Dnia 21 marca 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Tadeusz Wiśniewski
w sprawie z powództwa Z. P. reprezentanta grupy złożonej z (…) przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Prezydenta Miasta C., Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego i Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w C. o ustalenie, na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 21 marca 2012 r., na skutek skargi kasacyjnej powódki od postanowienia Sądu Apelacyjnego z dnia 30 września 2011 r.
Zgodnie z art. 3989 § 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
W sprawie nie występuje żadna z przesłanek uzasadniających przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania. W szczególności nie występują powołane zagadnienia prawne ani nie zachodzi potrzeba wykładni art. 1 ust. 2 ustawy z 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym.
Uzasadnienie wniosku skarżącej opiera się przede wszystkim na potrzebie wyjaśnienia pojęcia „roszczenia o ochronę dóbr osobistych” w kontekście roszczeń dochodzonych przez członków grupy. Tymczasem pojęcie to jest już od wielu lat przedmiotem orzecznictwa Sądu Najwyższego i poglądów doktryny, nie budząc przy tym wątpliwości, że obejmuje ono, oprócz roszczeń o charakterze niemajątkowym, także roszczenia o charakterze majątkowym. Z tego względu propozycja odmiennej wykładni tego pojęcia na gruncie ustawy z 17 grudnia 2009 r. nie może być uznana za wymagającą kolejnej wypowiedzi Sądu Najwyższego.
Z tych względów należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania (art. 3989 § 1 k.p.c. a contrario).
Na podstawie art. 102 w zw. z art. z art. 391 § 1 i art. 39821 k.p.c. Sąd Najwyższy postanowił nie obciążać powódki kosztami postępowania na rzecz strony pozwanej.