Sąd Okręgowy w Gdańsku IX Wydział Gospodarczy w składzie :
Przewodniczący: SSO Mariusz Wicki
Sędziowie: SSO Marek Miastkowski, SSR (del.) Anita Różalska (spr.)
po rozpoznaniu w dniu 19 września 2014 r. w Gdańsku na rozprawie w sprawie z powództwa w postępowaniu grupowym wytoczonego przez reprezentanta grupy (…) przeciwko (…) o zapłatę
postanawia:
Powód w pozwie wniesionym w postępowaniu grupowym skierowanym przeciwko (…) i (…) domagał się zasądzenia od pozwanych na rzecz członków grupy, podzielonych na 137 podgrup, łącznie kwoty 41.663.725,84 zł wraz z odsetkami ustawowymi i kosztami procesu. W związku z przyłączeniem się do grupy kolejnych członków i powstaniem dalszych podgrup, pismem z dnia 13 listopada 2012 r. rozszerzono powództwo do kwoty 71.963.294,28 zł, przy podziale grupy na 183 podgrupy, a pismem z dnia 4 grudnia 2013 r. do kwoty 76.247.849,72 zł, przy podziale grupy na 187 podgrup.
Powód wskazał, że pozew podlega rozpoznaniu w postępowaniu grupowym, gdyż zostały spełnione wszystkie przesłanki wymagane przepisami ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym. Twierdził, że w niniejszej sprawie został spełniony wymóg liczebności grupy, jednorodzajowości roszczeń, podobieństwa podstawy faktycznej, zaliczenia sprawy do kategorii spraw objętych postępowaniem grupowym. Według powoda jednorodzajowość roszczeń winna być rozumiana jako jednorodzajowość będących przedmiotem sporu stosunków prawnych i przejawia się w tym, że wszystkie roszczenia, które przysługują wszystkim członkom grupy, są roszczeniami pieniężnymi opartymi na fakcie przekazania (…) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością środków pieniężnych w celu wykonania postanowień umowy na obrót i przechowywanie (…) i niedokonania ich zwrotu, jak również na fakcie niezgłoszenia przez członków zarządu tej spółki wniosku o ogłoszenie jej upadłości. Istnienie takiej samej podstawy faktycznej roszczeń członków grupy powód uzasadniał tym, że wszystkie roszczenia wynikają z umów zawieranych ze spółką (…), których przedmiotem był obrót i przechowywanie metali szlachetnych, jak również tym, że pozwani członkowie zarządu nie wystąpili we właściwym czasie z wnioskiem o ogłoszenie jej upadłości, bowiem wniosek ten został złożony przez wierzycieli, co zdaniem powoda doprowadziło do sytuacji, w której egzekucja roszczeń wobec (…) sp. z o.o. będzie niewątpliwie bezskuteczna. Powód dalej podniósł, że ustawa wymaga przystąpienia do sprawy co najmniej 10 osób, a w niniejszej sprawie do grupy przystąpiło ponad 900 osób, przy czym wszyscy członkowie grupy są konsumentami w rozumieniu ustawy kodeks cywilny, a zatem niniejsza sprawa mieści się w pojęciu sprawy o ochronę konsumentów i sprawy z tytułu czynów niedozwolonych. Powód przyjął, że ujednolicanie roszczeń pieniężnych członków grupy będzie następowało według zasady podobieństwa wysokości roszczeń, przy czym osoby, których roszczenia mają zbliżoną wartość, będą tworzyły odpowiednie podgrupy. Argumentował, że zarówno (…), jak i (…) byli członkami zarządu (…) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w okresie, w którym powstały i stały się wymagalne roszczenia członków grupy, jak również w okresie, w którym powinien zostać złożony wniosek o ogłoszenie upadłości.
Jako kolejną podstawę odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanych powód wskazał art. 415 k.c., podając, że w toku postępowania przygotowawczego postawiono (…) szereg zarzutów, co zdaniem powoda, z dużym prawdopodobieństwem pozwala przypuszczać, że jego czyny nosiły znamiona czynów bezprawnych i zawinionych.
W piśmie procesowym z dnia 7 stycznia 2014 r. powód podtrzymał żądanie pozwu i wskazał, że żądanie pozwu znajduje podstawę prawną także w art. 21 ust. 3 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze oraz art. 422 k.c. Argumentował, że szkoda członków grupy, reprezentowanej przez powoda, jest wynikiem nie tylko braku złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości we właściwym terminie, ale także szeregu konsekwentnych i zamierzonych działań pozwanych, za pomocą których nakłonili członków grupy do zawarcia umowy na obrót i przechowywanie metali szlachetnych i przekazania na rzecz reprezentowanej spółki kwot pieniężnych. Zdaniem powoda, członkowie grupy na skutek działań spółki i samych pozwanych zostali przekonani o istnieniu pełnej gwarancji bezpieczeństwa środków powierzonych spółce – analogicznie do depozytów bankowych. W ocenie powoda, szkoda członków grupy jest wynikiem nieprawdziwych oświadczeń i zapewnień pozwanych reprezentujących (…) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością oraz szeregu umyślnych działań skutkujących uniemożliwieniem spełnienia zobowiązań. Odpowiedzialności pozwanych powód upatrywał także w przepisie art. 422 k.c., wskazując, że pozwani, jako członkowie zarządu, są odpowiedzialni za wszystkie czyny niedozwolone popełnione na szkodę członków grupy, także bezpośrednio popełnione przez inne osoby, z którymi pozwani współdziałali lub skorzystali z wyrządzonej przez nich szkody.
W odpowiedzi na pozew pozwany (…) wniósł o oddalenie powództwa, kwestionując także dopuszczalność postępowania grupowego w niniejszej sprawie i wnosząc o odrzucenie pozwu. Pozwany podniósł, że w niniejszej sprawie nie została spełniona przesłanka jednorodzajowości roszczeń, bowiem członkowie grupy zawierali z (…) sp. z o.o. różnorodne umowy, a różnice dotyczyły rodzaju towaru, warunków depozytu towarowego – a treść regulaminów i ogólnych warunków umowy zmieniały się na przestrzeni czasu i były różne dla różnych klientów.
Pozwana także wniosła o oddalenie powództwa w całości, a nadto zarzuciła, że brak jest podstaw do rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym. Wskazała, że od dnia 10 lipca 2012 r. nie była już członkiem zarządu (…) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, od tego czasu nie miała wpływu na prowadzenie spraw spółki i nie może ponosić odpowiedzialności za działania spółki. Zarzuciła, że wobec zawierania umów z (…) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością przez członków grupy w różnym czasie brak jest jednakowego dla wszystkich członków grupy zespołu okoliczności faktycznych uzasadniających dochodzenie roszczeń w postępowaniu grupowym.
Powód w piśmie z dnia 5 września 2014 r. i na rozprawie w dniu 19 września 2014 r. podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko.
Na rozprawie w dniu 19 września 2014 r. Sąd oddalił wniosek pozwanego zawarty w pkt 1 odpowiedzi na pozew jako bezzasadny. Sąd oddalił także wniosek tego pozwanego o zobowiązanie Syndyka masy upadłości (…) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. do wydania wszystkich umów, wraz z załącznikami obowiązującymi w spółce na przestrzeni lat 2009-2012, uznając, że jest on zbędny na obecnym etapie postępowania wobec załączenia przez powoda do oświadczeń członków grupy dokumentów pozwalających na ocenę dopuszczalności rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym.
Sąd zważył, co następuje:
Postępowanie grupowe reguluje ustawa z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (Dz. U. z 2010 r., nr 7, poz. 44). Definicję tego postępowania zawiera przepis art. 1 ust. 1 wspomnianej ustawy, który stanowi, że postępowanie grupowe to postępowanie cywilne w sprawach, w których są dochodzone roszczenia jednego rodzaju, co najmniej 10 osób, oparte na tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej.
Zakres przedmiotowy ustawy określa art. 1 ust. 2, zgodnie z którym ustawa ma zastosowanie w sprawach o roszczenia o ochronę konsumentów, z tytułu odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny oraz z tytułu czynów niedozwolonych, z wyjątkiem roszczeń o ochronę dóbr osobistych.
Jak wynika natomiast z art. 2 ust. 1 i 2 ustawy, warunkiem dopuszczalności postępowania grupowego w sprawach o roszczenia pieniężne jest także to, by wysokość roszczenia każdego członka grupy została ujednolicona przy uwzględnieniu wspólnych okoliczności sprawy, przy czym ujednolicenie wysokości roszczeń może nastąpić w podgrupach, liczących co najmniej 2 osoby.
Rozstrzygnięcie w przedmiocie dopuszczalności postępowania grupowego jest pierwszym etapem postępowania i stanowi formę swoistego przedsądu, nie związanego z merytoryczną oceną zasadności dochodzonych w pozwie roszczeń. Jak wynika z art. 10 ust. 1 ustawy, sąd rozstrzyga na rozprawie o dopuszczalności postępowania grupowego i odrzuca pozew, jeżeli sprawa nie podlega rozpoznaniu w postępowaniu grupowym. W przeciwnym razie sąd wydaje postanowienie o rozpoznaniu sprawy w postępowaniu grupowym.
W ocenie Sądu niniejsza sprawa nie podlega rozpoznaniu w postępowaniu grupowym.
Dokonując oceny roszczeń zgłoszonych w pozwie z punktu widzenia zakresu przedmiotowego ustawy wskazać należy, że wbrew twierdzeniom powoda, niniejsza sprawa nie należy do kategorii spraw o ochronę roszczeń konsumentów. Ustawa o postępowaniu grupowym nie zawiera definicji sprawy o ochronę konsumentów, ani definicji konsumenta. Odwołując się zatem do art. 221 k.c. wskazać należy, że za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Wprawdzie z treści pozwu wynika, że osoby, które przystąpiły do grupy nie zawarły umów na przechowywanie i obrót w ramach prowadzonej działalności gospodarczej lub zawodowej, ale należy mieć na uwadze, że stroną pozwaną w niniejszej sprawie nie jest (…) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G., będąca przedsiębiorcą, z którą członkowie grupy jako konsumenci zawarli umowy, ale członkowie jej zarządu. Roszczenia członków grupy w stosunku do (…) i (…) nie mają źródła w umowach, a samoistnym źródłem zobowiązania pozwanych jest fakt wyrządzenia ich działaniem bądź zaniechaniem szkody członkom grupy. W konsekwencji, skoro pozew nie jest skierowany przeciwko drugiej stronie czynności prawnej będącej przedsiębiorcą, w ocenie Sądu niniejsza sprawa nie może być uznana za sprawę o ochronę roszczeń konsumentów.
W pozwie wskazano kilka podstaw prawnych dochodzonych roszczeń. Są to nie tylko przepisy art. 415 i 422 księgi trzeciej tytułu VI kodeksu cywilnego, które niewątpliwie regulują odpowiedzialność z tytułu czynów niedozwolonych, o jakich mowa w art. 1 ust. 2 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym, ale także przepisy regulujące odpowiedzialność członków zarządu znajdujące się poza kodeksem cywilnym – przepisy art. 299 kodeksu spółek handlowych i art. 21 ust. 3 ustawy postępowanie upadłościowe i naprawcze.
Wprawdzie usytuowanie przepisu w konkretnym akcie prawnym nie przesądza automatycznie jego charakteru prawnego, ale należy jednak zwrócić uwagę, że charakter prawny roszczeń wierzycieli spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przeciwko członkom jej zarządu z art. 299 k.s.h. budzi kontrowersje w doktrynie i judykaturze. Według nurtu przeważającego w orzecznictwie Sądu Najwyższego, potwierdzonego uchwałą składu 7 sędziów z dnia 7 listopada 2008 r. w sprawie III CZP 72/08, zgodnie z którą do roszczeń wierzycieli spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przeciwko członkom jej zarządu (art. 299 k.s.h.) mają zastosowanie przepisy o przedawnieniu roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym, roszczenia te mają charakter deliktowy. W niektórych jednak orzeczeniach Sądu Najwyższego i przez część przedstawicieli doktryny, odpowiedzialność członków zarządu jest ujmowana jako ustawowa odpowiedzialność gwarancyjna za cudzy dług, co może rodzić pewne wątpliwości co do dopuszczalności dochodzenia roszczeń opartych na tej podstawie prawnej w postępowaniu grupowym, z uwagi na wyczerpujący katalog roszczeń objętych przedmiotowym zakresem ustawy w art. 1 ust. 2, którego nie należy interpretować rozszerzająco.
Gdyby jednak podzielić pogląd, że roszczenia członków grupy oparte na wszystkich wskazanych w pozwie podstawach prawnych mają charakter deliktowy i w konsekwencji są objęte przedmiotowym zakresem ustawy, to niniejsza sprawa i tak nie podlega rozpoznaniu w postępowaniu grupowym, ponieważ nie zostały spełnione wszystkie wymogi określone w art. 1 ust. 1 i art. 2 ust. 1 ustawy, które wystąpić muszą łącznie.
Jeśli chodzi o wymagania określone w art. 1 ust. 1 ustawy, o ile spełniony jest wymóg liczebności grupy (co najmniej 10 osób) i dochodzone roszczenia są jednego rodzaju (są to roszczenia pieniężne o zapłatę odszkodowania), to w ocenie Sądu roszczenia te nie są oparte na tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej.
Podkreślenia wymaga, że rolą reprezentanta grupy, składającego pozew w postępowaniu grupowym w niniejszej sprawie, było przekonujące uzasadnienie, że dochodzone pozwem roszczenia wszystkich członków grupy z czterech podstaw prawnych oparte są na tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej.
Argumentacja powoda, odnosząca się do istnienia tej samej lub takiej samej podstawy faktycznej, ograniczyła się w istocie wyłącznie do roszczeń z art. 299 k.s.h. i art. 415 k.c. Powód, wskazując w piśmie z dnia 7 stycznia 2014 r. kolejne dwie podstawy materialnoprawne zgłoszonych w pozwie roszczeń, nie uzasadnił twierdzenia, że okoliczności faktyczne, z których wywodzi te roszczenia, dla wszystkich członków grupy są te same lub takie same.
Stwierdzenie, czy roszczenia członków grupy wywodzone przez powoda z art. 422 k.c. oparte są na tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej jest na tym etapie postępowania utrudnione także i z tej przyczyny, że z treści pisma powoda z 7 stycznia 2014 r. nie wynika jednoznacznie, czy powód upatruje odpowiedzialności pozwanych jako podżegaczy czy pomocników, czy też osób, które świadomie skorzystały z wyrządzonej członkom grupy szkody.
Należy także podkreślić, że skoro każdy z członków grupy wyrządzoną mu przez pozwanych szkodę utożsamia z utratą wpłaconych na rzecz spółki, w wykonaniu zawartych z nią umów, środków i przewidywanych korzyści, to z tego punktu widzenia rodzaj umów i warunki, na jakich zostały one zawarte stają się istotną, różnicującą okolicznością stanu faktycznego. Członkowie grupy nie legitymują się tytułami egzekucyjnymi przeciwko spółce, co skutkuje tym, że Sąd na potrzeby ustalenia wysokości szkody wyrządzonej przez pozwanych członków zarządu dokonywałby ustalenia wysokości zobowiązania (…) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. wobec każdego członka grupy z osobna. Ustalenia te musiałyby mieć charakter indywidualny, gdyż każdorazowo Sąd musiałby badać, jaka jest wysokość szkody każdego członka grupy w świetle konkretnej umowy (a czasem kilku umów zawartych w różnym czasie i na podstawie różnych warunków).
Należy mieć na względzie, że umowy o obrót i przechowywanie metali szlachetnych były przez członków grupy zawierane na przestrzeni ponad dwóch lat – od początku 2010 r. do przełomu lipca i sierpnia 2012 r. Jak wynika z załączonych przez powoda do oświadczeń o przystąpieniu do grupy dyspozycji i potwierdzeń zawarcia depozytów towarowych, członkowie grupy zawierali umowy na obrót i przechowywanie zarówno (…), jak i (…), przy czym były to umowy zawarte na różne okresy i na podstawie różnych ogólnych warunków depozytu towarowego (np. <<…>>).
Roszczenia członków grupy stały się wymagalne w różnym czasie, część jeszcze przed ogłoszeniem upadłości (…) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Niektórzy z członków grupy odstąpili od zawartych umów, część nie posiada certyfikatów potwierdzających ich zawarcie. Wielu członków grupy zawarło po kilka umów w różnym okresie funkcjonowania (…) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. i na różnych warunkach, w tym także część umów po dniu 10 lipca 2012 r. (vide np. oświadczenia o przystąpieniu do grupy złożone przez (…) wraz z załączonymi dokumentami <<…>>), niektórzy członkowie grupy zawarli tylko jedną umowę i to po 10 lipca 2012 r. (vide np. oświadczenia o przystąpieniu do grupy złożone przez (…) wraz z załączonymi dokumentami <<…>>), co jest istotne z tej przyczyny, że pozwana zarzuciła, że złożyła rezygnację z funkcji członka zarządu (…) spółki z ograniczona odpowiedzialnością w dniu 10 lipca 2012 r. Gdyby powyższa okoliczność potwierdziła się, sytuacja członków grupy uległaby dalszemu zróżnicowaniu, bowiem w całej grupie, jak i w podgrupach, znajdują się osoby, które zawarły umowy (…) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością po tej dacie.
W ocenie Sądu data zawarcia umów przez poszczególnych członków grupy z (…) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w G. ma także istotne znaczenie z punktu widzenia roszczeń odszkodowawczych opartych na art. 415 k.c. i 422 k.c., gdyż odpowiedzialność pozwanych członkowie grupy wiążą nie tylko z zaniechaniem złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki, ale także z innymi nagannymi działaniami związanymi z zarządzaniem spółką, z nakłanianiem klientów spółki do zawarcia umów, a nawet przypisują im odpowiedzialność za czyny niedozwolone popełnione przez inne osoby, z którymi współdziałali, a także czerpaniem z tego tytułu korzyści.
Daty zawarcia umów są zróżnicowane i to nie tylko w ramach całej grupy, czy poszczególnych podgrup, ale także w odniesieniu do jej pojedynczych członków, którzy dochodzą naprawienia szkody odpowiadającej wysokości środków pieniężnych zainwestowanych w różnym okresie i na różnym etapie prowadzenia przez (…) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością działalności. Na przestrzeni ponad dwóch lat sytuacja finansowa spółki niewątpliwie ulegała zmianom, mogło dojść, jak twierdzi pozwana, także do zmian w składzie jej zarządu, a w takiej sytuacji za powstanie szkody odpowiedzialność nie zawsze ponosiliby oboje pozwani – działania czy zaniechania członków zarządu tej spółki mogące skutkować powstaniem szkody w majątku członków grupy czy podgrupy nie będą dla wszystkich członków grupy czy podgrupy jednakowe, różny może być także stopień zawinienia pozwanych.
W ocenie Sądu także okoliczności związane z samą bezskutecznością egzekucji roszczeń członków grupy wobec spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i zakresem szkody mogą okazać się różne dla członków grupy w zależności od tego, czy w ogóle dokonali zgłoszenia wierzytelności w postępowaniu upadłościowym spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. i czy wierzytelności te zostały na majątku spółki zabezpieczone przed ogłoszeniem jej upadłości. Powyższe okoliczności faktyczne nie były ani w pozwie, ani w kolejnych pismach przedmiotem analizy powoda, a zdaniem Sądu są one istotne także dla oceny, czy wysokość roszczenia każdego członka grupy została ujednolicona przy uwzględnieniu wspólnych okoliczności sprawy i będą wymagały w każdym przypadku indywidualnego badania.
Wspomniane okoliczności są istotne z uwagi na wymóg podobieństwa podstawy faktycznej roszczeń przewidziany w art. 1 ust. 1 ustawy, jak i treść art. 2 ust. 1, który przewiduje dopuszczalność postępowania grupowego w sprawach o roszczenia pieniężne jedynie wtedy, gdy wysokość roszczenia każdego członka grupy została ujednolicona przy uwzględnieniu wspólnych okoliczności sprawy.
Pozwem dochodzona jest aktualnie kwota 76.247.849,72 zł, przy czym grupa została podzielona na 187 podgrup. Jak wskazał powód, jedynym kryterium podziału na podgrupy jest zbliżona wysokość dochodzonego przez członków grupy roszczenia – podobna wysokość szkody – przy czym każdy z członków grupy dochodzi roszczenia w zbliżonej wysokości, w jakiej dochodziłby go w pozwie indywidualnym.
Ustawodawca dookreślił pojęcie „podgrupa” – obejmuje ona co najmniej 2 osoby, których roszczenia, z uwagi na zróżnicowane okoliczności dotyczące poszczególnych członków grupy, nie mogą zostać ujednolicone w ramach grupy. Podgrupę tworzy zespół osób, których roszczenia ze względu na występujące zróżnicowanie (uniemożliwiające ujednolicenie w grupie) są ujednolicane przez utworzenie odrębnego zespołu osób (nazywanego podgrupą).
Ujednolicenie roszczeń w ramach podgrupy polega wyłącznie na tym, że roszczenia członków zostały dostosowane do wysokości najniższego z nich, co wydaje się w niniejszej sprawie, wobec istnienia wielu okoliczności faktycznych różnicujących, niewystarczające. Powód poza zbliżoną wysokością szkody nie wskazał żadnych innych kryteriów standaryzacji roszczeń.
W konsekwencji dokonane przez powoda ujednolicenie roszczeń pieniężnych w podgrupach nie spełnia kryterium wspólnych okoliczności sprawy. Roszczenia pozwu zostały oparte na czterech podstawach prawnych, są to różne typy roszczeń odszkodowawczych, a dla każdej podstawy istotny jest pewien zespół okoliczności faktycznych. W rezultacie w odniesieniu do każdego roszczenia członka grupy Sąd zmuszony byłby dokonać odrębnych ustaleń dotyczących daty i okoliczności zawarcia umowy bądź umów, jeżeli zawarto więcej niż jedną umowę, sytuacji finansowej i wypłacalności (…) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w dacie zawarcia i obowiązywania umów, ustalić, jakie zdarzenie wywołane działaniem czy zaniechaniem pozwanych było źródłem każdej szkody i czy istnieje adekwatny związek przyczynowy między tym działaniem, a szkodą oraz wysokości doznanej szkody z uwzględnieniem rodzaju umowy i warunków, na jakich umowę zawarto oraz możliwości zaspokojenia roszczenia w postępowaniu upadłościowym (…) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G., co niewątpliwie jest sprzeczne z założeniami postępowania grupowego. Co więcej, w zależności od podstawy prawnej żądania pozwu, różny jest także rozkład ciężaru dowodu.
Nie można zgodzić się z powodem, że pewne rozbieżności dotyczące sytuacji faktycznej i prawnej członków grupy będą mogły zostać wyeliminowane w dalszym toku postępowania na skutek ewentualnych zarzutów zgłoszonych przez pozwanych co do członkostwa określonych osób w grupie czy podgrupie. Opisana różnorodność okoliczności faktycznych, mających wpływ także na sytuację prawną członków grupy czy podgrupy, nie dotyczy pojedynczych osób i nie ogranicza się wyłącznie do członków grupy wymienionych w treści uzasadnienia niniejszego postanowienia jedynie celem przykładu.
Podnoszona przez powoda okoliczność, jakoby w analogicznej sprawie prowadzonej przez Sąd Okręgowy w Warszawie pod sygn. akt XXV C 1710/12 prawomocnym postanowieniem z dnia 31 stycznia 2014 r. orzeczono o wszczęciu postępowania grupowego, nie mogła stanowić argumentu przemawiającego za dopuszczalnością postępowania grupowego w niniejszej sprawie. Sąd nie jest w żaden sposób związany wspomnianym rozstrzygnięciem Sądu Okręgowego w Warszawie, a nadto należy zauważyć, że do akt sprawy pełnomocnik powoda złożył kserokopię postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie bez uzasadnienia, co uniemożliwia stwierdzenie, jaka rzeczywiście była podstawa faktyczna i prawna żądania pozwu oraz motywy rozstrzygnięcia w tamtej sprawie. Z analizy treści kopii postanowienia wynika, że uzasadnienie najprawdopodobniej nie zostało sporządzone i orzeczenie nie było poddane kontroli instancyjnej (uprawomocniło się 8 lutego 2014 r.).
W świetle powyższych rozważań Sąd uznał, że niniejsza sprawa nie podlega rozpoznaniu w postępowaniu grupowym i na mocy art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym odrzucił pozew i obciążył powoda kosztami sądowymi kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu zgodnie z art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 k.p.c.