1. Ustawa o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym nie zawiera regulacji co do podmiotów chcących przystąpić do grupy w okresie pomiędzy złożeniem pozwu a zamieszczeniem ogłoszenia w prasie o wszczęciu postępowania grupowego. Brak jest podstaw by twierdzić, że we wskazanym okresie nie jest możliwe złożenie oświadczenia o przystąpieniu do grupy, albowiem przepisy ustawy wprost tego nie zabraniają, lecz także wyraźnie nie zezwalają na omawianą sytuację. Zastrzec jednak należy, że osoby te winny spełniać przesłanki, o których mowa w postanowieniu o zarządzeniu ogłoszenia i zamieszczonym w prasie ogłoszeniu, albowiem oświadczenie podmiotów chcących przystąpić do grupy de facto zgodnie z przepisami powinno zostać złożone po jego dokonaniu.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XXI Pracy w składzie:

Przewodniczący:               SSO Grzegorz Kochan (sprawozdawca)

Sędziowie:                          SSO Małgorzata Kosicka

    SSR Katarzyna Szaniawska-Stejblis (del.)

po rozpoznaniu w dniu 10 sierpnia 2018 roku w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa (…) przeciwko Skarbowi Państwa – Ministerstwu Spraw Wewnętrznych w W. o odszkodowanie,

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XXV Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSO Tomasz Gal

na posiedzeniu niejawnym w dniu 6 lipca 2018 r. w Warszawie sprawy z powództwa grupowego wytoczonego przez Powiatowego Rzecznika Konsumentów w Powiecie (…) przeciwko (…) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę w przedmiocie zażalenia pozwanego (…) S.A. z siedzibą w W. na postanowienie z dnia 11 maja 2018r.

postanowił:

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:      SSA Urszula Wiercińska

Sędziowie:                SSA Jacek Sadomski, SSA Agata Zając (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2018 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa S. P. działającej także na rzecz członków grupy (…) przeciwko (…) S.A. z siedzibą w Z. o zapłatę na skutek apelacji obu stron od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 22 kwietnia 2016 r., sygn. akt III C 491/12

1. Udzielanie pomocy publicznej nie mogło być traktowane tak samo jak współpraca dwóch równorzędnych prawnie podmiotów obrotu gospodarczego (a więc jak transakcja podlegająca zasadzie autonomii woli stron i swobody umów). Uzależnianie pomocy od warunków nieprzewidzianych w ustawie musi być więc traktowane jako bezprawne (zmierzające do obejścia prawa).
2. Nie można wykluczyć że działanie władzy publicznej polegające na pośrednim wpływie na przebieg procesów gospodarczych ingerujących w sferę gospodarczą jednostki i naruszające jej prawa wynikające z art. 21 i 65 Konstytucji RP, będzie świadczyło o działaniu w celu obejścia granic kompetencji władzy publicznej wynikających z przepisów konstytucji lub ustaw i jako takie będzie mogło generować odpowiedzialność odszkodowawczą na podstawie art. 417 k.c. w zw. z art. 77 Konstytucji.
3. Akcjonariusz ponosi szkodę w postaci utraty wartości akcji (prawa majątkowego) także w sytuacji gdy działanie szkodzące dotyka bezpośrednio majątku spółki akcyjnej (wyrządza szkodę w jej majątku). Jeśli działanie szkodzące będzie związane z wykonywaniem władzy publicznej, to powstaje roszczenie akcjonariusza oparte o normę art. 77 Konstytucji RP i 417 k.c.

1. Na wstępnym etapie sprawy istotne dla sądu są jedynie okoliczności uzasadniające (bądź nie) nadanie biegu pozwowi zgłoszonemu w postępowaniu grupowym. Weryfikacja podanych w uzasadnieniu pozwu okoliczności, jako uzasadniających uwzględnienie powództwa, będzie zawsze przedmiotem postępowania dowodowego na etapie merytorycznego rozpoznania sprawy.
2. Dla potrzeb wstępnej oceny dopuszczalności pozwu sąd związany jest okolicznościami podanymi przez powoda. Przyjmuje się, że ocena charakteru sprawy następuje w ramach wskazanego przez powoda roszczenia i podanych przez niego okoliczności faktycznych, które to elementy konkretyzują stosunek prawny zachodzący pomiędzy stronami, kształtują charakter sprawy i tym samym nadają lub odejmują jej przymiot sprawy cywilnej.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XXV Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSO Anna Pogorzelska

Sędziowie:                      SSO Krystyna Stawecka,

SSR (del.) Anna Ogińska-Łągiewka

po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2018 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa grupowego wytoczonego przez Powiatowego Rzecznika Konsumentów w Powiecie (…) przeciwko (…) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę w przedmiocie zarzutu pozwanego co do wartości przedmiotu sporu

postanowił:

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XXV Cywilny w składzie:

Przewodniczący:         SSO Anna Pogorzelska

Sędziowie:                    SSO Krystyna Stawecka, SSR (del.) Anna Ogińska-Łągiewka

po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2018 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa grupowego wytoczonego przez Powiatowego Rzecznika Konsumentów w Powiecie (…) przeciwko (…) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę

1. Wprowadzenie do postępowania grupowego zabezpieczenia kosztów procesu ma zagwarantować pozwanemu zwrot poniesionych przez niego kosztów od powoda. Uregulowanie przez ustawodawcę w postępowaniu grupowym instytucji zabezpieczenia kosztów procesu służy ochronie interesów pozwanego przed nieuzasadnionymi powództwami. Mimo że kaucja na zabezpieczenie kosztów procesu jest instytucją o fakultatywnym charakterze, stanowi ona istotne ograniczenie swobody powoda w decydowaniu o wszczęciu postępowania grupowego, w związku z powyższym zobowiązanie powoda do złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu należy uznać za czynnik ograniczający korzystanie z powództw grupowych.
2. Na stronie pozwanej domagającej się zobowiązania powoda do złożenia kaucji, ciąży obowiązek wskazania i wykazania okoliczności faktycznych, przemawiających za takim rozstrzygnięciem.
3. Wniosek o zabezpieczenie kaucji winien uprawdopodobnić po pierwsze, że wytoczone powództwo jest oczywiście bezzasadne lub że jego uwzględnienie jest mało prawdopodobne, a zatem nosi cechy „pieniactwa procesowego”, a po drugie, że brak ustanowienia kaucji na zabezpieczenie jego przyszłego roszczenia o zasądzenie zwrotu kosztów procesu uniemożliwi lub poważnie utrudni ich egzekucję od strony powodowej.
4. Występowanie po stronie powodowej rzecznika konsumentów nie stanowi zagrożenia dla możliwości egzekucji kosztów procesu przez stronę przeciwną.
5. W przypadku wydania przez sąd wyroku oddalającego powództwo i zasądzenia od rzecznika konsumentów na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, koszty te stanowić będą koszty ustawowej działalności rzecznika, ujętej w budżecie powiatu, a nie zobowiązanie umowne zaciągnięte przez rzecznika, za które bez stosownej kontrasygnaty skarbnika powiatu na umowie, powiat jako jednostka samorządu terytorialnego by nie odpowiadał.

1. Uwzględnić należy, że postępowanie grupowe jest prowadzone w interesie wielu osób połączonych jedynie więzami odpowiadającymi współuczestnictwu formalnemu, jak też z istoty tego postępowania wynika możliwość uczestnictwa w grupach znacznej liczby osób. O ile w przypadku śmierci którejkolwiek osoby zachodziłaby konieczność każdorazowego zawieszania postępowania, czasem na bardzo długi okres, wypaczałoby to sens wprowadzenia przepisów o postępowaniu grupowym, którego przecież jednym z głównych celów jest sprawność i szybkość procedowania przy jednoczesnej kumulacji wielu osób po stronie powodowej. Takim sytuacjom ma właśnie zapobiegać instytucja reprezentanta grupy jako powoda działającego na rzecz wszystkich członków grupy, który działa w procesie w dalszym ciągu bez względu na śmierć lub utratę zdolności sądowej poszczególnej osoby wchodzącej w skład grupy.
2. „Odpowiedniość” stosowania art. 174 § 1 pkt 1 k.p.c. w stosunku do członka grupy, nie będącego formalnie stroną procesową, musi uwzględniać cele postępowania grupowego oraz wynikające z niego odrębności. Te natomiast prowadzą do wniosku, iż przepis ten w przypadku członka grupy, po prawomocnym ustaleniu składu grupy, nie znajduje zastosowania – w tym przypadku nie jest dopuszczalna sukcesja procesowa i wstąpienie w miejsce zmarłego jego następcy prawnego. W takiej sytuacji zachodzi konieczność wyeliminowania z postępowania takiego członka grupy, a postępowanie kontynuowane jest w uszczuplonym składzie, jeśli – która to okoliczność na gruncie niniejszego postępowania nie wystąpiła – liczba członków grupy nie spadnie poniżej ustawowego minimum, czyli 10 osób.