Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XXIV Cywilny w składzie:
Przewodniczący: SSO Jacek Tyszka (spr.)
Sędziowie: SSO Agnieszka Bedyńska-Abramczyk, SSO Maria Piasecka
po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2014 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa M. W. – Reprezentanta Grupy przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez: Prokuratora Rejonowego (…) w G., Prokuratora Rejonowego (…) w G., Prokuratora Rejonowego w K., Prokuratora Okręgowego w G., Prokuratora Apelacyjnego w G., Prokuratora Generalnego, Prezesa Sądu Rejonowego (…) w G., Prezesa Sądu Rejonowego w K., Prezesa Sądu Rejonowego w M., Prezesa Sądu Rejonowego w T., Prezesa Sądu Rejonowego w S., Prezesa Sądu Rejonowego w K., Ministra Sprawiedliwości, Naczelnika III Urzędu Skarbowego w G., Naczelnika I Urzędu Skarbowego w G., Naczelnika (…) Urzędu Skarbowego, Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w G., Ministra Finansów, Ministra Skarbu Państwa, Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, Komisję Nadzoru Finansowego i Generalnego Inspektora Informacji Finansowej, o ustalenie
postanawia:
Pozwem z 28 lutego 2014 r. M. W. – reprezentant grupy wniósł o ustalenie odpowiedzialności Skarbu Państwa – działającego przez następujące jednostki organizacyjne (stationes fisci): Prokuratora Rejonowego (…) w G., Prokuratora Rejonowego (…) w G., Prokuratora Rejonowego w K., Prokuratora Okręgowego w G., Prokuratora Apelacyjnego w G., Prokuratora Generalnego, Prezesa Sądu Rejonowego (…) w G., Prezesa Sądu Rejonowego w (…), Prezesa Sądu Rejonowego w M., Prezesa Sądu Rejonowego w (…) Prezesa Sądu Rejonowego w (…), Prezesa Sądu Rejonowego w K., Ministra Sprawiedliwości, Naczelnika III Urzędu Skarbowego w G., Naczelnika I Urzędu Skarbowego w G., Naczelnika (…) Urzędu Skarbowego, Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w G., Ministra Finansów, Ministra Skarbu Państwa, Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, Komisję Nadzoru Finansowego i Generalnego Inspektora Informacji Finansowej – za szkodę poniesioną przez powoda i członków grupy polegającą na utracie środków finansowych powierzonych (…) sp. z o.o. z siedzibą w G. na podstawie umów na obrót i przechowywanie metali szlachetnych zawartych przez poszczególnych członków grupy, a powstałą na skutek niezgodnych z prawem działań lub zaniechań wskazanych jednostek organizacyjnych Skarbu Państwa przy wykonywaniu władzy publicznej, dotyczących wymienionej spółki (…) i osób działających w jej imieniu.
Powód wskazał, że działa w imieniu własnym, ale na rzecz wymienionych w pozwie członków grupy. Wniósł o rozpoznanie sprawy w postępowaniu grupowym, na podstawie ustawy z 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym.
W uzasadnieniu pozwu reprezentant grupy powołał się na następujące okoliczności faktyczne. Członkowie grupy zawierali z (…) umowy na przechowywanie i obrót metalami szlachetnymi. Umowy były zawierane w okresie od sierpnia 2011 r. do lipca 2012 r. Zawierając umowy członkowie grupy pozostawali w przekonaniu, że powierzali swe środki bankowi lub innemu podmiotowi posiadającemu gwarancje bezpieczeństwa. Nie mieli dostępu do informacji wskazanych wyżej jednostek organizacyjnych pozwanego, mogących zawierać publiczne ostrzeżenia o parabankowym i nielegalnym charakterze działalności (…). Podejmowali decyzje o ulokowaniu środków w produktach finansowych oferowanych przez spółkę (…) pod wpływem – uzasadnionego sposobem funkcjonowania tej spółki oraz faktycznym akceptowaniem przez wymienione w pozwie jednostki organizacyjne Skarbu Państwa – przekonania o legalnym charakterze działalności (…) i posiadaniu przez tę spółkę wszelkich wymaganych prawem zezwoleń i koncesji. Członkowie grupy utracili w całości środki pieniężne powierzone (…) sp. z o.o., na skutek nie wywiązania się przez tę spółkę z zawartych z nimi umów.
Powód podniósł, że dopiero w lipcu 2012 r. zaczęły się pojawiać informacje o odwołaniu części lotów przez (…) sp. z o.o., która to spółka ogłosiła, że 27 lipca 2012 r. złożyła wniosek o ogłoszenie upadłości. Wówczas do opinii publicznej dotarła informacja, że spółka (…) w połowie 2011 r. wykupiła udziały w (…) sp. z o.o.
Następnie z początkiem sierpnia 2012 r. (…) sp. z o.o. zawiesiła wypłaty należnych klientom środków z lokat.
W dniu 13 sierpnia 2012 r. spółka (…) wydała komunikat, z którego wynikało, że podjęto decyzję o jej likwidacji. Następnego dnia zamknięto dla klientów wszystkie oddziały i punkty akwizycyjne.
Według powoda, dopiero od sierpnia 2012 r. zaczęły się pojawiać w prasie informacje o faktycznym charakterze działalności spółki (…) i dopiero w tym czasie stały się one powszechnie znane opinii publicznej, w tym jej klientom. Wcześniej takie informacje pojawiały się tylko w prasie lokalnej i niszowych portalach internetowych, do których większość klientów nie miała dostępu. Pomimo, że w grudniu 2009 r. Komisja Nadzoru Finansowego umieściła (…) na liście ostrzeżeń publicznych, członkowie grupy nie wiedzieli o tym fakcie. Nie wiedzieli nawet, że taka lista istnieje, ponieważ informacje o tym nie zostały rozpowszechnione.
W dniu 20 września 2012 r. Sąd Rejonowy (…) w G. ogłosił upadłość (…).
W ocenie powoda odpowiedzialny za umożliwienie funkcjonowania i prowadzenia przez (…) sp. z o.o. działalności sprzecznej z prawem i doprowadzeniem do utraty powierzonych spółce (…) środków finansowych, jest Skarb Państwa, który wskutek bezprawnych działań i zaniechań oraz rażąco niewłaściwego wykonywania obowiązków przez instytucje publiczne, oraz wskutek zaniechań przy wykonywaniu obowiązków w zakresie kontroli prowadzenia przez wzmiankowaną spółkę działalności kantorowej bez wymaganego prawem zezwolenia NBP, umożliwił spółce (…) prowadzenie nielegalnej działalności przez okres kilku lat na skalę ogólnopolską (k. 2-18 – pozew).
Pismem z 17 kwietnia 2014 r. pozwany Skarb Państwa – reprezentowany przez jednostki organizacyjne wymienione w pozwie – wniósł o odrzucenie pozwu i zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że powód nie wykazał, aby roszczenia pozwu – w przypadku każdego z członków grupy – były oparte na tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej. Nie zostały zatem spełnione przesłanki dopuszczalności postępowania grupowego w postaci identyczności podstawy faktycznej dochodzonego roszczenia (k. 528- 533 – pismo).
Sąd zważył, co następuje:
Zgodnie z przepisami ustawy z 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (Dz. U. z 2010 r., nr 7, poz. 44) – dalej zwanej ustawą – po wpłynięciu pozwu wniesionego przez reprezentanta grupy sąd w pierwszej kolejności bada czy dopuszczalne jest rozpoznanie sprawy w trybie wymienionej ustawy.
Jak stanowi art. 1 ust. 1 wspomnianej ustawy, normuje ona sądowe postępowanie cywilne w sprawach, w których są dochodzone roszczenia jednego rodzaju, co najmniej 10 osób, oparte na tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej (postępowanie grupowe). Zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawa ma zastosowanie w sprawach o roszczenia o ochronę konsumentów, z tytułu odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny oraz z tytułu czynów niedozwolonych, z wyjątkiem roszczeń o ochronę dóbr osobistych.
W myśl art. 2 ust. 1 ustawy, postępowanie grupowe w sprawach o roszczenia pieniężne jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy wysokość roszczenia każdego członka grupy została ujednolicona przy uwzględnieniu wspólnych okoliczności sprawy. Jednak w sprawach o roszczenia pieniężne powództwo może ograniczać się do żądania ustalenia odpowiedzialności pozwanego. W takim przypadku powód nie jest obowiązany wykazywać interesu prawnego w ustaleniu.
Nie ulegało kwestii, że grupa, na rzecz której wystąpił reprezentant M. W. spełniała wymogi ustawy dotyczące liczebności, gdyż składa się z ponad 10 członków, a dokładnie z 16 członków.
Reprezentant grupy domagając się ustalenia odpowiedzialności pozwanego za szkodę wyrządzoną deliktem, w wyniku którego pokrzywdzeni zostali członkowie grupy i wskazując jako podstawę odpowiedzialności art. 417 k.c. i art. 4171 k.c., sformułował roszczenie mieszczące się w kategorii spraw z tytułu czynów niedozwolonych. Również ta przesłanka dopuszczalności rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym została spełniona.
Ustawa wymaga nadto, aby roszczenia dochodzone w postępowaniu grupowym były: 1) roszczeniami jednego rodzaju 2) roszczeniami opartymi na tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej.
O roszczeniach jednego rodzaju można mówić, gdy wynikają one z jednego rodzaju stosunków prawnych. Dochodzone przez reprezentanta grupy roszczenia są roszczeniami odszkodowawczymi, wynikającymi z czynu niedozwolonego pozwanego, zatem są roszczeniami jednego rodzaju. Z powyższego wynika, że pierwsza z konstytutywnych przesłanek warunkujących dopuszczalność postępowania grupowego została spełniona.
Odnośnie wymogu tej samej lub takiej samej podstawy faktycznej, to z pewnością w okolicznościach sprawy nie można było mówić o istnieniu tej samej podstawy faktycznej roszczenia pozwu, choćby z tego względu, że w uzasadnieniu pozwu reprezentant grupy powołał się na zawarcie przez każdego z jej członków własnej – czyli nie tej samej co inni – umowy ze spółką (…) (k. 12).
Rozważenia wymagało zatem, czy w sprawie zostały sformułowane roszczenia oparte na takiej samej podstawie faktycznej. Podstawa faktyczna powództwa w postępowaniu grupowym, to zespół twierdzeń wskazanych przez reprezentanta grupy w uzasadnieniu pozwu, z których wywodzone jest roszczenie każdego z jej członków wyrażone w tymże pozwie.
O takiej samej podstawie roszczeń pozwu można mówić, gdy podstawowe okoliczności faktyczne składające się na podstawę żądania pozwu są jednakowe.
W przypadku odpowiedzialności z tytułu czynu niedozwolonego jednakowość podstawy faktycznej będzie zachowana, gdy wobec wszystkich członków grupy zachodzić będą wszystkie okoliczności faktyczne składające się na podstawę odpowiedzialności pozwanego. Wspólne wszystkim członkom grupy muszą być zatem: zdarzenia wywołujące szkodę, związek przyczynowy pomiędzy tymi zdarzeniami i szkodą oraz sama szkoda.
Odnośnie roszczeń deliktowych za oparte na jednakowej podstawie faktycznej mogą być uznane roszczenia wynikające z tego samego rodzaju zdarzenia (czynu niedozwolonego).
Odnosząc powyższe do okoliczności sprawy należało zgodzić się ze stroną powodową, że za przyjęciem istnienia jednakowej podstawy faktycznej roszczeń, których dotyczył pozew, przemawiało, że wszystkie te roszczenia wynikały z tego samego rodzaju umów zawartych przez członków grupy z (…), a mianowicie z umów na obrót i przechowywanie metali szlachetnych oraz że źródłem szkody – wedle twierdzeń pozwu – były dla wszystkich członków grupy niektóre ze zdarzeń wynikające z działań lub zaniechań pozwanego Skarbu Państwa przy wykonywaniu władzy publicznej skutkujące umożliwieniem prowadzenia działalności przez spółkę (…).
W powyższym zakresie fakty, na które w uzasadnieniu pozwu powołał się reprezentant grupy, były jednakowe dla wszystkich jej członków.
Wątpliwości Sądu – odnośnie spełniania wymogu jednakowości podstawy faktycznej – wzbudziły natomiast inne elementy stanu faktycznego stanowiące podstawę powództwa, konieczną dla powstania odpowiedzialności deliktowej. Zastanowienia wymagało mianowicie, czy ciąg działań i zaniechań pozwanego, które – jak chciała strona powodowa – wywołały szkodę, stanowił dla wszystkich członków grupy podstawę oceny, że spółka (…) jest podmiotem wiarygodnym, działającym legalnie, posiada wymagane zezwolenia, koncesje i ma gwarancje analogiczne jak dla depozytów bankowych.
Powód wskazał, że każdy z członków grupy zawarł umowę z (…) w uzasadnionym przekonaniu, że (…) jest po prostu bankiem lub nową firmą maklerską. Członkowie grupy działali pod wrażeniem, że spółka funkcjonuje legalnie, korzysta z najlepszych doradców inwestycyjnych, jest wiarygodna finansowo (k. 13).
Jak wskazał reprezentant grupy, umowy były zawierane w sytuacji, kiedy ani w prasie, ani innych środkach masowego przekazu, nie pojawiały się żadne informacje mogące wzbudzić wątpliwości odnośnie wiarygodności (…) (k. 13).
Tak opisywane okoliczności faktyczne dotyczące sfery motywacyjnej członków grupy, którzy zawierali umowy z (…) były nieodzowne dla ustalenia, że wyrządzona została szkoda. W uzasadnieniu pozwu nie wyjaśniono jednak, z jakiego powodu i w jaki sposób można byłoby uznać, że wymienione wyżej okoliczności były wspólne dla wszystkich członków grupy. Choć powód generalnie pominął ten wątek, to nie może budzić wątpliwości, że dla oceny, w jakim stanie świadomości ekonomicznej i prawnej dany kontrahent znajdował się w chwili zawierania konkretnej umowy z (…) ważne były jego indywidualne cechy takie jak wykształcenie, zawód, doświadczenie życiowe i tym podobne okoliczności.
Z pewnością inaczej oceniał wiarygodność (…) członek grupy, który korzystał już z usług banków, zetknął się z produktami finansowymi przez nie oferowanymi, inwestował posiadane środki nabywając na przykład papiery wartościowe czy obligacje, a inaczej osoba, która wcześniej wykorzystywała posiadane środki finansowe tylko do zaspokojenia potrzeb konsumpcyjnych. Takich indywidualnych różnic w sytuacji faktycznej członków grupy nie można było pominąć, co próbował uczynić powód. Nie dało się zatem uznać, że ten element podstawy faktycznej żądania pozwu był jednakowy dla wszystkich członków grupy.
Już samo sformułowanie omawianego fragmentu podstawy faktycznej, a mianowicie działania przez członków grupy, a w razie dopuszczenia do rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym na podstawie art. 11 ustawy, przez wszystkich klientów (…), którzy chcieliby przystąpić do sprawy, w przekonaniu o wiarygodności tejże spółki, o prowadzeniu interesów zgodnie z prawem, posiadaniu gwarancji wypłacalności, a także braku wiedzy i braku możliwości pozyskania informacji o nielegalnym i parabankowym charakterze działalności (…), wskazuje, że okoliczności te wymagają indywidualnego badania i oceny, nie dają się ująć jako takie same w odniesieniu do grupy osób. Kwestia motywacji, posiadanej wiedzy i działania w dobrej wierze jest bowiem z natury rzeczy specyficzna i indywidualna dla każdego uczestnika obrotu.
Słusznie podniósł pozwany, że zagadnienie istnienia związku przyczynowego pomiędzy konkretnymi działaniami i zaniechaniami jednostek organizacyjnych Skarbu Państwa a powstaniem szkody indywidualnego klienta (…) należy niewątpliwie do sfery okoliczności faktycznych leżących u podstaw powództwa. Nie jest zatem możliwe rozpoznanie w postępowaniu grupowym sprawy, w której zagadnienie to kształtuje się odmiennie dla różnych członków grupy. Celem postępowania w sprawie o ustalenie odpowiedzialności deliktowej pozwanego jest ustalenie jednorodnej zasady odpowiedzialności pozwanego istniejącej wobec wszystkich członków grupy i osób, które mogą się nimi stać. Jak wynika wprost z ustawy (art. 2 ust. 3) w sprawie o ustalenie, prowadzonej w postępowaniu grupowym, powód nie musi wykazywać istnienia interesu prawnego. Taka regulacja wynika właśnie z przyjęcia, że – w sprawach odpowiedzialności deliktowej – mechanizm powstania szkody jest dla wszystkich członków grupy jednakowy.
Odnosząc powyższe do okoliczności przytoczonych przez reprezentanta grupy na poparcie pozwu należało zauważyć, że w uzasadnieniu pozwu nie wskazano, aby taki wspólny dla wszystkich członków grupy związek istniał. Przykładowo można zwrócić uwagę na fakt, że o ile część z członków grupy mogła nie wiedzieć, że istnieje Komisja Nadzoru Finansowego (KNF) i że publikuje ona listę ostrzeżeń publicznych, na której – w grudniu 2009 r., czyli przed okresem, w którym zawarli umowy członkowie grupy – znalazła się spółka (…), o tyle nie przytoczono okoliczności świadczących, że dotyczyło to wszystkich członków grupy, ani innych klientów (…), którzy w razie otworzenia drogi do rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym, chcieliby do niej przystąpić. Nieracjonalnym byłoby przyjęcie, że wszystkie osoby, które zawarły umowy z (…), w tym członkowie grupy, nie wiedzieli o istnieniu KNF i listy ostrzeżeń. Jeśli zaś ktoś z kontrahentów spółki wiedząc o wpisaniu (…) na listę ostrzeżeń, a zatem świadomy zagrożeń, zawarł umowę z tą spółką podejmując ryzyko utraty środków i działając w nadziei, że spółka zdąży jeszcze wypłacić nieoferowany przez inne instytucje zysk, nim przestanie działać, ten z pewnością nie może powoływać się na działanie w uzasadnionym przekonaniu, że powierzył środki wiarygodnemu podmiotowi. Kwestie te wymagają indywidualnej oceny każdego konkretnego przypadku. Tym samym nie można było przyjąć, że istniała jedna wspólna dla wszystkich członków grupy, klientów (…), faktyczna podstawa odpowiedzialności za powstałą w ich majątkach szkodę.
Wniosek o ewidentnym zróżnicowaniu okoliczności faktycznych leżących u podstaw powództwa nasuwa się również, gdy fakty tam opisane zostaną uszeregowane chronologicznie. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że spółka (…) rozpoczęła działalność w 2009 r., a zamknęła wszystkie oddziały i punkty akwizycyjne 14 sierpnia 2012 r. W tym okresie klienci – w tym członkowie grupy – zawierali z nią umowy o obrót i przechowanie metali szlachetnych. Członkowie grupy, na rzecz których działa M. W., zawierali umowy z (…) w okresie od 22 sierpnia 2011 r. do 17 lipca 2012 r. Uzasadnienie pozwu skonstruowano przy założeniu, że sytuacja wszystkich klientów była jednakowa. Wniosek taki nie wytrzymuje jednak krytyki na płaszczyźnie pozostawania przez członków grupy w przekonaniu, że powierzali swe środki solidnemu przedsiębiorcy, działającemu jak bank lub inny podmiot posiadający gwarancje bezpieczeństwa. W pozwie wskazano bowiem, że wszystkie osoby lokujące swe środki w produkty (…) działały w podobnym przekonaniu o wiarygodności tej spółki. Jednocześnie sam powód stwierdza, że przed sierpniem 2012 r., kiedy to media ogólnopolskie zaczęły informować o kulisach jej działalności, publikacje ostrzegające przed faktycznym charakterem działalności spółki (…) pojawiały się w mediach lokalnych i niszowych portalach internetowych. Inaczej zatem należałoby ocenić sferę motywacyjną klientów (…) i ich przekonanie o wiarygodności i działaniu zgodnie z prawem, czy posiadaniu gwarancji podobnych do bankowych, w zależności od tego kiedy dana osoba zawarła umowę i czy w tym czasie zapoznała się z publikacjami mediów na temat (…), a pomimo to związała się z tą spółką umową, a inaczej osoby, która istotnie nic nie wiedziała na temat charakteru działalności (…). Tym samym nie można było uznać, że między podstawami faktycznymi roszczeń każdego, zarówno obecnego jak i potencjalnego, członka grupy zachodzi taki poziom jednakowości (tożsamości), który skutkowałby możliwością wydania przez Sąd postanowienia o rozpoznaniu sprawy w postępowaniu grupowym.
Ponadto, aby można było mówić o takiej samej podstawie faktycznej roszczenia, zaniechania wszystkich jednostek organizacyjnych Skarbu Państwa wymienionych w pozwie, które – co podniósł powód – były rozciągnięte w czasie, musiałyby odnieść skutek wobec wszystkich obecnych, a także kolejnych – mogących dopiero przystąpić do grupy – osób. Biorąc zaś pod uwagą kilkunastotysięczną liczbę osób mogących zgłosić wniosek o przystąpienie do grupy, nie sposób uznać, z uwagi na fakt, że osoby te zawierały ze spółką (…) umowy na przechowywanie i obrót metalami szlachetnymi na przestrzeni kilku lat, aby zaniechania wszystkich z wymienionych statio fisci Skarbu Państwa miały wpływ na proces decyzyjny klientów (…) sp. z o.o., bowiem o części z tych zaniechań można byłoby mówić już po zawarciu przez część klientów przedmiotowych umów. Tak więc logicznym jest, że wobec osób zawierających umowy ze spółką (…) w początkowym okresie jej istnienia, zaniechań wskazywanych przez powoda dopuściło się mniej jednostek organizacyjnych Skarbu Państwa, niż wobec klientów tej spółki, którzy zawarli umowy w końcowym okresie jej działalności. Wynika z powyższego, że nie sposób w tej sytuacji mówić o takiej samej podstawie faktycznej roszczenia, która wymagana jest przez art. 1 ust. 1 ustawy, jako warunek konieczny do dochodzenia roszczeń w postępowaniu grupowym, na co słusznie wskazał pozwany.
Reasumując Sąd ocenił, że okoliczności faktyczne przytoczone na poparcie powództwa nie mogły być ocenione jako stwarzające taką samą dla wszystkich członków grupy podstawę faktyczną roszczeń dochodzonych pozwem. W tej sytuacji powództwo zgłoszone przez reprezentanta grupy należało uznać za niedopuszczalne, co skutkowało koniecznością jego odrzucenia. Z tego względu Sąd orzekł jak w punkcie 1 postanowienia.
O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Powód – co prawda na etapie badania dopuszczalności – ale przegrał niniejszą sprawę w całości, a zatem na rzecz pozwanego należało zasądzić poniesione przez pozwanego koszty procesu, tj. koszty zastępstwa prawnego w wysokości 7.200,00 zł. Zasądzona od powoda na rzecz pozwanego kwota 7.200,00 zł stanowi wynagrodzenie Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa zastępującej pozwanego – Skarb Państwa. Wysokość wynagrodzenia Sąd policzył w oparciu o § 2, § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1348 ze zm.). w zw. z art. 99 k.p.c. Zgodnie bowiem z art. 99 k.p.c., stronom reprezentowanym przez radcę prawnego lub rzecznika patentowego oraz Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa zwraca się koszty w wysokości należnej według przepisów o wynagrodzeniu adwokata. Stosownie zaś do § 6 pkt 7 rozporządzenia w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, w sprawach, w których wartość przedmiotu sporu przewyższa 200.000,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika wynosi 7.200,00 zł. Z tych względów należało orzec jak w punkcie 2 wyroku.