Sąd Apelacyjny we Wrocławiu I Wydział Cywilny w składzie:
Przewodniczący: SSA Jan Gibiec
Sędziowie: SSA Jacek Gołaczyński (spr.); SSA Dariusz Kłodnicki
po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym we Wrocławiu sprawy z powództwa: E. S. działającej jako reprezentant grupy przeciwko: (…) Bank Polska S.A. we W. o zapłatę na skutek zażalenia pozwanego na postanowienie Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 5 października 2017 r., sygn. akt I C 704/14,
w przedmiocie ustalenia składu grupy w postępowaniu grupowym
postanawia:
oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 5 października 2017 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (dalej: „u.d.p.g.”) ustalił, że w skład grupy wchodzą następujące osoby:
[skład 15 podgrup].
Powyższe uzasadnił tym, że zgodnie z art. 12 u.d.p.g. w oświadczeniu o przystąpieniu do grupy uprawniony powinien określić swe żądanie oraz wskazać okoliczności uzasadniające żądanie, a także przynależność do grupy oraz przedstawić dowody. Wykaz osób, które przystąpiły do grupy, sporządza powód i przedstawia sądowi, dołączając oświadczenia o przystąpieniu do grupy. Sąd doręcza wykaz pozwanemu.
Powód przedstawił Sądowi I Instancji wykaz wszystkich osób, które przystąpiły do grupy, dołączając złożone przez nich oświadczenia. Zgodnie z art. 17 ust. 1. u.d.p.g. po upływie wyznaczonego przez sąd terminu, nie krótszego niż miesiąc od dnia doręczenia powodowi zarzutów co do członkostwa, sąd wydaje postanowienie co do składu grupy. Sąd może wydać postanowienie na posiedzeniu niejawnym. Strona pozwana podniosła zarzuty odnośnie członkostwa zgłoszonych przez powoda osób w grupie i poszczególnych podgrupach. Strona pozwana wskazywała zwłaszcza, że roszczenia dochodzone przez powoda i poszczególnych członków grupy są pozbawione wspólnej podstawy faktycznej. Wywodziła, że ze względów prawnych wykluczone jest, aby w sprawie istniała wspólna dla wszystkich podstawa faktyczna. Jej zdaniem jest ona całkowicie różna, gdyż okoliczności zawarcia każdej z umów mające zasadnicze znaczenie dla oceny prawnej, są odmienne. Zarzuciła, iż nie ma możliwości ujednolicenia roszczeń z uwagi na brak zaistnienia wspólnych okoliczności w odniesieniu do roszczeń dochodzonych w podgrupach. Strona pozwana zarzuciła także, że część oświadczeń o przystąpieniu do grupy została opatrzona datą przypadającą przed datą ukazania się ogłoszenia o wszczęciu postępowania grupowego, tj. przed 2 kwietnia 2015 r., zaś kilka oświadczeń nie zawiera daty. Odnosząc się już do uszeregowania poszczególnych osób w ramach podgrup podnosiła, że poszczególne podgrupy zostały błędnie ukształtowane i nie powinny zostać wyodrębnione z uwagi na powyżej przedstawione zarzuty, w szczególności zaś brak wspólnej podstawy faktycznej i możliwości ujednolicenia roszczeń w podgrupach wobec niezaistnienia tożsamych okoliczności w odniesieniu do zgłoszonych roszczeń.
W ocenie Sądu Okręgowego zarzuty strony pozwanej nie zasługiwały na uwzględnienie. Powódka bowiem przedstawiła prawidłowo sporządzony wykaz w formie tabeli ujednoliconych roszczeń pieniężnych osób wchodzących w skład grupy w ramach wyodrębnionych podgrup. Wykaz ten został podpisany przez pełnomocników powódki, co zostało uzupełnione w piśmie z 28 lipca 2017 r., datowanym na 27 lipca 2017 r., a zatem stanowi on oświadczenie woli.
W ocenie Sądu I Instancji roszczenie dochodzone w postępowaniu grupowym dotyczy roszczenia procesowego. Negowaną przez stronę pozwaną jednolitość roszczeń należy rozpatrywać przez pryzmat dochodzenia roszczeń jednorodzajowych w tym sensie, iż ustawa nakłada wymóg dochodzenia przez wszystkich powodów zasądzenia świadczenia, ustalenia bądź ukształtowania prawa lub stosunku prawnego. Inaczej rzecz ujmując członkowie grupy muszą zgłosić to samo żądanie, wspólne w danej grupie roszczeń procesowych. Dokonując wykładni pojęcia jednorodzajowości roszczeń na tle przepisów ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym, jak i pojęcia podstawy faktycznej oraz ujednolicenia roszczenia, których to pojęć ustawodawca nie zdefiniował, należy każdorazowo brać pod uwagę zasadnicze cele postępowania grupowego. Istotą postępowania grupowego jest skumulowanie roszczeń wielu osób w jednym postępowaniu. Taka kumulacja jest uzasadniona ze względu na ekonomikę postępowania oraz niecelowość prowadzenia wielu podobnych spraw. Roszczenia oparte na jednakowej podstawie faktycznej, to roszczenia, których podstawę stanowi taka sama podstawa faktyczna (przesłanka sensu stricto) lub roszczenia, których istotne okoliczności faktyczne są wspólne (przesłanka sensu largo). Przesłanka jednorodzajowości roszczeń odnosi się do roszczeń wynikających z jednego typu stosunku prawnego. Powyższe rozumienie jednorodzajowości roszczeń, nie jest związane z jednakową podstawą prawną. Jednakowość norm prawnych stanowiących podstawę roszczeń nie jest bowiem, w świetle art. 1 ust. 1 u.d.p.g., przesłanką dopuszczalności powództwa grupowego. Odmienność podstaw prawnych nie będzie stanowić przeszkody do wniesienia powództwa grupowego, ale należy pamiętać o konieczności spełnienia przesłanki jednakowej podstawy faktycznej. O jednorodzajowości roszczeń decyduje więc występujący między nimi związek o charakterze faktycznym. Przez podstawę faktyczną roszczeń dochodzonych w postępowaniu grupowym należy rozumieć zespół faktów, które uzasadniają żądanie powoda w postępowaniu grupowym. Roszczenia mogą być oparte na tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej. Powinny one wynikać z jednego zdarzenia, bądź zdarzeń podobnych do siebie. Ta sama podstawa faktyczna powództwa występuje, gdy ten sam zespół faktów staje się podstawą uprawień i wiąże strony postępowania. Z kolei z taką samą podstawą faktyczną mamy do czynienia, gdy wystąpi analogiczny zespół faktów w zakresie konkretnego roszczenia. Taka sama podstawa faktyczna roszczeń występuje, gdy mamy do czynienia z wielością zdarzeń, które wykazują podobieństwo.
Ostatecznie Sąd Okręgowy uznał, że wymóg tej samej lub takiej samej podstawy faktycznej powództwa oznacza, iż podstawę faktyczną powództwa nie muszą stanowić tożsame okoliczności, a za wystarczające należy uznać ich istotne podobieństwo. W rozpoznawanej sprawie takie podobieństwo niewątpliwie zachodzi. Mamy do czynienia z roszczeniami o zapłatę określonych kwot pieniężnych w wysokości pobranej składki na ubezpieczenie grupowe ryzyka niskiego wkładu własnego.
W ocenie Sądu Okręgowego, wbrew zarzutom strony pozwanej, że na gruncie ustawy o postępowaniu w sprawach grupowych nie ma żadnego znaczenia, czy roszczenia wynikają z tego samego, czy z różnych stosunków prawnych. W przepisie art. 1 ust. 1 u.d.p.g. mowa jest jedynie o tym, że roszczenia mają być oparte na tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie odmienność warunków umów i wzorców łączących członków grupy z pozwaną, tryb zawieranych umów – bezpośrednio z ubezpieczycielem albo z pośrednikiem, wykonywanie obowiązku informacyjnego w różny sposób, nie stanowi okoliczności uzasadniających przyjęcie, że roszczenia nie mogą być uznane za oparte na jednakowej podstawie faktycznej. Oceny tej nie zmienia również różna wysokość składek i częstotliwość ich wpłat, czy wysokość opłat wykupu obowiązująca poszczególnych członków grupy. Członkowie grupy opierają bowiem roszczenie na takiej samej podstawie, a więc klauzuli umownej, stanowiącej podstawę dla pozwanej do pobierania opłat wykupu, które według członków grupy są klauzulami abuzywnymi.
Sąd Okręgowy, odnosząc się do zarzutu pozwanej błędnego ujednolicenia roszczenia, podnieść należy, że ustawodawca wskazuje jedynie na konieczność wskazania ujednoliconej wysokości żądania z ograniczeniem tego wymogu do 2 osób w każdej podgrupie. Powód dokonał ujednolicenia roszczenia poprzez wskazanie roszczeń w tych samych wysokościach z zachowaniem wymogu liczebności podgrupy do minimum 2 osób. W myśl art. 2 ust. 1 u.d.p.g. wysokość roszczenia pieniężnego każdego z członków grupy została ujednolicona, przy uwzględnieniu wspólnych okoliczności sprawy. Podkreślenia wymaga, że jedynym kryterium przynależności do podgrupy jest wysokość roszczenia, która musi być identyczna dla każdego z członków podgrupy i być uzasadniona wspólnymi okolicznościami. Skoro zatem od członków poszczególnych podgrup zostały pobrane opłaty z tytułu składki na ubezpieczenie grupowe niskiego wkładu własnego kredytu w zbliżonej wysokości, na podstawie podobnych albo tożsamych postanowień umowy, których treść wzorca umownego powódka uważa za abuzywną, to kwestia ta stanowi niewątpliwie wspólne okoliczności sprawy uzasadniające przyporządkowanie tych osób do jednej podgrupy. W związku z powyższym zarzuty pozwanej w tym zakresie uznać należało za niezasadne.
Zdaniem Sądu Okręgowego nie zasługuje na uwzględnienie również zarzut opatrzenia części oświadczeń datą przypadającą przed datą ukazania się ogłoszenia o wszczęciu postępowania grupowego, bądź braku na niektórych oświadczeniach takiej daty. Z punktu widzenia ustalenia składu osobowego grupy i uwzględnienia uczestnictwa danego podmiotu w postępowaniu grupowym ważne jest skuteczne złożenie oświadczenia przez uprawnionego o przystąpieniu do grupy reprezentantowi grupy. Istotna jest zatem data złożenia takiego oświadczenia na ręce reprezentanta grupy, nie zaś data podpisania oświadczenia przez podmiot zgłaszający wolę udziału jego roszczenia w postępowaniu grupowym. To, że dana osoba podpisała i sporządziła oświadczenie o przystąpieniu do postępowania grupowego wcześniej aniżeli ogłoszono o wszczęciu postępowania grupowego nie świadczy o braku skuteczności takiego oświadczenia i nie dyskwalifikuje osoby je składającej z uczestnictwa w grupie. Zastosowanie znajduje tu bowiem art. 61 § 1 k.c., zgodnie z którym oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Podnieść należy, że powódka stwierdziła, iż oświadczenia o przystąpieniu do grupy zostały złożone w terminie zakreślonym w ogłoszeniu na podstawie postanowienia Sądu, co także oznacza, że termin na zgłoszenie został dochowany.
Z tym rozstrzygnięciem nie zgodził się pozwany i zaskarżył je w całości zarzucając Sądowi Okręgowemu naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia, a to:
I. przepisu art. 1 ust. 1 u.d.p.g., przez jego błędne zastosowanie sprowadzające się do przyjęcia, że w odniesieniu do roszczeń dochodzonych przez K. S., G. S., A. P., P. P., M. K., T. T., M. M., B. K., J. S., B. S., M. K., A. K., M. Ś., Z. Ś., M. S., K. S., M. C., D. C., J. C., M. C., E. C., K. B., M. B., A. S., M. S., M. I., G. R., B. R., K. I., K. F., J. F., D. B., I. B., A. B., M. K., S. A., M. A., M. C., A. B., M. B., A. K., W. K., M. A. istnieją podobne okoliczności faktyczne, przemawiające za przystąpieniem wskazanych osób do grupy, podczas gdy brak jest wspólnych lub podobnych okoliczności faktycznych dla roszczeń osób przystępujących do grupy. W konsekwencji Sąd I instancji błędnie ustalił, że wskazane wyżej osoby wchodzą w skład grupy;
II. przepisu art. 2 ust. 1 u.d.p.g., przez jego błędne zastosowanie sprowadzające się do przyjęcia, że roszczenia osób przystępujących do grupy zostały prawidłowo ujednolicone, podczas gdy roszczenia, które zostały ujednolicone w ramach podgrup nie wynikają ze wspólnego lub podobnego członkom stosunku obligacyjnego, czy też zdarzenia, ale z różnych stosunków prawnych i zdarzeń.
Wobec powyższego w realiach niniejszej sprawy nie zachodzi wspólność lub podobieństwo okoliczności sprawy między członkami podgrup uzasadniająca ujednolicenie dochodzonych roszczeń przez wyodrębnienie podgrup;
III. przepisu art. 11 ust. 1 pkt. 3 u.d.p.g., przez jego błędne zastosowanie polegające na przyjęciu, że w skład grupy wchodzą: A. P., w ramach podgrupy A; P. P., w ramach podgrupy B; M. M., T. T., w ramach podgrupy C; B. K., w ramach podgrupy D; D. C., M. C., w ramach podgrupy F; M. C., E. C., J. C., w ramach podgrupy G; A. S., M. S., w ramach podgrupy I; G. R., B. R., w ramach podgrupy J; J. F., K. F., w ramach podgrupy K; M. C., w ramach podgrupy M; A. K., A. B., M. B., w ramach podgrupy N; W. K., w ramach podgrupy O; M. K., w ramach podgrup M i B, podczas gdy oświadczenia wskazanych osób o przystąpieniu do grupy zostały opatrzone datą przypadającą przed datą ukazania się ogłoszenia o wszczęciu postępowania grupowego, czyli przed dniem 2 kwietnia 2015 r. Tym samym, nie zostały one złożone w otwartym terminie do przystąpienia do grupy, w konsekwencji są one nieskuteczne;
IV. przepisu art. 11 ust. 1 pkt. 3 u.d.p.g. oraz art. 11 ust. 5 u.d.p.g. w zw. z art. 24 ust. 1 u.d.p.g. i art. 232 k.p.c., przez ich błędne zastosowanie polegające na przyjęciu, że w skład grupy wchodzą: K. S., G. S. w ramach podgrupy A; K. S. M. S., w ramach podgrupy F: M. B., E. B., w ramach podgrupy H, podczas gdy oświadczenia wskazanych osób nie zawierają daty ich złożenia, a zatem strona powodowa nie wykazała, że zostały one złożone w przewidzianym w ustawie terminie, warunkującym możliwość skutecznego przystąpienia do grupy;
Ewentualnie:
V. przepisu art. 2 ust. 1 u.d.p.g., przez jego błędne zastosowanie polegające na wyodrębnieniu podgrup, podczas gdy brak jest wspólnych członkom grupy okoliczności faktycznych umożliwiających wyodrębnienie podgrup, albowiem nie sama wysokość dochodzonych roszczeń powinna decydować o wyodrębnieniu podgrup, ale inne okoliczności faktyczne wspólne co najmniej dwóm członkom grupy. Na podstawie przepisu art. 394 § 3 k.p.c. wniósł o:
I. zmianę zaskarżonego postanowienia w pkt. 1)-15) i ustalenie, że w skład grupy nie wchodzą K. S., G. S., A. P., P. P., M. K., T. T., M. M., B. K., J. S., B. S., M. K., A. K., M. Ś., Z. Ś., M. S., K. S., M. C., D. C., J. C., M. C., E. C., E. B., M. B., A. S., M. S., M. I., G. R., B. R., K. I., K. F., J. F., D. B., I. B., A. B., M. K., S. A., A. A., M. C., A. B., M. B., A. K., W. K., M. A.;
II. zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów wywołanych niniejszym postępowaniem zażaleniowym.
Ewentualnie, wniósł o:
III. uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu we Wrocławiu, I Wydział Cywilny.
Powódka działająca jako reprezentant grupy w odpowiedzi na zażalenie wniosła o jego oddalenie i o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów postepowania zażaleniowego.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie
Nie znajdują uzasadnienia zarzuty naruszenia zaskarżonym postanowieniem wskazanych w zażaleniu przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (Dz. U. z 2010 r., nr 7, poz. 44).
Postępowanie grupowe prowadzone jest w sprawach, w których są dochodzone roszczenia jednego rodzaju, co najmniej 10 osób, oparte na tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej (art. 1 ust. 1 u.d.p.g.).
Zgodnie z art. 2 ust. 1 i 2 u.d.p.g. postępowanie grupowe w sprawach o roszczenia pieniężne jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy wysokość roszczenia każdego członka grupy została ujednolicona przy uwzględnieniu wspólnych okoliczności sprawy. Ujednolicenie wysokości roszczeń może nastąpić w podgrupach, liczących co najmniej 2 osoby. Przyjmuje się, że ujednolicenie wysokości roszczeń oznacza zgłoszenie do postępowania grupowego roszczeń w identycznej wysokości dla wszystkich członków grupy. Zróżnicowanie ich wysokości pomiędzy członkami grupy możliwe jest wyłącznie przy wykorzystaniu instytucji podgrup, w ten sposób że wszyscy członkowie danej podgrupy dochodzą roszczenia w jednakowej wysokości, natomiast wysokość roszczeń może być różna w przypadku członków różnych podgrup. Art. 2 ust. 1 u.d.p.g. wyraźnie odwołuje się do ujednolicenia wysokości roszczeń, a nie np. „ujednolicenia zasad wyliczenia roszczeń”. Takie rozumienie przesłanki ujednolicenia wysokości roszczeń pieniężnych potwierdza także treść uzasadnienia projektu ustawy (s. 4-5): „W przypadku gdy w postępowaniu grupowym ma być dochodzone roszczenie o zasądzenie kwoty pieniężnej, członkowie grupy muszą zgodzić się na ryczałtowe określenie wysokości należnego im odszkodowania, tzn. na jego ujednolicenie (standaryzację), rezygnując z ewentualności dochodzenia swojego roszczenia indywidualnie i z jego zaspokojenia w szerszym zakresie” (zob. Komentarz do art. 2 u.d.p.g. [w:] T. Jaworski, P. Radzimierski, Ustawa o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym. Komentarz, Warszawa 2015). Ujednolicenie wysokości roszczenia obejmuje każdego członka grupy, a zatem zgoda na ujednolicenie powinna być wyrażona przez wszystkich jej członków. Otrzymanie zgody wszystkich członków grupy stanowi niezbędny warunek wszczęcia postępowania grupowego w sprawach o roszczenia pieniężne (zob. M. Sieradzka, Ustawa o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym. Komentarz, Warszawa 2015, s. 116).
Wymogi formalne dotyczące oświadczenia o przystąpieniu do grupy precyzuje art. 12 zd. 1 u.d.p.g., zgodnie z którym w oświadczeniu o przystąpieniu do grupy uprawniony powinien określić swe żądanie oraz wskazać okoliczności uzasadniające żądanie, a także przynależność do grupy oraz przedstawić dowody. Wykaz osób, które przystąpiły do grupy, sporządza powód i przedstawia sądowi, dołączając oświadczenia o przystąpieniu do grupy (zd. 2). Sąd doręcza wykaz pozwanemu (zd. 3). Wyróżniane są trzy etapy umożliwiające złożenie oświadczenia o przystąpieniu do grupy: 1) okres, który biegnie do momentu wniesienia pozwu (art. 6 ust. 2 u.d.p.g.), 2) okres do dwóch miesięcy od daty obwieszczenia ogłoszenia o wytoczeniu powództwa w postępowaniu grupowym (art. 11 ust. 1 u.d.p.g.), 3) termin do dnia zakończenia postępowania w pierwszej instancji (art. 13 ust. 2 u.d.p.g.) (tak, postanowienie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 14 maja 2013 r., sygn. akt I ACz 464/13). Ze względu na skutki, jakie wywołuje złożenie wykazu z oświadczeniami, wykaz członków grupy wraz z załączonymi oświadczeniami o przystąpieniu traktowany jest – w chwili ich złożenia do sądu – jako szczególnego rodzaju pismo procesowe.
W niniejszej sprawie Sąd I instancji prawidłowo ocenił, że powód prawidłowo sprecyzował swoje roszczenie. Roszczenia powoda, czyli wszystkich członków grupy są jednorodzajowe. Roszczenia członków grupy są tożsame i dotyczące tożsamych kwestii. Otóż zasadnie przyjął Sąd I instancji, że powód wystąpił z powództwem o zapłatę określonych kwot pieniężnych w wysokości pobranej składki na ubezpieczenie grupowe ryzyka niskiego wkładu własnego. Odmienność warunków umów i wzorców łączących członków grupy z pozwanym, jak również tryb zawieranych umów , czyli czy były zawierane np. bezpośrednio z ubezpieczycielem, czy z pośrednikiem, oraz realizacja w odmienny sposób obowiązku informacyjnego, nie jest okolicznością powodująca uznanie, że roszczenia nie mogą być uznane za oparte na jednakowej podstawie faktycznej. Podobnie, należy uznać, że inna wysokość składek ubezpieczeniowych, czy też częstotliwość ich zapłaty oraz w końcu wysokość opłat z tytułu tzw. odkupu w stosunku do poszczególnych członków grupy nie powoduje, że nie mamy w tym przypadku do czynienia z jednakową podstawą faktyczną. Członkowie grupy wysuwają roszczenie na takiej samej podstawie prawnej, czyli zarzucają abuzywność klauzuli przyznającej pozwanemu uprawnienie do pobierania opłat z tytułu odkupu.
Wadliwy jest także zarzut pozwanego, jakoby powód nie dokonał ujednolicenia wysokości roszczenia pieniężnego. Powód bowiem, a następnie Sąd I instancji w swoim postanowieniu dokonał bowiem ujednolicenia roszczenia pieniężnego dokonując podziału członków grupy na podgrupy, które zgodnie z ustawą mogą liczyć, co najmniej 2 osoby. Od członków poszczególnych podgrup zostały pobrane opłaty z tytułu składek na ubezpieczenie grupowe niskiego wkładu własnego kredytu w zbliżonej wysokości, to na podstawie podobnych lub tożsamych postanowień umów, których treść wzorca umownego powód uważa za abuzywny, to kwestia ta stanowi tzw. wspólne okoliczności sprawy uzasadniające przyporządkowanie tych osób do jednej podgrupy.
Kolejnym zarzutem pozwanego jest zarzut opatrzenia części z oświadczeń datą przypadającą przed datą ukazania się ogłoszenia o wszczęciu postepowania grupowego, bądź braku na niektórych takiej daty. W ocenie Sądu Apelacyjnego, kwestia ta była przedmiotem oceny Sądu Okręgowego, który uznał, że członkowie grupy wyrazili wolę wystąpienia z pozwem zbiorowym przeciwko pozwanej, a dla ważności oświadczenia woli w formie dokumentowej nie jest miarodajna data złożenia. Kwestia, kiedy oświadczenia zostało złożone podlega wyłącznie ocenie dowodowej. Stąd, w ocenie Sądu Okręgowego i pogląd ten podziela Sąd Odwoławczy, zamieszczone na dokumencie daty nie wpływają na wiarygodność oświadczenia zawartego w jego treści, a jedynie zawierają faktyczną datę jego złożenia. Brak jest podstaw do twierdzenia, że oświadczenia woli członków grupy o przystąpieniu do grupy winny zawierać datę ich sporządzenia. Brak jest bowiem takiego obowiązku w ustawie o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym. Przepis art. 6 ust. 2 u.d.p.g. przewiduje jedynie, że oświadczenia członka grupy musi wyrażać jego wolę przystąpienia do grupy oraz zgodę na to, by funkcję reprezentanta grupy pełniła konkretna osoba. A zatem, istotne jest to, kiedy dana osoba złożyła oświadczenie reprezentantowi grupy o przystąpieniu do grupy. Może się zatem zdarzyć, że osoba taka złożyła i podpisał oświadczenie przed ogłoszeniem o wszczęciu postepowania grupowego i wówczas takie oświadczenie należy uznać za skuteczne. Skoro oświadczenie o przystąpieniu do grupy ma być złożone reprezentantowi, a powódka stwierdziła, że oświadczenia o przystąpieniu do grupy zostały złożone w terminie zakreślonych w ogłoszeniu na podstawie postanowienia sądu, to należy przyjąć, ze termin do złożenia oświadczeń został dotrzymany.
W świetle przytoczonych powyżej okoliczności orzeczono jak na wstępie, oddalając zażalenie (art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c.).