Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XXV Cywilny w składzie:
Przewodniczący: SSO Anna Pogorzelska
Sędziowie: SSO Krystyna Stawecka, SSR (del.) Anna Ogińska-Łągiewka
po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2018 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa grupowego wytoczonego przez Powiatowego Rzecznika Konsumentów w Powiecie (…) przeciwko (…) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę w przedmiocie wniosku pozwanego o zobowiązanie powoda do złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu
postanawia:
oddalić wniosek.
Wnioskiem z dnia 18 października 2016 r. (data prezentaty) pozwany (…) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła o zobowiązanie powoda Powiatowego Rzecznika Konsumentów w Powiecie (…) do złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu w terminie dwóch miesięcy na rachunek Sądu Okręgowego w Warszawie w kwocie 43.200 zł, pod rygorem odrzucenia pozwu, jak również o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania wywołanego wnioskiem o kaucję, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu pozwany wskazał, że w przypadku jego wygranej, egzekucja roszczenia o zwrot kosztów procesu będzie niemożliwa, ponieważ jako powód w sprawie występuje Powiatowy Rzecznik Konsumentów w Powiecie (…), który ma zdolność procesową, ale nie ma zdolności prawnej na gruncie prawa cywilnego. Prawomocny wyrok sądu oddalający powództwo w niniejszej sprawie, zaopatrzony w klauzulę wykonalności nie będzie nadawał się do egzekucji, bowiem nie będzie istniał podmiot, do którego będzie można skierować egzekucję. Pozwany podkreślił, że zwrotu kosztów procesu nie będzie mógł dochodzić również od członków poszczególnych grup, ponieważ oni także nie są stronami postępowania. Roszczenie nie będzie bowiem mogło być dochodzone od Powiatu (…), bowiem nie jest on stroną postępowania, a umowa na obsługę prawną Powiatowego Rzecznika Konsumentów nie kreuje zobowiązania Powiatu. Pozwany wskazał przy tym, że z umowy zawartej przez Powiatowego Rzecznika Konsumentów z reprezentującą go kancelarią wynika, że Kancelaria ta zebrała od członków grupy kwotę 75.600 zł na pokrycie kosztów zastępstwa procesowego, które w razie przegranej obciążyłyby Powiatowego Rzecznika Konsumentów, co również potwierdza, iż powód nie zamierza sam ponieść kosztów postępowania.
Ponadto, w ocenie pozwanego roszczenia pozwu są bezzasadne i nieudowodnione. Po pierwsze, brak podstaw prawnych do stwierdzenia, aby oświadczenia o przystąpieniu do ubezpieczenia były nieważne, ze względu na to, że w oświadczeniach tych nie zawarto sumy ubezpieczenia. Ustawodawca nie wprowadza też ograniczeń co do proporcji miedzy częścią inwestycyjną umowy a częścią ubezpieczeniową, jak również nie przewidział on wymogu istnienia przyczyny (więzi) między ubezpieczającymi a ubezpieczycielem na rzecz członków grupy.
Bezpodstawny jest też zarzut nieważności umowy ubezpieczenia ze względu na pobieranie wynagrodzenia (prowizji) przez ubezpieczającego od ubezpieczyciela. W ocenie pozwanego umowy ubezpieczenia zawierają wszystkie obligatoryjne elementy. Umowy te nie zostały zawarte w celu obejścia przepisów ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym, nadzorze finansowym i ustawy o funduszach inwestycyjnych, bowiem to, że umowa na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym przypomina w pewnych aspektach działalność o cechach działalności funduszu inwestycyjnego jest wynikiem wyraźnego przyzwolenia ustawodawcy na taką konstrukcje. Ponadto, powód nie udowodnił i nawet nie uprawdopodobnił roszczeń ewentualnych poszczególnych członków grupy, odwołując się do koncepcji rozszerzonej prawomocności wyroków Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, zgodnie z którą, postanowienie wpisane do rejestru klauzul niedozwolonych staje się pozakonstytucyjnym źródłem prawa powszechnie stosowanego. Powód nie dowiódł też podobieństwa między klauzulami stosowanymi przez innych ubezpieczycieli a klauzulami stosowanymi przez pozwanego w zakwestionowanych umowach. Niezasadne są też zarzuty powoda co do pobieranej opłaty administracyjnej, bowiem ubezpieczony od początku zdawał sobie sprawę z wysokości tej opłaty w przeliczeniu na każdy rok inwestycji i nie był obciążany ryzykiem podwyższania opłat w trakcie trwania umowy.
Uzasadniając wysokość dochodzonej kaucji, pozwany wskazał, że dochodzi zabezpieczenia kwoty 43.200 zł na zabezpieczenie ustawowych kosztów ustanowienia pełnomocnika oraz podkreślił, że jest to kwota mniejsza od tej, która już została zdeponowana od członków grupy w kancelarii obsługującej powoda. W ocenie pozwanego nie ma przeszkód, aby kwota ta zamiast na rachunku kancelarii, do której nie ma on dostępu, została przelana na rachunek Sądu Okręgowego w Warszawie. Pozwany podał, że kwota 43.200 zł odpowiada sześciokrotności stawki minimalnej, określonej w § 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, obowiązującego w dacie wniesienia pozwu. Zdaniem pozwanego w sprawie niniejszej nakład pracy pełnomocnika pozwanego wielokrotnie przewyższy stawki ustawowe przewidziane przepisami dla zwykłego procesu. Pozwany podał, że na złożenie wniosku o kaucję oraz odpowiedzi na pozew na obsługę prawną analogicznego postępowania grupowego, pozwany wydatkował kwotę 30.293,13 zł. Ponadto, w postępowaniu niniejszym, uzasadnione jest przygotowanie na zlecenie strony pozwanej prywatnych opinii aktuarialnych (w celu umożliwiania pozwanemu zajęcia stanowiska w sprawie), co również stanowi koszt postępowania, szacowany przez pozwaną na kwotę około 150.000 zł. Uzasadnione będzie również przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego w celu weryfikacji poprawności prywatnych aktualnych opinii, co również wygeneruje wydatki rzędu około 708.480 zł (576.000 zł). Zdaniem pozwanego poniesione zostaną również koszty drukowania w kwocie około 7.002,32 zł i kosztów weryfikacji prawdziwości załączonej przez powoda dokumentacji dotyczącej członków grupy, które wynoszą około 1.176,37 zł, a dla przeprowadzenia tej weryfikacji konieczne jest ich wyszukanie w archiwum. (wniosek – k. 5053-5069)
W odpowiedzi na powyższy wniosek pozwanego, strona powodowa wniosła o jego oddalenie. W uzasadnieniu wskazano, iż pozwany nie uprawdopodobnił jakoby roszczenie powoda było bezzasadne, jak również nie uprawdopodobnił aby w razie wygranej pozwanego, wyegzekwowanie przez niego od powoda zwrotu kosztów procesu było utrudnione lub niemożliwe. Powód podał, że działalność rzecznika konsumentów w ramach wykonywania ustawowych zadań z zakresu ochrony konsumentów finansowana jest z budżetu samorządu powiatowego i nie zachodzi niebezpieczeństwo braku zwrotu kosztów procesu powodowi. (odpowiedź na wniosek – k. 8387-8410)
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Wniosek o zabezpieczenie kaucji podlegał oddaleniu jako bezzasadny.
Na żądanie pozwanego sąd może zobowiązać powoda do złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu (art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym, Dz. U. nr 7 z 2010 r., poz. 44) („u.d.p.g.”), – w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu inicjującego niniejsze postępowanie).
Wprowadzenie do postępowania grupowego zabezpieczenia kosztów procesu ma zagwarantować pozwanemu zwrot poniesionych przez niego kosztów od powoda. Uregulowanie przez ustawodawcę w postępowaniu grupowym instytucji zabezpieczenia kosztów procesu służy ochronie interesów pozwanego przed nieuzasadnionymi powództwami. Mimo że kaucja na zabezpieczenie kosztów procesu jest instytucją o fakultatywnym charakterze, stanowi ona istotne ograniczenie swobody powoda w decydowaniu o wszczęciu postępowania grupowego, w związku z powyższym zobowiązanie powoda do złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu należy uznać za czynnik ograniczający korzystanie z powództw grupowych.
Rozwiązanie to jest zbliżone do znanej postępowaniu cywilnemu instytucji kaucji aktorycznej (art. 1119 k.p.c.). Jednakże w odróżnieniu od art. 1119 k.p.c. ustawodawca w art. 8 u.d.p.g. wskazał, że sąd może zobowiązać powoda do złożenia kaucji. A zatem nie w każdym przypadku złożenia wniosku przez pozwanego kaucja winna być złożona. Rozważenia zatem wymagało, czy w niniejszej sprawie istnieje ryzyko, że w przypadku wygrania procesu strona pozwana może mieć problemy z wyegzekwowaniem przyznanych jej kosztów procesu.
Ustawodawca nie sprecyzował kryteriów rozpoznania żądania, opartego na art. 8 ust. 1 u.d.p.g., pozostawiając zatem rozstrzygnięcie do swobodnego – co nie znaczy, że dowolnego – uznania Sądu. Sąd powinien odnieść się zatem do konkretnych okoliczności danego przypadku. To wszakże stronę pozwaną, domagającą się zobowiązania powoda do złożenia kaucji, obciąża obowiązek wskazania i wykazania okoliczności faktycznych, przemawiających za takim rozstrzygnięciem (art. 3, art. 6 § 2 i art. 232 k.p.c. w zw. z art. 24 ust. 1 u.d.p.g.).
W tym miejscu podkreślić należy, że Sąd Okręgowy w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela stanowisko wyrażone przez Sąd Apelacyjny w Łodzi (postanowienie z dnia 29 listopada 2012 r., sygn. akt I ACz 1485/12 (LEX nr 1499166) i podzielone przez Sąd Apelacyjny w Warszawie w postanowieniu z dnia 6 lutego 2015 r., sygn. I ACz 43/15 (Legalis nr 1303842), mówiące, że pozwany, składając wniosek o zabezpieczenie kaucji, winien uprawdopodobnić po pierwsze, że wytoczone przeciwko niemu powództwo jest oczywiście bezzasadne lub że jego uwzględnienie jest mało prawdopodobne, a zatem nosi cechy „pieniactwa procesowego”, a po drugie, że brak ustanowienia kaucji na zabezpieczenie jego przyszłego roszczenia o zasądzenie zwrotu kosztów procesu uniemożliwi lub poważnie utrudni ich egzekucję od strony powodowej.
Odnosząc powyższe do sprawy niniejszej, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że na danym etapie postępowania pozwany nie uprawdopodobnił jakoby wytoczone przeciwko niemu powództwo grupowe miało cechy „pieniactwa procesowego”, a zatem aby było ono oczywiście bezzasadne lub że jego uwzględnienie jest mało prawdopodobne. Podkreślenia wymaga to, że na poparcie wytoczonego powództwa o zapłatę w związku z zarzutem nieważności oświadczeń o przystąpieniu do ubezpieczenia i nieważności zawartych umów ubezpieczeniowych (jak również na poparcie roszczenia ewentualnego o zapłatę), strona powodowa przytoczyła bardzo obszerną argumentację, której to pozwany zdaniem Sądu na tym etapie skutecznie nie podważył. Skomplikowanie niniejszej sprawy i wielość zarzutów wysuwanych przez stronę powodową nie może być zdaniem Sądu zakwalifikowane na tym etapie jako „pieniactwo procesowe”, a zbadanie zasadności twierdzeń i roszczeń powoda wymaga przeprowadzenia odpowiedniego postępowania dowodowego, w wyniku którego dopiero możliwe będzie rozstrzygnięcie, twierdzenia której ze stron postępowania i w jakim zakresie są prawidłowe.
Co więcej, podnieść należy, że w przedmiotowym wniosku, strona pozwana wniosła o zobowiązanie powoda Powiatowego Rzecznika Konsumentów w Powiecie (…) do złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu w kwocie 43.200 zł. Wskazać przy tym należy, iż zgodnie z § 2 ust. 1 i 2 w zw. z § 6 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, zasądzając opłatę za czynności radcy prawnego z tytułu zastępstwa prawnego, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy radcy prawnego, a także charakter sprawy i wkład pracy radcy prawnego w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Podstawę zasądzenia opłaty, o której mowa w ust. 1, stanowią stawki minimalne określone w rozdziałach 3-4. Opłata ta nie może być wyższa niż sześciokrotna stawka minimalna ani przekraczać wartości przedmiotu sprawy.
Wskazać należy, iż na tym etapie niemożliwe jest ustalenie wysokości ewentualnych kosztów zastępstwa procesowego, które w razie oddalenia powództwa podlegałyby zwrotowi pozwanemu od powoda. Jest to bowiem zależne od tego czy zostanie spełniona przesłanka do przyznania opłaty w wysokości przewyższającej stawkę minimalną (7.200 zł), a jeżeli tak to jaka będzie wysokość tej stawki (opłata nie może przekroczyć sześciokrotności stawki minimalnej, co nie jest jednak równoznaczne z przyjęciem, że pełnomocnikowi zostanie przyznana aż sześciokrotność stawki minimalnej).
Co więcej, Sąd podkreśla, iż koszty wynagrodzenia pełnomocnika podlegają zwrotowi stosownie do dyspozycji art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z art. 24 ust. 1 u.d.p.g. – a nie w wysokości rzeczywiście poniesionych wydatków na ten cel.
Aktualnie nie jest również możliwe określenie wydatków, jakie zostaną poniesione przez stronę pozwaną w toku postępowania. Wskazać należy, że w sprawie niniejszej nie został jeszcze rozpoznany wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego. Sąd nie orzekł jeszcze o dopuszczeniu tego dowodu, jak również nie została ustalona nawet wysokość potencjalnej zaliczki należnej od strony pozwanej na ten cel. Wątpliwym jest również zaliczenie do kosztów podlegających zwrotowi pozwanemu od powoda, kosztów poniesionych przez niego w ramach zlecenia przygotowania prywatnych opinii aktuarialnych czy też kosztów weryfikacji prawdziwości załączonej przez powoda dokumentacji dotyczącej członków grupy. Oszacowanie wysokości ww. kosztów przez pozwanego nie stanowi zdaniem Sądu wystarczającego uprawdopodobnienia, jakoby również w niniejszej sprawie pozwany faktycznie obowiązany był ponieść koszty we wskazanej wysokości, a które podlegałyby zwrotowi pozwanemu od strony powodowej.
Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu wskazać należy, iż na tym etapie trudno ustalić wysokość ewentualnych kosztów zastępstwa procesowego podlegających zwrotowi pozwanemu od powoda w przypadku oddalenia pozwu. Jest to to bowiem zależne przede wszystkim od tego czy zostanie spełniona przesłanka do przyznania opłaty w wysokości przewyższającej stawkę minimalną, a jeżeli tak to jaka będzie wysokość tej stawki. W ocenie Sądu strona pozwana nie uprawdopodobniła również, w stopniu uzasadniającym zabezpieczenie kaucji, wysokości wydatków, jakie zostaną poniesione przez pozwanego w toku niniejszego postępowania, a które będą podlegać zwrotowi przez powoda w razie jego przegranej.
W tym miejscu zważyć jednak należy, że przede wszystkim, zobowiązanie do złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu mogłoby być uzasadnione w wypadku, gdyby zostały wykazane okoliczności, wskazujące na znaczne prawdopodobieństwo, że w razie przegrania sprawy strona powodowa będzie się uchylać od zapłaty zasądzonych na rzecz strony pozwanej kosztów procesu, a zwłaszcza że w celu utrudnienia lub uniemożliwienia egzekucji będzie ona ukrywać swój majątek.
W ocenie Sądu, pozwany nie uprawdopodobnił, aby w przypadku wydania w niniejszej sprawie wyroku oddalającego powództwo, wyegzekwowanie przez pozwanego zwrotu kosztów postępowania od powoda było niemożliwe. Pozwany wskazał, że w razie jego wygranej, egzekucja roszczenia o zwrot kosztów procesu będzie niemożliwa, ponieważ jako powód w sprawie występuje Powiatowy Rzecznik Konsumentów w Powiecie (…), który ma zdolność procesową, ale nie ma zdolności prawnej na gruncie prawa cywilnego oraz nie posiada majątku, zaś skierowanie egzekucji do powiatu lub członków poszczególnych grup byłoby niemożliwe, z uwagi na to, że nie występują oni w niniejszym postępowaniu w charakterze strony.
Zważyć jednak należy, iż w ocenie Sądu stanowisko pozwanego jest błędne. Wskazania wymaga, iż w orzecznictwie ugruntowany jest pogląd co do tego, że występowanie po stronie powodowej rzecznika konsumentów nie stanowi zagrożenia dla możliwości egzekucji kosztów procesu przez stronę przeciwną (tak m.in.: Sąd Apelacyjny w Warszawie w postanowieniu z dnia 13 lipca 2016 r., sygn. I ACz 1112/16, Sąd Apelacyjny w Warszawie w postanowieniu z dnia 24 sierpnia 2016 r., sygn. I ACz 1513/16).
Podkreślić należy, że uprawnienie rzecznika konsumentów do występowania w postępowaniu grupowym w charakterze powoda wynika wprost z art. 4 ust. 2 u.d.p.g., który stanowi, że reprezentantem grupy może być osoba będąca członkiem grupy albo powiatowy (miejski) rzecznik konsumentów w zakresie przysługujących im uprawnień. Jednocześnie, w myśl art. 4 ust. 1 pkt 18 ustawy o samorządzie powiatowym z dnia 5 czerwca 1998 r., ochrona praw konsumenta należy do zadań publicznych powiatu (lub miasta na prawie powiatu). Obowiązkiem powiatu zaś jest zapewnienie w swoim budżecie środków finansowych na realizację zadań publicznych. Zadania samorządu powiatowego w zakresie ochrony praw konsumentów wykonuje natomiast powiatowy (miejski) rzecznik konsumentów. Nie ulega zatem wątpliwości Sądu to, że rzecznik konsumentów, realizując swoje ustawowe uprawnienia (a więc także występując jako reprezentant grupy w postępowaniu grupowym), wykonuje zadania samorządu powiatowego, finansowane ze środków zgromadzonych w budżecie powiatu. Wynika z tego jednoznacznie, iż w przypadku wydania wyroku oddalającego powództwo wniesione przez rzecznika konsumentów w ramach realizacji jego ustawowych uprawnień (a tym samym powstania po jego stronie obowiązku zwrotu kosztów postępowania stronie przeciwnej), kwota podlegająca zwrotowi przez rzecznika będzie stanowiła koszt ustawowej działalności rzecznika, która winna być ujęta w budżecie powiatu. Wnioski takie wynikają również z postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 2013 r., sygn. V CZ 124/12 (LEX nr 1341727), w którym Sąd Najwyższy podkreślił, że: „Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 18 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592 z późn. zm.) powiat wykonuje zadania publiczne o charakterze ponadgminnym w zakresie ochrony praw konsumenta. Stosownie do art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331 z późn. zm.) rzecznik konsumentów wykonuje zadania samorządu powiatowego w zakresie ochrony praw konsumentów, jest on pracownikiem samorządowym, z którym stosunek pracy nawiązuje starosta lub w miastach na prawach powiatu prezydent miasta (art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r.). Oznacza to, że w zakresie zadań ustawowo powierzonych rzecznikowi konsumentów ma on uprawnienia między innymi do samodzielnego występowania do sądu z roszczeniami (art. 12 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r.), a w ramach powiatu, którego zadania wykonuje, posiada status pracownika samorządowego. Podejmowane przez niego w postępowaniu sądowym czynności procesowe są czynnościami rzecznika, a skutki przez nie wywoływane odnoszą się do przeciwnika procesowego. Dotyczy to również odpowiedzialności związanej z przegraniem sprawy i ponoszeniem kosztów procesu, które zasądzane są od strony, nie zaś od nie będącej stroną jednostki samorządu terytorialnego, której zadania rzecznik realizuje. Innym zagadnieniem jest finansowanie działalności rzecznika przez powiat, które jednak nie może być wyrażone w treści wyroku sądowego.”.
Rację ma zatem pozwany wskazując, że w razie wygranej w niniejszej sprawie nie mógłby on skierować skutecznej egzekucji do Powiatu (…), ze względu na brak legitymacji procesowej powiatu w danej sprawie. Niemniej jednak, Powiat ten ponosiłby odpowiedzialność z tytułu zwrotu kosztów procesu w sposób pośredni. Podczas gdy egzekucja skierowana winna zostać w stosunku do Powiatowego Rzecznika Konsumentów Powiatu (…), to finansowanie rzecznika w tym zakresie pochodziłoby de facto z budżetu Powiatu. Wnioski takie wynikają również jednoznacznie z przedłożonej przez stronę powodową publikacji Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z grudnia 2013 . pt. „Ocena skutków regulacji ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej Miejskich i Powiatowych Rzeczników Konsumentów” (k. 8420-8453).
Zaznaczyć przy tym także należy, że w przypadku wydania przez Sąd wyroku oddalającego powództwo i zasądzenia od rzecznika konsumentów na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, koszty te stanowić będą koszty ustawowej działalności rzecznika, ujętej w budżecie powiatu, a nie zobowiązanie umowne zaciągnięte przez rzecznika, za które bez stosownej kontrasygnaty skarbnika powiatu na umowie, powiat jako jednostka samorządu terytorialnego by nie odpowiadał.
Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu w sprawie niniejszej nie zachodzą podstawy do stwierdzenia, iż wyegzekwowanie zwrotu kosztów postępowania przez pozwanego byłoby utrudnione lub nawet niemożliwe. Co także istotne, strona pozwana nie uprawdopodobniła, jakoby w sprawie niniejszej zachodziły obawy co do dysponowania przez powoda odpowiednimi środkami majątkowymi lub obawa co do braku dobrowolnego zwrotu kosztów procesu pozwanemu przez stronę powodową. Zdaniem Sądu, wbrew twierdzeniom pozwanego, z umowy zawartej przez Powiatowego Rzecznika Konsumentów Powiatu (…) z obsługującą powoda kancelarią prawną nie wynika, jakoby strona powodowa nie zamierzała pokryć kosztów niniejszego postępowania. Ponadto, strona powodowa samodzielnie dokonała już zabezpieczenia (ze środków pochodzących od członków grupy), środków finansowych na poczet kosztów zastępstwa procesowego, które w razie przegranej obciążyłyby Powiatowego Rzecznika Konsumentów i to kwocie 75.600 zł, która znacznie przekracza wysokość kaucji, której zabezpieczenia dochodzi pozwany (43.200 zł). Tym samym, Sąd nie znalazł podstaw do stwierdzenia, aby uprawdopodobnione zostało, że wyegzekwowanie kosztów procesu przez pozwanego w razie oddalenia powództwa będzie utrudnione lub niemożliwe.
Reasumując, Sąd nie dopatrzył się dostatecznych argumentów na rzecz zobowiązania powoda do złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu.
Sąd wydał niniejsze postanowienie w przedmiocie kaucji na posiedzeniu niejawnym, zgodnie z art. 8 ust. 6 zd. 1 u.d.p.g.
Wobec powyższego, Sąd Okręgowy postanowił jak w sentencji.