Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie:
Przewodniczący: SSA Beata Kozłowska
Sędziowie: SSA Robert Obrębski, SSO (del.) Beata Byszewska (spr.)
po rozpoznaniu w dniu 23 października 2014 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa M. W. – Reprezentanta Grupy – przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez: Prokuratora Rejonowego (…) w G., Prokuratora Rejonowego (…) w G., Prokuratora Rejonowego w K., Prokuratora Okręgowego w G., Prokuratora Apelacyjnego w G., Prokuratora Generalnego, Prezesa Sądu Rejonowego (…) w G., Prezesa Sądu Rejonowego w K., Prezesa Sądu Rejonowego w M., Prezesa Sądu Rejonowego w T., Prezesa Sądu Rejonowego w S., Prezesa Sądu Rejonowego w K., Ministra Sprawiedliwości, Naczelnika III Urzędu Skarbowego w G., Naczelnika I Urzędu Skarbowego w G., Naczelnika Pomorskiego Urzędu Skarbowego, Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w G., Ministra Finansów, Ministra Skarbu Państwa, Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, Komisję Nadzoru Finansowego i Generalnego Inspektora Informacji Finansowej o ustalenie na skutek zażalenia powoda na postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 5 czerwca 2014 r., sygn. akt XXIV C 269/14
postanawia:
Pozwem z 28 lutego 2014 r. M. W. – reprezentant grupy – wniósł o ustalenie odpowiedzialności Skarbu Państwa – działającego przez szereg wskazanych przez powoda jednostek organizacyjnych (stationes fisci). Powód wskazał, że działa w imieniu własnym, ale na rzecz wymienionych w pozwie członków grupy. Wniósł o rozpoznanie sprawy w postępowaniu grupowym, na podstawie ustawy z 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym.
W uzasadnieniu pozwu reprezentant grupy powołał się na następujące okoliczności faktyczne. Członkowie grupy zawierali z (…) umowy na przechowywanie i obrót metalami szlachetnymi. Umowy były zawierane w okresie od sierpnia 2011 roku do lipca 2012 r. Zawierając umowy członkowie grupy pozostawali w przekonaniu, że powierzali swe środki bankowi lub innemu podmiotowi posiadającemu gwarancje bezpieczeństwa. Nie mieli dostępu do informacji wskazanych wyżej jednostek organizacyjnych pozwanego, mogących zawierać publiczne ostrzeżenia o parabankowym i nielegalnym charakterze działalności (…). Podejmowali decyzje o ulokowaniu środków w produktach finansowych oferowanych przez spółkę (…) pod wpływem – uzasadnionego sposobem funkcjonowania tej spółki oraz faktycznym akceptowaniem przez wymienione w pozwie jednostki organizacyjne Skarbu Państwa – przekonania o legalnym charakterze działalności (…) i posiadaniu przez tę spółkę wszelkich wymaganych prawem zezwoleń i koncesji. Członkowie grupy utracili w całości środki pieniężne powierzone (…) sp. z o.o., na skutek niewywiązania się przez tę spółkę z zawartych z nimi umów.
W ocenie powoda odpowiedzialny za umożliwienie funkcjonowania i prowadzenia przez (…) sp. z o.o. działalności sprzecznej z prawem i doprowadzeniem do utraty powierzonych spółce (…) środków finansowych, jest Skarb Państwa, który wskutek bezprawnych działań i zaniechań oraz rażąco niewłaściwego wykonywania obowiązków przez instytucje publiczne oraz wskutek zaniechań przy wykonywaniu obowiązków w zakresie kontroli prowadzenia przez wzmiankowaną spółkę działalności kantorowej bez wymaganego prawem zezwolenia NBP, umożliwił spółce (…) prowadzenie nielegalnej działalności przez okres kilku lat na skalę ogólnopolską.
Pismem z 17 kwietnia 2014 r. pozwany Skarb Państwa – reprezentowany przez jednostki organizacyjne wymienione w pozwie – wniósł o odrzucenie pozwu i zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że powód nie wykazał, aby roszczenia pozwu – w przypadku każdego z członków grupy – były oparte na tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej. Nie zostały zatem spełnione przesłanki dopuszczalności postępowania grupowego w postaci identyczności podstawy faktycznej dochodzonego roszczenia.
Postanowieniem z dnia 5 czerwca 2014 r. Sąd Okręgowy w Warszawie odrzucił pozew. Zgodnie z przepisami ustawy z 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (Dz. U. z 2010 r. Nr 7, poz. 44) – dalej zwanej ustawą – po wpłynięciu pozwu wniesionego przez reprezentanta grupy sąd w pierwszej kolejności bada czy dopuszczalne jest rozpoznanie sprawy w trybie wymienionej ustawy. Sąd dokonał analizy przesłanek warunkujących dopuszczalność rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym. Sąd I instancji nie miał wątpliwości, iż spełniona jest przesłanka minimalnej liczebności grupy. Również przedmiot powództwa – czyn niedozwolony – należy do kategorii roszczeń dopuszczonych do postępowania grupowego, a roszczenia członków grupy są jednego rodzaju. Wątpliwość Sądu wzbudziło jednak spełnienie przesłanki oparcia powództwa na tych samych lub takich samych okolicznościach faktycznych.
W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy wskazał, że w jego ocenie, choćby z tego względu, że w uzasadnieniu pozwu reprezentant grupy powołał się na zawarcie przez każdego z jej członków własnej – czyli nie tej samej co inni – umowy ze spółką (…) nie można mówić o tej samej podstawie faktycznej.
Rozważenia wymagało zatem, czy w sprawie zostały sformułowane roszczenia oparte na takiej samej podstawie faktycznej. Podstawa faktyczna powództwa w postępowaniu grupowym, to zespół twierdzeń wskazanych przez reprezentanta grupy w uzasadnieniu pozwu, z których wywodzone jest roszczenie każdego z jej członków wyrażone w tymże pozwie. W przypadku odpowiedzialności z tytułu czynu niedozwolonego jednakowość podstawy faktycznej będzie zachowana, gdy wobec wszystkich członków grupy zachodzić będą wszystkie okoliczności faktyczne składające się na podstawę odpowiedzialności pozwanego. Wspólne wszystkim członkom grupy muszą być zatem: zdarzenia wywołujące szkodę, związek przyczynowy pomiędzy tymi zdarzeniami i szkodą oraz sama szkoda.
Odnośnie roszczeń deliktowych za oparte na jednakowej podstawie faktycznej mogą być uznane roszczenia wynikające z tego samego rodzaju zdarzenia (czynu niedozwolonego).
Roszczenia wynikały z tego samego rodzaju umów zawartych przez członków grupy z (…), a mianowicie z umów na obrót i przechowywanie metali szlachetnych oraz że źródłem szkody – wedle twierdzeń pozwu – były dla wszystkich członków grupy niektóre ze zdarzeń wynikające z działań lub zaniechań pozwanego Skarbu Państwa przy wykonywaniu władzy publicznej skutkujące umożliwieniem prowadzenia działalności przez spółkę (…).
Wątpliwości Sądu – odnośnie spełniania wymogu jednakowości podstawy faktycznej – wzbudziło natomiast czy ciąg działań i zaniechań pozwanego, które – jak chciała strona powodowa – wywołały szkodę, stanowił dla wszystkich członków grupy podstawę oceny, że spółka (…) jest podmiotem wiarygodnym, działającym legalnie, posiada wymagane zezwolenia, koncesje i ma gwarancje analogiczne jak dla depozytów bankowych.
Powód wskazał, że każdy z członków grupy zawarł umowę z (…) w uzasadnionym przekonaniu, że (…) jest po prostu bankiem lub nową firmą maklerską. Członkowie grupy działali pod wrażeniem, że spółka funkcjonuje legalnie, korzysta z najlepszych doradców inwestycyjnych, jest wiarygodna finansowo, nie pojawiały się żadne informacje mogące wzbudzić wątpliwości w tym zakresie.
W ocenie Sądu Okręgowego tak opisywane okoliczności faktyczne dotyczą sfery motywacyjnej członków grupy. W uzasadnieniu pozwu nie wyjaśniono jednak, z jakiego powodu i w jaki sposób można byłoby uznać, że wymienione wyżej okoliczności były wspólne dla wszystkich członków grupy. Dla oceny, w jakim stanie świadomości ekonomicznej i prawnej dany kontrahent znajdował się w chwili zawierania konkretnej umowy z (…) ważne były jego indywidualne cechy, takie jak: wykształcenie, zawód, doświadczenie życiowe i tym podobne okoliczności. Nie dało się zatem uznać, że ten element podstawy faktycznej żądania pozwu był jednakowy dla wszystkich członków grupy. Kwestia motywacji, posiadanej wiedzy i działania w dobrej wierze jest bowiem z natury rzeczy specyficzna i indywidualna dla każdego uczestnika obrotu.
Słusznie podniósł pozwany, że zagadnienie istnienia związku przyczynowego pomiędzy konkretnymi działaniami i zaniechaniami jednostek organizacyjnych Skarbu Państwa a powstaniem szkody indywidualnego klienta (…) należy niewątpliwie do sfery okoliczności faktycznych leżących u podstaw powództwa. Nie jest zatem możliwe rozpoznanie w postępowaniu grupowym sprawy, w której zagadnienie to kształtuje się odmiennie dla różnych członków grupy. Odnosząc powyższe do okoliczności przytoczonych przez reprezentanta grupy na poparcie pozwu należało zauważyć, że w uzasadnieniu pozwu nie wskazano, aby taki wspólny dla wszystkich członków grupy związek istniał.
Wniosek o ewidentnym zróżnicowaniu okoliczności faktycznych leżących u podstaw powództwa nasuwa się również, gdy fakty tam opisane zostaną uszeregowane chronologicznie. Członkowie grupy, na rzecz których działa M. W., zawierali umowy z (…) w okresie od 22 sierpnia 2011 r. do 17 lipca 2012 r. Uzasadnienie pozwu skonstruowano przy założeniu, że sytuacja wszystkich klientów była jednakowa. Wniosek taki nie wytrzymuje jednak krytyki na płaszczyźnie pozostawania przez członków grupy w przekonaniu, że powierzali swe środki solidnemu przedsiębiorcy, działającemu jak bank lub inny podmiot posiadający gwarancje bezpieczeństwa. W pozwie wskazano bowiem, że wszystkie osoby lokujące swe środki w produkty (…) działały w podobnym przekonaniu o wiarygodności tej spółki. Jednocześnie sam powód stwierdza, że przed sierpniem 2012 r., kiedy to media ogólnopolskie zaczęły informować o kulisach jej działalności, publikacje ostrzegające przed faktycznym charakterem działalności spółki (…) pojawiały się w mediach lokalnych i niszowych portalach internetowych. Inaczej zatem należałoby ocenić sferę motywacyjną klientów (…) i ich przekonanie o wiarygodności i działaniu zgodnie z prawem, czy posiadaniu gwarancji podobnych do bankowych, w zależności od tego kiedy dana osoba zawarła umowę i czy w tym czasie zapoznała się z publikacjami mediów na temat (…), a pomimo to związała się z tą spółką umową, a inaczej osoby, która istotnie nic nie wiedziała na temat charakteru działalności (…).
Biorąc zaś pod uwagą kilkunastotysięczną liczbę osób mogących zgłosić wniosek o przystąpienie do grupy, nie sposób uznać, z uwagi na fakt, że osoby te zawierały ze spółką (…) umowy na przechowywanie i obrót metalami szlachetnymi na przestrzeni kilku lat, aby zaniechania wszystkich z wymienionych statio fisci Skarbu Państwa miały wpływ na proces decyzyjny klientów (…) sp. z o.o., bowiem o części z tych zaniechań można byłoby mówić już po zawarciu przez część klientów przedmiotowych umów.
Reasumując Sąd ocenił, że okoliczności faktyczne przytoczone na poparcie powództwa nie mogły być ocenione jako stwarzające taką samą dla wszystkich członków grupy podstawę faktyczną roszczeń dochodzonych pozwem. W tej sytuacji powództwo zgłoszone przez reprezentanta grupy należało uznać za niedopuszczalne, co skutkowało koniecznością jego odrzucenia.
Postanowienie zaskarżył powód, wnosząc o jego uchylenie i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Powód zarzucił naruszenie art. 1 ust. 1 ustawy poprzez dokonanie błędnej wykładni przesłanki „tej samej lub takiej samej podstawy faktycznej” roszczenia, art. 1 i art. 10 ustawy poprzez ich błędną wykładnię, wyrażającą się w przyjęciu, że pozew wniesiony w postępowaniu grupowym powinien zawierać uzasadnienie faktyczne dotyczące podmiotów (tu: klientów spółki (…)), którzy dopiero w przyszłości mogliby przyłączyć się do postępowania oraz że pozew taki może zostać odrzucony ze względu na przyszły, hipotetyczny kształt grupy oraz naruszenie art. 233 § 1 k.p.c.
W odpowiedzi na zażalenie pozwany wniósł o oddalenie zażalenia i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przewidzianych.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Zażalenie jest niezasadne, choć nie można odmówić racji części argumentów powoda.
Zakres powództwa wyznacza powód i pozew zakreśla ramy dalej prowadzonego postępowania. Jednak zakres postępowania nie jest tożsamy z zakresem powództwa. W postępowaniu nie zawsze wykorzystuje się wszystkie elementy stanu faktycznego wskazanego przez powoda, zachodzi też konieczność ustalenia faktów niewskazanych ze względu na konstrukcję roszczenia. Ten zakres postępowania w przyszłości wyznacza zakres osądzenia sprawy. Badając dopuszczalność postępowania grupowego, sąd musi ocenić przede wszystkim, jakie roszczenie wnosi powód i jakie okoliczności powinien przy tym roszczeniu wykazać. W następnej kolejności dopiero można ocenić, czy te okoliczności przejdą test z art. 1 ustawy.
Powód wskazuje, że dochodzi roszczenia z art. 417 k.c. i 4171 k.c. W doktrynie pewne spory budzi charakter odpowiedzialności odszkodowawczej na podstawie powyższych przepisów, jednak zdecydowana większość prezentuje pogląd, iż odpowiedzialność Skarb Państwa jest tu oparta o zasadę bezprawności. Nie jest konieczne przypisanie winy sprawcy, wystarcza, że zachowanie, które spowodowało szkodę jest bezprawne (por. M. Kaliński, Szkoda na mieniu i jej naprawienie, Rozdział 1.IX.3.1.). Powód w pozwie nadaje największą rangę niewłaściwym zachowaniom organów państwa, które nie podejmowały działań, lub podejmowały działania nieadekwatne lub nieodpowiednie – a więc podnosi przeze wszystkim odpowiedzialność na podstawie art. 417 k.c.
Jeżeli przez pojęcie przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej rozumieć określone w hipotezie normy prawnej zdarzenia, których zaistnienie powoduje powstanie zobowiązaniowego stosunku odszkodowawczego, to takimi przesłankami według art. 417 § 1 k.c. jawią się: 1) niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej, 2) szkoda, 3) związek przyczynowy między bezprawnym działaniem lub zaniechaniem przy wykonywaniu władzy publicznej a zaistniałą szkodą (por. Gniewek/Kremis, Komentarz do Kodeksu cywilnego, 2014 r., art. 417 k.c., SIP Legalis).
W art. 417 § 1 k.c. ustawodawca posłużył się sformułowaniem „szkoda”, nie definiując tego pojęcia dla potrzeb przyjętej regulacji i nie wprowadzając ograniczeń co do zakresu odszkodowania. Takie rozwiązanie legislacyjne pozwala przy wykładni art. 417 § 1 k.c. posługiwać się szerokim pojęciem szkody, obejmującym nie tylko wszelki uszczerbek majątkowy wynikły z bezprawnego działania lub zaniechania przy wykonywaniu władzy publicznej, lecz także krzywdę pozostającą w normalnym związku przyczynowym z takim zdarzeniem. Nie ma bowiem dostatecznych podstaw prawnych, by niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie władzy publicznej wiązać wyłącznie z majątkową postacią szkody.
W tym miejscu należy wrócić do zakresu powództwa sformułowanego przez powoda, w którym żąda on ustalenia odpowiedzialności Skarbu Państwa za szkodę majątkową, którą była utrata środków finansowych powierzonych spółce (…). W tym zakresie należy w konsekwencji oceniać przesłanki roszczenia na podstawie art. 417 k.c.
Mówiąc o szkodzie, mamy do czynienia z trzema elementami: zdarzeniem, naruszeniem (pomiędzy tymi badamy czy zachodzi związek adekwatny) i szkodę w znaczeniu uszczerbku. Samo powództwo jest powództwem o ustalenie zasady, bez zasądzenia odszkodowania, a więc nie badamy okoliczności mających wpływ na ustalenie wysokości odszkodowania. Sąd Apelacyjny zwraca uwagę, że szereg okoliczności indywidualnych ma wpływ na wysokość odszkodowania, tak ze względu na podatność na szkodę, jak ze względu na ewentualne przyczynienie się poszkodowanego.
Zdarzenie naruszające – delikt władzy publicznej – bez wątpienia jest wspólne dla wszystkich członków grupy. Również naruszenie – utrata środków pieniężnych – jest podstawą żądania wspólną co do zasady dla wszystkich członków grupy, którzy zawarli podobne umowy. Dlatego w ocenie Sądu Apelacyjnego w zakresie szkody również spełniony jest warunek oparcia na takich samych okolicznościach faktycznych.
Podzielić należy jednak pogląd Sądu Okręgowego, że zachodzą poważne różnice w ostatniej z przesłanek odpowiedzialności – to jest adekwatnym związku przyczynowo-skutkowym pomiędzy zdarzeniem wyrządzającym szkodę a naruszeniem praw członków postępowania grupowego. Niezależnie od ich sformułowania do podważania tej właśnie oceny Sądu Okręgowego zmierzają też zarzuty zażalenia.
Niewątpliwie rację ma powód, kwestionując zasadność badania przez Sąd Okręgowy przesłanek dopuszczalności postępowania grupowego w odniesieniu do osób, które mogłyby hipotetycznie przystąpić do grupy. W polskim systemie prawnym uczestnictwo w grupie jest dobrowolne. Ewentualne wstąpienie do grupy po dopuszczeniu pozwu do rozpoznania w postępowaniu grupowym daje pozwanemu prawo do złożenia zarzutów co do członkostwa w grupie. Podstawą takiego zarzutu może być również brak takiej samej podstawy faktycznej roszczenia przystępującego. Dlatego na tym etapie postępowania nie ma podstaw ani konieczności badania podnoszonych okoliczności faktycznych w kontekście ewentualnych przyszłych członków grupy.
Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., należy wskazać, że powód upatruje go w bezpodstawnym przyjęciu, że członkowie grupy mogli powierzać spółce (…) środki pieniężne podejmując ryzyko ich całkowitej utraty i członkowie grupy posiadali pełną i wiarygodną wiedzę o oszukańczym i przestępczym charakterze działalności prowadzonej przez spółkę (…), a do uzyskania tej wiedzy wystarczające były doniesienia medialne publikowane na blogach internetowych oraz na stronie internetowej KNF i to w sytuacji, w której jednostki organizacyjne Skarbu Państwa konsekwentnie umarzały wszelkie postępowania wszczęte na skutek zawiadomień o przestępstwie, zezwalały spółce (…) na zmasowaną i nieskrępowaną akcję reklamową i konsekwentnie bagatelizowały te doniesienia. Według powoda w okresie w którym członkowie grupy zawierali umowy ze spółką (…), działali oni w całkowitej niewiedzy o rzeczywistym charakterze prowadzonej przez tę spółkę działalności, a niewiedza ta oraz sam fakt nieskrępowanego funkcjonowania tej spółki, były skutkiem działań i zaniechań jednostek organizacyjnych Pozwanego Skarbu Państwa.
Zarzut taki jest o tyle nietrafny, że Sąd Okręgowy takiego poglądu nie wyraził, a jedynie wskazał, że pewne okoliczności – umieszczenie na liście ostrzeżeń publicznych przez KNF i informacje „niszowe” – wskazują na różnice we wpływie ewentualnych zaniechań władzy publicznej na indywidualne motywacje członków grupy. Pogląd taki jest zasadny.
W opinii Sądu Apelacyjnego, o ile nie można mówić, że sytuacja członków grupy jest różna ze względu na długi odstęp czasu pomiędzy datami zawarcia umów przez poszczególnych członków grupy, to jednak sam upływ czasu miał znaczenie. W tym kontekście należy ująć te fragmenty uzasadnienia postanowienia, w których Sąd Okręgowy wskazuje na różnice w świadomości członków grupy, które mogły mieć miejsce w wyniku pojawienia się negatywnych informacji o spółce (…) w mediach ogólnopolskich.
Sąd Apelacyjny wskazuje, że podziela pogląd Sądu I instancji dotyczący wpływu własnych doświadczeń i wykształcenia na decyzje w sprawie powierzenia oszczędności spółce (…) oraz wpływu na ewentualną świadomość bezprawnego charakteru działalności tej spółki. Należy go jednak uzupełnić o ocenę stosunku elementów indywidualnych i wspólnych dla członków grupy. Widoczna w niniejszym przypadku przewaga elementów indywidualnych dla członków grupy nad zagadnieniami wspólnymi uniemożliwia jednak rozstrzygnięcie sprawy roszczeń deliktowych w postępowaniu grupowym. Co więcej, nie można wykluczyć, że pewne elementy działań czy zaniechań władzy publicznej w odniesieniu do niektórych członków grupy w ogóle nie będą miały wpływu na ich świadomość i podejmowanie decyzji. Inne elementy powodować mogą z kolei, że stany faktyczne dla poszczególnych członków grupy będą podobne, nawet bardzo podobne, jednak nie będą oparte na takich samych faktach.
Ocena odpowiedzialności Skarbu Państwa wobec poszczególnych członków grupy musi mieć zindywidualizowany charakter. Powód zaniechał wskazania tak podstawowych informacji jak choćby wykształcenie czy wykonywany zawód poszczególnych osób, co miałoby wpływ na ocenę sfery motywacyjnej członków grupy, a więc a contrario art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy – nie wykazał okoliczności uzasadniających rozpoznanie sprawy w postępowaniu grupowym.
Wobec powyższego za niezasadny uznać należało zarzut niewłaściwej wykładni pojęcia takiej samej przesłanki, tym bardziej, że powód oparł swój pozew właśnie na twierdzeniu o wpływie działań i zaniechań władzy publicznej na brak wiedzy członków grupy o bezprawnym charakterze działania spółki (…) i tak sformułowany pozew jest przedmiotem badania.
Sąd Apelacyjny wskazuje również, że ciąg ewentualnych bezprawnych działań i zaniechań pozwanego, który w opinii powoda jest wspólny dla wszystkich członków grupy należy do kategorii zdarzenia wyrządzającego szkodę, w zakresie którego nie jest kwestionowany pogląd powoda o istnieniu takich samych okolicznościach faktycznych.
O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Zasądzona od powoda na rzecz pozwanego kwota 3.600,00 zł stanowi wynagrodzenie Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa zastępującej pozwany Skarb Państwa. Wysokość wynagrodzenia Sąd ustalił w oparciu o § 2, § 6 pkt 7 i § 13 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) w zw. z art. 99 k.p.c.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 385 k.p.c. w związku z art. 397 § 2 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji.