Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział III Cywilny w składzie:
Przewodniczący: SSO Joanna Kruczkowska
Sędziowie: SSO Joanna Bitner, SSR Andrzej Lipiński (del.) (spr.)
po rozpoznaniu w dniu 2 października 2017r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa A.R. jako reprezentanta grupy przeciwko (…) Związkowi (…) w W. o zapłatę
postanawia:
Pozwem skierowanym do Sądu Okręgowego w Warszawie A. R. jako reprezentant grupy w imieniu własnym, ale na rzecz wszystkich członków grupy wniósł o zapłatę wskazanych kwot pieniężnych wraz z odsetkami ustawowymi na rzecz wymienionych osób od (…) Związku (…) w W. W uzasadnieniu wniosku o rozpoznanie sprawy w postępowaniu grupowym powód wskazał, że pozew dotyczy roszczeń pieniężnych członków grupy liczącej co najmniej 10 osób, opartych na żądaniu zapłaty wynikającym ze stosunków zobowiązaniowych. Powód wskazał, że roszczenia członków grupy oparte są na tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej. Roszczenia wiążą się z niewykonaniem zobowiązania związanego z umowami sprzedaży biletów wstępu na imprezę masową pt. L. W. (…) S. (…) (…) (…), która obyła się w dniu 18 kwietnia 2015 r. na S. (…) w W. Powód wskazał, że członkowie grupy są konsumentami w rozumieniu ustawowym, a sprawa dotyczy roszczeń o ochronę konsumentów (pozew k.4-17).
Do pozwu dołączono oświadczenie powoda o tym, że działa on w charakterze reprezentanta grupy oraz oświadczenia członków grupy o przystąpieniu do grupy, a także umowę reprezentanta grupy z pełnomocnikiem, określającą sposób wynagrodzenia pełnomocnika.
W odpowiedzi na pozew (…) Związek (…) w W. wniósł o odrzucenie pozwu na podstawie art. 10 ust. 1 w zw. z art. 1 ust 1 i 2 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym („u.d.p.g.”), gdyż jego zdaniem sprawa nie podlega rozpoznaniu w postępowaniu grupowym. Pozwany wniósł również o zobowiązanie powoda na postawie art. 8 ust. 1 u.d.p.g. do złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu. Pozwany podniósł, że roszczenia członków grupy nie są oparte na tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej. Sytuacja faktyczna poszczególnych członków grupy jest bowiem odmienna – wśród nich jest wielu, którzy nabyli bilety wstępu na (…) wyłącznie dla siebie, ale również jest wielu, którzy nabyli bilety wstępu na zawody w znacznej ilości, co może świadczyć o tym, że były one przez nich przeznaczone do odsprzedaży. W ocenie pozwanego w związku z powyższym, zachodzą istotne rozbieżności w sytuacji poszczególnych członków grupy, a okoliczności indywidualne ich dotyczące dominują nad kwestiami grupowymi (ogólnymi), które nie pozwalają zakwalifikować ich roszczeń jako opartych na tej samej lub takiej samej podstawie prawnej. Pozwany podniósł również, że niniejsza sprawa nie stanowi sprawy dotyczącej roszczeń o ochronę konsumentów. Sprawami o ochronę konsumentów są sprawy dotyczące roszczeń konsumentów przeciwko przedsiębiorcom, tymczasem organizator imprezy – pozwany nie jest przedsiębiorcą. Pozwany, jako osoba prawna nie prowadzi (nie wykonuje) we własnym imieniu działalności gospodarczej lub zawodowej. (…) Związek (…) jest polskim związkiem sportowym, który prowadzi działalność sportową, nie działalność gospodarczą. Statutowym celem jego działania jest organizowanie i prowadzenie współzawodnictwa w danym sporcie. Pozwany podniósł, że organizacja przez niego (…) miała charakter incydentalny i nie stanowiła elementu działalności prowadzonej w sposób zorganizowany i ciągły. Ponadto podniósł, że organizacja (…) przez (…) stanowiła jedynie realizację jego zadań i celów statutowych jako organizacji społecznej. (…) nie prowadzi działalności gospodarczej, jak również nie jest wpisany do rejestru Krajowego Rejestru Sądowego. Pozwany wskazał, że dla zakwalifikowania go jako przedsiębiorcy nie ma znaczenia to, że jest on podatnikiem podatku VAT. Wniosek o złożenie kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu pozwany uzasadnił tym, że wytoczone powództwo jest oczywiście bezzasadne. W ocenie pozwanego, ponieważ członkami grupy jest wiele osób fizycznych, mieszkających w różnych miejscach na terenie całego kraju, których sytuacja majątkowa może nie pozwalać na zaspokojenie ewentualnych przyszłych roszczeń (…), ustanowienie zabezpieczenia jest celowe i uzasadnione (odpowiedź na pozew k.544-565).
Postanowieniem z dnia 2 lutego 2016r. wydanym w niniejszej sprawie pod sygn. III C 603/15. Sąd rozstrzygnął dopuszczalność prowadzenia niniejszej sprawy w postępowaniu grupowym.
Przesłanki dopuszczalności postępowania grupowego uregulowane zostały w art. 1 ust. 1 i 2 u.d.p.g., a w przypadku roszczeń pieniężnych dodatkowo w art. 2 ust. 1 u.d.p.g. Przywołane przepisy wskazują, że postępowanie grupowe może być prowadzone wówczas, gdy grupa co najmniej 10 osób, dochodzi roszczeń jednego rodzaju, opartego na jednakowej (tej samej lub takiej samej) podstawie faktycznej. Roszczenia te winny wiązać się z ochroną konsumentów, z odpowiedzialnością za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny albo z odpowiedzialnością z tytułu czynów niedozwolonych, z wyjątkiem roszczeń o ochronę dóbr osobistych. Ponadto w sprawach o roszczenia pieniężne konieczne jest, aby wysokość roszczenia każdego członka grupy została ujednolicona przy uwzględnieniu wspólnych okoliczności sprawy, przy czym ujednolicenie wysokości roszczeń może nastąpić w podgrupach, liczących co najmniej dwie osoby. Ponadto zgodnie z przepisem art. 6 ust 1 pkt 3 u.d.p.g. w przypadku roszczeń pieniężnych pozew powinien zawierać m.in. określenie wysokości roszczenia każdego z członków grupy lub podgrup.
Sąd ocenił wówczas, że pozew został sformułowany poprawnie z punktu widzenia wymagań u.d.p.g. Reprezentant grupy wniósł o zasądzenie wskazanych kwot na rzecz członków grupy pogrupowanych w podgrupy. Do pozwu dołączono wszystkie wymagane oświadczenia i umowę z pełnomocnikiem. Powód jest w sprawie reprezentowany przez adwokata. Roszczenia członków grupy zostały ujednolicone w ramach podgrup. Z tego punktu widzenia Sąd nie znalazł podstaw dla odrzucenia pozwu. Podniósł, że wbrew twierdzeniom pozwanego, dla oceny czy roszczenia konsumentów oparte są na takiej samej podstawie prawnej nie ma znaczenia ewentualne zbycie przez konsumentów nabytych uprzednio biletów na rzecz innych osób. Wszystkim bowiem konsumentom wskazanym w pozwie, jako nabywcom biletów – stronom stosunku zobowiązaniowego łączącego ich z pozwanym przysługują wobec pozwanego roszczenia o zapłatę z tytułu nabytych uprzednio biletów. Podstawa faktyczna dochodzonych roszczeń jest zatem taka sama i wynika z jednego zdarzenia tj. zakupu biletów i uczestnictwa w imprezie sportowej zorganizowanej przez pozwanego.
Sąd uznał również, że roszczenia dochodzone w niniejszej sprawie wiążą się z ochroną konsumenta. Wskazał, że działanie pozwanego w formie stowarzyszenia nie wyklucza w żaden sposób możliwości prowadzenia przez niego działalności gospodarczej i to przynoszącej zyski. Jak zauważył Wojewódzki Sąd Administracyjny we W. w wyroku z dnia 6 października 2009 r. (sygn. akt III SA/Wr 333/09): ,,Stowarzyszenia mogą prowadzić dwojakiego rodzaju działalność: statutową i gospodarczą. Gospodarczego celu działalności nie niweczy przy tym to, że dochód z jej prowadzenia jest przeznaczony na działalność statutową. Ograniczenie to bowiem wynika z regulacji ustawowej i jest jednym z warunków dopuszczalności prowadzenia działalności gospodarczej.” W ocenie Sądu za uznaniem, że pozwany organizował imprezę w dniu 18 kwietnia 2015 r. przemawia również treść statutu pozwanego. Zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 5 statutu Związek realizuje swoje cele w szczególności przez programowanie i propagowanie rozwoju sportów motorowych oraz organizowanie zawodów i imprez. Zgodnie z § 9 ust. 2 pkt 1 statutu Związek posiada wyłączne prawo do organizowania i prowadzenia współzawodnictwa sportowego o tytuł Mistrza Polski oraz o Puchar Polski w sportach motorowych. Ww. przepisy statutu wskazują na to, że zwykłą działalnością pozwanego jest organizowanie sportowych imprez motorowych. Bez wątpienia, gdyby organizowanie tego rodzaju imprez nie należało do zwykłej działalności stowarzyszenia, nie przysługiwałoby mu wyłączne prawo do organizowania i prowadzenia współzawodnictwa o tytuł Mistrza Polski oraz o Puchar Polski w sportach motorowych. Trudno bowiem uznać aby tego rodzaju przywilej, wyróżniający pozwanego na tle inny stowarzyszeń został nadany podmiotowi, który zasadniczo tego rodzaju imprez nie prowadzi. Dla kwalifikacji zorganizowania przez pozwanego przedmiotowej imprezy, jako działalności gospodarczej, kluczowe znaczenie ma również uzyskany przez pozwanego z tytułu sprzedaży biletów zysk. Jak zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 24 listopada 2011 r. (sygn. akt II GSK 1219/10): ,,Dla oceny, że dany podmiot wykonuje działalność gospodarczą, konieczne jest stwierdzenie zarobkowego charakteru tej działalności.” Gdyby hipotetycznie pozwany realizował imprezę bez biletów (wejścia bezpłatne) lub bez zysku (koszty imprezy równoważyłyby koszt jej przygotowania) to można by rozważać status pozwanego. W niniejszej sprawie mamy jednak do czynienia z cyklicznie (ciągle) organizowaną imprezą sportową przez pozwanego (w planach kolejne tego typu imprezy sportowe), z kosztownymi biletami i zyskiem.
Nadto Sąd nie uwzględnił wniosku pozwanego o złożenie kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu, jako spóźnionego. Wskazał też, że wniosek jest niezasadny, z uwagi na relatywnie niskie koszty zastępstwa procesowego po stronie pozwanej – 2417 zł.
Zasadność powyższego rozstrzygnięcia potwierdził Sąd Apelacyjny w Warszawie w postanowieniu z dnia 16 czerwca 2016r. (postanowienie SA w Warszawie VI Acz 573/16 k. 789 i nast.). Zarazem potwierdził, że dochodzone roszczenie mieści się w przedmiotowym zakresie postępowania grupowego i należy do spraw o ochronę konsumentów w rozumieniu art. 1 ust. 2 u.d.p.g. Niewątpliwie wskazał także, że członkom grupy przysługuje status konsumenta.
Sąd przystąpił zatem do rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym.
Postanowieniem z dnia 15 lipca 2016r. (k. 807.) Sąd zarządził dokonanie stosownych ogłoszeń w prasie w trybie art. 11 u.d.p,g. Ogłoszenie ukazało się dnia 6 września 2016 r. (k. 838). Po ogłoszeniu zgłosiło się do grupy 56 nowych członków – wskazanych przez pełnomocnika powoda– reprezentanta grupy dnia 2 grudnia 2016r. przy złożeniu wykazu w rozumieniu art. 12 u.d.p.g. (pismo k. 849 i nast., wykaz k. 860 i nast.).
Do pisma dołączono wszystkie wymagane oświadczenia nowych członków grupy o ich przystąpieniu do grupy i upoważnieniu reprezentanta grupy do ich reprezentowania w niniejszej sprawie. Nowi członkowie grupy, tak samo jak pozostali członkowie grupy, żądają zapłaty kwoty, którą ponieśli tytułem zakupu biletu/ów wstępu na imprezę pt. L. W. (…) S. (…) od (…), która odbyła się w dniu 18 kwietnia 2015r. na S. (…) w W.
Pozwany, któremu doręczono wykaz w trybie art. 15 u.d.p.g., zgłosił do tego wykazu zarzuty. Zarzuty te zostały pogrupowane na cztery kategorie i do poszczególnych kategorii zostały podporządkowane określone osoby:
1.
w odniesieniu do (…) Pozwany podnosi, że osoby te nie nabyły biletów na (…) jako konsumenci, lecz jako przedsiębiorcy, którą to okoliczność potwierdzają załączone do złożonych przez te osoby oświadczeń o przystąpieniu do grupy faktury;
2.
w odniesieniu do (…) – Pozwany podnosi, że są to osoby, które nabyły znaczne ilości biletów wstępu na (…) i nie można ich kwalifikować jako konsumentów (albowiem mogły one uczynić sobie źródło dochodu z odsprzedaży biletów);
3.
w odniesieniu do (…) Pozwany podnosi, że są to osoby, które skorzystały ze specjalnej oferty, dedykowanej dla nabywców biletów na (…) w 2015 roku, którą Pozwany przygotował w związku z (…) w 2016 roku, realizując wówczas określone świadczenia nieodpłatnie lub na preferencyjnych warunkach cenowych, na rzecz osób, które uczestniczyły w (…) w 2015 roku;
4.
w odniesieniu do (…) – Pozwany podnosi, że wraz z oświadczeniami o przystąpieniu do grupy osoby te nie przedstawiły jakichkolwiek dowodów (w szczególności dokumentów, np. potwierdzeń przelewów), które potwierdzałyby, że w ogóle dokonały one zapłaty za określone bilety na (…) lub też potwierdzałyby, że to faktycznie one (a nie osoby trzecie) dokonały zapłaty za określone bilety na (…) (w niektórych przypadkach potwierdzenia przelewów zostały przedstawione, ale zamazano dane osobowe nadawcy lub są one inne niż osoby składającej oświadczenie o przystąpieniu do grupy.
W ocenie Sądu powyższe zarzuty są bezpodstawne. Odnosząc się bliżej do podniesionych grup zarzutów, Sąd zważył co następuje.
W zakresie 1 grupy zarzutów odnośnie osób: (…), związanej z rzekomym faktem, że osoby te nie nabyły biletów na (…) jako konsumenci, lecz jako przedsiębiorcy, zarzut ten jest niezasadny. Przede wszystkim zauważyć należy, że dwie z osób objętych tym zarzutem były wskazane pierwotnie w pozwie. Zarzut braku konsumenckiego charakteru dochodzonych roszczeń był już przedmiotem rozważania Sądu Okręgowego i Sądu Apelacyjnego w Warszawie na etapie badania dopuszczalności rozpoznania sprawy w postepowaniu grupowym. W obu instancjach zarzut ten uznano za niezasadny – i rozstrzygnięciem tym Sąd orzekający czuje się związany.
Jak wynika z orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Warszawie (sygn. VI ACa 775/14) zawarta w art. 22 (1) k.c. definicja konsumenta łączy kryterium podmiotowe i przedmiotowe, wskazując, że za konsumenta może być uważna tylko osoba fizyczna znajdująca się w sytuacji prawnej, polegającej na dokonywaniu czynności cywilnoprawnej, mającej wywołać skutek prawny w jej relacji z przedsiębiorcą, a ta czynność nie może być bezpośrednio związana z prowadzoną przez tę osobę działalnością gospodarczą lub zawodową. Funkcjonalna w istocie definicja konsumenta przyjmuje jako punkt wyjścia pełnioną w danej chwili oraz sytuacji rolę ekonomiczną osoby fizycznej (która to osoba może następnie w innej już sytuacji pełnić rolę przedsiębiorcy). Definicja konsumenta dająca się wyinterpretować z art. 22(1) k.c. zawiera cztery elementy. Po pierwsze, konsumentem może być tylko osoba fizyczna, po drugie, musi ona dokonywać czynności prawnej, po trzecie, czynność ta pozostaje w określonej relacji z rolą społeczną tej osoby, a po czwarte, adresatem oświadczenia woli jest przedsiębiorca.
Z kolei definicja przedsiębiorcy została uregulowana w art. 431 k.c. i stanowi, że przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 331 § 1 k.c., prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową
Podmiot prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą lub działalność w ramach spółki cywilnej (a więc jako osoba fizyczna), może dokonać zakupu zarówno jako przedsiębiorca jak i konsument. Istotne znaczenie ma tutaj cel, w jakim umowa jest zawierana. Jak wynika natomiast z oświadczeń dołączonych do pisma z dnia 14 lipca 2017r. obecność osób, które kwestionuje strona pozwana w ramach pierwszego zarzutu nie była związana z ich działalnością gospodarczą, zaś zakupione bilety przeznaczone zostały na ich konsumenckie potrzeby. Niezależnie jednak od powyższego, jak wskazano na wstępie, dwie spośród 5 zakwestionowanych w zarzutach, zostały już dopuszczone do rozpoznania w postępowaniu grupowym. Brak jest zatem podstaw do odmowy udziału w postępowaniu grupowym trzech kolejnych osób, co do których pozwany wysnuwa tożsame zarzuty, jak przeciwko osobom, które już do takiego postepowania zostały dopuszczone.
W świetle powyższego Sąd uznał podniesiony zarzut w całości jako bezpodstawny.
Drugi z zarzutów dotyczył: (…), jakoby osoby te nabyły znaczne ilości biletów wstępu na (…) i wobec powyższego nie można ich kwalifikować jako konsumentów, albowiem mogły one uczynić sobie źródło dochodu z odsprzedaży biletów. Zarzut ten jest całkowicie pozbawiony podstaw prawnych. Sąd wypowiedział się w powyższym zakresie w postanowieniu z dnia 2 lutego 2016r., wskazując, że dla oceny czy roszczenia konsumentów są oparte na takiej samej podstawie prawnej nie ma znaczenia ewentualne zbycie przez konsumentów nabytych uprzednio biletów na rzecz innych osób. Zasadność takiego rozstrzygnięcia została potwierdzona przez Sąd Apelacyjny, który oddalił zażalenie na powyższe postanowienie. Z tych też względów, podobnie jak w przypadku zarzutu pierwszego, w ocenie Sądu bark jest podstawy do odmowy dopuszczenia do udziału w postępowaniu grupowym, nowo zgłoszonym osobom, które zakupiły większą ilość biletów. Na poparcie swojego żądania przedstawiły dowód dokonania zapłaty, wobec czego przysługuje im roszczenie o zwrot ceny nabycia wszystkich biletów. Na marginesie jedynie zauważyć należy, iż większość z tych osób złożyła oświadczenia, że bilety te zostały zakupione dla rodziny lub znajomych.
Trzecim zarzutem dotknięte zostały osoby: (…). W ocenie pozwanego, osobom tym, jako nabywcom biletów na (…) 2015r. pozwany zaoferował preferencyjne warunki, na jakich mogli nabywać bilety. Obejmowały one i możliwość nabycia biletów w pierwszym terminie sprzedaży (do 25 października 2015 roku, co m.in. gwarantowało pełną dostępność miejsc) i po specjalnej cenie – w pakiecie w ramach którego nabywcy biletów na (…) w 2015 roku oprócz biletów na (…) w 2016 roku uzyskiwali (i to nieodpłatnie) również program zawodów (o wartości: 20 zł) i – co istotne – wejściówkę na dodatkową imprezę sportową organizowaną przez (…) w dniu 15 maja 2016 roku, tj. na (…) (o wartości: 30 zł). Wartość tych nieodpłatnych świadczeń dodatkowych dla uczestników (…) 2015 wynosiła więc łącznie 50 zł. W rezultacie, w związku ze skorzystaniem z tego rodzaju dodatkowych, nieodpłatnych świadczeń realizowanych przez (…) przez część osób, które chciałyby zostać członkami grupy po ogłoszeniu przez Sąd o wszczęciu postępowania grupowego, nie mamy do czynienia z sytuacją, w której w ramach niniejszego postępowania byłby dochodzone roszczenia jednego rodzaju, oparte na tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej, o których mowa w art. 1 ust. 1 u.d.p.g.
Powyższy zarzut jest niezasadny. Jak trafnie wskazała strona powodowa, dodatkowe świadczenia, przyznane w ramach oferty specjalnej miały charakter nieodpłatny, a ich równowartość nie jest przedmiotem żądania wskazanych powyżej osób. Roszczenie dochodzone przez kwestionowanych członków grupy, tak samo, jak roszczenie całego pozwu dotyczy tylko i wyłącznie ceny biletu wstępu na imprezę (…) (…) (…) (…). Dodatkowe świadczenia przyznane wskazany członkom grupy nieodpłatnie – nie były objęte celem biletu. Cena biletu zaś obejmowała uczestnictwo w imprezie, w ramach której nabywcy mieli zagwarantowane: 20 wyścigów głównych, 2 wyścigi w formie półfinałów oraz ostatni wyścig nr 23 – wyścig finałowy. Z powyższego pozwana się nie wywiązała, a co stanowi żądanie powoda i poszczególnych członków grup. Trudno zatem uznać, iż roszczenia osób, które nabyły bilet (wprawdzie w specjalnej ofercie, dostając dodatkowo nieodpłatnie inne świadczenia, które nie są przedmiotem ich żądań), nie mogą zostać uznane za roszczenia o tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej. Zarzut ten jako niezasadny, nie mógł się ostać.
Wreszcie odnosząc się do czwartej grupy zarzutów, w której pozwany podnosi, że osoby przystępujące do grupy wraz oświadczeniami o przystąpieniu do grupy nie przedstawiły jakikolwiek dowodów (np. potwierdzeń przelewów), które potwierdzałby, że faktycznie one, a nie osoby trzecie dokonały zapłaty za określony bilet należy zaliczyć następujące osoby: (…). Zdaniem Sądu również i ten zarzut nie znajduje uzasadnionych podstaw prawnych. Okoliczności, że cześć osób złożyła potwierdzenia przelewów wykonane przez inne osoby nie ma znaczenia dla roszczenia członka grupy. Przy czym zauważyć należy, że w przypadku osób: (…) powód złożył oświadczenia osób, które wykonywały przelewy (k. 1229, 1239-1240, 873-876, 1236), ze wskazaniem, że wykonywały je na rzecz osób, które występują w przedmiotowym postępowaniu. Należy również zauważyć, że przypadku osoby (…), (co do którego jest zarzut, że potwierdzenie przelewu wykonała inna osoba) zostało wydane już prawomocne rozstrzygnięcie, co do jego udziału w postępowaniu grupowym (vide postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 16 czerwca 2016r., k. 789 i nast.). Aktualne zatem pozostają rozważania Sądu w zakresie związania Sądu Okręgowego powyższym rozstrzygnięciem, a tym samym brak jest podstaw do nie uwzględnienia pozostałych członków pozwu, co do których pozwany wygłasza tożsame zarzuty.
Odnośnie osób: (…) powód przy piśmie z dnia 14 lipca 2017r. załączył dowody potwierdzające uiszczenie ceny biletów (k. 1232, 1235, 1236).
Z kolei co do pozostałych osób objętych zarzutem nr 4 tj. : (…), wskazać należy, że przedstawiły one bilet wstępu mający charakter odpłatny. Argumenty przedstawione przez pozwanego w stosunku do tych osób, że nie przedstawiły dowodu zapłaty za bilety, zdaniem Sądu stanowić będą podstawę merytorycznego rozpoznania sprawy. W żadnym wręcz wypadku nie dyskwalifikują tych osób na tym etapie postępowania i nie mają wypływu na możliwość przystąpienia ze swoimi roszczeniami do pozwu zbiorowego.
Mając to wszystko na uwadze, Sąd uznał, że roszczenia wszystkich członków grupy w niniejszej sprawie spełniają wszystkie przesłanki wymagane do rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym.
Stąd też Sąd, na podstawie art. 10 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 u.d.p.g., orzekł jak w sentencji postanowienia – potwierdzając, że sprawa jest rozpoznawana w postępowaniu grupowym, przy czym grupy mają skład wskazany w sentencji postanowienia.