Wyrok Sądu Okręgowego w Opolu I Wydział Cywilny z dnia 5 września 2022 r.

Written by

  1. Przedmiotem sporu w postępowaniu grupowym jest suma indywidualnych roszczeń poszczególnych powodów – członków grupy, jednego rodzaju, opartych na tożsamej podstawie faktycznej i prawnej.
  2. Zasadność prowadzenia procesu w trybie grupowym jest rozstrzygana odrębnym postanowieniem.

 

Sąd Okręgowy w Opolu I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:           Sędzia (del.) Marcin Ilków

 

po rozpoznaniu w dniu 5 września 2022 r. w Opolu na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa E. L. (1), P. L., B. N. (1), P. N. (1), A. W. (1), T. W. (1), E. M. (1), J. M. (1), S. W. (1), E. W. (1), S. W. (2), B. W. (1), K. S. (1), M. S. (1), Z. S. (1), M. K. (1), S. S. (1), A. P. (1), R. S. (1), A. O. i D. K. przeciwko (…) Sp. z o.o. z siedzibą w O. o zapłatę

I. zasądza od strony pozwanej (…) Sp. z o. o. z siedzibą w O. na rzecz:

  1. L. (1) kwotę 8.044 zł (osiem tysięcy czterdzieści cztery złote) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty;
  2. L. kwotę 8.044 zł (osiem tysięcy czterdzieści cztery złote) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty;
  3. N. (1) kwotę 7.484 zł (siedem tysięcy czterysta osiemdziesiąt cztery złote) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty;
  4. N. (1) kwotę 7.484 zł (siedem tysięcy czterysta osiemdziesiąt cztery złote) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty;
  5. W. (1) kwotę 9.431zł (dziewięć tysięcy czterysta trzydzieści jeden złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty;
  6. W. (1) kwotę 9.431zł (dziewięć tysięcy czterysta trzydzieści jeden złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty;
  7. M. (1) kwotę 8.284 zł (osiem tysięcy dwieście osiemdziesiąt cztery złote) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty;
  8. M. (1) kwotę 8.284 zł (osiem tysięcy dwieście osiemdziesiąt cztery złote) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty;
  9. W. (1) kwotę 7.524 zł (siedem tysięcy pięćset dwadzieścia cztery złote) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty;
  10. W. (1) kwotę 7.524 zł (siedem tysięcy pięćset dwadzieścia cztery złote) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty;
  11. W. (2) kwotę 7.524 zł (siedem tysięcy pięćset dwadzieścia cztery złote) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty;
  12. W. (1) kwotę 8.014 zł (osiem tysięcy czternaście złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty;
  13. S. (1) kwotę 8.014 zł (osiem tysięcy czternaście złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty;
  14. S. (1) kwotę 8.014 zł (osiem tysięcy czternaście złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty;
  15. S. (1) kwotę 8.014 zł (osiem tysięcy czternaście złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty;
  16. K. (1) kwotę 8.014 zł (osiem tysięcy czternaście złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty;
  17. S. (1) kwotę 8.014 zł (osiem tysięcy czternaście złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty;
  18. P. (1) kwotę 8.614 zł (osiem tysięcy sześćset czternaście złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty;
  19. S. (1) kwotę 8.614 zł (osiem tysięcy sześćset czternaście złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty;
  20. O. kwotę 7.424 zł (siedem tysięcy czterysta dwadzieścia cztery złote) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty;
  21. K. kwotę 7.424 zł (siedem tysięcy czterysta dwadzieścia cztery złote) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty;

II. zasądza od strony pozwanej (…) Sp. z o. o. z siedzibą w O. na rzecz powodów, do rąk przedstawiciela grupy E. L. (1), kwotę 39.638,78 zł (trzydzieści dziewięć tysięcy sześćset trzydzieści osiem złotych 78/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 28.413 zł (dwadzieścia osiem tysięcy czterysta trzynaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

UZASADNIENIE

Grupa powodów w skład której wchodzili E. L. (1), P. L., P. N. (1), B. N. (1), A. W. (1), T. W. (1), E. M. (1), J. M. (1), S. W. (1), E. W. (1), S. W. (2), K. S. (1), B. W. (1), M. S. (1), Z. S. (1), M. K. (1), S. S. (1), A. P. (1), R. S. (1), A. O., D. K., w imieniu której występował reprezentant E. L. (1) wnieśli o zasądzenie od pozwanej (…) Sp. z o.o. w postępowaniu grupowym określonych kwot pieniężnych i tak na rzecz:

  1. L. (1) 4.544 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz 3.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty, na rzecz P. L. 4.544 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz 3.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty,
  2. N. (1) 3.984 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz 3.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty, na rzecz P. N. (1) 3.984 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz 3.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty,
  3. W. (1) 5.931 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz 3.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty, na rzecz T. W. (1) kwotę 5.931 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz 3.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty,
  4. M. (1) 4.784 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz 3.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty, na rzecz J. M. (1) 4.784 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz 3.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty,
  5. W. (1) 4.024 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz 3.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty, na rzecz E. W. (1) 4.024 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz 3.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty, na rzecz S. W. (2) 4.024 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz 3.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty,
  6. S. (1) 4.514 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz 3.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty, na rzecz B. W. (1) 4.514 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz 3.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty, na rzecz M. S. (1) 4.514 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz 3.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty, na rzecz Z. S. (1) 4.514 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz 3.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty, na rzecz M. K. (1) 4.514 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz 3.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty, na rzecz S. S. (1) 4.514 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz 3.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty,
  7. P. (1) 5.114 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz 3.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty, na rzecz R. S. (1) 5.114 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz 3.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty,
  8. O. 3.924 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz 3.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty, na rzecz D. K. 3.924 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz 3.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty.

Strona pozwana (…) Sp. z o.o. z siedzibą w O. w odpowiedzi na pozew (k. 377 i n.) wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z opłatą skarbową.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Powodowie P. L. i E. L. (1) zawarli z pozwany biurem umowę o świadczenie usług turystycznych, a związanych z pobytem powodów na wyspie Z. w dniach od 7 do 15 stycznia 2018 r. w pięciogwiazdkowym hotelu (…), w opcji all inclusive, za cenę 9.088,00 zł.

Powodowie B. N. (1) (wówczas M.) i P. N. (1) zawarli z pozwany biurem umowę o świadczenie usług turystycznych, a związanych z pobytem powodów na wyspie Z. w dniach od 7 do 15 stycznia 2018 r. w pięciogwiazdkowym hotelu (…), w opcji all inclusive, za cenę 7.968,00 zł.

Powodowie A. W. (1) i T. W. (1) zawarli z pozwany biurem umowę o świadczenie usług turystycznych, a związanych z pobytem powodów i ich małoletniej córki A. W. (2) na wyspie Z. w dniach od 7 do 15 stycznia 2018 r. w pięciogwiazdkowym hotelu (…), w opcji all inclusive, za cenę 11.862,00 zł.

Powodowie E. M. (1) i J. M. (1) zawarli z pozwany biurem umowę o świadczenie usług turystycznych, a związanych z pobytem powodów na wyspie Z. w dniach od 7 do 15 stycznia 2018 r. w pięciogwiazdkowym hotelu (…), w opcji all inclusive, za cenę 10.068,00 zł.

Powód S. W. (1) zawarł z pozwany biurem umowę o świadczenie usług turystycznych, a związanych z pobytem powodów na wyspie Z. w dniach od 7 do 15 stycznia 2018 r. w pięciogwiazdkowym hotelu (…), w opcji all inclusive, za cenę 4.024,00 zł.

Powodowie E. W. (1) i J. W. (1) zawarli z pozwany biurem umowę o świadczenie usług turystycznych, a związanych z pobytem powodów na wyspie Z. w dniach od 7 do 15 stycznia 2018 r. w pięciogwiazdkowym hotelu (…), w opcji all inclusive, za cenę 10.068,00 zł.

Powodowie K. S. (1) i B. W. (1) zawarli z pozwany biurem umowę o świadczenie usług turystycznych, a związanych z pobytem powodów na wyspie Z. w dniach od 7 do 15 stycznia 2018 r. w pięciogwiazdkowym hotelu (…), w opcji all inclusive, za cenę 9.028,00 zł.

Powodowie M. S. (1) i Z. S. (1) zawarli z pozwany biurem umowę o świadczenie usług turystycznych, a związanych z pobytem powodów na wyspie Z. w dniach od 7 do 15 stycznia 2018 r. w pięciogwiazdkowym hotelu (…), w opcji all inclusive, za cenę 9.028,00 zł.

Powodowie M. K. (1) i S. S. (1) zawarli z pozwany biurem umowę o świadczenie usług turystycznych, a związanych z pobytem powodów na wyspie Z. w dniach od 7 do 15 stycznia 2018 r. w pięciogwiazdkowym hotelu (…), w opcji all inclusive, za cenę 9.028,00 zł.

Powodowie A. P. (1) i R. S. (1) zawarli z pozwany biurem umowę o świadczenie usług turystycznych, a związanych z pobytem powodów na wyspie Z. w dniach od 7 do 15 stycznia 2018 r. w pięciogwiazdkowym hotelu (…), w opcji all inclusive, za cenę 10.228,00 zł.

Powodowie A. K. (wówczas O.) i D. K. zawarli z pozwany biurem umowę o świadczenie usług turystycznych, a związanych z pobytem powodów na wyspie Z. w dniach od 7 do 15 stycznia 2018 r. w pięciogwiazdkowym hotelu (…), w opcji all inclusive, za cenę 7.848,00 zł.

Dowody:

  • umowy wraz z potwierdzeniami zapłaty, k. 10-31;

Zgodnie z ofertą katalogową umieszczoną na stronie internetowej pozwanej w/w hotel miał spełniać standardy hotelu 5-gwiazdkowego, który został wybudowany w roku 2017, posiadać elegancko urządzone przestronne pokoje (45-50 m2), bezpłatny bezprzewodowy internet, dwie restauracje, bar oraz bezpośrednie zejście schodami na plażę. W trakcie pobytu uczestnikom imprezy miały zostać zapewnione animacje dla dzieci i dorosłych, dostęp do leżaków, materacy i ręczników. Do każdych 2 lub 3 sąsiednich pokoi miał przynależeć mały, prywatny basen, a do każdego z pokoi taras lub balkon. Pokoje z widokiem na ocean wymagały dodatkowej opłaty. Restauracja miała być wyposażona w foteliki dla dzieci.

Biuro zastrzegło, że plaża jest piaszczysto-kamienista, przy brzegu znajdują się kamienie, a podczas przypływu brak jest dostępu do plaży. Publiczna plaża miała znajdować się około 1,5 km od hotelu.

Dowody:

  • wydruk oferty ze strony internetowej: printscreen, k. 33-36, strona internetowa, k. 97-99/1;

Po przybyciu na miejsce w godzinach wieczornych powodowie oczekiwali przez godzinę na wydanie kluczy do pokojów. Okazało się również, że hotel pod względem technicznym nie był gotowy na podejmowanie gości z uwagi na trwające prace remontowe polegające na podłączeniu bojlerów z ciepłą wodą, montowaniu gniazd elektrycznych czy układaniu płytek ceramicznych.

Basen ogólnodostępny dla gości hotelowych, jak i baseny prywatne w dniu przyjazdu grupy nie były wypełnione wodą. Brak było również schodów prowadzących bezpośrednio na plażę.

Na plaży w bezpośrednim sąsiedztwie hotelu była pokryta materią pochodzącej z rozkładu rafy koralowej. W trakcie odpływu krawędź wody znajdowała się w odległości około kilkuset metrów od skalistego klifu, na którym znajduje się hotel. Podczas przypływu woda sięgała samego klifu.

Hotel nie został wzniesiony w roku 2017. Wcześniej na terenie obiektu funkcjonował hotel o nazwie (…).

Na terenie hotelu w trakcie pobytu grupy brak było ochrony osób i mienia.

Dowody:

  • dokumentacja fotograficzna, k. 37-64;
  • zeznania powodów (wszystkich) – na rozprawie, k. 429-438, na piśmie – 475-477, 481-483, 494-496:

Powodowie E. L. (1) i P. L. spali w pokoju dwuosobowym. Na ścianie pokoju występowało zagrzybienie. W łazience znajdowało się nieprzesłonięte okno wychodzące na ogólnodostępny taras. Powódka nie miała możliwości korzystania z łazienki w sposób niekrępujący jej intymności. Po prośbach powodów okno zostało przesłonięte przez obsługę zasłoną. Woda w łazience była pod niskim ciśnieniem. Kanalizacja sanitarna była niesprawna, a w łazience dochodziło do wybijania wody z odpływów. Na tarasie brak było leżaków i krzeseł przez cały pobyt. W pokoju nie było zasięgu sieci wi-fi.

Dowody:

  • fotografie, k. 40-41;
  • zeznania powodów E. L. i P. L., k. 429-431;

Dla powodów B. N. (1) i P. N. (1) wyjazd organizowany przez pozwane biuro był podróżą poślubną (małżeństwo zawarli w dniu 30.12.2017 r.). Umowę zawarli w lokalu pozwanej. Powódka w czasie wycieczki była w 5 miesiącu ciąży. Powodom przydzielono pokój bez balkonu. Łazienka była brudna, unosił się w niej drażniący zapach. Po interwencji powoda obsługa przydzieliła inny pokój.

Podczas pobytu powodowie dokupywali dania obiadowe poza terenem hotelu, spędzali czas na plaży w innym miejscu, wyjeżdżali na wycieczki na własną rękę.

Dowód:

  • zeznania powodów B. N. i P. N., k. 435;

Powodowie A. W. (1) i T. W. (1) na wyjazd udali się z okazji okrągłej rocznicy ślubu wraz z 3,5-letnią córką. Przedstawiciel biura zapewniał ich, że hotel jest jak najbardziej odpowiedni na wyjazd z małym dzieckiem. W pokoju, w którym zakwaterowano powodów wyczuwalna była wilgoć i stęchlizna, na ścianach widoczne były ślady zawilgocenia. Łazienka była zalewana przez kąpanie się pod prysznicem.

Dzieciom wydawano jedynie trzy rodzaje posiłków. Córka powodów nie mogła korzystać z basenu. Powodowie korzystali z plaży oddalonej i kilka kilometrów od hotelu.

Dowód:

  • zeznania powodów A. W. i T. W., k. 435-436;

Powodowie E. M. (1) i J. M. (1) korzystali z 2-3 wycieczek wykupionych poprzez rezydenta pozwanego biura.

Balustrady przy basenie w hotelu były niestabilne. Zdarzyła się taka sytuacja, gdy podczas wchodzenia do basenu przez J. M. (1) poręcz, której się chwycił została mu w ręce.

Dowód:

  • zeznania powodów J. M. i E. M., k. 434v.-435;

Powód S. W. (1) został zakwaterowany w pokoju, w którym na ścianach widoczne było zawilgocenie. W łazience, pod prysznicem woda nie ściekała do odpływu. Powód kąpał się kilkukrotnie w tzw. prywatnym basenie, mimo tego, że woda w nim nie była filtrowana. Powód próbował korzystać z plaży położonej bezpośrednio przy hotelu, schodził do niej po skałach trzymając się korzeni drzew. Czas podczas pobytu spędzał poza hotelem, czas organizował sobie we własnym zakresie, wykupił jedną dodatkowo płatną wycieczkę.

Obsługa hotelu udostępniła powodowi niewielki sejf, który był luzem i leżał swobodnie na łóżku.

Dowody:

  • fotografia, k. 47;
  • zeznania powoda, k. 437-438;

Powodowie E. W. (1) i J. W. (1) zostali zakwaterowani w pokoju z widocznym zagrzybieniem na ścianach. W łazience woda nie spływała do odpływu, kąpanie pod prysznicem powodowało zalanie całej łazienki. Powodowie próbowali zejść na plażę przy hotelu, co kończyło się niepowodzeniem. Korzystali z plaż oddalonych od hotelu.

Dowód:

  • zeznania powodów E. W. i J. W. (na piśmie), k. 475-477, 481-483;

Powodowie K. S. (1) i B. W. (1) na wyjazd udali się jako para wraz z rodzicami powódki – powodami M. i Z. S. (1). Mieszkali wspólnie w jednym apartamencie, mieli jednakże samodzielny pokój. Na ścianach było widoczne zagrzybienie, woda w łazience była zimna, nie działał podgrzewacz, a kąpanie pod prysznicem powodowało rozlewanie się wody po całej powierzchni łazienki. W pokoju nie było internetu.

  1. S. (1) i B. W. (1) 2-3 dni spędzili na wycieczkach, po częściowym zapełnieniu basenu wodą starali się z niego korzystać, nie schodzili na plażę przy hotelu, korzystali z innych plaż.

Powodowie M. i Z. S. (1) korzystali z leżaków przy pustym basenie, chodzili na spacery, raz próbowali korzystać z plaży bezpośrednio przy hotelu.

Dowody:

  • zeznania powodów: K. S., M. S. i Z. S., k. 434;
  • zeznania powoda B. W., k. 531-533;

Powodowie M. K. (1) i S. S. (1) na wyjazd udali się jako para, wyjazd został wykupiony z uwagi na plan zaręczyn. W pokoju, w którym nocowali na ścianach widoczne było zagrzybienie, pojawiały się usterki związane z prądem nie działał podgrzewacz wody. Powodowie ani razu nie kąpali się przy hotelu, korzystali z piaszczystych plaż w innych miejscach, oddalonych od hotelu. Korzystali również z dwóch wycieczek.

Dowody:

  • zeznania powoda S. S., k. 437v;
  • zeznania powódki M. K. (na piśmie), k. 494-496;

Powodowie A. P. (1) i R. S. (1) zostali zakwaterowania w pokoju, w którym dochodził również nieprawidłowo działał odpływ wody w łazience, woda bieżąca była przez cały pobyt pod niskim ciśnieniem. Powodowie korzystali z dwóch płatnych wycieczek. Nie korzystali z kąpieli na plaży bezpośrednio przy hotelu.

Dowody:

  • zeznania powódki A. P., k. 431;
  • zeznania powoda R. S., k. 436v.-437;

Obsługa hotelu problem braku schodów prowadzących na plażę postanowiła rozwiązać poprzez ustawienie zbitej naprędce drewnianej drabinki (zdjęcie – k. 37, 62). Następnie powodom udostępniono aluminiową drabinę budowlaną wykorzystywaną przez ekipę remontową pracującą na terenie obiektu (zdjęcie – k.38, 42, 57-59).

Posiłki wydawane powodom były nieurozmaicone. Śniadania składały się z przygotowanych na twardo jajek, jednego rodzaju szynki, omletów i owoców oraz kiełbasek i zimnych ziemniaków (fotografia, k. 86). 10 stycznia powodom został wydany obiad w formie wyboru dań z karty. Przez cały pobyt powodom podawano wodę w nieoryginalnie zamkniętych butelkach. Żywność nie była przechowywana na odpowiednich płytach, nad stołem, w którym wykładano dania był grzyb na suficie, a ponadto zwisał tynk. Oferta baru sprowadzała się do orzechów prażonych i chipsów podawanych na ogólnodostępnej misie. Bar oferował jedynie 4 rodzaje alkoholów. Lód do napojów przygotowany był poprzez zamrożenie wody w plastikowej butelce i rozbijanie go nożem (zdjęcie – k. 46).

Basen publiczny i baseny prywatne obsługa hotelu zaczęła napełniać dopiero w trakcie pobytu grupy. Nie dokonano pełnego napełnienia. Dno basenu pozostawało pokruszone. Woda nie była filtrowana i czyszczona z insektów.

Animacje zostały zorganizowanie dopiero w przedostatni dzień pobytu grupy.

Rezydent biura podróży pojawił się w hotelu dwukrotnie – w dniu 9 stycznia 2018 r. – w celu sprzedaży wycieczek oraz na prośbę powodów – pod koniec pobytu w związku z ich skargami.

Dowody:

  • zeznania powodów (wszystkich) – na rozprawie, k. 429-438, na piśmie – 475-477, 481-483, 494-496;
  • dokumentacja fotograficzna, k. 37-64;
  • nagrania – płyta CD – k. 101;

Wskazane wyżej niedogodności zostały zgłoszone w reklamacji zbiorowej, która została złożona jeszcze w trakcie pobytu na Z. rezydentowi pozwanego biura. Reklamacje została również złożona po powrocie grupy do kraju.

Pozwana w odpowiedzi z dnia 8 lutego 2018 r., przyznała, że hotel nie był właściwie przygotowany, brak było możliwości korzystania z części świadczeń: przekąsek, animacji oraz infrastruktury hotelu – brak a la carte, brak wody w prywatnych basenach, brak sejfów oraz telewizorów w pokoju. Pozwana wyjaśniała, że niedogodności powstały nie z jej winy, a z winy właściciela hotelu, który wprowadził ją w błąd co do stanu swojego przygotowania.

Uwzględniając częściowo reklamację pozwana zaproponowała pozwanym zwrot 10% kosztów wycieczki bądź wystawienie bonu wakacyjnego o wartości 1.200 zł.

Dowody:

  • reklamacja zbiorowa z dn. 9.01.2018 r., k. 9.01.2018, k. 68;
  • reklama zbiorowa z dn. 11.01.2018 r., k.65-67;
  • reklamacja reprezentanta grupy E. L. z dn. 18.01.2018 r., k. 69-71;

Powodowie pismem z dnia 11 kwietnia 2018 r. wezwali pozwaną do zapłaty kwot dochodzonych w niniejszym postępowaniu.

W odpowiedzi z dnia 14 maja 2018 r. pozwana przedstawiła propozycję rekompensat w postaci zwrotu kwoty stanowiącej 15% kosztów wycieczki bądź skorzystanie z bonów turystycznych – w różnych wysokościach dla każdej z par powodów proporcjonalnie do uiszczonej ceny wycieczki.

Dowód:

  • wezwanie do zapłaty wraz z dowodem doręczenia, k. 87-91.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Niniejszy proces toczył się w trybie przepisów o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym. Przedmiotem sporu jest suma indywidualnych roszczeń poszczególnych powodów – członków grupy, jednego rodzaju, opartych na tożsamej podstawie faktycznej i prawnej. Zasadność prowadzenia procesu w trybie grupowym została już prawomocnie rozstrzygnięta odrębnym postanowieniem.

Powodowie dochodzili zwrotu całości ceny imprezy turystycznej, przy czym z uwagi na to, że usługa została przez powodów zakupiona w różnych cenach podzielili się oni na 8 podgrup (w istocie pary powodów). Ponadto powodowie zażądali zasądzenia świadczenia kompensacyjnego w wysokości 3.500 zł przewidzianego w ustawie o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych na rzecz każdego z nich.

Część okoliczności faktycznych dotyczących zawarcia umów, daty i miejsca pobytu grupy na wyspie Z. czy prowadzenie prac wykończeniowych w obiekcie hotelowym została przyznana przez stronę pozwaną. Pozostałe fakty stanowiące podstawę rozstrzygnięcia zostały ustalone w oparciu o zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy: dokumenty w postaci umów zawartych przez powodów z pozwanym biurem, wydruki katalogów zawierających ofertę biura, dokumentację fotograficzną, nagrania wideo oraz zeznania powodów, którym sąd dał wiarę w takim zakresie w jakim korespondowały one z pozostałymi dowodami.

Zgodnie z art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych (Dz.U. 2017 poz. 2361, dalej: ustawa) organizator turystyki ponosi odpowiedzialność za wykonanie usług turystycznych objętych umową o udział w imprezie turystycznej, bez względu na to, czy usługi te mają być wykonane przez organizatora turystyki, czy przez innych dostawców usług turystycznych. Podróżnemu przysługuje odszkodowanie lub zadośćuczynienie za poniesione.

Natomiast zgodnie z art. 50 ustawy podróżnemu przysługuje obniżka ceny za każdy okres, w trakcie którego stwierdzono niezgodność, chyba że została ona spowodowana wyłącznym działaniem lub zaniechaniem podróżnego (ust. 1). Podróżnemu przysługuje odszkodowanie lub zadośćuczynienie za poniesione szkody lub krzywdy, których doznał w wyniku niezgodności (ust. 2).

Ustalając w jakiej wysokości cena wycieczki winna zostać obniżona, Sąd posiłkował się tzw. Tabelą frankfurcką. Dokument ten nie ma w polskim porządku prawnym waloru aktu prawnego, jest jednak powszechnie przyjęte posiłkowanie ustalonymi tam stawkami w ustalaniu wysokości świadczeń należnych od organizatorów turystycznych. Tabelą posługiwał się także tutejszy Sąd Okręgowy przy innych sprawach przeciwko biurom podróży, prawomocnie już zakończonych.

W oparciu o dokonane ustalenia, posiłkując się Tabelą frankfurcką, przyjęto, że różnica w zakresie oferty i świadczenia zastępczego dotyczyła w odniesieniu do wszystkich powodów:

  1. pkt I.2 – brak plaży bezpośrednio przy hotelu – przyjęto 15%,
  2. pkt I.7 – obsługa (złe sprzątanie, niewystarczająca wymiana pościeli) – 15%,
  3. pkt I.8 – hałas w dzień – 5%,
  4. pkt II.2 – monotonny jadłospis – 5%,
  5. pkt II.3 – długi czas oczekiwania na posiłek i zabrudzone stoły – 10%,
  6. pkt III.1 – brak basenu lub zabrudzony basen odkryty – 15%,
  7. pkt III.8 – brak możliwości kąpieli w morzu – 20%,
  8. pkt III.10 – zanieczyszczona plaża – 20%,
  9. pkt III.12 – brak snackbaru lub baru plażowego – 5%,
  10. pkt III.15 – brak instytucji rozrywkowych (animacji) – 5%,
  11. pkt III.18 brak pilota wycieczki (tu: rezydenta) – 5%,

Ponadto, nastąpiły następujące odstępstwa.

W odniesieniu do powodów P. L. i E. L. (1) :

  1. pkt I. 5 – wady wyposażenia pokoju w postaci zawilgocenia pokoju (lit. j – 30%), braku TV (lit. h – 5%), niewystarczającego umeblowania (lit. I – 5%),
  2. pkt I. 6 – awaria urządzeń zasilających: toaleta (lit. a – 15%), bojler ciepłej wody (lit. B – 15%), awaria prądu (lit. C – 15%, woda bieżąca (lit. D – 10%)

W odniesieniu do powodów B. N. (1) i P. N. (1):

  1. pkt I. 5 – wady wyposażenia pokoju w postaci zawilgocenia pokoju (lit. j – 30%), braku TV (lit. h – 5%), niewystarczającego umeblowania (lit. I – 5%),
  2. pkt I. 6 – awaria urządzeń zasilających: awaria prądu (lit. C – 15%, woda bieżąca (lit. D – 10%).

W odniesieniu do powodów A. W. (1) i T. W. (1):

  1. pkt I. 5 – wady wyposażenia pokoju w postaci zawilgocenia pokoju (lit. j – 30%), braku TV (lit. h – 5%), robactwo (lit k. – 30%),
  2. pkt I. 6 – awaria urządzeń zasilających: toaleta (lit. a – 15%), bojler ciepłej wody (lit. B – 15%), awaria prądu (lit. C – 15%), woda bieżąca (lit. D – 10%),
  3. pkt III.8 – brak opieki nad dziećmi – 5%,
  4. pkt III.11 – brak leżaków plażowych i parasoli przeciwsłonecznych – 5%.

W odniesieniu do powodów E. M. (1) i J. M. (1):

  1. pkt I. 5 – wady wyposażenia pokoju w postaci zawilgocenia pokoju (lit. j – 30%), braku TV (lit. H – 5%),
  2. pkt I. 6 – awaria prądu (lit. C – 15%, woda bieżąca (lit. D – 10%).

W odniesieniu do powoda S. W. (1):

  1. pkt I. 6 – awaria urządzeń zasilających: bojler ciepłej wody (lit. B – 15%), awaria prądu (lit. C – 15%)
  2. II.2 – niewystarczająca liczba ciepłych posiłków (lit b – 10%).

W odniesieniu E. W. (1) i J. W. (1):

  1. pkt I. 6 – awaria urządzeń zasilających: bojler ciepłej wody (lit. B – 15%), awaria prądu (lit. C – 10%),
  2. pkt II. 2 – niewystarczająca liczba ciepłych posiłków (lit b – 10%)

W odniesieniu do powodów M. S. (1), Z. S. (1), K. S. (1) i B. W. (1):

  1. pkt I.5 – wady wyposażenia pokoju w postaci zawilgocenia pokoju (lit. j – 30%), braku TV (lit. h – 5%), niewystarczającego umeblowania (lit. i – 5%),
  2. pkt I. 6 – awaria urządzeń zasilających: bojler ciepłej wody (lit. B – 15%), awaria prądu (lit. C – 10%), woda (lit d – 10%),
  3. pkt II. 2 – niewystarczająca liczba ciepłych posiłków (lit b – 10%),

W odniesieniu do powodów M. K. (1) i S. S. (1):

  1. pkt I.5 – wady wyposażenia pokoju w postaci niewystarczającego umeblowania (lit. i – 5%),
  2. pkt I. 6 – awaria urządzeń zasilających: w toalecie (lit. a – 15%) łazienka/bojler ciepłej wody (lit. b – 15%), awaria prądu (lit. c – 10%), woda (lit. d – 10%),
  3. pkt II. 2 – niewystarczająca liczba ciepłych posiłków (lit. b – 10%).

W odniesieniu do powodów A. P. (1) i R. S. (1):

  1. pkt I.5 – wady wyposażenia pokoju w postaci niewystarczającego umeblowania (lit. i -5%),
  2. pkt I. 6 – awaria urządzeń zasilających: bojler ciepłej wody (lit. b – 15%), woda (lit. d – 10%).

W odniesieniu do powodów A. K. (O.) i D. K.:

  1. pkt I.5 – wady wyposażenia pokoju w postaci braku TV (lit. h – 5%) i zawilgoceń (lit. j – 30%)
  2. pkt I. 6 – awaria urządzeń zasilających: toaleta (lit. b – 15%), woda (lit d – 10%).

Dokonane w sprawie ustalenia w ocenie sądu dają podstawę do przyjęcia, że pozwane biuro w sposób rażący nie wywiązało się z umów z powodami. Różnica pomiędzy ofertą katalogową pozwanego biura a świadczeniem w przypadku wszystkich powodów (podgrup) znacząco przekracza poziom 100 p.p. przewidzianych Tabelą frankfurcką. Poziom niezgodności przewyższałby 100 p.p., także wówczas, gdyby sąd uznał, że uczestnicy wycieczki mieli możliwość korzystania z plaży w sposób zgodny z ofertą – co podnosiła strona pozwana. Sąd jednak przyjął, że w bezpośrednim sąsiedztwie hotelu brak było dostępu do plaży z uwagi na brak możliwości zejścia do niej poprzez pomost lub schody. Ponadto, brzeg morski przy którym znajdował się hotel pokryty był obumarłymi resztkami rafy koralowej, co nie sposób w ogóle uznać za plażę (czyli teren brzegu morskiego pozbawiony roślinności). Plażą nie sposób również nazwać piaszczyste łachy odsłaniane w czasie odpływu, położone kilkaset metrów od klifu, po którym powodowie mieli schodzić na plażę, do których dostęp utrudniały zalegające na powierzchni rzekomej plaży resztki rafy koralowej.

Nie znajduje również akceptacji sądu argumentacja strony pozwanej dotycząca rozbieżności w klasyfikacji standardów hotelowych w różnych krajach. Zdaniem sądu obiekt, w którym grupa powodów została zakwaterowana nie tylko nie spełniał wymogów standardu hotelu pięciogwiazdkowego, ale w ogóle nie spełniał jakikolwiek standardów hotelowych. Obiekt ten, co akurat bezsporne, w chwili przybycia grupy nie był w ogóle gotowy na przyjmowanie gości. W obrębie całego obiektu trwały prace wykończeniowe, nie zainstalowano mediów elektronicznych, nie wykończono toalet w taki sposób, aby zapewniały intymność gości, nie przygotowano w sposób dostateczny kuchni, baru, nie rozwiązano problemów z napięciem prądu elektrycznego. Z kolei personel był zupełnie nieprzygotowany do obsługi ponad 20-osobowej grupy gości.

Strona pozwana jednocześnie w żaden sposób nie wykazała tego (a nawet nie podjęła w tym kierunku inicjatywy dowodowej), aby w sprawie istniały jakiekolwiek okoliczności egzoneracyjne, których mowa w art. 50 ust. 1 i 3 ustawy. Powyższe zdaniem sądu uzasadnia zwrot całości uiszczonej ceny wykupionej wycieczki.

Zakres niezgodności świadczenia turystycznego z ofertą katalogową, a co za tym idzie oczekiwaniami powodów, był na tyle znaczny, że w pełni również uzasadnia zasądzenia odszkodowania w żądanej przez powodów wysokości. Zdaniem sądu niewątpliwie każdemu z powodów w związku z nienależytym wykonaniem umowy towarzyszyło poczucie zmarnowanego urlopu, rozczarowanie i niezadowolenie z powodu radykalnej różnicy między oczekiwaniami co do wyjazdu a zastanymi realiami, uczucie stresu czy dyskomfort. Nie są to przy tym jedynie ich subiektywne odczucia związane z gustami czy preferencjami, ale wynikają one z działania pozwanego biura, które kierując swoją ofertę do potencjalnych nabywców miało na celu wzbudzenia określonego przeświadczenia o miejscu wypoczynku, atrakcjach i usługach z nim związanych. Sąd miał przy tym na uwadze, że wycieczka została zorganizowana na odległą oceaniczną wyspę, podróż odbyła się wyczarterowanym lotem, a powodowie nie mieli obiektywnej możliwości przerwania wycieczki i powrotu do kraju. Kwota 3.500 zł jest adekwatna do stopnia szkody moralnej jaką każdy z powodów odniósł w związku nieudanym wypoczynkiem organizowanym przez pozwane biuro.

Odsetki zasądzone zostały zgodnie z żądaniem pozwu. Powodowie swoje roszczenia zgłaszali już przy czynnościach reklamacyjnych wyznaczając termin zwrotu kosztów wycieczki i wypłaty odszkodowania do dnia 20 kwietnia, stąd też należało je zasądzić od dnia następnego, tj. od 21 kwietnia 2018 r. Podstawą prawną zasądzenia odsetek jest art. 481 k.c.

Rozstrzygnięcie o kosztach uzasadnia art. 98 k.p.c. Powództwo zostało uwzględnione w całości, wobec czego całością kosztów należało obciążyć stronę pozwaną. Na koszty procesu składały się: opłata od pozwu w kwocie 3.385,00, wydatki na opublikowanie ogłoszenia o postępowaniu grupowym w dzienniku „Rzeczpospolita” w kwocie 5.195,52 zł pokryte zaliczkowo przez powodów, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 28.413 zł (wynikające z umowy zawartej przez powodów z pełnomocnikiem ich reprezentującym), a ponadto koszty stawiennictwa strony powodowej na rozprawie w dniu 3 listopada 2020 r., w kwocie 2.645,26 zł.

Postanowienie Sądu Okręgowego W Warszawie III Wydział Cywilny z dnia 16 czerwca 2016 r.

Written by

  1. Za nieprzekonujący należy uznać pogląd, jakoby uszeregowaniu roszczeń członków grupy w podgrupy sprzeciwiał się charakter tych roszczeń: to, że przysługują one współwłaścicielom i są związane z ich udziałami we współwłasności. Ujednolicenie takie nie jest wprost zabronione przepisami ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym.
  2. Warunkiem koniecznym uznania roszczenia za roszczenie o ochronę konsumentów jest dochodzenie przez konsumenta ochrony w relacjach z podmiotem profesjonalnym (przedsiębiorcą). Konieczne jest więc istnienie relacji konsument -przedsiębiorca. Ponadto aby mówić o roszczeniu o ochronę konieczny jest także element dodatkowy, celowo bowiem ustawodawca użył pojęcia „roszczenia o ochronę konsumentów” a nie określenia „roszczenia konsumentów”.

 

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział III Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:           SSO Joanna Bitner

Sędziowie:                      SSO Joanna Korzeń, SSO Joanna Kruczkowska

 

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 maja 2016 r. w Warszawie sprawy z powództwa M. D. (1) jako reprezentanta grupy przeciwko (…) sp. z o.o. w K. o zapłatę

postanawia:

  1. umorzyć postępowanie co do kwoty, jaka miała przypaść dotychczasowemu członkowi grupy J. M. (1) (poprzednio (…));
  2. odmówić odrzucenia pozwu;
  3. rozpoznać sprawę w postępowaniu grupowym;
  4. oddalić wniosek pozwanej (…) sp. z o. o. w Kolonii L. o zobowiązanie powoda do złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu.

 

UZASADNIENIE

Dnia 15 grudnia 2014 r. (data stempla pocztowego k. 918) M. D. (1) wniósł pozew jako reprezentant grupy 42-ch osób – niektórych właścicieli mieszkań w budynku nr (…) przy ul. (…) w W. – członków Wspólnoty Mieszkaniowej tego budynku. Pozwany to (…) sp. z o.o. w K. – deweloper, który wybudował ów budynek i sprzedał w nim mieszkania członkom grupy lub ich poprzednikom. Powód twierdził, że w budynku ujawniły się wady dachu i instalacji wodnej. Wady te naprawiła Wspólnota Mieszkaniowa budynku, kosztem 1.231.239,90 zł. Pieniądze na to wydatkowali faktycznie członkowie Wspólnoty, uiszczając stosowne opłaty.

Dlatego też Powód wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 76.899,- zł – tytułem odszkodowania stanowiącego, jak ostatecznie sprecyzował powód (k. 1097), różnicę pomiędzy ceną sprzedaży, jaką członkowi grupy zapłacili pozwanemu deweloperowi za swoje lokale mieszkalne wraz z udziałami w części wspólnej nieruchomości – a wartością tychże z uwzględnieniem ich wadliwości (wad dachu i instalacji wodnej w części wspólnej budynku).

Postanowieniem z dnia 9 lipca 2014 r. Sąd Okręgowy w Warszawie w III Wydziale Cywilnym rozpoznając te sprawę pod sygnaturą III C 1401/14. Na postanowienie to powód wniósł zażalenie.

W wyniku rozpoznania tego zażalenia Sąd Apelacyjny w Warszawie w VI Wydziale Cywilnym postanowieniem w sprawie VI Acz 2125/15 z dnia 14 stycznia 2016 r. uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę tutejszemu Sądowi do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd Apelacyjny wskazał, że nie podziela poglądu o niedopuszczalności częściowego odrzucenia pozwu w postępowaniu grupowym „co do części osób i rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym co do pozostałych członków grupy”, a „ ’wyeliminowanie’ z postępowania osób, które nie powinny być członkami grupy nie pozostaje w sprzeczności z celami u.d.r.p.g.”. Sąd Apelacyjny nie uznał przy tym za celowe rozstrzygnięcie, czy częściowe „odrzucenie pozwu w takim wypadku następuje w zakresie podmiotowym czy przedmiotowym”.

Sąd Apelacyjny przesądził także w niniejszej sprawie, że sformułowanie żądania zasądzenia określonej kwoty solidarnie na rzecz członków podgrupy – spełnia warunek ujednolicenia roszczeń, dodając, że „trudno zresztą wyobrazić sobie dalej idące ujednolicenie roszczeń niż w przypadku wierzycieli solidarnych”.

Związany stanowiskiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie w niniejszej sprawie, Sąd Okręgowy ponownie dokonał oceny dopuszczalności rozpoznania tej sprawy w postępowaniu grupowym – przyjmując, że możliwe jest częściowe odrzucenie pozwu w tym postępowaniu w ujęciu przedmiotowym, tzn. w stosunku do takiej części dochodzonego pozwem roszczenia, która miałaby przypaść osobom, które nie spełniają ustawowych kryteriów przynależności do grupy reprezentowanej przez powoda. Sąd Okręgowy bowiem nadal – pomimo przesądzenia przez sąd Apelacyjny takiej możliwości – nie znajduje sposobu, w jaki miałby częściowo odrzucić pozew grupowy w ujęciu podmiotowym, tzn. w stosunku do niektórych członków grupy, czyli podmiotów, które w ogóle nie biorą udziału w tym postępowaniu. Związany w niniejszej sprawie stanowiskiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie, Sąd Okręgowy uznał zatem, że w niniejszej sprawie przy badaniu dopuszczalności rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym – dopuszczalne jest, o ile zaszłyby po temu przesłanki merytoryczne, częściowe odrzucenie pozwu grupowego przedmiotowo, tj. co do części dochodzonej kwoty – pomimo, że stanowi ona jedno roszczenie w znaczeniu procesowym.

Związany stanowiskiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie w niniejszej sprawie, Sąd Okręgowy przy ponownej ocenie dopuszczalności rozpoznania tej sprawy w postępowaniu grupowym – przyjął, że w niniejszym postępowaniu możliwe jest utworzenie takich podgrup, w których znajdują się jedynie wierzyciele solidarni, wobec których od pozwanej dochodzone jest jedno wspólne tym wierzycielom roszczenie.

Sąd Okręgowy rozpoznając sprawę po raz pierwszy powziął wątpliwość co do sytuacji prawnej członka grupy J. J. (1). Sąd Apelacyjny nie podzielił tej wątpliwości. Jednak kwestia ta stała się obecnie bezprzedmiotowa, albowiem na chwilę obecną J.M. (1) (dawniej (…)) nie jest już członkiem grupy – złożyła oświadczenie o wystąpieniu z grupy (k. 1133) i powód cofnął pozew w zakresie kwoty, jaka miałaby jej przypaść (k. 1173).

Sąd Okręgowy rozpoznając sprawę po raz pierwszy powziął także wątpliwość co do prawidłowości ujednolicenia roszczeń członków grupy w tych podgrupach, w których członkom podgrupy przypadać miały kwoty im wspólne w stosownych ułamkach, a innym członkom tychże podgrup – te same kwoty ale przysługujące jednej osobie. Sąd Apelacyjny podzielił te wątpliwości Sądu Okręgowego i polecił Sądowi Okręgowemu przy ponownym rozpoznaniu sprawy zbadać prawidłowość ujednolicenia roszczeń w tych podgrupach i w razie stwierdzenia nieprawidłowości (polegających na tym, że członkom tej samej podgrupy miałyby przypadać różne kwoty) – odrzucić częściowo pozew w tym zakresie.

Kwestia ta stała się o tyle bezprzedmiotowa, że pismem z dnia 22 marca 2016 r., potwierdzonym pismem z dnia 18 kwietnia2016 r., oraz sprostowanym na rozprawie w dniu 19 maja 2016 r. – powód zmodyfikował pozew – w tym zmodyfikował kształt podgrup i ujednolicenie roszczeń w tych podgrupach.

Ostatecznie powód dochodził kwoty 73.805,- zł ze wskazanymi odsetkami –i wskazał, że na rzecz każdego z członków grupy miałyby przypaść następujące kwoty:

– w ramach podgrupy nr 1, do której należą: M. D. (1) i M. D. (2) – o zasądzenie na ich rzecz kwot po 1007,50 zł;

– w ramach podgrupy nr 2, do której należą: J. W. i T. W. – o zasądzenie na ich rzecz kwot po 1.151,- zł;

– w ramach podgrupy nr 3, do której należą: B. F. i J. F.- o zasądzenie na ich rzecz solidarnie jednej kwoty 1.422,- zł;

– w ramach podgrupy nr 4, do której należą: P. G., M. P. i T. Z. – o zasądzenie na rzecz każdego z nich kwot po 1.448,- zł;

– w ramach podgrupy nr 5 – o zasądzenie kwot po 2.015,- zł na rzecz K. S. (1) oraz solidarnie dla J. i K. P.;

– w ramach podgrupy nr 6 – o zasądzenie kwot po 2.302,- zł na rzecz M. i P. L. solidarnie, na rzecz K. i B. T. solidarnie, na rzecz T. i M. D. (3) solidarnie, oraz na rzecz M. N., M. K. (1), A. K., A. S. i I. B. dla każdego z nich;

– w ramach podgrupy nr 7, do której należą: S. i B. W. – o zasądzenie na ich rzecz solidarnie jednej kwoty 3.094,- zł;

– w ramach podgrupy nr 8 – o zasądzenie kwot po 3.357,- zł na rzecz B. P. oraz solidarnie dla R. i K. S. (2);

– w ramach podgrupy nr 9 – o zasądzenie kwot po 3.472,- zł na rzecz M. Z., J. H. i R. T., a także solidarnie dla K. i J. M. (2);

– w ramach podgrupy nr 10, do której należą: B. i W. B. – o zasądzenie na ich rzecz solidarnie jednej kwoty 4,132,- zł;

– w ramach podgrupy nr 11 – o zasądzenie kwot po 4.396,- zł na rzecz: A. i J. G. solidarnie oraz na rzecz E. G. i M. G. solidarnie;

– w ramach podgrupy nr 12, do której należą: J. K. i M. K. (2) – o zasądzenie na ich rzecz solidarnie jednej kwoty 4.656,- zł.

Wysokość kwot przypadających na członków podgrup powód wyliczył dzieląc kwotę wydatkowaną na naprawę wad przez Wspólnotę przez wysokość udziałów członków grupy w częściach wspólnych budynku. Wyliczenie to ma jedynie charakter pomocniczy – pozwoliło powodowi oszacować wysokość żądania pozwu.

Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego „według norm przepisanych” (k. 3).

Do pozwu dołączono oświadczenie powoda o tym, że działa on w charakterze reprezentanta grupy, oraz oświadczenia członków grupy o przystąpieniu do grupy, a także umowę (k. 26 i n.) reprezentanta grupy z pełnomocnikiem, określającą sposób wynagrodzenia pełnomocnika.

Pozwany (…) sp. z o.o. w K. wniósł o oddalenie powództwa, podnosząc zarzut braku legitymacji czynnej po stronie powodowej – wydatki na naprawę poniosła bowiem – o ile rzeczywiście je poniosła – Wspólnota Mieszkaniowa, a nie członkowie grupy. Pozwany zakwestionował istnienie wskazanych przez powoda wad budynku; zaprzeczył, by wady te, o ile rzeczywiście istniały, wynikały z nieprawidłowego wybudowania budynku – i podniósł, że mogły one wynikać z niewłaściwej eksploatacji budynku. Pozwany zaprzeczył, by niewłaściwie wykonał umowy zawarte z członkami grupy, a jeśli do nieprawidłowego wykonania doszło – zaprzeczył, by stało się to z jego winy, tym bardziej, że prace budowlane wykonał poprzez generalnego wykonawcę, a nie ponosi winy w jego wyborze.

Pozwany początkowo nie oponował przeciwko rozpoznaniu sprawy w postępowaniu grupowym. Na rozprawie w dniu 7lipca 2015 r. oraz w piśmie z dnia 12 kwietnia 2016 r. (k. 1157) zgłosił wątpliwości, czy prawidłowo wyodrębniono podgrupy. Pozwany zakwestionował, by prawidłową podgrupę stanowiły dwie osoby, którym przysługuje solidarnie jedna kwota, jedno roszczenie. Jest to zdaniem pozwanego sztuczne wyodrębnienie podgrupy, nie ma w nim wymaganego ustawą ujednolicenia roszczeń członków podgrupy. Pozwany podniósł także, iż obejściem przepisów ustawy o dochodzeniu roszczeń w pozwach grupowych jest podzielenie roszczeń członków grupy stosownie do przysługujących im udziałów we współwłasności; zdaniem pozwanego ujednolicenie tych roszczeń musiałoby nastąpić poprzez zrównanie ich z najmniejszą kwotą przysługującą jednemu ze współwłaścicieli; przedstawił przy tym i podzielił argumentację zawartą w uzasadnieniu postanowienia Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 14 maja 2013 r., V Acz 354/13.

Sąd zważył, co następuje:

Postępowanie grupowe uregulowane jest przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (Dz. U. z 2010 r., Nr 7,póz. 44 – dalej: Ustawa).(http://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/DocDetails.xsp?id=WDU20100070044)

Pierwszym etapem rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym jest ocena przez Sąd tego, czy sprawa w ogóle może być w tym postępowaniu rozpoznawana. Zgodnie z treścią art. 10 ust. l Ustawy Sąd rozstrzyga na rozprawie o dopuszczalności postępowania grupowego i odrzuca pozew, jeżeli sprawa nie podlega rozpoznaniu w postępowaniu grupowym. W przeciwnym razie Sąd wydaje postanowienie o rozpoznaniu sprawy w postępowaniu grupowym.

Przesłanki dopuszczalności postępowania grupowego uregulowane zostały w art. 1 ust. L1 i 2 cyt. ustawy, a w przypadku roszczeń pieniężnych dodatkowo w art. 2 ust. 1 tej ustawy. Przywołane przepisy wskazują, że postępowanie grupowe może być prowadzone wówczas, gdy grupa co najmniej 10 osób, dochodzi roszczeń jednego rodzaju, opartego na jednakowej (tej samej lub takiej samej) podstawie faktycznej. Roszczenia te winny wiązać się z ochroną konsumentów, z odpowiedzialnością za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny albo z odpowiedzialnością tytułu czynów niedozwolonych, z wyjątkiem roszczeń o ochronę dóbr osobistych. Ponadto w sprawach o roszczenia pieniężne konieczne jest, aby wysokość roszczenia każdego członka grupy została ujednolicona przy uwzględnieniu wspólnych okoliczności sprawy, przy czym ujednolicenie wysokości roszczeń może nastąpić w podgrupach liczących co najmniej dwie osoby. Ponadto zgodnie z przepisem art. 6 ust 1 pkt 3 Ustawy w przypadku roszczeń pieniężnych pozew powinien zawierać m.in. określenie wysokości roszczenia każdego z członków grupy lub podgrup.

W niniejszej sprawie należało zbadać dopuszczalność rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym z punktu widzenia trzech kryteriów:

– sytuacji prawnej powoda i wynikającej stąd prawidłowości sformułowania żądania pozwu;

– jednakowej podstawy faktycznej roszczeń;-

– konsumenckiego charakteru roszczeń.

Reprezentant grupy wniósł o zasądzenie wskazanej kwoty i wskazał, jakie części tej kwoty mają przypaść na rzecz poszczególnych członków grupy. Do pozwu dołączono wszystkie wymagane oświadczenia i umowę z pełnomocnikiem. Powód jest w sprawie reprezentowany przez adwokata. W tym zakresie Sąd nie znalazł podstaw dla odrzucenia pozwu.

Roszczenia członków grupy zostały ujednolicone poprawnie w ramach podgrup. Wprawdzie po zmodyfikowaniu pozwu nadal występują takie podgrupy, do których należy jedynie dwoje wierzyciele solidarnych dochodzących od pozwanego jednej kwoty (podgrupy nr 3, 7 i 10) – co mogłoby budzić wątpliwości, czy doszło w tych podgrupach do jakiegokolwiek ujednolicenia roszczeń – jednak wiążące w niniejszej sprawie stanowisko Sądu Apelacyjnego w Warszawie nie pozwala na zakwestionowanie takiej praktyki.

Natomiast nie przekonuje przytoczony przez pozwanego pogląd, jakoby uszeregowaniu roszczeń członków grupy w podgrupy sprzeciwiał się charakter tych roszczeń: to, że przysługują one współwłaścicielom i są związane z ich udziałami we współwłasności. Ujednolicenie takie nie jest wprost zabronione przepisami ustawy o rozwiązywaniu sporów w pozwach grupowych, a Sąd orzekający w niniejszej sprawie nie widzi w takim ujednoliceniu roszczeń obejścia przepisów ustawy.

Warunkiem koniecznym uznania roszczenia za roszczenie o ochronę konsumentów jest dochodzenie przez konsumenta ochrony w relacjach z podmiotem profesjonalnym (przedsiębiorcą). Konieczne jest więc istnienie relacji konsument -przedsiębiorca. Ponadto aby mówić o roszczeniu o ochronę konieczny jest także element dodatkowy, celowo bowiem ustawodawca użył pojęcia „roszczenia o ochronę konsumentów” a nie określenia „roszczenia konsumentów”.

Roszczenia wszystkich członków grupy wiążą się z ochroną konsumenta. Członkowie ci nabyli bowiem od pozwanego własność odrębnych lokali mieszkalnych wraz z przynależnymi do nich udziałami w częściach wspólnych nieruchomości; zawierając te umowy działali bez związku z jakąkolwiek własną działalnością gospodarczą czy zawodową; pozwany deweloper zaś zawierał z nimi te umowy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Ewidentnie nabywcy są tu konsumentami w rozumieniu art. 22 k.c. (http://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/DocDetails.xsp?id=WDU19640160093) , a ich roszczenia wywodzone z tych umów – są roszczeniami o ochronę konsumentów w rozumieniu art. 1 ust. 2 Ustawy. Także z tego zatem punktu widzenia Sąd nie znalazł podstaw dla odrzucenia pozwu grupowego.

Mając to wszystko na uwadze, Sąd uznał, że powództwo spełnia przesłanki konieczne dla rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym – i odmówił odrzucenia pozwu – na podstawie art. 10 ust. 1 Ustawy a contrario – oraz postanowił rozpoznać sprawę w postępowaniu grupowym.

Sąd oddalił wniosek strony pozwanej o zobowiązanie powoda do wpłacenia kaucji zabezpieczającej koszty procesu. Tak powód bowiem, jak i członkowie grupy, to właściciele nieruchomości – lokali odrębnych w przedmiotowym budynku. Ponadto, jak wynika z umowy zawieranej przez członków grupy z pełnomocnikiem powoda, kancelaria powoda dysponuje pieniędzmi na poczet kosztów procesu. Nie ma zatem niebezpieczeństwa niewypłacalności powoda w zakresie kosztów postępowania należnych pozwanej w razie jej wygranej.

Sąd umorzył postępowanie w zakresie cofniętego powództwa – na podstawie art. 355 § 1 k.p.c.

Postanowienie Sądu Okręgowego w Opolu I Wydział Cywilny z dnia 14 października 2019 r.

Written by

Sąd Okręgowy w Opolu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSO Bogusław Kamiński

Sędziowie:                     SSO Katarzyna Waszczuk, SSO Izabela Bogusz

 

po rozpoznaniu w dniu 14 października 2019 r. na rozprawie sprawy z powództwa [dane 35 członków grupy] przeciwko (…) Sp. z o.o. z siedzibą w O. o zapłatę,

postanawia:

stwierdzić, że postepowanie grupowe w niniejszej sprawie jest dopuszczalne.

Postanowienie Sądu Okręgowego w Gdańsku I Wydział Cywilny z dnia 14 października 2019 r.

Written by

  1. Wymóg jednakowości podstawy faktycznej i prawnej żądań członków grupy uważa się za spełniony, gdy członkowie grupy wywodzą swe roszczenia z takiego samego zdarzenia – tj. z umów zawartych osobno przez każdego z członków grupy z pozwanym, w których znalazły się praktycznie identyczne zapisy dotyczące zobowiązania.
  2. Wobec identyczności zapisów dotyczących zobowiązań umownych, nie ma znaczenia, że znalazły się one częściowo w umowach przedwstępnych sprzedaży, a część z nich – w umowach deweloperskich.

Sąd Okręgowy w Gdańsku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:           SSO Mariusz Bartnik

Sędziowie:                      SSO Ewa Karwowska, SSO Monika Bakuła-Steinborn

po rozpoznaniu w dniu 14 października 2019 r. w Gdańsku na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa A. S. (1) – reprezentanta grupy w osobach [dane 172 członków grupy] przeciwko (…) S.A. z siedzibą w S. o upoważnienie do wykonania zastępstwa,

postanawia:

orzec o dopuszczalności postepowania grupowego w sprawie.

UZASADNIENIE

A. S. (1), będący reprezentantem grupy ponad 170 osób, reprezentowany przez adwokata, wniósł pozew w postępowaniu grupowym przeciwko pozwanemu (…) S.A. z siedzibą w S. o udzielenie upoważnienia każdemu z osobna członkowi grupy wskazanemu wyżej do dokonania na koszt (…) S.A. z siedzibą w S. wszelkich czynności (obejmujących zarówno prace projektowe, jak i prace wykonawcze) niezbędnych do wybudowania na działce nr (…), obręb (…) M., objętej księgą wieczystą KW nr (…) sztucznego, naziemnego zbiornika retencyjnego służącego magazynowaniu wody deszczowej odbieranej z następujących działek gruntu: nr (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…) oraz (…), obręb (…) M. w G., o danych technicznych wskazanych w opinii biegłego, jaka zostanie sporządzona w niniejszej sprawie i która stanie się częścią wyroku uwzględniającego powództwa, z zaznaczeniem, że dokonanie opisanych wyżej czynności przez jednego członka grupy na koszt pozwanego prowadzi do zwolnienia pozwanego z zobowiązania do dokonania opisanych wyżej czynności wobec pozostałych członków grupy.

Powód wyjaśniał, że pozwany jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą polegającą m. in. na realizacji inwestycji budowlanych i sprzedaży lokali. Jako deweloper prowadził od 2008 r. inwestycję polegającą na wznoszeniu budynków mieszkalnych wielorodzinnych na terenie zlokalizowanym w G. przy ul. (…). Inwestycja ta realizowana była w etapach, ostatni zaś obejmujący cztery budynki przy ul. (…) został zakończony w 2016 r. Łącznie wybudowano 25 budynków w ramach inwestycji nazywanej „Osiedla (…)”. Realizując osiedle, (…) m2, na której miał zostać wybudowany naziemny zbiornik retencyjny odbierający i magazynujący wodę z Osiedla (…). Oferta skierowana do klientów, w tym członków grupy, obejmowała w związku z tym sprzedaż lokalu mieszkalnego wraz z prawami z własnością tego lokalu związanymi oraz sprzedaż udziału w nieruchomości pod zbiornik, która miała zostać zabudowana tym zbiornikiem. Dalej powód wyjaśniał, że członkowie Grupy to osoby, które zawarły z pozwanym umowy dotyczące nabycia udziału w nieruchomości pod zbiornik oraz nabyły od pozwanego lokale położone na osiedlu (…), w celach niezwiązanych z ich działalnością gospodarczą lub zawodową. Podkreślał, że pozwany aż do 2015 r. zawierał z klientami, w tym członkami Grupy, umowy, w których zobowiązywał się do budowy zbiornika, mimo że co najmniej od 2010 r. , po uzyskaniu przez pozwanego pierwszego pozwolenia wodnoprawnego, planował wykonanie odwodnienia terenu osiedla (…) poprzez system rowów na działce nr (…). Tym samym więc świadomie wprowadzał osoby zawierające z nim umowy w błąd odnośnie planowanego sposobu odwodnienia terenu. Wskutek powyższego członkowie Grupy, zawierając umowy z pozwanym, byli przekonani , że na osiedlu powstanie zbiornik, o czym zapewniali przedstawiciele pozwanego. Zbiornik ten miał nie tylko zapewnić prawidłowe odwodnienie osiedla, ale także mieć walory krajobrazowe i rekreacyjne, co przynajmniej dla części członków grupy było powodem, dla którego zawarli umowy właśnie z pozwanym deweloperem. Tymczasem do dnia wniesienia pozwu zbiornik nie został wybudowany. Pozwany odtworzył jedynie na nieruchomości system rowów o głębokości ok. 0,5 m, który nie spełnia swojej roli w zakresie odprowadzania, a tym bardziej magazynowania wody deszczowej. Woda pozostaje bowiem w rowach, a niekiedy, po obfitych opadach , wylewa się poza nie oraz obszar nieruchomości pod zbiornik, zalewając sąsiednie działki, w tym parkingi, a nawet zbliża się na niewielką odległość do budynków posadowionych najbliżej planowanego zbiornika. To zaś stanowi bowiem zagrożenie dla bezpieczeństwa ludzi, zwłaszcza dzieci. Dodatkowo powyższe wpływa negatywnie na konstrukcje najbliżej położonych budynków oraz elementy infrastruktury osiedlowej. Nadto rowy wpływają ujemnie na walory rekreacyjne i krajobrazowe osiedla i sąsiednich nieruchomości. Powód podsumowywał, że pozwany tytułem zapłaty ceny za udziały w nieruchomości pod zbiornik uzyskał 1.377.500 zł, środki te jednak nie zostały przez niego wydatkowane na budową zbiornika. Pozwany natomiast stoi na stanowisku, że budując system rowów wywiązał się z obowiązku wybudowania zbiornika, wynikającego z umów łączących pozwanego z członkami grupy. Powód wskazywał również, że pozwany dąży do sprzedaży na rzecz właścicieli lokali udziałów w nieruchomości pod zbiornik z zagrożeniem obciążenia wzywanych osób odszkodowaniem na rzecz pozwanego. Tymczasem nabywanie udziałów w nieruchomości, na której nie jest posadowiony zbiornik, a jedynie urządzenia, które nie zapewniają należytego odwodnienia, pozbawione jest sensu gospodarczego dla właścicieli lokali. W tym zakresie zdaniem powoda, pozwany próbuje uniknąć odpowiedzialności za wykonanie ciążących na nim obowiązków umownych w postaci budowy zbiornika poprzez zbycie wszystkich udziałów w nieruchomości, a przez to również stara się ograniczyć swoją odpowiedzialność za zalewanie sąsiednich nieruchomości, przenosząc ją na właścicieli lokali na Osiedlu (…).

Powód wywodził obowiązek pozwanego budowy zbiornika retencyjnego w zakresie realizacji odwodnienia dla osiedla – z przepisów prawa publicznego oraz reguł ogólnych dotyczących wykonywania zobowiązania w związku z postanowieniami umów przedwstępnych, umów przenoszących własność lokali oraz umów deweloperskich. Wskazywał, że dochodzone świadczenie jest niepodzielne, wobec czego na zasadzie art. 381k.c. każdy z członków grupy jest uprawniony do dochodzenia w niniejszym postępowaniu całego świadczenia, zaś wykonanie zbiornika na koszt pozwanego przez dowolnego członka grupy zaspokoi interesy wszystkich członków. Jako podstawę prawną roszczenia wskazano art. 480 § 1 k.c. Wywodzono, że pozwany jest zobowiązany wobec członków grupy do wybudowania na nieruchomości pod zbiornik zbiornika rozumianego jako sztucznie utworzone jezioro służące magazynowaniu wód. Tym samym po stronie pozwanego występuje zobowiązanie do czynienia na rzecz każdego członka grupy. Bezspornym jest natomiast, że do dnia dzisiejszego pozwany nie wykonał zbiornika na nieruchomości, a przyczyną tego było – jak wskazywał powód – jednostronne uznanie przez pozwanego, że odpowiednie odwodnienie nieruchomości wspólnych zostało zapewnione przez odtworzenie systemu rowów. Pozwany powoływał się przy tym na operat wodnoprawny i udzielone na jego podstawie pozwolenie wodnoprawne. Z kolei członkowie grupy uważają, że wykonanie odwodnienia poprzez budowę rowów nie zapewnia skutecznego odwodnienia nieruchomości wspólnych, które może być co najwyżej uznane za częściowe, nieskuteczne a więc nienależyte wykonanie obowiązków umownych. W powyższych okolicznościach strona powodowa wywodziła również, że opóźnienie powstałe w realizacji zobowiązania po stronie pozwanego występuje z przyczyn od niego zależnych, a tym samym pozostaje on w zwłoce w rozumieniu art. 476 k.c.

Strona powodowa wskazywała również, że spełnione są ustawowo określone warunki dopuszczalności rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym. Zaznaczano, że członkami grupy jest 177 osób (stan w dacie wniesienia pozwu), dochodzone roszczenie jest jednorodzajowe w znaczeniu procesowym, albowiem każdy z członków grupy występuje z roszczeniem o udzielenie mu, niezależnie od pozostałych członków grupy, upoważnienia do wykonania zastępczego na podstawie art. 480 k.c. Nadto każdy z członków grupy dochodzi roszczenia o tej samej treści. Wskazywano na jednakowość podstawy faktycznej i prawnej i uzasadniano, że każdy z członków grupy dochodzi takiego samego roszczenia opartego na postanowieniach umowy łączącej osobno każdego z członków grupy z pozwanym, przy czym kwestionowane postanowienia umowne są w zasadzie identyczne, choć niekiedy zawarte w dwóch rodzajach umów – umowach przedwstępnych sprzedaży oraz umowach deweloperskich. Odwołując się do art. 1 ust. 2 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym zaznaczano, że pozwany jest przedsiębiorcą, a powód i członkowie Grupy zawarli z pozwanym umowy dotyczące nabycia lokalu oraz udziału w nieruchomości pod zbiornik jako konsumenci. Wreszcie powód podkreślał, że roszczenie dochodzone pozwem na podstawie art. 480 § 1 k.c. jest roszczeniem związanym z nienależytym wykonaniem zobowiązania.

Do pozwu załączono zarówno oświadczenie powoda złożone na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym oraz oświadczenia pozostałych członków grupy o przystąpieniu do grupy i wyrażeniu zgody co do osoby reprezentanta (art. 6 ust. 2 ustawy), a także wykaz członków grupy.

Pozwany w odpowiedzi na pozew oświadczył, iż rezygnuje z przedstawienia własnej oceny prawnej kwestii dopuszczalności postępowania grupowego.

W ocenie Sądu w sprawie niniejszej zachodzą podstawy do rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym.

Sąd jako punkt wyjścia dla swojej oceny w tym zakresie przyjął regulację art. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (t. jedn. Dz. U. z 2018 r. poz 573 ze zm.). Przepis ten stanowi w ust. 1, że ustawa normuje sądowe postępowanie cywilne w sprawach, w których są dochodzone roszczenia jednego rodzaju, co najmniej 10 osób, oparte na tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej (postępowanie grupowe). Stosownie do ust. 2, ustawa ma zastosowanie w sprawach o roszczenia z tytułu odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny, z tytułu czynów niedozwolonych, z tytułu odpowiedzialności za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania umownego lub z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia, a w odniesieniu do roszczeń o ochronę konsumentów także w innych sprawach.

Zgodnie jednak z ust. 2a. w postępowaniu grupowym jest wyłączone dochodzenie roszczeń o ochronę dóbr osobistych, z wyjątkiem roszczeń wynikających z uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, w tym roszczeń przysługujących najbliższym członkom rodziny poszkodowanego, zmarłego wskutek uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia.

Tym samym, aby sprawa została rozpoznana w postępowaniu grupowym konieczne jest spełnienie następujących warunków: 1. liczebność grupy 2. jednorodzajowość roszczeń członków grupy; 3. tożsamość lub jednakowość podstawy faktycznej roszczeń członków grupy; 4. określony rodzaj sprawy (wymieniony w ust. 2, z wyjątkami z ust. 2a).

W okolicznościach sprawy niniejszej nie ulega wątpliwości, że spełniony został warunek odpowiedniej liczebności grupy – powód jest bowiem w dacie wydawania postanowienia jest reprezentantem grupy 172 osób. Wszyscy oni dochodzą również świadczeń jednego rodzaju, każdy bowiem z członków grupy występuje z roszczeniem o udzielenie mu, niezależnie od pozostałych członków grupy, upoważnienia do wykonania zastępczego na podstawie art. 480 k.c. Roszczenia te są również tej samej treści, gdyż każdy z nich dochodzi upoważnienia do wybudowania na koszt pozwanego zbiornika na nieruchomości pod zbiornik. W konsekwencji uznać należy, że przesłanka jednorodzajowości roszczenia warunkująca dopuszczalność postępowania grupowego jest w niniejszej sprawie spełniona.

Spełniony został także wymóg jednakowość podstawy faktycznej i prawnej żądań członków grupy. Ci bowiem wywodzą swe roszczenia z takiego samego zdarzenia – tj. z umów zawartych osobno przez każdego z członków grupy z pozwanym, w których znalazły się praktycznie identyczne zapisy dotyczące zobowiązania się przez pozwanego do wybudowania zbiornika na nieruchomości pod zbiornik. Słusznie wskazywał powód, że w każdej z umów zawarto m. in. tożsamą definicję nieruchomości pod zbiornik jako działki, która ma zostać wydzielona z terenu inwestycji, na której wybudowany zostanie przez (…) zbiornik retencyjny służący magazynowaniu wody deszczowej odbieranej ze wszystkich wspólnot mieszkaniowych, jakie powstaną na Osiedlu. Podobnie w każdej z umów zawartych przez wszystkich członków Grupy wskazywano również, że zrealizowanie przez (…) prac zmierzających do zakończenia budowy i pełnego zagospodarowania użytkowego nieruchomości pod zbiornik nastąpi już po zawarciu przez strony umów sprzedaży, nie później jednak niż do dnia 31 grudnia 2016 roku. Zdaniem Sądu, wobec identyczności zapisów dotyczących zobowiązań umownych, nie ma w tej sytuacji znaczenia, że znalazły się one częściowo w umowach przedwstępnych sprzedaży, a część z nich – w umowach deweloperskich.

Nie ulega wreszcie wątpliwości, że spełniony został wymóg z art. 1 ust. 2 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym. Roszczenie dochodzone jest bowiem w związku z niewykonaniem zobowiązania umownego, a jego podstawę prawną stanowi art. 480 k.c. Dodatkowo członkowie grupy w relacji z pozwanym deweloperem mają status konsumenta, wszyscy bowiem zawierali swoje umowy i zakupili lokale w celach niezwiązanych z ich działalnością gospodarczą lub zawodową.

Reasumując zdaniem Sądu spełnione zostały przesłanki warunkujące dopuszczalność rozpoznania sprawy niniejszej w myśl przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 2009r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym. Z tego względu Sąd orzekł o dopuszczalności postępowania grupowego w sprawie, rozstrzygając na zasadzie art. 10 wspominanej wyżej ustawy.

Postanowienie Sądu Okręgowego w Krakowie I Wydział Cywilny z dnia 28 listopada 2013 r.

Written by

Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział I Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:           SSO Izabella Dyka

Sędziowie:                      SSO Paweł Darmoń, SSO Kamil Grzesik

 

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2013 r. w Krakowie na rozprawie sprawy z powództwa D. N. – reprezentanta grupy złożonej z: [dane 49 osób] przeciwko (…) z siedzibą w N. o zapłatę

postanawia:

  1. rozpoznać sprawę w postępowaniu grupowym,
  2. oddalić wniosek strony pozwanej w przedmiocie nakazania powodowi złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu.

Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie Wydział I Cywilny z dnia 26 marca 2014 r.

Written by

  1. Na początkowym etapie postępowania, jakim jest złożenie pozwu i analiza sądu dotycząca możliwości rozpoznania sprawy w postępowaniu grypowym ocena ze swej natury dokonywana jest w oparciu o okoliczności faktyczne zaprezentowane przez członków grupy w złożonym pozwie; domeną dalszego postępowania rozpoznawczego prowadzonego przez sąd, którego efektem będzie wydanie w sprawie wyroku, jest między innymi zweryfikowanie twierdzeń i okoliczności faktycznych przytoczonych przez członków grupy; podstawą do wydania rozstrzygnięcia w kwestii dopuszczalności rozstrzygnięcia sprawy w postępowaniu grupowym jest zgłoszone przez stronę powodową roszczenie i zawarte w nim okoliczności faktyczne konfrontowane z zapisami art. 1 i 2 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym.
  2. Zabezpieczenie kosztów procesu w postępowaniu grupowym ma charakter fakultatywny. Sąd podejmuje w tym zakresie decyzję po analizie wniosku zgłoszonego przez stronę pozwaną.

 

Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSA Hanna Nowicka de Poraj

Sędziowie:                      SSA Maria Kus-Trybek, SSA Józef Wąsik (spr.)

 

po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2014 roku w Krakowie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa D. N. – reprezentanta grupy złożonej z: [dane 49 osób], przeciwko (…) z siedzibą w N. o zapłatę

na skutek zażalenia strony pozwanej na postanowienie Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 28 listopada 2013 roku, sygn. akt I C 862/12,

postanawia:

oddalić zażalenie.

 

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w pkt I zdecydował rozpoznać sprawę w postępowaniu grupowym, natomiast w pkt II oddalił wniosek strony pozwanej w przedmiocie nakazania powodowi złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu Sąd przywołując art. 1 ust 1 i 2 oraz art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2009 roku o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym zauważył, że ze względu na stanowisko procesowe strony pozwanej wątpliwości w zakresie dopuszczalności rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym dotyczyły tego, czy podane przez stronę powodową twierdzenia pozwalają na przyjęcie odpowiedzialności strony pozwanej z tytułu czynu niedozwolonego. Sąd zaznaczył, że pozostałe przesłanki dopuszczalności postępowania grupowego są spełnione i zwrócił uwagę, że w ustawie nie przewidziano na etapie badania dopuszczalności rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym możliwości weryfikowania twierdzeń pozwu w kierunku ustalenia, czy wskazanym w pozwie członkom grupy przysługują w istocie dochodzone przez nich roszczenia. Kwestia ta zarezerwowana jest bowiem dla postępowania rozpoznawczego. Sąd natomiast na etapie badania sprawy pod kątem dopuszczalności jej rozpoznania w postępowaniu grupowym powinien mieć możliwość oceny, czy zgłoszone roszczenie nie spełnia kryterium oczywiście bezzasadnego, a zatem w stosunku do którego nie występują żadne szanse na jego uwzględnienie. Sąd może jednak w obecnym stanie prawnym odrzucić pozew z tej przyczyny, o ile dotyczącej go sprawy nie można uznać za sprawę, do której ustawa, zgodnie z art. 1 ust. 2, ma zastosowanie. Sąd uznał, że w niniejszej sprawie sytuacja uzasadniająca odrzucenie pozwu niewątpliwie nie ma miejsca powołując się na następujące zdarzenia: w latach 2005-2006 członkowie grupy zawierali z deweloperem Firmą (…) – w formie aktu notarialnego i w zwykłej formie pisemnej – umowy przedwstępne ustanowienia odrębnej własności lokali i ich sprzedaży w stanie wolnym od wszelkich obciążeń i praw osób trzecich, które miały powstać w budynku przy ul. (…) w K.. W każdej umowie zawarte było postanowienie zakazujące ujawniania przez nabywców lokali w księdze wieczystej ich roszczeń o przeniesienie prawa własności lokalu bez zgody F. (…), pod rygorem rozwiązania umowy. Na poczet cen sprzedaży lokali klienci, w tym członkowie grupy, zapłacili 100 % wartości lokali a ich łączne zaangażowanie finansowe w tę inwestycję wyniosło ponad 40 min zł. F. (…) podjął współpracę ze stroną pozwaną i w dniu 2 listopada 2006 roku obie strony zawarły umowę o współpracy w zakresie emisji obligacji, w której ustalono łączną wartość emisji na kwotę 150 min zł. W związku z emisją obligacji 4 serii o łącznej wartości 66,5 min zł, z których jedna miała zostać przeznaczona na sfinansowanie bieżącej działalności F. (…), zostały ustanowione na rzecz strony pozwanej hipoteki na nieruchomościach położonych między innymi przy ul. (…), które zostały obciążone trzema hipotekami umownymi w kwotach: 20, 5 i 7,5 min zł na mocy oświadczenia F. (…) z dnia 19 stycznia 2007 roku. W umowie zawartej Z F. (…) postanowiono też, że w razie jej naruszenia strona pozwana może postawić należności z obligacji w stan natychmiastowej wymagalności wraz z niewykupionymi kuponami odsetkowymi. Taki sam skutek miało odstąpienie od umów przedwstępnych określonej w umowie grupy klientów F. (…). Do tego zawarto kolejną ryzykowną transakcję związaną z finansowaniem innej inwestycji mieszkaniowej, w ramach której doszło do emisji obligacji o wartości 5 min zł. W związku z niewykupieniem przez F. (…) ww. kuponów odsetkowych strona pozwana postawiła należności z obligacji w stan natychmiastowej wymagalności, ale do ich spłaty jednak nie doszło. Jednocześnie, mimo ukończenia inwestycji przy ul. (…), F. (…) nie była w stanie zawrzeć umów przyrzeczonych, gdyż nieruchomość była obciążona hipotekami na rzecz strony pozwanej. W związku z tym nabywców lokali F. (…) i strona pozwana postawiły przed alternatywą: albo dopłacą do lokali po co najmniej 2.000 zł 2, za 1 m albo F. (…) ogłosi upadłość i wskutek hipotek ustanowionych na rzecz strony pozwanej wykonanie umów przedwstępnych będzie niemożliwe. Z tej przyczyny członkowie grupy zdecydowali się na dopłaty w formie pożyczek, których wysokość określiła strona pozwana, będąca także ich beneficjentem. Podobny mechanizm miał zastać zastosowany w odniesieniu do inwestycji przy ul. (…).

W dniu 5 maja 2009 roku została ogłoszona (…) a na liście wierzytelności umieszczono wierzytelności członków grupy z tytułu przywołanych dopłat. Według twierdzeń pozwu, szanse na zaspokojenie tych wierzytelności z masy upadłości mogą okazać się iluzoryczne. W ocenie strony powodowej, powyższe działania strony pozwanej świadczą o tym, że celowo zaangażowała niezabezpieczone, wysokie i o istotnym znaczeniu środki finansowe członków grupy w transakcję obarczoną wysokim ryzykiem, od którego jednak sama zabezpieczyła się w sposób pozwalający jej na zwrot kapitału i osiągnięcie dużego zysku, przy jednoczesnym dopuszczeniu do sytuacji, w której zadośćuczynienie słusznym roszczeniom klientów, wynikającym z umów przedwstępnych, stało się niemożliwe bez zapłaty dodatkowych środków, które przybrały formę pożyczek. Zdaniem strony powodowej, utrata płynności finansowej przez F. (…) wyniknęła także w znacznym stopniu ze współpracy ze stroną pozwaną. W ocenie Sądu w związku z tak sformułowaną podstawą faktyczną powództwa nie sposób zasadnie twierdzić, że nie spełnia ona założeń przynależnych konstrukcji czynu niedozwolonego. Sąd wskazał, że powód przedstawia tego rodzaju działania strony pozwanej, których negatywna ocena prawna z zasady nie jest wykluczona, i które mogą, także z zasady, rodzić w sferze majątkowej innych podmiotów określone konsekwencje. Sąd uznał jednak, że na tym etapie postępowania nie dokonuje się weryfikowania zasadności zgłoszonych roszczeń. Zwrócił uwagę że wyznaczenie kaucji na zabezpieczenie kosztów postępowania grupowego zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy ma charakter fakultatywny i podlega ocenie sądu z punktu widzenia celowości przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy, natomiast w rozpatrywanej sprawie podstaw do uwzględnienia żądania strony pozwanej w tym zakresie Sąd nie stwierdził. Zauważył, że nie są uzasadnione zarzuty strony pozwanej sugerujące pieniaczy charakter sprawy i oczywistą bezzasadność roszczeń. Wyklucza je bowiem już sama wielowątkowa treść pism strony pozwanej w kwestiach odnoszących się do meritum sporu. Nie zostało również uprawdopodobnione, aby zachodziła obawa co do niemożności poniesienia przez członków grupy kosztów procesu, po jego zakończeniu, na wypadek oddalenia powództwa, zwłaszcza że pozew został opłacony znaczną kwotą, tj. 93.962 zł, co świadczy o tym, że członkowie grupy, których liczba jest znaczna, dysponują odpowiednimi możliwościami finansowymi.

Strona pozwana zaskarżyła postanowienie Sądu Okręgowego w całości zarzucając mu naruszenie: a) art. 227 k.p.c. w zw. z art. 217 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 24 ust. 1 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym polegającą na zakwalifikowaniu sprawy jako sprawy obejmującej roszczenia z tytułu czynów niedozwolonych wyłącznie na podstawie twierdzeń pozwu oraz przytoczonej w nim podstawy faktycznej, która co więcej dotyczyła przede wszystkim działań osoby trzeciej wobec stron pozwu tj. F. (…), a nie strony pozwanej, przy jednoczesnym całkowitym pominięciu jej twierdzeń, co skutkowało błędnym uznaniem przez Sąd I instancji, że podstawa faktyczna powództwa spełnia założenia przynależne konstrukcji czynu niedozwolonego a w konsekwencji sprawa podlega rozpoznaniu w postępowaniu grupowym, b) art. 235 § 1 k.p.c. w zw. z art. 24 ust. 1 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym polegającą na przeprowadzeniu dowodu z protokołów rozpraw z dnia 27 kwietnia 2010 roku oraz z dnia 24 czerwca 2010 roku, obejmujących zeznania świadków G. A., W. Ś. oraz J. P. (2) złożone w postępowaniu o sygn. I C 1842/08, mimo że istniała możliwość przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka J. P. (2) bezpośrednio przed Sądem I instancji, a stosowny wniosek dowodowy w tym zakresie został złożony przez stronę pozwaną, co stanowiło naruszenie zasady bezpośredniości postępowania dowodowego, c) art. 10 ust. 1 w zw. z art. 1 ust. 2 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym polegającą na przyjęciu do rozpoznania sprawy pomimo niewykazania przez stronę powodową spełnienia przesłanki przedmiotowej dopuszczalności postępowania grupowego w postaci rodzaju sprawy podlegającej rozpoznaniu w postępowaniu grupowym, d) art. 8 ust. 1 w zw. z art. 8 ust. 3 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i nieuwzględnienie jej interesu w ustanowieniu kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu. Strona pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego postanowienia w jego pkt I poprzez odrzucenie pozwu, ewentualnie o uchylenie orzeczenia w tym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz o zmianę zaskarżonego postanowienia w jego pkt II poprzez uwzględnienie jej wniosku o zobowiązanie strony powodowej do uiszczenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu w wysokości 250.000 zł, ewentualnie o uchylenie orzeczenia w tym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Nadto strona pozwana wniosła o rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego, w tym kosztach zastępstwa procesowego, wg norm prawem przepisanych, w orzeczeniu kończącym sprawę w I instancji.

W odpowiedzi na zażalenie strony pozwanej strona powodowa wniosła o jego oddalenie oraz o zasądzenie od strony pozwanej na jej rzecz kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych, ewentualnie o orzeczenie o kosztach postępowania zażaleniowego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawę w I instancji. Strona powodowa podzieliła argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie strony pozwanej nie zasługuje na uwzględnienie.

W realiach niniejszej sprawy zostały spełnione przesłanki, określone w art. 1 ust 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 2009 roku o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym, do rozpoznania roszczenia członków grupy strony powodowej w postępowaniu grupowym. Niezasadny jest w związku z tym zarzut strony pozwanej naruszenia art. 227 k.p.c. w zw. z art. 217 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 24 ust. 1 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym polegający na niewłaściwym, zdaniem strony pozwanej, zakwalifikowaniu sprawy zainicjowanej przez stronę powodową jako sprawy obejmującej roszczenia z tytułu czynów niedozwolonych wyłącznie na podstawie twierdzeń pozwu oraz przytoczonej w nim podstawy faktycznej. Należy podkreślić, iż na początkowym etapie postępowania, jakim jest złożenie pozwu i analiza Sądu dotycząca możliwości rozpoznania sprawy w postępowaniu grypowym ocena ze swej natury dokonywana jest w oparciu o okoliczności faktyczne zaprezentowane przez członków grupy w złożonym pozwie. Natomiast domeną dalszego postępowania rozpoznawczego prowadzonego przez Sąd, którego efektem będzie wydanie w sprawie wyroku, jest między innymi zweryfikowanie twierdzeń i okoliczności faktycznych przytoczonych przez członków grupy. Podstawą zatem do wydania rozstrzygnięcia w kwestii dopuszczalności rozstrzygnięcia sprawy w postępowaniu grupowym jest zgłoszone przez stronę powodową roszczenie i zawarte w nim okoliczności faktyczne konfrontowane z zapisami art. 1 i 2 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (zob. M. Sieradzka „Komentarz do art. 10 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym”, Lex). W związku z tym nie można skutecznie podnosić, iż Sąd I instancji oparł swoje rozstrzygnięcie dopuszczające rozpoznanie sprawy w postępowaniu grupowym na okolicznościach faktycznych przedstawionych przez stronę powodową w pozwie. Prowadzenie bowiem przez Sąd kontradyktoryjnego postępowania w zakresie rozstrzygnięcia, czy możliwe jest rozpoznanie sprawy w postępowaniu grupowym, prowadzącego w istocie do oceny zasadności zgłoszonego żądania, na gruncie aktualnie obowiązujących przepisów jest niedopuszczalne, gdyż stoi w sprzeczności z celem decyzji o możliwości zastosowania instytucji, jaką jest postępowanie grupowe, na początkowym etapie postępowania rozpoznawczego.

Należy podzielić ocenę Sądu I instancji, iż całokształt okoliczności faktycznych opisanych kompleksowo przez członków grupy w pozwie prowadzi do wniosku, że odmiennie niż twierdzi strona pozwana, żądanie zawarte w pozwie nie dotyczy wyłącznie działań osoby trzeciej wobec stron pozwu, tj. Firmy (…), ale odnosi się pośrednio, jak również bezpośrednio do działań strony pozwanej. W świetle bowiem przytoczonych przez stronę powodową okoliczności faktycznych, które stanowią podstawę do rozstrzygnięcia, czy postępowanie grupowe w sprawie jest dopuszczalne, należy stwierdzić, że przywoływane przez stronę powodową postępowanie strony pozwanej względem członków grupy winno być postrzegane w świetle regulacji dotyczących instytucji czynu niedozwolonego. Okoliczności faktyczne przytoczone przez stronę powodową składające się na jej roszczenie procesowe wskazują, że po stronie członków grupy wystąpiła szkoda w dobrach prawnie chronionych. Strona powodowa przywołuje całokształt działań strony pozwanej oraz Firmy (…) SA uprawdopodobniających wystąpienie w ich skutek szkody w majątku członków grupy oraz związek przyczynowy między tymi działaniami a powstałą u nich szkodą. Okoliczności te uwiarygodniają ocenę, że wbrew twierdzeniom strony pozwanej pożyczki udzielane przez członków powodowej grupy nie były wynikiem dobrowolnej i strategicznej decyzji biznesowej. Sąd Okręgowy w sposób szczegółowy w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia opisał działania strony pozwanej podejmowane wraz z Firmą (…), które skutkowały koniecznością uiszczenia przez członków powodowej grupy przywoływanych w pozwie dodatkowych kwot pieniężnych a który miały na celu zapobieżenie ogłoszeniu upadłości przez Firmę (…). W rezultacie stanowisko strony pozwanej, iż jej twierdzenia zostały całkowicie pominięte przy rozstrzyganiu kwestii dopuszczalności rozpoznawania sprawy w postępowaniu grupowym są bezzasadne. W związku z tym za niezasadny należało uznać zarzut strony pozwanej naruszenia art. 10 ust. 1 w zw. z art. 1 ust. 2 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym polegający na przyjęciu do rozpoznania sprawy pomimo niewykazania przez stronę powodową spełnienia przesłanki przedmiotowej dopuszczalności postępowania grupowego w postaci rodzaju sprawy podlegającej rozpoznaniu w postępowaniu grupowym,

Wobec powyższego nie można zgodzić się z zarzutem strony pozwanej naruszenia art. 235 § 1 k.p.c. w zw. z art. 24 ust. 1 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym polegający na przeprowadzeniu dowodu z protokołów rozpraw z dnia 27 kwietnia i 24 czerwca 2010 roku obejmujących zeznania świadków G. A., W. Ś. oraz J. P. (2) złożone w postępowaniu o sygn. I C 1842/08, mimo że istniała możliwość przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka J. P. (2) bezpośrednio przed Sądem I instancji, co stanowiło naruszenie zasady bezpośredniości postępowania dowodowego. Kwestia zasadności dopuszczenia przywołanych przez stronę pozwaną dowodów nie ma wpływu na ocenę prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez Sąd I instancji dotyczącego rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym. Materiałem bowiem wystarczającym do podjęcia takiej decyzji procesowej były okoliczności przytoczone przez stronę powodową w pozwie. Wszelkie zatem dodatkowe dowody dopuszczone w sprawie stanowią już element prowadzonego przez Sąd I instancji postępowania rozpoznawczego i nie podważają w związku z tym zasadności zaskarżonej przez stronę pozwanej decyzji Sądu Okręgowego. Ponadto wskazane przez stronę pozwaną dowody uzupełniając materiał dowodowy zaoferowany przez stronę powodową nie prowadzą do odmiennej oceny zasadności rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym. W efekcie ewentualne nawet naruszenie przez Sąd I instancji zasady bezpośredniości nie może być postrzegane jako podważające w jakimkolwiek zakresie prawidłowość wydanego przez Sąd Okręgowy rozstrzygnięcia.

Nie jest zasadny zarzut strony pozwanej dotyczący naruszenia art. 8 ust. 1 w zw. z art. 8 ust. 3 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i nieuwzględnienie jej interesu w ustanowieniu kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu. Należy zauważyć, iż zabezpieczenia kosztów procesu w postępowaniu grupowym ma charakter fakultatywny. Sąd podejmuje w tym zakresie decyzję po analizie wniosku zgłoszonego przez stronę pozwaną. Na gruncie niniejszej sprawy strona powodowa nie przytoczyła takich okoliczności, które wskazywały na potrzebę zobowiązania strony powodowej do złożenia kaucji. Zarówno okoliczności sprawy nie wskazują, że powództwo jest oczywiście nieuzasadnione, jak również brak jest choćby uprawdopodobnienia przez stronę pozwaną, że strona powodowa w przypadku oddalenia powództwa, bądź jego części nie podołałaby obowiązkowi zapłaty kosztów procesu, jak również z okoliczności zaprezentowanych przez stronę powodową nie można wyprowadzić wniosku, iż żądanie strony pozwanej o zobowiązanie strony powodowej do uiszczenia kaucji jest uzasadnione. Ponadto należy za Sądem I instancji zauważyć, że członkowie powodowej grupy uiścili opłatę od pozwu a ich ilość oraz wysokość opłaty także wskazuje, że są w stanie podołać obowiązkowi uiszczenia kosztów postępowania w sprawie.

W świetle powyższego należało uznać, iż argumentacja zawarta w zażaleniu strony pozwanej jest nieprzekonująca i jako tak nie może stanowić podstawy do wnioskowanej przez nią zmiany, czy tez uchylenia zaskarżonego postanowienia. Sąd Apelacyjny w Krakowie działając na zasadzie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. oddalił zażalenie strony pozwanej. Odnosząc się do wniosku strony powodowej o zasądzenie na jej rzecz od strony pozwanej kosztów postępowania zażaleniowego należy przywołać art. 108 § 1 k.p.c., który stanowi, że Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji.

Postanowienie Sądu Okręgowego w Łodzi II Wydział Cywilny z dnia 11 czerwca 2019 r.

Written by

Sąd Okręgowy w Łodzi II Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:    SSO Dorota Liczberska-Dębska

Sędziowie:               SSO Sylwia Łopaczewska, SSO Katarzyna Bielczyk

po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2019 r. w Łodzi na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa M.D. – reprezentantki grupy przeciwko […] S.A.o zapłatę

postanawia:

rozpoznać sprawę w postepowaniu grupowym.

 

UZASADNIENIE

Pozew w sprawie niniejszej spełnia warunki do rozpoznania sprawy nim zainicjowanej w postępowaniu grupowym określone w art. 1 ustawy z 17 grudnia 2009 roku o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (Dz.U. 2018.573 t.j.) Dochodzone roszczenia są jednego rodzaju – członkowie grupy, w licznie 10 osób, domagają się, na takiej samej podstawie faktycznej i prawnej, zwrotu całości kosztów, jakie ponieśli w związku z zawarciem umowy z pozwaną spółką.

Roszczenia zostały ujednolicone w ramach podgrup (takie same kwoty dochodzone są solidarnie na rzecz uczestników podgrup) i dotyczą nienależytego wykonania umowy. Nadto członkowie grupy jak wynika z treści pozwu, są konsumentami.

Pozew zawiera wniosek o rozpoznanie w postępowaniu grupowym, a także oświadczenie powódki o tym, że działa w charakterze reprezentanta. Członkowie grupy złożyli oświadczenia o przystąpieniu do niej i wyrażeniu zgody na osobę reprezentanta.

Reprezentant załączył także umowę z pełnomocnikiem procesowym określającą sposób wynagrodzenia pełnomocnika.

Zgodnie z treścią przepisu art. 10 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym Sąd rozstrzyga na posiedzeniu niejawnym o dopuszczalności postępowania grupowego i odrzuca pozew, jeżeli sprawa nie podlega rozpoznaniu w postępowaniu grupowym. W przeciwnym razie Sąd wydaje postanowienie o rozpoznaniu sprawy w postępowaniu grupowym.

Po zbadaniu pozwu i zapoznaniu się z odpowiedzią na pozew strony pozwanej, Sąd postanowił, jak wyżej.

Postanowienie Sądu Okręgowego w Szczecinie I Wydział Cywilny z dnia 16 maja 2020 r.

Written by

Sąd Okręgowy w Szczecinie I Wydział Cywilny w składzie:
Przewodniczący:              SSO Danuta Olszewska
Sędziowie:                         SSO Małgorzata Czerwińska,                                                                                                                                                    SSO Anna Winnicka-Kaliszewska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa B. D. i innych przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej (…) z siedzibą w S. postępowanie grupowe

postanawia:

rozpoznać sprawę w postępowaniu grupowym.

Postanowienie Sądu Okręgowego w Gdańsku XV Wydział Cywilny z dnia 17 czerwca 2020 r.

Written by

Sąd Okręgowy w Gdańsku XV Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:    SSO Joanna Baraniecka-Galińska

Sędziowie:             SSO Magdalena El-Hagin, SSR (del.) Agnieszka Piotrowska

po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2020 r. w Gdańsku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa […] działającego jako reprezentant grupy

przeciwko […]

o zapłatę,

postanawia:

  1. odmówić odrzucenia pozwu,
  2. rozpoznać sprawę w postępowaniu grupowym.

Postanowienie Sądu Okręgowego w Poznaniu I Wydział Cywilny z dnia 8 grudnia 2020 r.

Written by

Sąd Okręgowy w Poznaniu, Wydział I Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:           SSO Katarzyna Jelewska-Sterczała

Sędziowie:                      SSO Urszula Jabłońska – Maciaszczyk, SSO Agnieszka Wieczorek

po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2020 r. w Poznaniu na rozprawie sprawy z powództwa J. P. przeciwko (…) Spółka Akcyjna z siedzibą w (…) o ustalenie

postanawia:

rozpoznać sprawę w postępowaniu grupowym.