dyspozycji i potwierdzenia, należy zgodzić się ze stroną powodową, że brak numeru (… ) na dyspozycji zawarcia depozytu towarowego wynika ze zwykłego błędu i pozostaje bez wpływu na status członka grupy G. w pozwie złożonym w niniejszej sprawie. Z treści potwierdzenia zawarcia depozytu towarowego (ID: (…), (…)) wynika zawarcie przez B. G. z (…) umowy, gdzie wartość zakupionego towaru to (…) zł, zaś w rubryce „Okres trwania umowy” wskazano właściwą datę złożenia dyspozycji (9 lutego 2012 r.) Nie ulega więc wątpliwości, że B. G. wykazała, iż przysługuje jej wobec (…) roszczenie w kwocie wskazanej w złożonym przez nią oświadczeniu o przystąpieniu do grupy.

Pozwany zarzucił, że G. L. – podgrupa 14 uzyskał od (…) co najmniej kwotę (…) zł, oraz że w dyspozycji dotyczącej (…) jest inna kwota niż w potwierdzeniu zawarcia depozytu towarowego o tym samym numerze. W oświadczeniu o przystąpieniu do grupy G. L. wyjaśnił, że prawidłowa jest jedynie kwota niższa: (…) zł, natomiast wyższa ((…) zł zawarta na potwierdzeniu zawarcia depozytu towarowego) jest błędna, przy czym, jak wskazuje powód próbował bezskutecznie usunąć tę rozbieżność. Nie ma to jednak znaczenia dla wykazania podstaw jego członkostwa w grupie, bowiem do kwoty jego roszczenia związanego z wpłatą dokonaną na poczet tej umowy uwzględniona została jedynie kwota (…) zł, tj. kwota faktycznej gotówkowej wpłaty dokonanej w wykonaniu umowy w okresie, którego dotyczy roszczenie. Pozostała zaś kwota, tj. (…) zł wynikła z przeksięgowania środków wpłaconych wcześniej, w związku z czym jej utrata nie stanowi szkody dochodzonej w niniejszym postępowaniu.

Pozwany wskazał, że członek podgrupy 33 M. C. nie przedstawił dowodu, że wydatkował ze swojego majątku środki w kwocie (…) zł, na rzecz (…) w związku z zawartymi umowami i nie uzyskał ich zwrotu, przelew został dokonany na rzecz odbiorcy – M. C., a nie (…).

Odnosząc się do kwestii potwierdzenia przelewu na kwotę (…) zł powód wyjaśnił, że numer rachunku odbiorcy wskazany w tym potwierdzeniu (tj. (…)) należy do spółki (…). Błędne wpisanie w treści przelewu jako jego odbiorcy M. nie zmienia zatem faktu, że rzeczywistym beneficjentem przelewu była spółka (…). Ponadto, wraz z oświadczeniem M. C. o przystąpieniu do Grupy przedłożony został komplet potwierdzeń zawarcia depozytu towarowego, dyspozycji zawarcia depozytu towarowego i certyfikaty.

Pozwany twierdził również, że strona powodowa nie przedstawiła dowodu, że H. S. (podgrupa 37) przysługiwało prawo domagania się od spółki (…) sp. z o.o. wypłaty środków wpłaconych w związku z zawarciem umów depozytu towarowego, których stroną były H. S. i M. Z. Według pozwanego z umowy nie wynika, w jakich częściach każdy z posiadaczy miał prawo do wypłaty środków. Zdaniem pozwanego H. S. nie przedstawiła dowodu, iż nie uzyskała od (…) zwrotu wpłaconych tam kwot. Do akt sprawy złożone zostało potwierdzenie przelewu na kwotę (…) zł wystawione przez (…) we W. W treści potwierdzenia przelewu wskazany został następujący numer rachunku odbiorcy: (…). Jest to tożsamy numer rachunku, jak wskazany w złożonej do akt sprawy dyspozycji zawarcia depozytu towarowego nr (…) rachunek (…) spółki (…) dedykowany do wpłaty środków przez posiadaczy depozytu nr (…). Błędne wpisanie w treści przelewu jako jego odbiorcy H. S. nie zmienia zatem faktu, że rzeczywistym beneficjentem przelewu była spółka (…). Zarzut braku wykazania przez H. S., iż wydatkowała ze swojego majątku środki na rzecz (…) jest więc bezpodstawny.

Podobnie jak w przypadku H. S. odnośnie członkostwa w grupie J. K. (2) (podgrupa 37) pozwany zarzucił, iż nie przedstawił on dowodu, że wydatkował ze swojego majątku środki w kwocie (…),00 zł na rzecz (…) i nie uzyskał ich zwrotu. Zdaniem pozwanego przelew został dokonany na rzecz K. K. (9), a nie (…). Strona powodowa podniosła, że widniejący w potwierdzeniu numer rachunku odbiorcy przelewu to: (…) jest numerem rachunku spółki (…) dedykowanym do wpłaty przez tego członka grupy środków pieniężnych w związku z dyspozycją zawarcia depozytu towarowego nr (…), a rachunek ten wskazany został w treści powołanej dyspozycji.

W związku z faktem, że wszystkie zarzuty zgłoszone przez pozwanego co do członkostwa poszczególnych osób do grupy okazały się niezasadne oraz, że Sąd z urzędu nie znalazł podstaw do odmowy zaliczenia do grupy jakichkolwiek z osób, Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.


Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie Wydział XXV Cywilny z dnia 31 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XXV Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSO Krystyna Stawecka

po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2017 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa grupowego wytoczonego przez J. K. – reprezentanta grupy przeciwko Bank (…) Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę

postanowił:

zawiesić postępowanie w sprawie w trybie art. 174 § 1 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym.

 

UZASADNIENIE

W dniu 15 maja 2017 r. (data prezentaty) pełnomocnik powoda, działającego jako reprezentant grupy, złożył do akt sprawy pismo, z którego wynika, że reprezentant grupy J. K. zmarł w dniu 27 marca 2017 r. Do pisma została dołączona kopia aktu zgonu.

W związku z powyższym, Sąd na mocy art. 174 § 1 pkt 1 k.p.c. postanowił jak w sentencji.


Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie Wydział III Cywilny z dnia 29 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie III Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:         SSO Grzegorz Chmiel

Sędziowie:                    SSO Joanna Bitner, SSO Ewa Jończyk

po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2017 r. w Warszawie, na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa K. K. – reprezentanta grupy przeciwko pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej (…) z siedzibą w W. o zapłatę

w przedmiocie sprostowania postanowienia z dnia 24 stycznia 2017 r. w przedmiocie ustalenia składu grupy w trybie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2009 roku o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (k. 1483 i nast. akt)

postanawia:

  1. sprostować oczywistą niedokładność zawartą w komparycji postanowienia w ten sposób, że w miejscu oznaczenia uczestników podgrupy nr V, zamiast słów (…) wpisać słowa (…);
  2. sprostować oczywistą niedokładność zawartą w komparycji postanowienia w ten sposób, że w miejscu oznaczenia uczestników podgrupy nr X, zamiast słów [dane 4 członków grupy] wpisać słowa [dane 2 członków grupy];
  3. sprostować oczywistą niedokładność zawartą w punkcie 10 sentencji postanowienia w ten sposób, że w miejscu oznaczenia uczestników podgrupy nr X, zamiast słów [dane 4 członków grupy] wpisać słowa [dane 2 członków grupy];
  4. sprostować oczywistą niedokładność zawartą w komparycji postanowienia w ten sposób, że po miejscu oznaczenia uczestników podgrupy nr X, wpisać słowa: „podgrupa nr XI [dane 2 członków grupy]”;
  5. sprostować oczywistą niedokładność zawartą w sentencji postanowienia w ten sposób, że po punkcie 10 sentencji postanowienia dodać punkt 11 sentencji po którym wpisać słowa: „podgrupa nr XI do której należą – [dane 2 członków grupy]”.

 

UZASADNIENIE

Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 350 § 1 k.p.c. w związku z art. 361 k.p.c. Sąd może z urzędu sprostować w postanowieniu niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki. Sprostowaniu podlegają wadliwości występujące zarówno w samej sentencji postanowienia, w jego komparycji, jak i w uzasadnieniu, w jego części opisowej i rezolutywnej. Wymienione w hipotezie art. 350 k.p.c. wady orzeczenia musi charakteryzować cecha oczywistości, która stanowi jednocześnie granicę dopuszczalności sprostowania.

W postanowieniu z dnia 24 stycznia 2017 r. w przedmiocie ustalenia składu grupy w trybie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2009 roku o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (dalej: „u.d.p.g.”). Sąd przez oczywistą omyłkę błędnie oznaczył pierwsze imię uczestnika podgrupy nr V wpisując zamiast słów: (…) słowa (…). Nadto, Sąd przez oczywistą omyłkę zakwalifikował [dane 2 członków grupy] do podgrupy nr X, zamiast do oddzielnej podgrupy nr XI, a powyższe wynika zarówno z pozwu, jak też z ostatecznie sprecyzowanego stanowiska powoda zawartego w piśmie procesowym z dnia 09 listopada 2016 r.

Z uwagi na to, że sprostowanie nie wykracza poza granice art. 350 k.p.c. oraz nie prowadzi do zmiany merytorycznej orzeczenia, w związku z art. 361 k.p.c. oraz w związku z art. 24 ust. 1 u.d.p.g., należało orzec jak w sentencji.


Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie Wydział XXIV Cywilny z dnia 10 maja 2017 r.

Orzeczenie nieprawomocne.

  1. Postanowienia dotyczące opłaty za wykup/opłaty za całkowity wykup wartości polisy nie mogą być kwalifikowane jako główne świadczenia stron, gdyż nie wpływają one na istotę czynności prawnej. Podlegają więc one ocenie pod kątem ich abuzywności.
  2. W przypadku stwierdzenia abuzywności klauzuli odnoszącej się do opłaty za wykup/opłaty za całkowity wykup wartości polisy i niemożliwości zastosowania warunków ogólnych umowy, czy też ogólnych przepisów o zobowiązaniach w to miejsce, zwrot opłaty powinien nastąpić na podstawie przepisów o nienależnym świadczeniu – art. 410 k.c.
  3. Nie ulega wątpliwości, że zapłata prowizji agentom współpracującym z pozwanym stanowi rodzaj zobowiązania (…), które wynika z prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z powyższym przeznaczenie środków pochodzących z pobranych opłat na ten cel nie stanowi zużycia czy też utraty wzbogacenia w myśl powołanego przepisu. Poprzez zapłatę prowizji z tych opłat pozwany zwolnił się bowiem z obowiązku zapłaty, jaki na nim ciążył jako na przedsiębiorcy. Nie można zatem uznać, że nie jest już w tym zakresie wzbogacony.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XXIV Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSO Paweł Pyzio

Sędziowie:                     SSO Agnieszka Bedyńska-Abramczyk, SSO Jacek Tyszka

po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2017 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa Powiatowego Rzecznika Konsumentów w Powiecie (…) reprezentanta grupy w skład której wchodzą [dane 165 osób] przeciwko (…) S.A. z siedzibą w W. o zapłatę

  1. umarza postępowanie w zakresie kwoty 30.758,34 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;
  2. zasądza od (…) S.A. z siedzibą w W. na rzecz:

1/ (…) kwotę 3.176,37 zł (trzy tysiące sto siedemdziesiąt sześć złotych i 37/100) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 3.140 zł (trzy tysiące sto czterdzieści złotych) od 8 maja 2014 r. do dnia zapłaty i od kwoty 36,37 zł (trzydzieści sześć złotych i 37/100) od dnia 15 lipca 2014 r. do dnia zapłaty;

2/ (…) kwotę 3.176,37 zł (trzy tysiące sto siedemdziesiąt sześć złotych i 37/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

3/ (…) kwotę 3.348,58 zł (trzy tysiące trzysta czterdzieści osiem złotych i 58/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

4/ (…) kwotę 3.348,58 zł (trzy tysiące trzysta czterdzieści osiem złotych i 58/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

5/ (…) kwotę 6.626,48 zł (sześć tysięcy sześćset dwadzieścia sześć złotych i 48/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

6/ (…) kwotę 6.626,48 zł (sześć tysięcy sześćset dwadzieścia sześć złotych i 48/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

7/ (…) kwotę 6.626,48 zł (sześć tysięcy sześćset dwadzieścia sześć złotych i 48/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

8/ (…) kwotę 7.121,12 zł (siedem tysięcy sto dwadzieścia jeden złotych i 12/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

9/ (…) kwotę 7.121,12 zł (siedem tysięcy sto dwadzieścia jeden złotych i 12/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

10/ (…) kwotę 7.873,50 zł (siedem tysięcy osiemset siedemdziesiąt trzy złote i 50/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

11/ (…) kwotę 7.873,50 zł (siedem tysięcy osiemset siedemdziesiąt trzy złote i 50/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

12/ (…) kwotę 9.272,71 zł (dziewięć tysięcy dwieście siedemdziesiąt dwa złote i 71/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

13/ (…) kwotę 9.272,71 zł (dziewięć tysięcy dwieście siedemdziesiąt dwa złote i 71/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

14/ (…) kwotę 9.889,61 zł (dziewięć tysięcy osiemset osiemdziesiąt dziewięć złotych i 61/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

15/ (…) kwotę 9.889,61 zł (dziewięć tysięcy osiemset osiemdziesiąt dziewięć złotych i 61/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

16/ (…) kwotę 9.889,61 zł (dziewięć tysięcy osiemset osiemdziesiąt dziewięć złotych i 61/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

17/ (…) kwotę 11.567,22 zł (jedenaście tysięcy pięćset sześćdziesiąt siedem złotych i 22/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

18/ (…) kwotę 11.567,22 zł (jedenaście tysięcy pięćset sześćdziesiąt siedem złotych i 22/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

19/ (…) kwotę 12.966,95 zł (dwanaście tysięcy dziewięćset sześćdziesiąt sześć złotych i 95/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

20/ (…) kwotę 12.966,95 zł (dwanaście tysięcy dziewięćset sześćdziesiąt sześć złotych i 95/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

21/ (…) kwotę 12.966,95 zł (dwanaście tysięcy dziewięćset sześćdziesiąt sześć złotych i 95/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

22/ (…) kwotę 12.966,95 zł (dwanaście tysięcy dziewięćset sześćdziesiąt sześć złotych i 95/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

23/ (…) kwotę 17.968,30 zł (siedemnaście tysięcy dziewięćset sześćdziesiąt osiem złotych i 30/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

24/ (…) kwotę 17.968,30 zł (siedemnaście tysięcy dziewięćset sześćdziesiąt osiem złotych i 30/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

25/ (…) kwotę 17.968,30 zł (siedemnaście tysięcy dziewięćset sześćdziesiąt osiem złotych i 30/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

26/ (…) kwotę 28.152,64 zł (dwadzieścia osiem tysięcy sto pięćdziesiąt dwa złote i 64/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

27/ (…) kwotę 28.152,64 zł (dwadzieścia osiem tysięcy sto pięćdziesiąt dwa złote i 64/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

28/ (…) kwotę 46.749,17 zł (czterdzieści sześć tysięcy siedemset czterdzieści dziewięć złotych i 17/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

29/ (…) kwotę 46.749,17 zł (czterdzieści sześć tysięcy siedemset czterdzieści dziewięć złotych i 17/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

30/ (…) kwotę 46.749,17 zł (czterdzieści sześć tysięcy siedemset czterdzieści dziewięć złotych i 17/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

31/ (…) kwotę 55.037,57 zł (pięćdziesiąt pięć tysięcy trzydzieści siedem złotych i 57/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

32/ (…) kwotę 55.037,57 zł (pięćdziesiąt pięć tysięcy trzydzieści siedem złotych i 57/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

33/ (…) kwotę 3.284,94 zł (trzy tysiące dwieście osiemdziesiąt cztery złote i 94/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

34/ (…) kwotę 3.284,94 zł (trzy tysiące dwieście osiemdziesiąt cztery złote i 94/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

35/ (…) kwotę 3.321,53 zł (trzy tysiące trzysta dwadzieścia jeden złotych i 53/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

36/ (…) kwotę 3.321,53 zł (trzy tysiące trzysta dwadzieścia jeden złotych i 53/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

37/ (…) kwotę 3.321,53 zł (trzy tysiące trzysta dwadzieścia jeden złotych i 53/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

38/ (…) kwotę 3.385,91 zł (trzy tysiące trzysta osiemdziesiąt pięć złotych i 91/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

39/ (…) kwotę 3.385,91 zł (trzy tysiące trzysta osiemdziesiąt pięć złotych i 91/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

40/ (…) kwotę 3.464,12 zł (trzy tysiące czterysta sześćdziesiąt cztery złote i 12/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

41/ (…) kwotę 3.464,12 zł (trzy tysiące czterysta sześćdziesiąt cztery złote i 12/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

42/ (…) kwotę 3.464,12 zł (trzy tysiące czterysta sześćdziesiąt cztery złote i 12/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

43/ (…) kwotę 3.464,12 zł (trzy tysiące czterysta sześćdziesiąt cztery złote i 12/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

44/ (…) kwotę 3.464,12 zł (trzy tysiące czterysta sześćdziesiąt cztery złote i 12/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

45/ (…) kwotę 3.946,16 zł (trzy tysiące dziewięćset czterdzieści sześć złotych i 16/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

46/ (…) kwotę 3.946,16 zł (trzy tysiące dziewięćset czterdzieści sześć złotych i 16/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

47/ (…) kwotę 3.946,16 zł (trzy tysiące dziewięćset czterdzieści sześć złotych i 16/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

48/ (…) kwotę 4.126,65 zł (cztery tysiące sto dwadzieścia sześć złotych i 65/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

49/ (…) kwotę 4.126,65 zł (cztery tysiące sto dwadzieścia sześć złotych i 65/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

50/ (…) kwotę 4.126,65 zł (cztery tysiące sto dwadzieścia sześć złotych i 65/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

51/ (…) kwotę 4.507,98 zł (cztery tysiące pięćset siedem złotych i 98/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

52/ (…) kwotę 4.507,98 zł (cztery tysiące pięćset siedem złotych i 98/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

53/ (…) kwotę 4.507,98 zł (cztery tysiące pięćset siedem złotych i 98/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

54/ (…) kwotę 4.507,98 zł (cztery tysiące pięćset siedem złotych i 98/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

55/ (…) kwotę 4.916,13 zł (cztery tysiące dziewięćset szesnaście złotych i 13/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

56/ (…) kwotę 4.916,13 zł (cztery tysiące dziewięćset szesnaście złotych i 13/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

57/ (…) kwotę 4.991,91 zł (cztery tysiące dziewięćset dziewięćdziesiąt jeden złotych i 91/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

58/ (…) kwotę 4.991,91 zł (cztery tysiące dziewięćset dziewięćdziesiąt jeden złotych i 91/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

59/ (…) kwotę 4.991,91 zł (cztery tysiące dziewięćset dziewięćdziesiąt jeden złotych i 91/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

60/ (…) kwotę 4.991,91 zł (cztery tysiące dziewięćset dziewięćdziesiąt jeden złotych i 91/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

61/ (…) kwotę 5.168,82 zł (pięć tysięcy sto sześćdziesiąt osiem złotych i 82/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

62/ (…) kwotę 5.168,82 zł (pięć tysięcy sto sześćdziesiąt osiem złotych i 82/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

63/ (…) kwotę 5.168,82 zł (pięć tysięcy sto sześćdziesiąt osiem złotych i 82/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

64/ (…) kwotę 5.351,36 zł (pięć tysięcy trzysta pięćdziesiąt jeden złotych i 36/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

65/ (…) kwotę 5.351,36 zł (pięć tysięcy trzysta pięćdziesiąt jeden złotych i 36/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

66/ (…) kwotę 5.351,36 zł (pięć tysięcy trzysta pięćdziesiąt jeden złotych i 36/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

67/ (…) kwotę 5.351,36 zł (pięć tysięcy trzysta pięćdziesiąt jeden złotych i 36/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty

68/ (…) . kwotę 5.351,36 zł (pięć tysięcy trzysta pięćdziesiąt jeden złotych i 36/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

69/ (…) kwotę 5.351,36 zł (pięć tysięcy trzysta pięćdziesiąt jeden złotych i 36/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty

70/ (…) kwotę 5.757,96 zł (pięć tysięcy siedemset pięćdziesiąt siedem złotych i 96/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

71/ (…) kwotę 5.757,96 zł (pięć tysięcy siedemset pięćdziesiąt siedem złotych i 96/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

72/ (…) kwotę 6.117,64 zł (sześć tysięcy sto siedemnaście złotych i 64/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

73/ (…) kwotę 6.117,64 zł (sześć tysięcy sto siedemnaście złotych i 64/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

74/ (…) kwotę 6.802,65 zł (sześć tysięcy osiemset dwa złote i 65/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

75/ (…) kwotę 6.802,65 zł (sześć tysięcy osiemset dwa złote i 65/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

76/ (…) kwotę 6.802,65 zł (sześć tysięcy osiemset dwa złote i 65/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

77/ (…) kwotę 7.199,82 zł (siedem tysięcy sto dziewięćdziesiąt dziewięć złotych i 82/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

78/ (…) kwotę 7.199,82 zł (siedem tysięcy sto dziewięćdziesiąt dziewięć złotych i 82/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

79/ (…) kwotę 7.337,11 zł (siedem tysięcy trzysta trzydzieści siedem złotych i 11/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

80/ (…) kwotę 7.337,11 zł (siedem tysięcy trzysta trzydzieści siedem złotych i 11/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

81/ (…) kwotę 7.337,11 zł (siedem tysięcy trzysta trzydzieści siedem złotych i 11/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

82/ (…) kwotę 7.337,11 zł (siedem tysięcy trzysta trzydzieści siedem złotych i 11/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

83/ (…) kwotę 7.927,96 zł (siedem tysięcy dziewięćset dwadzieścia siedem złotych i 96/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

84/ (…) kwotę 7.927,96 zł (siedem tysięcy dziewięćset dwadzieścia siedem złotych i 96/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

85/ (…) kwotę 8.573,17 zł (osiem tysięcy pięćset siedemdziesiąt trzy złote i 17/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

86/ (…) kwotę 8.573,17 zł (osiem tysięcy pięćset siedemdziesiąt trzy złote i 17/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

87/ (…) kwotę 8.868,03 zł (osiem tysięcy osiemset sześćdziesiąt osiem złotych i 3/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

88/ (…) kwotę 8.868,03 zł (osiem tysięcy osiemset sześćdziesiąt osiem złotych i 3/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

89/ (…) kwotę 8.868,03 zł (osiem tysięcy osiemset sześćdziesiąt osiem złotych i 3/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

90/ (…) kwotę 9.012,17 zł (dziewięć tysięcy dwanaście złotych i 17/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

91/ (…) kwotę 9.012,17 zł (dziewięć tysięcy dwanaście złotych i 17/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

92/ (…) kwotę 9.012,17 zł (dziewięć tysięcy dwanaście złotych i 17/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

93/ (…) kwotę 10.444,65 zł (dziesięć tysięcy czterysta czterdzieści cztery złote i 65/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

94/ (…) kwotę 10.444,65 zł (dziesięć tysięcy czterysta czterdzieści cztery złote i 65/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

95/ (…) kwotę 10.444,65 zł (dziesięć tysięcy czterysta czterdzieści cztery złote i 65/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

96/ (…) kwotę 11.381,06 zł (jedenaście tysięcy trzysta osiemdziesiąt jeden złotych i 6/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

97/ (…) kwotę 11.381,06 zł (jedenaście tysięcy trzysta osiemdziesiąt jeden złotych i 6/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

98/ (…) kwotę 11.381,06 zł (jedenaście tysięcy trzysta osiemdziesiąt jeden złotych i 6/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

99/ (…) kwotę 11.884,23 zł (jedenaście tysięcy osiemset osiemdziesiąt cztery złote i 23/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

100/ (…) kwotę 11.884,23 zł (jedenaście tysięcy osiemset osiemdziesiąt cztery złote i 23/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

101/ (…) kwotę 11.884,23 zł (jedenaście tysięcy osiemset osiemdziesiąt cztery złote i 23/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

102/ (…) kwotę 12.373,60 zł (dwanaście tysięcy trzysta siedemdziesiąt trzy złote i 60/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

103/ (…) kwotę 12.373,60 zł (dwanaście tysięcy trzysta siedemdziesiąt trzy złote i 60/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

104/ (…) kwotę 12.373,60 zł (dwanaście tysięcy trzysta siedemdziesiąt trzy złote i 60/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

105/ (…) kwotę 12.790,29 zł (dwanaście tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt złotych i 29/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

106/ (…) kwotę 12.790,29 zł (dwanaście tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt złotych i 29/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

107/ (…) kwotę 12.790,29 zł (dwanaście tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt złotych i 29/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

108/ (…) kwotę 13.494,94 zł (trzynaście tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt cztery złote i 94/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

109/ (…) kwotę 13.494,94 zł (trzynaście tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt cztery złote i 94/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

110/ (…) kwotę 15.107,73 zł (piętnaście tysięcy sto siedem złotych i 73/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

111/ (…) kwotę 15.107,73 zł (piętnaście tysięcy sto siedem złotych i 73/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

112/ (…) kwotę 15.107,73 zł (piętnaście tysięcy sto siedem złotych i 73/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

113/ (…) kwotę 15.107,73 zł (piętnaście tysięcy sto siedem złotych i 73/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

114/ (…) kwotę 15.853,77 zł (piętnaście tysięcy osiemset pięćdziesiąt trzy złote i 77/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

115/ (…) kwotę 15.853,77 zł (piętnaście tysięcy osiemset pięćdziesiąt trzy złote i 77/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

116/ (…) kwotę 17.026,85 zł (siedemnaście tysięcy dwadzieścia sześć złotych i 85/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

117/ (…) kwotę 17.026,85 zł (siedemnaście tysięcy dwadzieścia sześć złotych i 85/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

118/ (…) kwotę 17.026,85 zł (siedemnaście tysięcy dwadzieścia sześć złotych i 85/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

119/ (…) kwotę 18.263,25 zł (osiemnaście tysięcy dwieście sześćdziesiąt trzy złote i 25/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

120/ (…) kwotę 18.263,25 zł (osiemnaście tysięcy dwieście sześćdziesiąt trzy złote i 25/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

121/ (…) kwotę 20.556,10 zł (dwadzieścia tysięcy pięćset pięćdziesiąt sześć złotych i 10/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

122/ (…) kwotę 20.556,10 zł (dwadzieścia tysięcy pięćset pięćdziesiąt sześć złotych i 10/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

123/ (…) kwotę 21.503,84 zł (dwadzieścia jeden tysięcy pięćset trzy złote i 84/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

124/ (…) kwotę 21.503,84 zł (dwadzieścia jeden tysięcy pięćset trzy złote i 84/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

125/ (…) kwotę 23.121,11 zł (dwadzieścia trzy tysiące sto dwadzieścia jeden złotych i 11/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

126/ (…) kwotę 23.121,11 zł (dwadzieścia trzy tysiące sto dwadzieścia jeden złotych i 11/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

127/ (…) kwotę 27.549,33 zł (dwadzieścia siedem tysięcy pięćset czterdzieści dziewięć złotych i 33/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

128/ (…) kwotę 27.549,33 zł (dwadzieścia siedem tysięcy pięćset czterdzieści dziewięć złotych i 33/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

129/ (…) kwotę 27.549,33 zł (dwadzieścia siedem tysięcy pięćset czterdzieści dziewięć złotych i 33/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

130/ (…) kwotę 27.665,49 zł (dwadzieścia siedem tysięcy sześćset sześćdziesiąt pięć złotych i 49/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

131/ (…) kwotę 27.665,49 zł (dwadzieścia siedem tysięcy sześćset sześćdziesiąt pięć złotych i 49/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

132/ (…) kwotę 27.665,49 zł (dwadzieścia siedem tysięcy sześćset sześćdziesiąt pięć złotych i 49/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

133/ (…) kwotę 28.767,91 zł (dwadzieścia osiem tysięcy siedemset sześćdziesiąt siedem złotych i 91/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

134/ (…) kwotę 28.767,91 zł (dwadzieścia osiem tysięcy siedemset sześćdziesiąt siedem złotych i 91/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

135/ (…) kwotę 28.767,91 zł (dwadzieścia osiem tysięcy siedemset sześćdziesiąt siedem złotych i 91/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

136/ (…) kwotę 28.767,91 zł (dwadzieścia osiem tysięcy siedemset sześćdziesiąt siedem złotych i 91/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

137/ (…) kwotę 38.141,83 zł (trzydzieści osiem tysięcy sto czterdzieści jeden złotych i 83/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

138/ (…) kwotę 38.141,83 zł (trzydzieści osiem tysięcy sto czterdzieści jeden złotych i 83/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

139/ (…) kwotę 38.141,83 zł (trzydzieści osiem tysięcy sto czterdzieści jeden złotych i 83/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

140/ (…) kwotę 56.273,96 zł (pięćdziesiąt sześć tysięcy dwieście siedemdziesiąt trzy złote i 96/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

141/ (…) kwotę 56.273,96 zł (pięćdziesiąt sześć tysięcy dwieście siedemdziesiąt trzy złote i 96/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

142/ (…) kwotę 74.112,76 zł (siedemdziesiąt cztery tysiące sto dwanaście złotych i 76/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

143/ (…) kwotę 74.112,76 zł (siedemdziesiąt cztery tysiące sto dwanaście złotych i 76/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

144/ (…) kwotę 2.938,79 zł (dwa tysiące dziewięćset trzydzieści osiem złotych i 79/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

145/ (…) kwotę 2.938,79 zł (dwa tysiące dziewięćset trzydzieści osiem złotych i 79/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

146/ (…) kwotę 5.914,01 zł (pięć tysięcy dziewięćset czternaście złotych i 1/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

147/ (…) kwotę 5.914,01 zł (pięć tysięcy dziewięćset czternaście złotych i 1/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

148/ (…) kwotę 6.622,50 zł (sześć tysięcy sześćset dwadzieścia dwa złote i 50/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

149/ (…) kwotę 6.622,50 zł (sześć tysięcy sześćset dwadzieścia dwa złote i 50/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

150/ (…) kwotę 7.656,47 zł (siedem tysięcy sześćset pięćdziesiąt sześć złotych i 47/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

151/ (…) kwotę 7.656,47 zł (siedem tysięcy sześćset pięćdziesiąt sześć złotych i 47/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

152/ (…) kwotę 8.458,85 zł (osiem tysięcy czterysta pięćdziesiąt osiem złotych i 85/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

153/ (…) kwotę 8.458,85 zł (osiem tysięcy czterysta pięćdziesiąt osiem złotych i 85/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

154/ (…) kwotę 8.909,39 zł (osiem tysięcy dziewięćset dziewięć złotych i 39/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

155/ (…) kwotę 8.909,39 zł (osiem tysięcy dziewięćset dziewięć złotych i 39/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

156/ (…) kwotę 9.370,30 zł (dziewięć tysięcy trzysta siedemdziesiąt złotych i 30/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

157/ (…) kwotę 9.370,30 zł (dziewięć tysięcy trzysta siedemdziesiąt złotych i 30/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

158/ (…) kwotę 9.370,30 zł (dziewięć tysięcy trzysta siedemdziesiąt złotych i 30/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

159/ (…) kwotę 9.370,30 zł (dziewięć tysięcy trzysta siedemdziesiąt złotych i 30/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

160/ (…) kwotę 18.486,11 zł (osiemnaście tysięcy czterysta osiemdziesiąt sześć złotych i 11/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty

161/ (…) kwotę 18.486,11 zł (osiemnaście tysięcy czterysta osiemdziesiąt sześć złotych i 11/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

162/ (…) kwotę 119.858,80 zł (sto dziewiętnaście tysięcy osiemset pięćdziesiąt osiem złotych i 80/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

163/ (…) kwotę 119.858,80 zł (sto dziewiętnaście tysięcy osiemset pięćdziesiąt osiem złotych i 80/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

164/ (…) kwotę 7.751,18 zł (siedem tysięcy siedemset pięćdziesiąt jeden złotych i 18/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

165/ (…) kwotę 7.751,18 zł (siedem tysięcy siedemset pięćdziesiąt jeden złotych i 18/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

 

UZASADNIENIE

Pozwem z 8 maja 2014 r. Powiatowy Rzecznik Konsumentów w Powiecie (…) (dalej: Rzecznik), działający jako reprezentant grupy, wniósł o zasądzenie od (…) S.A. z siedzibą w W. (dalej (…)) szczegółowo wskazanych w pozwie kwot, pobranych przez pozwanego od 28 członków grupy bez podstawy prawnej, tytułem opłaty za wykup lub opłaty za całkowity wykup, wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że członkowie grupy są osobami fizycznymi, które zawarły z (…) umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi, w oparciu o wzorce umowne opracowane i stosowane przez pozwanego. Wskazał, że wszystkie umowy ubezpieczenia zostały rozwiązane przed upływem 10 lat od dnia ich zawarcia z przyczyn innych niż śmierć. Podniósł, że w przypadku rozwiązania umowy ubezpieczyciel umarzał jednostki uczestnictwa zgromadzone na rachunku każdego członka grupy i wyliczał wartość polisy, którą następnie pomniejszał o opłatę za wykup równą całości lub przeważającej części wartości polisy. Zaznaczył, że wysokość opłat za wykup/opłat za całkowity wykup uregulowana została w tabelach opłat i limitów stanowiących integralną część każdego (…). Przy czym zdaniem powoda metoda jej obliczania była dla każdego członka identyczna i wynosiła w zależności od roku, w którym umowa ubezpieczenia została rozwiązana od 98 % do 5 % albo od 100 % do 15 wartości polisy. Wskazał, że treść kwestionowanych postanowień nie była przedmiotem indywidualnych uzgodnień pomiędzy członkami grupy a pozwanym. Rzecznik podniósł, że umowy zawierające kwestionowane postanowienia zostały zawarte z konsumentami, nie zostały uzgodnione indywidualnie, nie dotyczą postanowień określających główne świadczenia stron, kształtują prawa i obowiązki konsumentów w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami. Strona powodowa wskazała także, że umowy ubezpieczenia nie zawierają definicji opłat za wykup/opłat za całkowity wykup i nie wyjaśniają jej istoty ani funkcji, są przy tym sprzeczne z zasadą ekwiwalentności i proporcjonalności świadczeń, ograniczają prawo członka grupy do wypowiedzenia umowy ubezpieczenia, rażąco naruszają interesy członków grupy, a nadto umowy te miały na celu zapewnienie pozwanemu nadmiernego zysku. Wskazał również, że postanowienia o tożsamej treści zostały wpisane do rejestru klauzul niedozwolonych. Zdaniem powoda kwestionowane postanowienia jako niedozwolone postanowienia umowne są bezskuteczne czyli nie wiążą członków grupy, a zatem pozwany nie miał podstaw do pobierania od członków grupy opłat za wykup w przypadku rozwiązania przez nich umowy przed upływem oznaczonego terminu, a pobrane przez niego kwoty stanowią świadczenie nienależne i jako takie podlegają zwrotowi.(k. 2-51)

W odpowiedzi na pozew z 2 września 2014 r. pozwany wniósł o odrzucenie pozwu, a w przypadku nieuwzględnienia tego wniosku o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jego rzecz zwrotu kosztów procesu. Wniósł także o przedstawienie pytania prawnego do Trybunału Konstytucyjnego w przedmiocie zgodności art. 47943 k.p.c. z art. 10, 45 ust. 1 i art. 87 ust. 1 Konstytucji. W uzasadnieniu podniósł zarzut przedawnienia wskazując, że zawarte umowy stanowiły umowy ubezpieczenia i zgodnie z art. 819 § 1 k.c. termin przedawnienia roszczeń z nich wynikających wynosił 3 lata. Zdaniem pozwanego z uwagi na uiszczanie składek w cyklach miesięcznych zgromadzone środki stanowiły świadczenia okresowe, a zatem obowiązuje w stosunku do nich 3 letni termin przedawnienia. Nadto pozwany wskazał na długoterminowy charakter umów, wysokie koszty związane z ich zawarciem w tym zaznaczył, że nie jest już wzbogacony, gdyż poniósł duże koszty w związku z umowami, w tym prowizje dla agentów. Zaznaczył, że wartość wykupu stanowi świadczenie główne stron, a niektórzy z członków grupy byli jego pracownikami i mają wiedzę specjalistyczną w zakresie zawieranych umów. Nadto podniósł zarzut przyczynienia się członków grupy , gdyż zdaniem pozwanego mieli oni możliwość zapoznania się z umowami, mieli dowolność w określaniu wysokości opłacanej stawki, a opłata za wykup została z nimi omówiona.(k. 1269-1346)

W piśmie z 5 września 2014 r. powód rozszerzył powództwo dodatkowo o roszczenie ewentualne w postaci żądania ustalenia odpowiedzialności pozwanego wobec każdego z członków grupy, polegającej na obowiązku zwrotu kwot pobranych przez pozwanego od członków grupy bez podstawy prawnej, tytułem opłat za całkowity wykup wartości polisy albo za wykup polisy w związku z rozwiązaniem przez nich zawartych z pozwanym umów ubezpieczenia na życie przed upływem 10 lat od dnia ich zawarcia. (k. 1138-1146)

Postanowieniem z 17 września 2014 r., utrzymanym następnie w mocy orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 6 lutego 2015 r., Sąd postanowił rozpoznać przedmiotową sprawę w postępowaniu grupowym. (k. 1239, k. 1607)

Po dokonaniu ogłoszenia w prasie o wszczęciu postępowania grupowego powód zgłosił przystąpienie do sprawy nowych członków grupy w liczbie 138 osób, wnosząc tym samym o zasądzenie na ich rzecz od (…) kwot pobranych od nich przez pozwanego tytułem opłaty za wykup lub opłaty za całkowity wykup, wraz z odsetkami od dnia wniesienia pisma tj. od 31 lipca 2015 r. (k. 1755 -1781)

Następnie w piśmie z 5 października 2015 r. powód ograniczył powództwo jedynie do roszczenia o zapłatę. (k. 3519)

Postanowieniem z 29 października 2015 r., utrzymanym następnie w mocy postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 29 marca 2016 r. Sąd oddalił wniosek pozwanego o odrzucenie pozwu i umorzenie postępowania. Następnie postanowieniem z 20 kwietnia 2016 r., Sąd ustalił skład grupy, przyjmując ostatecznie, że liczy ona 165 imiennie wskazanych w postanowieniu członków. Sąd Apelacyjny w Warszawie postanowieniem z 24 sierpnia 2016 r. utrzymał w mocy ww. rozstrzygnięcie. (k. 3820, k. 4939 k. 4946-4946v, k. 5169)

W piśmie z 18 listopada 2016 r. powód ograniczył powództwo w stosunku do siedmiu członków grupy i zrzekł się roszczenia co do kwot przekraczających w przypadku: M. J. (2) – 6.626,48 zł, D. J. – 46.749,17 zł, B. R. 4.507,98 zł, R. S. (2)- 4.991,91 zł, B. Ź. – 27.549, 33 zł, J. C. (2) – 28.767,91 zł i R. K. (2)- 9.370, 30 zł, wraz z odsetkami ustawowymi od tych kwot. (k. 5427)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(…) S.A. w W. jest wpisane do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego pod nr  (…). Przedmiotem działalności pozwanego są ubezpieczenia na życie i działalność pomocnicza związana z ubezpieczeniami i funduszami emerytalno-rentowymi. (dowód: informacja odpowiadająca odpisowi aktualnemu z KRS k. 409-413)

W ramach prowadzonej działalności ubezpieczeniowej (…) oferowało produkty w postaci umów ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi o nazwach: (…), (…) ze składką regularną (…) ze składką regularną oraz „(…)”. Umowy te były zawierane na czas nieokreślony.

Ogólne warunki ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi (…) ((…).06.2007, (…).08.2007; (…).05.2008) dalej (…), wskazywały, że na podstawie umów ubezpieczenia zawartych na ich podstawie, (…) SA. zobowiązywało się do wypłaty świadczeń w przypadku zajścia w życiu ubezpieczonego zdarzenia przewidzianego w umowie, a ubezpieczający zobowiązywał się do terminowego opłacania składek. W artykule VI ust. 4, 5 ww. (…) przewidziano prawo ubezpieczającego do wypowiedzenia umowy w dowolnym terminie, z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia, a umowa ulegała rozwiązaniu z upływem okresu wypowiedzenia. Umowa ulegała również rozwiązaniu w przypadku wypłacenia wartości wykupu – w dniu dokonania przez towarzystwo wypłaty wartości wykupu oraz w przypadku nieopłacenia przez ubezpieczającego składki regularnej. Wartość wykupu została w (…) zdefiniowana jako kwota stanowiąca iloczyn liczby jednostek uczestnictwa znajdujących się na rachunku , nabytych za składkę regularną i składki dodatkowe i ceny sprzedaży jednostki uczestnictwa, pomniejszona o opłatę za wypłatę wartości polisy ((…).06.2007, (…).08.2007) lub opłatę za wykup wartości polisy ((…).05.2008) oraz o opłatę za wykup wartości dodatkowej. Zgodnie z art. IX ust. 3 (…) po upływie 3 lat od dnia rozpoczęcia ochrony ubezpieczeniowej, pod warunkiem opłacenia wszystkich składek regularnych wymagalnych w tym okresie, polisa miała wartość wykupu równą sumie wartości polisy, pomniejszonej o opłatę za wykup wartości polisy i wartości dodatkowej, pomniejszonej o opłatę za całkowitą wypłatę wartości dodatkowej. Wysokości powyższych opłat określała tabela opłat i limitów stanowiąca integralną części (…). Tabela w pkt 5 określała wysokość opłaty za wykup wartości polisy w następujący sposób:

Natomiast opłata za całkowitą wypłatę wartości dodatkowej była stała i wynosiła 7 zł.

(dowód: (…).06.2007, (…).08.2007; (…).05.2008 wraz z tabelami opłat i limitów, k. 458-469, k. 974- 1018, k. 3431-3444)

Ogólne warunki ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi  (…) ((…)  (…).08.2007, (…) (…).05. 2008) oraz  (…) ze składką regularną ((…)  (…).01.2010) – dalej łącznie (…) , wskazywały, że na mocy umów zawieranych na ich podstawie  (…) SA. zobowiązywało się do wypłaty świadczeń w przypadku zajścia w życiu ubezpieczonego zdarzenia przewidzianego w umowie, a ubezpieczający zobowiązywał się do terminowego opłacania składek. W art. VI ust. 4, 5 (…) 2 ubezpieczający miał prawo do wypowiedzenia umowy w dowolnym terminie, z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia, a umowa ulegała rozwiązaniu z upływem okresu wypowiedzenia. Umowa ulegała również rozwiązaniu w przypadku wypłacenia wartości wykupu – w dniu dokonania przez towarzystwo wypłaty wartości wykupu oraz w przypadku nieopłacenia przez ubezpieczającego składki regularnej. W sytuacji wypowiedzenia umowy czy też rozwiązania umowy wobec nieopłacenia składki pozwane towarzystwo miało dokonać wypłaty wartości wykupu. Wartość wykupu została zdefiniowana w (…) jako kwota stanowiąca iloczyn liczby jednostek uczestnictwa znajdujących się na rachunku, nabytych za składki regularne i składki dodatkowe, i ceny sprzedaży jednostki uczestnictwa, pomniejszona o: w (…)  (…).08.2007 o opłatę za wypłatę wartości polisy i opłatę za wypłatę wartości dodatkowej, zaś w (…)  (…).05. 2008 oraz (…)  (…).01.2010 o opłatę za całkowity wykup wartości polisy oraz o opłatę za całkowity wykup wartości dodatkowej. (…) (…).08.2007 w art. IX ust. 2 wskazywało, że wartość wykupu jest równa sumie: wartości polisy, pomniejszonej o opłatę za wykup wartości polisy, i wartości dodatkowej , pomniejszonej o opłatę za całkowitą wypłatę wartości dodatkowej. Natomiast (…) (…).05. 2008 i (…) (…).01.2010 w art. IX ust. 5 wskazywały, że opłata z tytułu całkowitego lub częściowego wykupu wartości polisy określona jest jako procent wypłacanej wartości polisy powstałej ze składek regularnych należnych w pierwszych pięciu latach polisy. Wysokości powyższych opłat we wszystkich wersjach (…) 2 określała tabela opłat i limitów. Tabela ta w pkt 4 określała wysokość opłaty za wykup wartości polisy ((…) (…).08.2007) i za całkowity wykup wartości polisy (pozostałe (…)) w następujący sposób:

Opłata za całkowity wykup wartości dodatkowej była natomiast stała i wynosiła 9 zł. Przy czym (…)  (…).05. 2008, (…) (…).01.2010, przewidywały dodatkowo opłatę za częściowy wykup wartości polisy, która związana była z wartością częściowego wykupu i również ustalana procentowo w tabeli opłat i limitów. (dowód: (…) wraz z tabelami opłat, k. 418-429, k.798-888, k. 3414-3429)

Ogólne warunki ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi  (…) ze składką regularną ((…) (…).05.2008, (…) (…).11.2009, aneks z 16 lutego 2011 r.) – dalej łącznie (…)3 wskazywały, że na podstawie umów ubezpieczenia zawartych na ich podstawie (…) SA. zobowiązywało się do wypłaty świadczeń w przypadku zajścia w życiu ubezpieczonego zdarzania przewidzianego w umowie, a ubezpieczający zobowiązywał się do terminowego opłacania składek. W art. VI ust. 4, 5 (…) 3 ubezpieczający miał prawo do wypowiedzenia umowy w dowolnym terminie, z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia a umowa ulegała rozwiązaniu z upływem okresu wypowiedzenia. Umowa ulegała również rozwiązaniu w przypadku wypłacenia wartości wykupu – w dniu dokonania przez Towarzystwo wypłaty wartości wykupu oraz w przypadku nieopłacenia przez ubezpieczającego składki regularnej. W sytuacji wypowiedzenia umowy czy też rozwiązania umowy wobec nieopłacenia składki, pozwane towarzystwo miało dokonać wypłaty wartości wykupu. Wartość wykupu w (…) 3 została zdefiniowana jako kwota stanowiąca iloczyn liczby jednostek uczestnictwa znajdujących się na rachunku, nabytych za składki regularne i składki dodatkowe, i ceny sprzedaży jednostki uczestnictwa, pomniejszonej o opłatę za całkowity wykup wartości polisy oraz o opłatę za całkowity wykup wartości dodatkowej. W myśl art. IX ust. 2 i 3 (…) (…).05.2008 opłata z tytułu całkowitego lub częściowego wykupu wartości polisy, której wysokość podana została w tabeli opłat i limitów, określana była jako procent wypłacanej wartości polisy, utworzonej ze składki regularnej należnej w pierwszych pięciu latach polisy. Zaś w art. IX ust. 5 (…) (…).11.2009 opłata z tytułu całkowitego lub częściowego wykupu wartości polisy określona jest jako procent wypłacanej wartości polisy powstałej ze składek regularnych należnych w pierwszych pięciu latach polisy. Integralną częścią (…) 3 była tabela opłat i limitów, która w pkt 5 określała wysokość opłaty za całkowity wykup wartości polisy w następujący sposób:

Opłata za całkowity wykup wartości dodatkowej była natomiast stała i wynosiła 9 zł. Przy czym w (…) 3 przewidziano dodatkowo opłatę za częściowy wykup wartości polisy, która związana była z wartością częściowego wykupu, a jej wysokości określona była w tabeli opłat i limitów. (dowód: (…)  (…).05.2008, (…)  (…).11.2009, aneks z 16 lutego 2011 r wraz z tabelami opłat k. 890-971, k. 437-449)

Natomiast ogólne warunki ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi „(…)” – dalej (…) 4 w artykule VIII ust. 1 i 3 i 5 wskazywały, że ubezpieczający miał prawo do wypowiedzenia umowy w dowolnym terminie, z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia, a umowa ulegała rozwiązaniu z upływem okresu wypowiedzenia. Umowa ulegała również rozwiązaniu w przypadku wypłacenia wartości wykupu – w dniu dokonania przez towarzystwo wypłaty wartości wykupu oraz w przypadku nieopłacenia przez ubezpieczającego składki regularnej. W sytuacji wypowiedzenia umowy czy też jej rozwiązania pozwane towarzystwo miało dokonać wypłaty wartości wykupu. Wartość wykupu została natomiast zdefiniowana jako kwota stanowiąca iloczyn liczby jednostek uczestnictwa zarejestrowanych na rachunku składek regularnych i rachunku składek dodatkowych, i ceny sprzedaży, pomniejszona o opłatę za całkowity wykup wartości polisy oraz o opłatę za całkowity wykup wartości dodatkowej. W myśl art. XIII ust. 5 (…) 4 opłata z tytułu całkowitego lub częściowego wykupu wartości polisy określona była przez towarzystwo w tabeli opłat i limitów, jako procent wartości polisy powstałej ze składek regularnych należnych w pierwszych pięciu latach trwania umowy ubezpieczenia. Integralną częścią (…) 4 była tabela opłat i limitów, która w pkt 4 określała wysokość opłaty za całkowity wykup wartości polisy w następujący sposób:

Natomiast opłata za całkowity wykup wartości dodatkowej była stała i wynosiła 10,89 zł. Przy czym w (…) 4 przewidziano dodatkowo opłatę za częściowy wykup wartości polisy, która związana była z wartością częściowego wykupu, a jej wysokości określona była również w tabeli opłat i limitów. (dowód: (…) wraz z tabelą opłat i limitów k. 3445-3478)

Umowy ubezpieczenia z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym do których zastosowanie miały ogólne warunki ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi  (…) zawarli: [34 członków grupy]

Umowy ubezpieczenia na życie, do których zastosowanie znalazły ogólne warunki ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi  (…) ze składką regularną zawarli: [23 członków grupy]

Umowy do których zastosowanie znalazły ogólne warunki ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi (…) ze składką regularną zawarli: [105 członków grupy]

Natomiast umowy ubezpieczenia na życie, do których zastosowanie znalazły ogólne warunki ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi „(…)” zawarli: [3 członków grupy]

Wszystkie ww. osoby zawarły umowy z pozwanym w okresie od 6 lipca 2007 do 21 czerwca 2013 r. (dowód: dokumenty polis: k. 4022-4166, k.5004, k.5007, k.5009, k.5011, k.5016, k.5020,k. 5026, k.5029, k.5032, k.5034, k.5036, k.5041, k.5043, k.5045, k.5051, k.5054, k.5056, k.5058,k.5062, k.5066,k. 5068, k.5070, k.5072,k.5074,k.5076,k.5078,k.5082,k.5087,k.5089,k.5091,k.5093,k.5095,k.5097,k.5 101,k.5106, k.5108, k. 5110, k.5112, k.5114,k. 5116, k.5118, k. 5270, k.5273)

W dacie zawarcia umów [6 członków grupy] byli współpracownikami pozwanego, jego agentami lub pracownikami, a już po zawarciu umowy agentami pozwanego zostali [2 członków grupy] (dowód: zaświadczenia, umowy o pracę, zezwolenia k. 3839-3963)

W okresie od 28 stycznia 2009 r. do 15 lipca 2015 r. ww. osoby albo wypowiedziały pozwanemu umowę, albo została ona rozwiązana przez pozwanego z uwagi na brak spłaty wymagalnych składek. W przypadku każdego z członków grupy umowa została rozwiązana przed upływem 10 lat jej trwania. W związku z rozwiązaniem umów pozwany dokonał całkowitej wypłaty wartości wykupu w stosunku do osób posiadających ubezpieczenia (…) ((…) (…).05. 2008 i (…) (…).01.2010), (…) lub „(…)” lub wartości wykupu w stosunku do osób posiadających ubezpieczenia (…) i (…) (…) (…).08.2007, pomniejszając wartość umorzonych jednostek odpowiednio o opłatę za całkowity wykup wartości polisy lub opłatę za wykup wartości polisy, wyliczoną indywidualnie dla każdego z członków grupy. (dowód: pisma pozwanego potwierdzające wypłaty k. 4168-4293, k.5003, k.5005-5006,k.5008, k. 5010, k.5012-5015, k. 5017-5019, k.5021-5025, k.5027-5028, k.5030-5031, k.5033, k.5035, k.5037-5040,k. 5042, k.5044,k.5046-5050, k.5052-5053, k.5055, k.5057, k.5059-5061, k.5063-5065, k.5067, k.5069, k.5071, k.5073, k.5075, k.5077,k. 5079-5081,k. 5083-5086, k.5088,k. 5090, k.5092, k.5094, k.5096,k. 5098-5100, k.5102-5105, k.5107, k.5109, k.5111,k.5113,k. 5115, k.5117, k. 5163, k. 5275)

Przed przystąpieniem do niniejszej sprawy członkowie grupy, z wyłączeniem [ 53 członków grupy], wezwali pozwanego do zapłaty należności pobranych tytułem opłaty za wykup/opłaty za całkowity wykup wartości polisy. Pozwany nie zadośćuczynił jednak żądaniu tych osób (dowód: wezwania do zapłaty k. 4296-4749).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w tym zwłaszcza przedstawionych dokumentów polis, treści (…) 1-4 i potwierdzeń realizacji wypłat, które nie były kwestionowane przez strony i które nie budziły wątpliwości Sądu.

Sąd oddalił wnioski dowodowe pozwanego o dopuszczenie dowodu z przesłuchania członków grupy posiadających wiadomości specjalne, jak również o przesłuchania wszystkich członków grupy, jak też wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego, gdyż w okolicznościach niniejszej sprawy dowody te były zbędne z punktu widzenia jej rozstrzygnięcia, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwalał na jej merytoryczne rozpoznanie.

Na uwzględnienie nie zasługiwał również wniosek o zwrócenie się z pytaniem prawnym do Trybunału Konstytucyjnego w przedmiocie zgodności art. 47943 k.p.c. z wskazanymi artykułami Konstytucji. Podstawą roszczenia w niniejszej sprawie nie jest bowiem art. 47943 k.p.c., a sprawa dotyczy indywidualnej kontroli abuzywności postanowień (…) 1-4. W tych okolicznościach zdaniem Sądu od odpowiedzi na tak postawione pytanie nie zależałoby rozstrzygnięcie niniejszej sprawy, a zatem nie zachodziły przesłanki do wystąpienia z takim pytaniem.

 

Sąd zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności wskazać należy, że w piśmie z 18 listopada 2016 r. powód ograniczył powództwo w stosunku do 7 członków grupy wraz ze zrzeczeniem się roszczenia. Ograniczenie dotyczyło części roszczeń tych członków w wysokości : w stosunku do M. J. (2) co do kwoty 176, 17 zł; wobec D. J. co do kwoty 9.524,79 zł; w stosunku do B. R. co do kwoty 483,93 zł; w stosunku do R. S. (2) co do kwoty 766,05 zł; wobec B. Ź. co do kwoty 8.450, 67 zł; wobec J. C. (2) co do kwoty 7.232,09 zł oraz w stosunku do R. K. (2) co do kwoty 4.124,64 zł tj. łącznie co do kwoty 30.758,34 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty. Ograniczenie powództwa stanowiło w istocie jego cofnięcie w zakresie ww. kwot.

Zgodnie z treścią art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku.

Zdaniem Sądu częściowe cofnięcie pozwu w niniejszej sprawie nie było sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego i nie zmierzało do obejścia prawa, dlatego też Sąd uznał je za dopuszczalne. Powód zrzekł się roszczenia w zakresie cofniętego powództwa, a zatem w sprawie nie zachodziła potrzeba uzyskania zgody pozwanego.

W związku z powyższym, na podstawie art. 355 § 1 i § 2 k.p.c. Sąd umorzył postępowanie w zakresie kwoty 30.758,34 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 lipca 2015 r. do dnia zapłaty.

Powiatowy Rzecznik Konsumentów w Powiecie  (…), jako reprezentant grupy liczącej 165 osób dochodził w niniejszej sprawie zapłaty na rzecz członków grupy kwot pobranych od nich tytułem opłaty za wykup/opłaty za całkowity wykup, w związku z rozwiązaniem umów zawartych z  (…) S.A. z siedzibą w W..

Pozew został wniesiony w oparciu o przepisy Ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (Dz.U. 2010 Nr 7, poz. 44 ze zm., dalej jako: u.d.p.g). W toku postępowania Sąd wydał postanowienie o dopuszczeniu rozpoznania niniejszej sprawy w postępowaniu grupowym, jak również postanowienie o składzie grupy. Postanowienia te nie stanowiły jednak rozstrzygnięć merytorycznych Sądu, co do zasadności dochodzonych na rzecz członków grupy roszczeń. Dlatego też w sprawie należało dokonać oceny zgłoszonych roszczeń. Przy czym w tym zakresie zastosowanie znaleźć winny przepisy ogólne kodeksu postępowania cywilnego, gdyż ustawa o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym nie przewiduje odmiennych regulacji.

Sąd zważył, że pozwany kwestionował zarówno legitymację do wystąpienia powoda z powództwem w sprawie, jak też wskazywał, że zachodzą podstawy do odrzucenia pozwu. Zarzuty te zostały jednak zbadane w toku postępowania i oddalone prawomocnymi postanowieniami Sądu, dlatego też nie podlegały ponownej ocenie.

Okoliczności faktyczne niniejszej sprawy nie były co do zasady sporne pomiędzy stronami.

Nie ulegało wątpliwości, że wszyscy ze 165 członków grupy zawarli z pozwanym umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi. Umowy te były zawarte na czas nieokreślony i uległy rozwiązaniu przed upływem okresu 10 lat ich trwania. Pozwany nie kwestionował również, że dokonał na rzecz wszystkich 165 osób całkowitej wypłaty wartości wykupu lub wypłaty wartości wykupu i w związku z tym pobrał od członków grupy opłaty nazywane w zależności od rodzaju ubezpieczenia opłatą za wykup polis lub opłatą za całkowity wykup wartości polisy, jak też nie negował wysokości kwot pobranych z tego tytułu.

Okres trwania umów poszczególnych członków grupy, kwota pobranych opłat oraz wysokość dochodzonego w sprawie roszczenia z tego tytułu przedstawia się następująco:

Zasadniczy spór w niniejszej sprawie dotyczył jednak oceny postanowień ogólnych warunków umów stosowanych przez pozwanego, na podstawie których pobrano od członków grupy opłaty za wykup/opłaty za całkowity wykup, przez pryzmat przepisów chroniących konsumentów, a zakazujących stosowania klauzul abuzywnych we wzorcach umownych stosowanych przez przedsiębiorców tj. art. 3851 § 1 k.c.

Rzecznik kwestionował postanowienia ogólnych warunków ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi (…), ogólnych warunków ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi „(…)”, ogólnych warunków ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi  (…) ze składką regularną i ogólnych warunków ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi (…) ze składką regularną (dalej zwane (…) 1-4), określające zasady pobierania opłaty za wykup/opłaty za całkowity wykup wartości polisy, których wysokość określały szczegółowo tabele opłat i limitów, stanowiące integralną część ww. dokumentów. Wskazywał przy tym, że przedmiotowe postanowienia są abuzywne, albowiem prowadzą do bezpodstawnego wzbogacenia pozwanego kosztem członków grupy i są sprzeczne z dobrymi obyczajami, gdyż opłata za wykup nie ma związku z rzeczywistymi kosztami likwidacji polis.

Pozwany wskazywał z kolei, że wysokość opłat w sposób bezpośredni wiąże się z wysokością prowizji wypłaconej agentom ubezpieczeniowym oraz z innymi poniesionymi przez niego kosztami. Podkreślał również, że przedmiotowe postanowienia nie mogą zostać uznane za sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszające interesy.

Stosownie do treści art. 3851 § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (art. 3851 § 2 k.c.). W myśl § 3 nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (§ 4). Na podstawie art. 3852 k.c. oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny.

Jak wynika z powyższego, aby postanowienie mogło zostać uznane za niedozwolone muszą zostać spełnione łącznie cztery przesłanki tj.:

1) umowa musi być zawarta z konsumentem,

2) postanowienie umowy nie może być uzgodnione indywidualnie,

3) postanowienie winno kształtować prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy,

4) postanowienie nie dotyczy głównych świadczeń stron określonych w sposób jednoznaczny.

Konsekwencją ustalenie przez Sąd, że zakwestionowane przez powoda postanowienia dotyczące opłat za wykup/opłat za całkowity wykup wartości polisy, mają charakter klauzul niedozwolonych oznaczałoby, że brak było podstaw do pobrania przez pozwanego tych opłat. Doniosłość skutków, jakie wiążą się z takim stwierdzeniem wymaga zatem szczegółowej analizy zakwestionowanych postanowień pod kątem spełnienia wszystkich ww. przesłanek.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że charakter umów na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym wskazuje, że jest to umowa co najmniej jednostronnie profesjonalna po stronie ubezpieczającego. Nie ulega przy tym wątpliwości, że w realiach niniejszej sprawy pozwany jest przedsiębiorcą w rozumieniu art. 431 k.c.

Zgodnie zaś z art. 221 k.c. za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.

Jak wynika ze zgromadzonych w aktach sprawy dokumentów wszyscy członkowie grupy zawarli umowy ubezpieczenia jako osoby fizyczne, brak bowiem okoliczności świadczących o prowadzeniu przez członków grupy działalności gospodarczej. W tym zakresie pomiędzy stronami nie było sporu, wobec tego członkom grupy w niniejszej sprawie należało nadać status konsumentów. Nie mają przy tym znaczenia okoliczności podnoszone przez stronę pozwaną dotyczące specjalistycznej wiedzy części członków grupy o charakterze umów jakie zawarli z pozwanym. Takiego wyłączenia nie ma bowiem w przytoczonym przepisie.

W sprawie nie ulegało również wątpliwości, że członkowie grupy zawierali umowy na podstawie czterech różnych dokumentów (…), z których każdy posiadał kilka wersji uchwalanych pomiędzy 2007 r. a 2013 r. Podkreślenia wymaga jednak, że ich treść w zakresie ukształtowania opłaty za wykup wartości polisy zwanej również opłatą za całkowity wykup wartości polisy, jak też sposób określenia jej wysokość i samej możliwości pobrania w ramach poszczególnych czterech rodzajów umów była tożsama. Wysokość tej opłaty była bowiem określana procentowo od 100 % do 5 % wartości polisy w każdym z tych dokumentów (…) 1- 4 i zależna od roku trwania polisy. W swej treści (…) 1-4 przewidywały również, że opłata ta jest związana z wcześniejszym rozwiązaniem zawartych umów, czy to w przypadku wypowiedzenia ich przez ubezpieczających czy też w sytuacji zajścia przesłanek do rozwiązania ich przez ubezpieczyciela. Nadto pobranie przedmiotowej opłaty było związane w każdym przypadku z wypłatą wartości wykupu.

Wskazać należy, że (…) 1-4 stanowią niewątpliwie wzorzec umowy, stosowany przez pozwanego przy zawieraniu nieoznaczonej ilości umów. Już z samej nazwy dokumentów „ogólne warunki ubezpieczenia” wynika, że postanowienia, które dokumenty te zawierają nie były uzgadniane z każdym kolejnym konsumentem oddzielnie. Potwierdza to również fakt, że członków grupy, którzy zawierali umowy w tożsamych okresach łączyły jednakowe postanowienia (…).

Za uznaniem, że warunki umowy były indywidualnie uzgadniane z członkami grupy z całą pewnością nie przemawiała także okoliczność, że przed zawarciem umów członkowie grupy zapoznawali się z tymi dokumentami, w tym także z kwestionowanymi postanowieniami oraz że mieli prawo odstąpić od zawartych umów w terminie 30 dni od daty podpisania. Świadczy to bowiem jedynie o tym, że członkowie grupy mogli zapoznać się z treścią kwestionowanych postanowień, natomiast nie wskazuje, by mieli jakąkolwiek możliwość negocjacji czy też modyfikacji warunków umowy. Możliwość zapoznania się z umową (w tym wypadku z wzorcem umowy) nie przesądza o możliwości pertraktacji co do jej postanowień. To samo dotyczy umożliwienia konsumentowi odstąpienia od umowy, jak i uświadomienia mu treści jej postanowień.

Z powyższych względów należało uznać, że postanowienia dotyczące wysokości opłaty za wykup/opłaty za całkowity wykup wartości polisy nie były postanowieniami uzgodnionymi indywidualnie, tak zresztą jak i inne zapisy (…) 1-4. Nie były one uzgodnione indywidualnie, gdyż członkowie grup nie mieli na ich treść rzeczywistego wpływu. Sam fakt zawarcia umowy stanowił jedynie akceptację postanowień umowy wynikających z wzorca zaproponowanego przez pozwanego.

Pozwany wskazywał jednakże, że zakwestionowane przez powoda postanowienia dotyczące wartości wykupu określają główne świadczenia stron umowy i jako takie nie mogą zostać uznane za klauzule niedozwolone. Powód natomiast podnosił, że w niniejszej sprawie domaga się uznania za abuzywne postanowień określających opłatę za wykup/opłatę za całkowity wykup wartości polisy a nie postanowień dotyczących wartości wykupu.

Dla ustalenia charakteru opłaty za wykup/opłaty za całkowity wykup wartości polisy konieczna jest zatem analiza postanowień (…) 1- 4.

Wskazać należy, że (…) 1-4 nie zawierają definicji opłaty za wykup/opłaty za całkowity wykup wartości polisy. Określają ją jednak pośrednio poprzez odniesienie się do wartości wykupu/wartości całkowitego wykupu, jak również poprzez wskazanie jej wysokości. Zgodnie z treścią (tożsamą co do zasady w odniesieniu do wszystkich czterech rodzajów umów i ich poszczególnych wersji) wartość wykupu (ewentualnie wartość całkowitego wykupu) to kwota stanowiąca iloczyn liczby jednostek uczestnictwa znajdujących się na rachunku , nabytych za składki regularne i składki dodatkowe, i ceny sprzedaży jednostki uczestnictwa, pomniejszona o opłatę za wykup/opłatę za całkowity wykup wartości polisy oraz opłatę za całkowity wykup wartości dodatkowej. Przy czym w umowach (…) wskazane zostało dodatkowo, że opłata z tytułu całkowitego lub częściowego wykupu wartości polisy określona jest jako procent wypłacanej wartości polisy powstałej ze składek regularnych należnych w pierwszych pięciu latach polisy i określona kwotowo w wysokości określonej w tabeli opłat i limitów. Natomiast w celu ustalenia wysokości opłaty wszystkie (…) odsyłały do tabel opłat i limitów, które stanowiły integralne części ww. dokumentów. Z tabel tych wynika, że opłata za wykup zależna jest od roku polisy i wynosi odpowiednio od 100 % lub 98% wartości polisy i stopniowo maleje z kolejnym rokiem by w jedenastym i kolejnych latach umowy osiągnąć stawkę 0%.

Już jednak literalne brzmienie ww. postanowienia umowy dotyczącego wartości wykupu/wartości całkowitego wykupu wskazuje, że pojęcie opłaty za wykup/opłaty za całkowity wykup wartości polisy jest postanowieniem odrębnym od samej wartości wykupu. Jest wprawdzie z nią związane, stanowi bowiem element ustalenia wartości wykupu lub wartości całkowitego wykupu, ale nie jest pojęciem tożsamym. Powód w niniejszej sprawie nie dochodził uznania za abuzywne postanowień dotyczących wartości wykupu/wartości całkowitego wykupu, ale postanowień regulujących opłaty za wykup/opłaty za całkowity wykup wartości polisy. A zatem ustalenia w sprawie wymagało czy postanowienia określające opłaty za wykup/opłaty za całkowity wykup wartości polisy, a nie postanowienia dotyczące wartości wykupu czy też wartości całkowitego wykupu, określają świadczenia główne stron umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi.

Wskazać należy, że w doktrynie przyjmuje się, że pojęcie „główne świadczenia stron” należy interpretować raczej wąsko, w nawiązaniu do pojęcia elementów umowy przedmiotowo istotnych (essentialia negotii).

Dla oceny charakteru postanowień określających opłaty za wykup/opłaty za całkowity wykup wartości polisy istotne było zatem w sprawie ustalenie charakteru prawnego umów zawartych przez członków grupy z pozwanym. W tym zakresie Sąd podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 18 grudnia 2013 r. I CSK 149/13 (LEX nr 1413038), w którym Sąd Najwyższy stwierdził, że analizowana umowa ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym jest umową mieszaną z elementami klasycznego modelu umowy ubezpieczenia na życie z postanowieniami charakterystyczni dla umów, których celem jest inwestowanie kapitału. Główną ideą takiego produktu i jego celem ekonomicznym nie jest uzyskanie świadczenia w przypadku wypadku ubezpieczeniowego, ale zarabianie na posiadanym kapitale.

Z samej treści (…) 1-3 wynika, że obowiązkiem ubezpieczającego jest zapłata składki, a obowiązkiem ubezpieczyciela udzielenie ochrony ubezpieczeniowej. Okoliczność ta wskazuje zatem na to, że głównym świadczeniem ubezpieczonego była opłata składki a nie ponoszenie dodatkowych opłat w przypadku rozwiązania umowy.

Nadto już sama nazwa kwestionowanej regulacji przemawia za przyjęciem, że nie określa ona głównego świadczenia stron. Określenie „opłata za wykup/opłata za całkowity wykup wartości polisy” wskazuje bowiem na to, że stanowi ona świadczenie uboczne, zastrzeżone na wypadek zakończenia stosunku ubezpieczenia przed upływem przewidzianego terminu. Świadczy o tym także fakt, że zmniejszenie wypłaty środków zgromadzonych przez konsumenta, poprzez naliczenie opłaty, miało miejsce jedynie w wyjątkowym przypadku, a mianowicie w razie przedterminowego rozwiązania umowy. Natomiast po upływie dziesięciu lat trwania umowy opłata ta nie była już naliczana, wynosiła bowiem 0 %.

W tych okolicznościach w ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że kwestionowane postanowienia regulujące opłatę za wykup/opłatę za całkowity wykup wartości polisy nie określają głównych świadczeń stron w zawartych przez strony umowach ubezpieczenia z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi. Postanowienia regulujące opłatę za wykup/opłatę za całkowity wykup wartości polisy nie wpływają bowiem na istotę samej czynności prawnej. Eliminacja postanowień dotyczących tej opłaty z treści umowy nie spowoduje jej niewykonalności. Jak wynika z samej treści (…) 1-3 głównym świadczeniem ubezpieczającego jest opłata składki, a zapłata opłaty za wykup /opłaty za całkowity wykup wartości polisy stanowi jedynie opłatę dodatkową związaną z przedwczesnym rozwiązaniem umowy.

W sprawie należało również ocenić, czy zakwestionowane przez powoda postanowienia umowne kształtowały prawa i obowiązki konsumentów w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami oraz czy na skutek owej sprzeczności doszło do rażącego naruszenia ich interesów.

Sąd zważył, że wobec braku ustawowej definicji pojęcia dobrych obyczajów w doktrynie przyjmuje się, że są to normy moralne i zwyczajowe stosowane w działalności gospodarczej. Mówiąc o dobrych obyczajach podkreśla się przede wszystkim zasadę lojalności oraz szeroko rozumiany szacunek pomiędzy stronami stosunku prawnego. Za sprzeczne z dobrymi obyczajami, uważa się takie działania, które zmierzają do niedoinformowania, dezinformacji, wykorzystania naiwności lub niewiedzy drugiej strony. Działanie wbrew „dobrym obyczajom” w rozumieniu art. 3851 § 1 k.c., w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego, wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 13 września 2012 r., VI ACa 461/12, LEX nr 1223500).

Jak wskazał natomiast Sąd Najwyższy w wyroku z 13 lipca 2005 roku, I CK 832/04 (Legalis nr 71468) w rozumieniu art. 3851 § 1 k.c. „rażące naruszenie interesów konsumenta” oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym, natomiast „działanie wbrew dobrym obyczajom” w zakresie kształtowania treści takiego stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku. Rażące będą wszystkie te wypadki, w których dojdzie do szczególnie odczuwalnego odbiegania od zasad uczciwego wyważenia praw i obowiązków stron.

Za dobre obyczaje uznać zatem należy kształtowanie takich warunków umów, które nie będą uprzywilejowywały jednej strony umowy tj. przedsiębiorcy, w sposób nadmierny obciążając drugiego z kontrahentów – konsumenta.

Nie ulega wątpliwości, że opłata za wykup/opłata za całkowity wykup wartości polisy, w przypadku rozwiązania umowy przez upływem 10 lat jej trwania, była rażąco wysoka i pozbawiała ubezpieczających większości środków zgromadzonych na ich rachunkach.

W tym zakresie (…) wskazywało jednak, że wysokość opłaty za wykup/opłaty za całkowity wykup wartości polisy była usprawiedliwiona wysokimi kosztami, jakie ponosi w związku z zawarciem umowy, a które kompensowane są zyskami osiąganymi w kolejnych latach.

Po pierwsze należy zauważyć, że z treści samych (…) 1-4 nie wynika, aby opłata za wykup miała związek z kosztami ponoszonymi przez pozwanego, w tym z wysokimi prowizjami agentów ubezpieczeniowych. Dokumenty te nie zawierają bowiem definicji opłaty za wykup/opłaty za całkowity wykup wartości polisy i nie wyjaśniają ich charakteru ani funkcji, nie wskazują z czym są one związane i za jakie czynności lub świadczenia członek grupy był zobowiązany je uiścić.

Pozwany nadając świadczeniu nazwę „opłata za wykup/opłata za całkowity wykup wartości polisy” wprowadził kontrahentów w błąd. Wykładnia językowa pojęcia „opłata za wykup” jest bardzo wąska i dla typowego konsumenta oznacza, że będzie to koszt tylko i wyłącznie czynności związanych z wykupem polisy a nie wszelkich działań pozwanej związanych z umową. W (…) 1-4 nie sposób doszukać się informacji, które wskazywałyby za co dokładnie pobierana jest przedmiotowa opłata. Powód dopiero na etapie sporu sądowego mógł dowiedzieć się, że opłata ta służyła m.in. pokryciu wynagrodzenia prowizyjnego agentów. Podkreślenia wymaga, że koszty związane z działalnością akwizycyjną nie są kosztami ponoszonymi bezpośrednio w związku z umową i nie mogą być traktowane jako konieczny składnik świadczeń ubezpieczonego. Są to ogólne koszty działalności strony pozwanej, objęte jej ryzykiem gospodarczym i przenoszenie obowiązku ich ponoszenia na klientów następuje poprzez pobieranie od nich określonych świadczeń o charakterze marży, wynagrodzenia, prowizji czy opłat za zarządzanie, a nie zaś za pomocą „kar” czy „odszkodowań” za rozwiązanie umowy.

Co więcej wobec możliwość zawarcia umowy bez pośrednictwa agenta ubezpieczeniowego, obciążenie konsumenta w takim przypadku opłatą stanowi niewątpliwie przerzucenie na konsumenta całości ekonomicznego ryzyka przedsiębiorcy i potwierdza, że opłata ta nie pozostaje w związku z kosztami powstałymi na skutek skorzystania z prawa do wypowiedzenia umowy. (…) 1-4 nie przewidywały bowiem odmiennej wysokości kwestionowanej opłaty w stosunku do konsumentów, którzy nie skorzystali z pośrednictwa agentów ubezpieczeniowych, mimo, że jak podnosił pozwany, to prowizje agentów stanowiły główny składnik ponoszonych kosztów. Nałożenie zatem takiej opłaty stanowiło niewątpliwie obciążanie kontrahentów kosztem, który de facto nie powstał w związku z zawartą przez nich umową.

Zauważyć należy, że gdyby twierdzenie pozwanego o rekompensacie kosztów było prawdziwe to koszty, które kompensowane są poprzez ograniczenie wysokości wartości wykupu poprzez pobranie opłaty i zatrzymania tej części środków, powinny maleć wraz z każdym kolejnym rokiem trwania umowy. Byłyby one bowiem stopniowo spłacane z wypracowywanych przez pozwanego zysków czy też innych pobieranych opłat.

Z ustalonego stanu faktycznego wynika jednak, że powyższa okoliczność wcale nie wpływa na zmniejszenie wysokości pobieranej przez pozwanego opłaty. Odnosząc się do sytuacji członków grupy wskazać należy, że gdyby umowa uległa rozwiązaniu w pierwszym roku trwania polisy to biorąc pod uwagę kwotę zgromadzonych składek pobrana przez pozwanego kwota byłaby niższa, niż gdyby umowa uległa rozwiązaniu w kolejnym roku jej trwania. Oczywistym jest bowiem, że przy uwzględnieniu regularnych wpływów ze składek i ich alokowania na rachunku inwestycyjnym, pobierana przez (…) kwota w pierwszym roku trwania polisy byłaby niższa od kwoty, która zostałaby pobrana w drugim roku jej trwania i mogłaby być wyższa nawet w kolejnych latach, kiedy procentowe wyliczenie opłaty za wykup zgodnie z wzorem malało, ale wysokość opłaty zależała od wartości środków na polisie. Oczywiście wskutek nietrafionych inwestycji / złej koniunktury wartość rachunku w kolejnych latach mogła się zmniejszać, ale okoliczność ta wynikałaby z czynników związanych z ryzykiem inwestycyjnym, a nie sposobem uregulowania opłaty za wykup w umowie.

Świadczy to w ocenie Sądu o całkowitej arbitralności ustalonej przez pozwanego opłaty i braku jej powiązania z realnie poniesionymi kosztami. Wysokość opłaty za wykup/opłaty za całkowity wykup wartości polisy zdaniem Sądu była ustalana w oderwaniu od wysokości rzeczywiście poniesionych kosztów przez ubezpieczyciela.

Wskazać należy, że nie jest generalnie wykluczona możliwość pobierania przez ubezpieczyciela opłat od konsumentów za świadczenie im usług, jednakże opłaty te nie mogą być ukrywane w opłacie za wykup. Pozwany był uprawniony do pobierania od członków grup także szeregu innych opłat związanych z umową takich jak chociażby opłacana co miesiąc opłata administracyjna, opłata za ryzyko czy też opłata za zarządzanie. Członkowie grupy mieli zatem prawo oczekiwać, że koszty związane z ich polisami są pokryte tymi dodatkowymi opłatami. Pozwany otrzymywał wynagrodzenie za szereg swoich działań i nie było podstaw, by obciążać kontrahentów kosztami działalności także poprzez pobieranie od nich wygórowanej opłaty za wykup polisy.

Nadto konsumenci nie mieli rzeczywistego wpływu na wysokość prowizji przyznawanych agentom, nie łączyły ich z nimi żadne umowy, które nakładałyby na nich obowiązek pokrycia kosztów prowizji agentów. Nie mieli również możliwości ustalenia czy ich świadczenie jest ekwiwalentne i uzasadnione okolicznościami. Nie posiadali oni bowiem w ogóle wiedzy na temat wysokości kosztów akwizycji, które docelowo mieli ponieść. Pozwany nie informował bowiem o przyjętym sposobie rozliczenia kosztów. Postanowienia (…) 1-4 wskazujące na opłatę za wykup / opłatę za całkowity wykup wartości polisy nie odwołują się do przedmiotowych kosztów i nie zobowiązują wprost konsumentów do ich poniesienia.

W ocenie Sądu strona pozwana, poprzez wprowadzenie wysokich opłat za wykup w praktyce przerzuciła na kontrahentów całość obciążeń i ryzyka związanego z zawartymi umowami, narzucając im świadczenie o niejasnym charakterze (w praktyce bardziej zbliżone do kary umownej, choć określone jako „opłata za wykup”) i o niezrozumiałym dla konsumentów celu. Strona przy tym określiła to świadczenie jako „opłata za wykup/opłata za całkowity wykup wartości polisy” mając pełną świadomość, że wykładnia językowa prowadzi do wniosku, że sensem i celem tego świadczenia ma być pokrycie kosztów („opłacenie”) czynności likwidacyjnych, mimo że w rzeczywistości zamiarem strony było zagwarantowanie sobie, że niezależnie od czasu trwania umowy klient skompensuje jej wszelkie koszty prowadzonej działalności również i te, które nie są związane bezpośrednio z wykonywaniem samej umowy i które wynikały z procedur marketingowych i akwizycyjnych, związanych z pozyskaniem klienta.

Podkreślenia wymaga, że pozwany jest przedsiębiorcą i ryzyko straty jest wpisane w prowadzoną przez niego działalność ubezpieczeniową. Długoterminowość nie jest naturą umów ubezpieczenia z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi i zdaniem Sądu wynika jedynie z rozłożenia na raty wysokich kosztów początkowych. Umowy były zawierane na czas nieokreślony i przewidywały możliwość rozwiązania ich w każdym czasie, już sama ta konstrukcja stoi w opozycji z twierdzeniami pozwanego o długoterminowym charakterze umów.

Jak wynika bowiem z treści umów, jak też treści art. 830 § 1 k.c., członkowie grupy mieli prawo do ich wypowiadania w każdym czasie, nie byli przy tym związani żadnymi terminami ani koniecznością uzyskania zgody pozwanego. Faktycznie jednak prawo to zostało przez pozwanego skutecznie ograniczone. Członkowie grupy nie mogli bowiem skorzystać z możliwości rozwiązania umowy bez ryzyka utraty wszystkich lub większości zgromadzonych na rachunkach środków. Nawet w przypadku niewłaściwego wykonywania umowy przez pozwanego konsumenci nie posiadali zatem możliwości rozwiązania umów bez ponoszenia strat finansowych.

Taki sposób ukształtowania obowiązków i uprawnień stron nie zabezpiecza niewątpliwie konsumentów, jako słabszej strony umowy. Poprzez pobranie wysokiej opłaty pozwany ma bowiem możliwość otrzymania zdecydowanej części świadczenia, sam będąc przy tym zwolnionym od spełnienia własnego świadczenia. Narusza to niewątpliwie równorzędność stron stosunku obligacyjnego.

Pozwany wskazywał przy tym na przeciętny model konsumenta, który powinien być uważny, ostrożny i który winien zachować pewien stopień racjonalnego krytycyzmu przy zawieraniu umów.

Nie ulega wątpliwości, że umowa ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym jest produktem złożonym i skomplikowanym, a zatem wiedza konsumenta jest w tym przypadku zdecydowanie mniejsza niż chociażby w odniesieniu do zwykłych umów ubezpieczenia. Nie sposób uznać, że konsument zawierając taką umowę posiada fachową wiedzę na temat tego rodzaju ubezpieczeń, jak też charakteru opłat. Przeciętny konsument ma jednak zaufanie do towarzystwa ubezpieczeń, jako przedsiębiorcy, że będzie on wiarygodnym podmiotem.

Nie ulega wątpliwości, że w przypadku zawierania tego typu umów można się spodziewać pewnego ryzyka finansowego, jednakże dotyczy ono sytuacji na rynku, a nie pozbawienia przez ubezpieczyciela znacznej części środków zgromadzonych na rachunku w przypadku skorzystania z przyznanej w umowie możliwości rozwiązania umowy.

Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, że główne świadczenia stron w (…) 1-4 zostały precyzyjnie wskazane, w przeciwieństwie do wysokości opłaty za wykup/opłaty za całkowity wykup wartości polisy, która określona została w sposób niejednoznaczny i niepozwalający ubezpieczającemu na samodzielne i dokładne ustalenie jej wysokości. Analiza postanowień (…) 1-4 dotyczących sposobu naliczania tych opłat wskazuje, że zostały one sformułowane w taki sposób, że wymagają niemal specjalistycznej wiedzy w zakresie instrumentów finansowych. Pojęcia i sformułowania opisujące sposób naliczania opłaty za wykup nie są zwrotami, których konsument używa w życiu codziennym i które funkcjonują w słownictwie potocznym. Nadto indywidualne ustalenie przez konsumenta wysokości opłaty za wykup jest właściwie niemożliwe, gdyż kwota ta jest uzależniona od wartości jednostek wynikających z wycen związanych z funkcjonowaniem rynku inwestycyjnego.

Fakt oderwania wysokości opłaty za wykup od rzeczywiście poniesionych kosztów oraz mechanizm naliczania opłaty przemawiają zdaniem Sądu za przyjęciem, że celem wprowadzenia opłaty za wykup było wywarcie na konsumencie presji, w celu dalszego trwania w stosunku umownym, a nie zabezpieczenie własnych interesów poprzez minimalizację strat związanych z tym, że strona poniosła koszty, licząc na długoletnie trwanie stosunku umownego. Opłata nie miała zatem charakteru kompensacyjnego, ale represyjny.

Powyższych rozważań nie zmienia fakt, że członkowie grupy w osobach [8 osób] byli współpracownikami czy też agentami pozwanego. Sam fakt posiadania specjalistycznej wiedzy nie dawał bowiem ww. członkom grupy wpływu na treść postanowień (…) 1-4 i nie umożliwiał innego ukształtowania wysokości spornej opłaty. Ww. osoby również pozbawione były możliwości rozwiązania umowy bez ryzyka utraty zgromadzonych środków.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania oraz ustalony stan faktyczny Sąd doszedł do przekonania, że postanowienia (…) 1-4 dotyczące opłaty za wykup/opłaty za całkowity wykup wartości polisy ukształtowały prawa i obowiązki członków grupy w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając ich interesy. Wysokość pobranych przez pozwanego opłat była uregulowana z góry, w sposób sztywny i automatyczny. Wobec powyższego należało uznać, że strona pozwana postąpiła niezgodnie z dobrymi obyczajami, nielojalnie wobec członków grupy, wprowadzając ich w błąd użytą nazwą świadczenia. Ponadto rażąco naruszyła interesy członków grup pozbawiając ich większości ze zgromadzonych przez nich na rachunku ubezpieczeniowym środków, stosując opłatę automatycznie, bez powiązania z rzeczywiście poniesionymi kosztami.

W konsekwencji, na podstawie art. 3851 k.c., Sąd stwierdził że kwestionowane przez powoda postanowienia (…) 1-4 regulujące opłatę za wykup/opłatę za całkowity wykup wartości polisy miały charakter niedozwolonych klauzul umownych.

Sankcją stwierdzenia, że dane postanowienie umowy jest „niedozwolonym postanowieniem” w rozumieniu art. 3851 k.c. jest brak związania tym postanowieniem w stosunku nawiązanym przez strony, przy czym pozostała część umowy nadal pozostaje w mocy. W niniejszej sprawie ani ogólne warunki ubezpieczenia, ani ogólne przepisy o zobowiązaniach nie dawały podstaw do przyjęcia, że w miejsce zakwestionowanych postanowień wchodzą inne, kształtujące wysokość spornej opłaty. W związku z powyższym pobrane od członków grupy kwoty opłaty za wykup/opłaty za całkowity wykup wartości polisy powinny być w całości wypłacone członkom grupy, tak jak uiszczona już część wartości polisy.

Sąd zważył, że stosownie do treści art. 405 k.c. kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Natomiast zgodnie z dyspozycją art. 410 § 1 k.c. ww. przepis stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego. Definicję świadczenia nienależnego ustawodawca zawarł w treści art. 410 § 2 k.c., zgodnie z którym świadczenie jest nienależne, jeżeli ten kto je spełnił nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.

W konsekwencji bezpodstawnie potrącone kwoty z tytułu opłat za wykup, podlegają zwrotowi na rzecz członków grupy według konstrukcji zwrotu nienależnego świadczenia w rozumieniu art. 410 k.c.

Pozwany podniósł jednakże w niniejszej sprawie zarzut przedawnienia roszczeń części członków grupy tj. [13 członków grupy].

Zdaniem  (…) roszczenia ww. osób uległy już przedawnieniu, gdyż termin przedawnienia roszczeń o zwrot nienależnego świadczenia wynosi 3 lata, nadto w sprawie zastosowanie winien znaleźć 3 letni termin przedawnienia o jakim mowa w art. 819 § 1 k.c. Pozwany wskazał również, że w związku z regularnym uiszczaniem składek w sprawie zastosowanie znajdzie również 3 letni termin przedawnienia przewidziany dla roszczeń okresowych.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że żądanie pozwu w niniejszej sprawie nie stanowi „roszczenia z umowy ubezpieczenia” o jakim mowa w art. 819 § 1 k.c. ani roszczenia o świadczenia okresowe. Dochodzone w sprawie kwoty mają bowiem swoje źródło w bezpodstawnym wzbogaceniu się pozwanego kosztem członków grupy, na skutek nienależnie pobranych od nich opłat za wykup/opłat za całkowity wykup wartości polisy, którą w konsekwencji należy uznać za świadczenie nienależne. (…) uzyskała bowiem korzyść majątkową (w postaci ww. opłat) bez podstawy prawnej (podstawa ta okazała się bowiem niewiążąca, z uwagi na jej abuzywność) kosztem innej osoby (tj. członków grupy). W konsekwencji powyższego stronie powodowej przysługiwało przeciwko pozwanemu roszczenie o zwrot nienależnie pobranych kwot pieniężnych, które to roszczenie stanowiło przedmiot niniejszego postępowania sądowego.

Co więcej roszczenia członków grupy nie były związane z prowadzoną przez nich działalnością gospodarczą, a zatem w sprawie zastosowanie winien znaleźć 10-letni termin przedawnienia roszczeń, zgodnie z art. 118 k.c. Mając na względzie datę wymagalności roszczeń związaną z datą rozwiązania umów łączących członków grupy z pozwanym, jak też datę wniesienia powództwa w niniejszej sprawie, nie ulega wątpliwości, że termin ten w stosunku zarówno do ww. członków grupy, jak też wobec pozostałych osób jeszcze nie upłynął. Żadne z dochodzonych w sprawie roszczeń nie jest zatem przedawnione.

Pozwany w realiach niniejszej sprawy podnosił również zarzut przyczynienia się członków grupy do powstałej szkody.

Stosownie do treści art. 362 k.c. jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron.

Powołany przepis miarkuje obowiązek naprawienia szkody, w sytuacji gdy poszkodowany sam miał udział w zdarzeniu sprowadzającym szkodę. Jednakże w niniejszej sprawie przedmiotem powództwa nie było naprawienie szkody wyrządzonej przez pozwanego członkom grupy, lecz żądanie oparte na bezpodstawnym wzbogaceniu. W związku z powyższym przepis ten nie mógł znaleźć zastosowania w okolicznościach niniejszej sprawy.

(…) wskazywało również, że w zakresie kwoty 1.613.887,36 zł nie jest już wzbogacony, gdyż taką kwotę wypłacił tytułem prowizji swoim agentom, w związku z zawartymi umowami.

Jak wynika z treści art. 409 k.c. obowiązek wydania korzyści lub zwrotu jej wartości wygasa, jeżeli ten, kto korzyść uzyskał, zużył ją lub utracił w taki sposób, że nie jest już wzbogacony, chyba że wyzbywając się korzyści lub zużywając ją powinien był liczyć się z obowiązkiem zwrotu.

Nie można przy tym mówić o utracie wzbogacenia, jeśli wzbogacony zużył korzyść w taki sposób, że zaoszczędził sobie wydatku (tak też SN m.in. w wyroku z 24 marca 1964 r. I CR 211/63, Legalis nr 104504 ,czy też w uchwale z 25 kwietnia 1996 r. III CZP 153/95,Legalis nr 29947).

Nie ulega wątpliwości, że zapłata prowizji agentom współpracującym z pozwany stanowi rodzaj zobowiązania (…), które wynika z prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z powyższym przeznaczenie środków pochodzących z pobranych opłat na ten cel nie stanowi zużycia czy też utraty wzbogacenia w myśl powołanego przepisu. Poprzez zapłatę prowizji z tych opłat pozwany zwolnił się bowiem z obowiązku zapłaty, jaki na nim ciążył jako na przedsiębiorcy. Nie można zatem uznać, że nie jest już w tym zakresie wzbogacony.

W tych okolicznościach powództwo o zasądzenie na rzecz 165 członków grupy dochodzonych przez nich kwot w ujednoliconej wysokości, jako związanych z nienależnie pobranymi opłatami za wykup/opłatami za całkowity wykup wartości polisy w całości zasługiwało na uwzględnienie.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. Przy czym w stosunku do 28 osób, które przed wniesieniem pozwu w niniejszej sprawie wezwały pozwanego do zapłaty pobranych nienależnie kwot i zgłosiły swoje roszczenia w pozwie wniesionym w dniu 8 maja 2014 r. odsetki należne są, zgodnie z żądaniem, od dnia wniesienia pozwu w sprawie. Już bowiem w dacie wystąpienia z pozwem pozwany pozostawał w opóźnieniu z zapłatą tych kwot. Przy czym członek grupy (…) przed wniesieniem pozwu wezwał pozwanego do zapłat kwoty 3.140 zł, zaś w niniejszej sprawie dochodził zapłaty kwoty 3.176,37 zł. W związku z powyższym Sąd zasądził odsetki od kwoty 3.140 zł od 8 maja 2014 r., zaś od pozostałej kwoty tj. 36,37 zł od dnia 15 lipca 2014 r. tj. po upływie okresu 7 dni od dnia doręczenia odpisu pozwu pozwanemu. Sąd zważył przy tym, że po ukazaniu się ogłoszenia w prasie o wszczęciu niniejszego postępowania do grupy przystąpiło ostatecznie 137 osób, które zgłosiły swoje roszczenia w piśmie wniesionym 31 lipca 2015 r. Część z tych osób przed przystąpieniem do grupy wzywała (…) do zapłaty pobranych nienależnie kwot, a zatem w przypadku tych osób Sąd zasądził odsetki zgodnie z ich żądaniem tj. od dnia złożenia pisma zawierającego zgłoszenie roszczeń tj. od 31 lipca 2015 r. Natomiast w przypadku członków grupy, którzy wezwali pozwanego do zapłaty już po wniesieniu pisma z 31 lipca 2015 r. Sąd zasądził odsetki od dnia 16 września 2015 r. Pozwany otrzymał bowiem pismo zawierające zgłoszenie roszczeń tych członków w dniu 8 września 2015 r. i winien niezwłocznie zaspokoić ich roszczenia, czego nie uczynił. Zdaniem Sądu pozwany pozostawał zatem w opóźnieniu z zapłatą od 16 września 2015 r. tj. po upływie 7 dni od doręczenia pisma z 31 lipca 2015 r.

W pozostałym zakresie Sąd oddalił roszczenie odsetkowe strony powodowej jako niezasadne.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. obciążając nimi w całości pozwanego. Wprawdzie postępowanie w sprawie zostało częściowo umorzone, jak też częściowo oddalone, jednak zakres, w jakim powód uległ w swoich żądaniach stanowił niewielką część z dowodzonej w niniejszej sprawie kwoty wynoszącej łącznie ponad 2 mln złotych. W odniesieniu do umorzonej części wskazać nadto należy, że pozwany nie kwestionował wysokości dochodzonych przez członków grupy roszczeń i nie wskazywał na ich nieprawidłowe wyliczenia. Sąd na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. rozstrzygnął jedynie o zasadach ponoszenia kosztów procesu, pozostawiając szczegółowe wyliczenia w tym zakresie referendarzowi sądowemu. Opłatę od pozwu, od poniesienia której powód był zwolniony Sąd ustalił na podstawie art. 13 ust. 2 Ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. (Dz.U. Nr 90, poz. 594) , biorąc pod uwagę wartość przedmiotu sporu w niniejszej sprawie.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie powołanych przepisów Sąd orzekł jak w wyroku.