Sąd okręgowy - Strona 22 z 32

Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie Wydział I Cywilny z dnia 21 marca 2016 r.

Posted on 21 marca 2016 at 08:25.

Pozwany, składając wniosek o zobowiązanie powoda do złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu, winien uprawdopodobnić po pierwsze, że wytoczone przeciwko niemu powództwo jest oczywiście bezzasadne lub że jego uwzględnienie jest mało prawdopodobne, a zatem nosi cechy „pieniactwa procesowego”, a po drugie, że brak ustanowienia kaucji na zabezpieczenie jego przyszłego roszczenia o zasądzenie zwrotu kosztów procesu uniemożliwi lub poważnie utrudni ich egzekucję od strony powodowej.
Działający jako reprezentant określonej grupy konsumentów Miejski Rzecznik Konsumentów jest osobą zaufania publicznego, zajmującą się z ramienia samorządu powiatowego zagadnieniami ochrony interesów konsumentów. Jego wydatki stanowią element budżetu danego miasta, a zatem w razie ewentualnego przegrania procesu koszty pozwanego obciążą to miasto.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Andrzej Kuryłek

Sędziowie: SSO Joanna Piwowarun-Kołakowska, SSO Jacek Bajak

po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2016 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Miejskiego Rzecznika Konsumentów w O. przeciwko Bankowi (…) S.A. z siedzibą w W. o ustalenie

postanawia:

oddalić wniosek pozwanego Banku (…) S.A. z siedzibą w W. o zobowiązanie powoda Miejskiego Rzecznika Konsumentów
w O. do złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Pozwem z 13 czerwca 2014 r. Miejski Rzecznik Konsumentów w O., działając jako reprezentant grupy, domagał się ustalenia, że pozwany Bank (…) S.A. z siedzibą w W. ponosi odpowiedzialność wobec członków grupy z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia, wynikającą z zawartych z członkami grupy umów o kredyt hipoteczny, zawierających bezpośrednio lub za pośrednictwem wzorca umownego znajdującego zastosowanie do tych umów (regulaminu, cennika, aneksu lub pełnomocnictwa) niedozwolone postanowienia umowne dotyczące indeksacji kwoty udzielonego kredytu do kursu franka szwajcarskiego według Tabeli Kursów Walut Obcych obowiązującej w Banku (…) S.A. z siedzibą w W. oraz niedozwolone postanowienia umowne dotyczące indeksacji rat spłaty kredytu do kursu franka szwajcarskiego według Tabeli Kursów Walut Obcych obowiązującej w Banku (…) S.A. z siedzibą w W., w których to umowach ani we wzorcach umownych mających zastosowanie do tych umów nie określono sposobu ustalania kursu franka szwajcarskiego w Tabeli Kursów Walut Obcych obowiązującej w Banku (…) S.A. z siedzibą w W.

W odpowiedzi na pozew z 31 grudnia 2014 r. pozwany Bank (…) S.A. z siedzibą w W. wniósł m. in. o zobowiązanie powoda Miejskiego Rzecznika Konsumentów w O. do złożenia w terminie jednego miesiąca kaucji w wysokości 1.048.323,96 zł na zabezpieczenie kosztów procesu w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (Dz. U. z 2010 r. nr 7, poz. 44) na żądanie pozwanego sąd może zobowiązać powoda do złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu.

Wprowadzenie regulacji w przedmiocie kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu miało stanowić skuteczną tamę przed nadużywaniem instytucji powództw grupowych. Pozwany, składając taki wniosek, winien jednak uprawdopodobnić po pierwsze, że wytoczone przeciwko niemu powództwo jest oczywiście bezzasadne lub że jego uwzględnienie jest mało prawdopodobne, a zatem nosi cechy „pieniactwa procesowego”, a po drugie, że brak ustanowienia kaucji na zabezpieczenie jego przyszłego roszczenia o zasądzenie zwrotu kosztów procesu uniemożliwi lub poważnie utrudni ich egzekucję od strony powodowej (zob. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 29 listopada 2012 r., sygn. akt I ACz 1485/12, LEX nr 1499166).

W realiach rozpoznawanej sprawy powództwo zostało wytoczone przez Miejskiego Rzecznika Konsumentów w O., działającego jako reprezentant na rzecz określonej grupy konsumentów, a zatem przez osobę zaufania publicznego, zajmującą się z ramienia samorządu powiatowego zagadnieniami ochrony interesów konsumentów. Tym samym w ocenie Sądu meriti pozwany Bank (…) S.A. z siedzibą w W. nie uprawdopodobnił, jakoby egzekucja ewentualnie zasądzonych na jego rzecz kosztów procesu, które na obecnym etapie sprawy jako prawdopodobne dotyczą jedynie kwoty 43.200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, będzie niemożliwa bądź znacznie utrudniona. Tym bardziej, że wydatki Miejskiego Rzecznika Konsumentów w O. stanowią element budżetu Miasta O., a zatem w razie ewentualnego przegrania procesu koszty pozwanego obciążą Miasto O.

Niezależnie od powyższego, w świetle § 3 porozumienia z 11 kwietnia 2014 r. zawartego pomiędzy reprezentantem grupy w osobie Miejskiego Rzecznika Konsumentów w O. a „(…)” Sp. k. z siedzibą w W., członkowie grupy opłacili środki pieniężne w celu ewentualnego zaspokojenia kosztów procesu w przypadku niekorzystnego dla grupy rozstrzygnięcia. Z treści powołanego postanowienia wynika zatem, że reprezentant grupy i pełnomocnik przewidzieli możliwość przegrania niniejszego postępowania, a w związku z tym sposób uzyskania od członków grupy kosztów procesu zasądzonych na rzecz strony pozwanej (zob. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 6 lutego 2015 r., sygn. akt I ACz 43/15, LEX nr 1646028).

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy na podstawie wskazanych przepisów orzekł jak w sentencji postanowienia.

Postanowienie Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim Wydział I Cywilny z dnia 18 marca 2016 r.

Posted on 18 marca 2016 at 08:24.

Written by admin_classaction

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Alina Gąsior

Sędziowie: SSO Beata Grochulska, SSO Renata Lech

po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2016 r. w Piotrkowie Trybunalskim na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu grupowym sprawy z powództwa I. G. przeciwko Wyższej Szkole Handlowej im. (…) w P. o zapłatę

postanawia:

ustalić, iż w skład grupy osób dochodzących roszczeń w postępowaniu grupowym od pozwanej Wyższej Szkoły Handlowej im. (…) z siedzibą w P. wchodzą: [dane członków grupy]

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 20 listopada 2015 r. Sąd doręczył pozwanemu Wyżej Szkole Handlowej im. (…) w P. wykaz osób które przystąpiły do grupy, wyznaczając pozwanemu 1- miesięczny termin na podniesienia zarzutów co do członkostwa określonych osób w grupie. Odpis postanowienia wraz z odpisem pisma z dnia 20 listopada 2015 r. zawierającego wykaz osób został doręczony pozwanemu w dniu 4 grudnia 2015 r.

Pozwany nie podniósł zarzutów w zakreślonym terminie.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 zd. 1 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (Dz.U. 2010 Nr 7, poz. 44, dalej jako: „u.d.p.g.”) po upływie wyznaczonego przez sąd terminu, nie krótszego niż miesiąc od dnia doręczenia powodowi zarzutów co do członkostwa, sąd wydaje postanowienie co do składu grupy.

Wskazane przez reprezentanta grupy I. G. osoby złożyły oświadczenia zgodnie z art. 12 u.d.p.g.. Ponadto w oświadczeniach wyrazili zgodę co do osoby reprezentanta grupy przez I. G. i na treść umowy określającej zasady świadczenia usługi przez profesjonalnego pełnomocnika oraz określającej zasady obliczania wynagrodzenia tego pełnomocnika.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 17 ust. 1 u.d.p.g. Sąd orzekł jak w sentencji.

Postanowienie Sądu Okręgowego w Gdańsku Wydział XV Cywilny z dnia 8 marca 2016 r.

Posted on 8 marca 2016 at 17:19.

Written by Alicja Leginowicz-Krzywda

Orzeczenie zostało uchylone postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku Wydział I Cywilny z 11 stycznia 2017 r., I ACz 597/16.

Zadaniem reprezentanta grupy jest zebranie oświadczeń zawierających żądania poszczególnych osób, zaszeregowanie tych osób do poszczególnych podgrup na podstawie oświadczeń tych osób w których zawarte zostały konkretne roszczenia. Reprezentant grupy nie może natomiast wykreować roszczeń w oświadczeniach niezgłoszonych i nie może skutecznie wystąpić z takimi roszczeniami w postępowaniu grupowym w sytuacji gdy dane roszczenia nie zostały wyartykułowane w oświadczeniach przystępujących do grupy.
Konsekwencją wadliwego zaszeregowania może być oddalenie powództwa danej osoby.
Upoważnienie reprezentanta grupy do zmiany zaszeregowania w podgrupy nie może być interpretowane jako możliwość zgłoszenia w imieniu przystępujących do grupy roszczeń których nie wymieniono w treści ich oświadczeń o przystąpieniu.
To osoby nie posiadające pełnej zdolności do czynności prawnych (np. dzieci) powinny być wskazane jako członkowie grupy jeśli to im przysługuje legitymacja materialna do dochodzenia roszczeń. Członkom grupy przypisać bowiem należy zdolność do bycia we własnym imieniu uprawnionym do występowania przeciwko pozwanym z własnym roszczeniem. Osoby małoletnie powinny złożyć oświadczenie o przystąpieniu do grupy. Zaś ich przedstawiciele ustawowi (rodzice) będą ich jedynie reprezentować w procesie – nie posiadając statusu członka grupy.

Sąd Okręgowy w Gdańsku Wydział XV Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Urszula Malak,

Sędziowie: SSO Dorota Kołodziej, SSO Krzysztof Solecki

po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2016 r. w Gdańsku na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa grupowego wytoczonego przez reprezentanta grupy w osobie (…) przeciwko (…) i (…),

postanawia:

ustalić, że w skład podgrupy I tj. podgrupy osób żądających zasądzenia na rzecz każdej z tych osób solidarnie od pozwanych kwot po 94,80 zł tytułem zwrotu świadczenia nienależnego, ewentualnie – w razie oddalenia powództwa w powyższym zakresie – ustalenia, iż osoby te nie są zobowiązane na rzecz pozwanych do zapłaty kwoty 94,80 zł tytułem abonamentu za korzystanie z usług portalu www.pobieraczek.pl, wchodzą: [dane 48 osób],
ustalić, że w skład podgrupy III tj. podgrupy żądającej ustalenia, iż osoby te nie są zobowiązane na rzecz pozwanych do zapłaty kwoty 94,80 zł tytułem abonamentu za korzystanie z usług portalu www.pobieraczek.pl, wchodzą: [dane 59 osób],
ustalić, że w skład podgrupy V żądających ustalenia, iż osoby te nie są zobowiązane na rzecz pozwanych do zapłaty kwoty 94,80 zł tytułem abonamentu za korzystanie z usług portalu www.pobieraczek.pl oraz kwoty 100 USD tytułem kary umownej za naruszenie regulaminu świadczenia usługi Usenet z dnia 16.04.2010 r. określonej w § 6 pkt 3 rzeczonego regulaminu, wchodzą: [dane 482 osób],
w pozostałym zakresie oddalić wniosek o ustalenie składu grupy.

UZASADNIENIE

W dniu 14 czerwca 2012 r. doręczono pozwanym pozew (…) z dnia 23 marca 2012 r., zawierający listę 181 osób wchodzących w skład reprezentowanej przez powoda grupy. Zgłaszające się osoby reprezentant podzielił w zależności od zgłaszanych przez nie roszczeń na 3 podgrupy, w ten sposób, że:

podgrupa a) objęła osoby, które żądają ustalenia, iż nieważne są umowy o świadczenie usługi Usenet zawarte przez nie z pozwanymi oraz zasądzenia na rzecz każdej z tych osób solidarnie od pozwanych kwot po 94,80 zł tytułem zwrotu świadczenia spełnionego w ramach unieważnionej umowy, ewentualnie – w razie oddalenia powództwa w powyższym zakresie – ustalenia, iż nie są zobowiązane na rzecz pozwanych do zapłaty kwoty 94,80 zł tytułem abonamentu za korzystanie z usług portalu www.pobieraczek.pl oraz zasądzenia na rzecz każdej z tych osób solidarnie od pozwanych kwoty po 94,80 zł tytułem zwrotu świadczenia nienależnie spełnionego;
podgrupa b) objęła osoby, żądające ustalenia, iż nieważne są umowy zawarte przez nie z pozwanymi, ewentualnie – w razie oddalenia powództwa w powyższym zakresie – ustalenia, iż nie są zobowiązane na rzecz pozwanych do zapłaty kwoty 94,80 zł tytułem abonamentu za korzystanie z usług portalu www.pobieraczek.pl.;
podgrupa c) objęła osoby, żądające ustalenia, iż nieważne są umowy zawarte przez nie z pozwanymi, ewentualnie – w razie oddalenia powództwa w powyższym zakresie – ustalenia, iż osoby te nie są zobowiązane na rzecz pozwanych do zapłaty kwoty 94,80 zł tytułem abonamentu za korzystanie z usług portalu www.pobieraczek.pl oraz kwoty 100 USD tytułem kary umownej za naruszenie regulaminu świadczenia usługi Usenet z dnia 16.04.2010 r., określonej w § 6 pkt 3 rzeczonego regulaminu.

Sąd Okręgowy w Gdańsku w postanowieniu z dnia 21 sierpnia 2012 r. orzekł o rozpoznaniu sprawy w postępowaniu grupowym. W zakreślonym przez Przewodniczącego terminie strona pozwana wniosła zażalenie na ww. postanowienie, zarzucając niedopuszczalność rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym.

Zarzut ten został jednak prawomocnie oddalony przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku. Zgodnie z art. 11 ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (Dz. U. z 2010 r. Nr 7, poz. 44) (dalej jako: „u.d.p.g.”) Sąd Okręgowy w Gdańsku zarządził ogłoszenie w Gazecie Wyborczej o wszczęciu takiego postępowania. Sąd wezwał osoby, których roszczenie może być objęte przedmiotowym postępowaniem, do przystąpienia do grupy w terminie dwóch miesięcy od dnia ukazania się ogłoszenia, poprzez złożenie pisemnego oświadczenia o przystąpieniu do grupy jej reprezentantowi wraz ze wskazaniem podgrupy, do której każda ze zgłaszających się osób zamierza przystąpić.

Reprezentant grupy, w odpowiedzi na ogłoszenie zarządzone przez Sąd, w piśmie z dnia 26 listopada 2013 r., zamieścił listę zgłoszeń kolejnych osób przystępujących do postępowania grupowego, zaś w piśmie z dnia 13 lutego 2014 r. uzupełniającą listę kolejnych dalszych osób do tego postępowania przystępujących. Na rozprawie w dniu 20 sierpnia 2014 r. pełnomocnik powoda sprecyzował, iż żądanie ustalenia nieważności umowy dotyczy wszystkich osób wymienionych w podgrupach a), b), c) treści pozwu.

Zasądzenie kwoty pieniężnej dotyczy jedynie osób wymienionych w punkcie II a) pozwu, przy czym w wypadku oddalenia tego żądania, aktualne stają się żądania wymienione w punkcie III pozwu.

W następnej kolejności pełnomocnik oświadczył, że określona w pismach z 26 listopada 2013 r. i 13 lutego 2014 r. podgrupa I odpowiada podgrupie a) pozwu, podgrupa III odpowiada określonej w nim podgrupie b), zaś podgrupa V odpowiada podgrupie c).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 17 ust. 1 u.d.p.g. po upływie wyznaczonego przez sąd terminu, nie krótszego niż miesiąc od dnia doręczenia powodowi zarzutów co do członkostwa, sąd wydaje postanowienie co do składu grupy. Sąd może wydać postanowienie na posiedzeniu niejawnym. Na rozprawie w dniu 20 sierpnia 2014 r. Sąd wyznaczył pełnomocnikowi pozwanych termin jednego miesiąca na podniesienie ewentualnych zarzutów, co do członkostwa określonych osób w grupie lub podgrupach.

W rozpoznawanej sprawie żaden z pozwanych nie wniósł zarzutów co do składu podgrup ustalonych przez reprezentanta grupy.

Sąd Okręgowy przeanalizował i zweryfikował oświadczenia złożone przez osoby przystępujące do postępowania wraz z całą dokumentacją, znajdującą się w aktach sprawy, czego efektem stało się wyłączenie z grupy kilkunastu wymienionych w dalszej części uzasadnienia osób oraz ograniczenie przypisanych poszczególnym grupom roszczeń odpowiednio do treści oświadczeń o przystąpieniu do grupy.

Ustalając skład osobowy podgrup Sąd stwierdził, że wszyscy ich członkowie wymienieni imiennie w sentencji postanowienia zgłosili oświadczenia o przystąpieniu do grupy w terminie wynikającym z treści ogłoszenia o wszczęciu postępowania grupowego.

Mając na uwadze majątkowy charakter roszczeń, które w niniejszej sprawie częściowo zmierzają do zasądzenia świadczenia pieniężnego, a częściowo do zwolnienia od domniemanego obowiązku spełnienia takiego świadczenia, stwierdzić należy, że zgodnie z art. 16 ust. 1 u.d.p.g., do ustalenia przynależności członka do grupy wymagane jest udowodnienie takiej przynależności. Jednocześnie ze względu na to, że zgodnie z art. 21 ust. 3 u.d.p.g. prawomocny wyrok zapadły w sprawie będzie mieć skutek wobec wszystkich członków grupy, konieczne było opracowanie szczegółowej imiennej listy członków grupy i sprawdzenie, czy każda z nich spełnia warunki przynależności do grupy. Powyższe nie przesądza o zasadności roszczenia zgłoszonego przez poszczególne osoby, o czym Sąd orzeknie dopiero przy wyrokowaniu.

W ocenie Sądu jednakże już na tym etapie podlega ocenie kwestia rodzaju przedstawionych przez reprezentanta grupy roszczeń w tym znaczeniu, że ocenie sądu podlega czy przystępujący do grupy zgłosili dane roszczenie w treści oświadczeń o przystąpieniu do grupy. Zadaniem reprezentanta grupy jest bowiem zebranie oświadczeń zawierających żądania poszczególnych osób, zaszeregowanie tych osób do poszczególnych podgrup na podstawie oświadczeń tych osób w których zawarte zostały konkretne roszczenia. Reprezentant grupy nie może natomiast wykreować roszczeń w tych oświadczeniach niezgłoszonych i nie może skutecznie wystąpić z takimi roszczeniami w postępowaniu grupowym w sytuacji gdy dane roszczenia nie zostały wyartykułowane w oświadczeniach przystępujących do grupy.

W tym kontekście należy mieć na względzie, że treść żadnego ze złożonych oświadczeń nie daje podstaw do ustalenia, że przystępujący żądał ustalenia nieważności umowy. Nie wynika to ani z pkt 4 oświadczenia (żądanie zwrotu uiszczonej kwoty lub ustalenia braku odpowiedzialności finansowej względem pozwanych z tytułu świadczonych usług) ani z pkt 9 w którym mowa jedynie o zwrocie zapłaconej ceny lub ustaleniu braku istnienia zobowiązania do zapłacenia kwoty 94,80 zł i ew. 100 USD. Zawarte w końcowej treści pkt 9 upoważnienie dla reprezentanta grupy do zaszeregowania do innej z grup odnosi się do roszczeń wskazanych dla grup I-V wymienionych w treści oświadczenia.

Konsekwencją wadliwego zaszeregowania może być oddalenie powództwa danej osoby. Upoważnienie to nie może natomiast być interpretowane jako możliwość zgłoszenia w imieniu przystępujących do grupy roszczeń których nie wymieniono w treści ich oświadczeń o przystąpieniu. Takim roszczeniem jest roszczenie o ustalenie nieważności umowy, które reprezentant zgłosił jako główne roszczenie dotyczące wszystkich członków grup. Pozostałe roszczenia wymienione w treści oświadczeń zgłoszono jedynie jako ewentualne. Tymczasem, w ocenie Sądu reprezentant nie był uprawniony do wykreowania roszczenia o ustalenie nieważności umowy, które nie wynika z oświadczeń osób przystępujących do postępowania grupowego. Roszczenie to jest znacznie szersze od wskazanych w treści oświadczeń roszczeń o zapłatę czy ustalenie braku zobowiązania i nie może być ani domniemane ani wyprowadzone z treści oświadczeń o przystąpieniu do grupy w drodze ich interpretacji.

Dlatego też Sąd na podstawie art. 12 i 16 u.d.p.g. uznał, iż nie zostało udowodnione aby osoby przystępujące zgłosiły takiej treści żądanie w swoich oświadczeniach i aby objęły to żądanie zamiarem przystąpienia do grupy. Z tego względu w treści postanowienia o ustaleniu składu grupy, określając rodzaje żądań zgłoszonych przez poszczególne osoby, Sąd usunął żądanie ustalenia nieważności umowy jako niewyartykułowane w oświadczeniach o przystąpieniu do grupy.

W przypadku osób, które zgłosiły chęć zaszeregowania do konkretnych podgrup, a które jednak zdaniem reprezentanta grupy powinny znaleźć się w innych podgrupach, Sąd postanowił przychylić się do zdania wyrażonego przez reprezentanta grupy. Sąd miał na względzie fakt, iż upoważnienie reprezentanta do zmiany podgrupy wszystkich przystępujących osób wynikało wprost z treści ich oświadczeń woli złożonych na piśmie a konkretnie z pkt. 9 in fine każdego z oświadczeń złożonych na specjalnie do tego przygotowanym formularzu, w brzmieniu: „Wyrażam jednocześnie zgodę na zaszeregowanie mnie do innej podgrupy spośród podgrup I – V, niż wybrana przeze mnie. Zaszeregowanie mnie do innej podgrupy może być dokonane przez Reprezentanta Grupy, gdyby złożone przeze mnie na ręce Reprezentanta Grupy dowody lub dokonane wpłaty uzasadniały inne moje zaszeregowanie. W razie wątpliwości chcę być zaszeregowany/a do grupy umożliwiającej zwolnienie mnie od całości zobowiązań od (…) S.C.”

W związku z uprawnieniem, jakie osoby przystępujące do postępowania przekazały reprezentantowi grupy oraz treścią załączonych przez nie dokumentów, Sąd, nie wychodząc poza materialne roszczenie tych osób oraz treść pełnomocnictw, postanowił zaszeregować je zgodnie z wolą wyrażoną przez reprezentanta, co znalazło wyraz w treści dyspozytywnej postanowienia.

Wątpliwości Sądu wzbudziły również oświadczenia o przystąpieniu osób, które nie wskazywały do której z podgrup chcą zostać zaliczone. Zgodnie bowiem z art. 12 u.d.p.g. w oświadczeniu o przystąpieniu do grupy uprawniony powinien określić swe żądanie oraz wskazać okoliczności je uzasadniające, a także przynależność do grupy oraz przedstawić dowody. Sąd zważył jednakże, że z pkt 4 oświadczenia wynika, iż przystępujący do grupy domaga się zwrotu uiszczonej przez siebie wpłaty na rzecz (…) jako uiszczonej nienależnie, względnie ustalenia braku jego odpowiedzialności finansowej względem (…) z tytułu usług świadczonych przez serwis www.pobieraczek.pl. W pkt 6 zawarte jest oświadczenie, że wolą składającego je jest wziąć udział w postępowaniu grupowym przeciwko (…) s.c. Uzasadnienie przynależności do grupy zawarto w pkt 7, zaś do oświadczeń załączono oferowane przez przystępujących dowody. Jednocześnie w końcowej części pkt 9 zawarto upoważnienie dla reprezentanta grupy do przypisania do odpowiedniej podgrupy. Treść żądania grupy została zatem wyartykułowana w pkt 4 a jedynie jego doprecyzowanie możliwe było w ramach podgrup, również decyzją reprezentanta grupy. Takie ukształtowanie oświadczenia, choć budzi pewne wątpliwości, w tym szczególnym przypadku wydaje się być dopuszczalne, jakkolwiek pożądanym jest aby roszczenia w postępowaniu grupowym były formułowane w sposób prosty i jednoznaczny co do zakresu zgłaszanych żądań, ich uzasadnienia oraz przedstawianych dowodów. W ocenie Sądu nie ma natomiast możliwości aby sąd samodzielnie dokonał zmian w zakresie zaszeregowania danej osoby posługując się jedynie ogólnym wskazaniem jak we wniosku powoda z k. 5750. Ustawa wymaga bowiem aby to powód przedstawił sądowi wykaz osób przystępujących do grupy.

Przy ocenie oświadczeń części z przystępujących do postępowania osób, Sąd powziął poważne wątpliwości co do istnienia ich legitymacji do udziału w przedmiotowej sprawie. Sąd zwrócił bowiem uwagę na fakt, iż część z osób, które rejestrowały się na portalu www.pobieraczek.pl, nie posiadała w chwili rejestracji pełnej czy nawet ograniczonej zdolności do czynności prawnych. Zdaniem Sądu osoby te – o ile do dnia dzisiejszego nie uzyskały pełnej zdolności do czynności prawnych – mogą występować w charakterze stron, lecz jedynie przy udziale ich ustawowych przedstawicieli, którzy pełną zdolność do czynności prawnych posiadają, co implikuje także ich pełną zdolność do czynności procesowych. Powinny one jednak występować w roli powodów.

Sąd uznał, iż rodzice, którzy zostali w listach reprezentanta grupy określeni jako osoby do postępowania przystępujące, a którzy ze względu na brak legitymacji materialnej, posiadają jedynie czynną zdolność procesową do podejmowania działań w sprawie, nie mogą w nim jednak uczestniczyć w charakterze członków grupy. Członkom grupy przypisać bowiem należy zdolność do bycia we własnym imieniu uprawnionym do występowania przeciwko pozwanym z własnym roszczeniem (albowiem jedynie z uwagi na sposób ukształtowania postępowania grupowego nie mają oni miana powoda, ale członków grupy). Zdaniem Sądu podmiotami uprawnionymi do występowania w sprawie w charakterze stron powinny być w takich przypadkach tylko i wyłącznie dzieci, które w postępowaniu mogłyby być jedynie reprezentowane przez swoich rodziców. Wynika to wprost z uregulowań zawartych w przepisach kodeksu cywilnego i zgodnego w tym zakresie orzecznictwa sądów powszechnych. Tymczasem w listach osób przystępujących do postępowania zgłoszono część osób, które są jedynie przedstawicielami osób korzystających z portalu. Osoby te nie mają własnego roszczenia, zaś złożone przez nie oświadczenia wskazują, że samodzielnie przystępują do postępowania jako członkowie grup, choć jednocześnie z samych oświadczeń lub załączonych dokumentów jednoznacznie wynika, że w istocie korzystającymi z portalu były osoby małoletnie.

Kwestią na obecnym etapie postępowania nierozważaną jest ważność umów zawartych przez małoletnich. Nie ma ona jednakże w ocenie Sądu wpływu na ustalenie składu grup. Zauważyć jednocześnie należy, że wobec treści art. 2 ust. 5 u.d.p.g. i upływu terminu na złożenie oświadczenia o przystąpieniu do grupy, nie ma możliwości zastosowania obecnie art. 196 k.p.c. W ocenie Sądu nie jest również dopuszczalne przyjęcie konstrukcji wskazanej w załącznikach do pisma powoda z 25 maja 2015r. (k. 6375 i nast.), iż w oświadczeniach tych jedynie omyłkowo wskazano rodziców jako przystępujących do grupy. Zauważyć należy, że rodzice złożyli oświadczenia o przystąpieniu do grupy, zaś w terminie do którego możliwe było skuteczne przystąpienie do postępowania (27 października 2013r.) ich dzieci do tego postępowania nie przystąpiły. Nie zostały również w tym terminie wskazane jako członkowie grup przez reprezentanta grupy, który w wykazach osób przystępujących do grupy wskazał rodziców zgodnie ze złożonymi przez te osoby oświadczeniami i przystąpieniu do postępowania. Zmiana w tym zakresie mogłaby w ocenie Sądu nastąpić jedynie w trybie art. 196 k.p.c., podczas gdy tryb ten nie może być w niniejszej sprawie zastosowany z uwagi na wyłączenie ustawowe zawarte w art. 24 ust. 1 u.d.p.g.

W związku z powyższym Sąd postanowił, aby następujące osoby nie zostały objęte postanowieniem o ustaleniu składu grupy: (…) [19 osób]

Co do tych osób wniosek o ustalenie składu grup oddalono w pkt d) postanowienia. Jednocześnie należy zwrócić uwagę na to, iż sytuacja ww. osób jest odmienna od sytuacji osób, występujących w postępowaniu jedynie jako przedstawiciele ustawowi stron, w sytuacji gdy w oświadczeniach o przystąpieniu do grupy oraz w wykazie sporządzonym przez reprezentanta grupy i przedstawionym Sądowi jako członków grup wskazano prawidłowo określone dzieci. W takiej sytuacji dane rodziców nie znalazły się bowiem na listach przedstawionych przez reprezentanta grupy (na listach tych jako strony figurują ich dzieci), a osoby te jedynie wyraziły zgodę na udział swoich podopiecznych w przedmiotowym postępowaniu, potwierdzając zgodę swoim własnoręcznym podpisem. Nie można także pominąć faktu, iż część z osób, które w chwili rejestracji nie posiadały pełnej zdolności do czynności prawnych, w chwili obecnej taką zdolność już posiada. Zdaniem Sądu powoduje to, że udział przedstawicieli ustawowych tych osób w postępowaniu nie jest już konieczny i osoby te mogą – a nawet powinny – samodzielnie występować w sprawie.

Nie rozstrzygając o zasadności roszczenia lub jej braku w przypadku osób nieobjętych treścią postanowienia, należy jednocześnie zwrócić uwagę na fakt, iż art. 17 ust. 4 u.d.p.g. umożliwia osobom, które nie zostały objęte postanowieniem Sądu co do składu grupy, samodzielne wytoczenie powództwa w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się postanowienia. Takie działanie wyłączonych z niniejszego postępowania osób skutkować będzie zachowaniem skutków wytoczenia powództwa w postępowaniu grupowym.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż zachodzą przesłanki do ustalenia składu podgrup na mocy art. 17 ust. 1 u.d.p.g., o czym orzeczono jak w sentencji na podstawie dokonanych ustaleń.

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie Wydział III Cywilny z dnia 2 marca 2016 r.

Posted on 2 marca 2016 at 13:28.

Written by Alicja Leginowicz-Krzywda

O ile samo wprowadzenie we wzorcu umownym waloryzacji wartości lokalu nie sposób uznać za dopuszczalne, niemniej jednak to brak uprawnienia konsumenta do odstąpienia od umowy w takim przypadku niewątpliwie przesądza o abuzywności analizowanej klauzuli. Dla konsumenta nawet kilkuprocentowa podwyżka ceny albo wkładu budowlanego na poczet mieszkania może spowodować, że nie będzie on w stanie nabyć opisanego w umowie finansującej lokalu mieszkalnego.
Samego zubożenia nie stanowi na pewno fakt uiszczenia waloryzacji w sytuacji, gdy została ona zaliczona na świadczenie należne czyli przyszły należny wkład budowalny. Dlatego zasadnym jest w takiej sytuacji uznanie wpłat z tego tytułu za wcześniejsze spełnienie należnego świadczenia, co, zgodnie z treścią art. 411 pkt 4 k.c., wyłącza dopuszczalność żądania jego zwrotu.
Artykuł 13 ust. 1 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym w żaden sposób nie odnosi się do określenia sposobu liczenia odsetek, a jedynie statuuje skutek sprawy w toku między członkiem grupy a pozwanym.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział III Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariusz Solka (spr.)

Sędziowie: SSO Agnieszka Rafałko, SSO Ewa Jończyk

po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2016 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa Miejskiego Rzecznika Konsumentów (…) – reprezentanta grupy i uczestników grupy:

1) podgrupa nr I: [2 członków];

2) podgrupa nr II: [6 członków];

3) podgrupa nr III: [3 członków];

4) podgrupa nr IV: [6 członków];

5) podgrupa nr V: [6 członków];

6) podgrupa nr VI: [2 członków];

7) podgrupa nr VII: [4 członków];

8) podgrupa nr VIII: [3 członków];

9) podgrupa nr IX: [2 członków];

10) podgrupa nr X: [4 członków];

przeciwko pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w W. o zapłatę;

orzeka:

1. zasądza od pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w W. tytułem zapłaconych odsetek karnych na rzecz:

a. K. T., kwotę 7.682,99 zł (siedem tysięcy sześćset osiemdziesiąt dwa złote 99/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty;

b. M. P., kwotę 1.958,39 zł (jeden tysiąc dziewięćset pięćdziesiąt osiem złotych 39/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty;

c. W. S., kwotę 151,92 zł (sto pięćdziesiąt złotych 92/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty;

d. T. S., kwotę 5.254,16 zł (pięć tysięcy dwieście pięćdziesiąt cztery złote, 16/100) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty;

e. K. J., kwotę 2.056,65 zł (dwa tysiące pięćdziesiąt sześć złotych, 65/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 7 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty;

f. M. S., kwotę 1.408,07 zł (jeden tysiąc czterysta osiem złotych, 07/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty;

g. G. M., kwotę 6.471,80 zł (sześć tysięcy czterysta siedemdziesiąt jeden złotych, 80/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty;

h. M. W. (1), kwotę 1.381,05 zł (jeden tysiąc trzysta osiemdziesiąt jeden złotych, 05/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty;

i. S. J., kwotę 708,76 zł (siedemset osiem złotych, 76/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty;

j. R. N., kwotę 85,42 zł (osiemdziesiąt pięć złotych, 42/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty;

k. H. N., kwotę 85,41 zł (osiemdziesiąt pięć złotych, 41/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty;

l. K. K. (1), kwotę 4.950,01 zł (cztery tysiące dziewięćset pięćdziesiąt złotych, 01/100) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty;

m. R. M., kwotę 1.951,13 zł (jeden tysiąc, dziewięćset pięćdziesiąt jeden złotych, 13/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty;

n. P. P. (1), kwotę 216,39 zł (dwieście szesnaście złotych, 39/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty;

o. M. M. (1), kwotę 2.653,26 zł (dwa tysiące sześćset pięćdziesiąt trzy złote, 26/100) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty;

p. P. G., kwotę 3.855,62 zł (trzy tysiące osiemset pięćdziesiąt pięć złotych, 62/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty;

q. G. J. (1), kwotę 24,57 zł (dwadzieścia cztery złote , 57/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 lutego 2013 r. do dnia zapłaty;

r. M. J. (1), kwotę 12,28 zł (dwanaście złotych, 28/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 lutego 2013 r. do dnia zapłaty;

s. A. K. (2), kwotę 12,28 zł (dwanaście złotych, 28/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 lutego 2013 r. do dnia zapłaty;

2. w pozostałym zakresie powództwo oddala;

3. ustala, iż strony ponoszą koszty procesu w rozmiarze:

powód w wysokości 90 (dziewięćdziesiąt) %;
pozwany w wysokości 10 (dziesięć) %;

zaś ich szczegółowe ustalenia pozostawia do decyzji referendarza sądowego;

4. nieuiszczone koszty sądowe przejmuje na rachunek Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 sierpnia 2012 r. Miejski Rzecznik Konsumentów Urzędu (…) wniósł o rozpoznanie sprawy w postępowaniu grupowym, zgodnie z przepisami ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym, i zasądzenie od pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej (…) z siedzibą w W. na rzecz członków grupy następujących kwot:

w ramach podgrupy nr I (do której należą: M. F. oraz B. F.) zasądzenie na rzecz każdego jej członka 6.271,92 zł (sześć tysięcy dwieście siedemdziesiąt jeden złotych, 92/100);
w ramach podgrupy nr II (do której należą: K. W. (1), K. T., A. M. (1), M. P., B. O. (1)) zasądzenie na rzecz każdego jej członka kwoty 11.220,49 zł (jedenaście tysięcy dwieście dwadzieścia złote, 49/100);
w ramach podgrupy nr III (do której należą: A. K. (1) oraz P. D.) zasądzenie na rzecz każdego jej członka kwoty 20.185,50 zł (dwadzieścia tysięcy sto osiemdziesiąt pięć złotych, 50/100);
w ramach podgrupy nr IV (do której należą: W. S., T. S., P. F., K. W. (2)) zasądzenie na rzecz każdego jej członka kwoty 9.127,35 zł (dziewięć tysięcy sto dwadzieścia siedem złotych, 35/100) złotych;
w ramach podgrupy V (do której należą: K. J., M. S., G. M., M. W. (1), S. J.) zasądzenie na rzecz każdego jej członka kwoty 10.152,28 zł (dziesięć tysięcy sto pięćdziesiąt dwa złote, 28/100);
w ramach podgrupy VI (do której należą R. N. oraz H. N.) zasądzenie na rzecz każdego jej członka kwoty w wysokości 6.098,77 zł (sześć tysięcy dziewięćdziesiąt osiem złotych, 77/100);
w ramach podgrupy nr VII (do której należą K. K. (1), R. M., P. P. (1)) zasądzenie na rzecz każdego jej członka kwoty 12.334,38 zł (dwanaście tysięcy trzysta trzydzieści cztery złote; 38/100);
w ramach podgrupy VIII (do której należą: M. M. (1). P. G., D. C. (1)), zasądzenie na rzecz każdego jej członka kwoty 16.805,67 zł (szesnaście tysięcy osiemset pięć złotych, 67/100)

t.j. zasądzenia od pozwanej Spółdzielni na rzecz wszystkich członków grupy łącznej kwoty 279.100,11 zł (dwieście siedemdziesiąt dziewięć tysięcy sto złotych, 11/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 7 sierpnia 2012 r. tj. od dnia wynikającego ze złożonych przez członków grupy u pozwanej przedsądowych wezwań do zapłaty. Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanej kosztów postępowania na rzecz Skarbu Państwa w oparciu o treść art. 113 ust. 1 u.k.s.c. oraz o zasądzenie na rzecz członków grupy kosztów zastępstwa procesowego w wysokości sześciokrotności stawki minimalnej przewidzianej przepisami prawa (w związku z rodzajem zawiłością sprawy) (pozew k. 2-23).

Jako podstawę faktyczną roszczenia powód wskazał szereg nieprawidłowości w ramach prowadzonej przez pozwaną Spółdzielnię inwestycji w zakresie budowy lokali i miejsc postojowych u zbiegu ul. (…). (…) w W., przede wszystkim zaś w przedmiocie bezprawnego naliczania waloryzacji, a następnie odsetek karnych pobranych od nieterminowych wpłat waloryzacji, dokonywanych na podstawie postanowień umów finansujących, uznanych przez Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Ochrony Konkurencji i Konsumentów, wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2011 r., wydanym w sprawie o sygn. XVII AmC 1782/09 za klauzule niedozwolone. Powód wskazał, że członkowie grupy mający status konsumentów, zawarli z pozwanym tożsame umowy finansujące, zawierające niedozwoloną klauzulę waloryzacyjną. W oparciu o tę klauzulę pozwana Spółdzielnia dokonała, w stosunku do wszystkich członków grupy, naliczenia kwoty waloryzacji oraz odsetek karnych, w związku z czym w ocenie powoda należało uznać, że waloryzacja była naliczana i pobierana przez pozwaną spółdzielnię bezprawnie, podobnie jak odsetki karne za jej nieterminową wpłatę (pozew k. 2-23).

W odpowiedzi na pozew, pozwana Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) z siedzibą w W., wniosła o oddalenie powództwa, zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów postępowania z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (odpowiedź na pozew k. 1134-1137).

W uzasadnieniu pisma podniesiono, że pozwana Spółdzielnia nie ponosi odpowiedzialności z tytułu nienależnie pobranej waloryzacji, gdyż podmiotem, który stosował w umowach z konsumentami klauzule niedozwolone, była spółka (…) S.A. z siedzibą w W., a nie pozwana w niniejszym postępowaniu Spółdzielnia. Jednocześnie wskazano, że większość praw i obowiązków zawartych w umowie przysługiwało właśnie tej spółce – jako stronie zawieranych z członkami grupy umów finansujących (odpowiedź na pozew k. 1134-1137).

Pismem z dnia 18 stycznia 2013 r. powód dokonał modyfikacji powództwa w ten sposób, że wniósł o zasądzenie od pozwanej Spółdzielni, na rzecz nowych członków grupy, którzy przystąpili do postępowania, po wytoczeniu powództwa tj. o zasądzenie:

kwoty 9.127,35 zł na rzecz J. Z. (2);
kwoty 10.152,28 zł na rzecz A. W. (1);
kwoty 12.334,38 zł na rzecz E. S. (1);
kwoty 16.805,67 zł na rzecz D. C. (1);
kwoty 4.972,46 zł na rzecz R. W. oraz G. J. (1);
kwoty 2.486,23 zł na rzecz M. J. (1), A. K. (2) oraz A. W. (2) i P. W.,

wnosząc tym samym o zasądzenie łącznej kwoty 68.308,52 zł (sześćdziesiąt osiem tysięcy trzysta dziewięć złotych, 52/100). Jednocześnie powód wskazał, że nowi członkowie zostali przydzieleni do istniejących już podgrup bądź też utworzyli nowe podgrupy. Skład grupy wraz z roszczeniami jej członków został przedstawiony w sposób następujący:

w ramach podgrupy nr I (do której należą: M. F. oraz B. F.) powód zażądał zasądzenia na rzecz każdego członka podgrupy kwoty 6.271,92 zł (sześć tysięcy dwieście siedemdziesiąt jeden złotych, 92/100);
w ramach podgrupy nr II (do której należą: K. W. (1), K. T., A. M. (1), M. P., B. O. (1)) powód zażądał zasądzenia na rzecz każdego członka podgrupy kwoty 11.220,49 zł (jedenaście tysięcy dwieście dwadzieścia złotych, 49/100);
w ramach podgrupy nr III (do której należą: A. K. (1) oraz P. D.) powód zażądał zasądzenia na rzecz każdego członka podgrupy kwoty 20.185,50 zł (dwadzieścia tysięcy sto osiemdziesiąt pięć złotych, 50/100);
w ramach podgrupy nr IV (do której należą: W. S., T. S., P. F., K. W. (2), J. Z. (2)) powód zażądał zasądzenia na rzecz każdego członka podgrupy kwoty 9.127,35 zł (dziewięć tysięcy sto dwadzieścia siedem złotych, 35/100);
w ramach podgrupy V (do której należą: K. J., M. S., G. M., M. W. (1), S. J., A. W. (1)) powód zażądał zasądzenia na rzecz każdego członka podgrupy kwoty 10.152,28 zł (dziesięć tysięcy sto pięćdziesiąt dwa złote, 28/100);
w ramach podgrupy VI (do której należą R. N. oraz H. N.) powód zażądał zasądzenia na rzecz każdego członka podgrupy kwoty 6.098,77 zł (sześć tysięcy dziewięćdziesiąt osiem złotych, 77/100);
w ramach podgrupy nr VII (do której należą K. K. (1), R. M., P. P. (1), E. S. (1)) powód zażądał zasądzenia na rzecz każdego członka podgrupy kwoty 12.334,38 zł (dwanaście tysięcy trzysta trzydzieści cztery złote, 38/100);
w ramach podgrupy VIII (do której należą: M. M. (1). P. G., D. C. (1)) powód zażądał zasądzenia na rzecz każdego członka podgrupy kwoty 16.805,67 zł (szesnaście tysięcy osiemset pięć złotych, 67/100);
w ramach podgrupy IX (do której należą: G. J. (1), R. W.) powód zażądał zasądzenia na rzecz każdego członka podgrupy kwoty 4.972,46 zł (cztery tysiące dziewięćset siedemdziesiąt dwa złote, 46/100);
w ramach podgrupy X (do której należą: M. J. (1), A. K. (2), A. W. (2), P. W.) powód zażądał zasądzenia na rzecz każdego członka podgrupy kwoty 2.486,23 zł (dwa tysiące czterysta osiemdziesiąt sześć złotych, 23/100).

W dniu 28 lutego 2013 r. Sąd Okręgowy w Warszawie postanowił rozpoznać sprawę w postępowaniu grupowym (postanowienie k. 1467).

Zażalenie na powyższe orzeczenie wniosła strona pozwana, domagając się zmiany zaskarżonego postanowienia i odrzucenia pozwu wskazując, że doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego tj. art. 1 ust 1 i 2 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, a w konsekwencji przyjęcie, że przedmiotowej sprawie zachodzą przesłanki uzasadniające rozpoznanie przedmiotowej sprawy w postępowaniu grupowym (zażalenie k. 1479-1483).

Sąd Apelacyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 13 sierpnia 2013 r. oddalił zażalenie strony pozwanej wskazując, że roszczenia członków grupy dochodzone w niniejszym postępowaniu są roszczeniami konsumentów w stosunku do przedsiębiorcy (postanowienie k. 1518-1521).

Pismem z dnia 21 października 2013 r. powód dokonał kolejnej modyfikacji powództwa, wnosząc o zasądzenie na rzecz nowych członków grupy łącznej kwoty 40.533,34 zł (czterdzieści tysięcy pięćset trzydzieści trzy złote, 34/100) wskazując, że do postępowania przystąpili K. P., domagająca się zasądzenia kwoty 11.220,49 zł (jedenaście tysięcy dwieście dwadzieścia złotych, 49/100), D. M. z roszczeniem o zasądzenie kwoty 9.127,35 zł (dziewięć tysięcy sto dwadzieścia siedem złotych, 35/100) złotych oraz J. Z. (1), którego roszczenie opiewało na kwotę 20.185,50 zł (dwadzieścia tysięcy sto osiemdziesiąt pięć złotych, 50/100) (k. 1537-1539). Skład grupy, wraz z roszczeniami poszczególnych członków podgrup, został ustalony w sposób następujący:

w skład podgrupy nr I wchodzą M. F. oraz B. F., wysokość roszczenia każdego z członków podgrupy określono na kwotę 6.271,92 zł (sześć tysięcy dwieście siedemdziesiąt jeden złotych, 92/100) złotych;
w skład podgrupy nr II wchodzą K. W. (1), K. T., A. M. (1), M. P., B. O. (1) oraz K. P., wysokość roszczenia każdego z członków podgrupy określono na kwotę 11.220,49 zł (jedenaście tysięcy dwieście dwadzieścia złotych, 49/100);
w skład podgrupy nr III wchodzą A. K. (1), P. D. oraz J. Z. (1), wysokość roszczenia każdego z członków podgrupy określono na kwotę 20.185,50 zł (dwadzieścia tysięcy sto osiemdziesiąt pięć złotych, 50/100);
w skład podgrupy nr IV wchodzą W. S., T. S., P. F., K. W. (2), J. Z. (2) oraz D. M. wysokość roszczenia każdego z członków podgrupy określono na kwotę 9.127,35 zł (dziewięć tysięcy sto dwadzieścia siedem złotych, 35/100);
w skład podgrupy V wchodzą K. J., M. S., G. M., M. W. (1), S. J. oraz A. W. (1), wysokość roszczenia każdego z członków podgrupy określono na kwotę 10.152,28 zł (dziesięć tysięcy sto pięćdziesiąt dwa złote, 28/100);
w skład podgrupy VI wchodzą R. N. oraz H. N., wysokość roszczenia każdego z członków podgrupy określono na kwotę 6.098,77 zł (sześć tysięcy dziewięćdziesiąt osiem złotych, 77/100);
w skład podgrupy nr VII wchodzą K. K. (1), R. M., P. P. (1), E. S. (1), wysokość roszczenia każdego z członków podgrupy określono na kwotę 12.334,38 zł (dwanaście tysięcy trzysta trzydzieści cztery złote, 38/100);
w skład podgrupy VIII wchodzą M. M. (1), P. G., D. C. (1), wysokość roszczenia każdego z członków podgrupy określono na kwotę 16.805,67 zł (szesnaście tysięcy osiemset pięć złotych, 67/100);
w skład podgrupy IX wchodzą G. J. (1), R. W., wysokość roszczenia każdego z członków podgrupy określono na kwotę 4.972,46 zł (cztery tysiące dziewięćset siedemset dwa złote, 46/100);
w skład podgrupy X wchodzą M. J. (1), A. K. (2), A. W. (2) oraz P. W., wysokość roszczenia każdego z członków podgrupy określono na kwotę 2.486,23 zł (dwa tysiące czterysta osiemdziesiąt sześć złotych, 23/100).

Pismem z dnia 7 listopada 2014 r. pozwana Spółdzielnia wniosła zarzuty do składu grupy, kwestionując przynależność do niej M. F., B. P.-F., K. W. (1), B. O. (2) i J. O. (1), A. K. (1) i A. K. (3), W. S. i E. S. (2), P. F., G. M., R. N., H. N., M. M. (1), G. J. (1), M. J. (1), A. K. (2), A. J., R. W., A. W. (2), P. W. i M. B. (pismo k. 1897-1906).

Postanowieniem z dnia 17 lutego 2015 r. Sąd Okręgowy w Warszawie dokonał ustalenia składu grupy, dokonując jej podziału na poszczególne podgrupy w ten sposób że:

1) w skład podgrupy nr I weszli – M. F., B. F.;

2) w skład podgrupy nr II weszli – K. W. (1), K. T., A. M. (1), M. P., B. O. (1), K. P.;

3) w skład podgrupy nr III weszli – A. K. (1), P. D., J. Z. (1);

4) w skład podgrupy nr IV weszli – W. S., T. S., P. F., K. W. (2), J. Z. (2), D. M.;

5) w skład podgrupy nr V weszli – K. J., M. S., G. M., M. W. (1), S. J., A. W. (1);

6) w skład podgrupy nr VI weszli – R. N., H. N.;

7) w skład podgrupy nr VII weszli – K. K. (1), R. M., P. P. (1), E. S. (1);

8) w skład podgrupy nr VIII weszli – M. M. (1), P. G., D. C. (1);

9) w skład podgrupy nr IX weszli – G. J. (1), R. W.;

10) w skład podgrupy nr X weszli – M. J. (1), A. K. (2), A. W. (2), P. W. (postanowienie k. 2012-2022).

Zażalenie na powyższe postanowienie z dnia 27 lutego 2015 r. wniosła strona pozwana, formułując cztery kategorie zarzutów, jednakże podstawę większości z nich stanowiła okoliczność, że wpłat z tytułu waloryzacji i odsetek karnych dokonywała inna osoba niż ta dochodząca roszczeń, bądź też roszczeń dochodzi tylko jedna z uprawnionych osób, co spowoduje konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego mającego na celu ustalenie osób uprawnionych do formułowania roszczeń oraz terminów właściwych do żądania odsetek (zażalenie k. 1897-1958).

Zażalenie to zostało oddalone przez Sąd Apelacyjny w Warszawie, postanowieniem z dnia 8 lipca 2015 r., który to podtrzymał skład grupy ustalony przez Sąd Okręgowy (postanowienie k. 2051-2052).

Pismo powoda z dnia 21 października 2013 r., zawierające rozszerzenie powództwa, stanowiło jednocześnie sprecyzowanie ostatecznego stanowiska procesowego. Powód – Miejski Rzecznik Konsumentów, reprezentujący ww. członków grupy, wniósł o zasądzenie łącznej kwoty 387.942,97 zł (trzysta osiemdziesiąt siedem tysięcy dziewięćset czterdzieści dwa złote, 97/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 7 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty, z wyłączeniem roszczeń J. Z. (2), A. W. (1), E. S. (1), D. C. (1), G. J. (2), M. J. (1), A. W. (2), P. W., dla których odsetki powinny być liczone od dnia 18 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty oraz roszczeń K. P., D. M. oraz J. Z. (1), dla których odsetki powinny być liczone od dnia 21 października 2013 r. do dnia zapłaty (pismo k. 1537-1539).

Stanowisko procesowe strona pozwana sprecyzowała pismem z dnia 19 listopada 2013 r., w którym wniosła o oddalenie powództwa, rozszerzonego pismem powoda z dnia 21 października 2013 r. Ponadto pozwana Spółdzielnia wniosła o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych, w wysokości 6-krotności stawki minimalnej (pismo k. 1682-1695).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana Spółdzielnia reprezentowana przez Inwestora Powierniczego – spółkę (…) S.A. zawarła z członkami grupy umowy o budowę lokali mieszkalnych i miejsc postojowych w ramach inwestycji u zbiegu ulicy (…). (…) w W. Umowy finansujące zawierane były według jednolitego niepodlegającego negocjacji wzorca, w którym zawarto uznane za niedozwolone postanowienia umowne dotyczące naliczania waloryzacji. W świetle umów finansujących inwestycja miała zostać zakończona najpóźniej do końca I lub II kwartału 2009 r., natomiast akty notarialne przenoszące własność lokali zostały zawarte dopiero w II połowie 2011 r. (dowód: umowa nr (…)– k. 169-180, wzór umowy o budowę lokalu użytkowego – k. 182-188).

W dniu 23 sierpnia 2007 r. została zawarta pomiędzy M. F. i B. P. (finansujący) a (…) S.A. w W. umowa nr M 5 o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązała się do wybudowania dla finansującego m. in. lokalu mieszkalnego nr (…), o pow. 47,3 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego było wniesienie przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów budowy, przypadających na wybudowany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki (§ 7, 8 umowy nr M 5 – k. 230-236).

Fakturą VAT nr (…)na M. F. i B. P. nałożono obowiązek uiszczenia kwoty 1.757,19 zł tytułem waloryzacji dot. miejsca postojowego 5D przy ul. (…), fakturą nr (…) kwota ta została zwiększona o sumę 1.757,18 zł. Tytułem obowiązku uregulowania waloryzacji dot. lokalu mieszkalnego nr (…) nałożono na nich, fakturą VAT nr (…), obowiązek uiszczenia kwoty 19.549,06 zł, następnie fakturą nr (…) kwotę waloryzacji zwiększono o sumę 19.549,07 zł. W dniu 27 lutego 2009 r. M. F. dokonał wpłaty 21.306,25 zł na rzecz D.-B. tytułem waloryzacji, jako nadawców przelewu wskazując B. i M. F. Kolejnego przelewu dokonał w dniu 30 marca 2009 r., pod tym samym tytułem, na kwotę 21.306,25 zł (dowód: akt notarialny nr (…) – k. 424-435, faktura VAT nr (…) – k. 709, faktura VAT (…) – k. 710, faktura VAT (…) – k. 711, faktura VAT nr (…) – k. 712, potwierdzenie przelewu k. 713, 714).

Pismem z dnia 20 maja 2011 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) w W. dokonała rozliczenia wkładu budowlanego dla lokalu nr (…), który został nabyty przez M. F. i B. P. Niedopłata wkładu budowlanego została określona na kwotę 34.907,64 zł, natomiast niedopłatę z tytułu opłaty partycypacyjnej oszacowano na kwotę 246,00 zł (dowód: rozliczenie wkładu budowlanego – k. 715-716).

W dniu 17 czerwca 2011 r. zawarto w formie aktu notarialnego pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a M. F. i B. P. umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności. W treści aktu notarialnego wskazano, że M. F. i B. P. przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) w udziałach ½ części, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal (439.942,28 zł plus podatek VAT w wysokości 31.024,50 zł) wraz z waloryzacją, a także wkład budowlany za miejsce postojowe wraz z waloryzacją (41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł) (§ 5 ust. 1 aktu notarialnego nr (…) – k. 424-435).

W dniu 30 czerwca 2012 r. M. F. i B. F. skierowali do strony pozwanej ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, zobowiązując ją do zapłaty na ich rzecz kwot po 6.271,92 zł w terminie do dnia 5 sierpnia 2012 r. Powyższe wezwanie wpłynęło do Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w dniu 20 lipca 2012 r. (dowód: wezwanie do zapłaty – k. 717-719, k. 720-722).

W dniu 12 grudnia 2008 r. została zawarta pomiędzy K. W. (1) i E. W. (finansujący) a (…) S.A. w W. umowa nr M 22 o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego lokalu mieszkalnego m. in. nr 22, o pow. 66,4 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Aneksem nr (…) z dnia 11 marca 2009 r. umowa ta została zmieniona w ten sposób, że (…) S.A. zobowiązał się do wybudowania dla K. W. (1) i E. W. lokalu nr (…), o pow. 51,8 m². Następnie aneksem nr (…) z dnia 22 marca 2011 r. dokonano zmian innych postanowień umowy m. in. w zakresie wysokości wkładu budowlanego wraz z waloryzacją na komórkę lokatorską. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego wskazano konieczność wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów budowy przypadających na wybudowany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego, w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki (§ 7, 8 umowy nr M 22 – k. 237-243, aneks nr (…) – k. 244-250, aneks nr (…) – k. 251-252).

Pismem z dnia 20 maja 2011 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) w W. dokonała rozliczenia wkładu budowlanego dla lokalu nr (…) i miejsca postojowego nr 25A, które zostały nabyte przez K. W. (1) i E. W. Niedopłata wkładu budowlanego została określona na kwotę 25.620,85 zł, natomiast niedopłatę z tytułu opłaty partycypacyjnej oszacowano na kwotę 105,78 zł (dowód: rozliczenie wkładu budowlanego – k. 732-733).

W dniu 3 października 2011 r. zawarto w formie aktu notarialnego pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a K. W. (1) i E. W. umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, umowę przeniesienia udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego (garażu) oraz umowę o podział do korzystania. W treści aktu notarialnego wskazano, że K. W. (1) i E. W. przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu w udziałach ½ części, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (402.676,78 zł plus podatek VAT w wysokości 28.522,85 zł), a także wkład budowlany za miejsce postojowe wraz z waloryzacją (41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł) (§ 5 ust. 1 aktu notarialnego nr (…) – k. 436-442).

Pismem z dnia 23 lutego 2012 r. K. W. (1) i E. W. zostały poinformowane przez pozwaną Spółdzielnię, że kwota 38.117,01 zł z tytułu wstępnie ustalonej waloryzacji planowanych kosztów budowy została uregulowana z nadpłaty wpłaconych zaliczek wkładu budowlanego, jednocześnie wskazano, że kwota ta została uregulowana w terminie (dowód: pismo – k. 734).

W dniu 28 marca 2012 r. E. W. zwarła z K. W. (1) umowę darowizny, na mocy której darowała ona K. W. (1) cały jej udział wynoszący ½ części w stanowiącym odrębną nieruchomość lokalu mieszkalnym nr (…) przy ul. (…) w W. wraz ze związanymi z nim prawami oraz cały przysługujący jej udział wynoszący ¹/₅₁₂ część w lokalu niemieszkalnym – garażu. Umową cesji z dnia 28 marca 2012 r. E. W. przeniosła na K. W. (1) wszystkie przysługujące jej roszczenia przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w W. związane z umową finansującą i jej nienależytym wykonaniem (dowód: akt notarialny Rep. A nr (…) – k. 723-727, umowa cesji – k. 731).

W dniu 30 maja 2012 r. K. W. (1) skierowała do strony pozwanej ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, zobowiązując ją do zapłaty na jej rzecz kwoty 11.220,48 zł, w terminie do dnia 5 sierpnia 2012 r. Powyższe wezwanie wpłynęło do Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w dniu 20 lipca 2012 r. (dowód: wezwanie do zapłaty – k. 735-737).

W dniu 21 czerwca 2007 r. została zawarta pomiędzy K. T. (finansującym) a (…) S.A. w W. umowa nr M 22 o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m. in. lokalu mieszkalnego nr (…), o pow. 48,4 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono konieczność wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów budowy przypadających na wybudowany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki (§ 7, 8 umowy nr M 44 – k. 253-259).

Fakturą nr (…) Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) w W. nałożyła na K. T. obowiązek uiszczenia kwoty 35.458,49 zł tytułem części waloryzacji dot. lokalu mieszkalnego nr (…). Fakturą nr (…) K. T. został zobowiązany do uregulowania kwoty 3.514,37 zł z tytułu waloryzacji dot. miejsca postojowego nr 19C. Pismem z dnia 11 maja 2009 r. K. T. został poinformowany, że Inwestor Powierniczy – (…) S.A. nalicza odsetki z tytułu nieterminowych płatności rat waloryzacji, kwota odsetek do zapłaty została określona na kwotę 1.243,11 zł. Notą odsetkową z dnia 24 września 2010 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) wezwała K. T. do zapłaty kwoty 8.194,52 zł tytułem odsetek za nieterminowe wpłaty wkładu budowlanego. W kolejnej nocie odsetkowej z dnia 31 stycznia 2011 r., kwota odsetek została określona na sumę 1.776,74 zł. W dniu 27 stycznia 2011 r. K. i M. T. dokonali wpłaty kwoty 38.972,85 zł tytułem waloryzacji kosztów budowy, następnie w dniu 28 stycznia 2011 r. M. i K. T. dokonali wpłaty, z tego samego tytułu, w kwocie 9.971,26 zł (dowód: faktura VAT (…) – k. 738, faktura VAT nr (…), pismo – k. 741, nota odsetkowa – k. 742, 743, potwierdzenie przelewu – k. 740, 744).

W dniu 17 sierpnia 2011 r. zawarto, w formie aktu notarialnego, pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a K. T. i M. T. umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, umowę przeniesienia udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego (garażu) oraz umowę o podział do korzystania. W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcy przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (392.589,83 zł plus podatek VAT w wysokości 27.955,99 zł), a także wkład budowlany za miejsce postojowe wraz z waloryzacją (41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł) (§ 5 ust. 1 umowy).

Wskazano przy tym, że do uzupełnienia pozostaje kwota 523,44 zł z tytułu odsetek za zwłokę z tytułu nieterminowej wpłaty wkładu budowlanego za lokal mieszkalny i miejsce postojowe wynikająca z ostatecznego rozliczenia kosztów budowy (dowód: akt notarialny nr (…) – k. 443-455).

Pismem z dnia 20 maja 2011 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) w W. dokonała rozliczenia wkładu budowlanego dla lokalu nr (…), który został nabyty przez K. T. i M. T. Niedopłata wkładu budowlanego została określona na kwotę 25.699,91 zł, natomiast niedopłatę z tytułu opłaty partycypacyjnej oszacowano na kwotę 113,16 zł (dowód: rozliczenie wkładu budowlanego – k. 745-746).

W dniu 1 lipca 2012 r. K. T. skierował do strony pozwanej ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, zobowiązując ją do zapłaty na jego rzecz kwoty 11.458,55 zł, w terminie do dnia 5 sierpnia 2012 r. Powyższe wezwanie wpłynęło do Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w dniu 20 lipca 2012 r. (dowód: wezwanie do zapłaty – k. 747-749).

W dniu 30 lipca 2007 r. została zawarta pomiędzy A. M. (1) (finansującym) a (…) S.A. w W. umowa nr (…) o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m.in. lokalu mieszkalnego nr (…), o pow. 47,6 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono konieczność wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów budowy przypadających na wybudowany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki (§ 7, 8 umowy nr M 3 – k. 260-266).

Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) w W. wystawiła fakturę VAT nr (…) na kwotę 35.289,63 zł tytułem waloryzacji wkładu budowlanego dot. lokalu mieszkalnego nr (…), następnie wystawiono fakturę VAT nr (…) na kwotę 3.514,37 zł tytułem waloryzacji dot. miejsca postojowego nr 9A jako nabywcę wskazano A. M. (2). W dniu 30 marca 2009 r. A. M. (1) dokonała wpłaty 19.402,00 zł tytułem waloryzacji kosztów budowy (dowód: faktura VAT nr (…) – k. 750, faktura VAT nr (…) – k. 751, potwierdzenie przelewu – k. 752).

Notą odsetkową z dnia 18 września 2009 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…), oszacowała odsetki od nieterminowo wniesionych wpłat rat z tytułu wkładu budowalnego, opłaty manipulacyjnej i opłaty partycypacyjnej, wskazując, że odsetki od nieterminowych wpłat wkładu budowlanego wynoszą 1.325,19 zł, natomiast od opłaty manipulacyjnej i partycypacyjnej na kwotę 15,59 zł (dowód: nota odsetkowa – k. 753-754).

Pismem z dnia 20 maja 2011 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) w W. dokonała rozliczenia wkładu budowlanego dla lokalu nr (…), który został nabyty przez A. M. (1). Niedopłata wkładu budowlanego została określona na kwotę 33.823,58 zł, natomiast niedopłatę z tytułu opłaty partycypacyjnej oszacowana na kwotę 66,42 zł (dowód: rozliczenie wkładu budowlanego – k. 755-756).

W dniu 21 września 2011 r. zawarto, w formie aktu notarialnego, pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a A. M. (1) umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, umowę przeniesienia udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego (garażu) oraz umowę o podział do korzystania. W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcy przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (398.319,78 zł plus podatek VAT w wysokości 28.100,93 zł), a także wkład budowlany za miejsce postojowe wraz z waloryzacją (41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł) (§ 5 ust. 1 aktu notarialnego nr (…) – k. 456-469).

W dniu 13 czerwca 2007 r. została zawarta pomiędzy M. P. (finansującym) a (…) S.A. w W. umowa nr (…) o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m. in. lokalu mieszkalnego nr (…), o pow. 62,2 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono wniesienie przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów budowy przypadających na dany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki (§ 7, 8 umowy nr M 40 – k. 267-272).

W dniu 11 stycznia 2009 r. M. P. dokonała wpłaty 16.880,35 zł tytułem naliczonej waloryzacji, kolejnego przelewu z tytułu dopłaty nieprawidłowo naliczonej waloryzacji M. P. dokonała w dniu 21 lutego 2010 r., na kwotę 29.301,94 zł (dowód: potwierdzenie przelewu – k. 757, 758).

Notą odsetkową z dnia 4 października 2010 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) w W., łączną kwotę odsetek od nieterminowo wniesionego wkładu budowlanego określiła na kwotę 4.977,32 zł, natomiast kwotę odsetek naliczoną tylko przedmiotową notą oszacowano na sumę 1.958,39 zł (dowód: nota odsetkowa – k. 759).

Pismem z dnia 28 lutego 2011 r. M. P. wniosła o przeksięgowanie kwoty 3.000,00 zł wniesionej jako kaucja na rzecz robót wykończeniowych na poczet naliczonej kary za nieterminowe niesłusznie naliczoną waloryzację (dowód: pismo – k. 760).

W dniu 4 kwietnia 2011 r. M. P. dokonała wpłaty 1.000,00 zł na poczet odsetek od nieterminowo uiszczanych wpłat waloryzacji. Pismem z dnia 5 kwietnia 2011 r. M. P. wniosła o umorzenie odsetek od waloryzacji naliczanych od dnia 28 lutego 2009 r. do dnia 3 sierpnia 2009 r., uzasadniając wniosek faktem otrzymania wezwania do ich zapłaty w dniu 20 lipca 2009 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) dokonała umorzenia odsetek na łączną kwotę 2.311,02 zł, kwota ta została zaliczona na poczet należności eksploatacyjnych (dowód: potwierdzenie wpłaty – k. 761, pismo – k. 762-765).

W dniu 17 sierpnia 2011 r. zawarto w formie aktu notarialnego, pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a M. P. umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, umowę przeniesienia udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego (garażu) oraz umowę o podział do korzystania. W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcy przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (469.573,71 zł plus podatek VAT w wysokości 33.014,25 zł), a także wkład budowlany za miejsce postojowe wraz z waloryzacją (41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł) (§ 5 ust. 1 umowy). Wskazano przy tym, że do uzupełnienia pozostaje kwota z tytułu odsetek za zwłokę z tytułu nieterminowej wpłaty wkładu budowlanego za lokal mieszkalny i miejsce postojowe wynikająca z ostatecznego rozliczenia kosztów budowy (dowód: akt notarialny nr (…) – k. 470-483).

Pismem z dnia 16 marca 2012 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) przedstawiła specyfikę wniesionych przez M. P. wpłat wskazując, że kwota 1.000,00 zł została wniesiona z tytułu opłaty manipulacyjnej, suma 15.302,26 zł jako opłata partycypacyjna, kwota 552.924,66 zł tytułem wkładu budowlanego za lokal mieszkalny nr (…) i miejsce postojowe nr 36C oraz suma 2.891,94 zł tytułem odsetek (dowód: pismo – k. 766-767).

W dniu 6 czerwca 2012 r. M. P. skierowała do strony pozwanej ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, zobowiązując ją do zapłaty na jej rzecz kwoty 11.300,73 zł, w terminie do dnia 5 sierpnia 2012 r. Powyższe wezwanie wpłynęło do Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w dniu 20 lipca 2012 r. (dowód: wezwanie do zapłaty – k. 768-770).

W dniu 29 sierpnia 2007 r. została zawarta pomiędzy J. O. (1) i B. O. (2) (finansującymi) a (…) S.A. w W. umowa nr M 26 o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m. in. lokalu mieszkalnego nr (…), o pow. 47,2 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono konieczność wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów ich budowy przypadających na dany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki (§ 7, 8 umowy nr M 26 – k. 273-279).

W dniu 16 listopada 2011 r. zawarto, w formie aktu notarialnego, pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a B. O. (1) i J. O. (2) umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, umowę przeniesienia udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego (garażu) oraz umowę o podział do korzystania. W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcy przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (411.958,85 zł plus podatek VAT w wysokości 29.017,68 zł), a także wkład budowlany za miejsce postojowe wraz z waloryzacją (41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł) (§ 5 ust. 1 aktu notarialnego nr (…) – k. 484-496).

W dniu 5 lipca 2012 r. B. O. (1) i J. O. (2) skierowali do strony pozwanej ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, zobowiązując ją do zapłaty na ich rzecz kwoty 11.904,17 zł, w terminie do dnia 5 sierpnia 2012 r. Powyższe wezwanie wpłynęło do Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w dniu 20 lipca 2012 r. (dowód: wezwanie do zapłaty – k. 771-773).

W dniu 25 lipca 2007 r. zostały zawarte pomiędzy A. K. (1) i A. K. (3) (finansującymi) a (…) S.A. w W. umowy nr M 86 i M 91 o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m.in. dwóch lokali mieszkalnych nr (…), o pow. 47,6 m² i nr (…) o pow. 47,6 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono konieczność wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów budowy przypadających na wybudowany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązali się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki (§ 7, 8 umowy nr M 86 – k. 280-286 i umowy nr M 91 – k. 287-293).

Fakturą VAT nr (…) A. i A. K. (1) zostali obciążeni przez Spółdzielnie Mieszkaniową (…) kwotą 31.426,87 zł tytułem waloryzacji dot. lokalu mieszkalnego nr (…), następnie fakturą VAT nr (…) zostali oni obciążeni kwotą 3.514,37 tytułem waloryzacji dot. miejsca postojowego nr 33C. Fakturą VAT nr (…) A. i A. K. (1) zostali obciążeni kwotą 31,426,87 zł tytułem waloryzacji dot. lokalu mieszkalnego nr (…), natomiast faktura VAT nr (…) wystawiona przez Spółdzielnię Mieszkaniową (…) na kwotę 3.514,37 zł dot. waloryzacji za miejsce postojowe nr 32C (dowód: faktura VAT nr (…) – k. 774, faktura VAT nr (…) – k. 775, faktura VAT nr (…) – k. 787, faktura VAT nr (…) – k. 788).

Pismem z dnia 20 lutego 2009 r., doręczonym Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w dniu 23 lutego 2009 r., A. i A. K. (1) oświadczyli, że nie zgadzają się ze sposobem i terminami naliczania waloryzacji kosztów budowy, z terminami jej płatności oraz uzasadnieniem terminu przekazania lokalu i miejsca postojowego (dowód: pismo – k. 779).

W dniu 31 marca 2009 r. A. K. (1) dokonał dwóch wpłat tytułem waloryzacji na kwotę 34.941,24 zł każda z nich (dowód: potwierdzenie przelewu – k. 776).

Pismem z dnia 20 maja 2011 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) dokonała rozliczenia wkładu budowlanego dla lokalu nr (…) i miejsca postojowego nr 5, które zostały nabyte przez A. i A. K. (1). Niedopłata wkładu budowlanego została określona na kwotę 26.088,09 zł, natomiast niedopłatę z tytułu opłaty partycypacyjnej oszacowano na kwotę 204,18 zł (dowód: rozliczenie wkładu budowlanego – k. 777-778).

W dniu 9 sierpnia 2011 r. zawarto w formie aktu notarialnego pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a A. K. (1) i A. K. (3) umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, umowę przeniesienia udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego (garażu) oraz umowę o podział do korzystania. W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcy przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (347.165,84 zł plus podatek VAT w wysokości 24.420,75 zł), a także wkład budowlany za miejsce postojowe wraz z waloryzacją (41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł) (§ 5 ust. 1 umowy). Tego samego dnia została zawarta między stronami umowa ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, umowa przeniesienia udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego (garażu) oraz umowa o podział do korzystania dla lokalu nr (…). W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcy przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (349.941,43 zł plus podatek VAT w wysokości 24.642,80 zł), a także wkład budowlany za miejsce postojowe wraz z waloryzacją (41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł) (§ 5 ust.1 aktu notarialnego nr (…) – k. 410-522).

W dniu 2 lipca 2012 r. A. i A. K. (1) skierowali do strony pozwanej ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, zobowiązując ją do zapłaty na ich rzecz kwoty 20.185,50 zł, w terminie do dnia 5 sierpnia 2012 r. Powyższe wezwanie wpłynęło do Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w dniu 20 lipca 2012 r. (dowód: wezwanie do zapłaty – k. 799-801).

W dniu 12 lipca 2007 r. została zawarta pomiędzy P. D. a (…) S.A. w W. umowa nr M 52 o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m. in. dwóch lokali mieszkalnych nr (…), o pow. 51,8 m² i nr (…), o pow. 41,7 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono konieczność wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów ich budowy przypadających na dany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki (§ 7, 8 umowy nr M 52 – k. 294-300 i umowy nr M 53 – k. 301-307).

W dniu 26 lipca 2007 r. A. D. udzieliła swojemu mężowi P. D. pełnomocnictwa do zawarcia w jej imieniu umów, w oparciu, o które nabędą na zasadach wspólności ustawowej lokale mieszkalne nr (…), a także do szeregu innych czynności podejmowanych w ramach powyższego (dowód: akt notarialny Rep. A nr (…) – k. 808-811).

Notą odsetkową z dnia 31 sierpnia 2009 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) w W. obciążyła P. D. odsetkami w kwocie 696,68 zł za nieterminowe wpłaty wkładu budowlanego, ustalając przy tym całość odsetek do zapłaty na kwotę 1.568,15 zł. W dniu 11 października 2010 r. P. D. dokonał wpłaty 1.301,83 zł (dowód: nota odsetkowa – k. 804, potwierdzenie wpłaty – k. 805).

Pismem nr (…) Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) dokonała rozliczenia wkładu budowlanego lokalu mieszkalnego nr (…) i miejsc postojowych nr 28C i 29C. Niedopłata wkładu budowlanego za lokal mieszkalny wynosiła 88.501,36 zł, za miejsce postojowe nr 28C została określona na kwotę 10.222,33 zł, natomiast za miejsce postojowe nr 29C wynosiła kwotę 10.222,33 zł. Z tytułu opłaty partycypacyjnej niedopłata wynosiła 1.766,28 zł (dowód: rozliczenie wkładu budowlanego – k. 806-807).

W dniu 26 maja 2012 r. A. i P. D. skierowali do strony pozwanej ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, zobowiązując ją do zapłaty na ich rzecz kwoty 20.588,14 zł, w terminie do dnia 5 sierpnia 2012 r. Powyższe wezwanie wpłynęło do Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w dniu 20 lipca 2012 r. (dowód: wezwanie do zapłaty – k. 812-814).

W dniu 18 lutego 2008 r. została zawarta pomiędzy E. S. (2) i W. S. a (…) S.A. w W. umowa nr M 43 o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m.in. lokalu mieszkalnego nr (…), o pow. 41,7 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono konieczność wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów ich budowy przypadających na dany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki (§ 7, 8 umowy nr M 43 – k. 308-314).

Fakturą VAT nr (…) Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) obciążyła E. i W. S. kwotą 14.042,01 zł tytułem waloryzacji dot. lokalu mieszkalnego nr (…), faktura VAT nr (…) obciążała E. i W. S. kwotą 1.757,19 zł tytułem waloryzacji dot. miejsca postojowego nr 31 A. Następnie strona pozwana wystawiła jeszcze dwie faktury obciążające, pierwszą nr (…) na kwotę 14.041,84 zł tytułem waloryzacji dot. lokalu mieszkalnego nr (…), drugą nr (…) na kwotę 1.757,18 zł z tytułu waloryzacji dot. miejsca postojowego nr 31 A (dowód: faktura VAT nr (…) – k. 815, faktura VAT nr (…)– k. 816, faktura VAT nr (…)– k. 817, faktura VAT nr (…)– k. 818).

Pismem z dnia 3 marca 2009 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…), w odpowiedzi na wniosek E. i W. S., wyraziła zgodę na przesunięcie terminu płatności pierwszej raty waloryzacji z dnia 28 lutego 2009 r. na 31 marca 2009 r., nie zostały przy tym anulowane odsetki od nieterminowo wniesionej waloryzacji. W dniu 30 marca 2009 r. W. S. dokonał wpłaty kwoty 15.800,00 zł, następnie w dniu 27 kwietnia 2009 r. wpłacił kwotę 15.799,02 zł, a w dniu 27 maja 2009 r., po wystosowaniu przez Inwestora Powierniczego informacji o naliczaniu odsetek od nieterminowych płatności rat waloryzacji, kwotę 151,92 zł (dowód: potwierdzenia przelewu – k. 819, pismo – k. 820, pismo – k. 824, pismo – k. 827).

Pismem z dnia 20 maja 2011 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) dokonała rozliczenia wkładu budowlanego dla lokalu nr (…) i miejsca postojowego nr 31A, które zostały nabyte przez E. i W. S. Niedopłata wkładu budowlanego za lokal mieszkalny została określona na kwotę 12.444,80 zł, za miejsce postojowe na kwotę 10.667,13 zł, natomiast niedopłatę z tytułu opłaty partycypacyjnej oszacowano na kwotę 130,38 zł (dowód: rozliczenie wkładu budowlanego – k. 821-822).

W dniu 6 lipca 2011 r. zawarto w formie aktu notarialnego pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a W. S. i E. S. (2) umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności. W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcy przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (311.120,30 zł plus podatek VAT w wysokości 21.893,67 zł), a także wkład budowlany za miejsce postojowe wraz z waloryzacją (41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł) (§ 5 ust. 1 aktu notarialnego nr (…)– k. 523-534).

W dniu 3 lipca 2012 r. E. S. (2) i W. S. skierowali do strony pozwanej ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, zobowiązując ją do zapłaty na ich rzecz kwoty 9.127,35 zł, w terminie do dnia 5 sierpnia 2012 r. Powyższe wezwanie wpłynęło do Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w dniu 20 lipca 2012 r. (dowód: wezwanie do zapłaty – k. 828-830).

W dniu 5 czerwca 2007 r. została zawarta pomiędzy T. S. a (…) S.A. w W. umowa nr M 73 o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m. in. lokalu mieszkalnego nr (…), o pow. 41,7 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono konieczność wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów ich budowy przypadających na dany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki (§ 7, 8 umowy nr M 73 – k. 315-321).

Pismem z dnia 11 maja 2009 r. Inwestor Powierniczy poinformował T. S., że nalicza odsetki z tytułu nieterminowych płatności rat waloryzacji dla lokalu nr (…), łączna kwota odsetek opiewała na kwotę 32.627,39 zł, tym poszczególnym pismem kwota odsetek została oszacowana na kwotę 520,25 zł. Notą odsetkową z dnia 24 września 2010 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) obciążyła T. S. odsetkami w kwocie 4.179,08 zł, całościową kwotę odsetek określając na kwotę 4.655,37 zł. Kolejna nota odsetkowa została wystawiona w dniu 31 stycznia 2011 r., kwota odsetek została tam oszacowano na sumę 554,81 zł (dowód: pismo – k. 833, nota odsetkowa – k. 834, 835).

Pismem z dnia 20 maja 2011 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) dokonała rozliczenia wkładu budowlanego dla lokalu nr (…) i miejsca postojowego nr 23C, które zostały nabyte przez T. S.. Niedopłata wkładu budowlanego za lokal mieszkalny została określona na kwotę 13.906,36 zł, za miejsce postojowe na kwotę 10.222,33 zł, natomiast niedopłatę z tytułu opłaty partycypacyjnej oszacowano na kwotę 66,42 zł (dowód: rozliczenie wkładu budowlanego – k. 836-837).

Zaświadczeniem z dnia 4 stycznia 2012 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) wskazała, że T. S. zobowiązany jest do zapłaty odsetek w wysokości 1.508,06 zł, które zostały naliczone na dzień 21 grudnia 2011 r. (dowód: zaświadczenie – k. 840).

W dniu 5 stycznia 2012 r. zawarto w formie aktu notarialnego pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a T. S. umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, umowę przeniesienia udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego (garażu) oraz umowę o podział do korzystania. W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcy przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła z tytułu wstępnie ustalonego wkładu budowlanego za lokal wraz z waloryzacją (304.992,95 zł plus podatek VAT w wysokości 21.440,35 zł), a także wkład budowlany za miejsce postojowe wraz z waloryzacją (32.880,63 zł plus podatek VAT w wysokości 7.233,74 zł). Ponadto wskazano, że niedopłata wkładu budowlanego należna do wniesienia za lokal mieszkalny wynosi 12.876,84 zł plus podatek VAT w wysokości 1.030,10 zł, za miejsce postojowe 8.310,84 zł plus podatek VAT w wysokości 1.911,49 zł (§ 5 ust.1 aktu notarialnego nr (…) – k. 535-547).

Pismem z dnia 27 kwietnia 2012 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) przedstawiła listę wpłat dokonanych przez T. S. dokonanych do dnia 24 kwietnia 2012 r. w związku z finansowaniem budowy lokalu i miejsca postojowego (dowód: pismo – k. 831-832).

W dniu 21 lipca 2012 r. T. S. skierował do strony pozwanej ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, zobowiązując ją do zapłaty na jego rzecz kwoty 9.459,20 zł, w terminie do dnia 5 sierpnia 2012 r. Powyższe wezwanie wpłynęło do Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w dniu 1 sierpnia 2012 r. (dowód: wezwanie do zapłaty – k. 855-857).

W dniu 1 czerwca 2007 r. została zawarta pomiędzy W. G. i P. F. a (…) S.A. w W. umowa nr M 58 o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A. zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m. in. lokalu mieszkalnego nr (…), o pow. 41,7 m². Obciążenie związane z budową lokalu i miejsca postojowego oboje finansujący mieli ponosić w udziałach po 50 %. Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono konieczność wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów budowy przypadających na dany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki (§ 7, 8 umowy nr M 58 – k. 322-328).

W dniu 27 lutego 2009 r. P. F. dokonał wpłaty kwoty 16.843,40 zł tytułem waloryzacji, kolejnej wpłaty w tej samej wysokości i z tego samego tytułu dokonał on w dniu 3 kwietnia 2009 r. (dowód: potwierdzenie przelewu – k. 858-859).

Pismem z dnia 20 maja 2011 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) dokonała rozliczenia wkładu budowlanego dla lokalu nr (…) i miejsca postojowego nr 27C, które zostały nabyte przez I. i P. F. Niedopłata wkładu budowlanego za lokal mieszkalny została określona na kwotę 12.133,29 zł, za miejsce postojowe na kwotę 10.222,33 zł, natomiast niedopłatę z tytułu opłaty partycypacyjnej oszacowano na kwotę 93,48 zł (dowód: rozliczenie wkładu budowlanego – k. 860-861).

W dniu 16 listopada 2011 r. zawarto w formie aktu notarialnego pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a P. F. umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, umowę przeniesienia udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego (garażu) oraz umowę o podział do korzystania. W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcy przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (333.103,90 zł plus podatek VAT w wysokości 23.429,63 zł), a także wkład budowlany za miejsce postojowe wraz z waloryzacją (41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł) (§ 5 ust. 1 aktu notarialnego nr (…) – k. 548-561).

W dniu 30 lipca 2012 r. P. F. i I. F. skierowali do strony pozwanej ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, zobowiązując ją do zapłaty na ich rzecz kwoty 9.898,38 zł, w terminie do dnia 7 sierpnia 2012 r. Powyższe wezwanie wpłynęło do Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w dniu 1 sierpnia 2012 r. (dowód: wezwanie do zapłaty – k. 862-864).

W dniu 31 maja 2007 r. została zawarta pomiędzy K. G. a (…) S.A. w W. umowa nr M 48 o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m. in. lokalu mieszkalnego nr (…), o pow. 41,7 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono konieczność wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów budowy przypadających na dany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki (dowód: umowa nr M 48 – k. 329-335).

W dniu 28 stycznia 2011 r. K. G. dokonała wpłaty 31.690,30 zł tytułem waloryzacji dot. lokalu nr (…) (dowód: potwierdzenie przelewu – k. 868).

Pismem z dnia 20 maja 2011 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) dokonała rozliczenia wkładu budowlanego dla lokalu nr (…) i miejsca postojowego nr 33C, które zostały nabyte przez K. G. Niedopłata wkładu budowlanego za lokal mieszkalny została określona na kwotę 11.605,31 zł, za miejsce postojowe na kwotę 10.222,33 zł, natomiast niedopłatę z tytułu opłaty partycypacyjnej oszacowano na kwotę 93,48 zł (dowód: rozliczenie wkładu budowlanego – k. 869-870).

W dniu 17 lutego 2012 r. zawarto w formie aktu notarialnego pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a K. G. umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, umowę przeniesienia udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego (garażu) oraz umowę o podział do korzystania. W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcy przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (310.342,98 zł plus podatek VAT w wysokości 22.093,96 zł), a także wkład budowlany za miejsce postojowe wraz z waloryzacją (41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.174,03 zł) (§ 5 ust. 1 aktu notarialnego nr (…) – k. 562-573).

W dniu 30 lipca 2012 r. K. W. (2) (wcześniej K. G.) skierowała do strony pozwanej ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, zobowiązując ją do zapłaty na jej rzecz kwoty 9.342,55 zł, w terminie do dnia 7 sierpnia 2012 r. Powyższe wezwanie wpłynęło do Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w dniu 1 sierpnia 2012 r. (dowód: wezwanie do zapłaty – k. 865-867).

W dniu 21 września 2007 r. została zawarta pomiędzy B. i K. J. a (…) S.A. w W. umowa nr M 59 o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m.in. lokalu mieszkalnego nr (…), o pow. 47,0 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono konieczność wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów budowy przypadających na dany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki (dowód: umowa nr M 59 – k. 336-342).

Fakturą VAT nr (…) Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) obciążyła B. i K. J. kwotą 32.020,71 zł tytułem waloryzacji dot. lokalu mieszkalnego, natomiast fakturą VAT nr (…) wystawioną na sumę 3.514,37 zł obciążono ich waloryzacją za miejsce postojowe nr 6A (dowód: faktura VAT nr (…) – k.904, faktura VAT nr (…) – k. 905).

Pismem z dnia 11 maja 2009 r. Inwestor Powierniczy poinformował B. i K. J., że nalicza odsetki z tytułu nieterminowych płatności rat waloryzacji dla lokalu nr (…), łączna kwota zaległości opiewała na kwotę 36.110,94 zł, tym poszczególnym pismem kwota odsetek została oszacowana na kwotę 575,86 zł. Notą odsetkową z dnia 30 września 2010 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) obciążyła B. i K. J. odsetkami w kwocie 1.480,79 zł, całościową kwotę odsetek określając na kwotę 2.057,60 zł, kwota ta została przekazana na rachunek pozwanej w dniu 6 września 2010 r. (dowód: pismo – k. 907, nota odsetkowa – k. 908, potwierdzenie przelewu – k. 909, potwierdzenie wpłat – k. 912).

W dniu 25 sierpnia 2009 r. B. i K. J. dokonali wpłaty kwoty 35.535,08 zł tytułem opłaty waloryzacyjnej (dowód: potwierdzenie przelewu – k. 906).

Pismem z dnia 20 maja 2011 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) dokonała rozliczenia wkładu budowlanego dla lokalu nr (…) i miejsca postojowego nr 6A, które zostały nabyte przez B. i K. J.. Niedopłata wkładu budowlanego za lokal mieszkalny została określona na kwotę 15.766,94 zł, za miejsce postojowe na kwotę 10.222,33 zł, natomiast niedopłatę z tytułu opłaty partycypacyjnej oszacowano na kwotę 179,58 zł (dowód: rozliczenie wkładu budowlanego – k. 910-911).

W dniu 5 października 2011 r. zawarto, w formie aktu notarialnego, pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a K. J. i B. J. umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, umowę przeniesienia udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego (garażu) oraz umowę o podział do korzystania. W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcy przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (356.184,92 zł plus podatek VAT w wysokości 25.078,93 zł), a także wkład budowlany za miejsce postojowe wraz z waloryzacją (41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł) (§ 5 ust. 1 umowy). Wskazano przy tym, że do uzupełnienia pozostaje kwota 969,32 zł z tytułu odsetek za zwłokę z tytułu nieterminowej wpłaty wkładu budowlanego za lokal mieszkalny i miejsce postojowe oraz opłaty partycypacyjnej, wynikająca z ostatecznego ustalenia kosztów budowy (dowód: akt notarialny nr 8697/2011 – k. 574-580).

W dniu 18 czerwca 2012 r. B. i K. J. skierowali do strony pozwanej ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, zobowiązując ją do zapłaty na ich rzecz kwoty 10.410,45 zł, w terminie do 5 sierpnia 2012 r. Powyższe wezwanie wpłynęło do Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w dniu 20 lipca 2012 r. (dowód: wezwanie do zapłaty – k. 918-920).

W dniu 11 lipca 2007 r. została zawarta pomiędzy M. S. a (…) S.A. w W. umowa nr M 26 o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m.in. lokalu mieszkalnego nr (…), o pow. 50,0 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono konieczność wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów budowy przypadających na dany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki (dowód: umowa nr M 32 – k. 343-349).

Pismem z dnia 11 maja 2009 r. Inwestor Powierniczy poinformował M. S., że nalicza odsetki z tytułu nieterminowych płatności poszczególnych rat waloryzacji dla lokalu nr (…). Łączna kwota zaległości opiewała na kwotę 37.549,23 zł, tym poszczególnym pismem kwota odsetek została oszacowana na kwotę 598,82 zł. Notą odsetkową z dnia 21 września 2009 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) obciążyła M. S. odsetkami w kwocie 809,25 zł, całościową kwotę odsetek określając na kwotę 1.494,21 zł. Kwota 4.494,21 zł została przekazana na rachunek bankowy strony pozwanej w dniu 4 października 2010 r. (dowód: pismo – k. 923, nota odsetkowa – k. 924, potwierdzenie przelewu – k. 925).

W dniu 12 czerwca 2009 r. M. S. dokonała wpłaty kwoty 24.752,00 zł tytułem waloryzacji, kolejnej wpłaty z tego tytułu dokonano w dniu 7 sierpnia 2009 r. w wysokości 12.199,90 zł (dowód: potwierdzenie przelewu – k. 921, 922).

Pismem z dnia 20 maja 2011 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) dokonała rozliczenia wkładu budowlanego dla lokalu nr (…) i miejsca postojowego nr 23C, które zostały nabyte przez M. S. Niedopłata wkładu budowlanego za lokal mieszkalny została określona na kwotę 10.891,02 zł, za miejsce postojowe na kwotę 10.222,33 zł, natomiast niedopłatę z tytułu opłaty partycypacyjnej oszacowano na kwotę 12,30 zł (dowód: rozliczenie wkładu budowlanego – k. 926-927).

W dniu 21 lipca 2011 r. zawarto w formie aktu notarialnego pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a M. S. umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, umowę przeniesienia udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego (garażu) oraz umowę o podział do korzystania. W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcy przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (366.784,31 zł plus podatek VAT w wysokości 25.775,76 zł), a także wkład budowlany za miejsce postojowe wraz z waloryzacją (41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł) (§ 5 ust. 1 umowy). Wskazano przy tym, że do uzupełnienia pozostaje kwota 969,32 zł z tytułu odsetek za zwłokę z tytułu nieterminowej wpłaty wkładu budowlanego za lokal mieszkalny i miejsce postojowe oraz opłaty partycypacyjnej, wynikająca z ostatecznego ustalenia kosztów budowy (dowód: akt notarialny nr (…) – k. 581-594).

W dniu 12 marca 2008 r. została zawarta pomiędzy A. M. (3) i G. M. a (…) S.A. w W. umowa nr M 31 o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m. in. lokalu mieszkalnego nr (…), o pow. 46,9 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono konieczność wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów budowy przypadających na dany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki (dowód: umowa nr M 31 – k. 350-356).

Fakturą VAT nr (…) A. i G. M. zostali obciążeni kwotą 24.973,77 zł tytułem waloryzacji dot. lokalu mieszkalnego. Kolejna faktura VAT obciążająca A. i G. M. kwotą waloryzacji dot. lokalu mieszkalnego została wystawiona przez Spółdzielnię Mieszkaniową (…) na kwotę 6.000,00 zł, natomiast fakturą VAT nr (…) zostali oni obciążeni waloryzacją dot. miejsca postojowego w kwocie 3.514,37 zł (dowód: faktura VAT nr (…) – k. 947, faktura VAT nr (…) – k. 948, faktura VAT nr (…) – k. 949).

Pismem z dnia 11 maja 2009 r. Inwestor Powierniczy poinformował A. M. (3), że nalicza odsetki z tytułu nieterminowych płatności rat waloryzacji dla lokalu nr (…), łączna kwota zaległości opiewała na kwotę 41.402,93 zł, tym poszczególnym pismem kwota odsetek została oszacowana na kwotę 558,90 zł. Notą odsetkową z dnia 24 września 2009 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) obciążyła A. i G. M. odsetkami w kwocie 5.588,21 zł, całościową kwotę odsetek określając na kwotę 12.991,15 zł, notą odsetkową z dnia 4 listopada 2010 r. A. i G. M. zostali obciążeni kwotą odsetek w wysokości 321.69 zł, a cała kwota zadłużenia z tytułu odsetek została oszacowana na kwotę 13.315,84 zł, przy czym zostali oni wezwani do zapłaty kwoty 6.471,80 zł. Kwota ta została uiszczona w dniu 6 listopada 2010 r. (dowód: pismo – k. 952, nota odsetkowa – k. 953, 954, potwierdzenie przelewu – k. 955).

W dniu 19 listopada 2009 r. G. M. dokonał wpłaty kwoty 6.000,00 zł tytułem waloryzacji, kolejnej wpłaty dokonał on w dniu 22 października 2010 r. na kwotę 28.488,14 zł (dowód: potwierdzenie przelewu – k. 950, 951).

Pismem z dnia 20 maja 2011 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) dokonała rozliczenia wkładu budowlanego dla lokalu nr (…) i miejsca postojowego nr 28A, które zostały nabyte przez A. i G. M. Niedopłata wkładu budowlanego za lokal mieszkalny została określona na kwotę 14.074,04 zł, za miejsce postojowe na kwotę 10.222,33 zł, natomiast niedopłatę z tytułu opłaty partycypacyjnej oszacowano na kwotę 152,52 zł (dowód: rozliczenie wkładu budowlanego – k. 956-957).

W dniu 22 września 2011 r. zawarto w formie aktu notarialnego pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a G. M. i A. M. (3) umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, umowę przeniesienia udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego (garażu) oraz umowę o podział do korzystania. W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcy przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (343.448,97 zł plus podatek VAT w wysokości 24.171,74 zł), a także wkład budowlany za miejsce postojowe wraz z waloryzacją (41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł) (§ 5 ust. 1 umowy). Wskazano przy tym, że do uzupełnienia pozostaje kwota z tytułu odsetek za zwłokę z tytułu nieterminowej wpłaty wkładu budowlanego za lokal mieszkalny i miejsce postojowe oraz opłaty partycypacyjnej, wynikająca z ostatecznego ustalenia kosztów budowy (dowód: akt notarialny nr (…) – k. 608-620).

W dniu 30 lipca 2012 r. A. i G. M. skierowali do strony pozwanej ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, zobowiązując ją do zapłaty na ich rzecz kwoty 10.152,28 zł, w terminie do dnia 7 sierpnia 2012 r. Powyższe wezwanie wpłynęło do Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w dniu 1 sierpnia 2012 r. (dowód: wezwanie do zapłaty – k. 958-960).

W dniu 12 czerwca 2007 r. została zawarta pomiędzy M. W. (1) a (…) S.A. w W. umowa nr M 66 o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m. in. lokalu mieszkalnego nr (…), o pow. 46,9 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono konieczność wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów budowy przypadających na dany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki (dowód: umowa nr M 66 – k. 364-370).

Fakturą VAT nr (…) M. W. (1) został obciążony kwotą 32.555,99 zł tytułem waloryzacji dot. lokalu mieszkalnego, fakturą VAT nr (…) został obciążony waloryzacją dot. miejsca postojowego w kwocie 3.514,37 zł (dowód: faktura VAT nr (…) – k. 965, faktura VAT nr (…) – k. 962).

Pismem z dnia 11 maja 2009 r. Inwestor Powierniczy poinformował M. W. (1), że nalicza odsetki z tytułu nieterminowych płatności rat waloryzacji dla lokalu nr (…), łączna kwota zaległości opiewała na kwotę 36.937,46 zł, tym poszczególnym pismem kwota odsetek została oszacowana na kwotę 868,59 zł. Notą odsetkową z dnia 1 października 2009 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) obciążyła M. W. (1) odsetkami w kwocie 796,51 zł, całościową kwotę odsetek określając na kwotę 1.695,55 zł. W dniu 7 lipca 2011 r. M. W. (1) dokonał wpłaty depozytu w kwocie 24.642,18 zł (dowód: pismo – k. 964, nota odsetkowa – k. 965, potwierdzenie przelewu – k. 955, potwierdzenie przelewu – k. 966).

W dniu 1 lipca 2009 r. M. W. (1) dokonał wpłaty sumy 33.400,00 zł tytułem waloryzacji (dowód: potwierdzenie przelewu – k. 963).

Pismem z dnia 20 maja 2011 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) dokonała rozliczenia wkładu budowlanego dla lokalu nr (…) i miejsca postojowego nr 29C, które zostały nabyte przez M. W. (1). Niedopłata wkładu budowlanego za lokal mieszkalny została określona na kwotę 12.643,12 zł, za miejsce postojowe na kwotę 10.222,33 zł, natomiast niedopłatę z tytułu opłaty partycypacyjnej oszacowano na kwotę 81,18 zł (dowód: rozliczenie wkładu budowlanego – k. 956-957).

W dniu 11 sierpnia 2011 r. zawarto w formie aktu notarialnego pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a M. W. (1) i B. W. umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, umowę przeniesienia udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego (garażu) oraz umowę o podział do korzystania. W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcy przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (359.002,77 zł plus podatek VAT w wysokości 25.247,26 zł), a także wkład budowlany za miejsce postojowe wraz z waloryzacją (41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł) (§ 5 ust. 1 umowy). Wskazano przy tym, że do uzupełnienia pozostaje kwota z tytułu odsetek za zwłokę z tytułu nieterminowej wpłaty wkładu budowlanego za lokal mieszkalny i miejsce postojowe oraz opłaty partycypacyjnej, wynikająca z ostatecznego ustalenia kosztów budowy (dowód: akt notarialny nr 7093/2011 – k. 595-607).

W dniu 21 lipca 2012 r. M. i B. W. skierowali do strony pozwanej ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, zobowiązując ją do zapłaty na ich rzecz kwoty 10.618,03 zł, w terminie do dnia 7 sierpnia 2012 r. Powyższe wezwanie wpłynęło do Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w dniu 1 sierpnia 2012 r. (dowód: wezwanie do zapłaty – k. 972-974).

W dniu 26 października 2007 r. została zawarta pomiędzy S. J. a (…) S.A. w W. umowa rezerwacyjna, w której S. J. oświadczyła, że nieruchomość, na której miała powstać inwestycja tj. budynek mieszkalno-usługowo-garażowy położony w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…), obejrzała, zna jej stan prawny i faktyczny, a także że zapoznała się ze statutem Spółdzielni i podejmie w terminie 14 dni od daty zawarcia umowy rezerwacyjnej, przewidziane w nim czynności w celu nabycia członkostwa w Spółdzielni (…). Jednocześnie ustalono, że umowa o budowę lokalu nr (…) wraz z miejscem postojowym zostanie zawarta w terminie do dnia 15 listopada 2007 r. (dowód: umowa rezerwacyjna – k. 371-372).

Pismem z dnia 3 marca 2009 r. termin płatności I części waloryzacji został przesunięty na wniosek S. J. z dnia 28 lutego 2009 r. na dzień 31 marca 2009 r. W dniu 31 marca 2009 r. S. J. dokonała wpłaty kwoty 15.500,00 zł tytułem I raty waloryzacji, następnej wpłaty z tego tytułu dokonała w dniu 19 maja 2009 r. w kwocie 6.000,00 zł (dowód: pismo – k. 975, potwierdzenie przelewu – k. 985, 986).

Pismem z dnia 11 maja 2009 r. Inwestor Powierniczy poinformował S. J., że nalicza odsetki z tytułu nieterminowych płatności rat waloryzacji dla lokalu nr (…), łączna kwota zaległości opiewała na kwotę 21.224,24 zł, tym poszczególnym pismem kwota odsetek została oszacowana na kwotę 224,40 zł. Notą odsetkową z dnia 7 września 2009 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) obciążyła S. J. odsetkami w kwocie 653,35 zł. Pismem z dna 17 września 2010 r. S. J. otrzymała potwierdzenie uregulowania należności wnikających z umowy nr M 46 z dnia 20 grudnia 2007 r. Notą odsetkową z dnia 21 września 2010 r. S. J. została obciążona odsetkami w kwocie 484,36 zł (dowód: pismo – k. 976, nota odsetkowa – k. 965, potwierdzenie przelewu – k. 955, pismo – k. 978, pismo – k. 979).

Pismem z dnia 20 maja 2011 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) dokonała rozliczenia wkładu budowlanego dla lokalu nr (…) i miejsca postojowego nr 15C, które zostały nabyte przez S. J. Niedopłata wkładu budowlanego za lokal mieszkalny została określona na kwotę 13.821,12 zł, za miejsce postojowe na kwotę 10.222,33 zł, natomiast niedopłatę z tytułu opłaty partycypacyjnej oszacowano na kwotę 105,78 zł (dowód: rozliczenie wkładu budowlanego – k. 980-981).

W dniu 10 sierpnia 2011 r. zawarto w formie aktu notarialnego pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a S. J. umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, umowę przeniesienia udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego (garażu) oraz umowę o podział do korzystania. W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcy przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (364.674,86 zł plus podatek VAT w wysokości 25.655,22 zł), a także wkład budowlany za miejsce postojowe wraz z waloryzacją (41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł) (§ 5 ust. 1 umowy). Wskazano przy tym, że do uzupełnienia pozostaje kwota z tytułu odsetek za zwłokę z tytułu nieterminowej wpłaty wkładu budowlanego za lokal mieszkalny i miejsce postojowe oraz opłaty partycypacyjnej, wynikająca z ostatecznego ustalenia kosztów budowy (dowód: akt notarialny nr (…) – k. 621-627).

W dniu 28 czerwca 2012 r. S. J. skierowała do strony pozwanej ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, zobowiązując ją do zapłaty na swoją rzecz kwoty 10.548,27 zł, w terminie do dnia 5 sierpnia 2012 r. Powyższe wezwanie wpłynęło do Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w dniu 20 lipca 2012 r. (dowód: wezwanie do zapłaty – k. 987-989).

W dniu 10 września 2007 r. została zawarta pomiędzy H. N. i R. N. a (…) S.A. w W. umowa nr M 87 o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m. in. lokalu mieszkalnego nr (…), o pow. 58,6m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono konieczność wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów budowy przypadających na dany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki (dowód: umowa nr M 87 – k. 357-363).

W dniu 18 marca 2009 r. J. N. dokonał wpłaty 21.000,00 zł tytułem kosztów waloryzacji, kolejnej wpłaty w kwocie 4.401,01 zł dokonała w dniu 19 marca 2009 r. H. N. Kwota 16.697,64 zł jako waloryzacja kosztów budowy została uregulowana przez H. N. w dniu 25 maja 2009 r. (dowód: potwierdzenie przelewu – k. 991).

Notą odsetkową z dnia 30 czerwca 2009 r. H. N. i R. N. zostały obciążone kwotą 352,70 zł tytułem odsetek od nieterminowych wpłat wkładu budowlanego oraz kwotą 123,69 zł jako sumą odsetek od nieterminowej wpłaty opłaty manipulacyjnej i partycypacyjnej, przy czym kwota ta została uregulowana (dowód: nota odsetkowa – k. 990).

Pismem z dnia 24 czerwca 2011 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) dokonała rozliczenia wkładu budowlanego dla lokalu nr (…) i miejsca postojowego nr 12C, które zostały nabyte przez R. N. i H. N. Niedopłata wkładu budowlanego za lokal mieszkalny została określona na kwotę 15.965,61 zł, za miejsce postojowe na kwotę 10.222,33 zł, natomiast niedopłatę z tytułu opłaty partycypacyjnej oszacowano na kwotę 24,60 zł (dowód: rozliczenie wkładu budowlanego – k. 992-993).

W dniu 21 lipca 2011 r. zawarto w formie aktu notarialnego pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a H. N., J. N. i R. N. umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, umowę przeniesienia udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego (garażu) oraz umowę o podział do korzystania. W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcy przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (424.278,34 zł plus podatek VAT w wysokości 29.847,31 zł), a także wkład budowlany za miejsce postojowe wraz z waloryzacją (41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł) (§ 5 ust. 1 umowy). Wskazano przy tym, że do uzupełnienia pozostaje kwota z tytułu odsetek za zwłokę z tytułu nieterminowej wpłaty wkładu budowlanego za lokal mieszkalny i miejsce postojowe oraz opłaty partycypacyjnej, wynikająca z ostatecznego ustalenia kosztów budowy (dowód: akt notarialny nr (…)– k. 628-640).

W dniu 19 lipca 2012 r. H. N. skierowała do strony pozwanej ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, zobowiązując ją do zapłaty na jej rzecz kwoty 6.098,77 zł, w terminie do dnia 5 sierpnia 2012 r. Powyższe wezwanie wpłynęło do Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w dniu 20 lipca 2012 r. W dniu 20 lipca 2012 r. ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, skierowała do strony pozwanej zobowiązując ją do zapłaty na jej rzecz kwoty 6.098,77 zł, w terminie do dnia 5 sierpnia 2012 r. – R. N. Powyższe wezwanie wpłynęło do Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w dniu 20 lipca 2012 r. (dowód: wezwanie do zapłaty – k. 994-996; k. 997-999).

W dniu 14 sierpnia 2007 r. została zawarta pomiędzy K. K. (1) i M. K. a (…) S.A. w W. umowa nr M 88 o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m.in. lokalu mieszkalnego nr (…), o pow. 69,0 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono konieczność wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów budowy przypadających na dany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki (dowód: umowa nr M 88 – k. 380-386).

Notą odsetkową z dnia 24 września 2010 r. M. i K. K. (1) zostali obciążeni kwotą 4.950,01 zł za zwłokę w zapłacie waloryzacji kosztów budowy, łączna kwota zaległości została oszacowana na kwotę 5.826,41 zł, kolejna nota odsetkowa została wystawiona w dniu 29 marca 2011 r. na kwotę 853,97 zł. Przy czym K. K. (1) w dniu 4 grudnia 2011 r. dokonał wpłaty sumy 6.680,38 zł tytułem odsetek za opóźnienie wpłat rat waloryzacji (dowód: nota odsetkowa – k. 1003, 1004, potwierdzenie przelewu – k. 1005).

Przelewem z dnia 8 lutego 2011 r. M. i K. K. (1) dokonali wpłaty 12.000,00 zł tytułem waloryzacji, następnie w dniu 2 marca 2011 r., z tego samego tytułu, wpłacili oni kwotę 4.255,85 zł kolejnej wpłaty dokonali w dniu 4 grudnia 2011 r. w kwocie 33.773,12 zł tytułem świadczenia waloryzacyjnego (dowód: potwierdzenie przelewu – k. 1000, 1001, 1002).

Pismem z dnia 20 maja 2011 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) dokonała rozliczenia wkładu budowlanego dla lokalu nr (…) i miejsca postojowego nr 16C, które zostały nabyte przez M. i K. K. (1). Niedopłata wkładu budowlanego za lokal mieszkalny została określona na kwotę 18.420,89 zł (dowód: rozliczenie wkładu budowlanego – k. 1006).

W dniu 3 października 2011 r. zawarto, w formie aktu notarialnego, pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a K. K. (1) i M. A. K. (4) umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, umowę przeniesienia udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego (garażu) oraz umowę o podział do korzystania. W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcy przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (513.257,95 zł plus podatek VAT w wysokości 36.250,56 zł), a także wkład budowlany za miejsce postojowe wraz z waloryzacją (41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł) (§ 5 ust. 1 umowy). Wskazano przy tym, że do uzupełnienia pozostaje kwota z tytułu odsetek za zwłokę z tytułu nieterminowej wpłaty wkładu budowlanego za lokal mieszkalny i miejsce postojowe oraz opłaty partycypacyjnej, wynikająca z ostatecznego ustalenia kosztów budowy (dowód: akt notarialny nr (…)– k. 641-654).

W dniu 30 lipca 2012 r. M. i K. K. (1) skierowali do strony pozwanej ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, zobowiązując ją do zapłaty na ich rzecz kwoty 13.932,58 zł, w terminie do dnia 7 sierpnia 2012 r. Powyższe wezwanie wpłynęło do Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w dniu 1 sierpnia 2012 r. (dowód: wezwanie do zapłaty – k. 1007-1009).

W dniu 06 lipca 2007 r. została zawarta pomiędzy R. M. a (…) S.A. w W. umowa nr M 93 o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m. in. lokalu mieszkalnego nr (…), o pow. 46,9 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono konieczność wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów budowy przypadających na dany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki. Aneksem nr (…) z dnia 14 stycznia 2008 r. strony zmieniły zapisy umowy, przede wszystkim w zakresie § 8 pkt 2 ust. 4 dotyczącego wysokości i terminu płatności poszczególnych rat (dowód: umowa nr M 93 – k. 387-393, aneks nr (…) – k. 394).

Pismem z dnia 11 maja 2009 r. Inwestor Powierniczy poinformował R. M., że nalicza odsetki z tytułu nieterminowych płatności rat waloryzacji lokalu nr (…), łączna kwota zaległości opiewała na kwotę 50.839,72 zł, tym poszczególnym pismem kwota odsetek została oszacowana na kwotę 810,75 zł. Notą odsetkową z dnia 14 września 2009 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) obciążyła R. M. odsetkami w kwocie 1.140,39 zł (dowód: pismo – k. 1011, nota odsetkowa – k. 1012, potwierdzenie przelewu – k. 955, pismo – k. 978, pismo – k. 979).

W dniu 3 lipca 2009 r. R. M. dokonał wpłaty 50.028,97 zł tytułem waloryzacji, kolejnej wpłaty dokonano w dniu 21 września 2009 r., na kwotę 1.140,39 zł (dowód: potwierdzenie przelewu – k. 1010, k. 1014).

Pismem z dnia 20 maja 2011 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) dokonała rozliczenia wkładu budowlanego dla lokalu nr (…) i miejsca postojowego nr 6C, które zostały nabyte przez R. M. Niedopłata wkładu budowlanego za lokal mieszkalny została określona na kwotę 21.643,92 zł, za miejsce postojowe na kwotę 10.222,33 zł, natomiast niedopłatę z tytułu opłaty partycypacyjnej oszacowano na kwotę 115,62 zł (dowód: rozliczenie wkładu budowlanego – k. 1016-1017).

W dniu 21 września 2011 r. zawarto, w formie aktu notarialnego, pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a R. M. umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, umowę przeniesienia udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego (garażu) oraz umowę o podział do korzystania. W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcy przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (516.242,26 zł plus podatek VAT w wysokości 36.337,38 zł), a także wkład budowlany za miejsce postojowe wraz z waloryzacją (41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł) (§ 5 ust. 1 umowy). Wskazano przy tym, że do uzupełnienia pozostaje kwota z tytułu odsetek za zwłokę z tytułu nieterminowej wpłaty wkładu budowlanego za lokal mieszkalny i miejsce postojowe oraz opłaty partycypacyjnej, wynikająca z ostatecznego ustalenia kosztów budowy (dowód: akt notarialny nr (…) – k. 655-667).

W dniu 9 lipca 2012 r. R. M. skierował do strony pozwanej ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, zobowiązując ją do zapłaty na jego rzecz kwoty 14.727,02 zł, w terminie do dnia 23 lipca 2012 r. Powyższe wezwanie wpłynęło do Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w dniu 9 lipca 2012 r. (dowód: wezwanie do zapłaty – k. 1018).

W dniu 21 listopada 2007 r. została zawarta pomiędzy P. P. (1) a (…) S.A. w W. umowa nr M 82 o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m.in. lokalu mieszkalnego nr (…), o pow. 58,6 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono konieczność wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów budowy przypadających na dany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki. Aneksem nr (…) z dnia 3 kwietnia 2009 r. strony zmieniły postanowienia umowy w zakresie zmiany miejsca postojowego przynależnego do lokalu (dowód: umowa nr M 82 – k. 396-402, aneks nr (…) – k. 403).

Pismem z dnia 29 stycznia 2009 r. Inwestor Powierniczy poinformował P. P. (1), że nalicza odsetki z tytułu nieterminowych płatności rat waloryzacji lokalu nr (…), łączna kwota zaległości opiewała na kwotę 374,86 zł, tym poszczególnym pismem kwota odsetek została oszacowana na kwotę 374,80 zł. Następnym pismem z dnia 11 maja 2009 r., P. P. (1) został poinformowany, że kwota zaległości wynosi 216,34 zł. P. P. (1) w dniu 11 października 2010 r. dokonał wpłaty kwoty 3.822,03 zł (dowód: pismo – k. 1020, 1021, potwierdzenie przelewu – k. 1022).

Przelewem z dnia 25 lutego 2009 r. P. P. (3) dokonał wpłaty 21.325,30 zł, następna wpłata z tytułu waloryzacji została przez niego dokonana w dniu 29 kwietnia 2009 r. w kwocie 20.950,50 zł (dowód: potwierdzenie przelewu – k. 1019). Pismem z dnia 20 maja 2011 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) dokonała rozliczenia wkładu budowlanego dla lokalu nr (…) i miejsca postojowego nr 10A, które zostały nabyte przez P. P. (1). Niedopłata wkładu budowlanego za lokal mieszkalny została określona na kwotę 17.219,29 zł, za miejsce postojowe na kwotę 10.222,33 zł, natomiast niedopłatę z tytułu opłaty partycypacyjnej oszacowano na kwotę 68,88 zł (dowód: rozliczenie wkładu budowlanego – k. 1023-1024).

W dniu 5 października 2011 r. zawarto, w formie aktu notarialnego, pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a P. P. (1) umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, umowę przeniesienia udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego (garażu) oraz umowę o podział do korzystania. W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcy przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu a także, że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (425.439,15 zł plus podatek VAT w wysokości 29.940,18 zł) oraz wkład budowlany za miejsce postojowe wraz z waloryzacją (41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł) (§ 5 ust.1 umowy). Wskazano przy tym, że do uzupełnienia pozostaje kwota 1.038,62 zł z tytułu odsetek za zwłokę z tytułu nieterminowej wpłaty wkładu budowlanego za lokal mieszkalny i miejsce postojowe oraz opłaty partycypacyjnej, wynikająca z ostatecznego ustalenia kosztów budowy (dowód: akt notarialny nr (…) – k. 668-676).

W dniu 20 czerwca 2012 r. P. P. (1) skierował do strony pozwanej ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, zobowiązując ją do zapłaty na jego rzecz kwoty 12.334,38 zł, w terminie do dnia 5 sierpnia 2012 r. Powyższe wezwanie wpłynęło do Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w dniu 20 lipca 2012 r. (dowód: wezwanie do zapłaty – k. 1038-1040).

W dniu 27 września 2007 r. została zawarta pomiędzy E. M. i M. M. (1) a (…) S.A. w W. umowa nr M 14 o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m.in. lokalu mieszkalnego nr (…), o pow. 78,3 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono konieczność wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów budowy przypadających na wybudowany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki (dowód: umowa nr M 14 – k. 404-410).

Fakturą VAT nr (…) M. M. (1) i E. M. zostali obciążeni kwotą 55.310,39 zł tytułem waloryzacji dot. lokalu mieszkalnego, natomiast fakturą VAT nr (…) zostali obciążeni waloryzacją w kwocie 3.514,37 zł dot. miejsca postojowego 10D oraz kwotą 3.514,37 zł tytułem waloryzacji dot. miejsca postojowego nr 11D (dowód: faktura VAT nr (…) – k. 1041, faktura VAT nr (…) – k. 1042, faktura VAT nr (…) – k. 1043).

Pismem z dnia 11 maja 2009 r. Inwestor Powierniczy poinformował E. M., że nalicza odsetki z tytułu nieterminowych płatności rat waloryzacji dla lokalu nr (…), łączna kwota zaległości opiewała na kwotę 63.394,37 zł, a kwota odsetek została oszacowana na kwotę 1.010,24 zł. W dniu 10 lipca 2009 r. M. M. (1) dokonał wpłaty w kwocie 62.339,13 zł. Notą odsetkową z dnia 25 września 2009 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) zobowiązała E. M. i M. M. (1) do zapłaty kwoty 2.671,14 zł tytułem odsetek od nieterminowego regulowania wpłat wkładu budowlanego i opłaty manipulacyjnej i partycypacyjnej. W dniu 27 stycznia 2011 r. małżonkowie M. dokonali wpłaty kwoty 2.671,14 zł (dowód: pismo – k. 1045, nota odsetkowa – k. 1046, potwierdzenie przelewu – k. 1022, potwierdzenie przelewu – k. 1044, potwierdzenie przelewu – k. 1047).

Pismem z dnia 20 maja 2011 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) dokonała rozliczenia wkładu budowlanego dla lokalu nr (…) i miejsc postojowych nr 11A i 24A, które zostały nabyte przez E. M. i M. M. (1). Niedopłata wkładu budowlanego za lokal mieszkalny została określona na kwotę 26.555,95 zł, za miejsca postojowe na kwoty po 10.222,33 zł, natomiast niedopłatę z tytułu opłaty partycypacyjnej oszacowano na kwotę 243,54 zł (dowód: rozliczenie wkładu budowlanego – k. 1048-1049).

W dniu 3 października 2011 r. zawarto, w formie aktu notarialnego, pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a M. M. (1) umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, umowę przeniesienia udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego (garażu) oraz umowę o podział do korzystania. W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcy przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (614.620,79 zł plus podatek VAT w wysokości 43.269,35 zł), a także wkłady budowlane za dwa miejsca postojowe wraz z waloryzacją (dwa razy po 41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł) (§ 5 ust. 1 umowy). Wskazano przy tym, że do uzupełnienia pozostaje kwota z tytułu odsetek za zwłokę z tytułu nieterminowej wpłaty wkładu budowlanego za lokal mieszkalny i miejsce postojowe oraz opłaty partycypacyjnej, wynikająca z ostatecznego ustalenia kosztów budowy (dowód: akt notarialny nr (…) – k. 676-688).

W dniu 30 lipca 2012 r. E. M. i M. M. (1) skierowali do strony pozwanej ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, zobowiązując ją do zapłaty na ich rzecz kwoty 18.417,37 zł, w terminie do dnia 7 sierpnia 2012 r. Powyższe wezwanie wpłynęło do Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w dniu 1 sierpnia 2012 r. (dowód: wezwanie do zapłaty k. 1057-1059).

W dniu 6 sierpnia 2007 r. została zawarta pomiędzy P. J. działającym w imieniu i na rzecz P. G. a (…) S.A. w W. umowa nr M 2 o realizację inwestycji polegającej na budowę budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m. in. lokalu mieszkalnego nr (…), o pow. 66,5 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono konieczność wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów budowy przypadających na dany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki. Aneksem nr (…) z dnia 4 października 2007 r. strony dokonały zmian zapisów umowy, w zakresie terminów płatności poszczególnych rat. Następnie aneksem nr (…) z dnia 6 sierpnia 2007 r. dokonano zmiany numer rachunku na jaki finansujący zobowiązany był dokonywać płatności. Kolejnym aneksem strony zmieniły postanowienia umowne w przedmiocie miejsca postojowego przynależnego do lokalu (dowód: umowa nr M 2 – k. 411-417, aneks nr (…) – k. 418, aneks nr (…) – k. 419, aneks – k. 420).

Pismem z dnia 11 maja 2009 r. Inwestor Powierniczy poinformował P. G., że nalicza odsetki z tytułu nieterminowych płatności rat waloryzacji dla lokalu nr (…), łączna kwota zaległości opiewała na kwotę 58.001,62 zł, a kwota odsetek została oszacowana na 921,43 zł. Notą odsetkową z dnia 1 lutego 2010 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) zobowiązała P. G. do zapłaty kwoty 3.498,76 zł tytułem odsetek od nieterminowego regulowania wpłat wkładu budowlanego, opłaty manipulacyjnej i partycypacyjnej (dowód: pismo – k. 1068, nota odsetkowa – k. 1069).

Fakturą VAT nr (…) P. G. został obciążony kwotą 14.014,95 zł tytułem waloryzacji dot. lokalu mieszkalnego, następne obciążenie w kwocie 18.242,81 zł zostało na niego nałożone fakturą VAT nr (…), natomiast fakturą VAT nr (…) P. G. został obciążony kwotą 1.757,19 zł tytułem waloryzacji dot. miejsca postojowego. Kolejne obciążenie zostało na P. G. nałożone fakturą VAT nr (…), wystawioną na kwotę 13.242,82 zł w zakresie waloryzacji dot. lokalu mieszkalnego oraz fakturą nr (…) na kwotę 1.757,18 zł dot. waloryzacji w zakresie miejsca postojowego. W przedmiocie waloryzacji dot. lokalu mieszkalnego Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) wystawiła jeszcze trzy faktury VAT odpowiednio nr (…) na kwotę 8.000,00 zł, nr (…) na kwotę 5.000,00 zł oraz nr (…) na sumę 8.943,14 zł (dowód: faktura VAT nr (…) – k. 1060, faktura VAT nr (…) – k. 1061, faktura VAT nr (…) – k. 1062, faktura VAT nr (…) – k. 1063, faktura VAT nr (…) – k. 1064, faktura VAT nr (…) – k. 1065, faktura VAT nr (…) – k. 1066, faktura VAT nr (…) – k. 1067). W zakresie miejsca postojowego ustalono należność na kwotę 10.222,33 zł, natomiast niedopłatę z tytułu opłaty partycypacyjnej oszacowano na kwotę 253,38 zł (dowód: rozliczenie wkładu budowlanego – k. 1071-1072).

W dniu 17 sierpnia 2011 r. zawarto, w formie aktu notarialnego, pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a E. G. działająca w imieniu i na rzecz P. G. umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, umowę przeniesienia udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego (garażu) oraz umowę o podział do korzystania. W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcy przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (601.581,77 zł plus podatek VAT w wysokości 42.412,33 zł), a także wkład budowlany za miejsce postojowe wraz z waloryzacją (41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł) (§ 5 ust.1 umowy). Wskazano przy tym, że do uzupełnienia pozostaje kwota z tytułu odsetek za zwłokę z tytułu nieterminowej wpłaty wkładu budowlanego za lokal mieszkalny i miejsce postojowe oraz opłaty partycypacyjnej, wynikająca z ostatecznego ustalenia kosztów budowy (dowód: akt notarialny nr (…) – k. 689-695).

W dniu 18 czerwca 2012 r. P. G. skierował do strony pozwanej ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, zobowiązując ją do zapłaty na jego rzecz kwoty 16.805,67 zł, w terminie do dnia 5 sierpnia 2012 r. Powyższe wezwanie wpłynęło do Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w dniu 20 lipca 2012 r. (dowód: wezwanie do zapłaty – k. 1073-1075).

Uchwałą nr 15/2011 z dnia 20 kwietnia 2011 r. Rada Nadzorcza Spółdzielni Mieszkaniowej (…) dokonała zatwierdzenia rozliczenia zadania inwestycyjnego – budynek pn. „Mieszkanie przy M.” przy ul. (…). Rozliczenie kosztów budowy zamyka się w kwocie 65.662.062,90 zł (dowód: uchwała nr 15/2011 – k. 422).

Wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2011 r., wydanym w sprawie o sygn. XVII AmC 1782/09 z powództwa K. G., przeciwko syndykowi masy upadłości (…) S.A. w W., Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uznał za niedozwolone i zakazał wykorzystywania w obrocie z konsumentami postanowień zawartych we wzorcu umownym o nazwie M. (…) m. in. w zakresie § 4 ust. 5 dot. postanowień o możliwości dokonania waloryzacji. W uzasadnieniu przedmiotowego wyroku wskazano, że samo wprowadzenie we wzorcu umownym możliwości waloryzacji jest dopuszczalne, jednakże o abuzywności klauzuli przesądza brak prawa konsumenta do odstąpienia od umowy w takim przypadku (dowód: wyrok wraz z uzasadnieniem – k. 1086-1101).

W dniu 7 stycznia 2013 r. oświadczenie o przystąpieniu do grupy złożyli J. Z. (2) za zgodą małżonki Z. Z., wyrażonej w formie pisemnej, na dochodzenie roszczeń w trybie ustawy o dochodzeniu roszczeń w postepowaniu grupowym, A. W. (1), E. S. (1), D. C. (1) za zgodą małżonki G. C., wyrażonej w formie pisemnej, na dochodzenie roszczeń w trybie ustawy o dochodzeniu roszczeń w postepowaniu grupowym, G. J. (1) za zgodą małżonki A. J., wyrażonej w formie pisemnej, na dochodzenie roszczeń w trybie ustawy o dochodzeniu roszczeń w postepowaniu grupowym oraz R. W. (dowód: oświadczenia członków grupy o przystąpieniu do grupy – k. 1183-1202).

W dniu 29 maja 2007 r. została zawarta pomiędzy Z. i J. Z. (2) (finansujący) a (…) S.A. w W. umowa nr M 56 o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m. in. lokalu mieszkalnego nr (…), o pow. 46,9 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono konieczność wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów budowy przypadających na dany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat poszczególnych rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki (§ 7, 8 umowy). Aneksem nr (…) z dnia 4 lipca 2007 r. dokonano zmian w zakresie postanowień umowy m. in. dot. terminu płatności poszczególnych rat (dowód: umowa nr M 56 – k. 1220-1225, aneks nr (…) – k. 1226).

Fakturą VAT nr (…) J. Z. (2) został obciążony przez Spółdzielnię Mieszkaniową (…) kwotą 30.973,77 zł tytułem waloryzacji dot. lokalu mieszkalnego nr (…), następnie fakturą VAT nr (…) został on obciążony kwotą 3.514,37 tytułem waloryzacji dot. miejsca postojowego nr 26C (dowód: faktura VAT nr (…) k. 1242, faktura VAT nr (…) k. 1243).

Pismem z dnia 20 maja 2011 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) dokonała rozliczenia wkładu budowlanego dla lokalu nr (…) i miejsca postojowego nr 26C, które zostały nabyty przez Z. i J. Z. (2). Niedopłata wkładu budowlanego została określona na kwotę 25.048,28 zł, natomiast niedopłatę z tytułu opłaty partycypacyjnej oszacowano na kwotę 172,20 zł (dowód: rozliczenie wkładu budowlanego k. 1246-1247).

W dniu 2 września 2011 r. zawarto, w formie aktu notarialnego, pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a J. Z. (2) i Z. Z. umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, umowę przeniesienia udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego (garażu) oraz umowę o podział do korzystania. W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcy przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (344.145,19 zł plus podatek VAT w wysokości 24.227,43 zł), a także wkład budowlany za miejsce postojowe wraz z waloryzacją (41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł) (§ 5 ust.1 umowy) (dowód: akt notarialny nr (…) – k. 1229-1241).

W dniu 30 maja 2007 r. została zawarta pomiędzy A. W. (1) (finansującym) a (…) S.A. w W. umowa nr M 99 o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m. in. lokalu mieszkalnego nr (…), o pow. 49,5 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono konieczność wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów budowy przypadających na dany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane odsetki ustawowe (§ 7, 8 umowy nr M 99 – k. 1256-1262).

Fakturą VAT nr (…) A. W. (1) została obciążona przez Spółdzielnie Mieszkaniową (…) kwotą 1.757,18 zł tytułem waloryzacji dot. miejsca postojowego nr 19C, następnie fakturą VAT nr (…) została ona obciążona kwotą 16.819,47 tytułem waloryzacji dot. lokalu mieszkalnego nr (…) (dowód: faktura VAT nr (…) – k. 1303, faktura VAT nr (…) – k. 1304, faktura VAT nr (…) – k. 1305, faktura VAT nr (…) – k. 1306).

W dniu 26 listopada 2012 r. zawarto, w formie aktu notarialnego, pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a A. W. (1) umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, umowę przeniesienia udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego (garażu) oraz umowę o podział do korzystania. W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcy przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (373.319,50 zł plus podatek VAT w wysokości 26.277,10 zł), a także wkład budowlany za miejsce postojowe wraz z waloryzacją (41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł) (§ 5 ust. 1 aktu notarialnego nr (…) – k. 1282-1296).

Pismami z dnia 16 lutego 2012 r. A. W. (1) wezwała Spółdzielnię do zapłaty odpowiednio kwoty 9.467,98 zł, a także kwoty 37.153,28 zł z tytułu bezprawnie pobranej waloryzacji, w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwań. Przedmiotowe wezwania zostały złożone u pozwanej w dniu 16 lutego 2012 r. (dowód: wezwanie do zapłaty k. 1299-1300).

W dniu 3 lutego 2009 r. została zawarta pomiędzy E. S. (1) i P. S. (finansującym) a (…) S.A. w W. umowa nr M 17 o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m. in. lokalu mieszkalnego nr (…), o pow. 66,4 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono konieczność wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów budowy przypadających na dany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki (§ 7, 8 umowy nr M 17 – k. 1309-1315).

Notą odsetkową z dnia 29 września 2009 r. E. i P. S. zostali obciążeni przez Spółdzielnię Mieszkaniową (…) kwotą 630,89 zł tytułem odsetek od nieterminowych wpłat wkładu budowlanego, opłaty partycypacyjnej i manipulacyjnej (dowód: nota odsetkowa k. – 1318-1319).

W dniu 2 grudnia 2010 r. orzeczony został rozwód związku małżeńskiego zawartego przez E. S. (1) i P. S. (dowód: wyrok – k. 1320).

Pismem z dnia 20 maja 2011 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) dokonała rozliczenia wkładu budowlanego dla lokalu nr (…) i miejsca postojowego nr 26A, które zostały nabytye przez E. i P. S. Niedopłata wkładu budowlanego została określona na kwotę 27.179,13 zł, natomiast niedopłatę z tytułu opłaty partycypacyjnej oszacowano na kwotę 24,20 zł (dowód: rozliczenie wkładu budowlanego – k. 1326-1327).

Na mocy umowy o podział majątku dorobkowego z dnia 2 maja 2012 r. zawartej przez E. S. (1) i P. S. ekspektatywę odrębnej własności lokalu mieszkalnego nr (…) w budynku przy ul. (…) w W. oraz udziału w garażu nabyła E. S. (1) (dowód: akt notarialny – k. 1322-1325).

W dniu 3 lutego 2009 r. została zawarta pomiędzy D. C. (1) (finansujący) a (…) S.A. w W. umowa nr M 9 o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m. in. lokalu mieszkalnego nr (…), o pow. 78,3 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono konieczność wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów budowy przypadających na dany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki (§ 7, 8 umowy nr M 9 – k. 1329-1335).

Notą odsetkową z dnia 8 września 2009 r. D. C. (1) został obciążony przez Spółdzielnię Mieszkaniową (…) kwotą 1.953,11 zł tytułem odsetek od nieterminowych wpłat wkładu budowlanego, opłaty partycypacyjnej i manipulacyjnej (dowód: nota odsetkowa – k. 1355). Pismem z dnia 20 maja 2011 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) dokonała rozliczenia wkładu budowlanego dla lokalu nr (…) i miejsc postojowych nr 16A i 17A, które zostały nabyte przez D. C. (2). Niedopłata wkładu budowlanego została określona na kwotę 44.666,69 zł, natomiast niedopłatę z tytułu opłaty partycypacyjnej oszacowano na kwotę 223,86 zł (dowód: rozliczenie wkładu budowlanego – k. 1356-1357).

W dniu 2 września 2011 r. zawarto, w formie aktu notarialnego, pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a D. C. (1) i G. C. umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, umowę przeniesienia udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego (garażu) oraz umowę o podział do korzystania. W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcy przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (586.659,42 zł plus podatek VAT w wysokości 24.222,03 zł), a także wkład budowlany za miejsce postojowe wraz z waloryzacją (41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł) (§ 5 ust. 1 aktu notarialnego nr (…) – k. 1338-1352).

Wezwaniem do zapłaty z dnia 18 lipca 2011 r. D. C. (1) wezwał Spółdzielnię do zapłaty kwoty 59.920,56 zł z tytułu bezprawnie pobranej waloryzacji, w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania. Przedmiotowe wezwania zostały złożone u pozwanej w dniu 18 lipca 2011 r. (dowód: wezwanie do zapłaty – k. 1358-1359).

W dniu 23 lipca 2007 r. została zawarta pomiędzy W. K. (finansującym) a (…) S.A. w W. umowa nr M 8 o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m.in. lokalu mieszkalnego nr (…) o pow. 47,6 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono konieczność wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów budowy przypadających na dany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki (§ 7, 8 umowy nr M 8 – k. 1368-1374).

W dniu 12 lutego 2008 r. została zawarta pomiędzy W. K. a M. B., R. W., A. R. i P. W. umowa sprzedaży, której przedmiotem była ekspektatywa odrębnej własności lokalu mieszkalnego nr (…), w udziałach po ¼ części każdemu z nich, oraz ekspektatywy udziału we współwłasności garażu wielostanowiskowego (dowód: akt notarialny Rep. A (…) – k. 1380-1386).

Przelewem z dnia 27 lutego 2009 r. R. W. dokonał wpłaty 17.470,62 zł tytułem rozliczenia waloryzacji kosztów budowy lokalu mieszkalnego i miejsca postojowego, kolejnej wpłaty pod tym samym tytułem dokonał on w dniu 31 marca 2009 r. (dowód: potwierdzenie przelewu – k. 1409, k. 1410). W dniu 31 stycznia 2011 r. M. W. (2) (B.) darowała R. W. cały przysługujący jej udział wynoszący ¼ ekspektatywy odrębnej własności lokalu mieszkalnego nr (…) oraz ekspektatywy udziału we współwłasności garażu wielostanowiskowego (dowód: akt notarialny Rep. A (…) – k. 1387-1392).

W dniu 7 listopada 2012 r. zawarto, w formie aktu notarialnego, pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a A. W. (2), P. W., który działał w imieniu własnym oraz brata R. W. umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, umowę przeniesienia udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego (garażu) oraz umowę o podział do korzystania. W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcom przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu w ½ części – R. W. oraz w ¼ części P. W. oraz A. W. (2), a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (345.279,14 zł plus podatek VAT w wysokości 24.269,82 zł), a także wkład budowlany za miejsce postojowe wraz z waloryzacją (41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł) (§ 5 ust.1 aktu notarialnego nr (…) – k. 1395-1408).

W dniu 3 sierpnia 2007 r. została zawarta pomiędzy M. J. (1), A. K. (2), A. J. i G. J. (1) (finansującymi) a (…) S.A. w W. umowa nr M 36 o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m. in. lokalu mieszkalnego nr (…) o pow. 46,9 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono konieczność wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów budowy przypadających na dany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki (§ 7, 8 umowy nr M 8 – k.1412-1418).

W dniu 8 kwietnia 2009 r. G. J. (1) dokonał uzupełnienia wkładu budowlanego, dokonując wpłaty w kwocie 20.000,00 zł (dowód: potwierdzenie przelewu – k. 1435).

Fakturą VAT nr (…) Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) obciążyła M. J. (1) i A. K. (2) kwotą 12.730,95 zł tytułem waloryzacji dot. lokalu mieszkalnego, fakturą VAT nr (…) obciążono ich kwotą 1.757,19 zł tytułem waloryzacji dot. miejsca postojowego. Ponadto Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) obciążyła M. J. (1) i A. K. (2) fakturą VAT nr (…) na kwotę 1.757,18 zł tytułem waloryzacji dot. miejsca postojowego oraz fakturą VAT nr (…) na kwotę 18.242,82 zł z tytułu waloryzacji dot. lokalu mieszkalnego (dowód: faktura VAT nr (…) – k. 1436, faktura VAT nr (…) – k. 1437, faktura VAT nr (…) – k. 1438, faktura VAT nr (…) – k. 1439).

Pismem z dnia 11 maja 2009 r. Inwestor Powierniczy poinformował M. J. (1), że nalicza odsetki z tytułu nieterminowych płatności rat waloryzacji dla lokalu nr (…), łączna kwota zaległości opiewała na kwotę 49,14 zł (dowód: pismo – k. 1440).

Pismem z dnia 20 maja 2011 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) dokonała rozliczenia wkładu budowlanego dla lokalu nr (…) i miejsca postojowego nr 40C, które zostały nabyte przez A. K. (2), A. J., G. J. (1). Niedopłata wkładu budowlanego została określona na kwotę 36.625,64 zł, natomiast niedopłatę z tytułu opłaty partycypacyjnej oszacowano na kwotę 221,40 zł (dowód: rozliczenie wkładu budowlanego – k. 1443-1444).

W dniu 10 sierpnia 2011 r. zawarto, w formie aktu notarialnego, pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a M. J. (2), A. K. (2), G. J. (1) i A. J. umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, umowę przeniesienia udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego (garażu) oraz umowę o podział do korzystania. W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcom przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu w ¼ części każdemu z nich, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (345.605,72 zł plus podatek VAT w wysokości 24.334,31 zł), a także wkład budowlany za miejsce postojowe wraz z waloryzacją (41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł) (§ 5 ust.1 umowy). Wskazano przy tym, że do uzupełnienia pozostaje kwota 523,44 zł z tytułu odsetek za zwłokę z tytułu nieterminowej wpłaty wkładu budowlanego za lokal mieszkalny i miejsce postojowe wynikająca z ostatecznego kosztów budowy (dowód: akt notarialny nr (…)– k. 1421-1434).

W dniu 17 października 2013 r. oświadczenie o przystąpieniu do grupy złożyli K. P., J. Z. (1) za, wyrażoną w formie pisemnej, zgodą współmałżonki E. Z. na dochodzenie roszczeń w trybie ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym oraz D. M. (dowód: o świadczenia o przystąpieniu do grupy – k. 1565-1575).

W dniu 18 czerwca 2007 r. została zawarta pomiędzy K. P. (finansującym) a (…) S.A. w W. umowa nr M 75 o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m. in. lokalu mieszkalnego nr (…) o pow. 62,2 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono konieczność wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów budowy przypadających na dany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki (§ 7, 8 umowy nr M 75 – k.1577 -1583).

W dniu 22 czerwca 2009 r. K. P. dokonała wpłaty kwoty 45.940,84 zł tyt. waloryzacji (dowód: potwierdzenie przelewu – k.1586).

Pismem z dnia 20 maja 2011 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) dokonała rozliczenia wkładu budowlanego dla lokalu nr (…) i miejsca postojowego nr 28C, które zostały nabyte przez K. P. Niedopłata wkładu budowlanego została określona na kwotę 30.824,36 zł, natomiast niedopłatę z tytułu opłaty partycypacyjnej oszacowano na kwotę 218,94 zł (dowód: rozliczenie wkładu budowlanego – k. 1605-1606).

W dniu 7 lipca 2011 r. zawarto w formie aktu notarialnego pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a K. P. umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności. W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcy przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (471.666,91 zł plus podatek VAT w wysokości 33.207,44 zł), a także wkład budowlany za miejsce postojowe wraz z waloryzacją (41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł) (§ 5 ust.1 umowy). Wskazano przy tym, że do uzupełnienia pozostaje kwota 523,44 zł z tytułu odsetek za zwłokę z tytułu nieterminowej wpłaty wkładu budowlanego za lokal mieszkalny i miejsce postojowe wynikająca z ostatecznego kosztów budowy (dowód: akt notarialny nr (…) – k. 1587-1598).

W dniu 20 czerwca 2007 r. została zawarta pomiędzy J. Z. (1) (finansującym) a (…) S.A. w W. umowa nr M 80 o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m. in. lokalu mieszkalnego nr (…) o pow. 84,0 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono konieczność wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów budowy przypadających na dany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki (§ 7, 8 umowy nr M 80 – k.1611-1616).

Fakturą VAT nr (…) Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) obciążyła J. Z. (1) kwotą 1.757,18 zł tytułem waloryzacji dot. miejsca postojowego, fakturą VAT nr (…) obciążono ich kwotą 32.997,30 zł tytułem waloryzacji dot. lokalu mieszkalnego. Ponadto Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) obciążyła J. Z. (1) fakturą VAT nr (…) na kwotę 1.757,19 zł tytułem waloryzacji dot. miejsca postojowego 38C oraz fakturą VAT nr (…) na kwotę 1.757,19 zł z tytułu waloryzacji dot. miejsca postojowego nr 39C. J. Z. (1) został również obciążony kwotą 1.757,18 zł z tytułu faktury VAT nr (…) dot. waloryzacji w zakresie miejsca postojowego nr 38C oraz kwotą 32.981,87 zł z tytułu faktury VAT nr (…) dot. waloryzacji w zakresie lokalu mieszkalnego (dowód: faktura VAT nr (…) – k. 1619, faktura VAT nr (…) – k. 1620, faktura VAT nr (…) – k. 1621, faktura VAT nr (…) – k. 1622, faktura VAT nr (…) – k. 1623, faktura VAT nr (…) – k. 1624).

W dniu 25 lutego 2009 r. J. Z. (1) dokonał wpłaty kwoty 36.496,25 zł tytułem waloryzacji, kolejnej wpłaty, z tego samego tytułu, dokonał w dniu 30 marca 2009 r. w kwocie 36.496,24 zł (dowód: potwierdzenie przelewu – k.1625).

Pismem z dnia 20 maja 2011 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) dokonała rozliczenia wkładu budowlanego dla lokalu nr (…) i miejsc postojowych nr 38C i 39C, które zostały nabyte przez J. Z. (1). Niedopłata wkładu budowlanego w zakresie lokalu mieszkalnego została określona na kwotę 69.608,72 zł, natomiast w zakresie dwóch miejsc postojowych na kwoty po 10.222,23 zł, natomiast niedopłatę z tytułu opłaty partycypacyjnej oszacowano na kwotę 1.832,70 zł (dowód: rozliczenie wkładu budowlanego – k.1641-1642).

W dniu 14 listopada 2011 r. zawarto w formie aktu notarialnego pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a J. Z. (1) i E. Z. umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, umowę przeniesienia udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego (garażu) oraz umowę o podział do korzystania. W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcy przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (768.145,29 zł plus podatek VAT w wysokości 54.414,70 zł), a także wkład budowlany za dwa miejsca postojowe wraz z waloryzacją (w kwocie 41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł każde) (§ 5 ust. 1 aktu notarialnego nr (…) – k. 1627-1640).

W dniu 10 czerwca 2008 r. została zawarta pomiędzy D. P. (finansującym) a (…) S.A. w W. umowa nr M 20 o realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowo-garażowego położonego w W., przy ul. (…), pomiędzy ul. (…). (…). W ramach tej inwestycji (…) S.A zobowiązał się do wybudowania dla finansującego m. in. lokalu mieszkalnego nr (…) o pow. 47,3 m². Przewidywany termin przekazania lokalu został ustalony na I kwartał 2009 r. Jako warunek zawarcia z finansującym przez Spółdzielnię umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu i udziału we współwłasności lokalu garażowego dla miejsca postojowego ustanowiono obowiązek wniesienia przez finansującego opłaty partycypacyjnej oraz sfinansowanie ostatecznie rozliczonych kosztów budowy przypadających na dany lokal i miejsce postojowe. Jednocześnie finansujący zobowiązał się dokonywać wpłat na poczet poszczególnych rat wkładu budowlanego w ustalonej w umowie wysokości i terminie. Natomiast w przypadku nieterminowego dokonywania wpłat rat wkładu budowlanego i opłaty partycypacyjnej miały być naliczane ustawowe odsetki (§ 7, 8 umowy nr M 20 – k.1644-1650).

W dniu 23 czerwca 2009 r. D. P. dokonała wpłaty kwoty 35.729,27 zł tytułem waloryzacji (dowód: potwierdzenie przelewu – k. 1654).

Notą odsetkową z dnia 12 października 2009 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) obciążyła D. M. odsetkami w łącznej kwocie 3.269,97 zł, przedmiotową notą kwota odsetek została ustalona na sumę 1.163,75 zł (dowód: nota odsetkowa – k. 1656).

Pismem z dnia 20 maja 2011 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (…) dokonała rozliczenia wkładu budowlanego dla lokalu nr (…) i miejsca postojowego nr 8C, które zostały nabyte przez D. M.. Niedopłata wkładu budowlanego w zakresie lokalu mieszkalnego została określona na kwotę 22.644,20zł, natomiast w zakresie miejsca postojowego na kwotę 10.222,23 zł, natomiast niedopłatę z tytułu opłaty partycypacyjnej oszacowano na kwotę 66,42 zł (dowód: rozliczenie wkładu budowlanego – k.1671-1672).

W dniu 28 lipca 2011 r. zawarto w formie aktu notarialnego pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową (…) z siedzibą w W. a D. M. umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, umowę przeniesienia udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego (garażu) oraz umowę o podział do korzystania. W treści aktu notarialnego wskazano, że nabywcy przysługuje ekspektatywa odrębnej własności lokalu nr (…) oraz garażu, a także że strona nabywająca na poczet ostatecznego rozliczenia budowy wniosła w całości wstępnie ustalony wkład budowlany za lokal wraz z waloryzacją (375.755,49 zł plus podatek VAT w wysokości 26.623,87 zł), a także wkład budowlany za dwa miejsca postojowe wraz z waloryzacją (w kwocie 41.191,47 zł plus podatek VAT w wysokości 9.145,23 zł każde) (§ 5 ust.1 aktu notarialnego nr (…) – k. 1657-1670).

W dniu 20 kwietnia 2011 r. pozwana Spółdzielnia dokonała końcowego rozliczenia inwestycji. Rozliczenie indywidulane do poszczególnych członków spółdzielni zostało skierowane do członków pozwanej Spółdzielni, w tym członków grupy, pismem z dnia 20 maja 2011 r. Rozliczenie końcowe objęło swoim zakresem także kwotę pobranej waloryzacji (bezsporne, vide uchwała – k. 422). Powyższych ustalenia faktyczne zostały dokonane na podstawie powołanych wyżej dokumentów z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości, albowiem nie budziły one wątpliwości co do swojej autentyczności i wiarygodności, a ponadto nie były one kwestionowane przez strony.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Jako podstawę pozwu, modyfikowanego w toku postępowania, wskazano żądanie zapłaty kwoty 279.100,11 zł z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia. Kwota ta stanowiła sumę odsetek ustawowych za okres od dnia wpłaty waloryzacji przez danego członka spółdzielni do dnia 20 czerwca 2011 r., tj. do dnia, kiedy miała zostać uiszczona niedopłata z tytułu rozliczenia końcowego oraz odsetki karne pobrane od nieterminowych wpłat waloryzacji. Konieczność zapłaty waloryzacji przez członków grupy wynikała z postanowień umów finansujących, zawartych przez nich z pozwaną Spółdzielnią, w przedmiocie waloryzacji. W zamyśle Spółdzielni waloryzacja miała stanowić część należnego Spółdzielni wkładu budowalnego, jeszcze przed ostatecznym rozliczeniem inwestycji.

Bezspornym było, że ostateczne rozliczenie inwestycji wykazało konieczność uiszczenia przez finansujących dopłaty w zakresie wniesionego przez nich wkładu budowalnego. Niespornym również było to, że waloryzacja wpłacona przez poszczególnych członków grupy została zaliczona na należny wkład budowalny i w konsekwencji nie może być ona uznana za świadczenie nienależne. Strony zajmowały natomiast odmienne stanowisko co do dopuszczalności i zgodności z prawem klauzuli waloryzacyjnej zastosowanej w umowach finansujących, jak również co do kwestii zmuszenia przez Spółdzielnię jej członków do wpłacenia, jeszcze przed ostatecznym rozliczeniem inwestycji, kwot tytułem waloryzacji, która została następnie zaliczona na należny wkład budowalny.

We wszystkich umowach finansujących zwartych z poszczególnymi członkami grupy została przewidziana klauzula waloryzacyjna, przewidująca, że „wstępny planowany koszt budowy lokalu i miejsca postojowego netto będzie waloryzowany na podstawie średniego wskaźnika wzrostu cen produkcji dla budownictwa mieszkaniowego (publikacja GUS pt. „Ceny robót budowlano-montażowych i obiektów budowlanych” Tabela nr 2 – Wskaźniki cen obiektów budowlanych Symbol 1122 – budynek wielomieszkaniowy), gdy w okresie od 1 maja 2007 r. wskaźnik ten przekroczy 2%. Waloryzacji podlega pełna wartość lokalu i będzie ona przeprowadzana nie częściej niż raz na kwartał. Waloryzacja końcowa zostanie dokonana przy uwzględnieniu waloryzacji częściowej i zostanie rozliczona po zakończeniu inwestycji zgodnie z terminem jej zakończenia określonym w § 3 ust. 1”.

Zgodnie z treścią powyższego postanowienia umownego, w stosunku do wszystkich członków grupy została naliczona waloryzacja, ponadto w stosunku do członków grupy, którzy nie wpłacili waloryzacji w terminie wskazanym przez Spółdzielnię, naliczane były dodatkowo odsetki karne (ustawowe) z tytułu opóźnienia.

Wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2011 r., wydanym w sprawie XVII AmC 1782/09, Sąd Okręgowy w Warszawie XVII Wydział Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznał za niedozwolone i zakazał wykorzystywania w obrocie z konsumentami postanowień zawartych we wzorcu umownym o nazwie Umowa nr M35 o treści:

§ 1 ust. 4 pkt 2 zdanie drugie:

„Inwestor Powierniczy oświadcza, że w ramach inwestycji, o której mowa powyżej, wybuduje dla Finansującego miejsce postojowe wstępnie oznaczone numerem 23-A zlokalizowane na poziomie +1 (pierwsze piętro) garażu zaznaczone na załączonym rzucie, stanowiącym załącznik nr 2 do nin. umowy. Inwestor Powierniczy zastrzega sobie możliwość zmiany jego lokalizacji”;

§ 2 ust. 3 zdanie drugie:

„Strony zgodnie oświadczają, że Inwestor Powierniczy w porozumieniu ze Spółdzielnią ma prawo dokonywania zmian w projekcie technicznym budynku, polegających na zmianie niektórych technologii i materiałów”;

§ 4 ust. 5:

„Wstępny planowany koszt budowy lokalu i miejsca postojowego netto, określony w ust. 4, będzie waloryzowany poczynając od 1 maja 2007 r. na podstawie średniego wskaźnika wzrostu cen produkcji dla budownictwa mieszkaniowego (publikacja GUS pt. „Ceny robót budowlano-montażowych i obiektów budowlanych” Tabela nr 2 – Wskaźniki cen obiektów budowlanych Symbol 1122 – Budynek wielomieszkaniowy), gdy w okresie od 1 maja 2007 r. wskaźnik ten przekroczy 2%. Waloryzacji podlega pełna wartość lokalu i będzie ona przeprowadzona nie częściej niż raz na kwartał. Waloryzacja końcowa zostanie dokonana przy uwzględnieniu waloryzacji częściowej i zostanie rozliczona po zakończeniu inwestycji zgodnie z terminem jej zakończenia określonym w § 3 ust. 1”;

§ 5 ust. 4:

„Ewentualna zmiana terminu lub kosztów budowy lokalu wymaga powiadomienia Finansującego przez Inwestora Powierniczego w porozumieniu ze Spółdzielnią w terminie siedmiu dni w formie pisemnej”;

§ 11:

Powód wskazywał, że podstawą uznania zawartych w umowach klauzul dotyczących waloryzacji winno być przede wszystkim bezpośrednie zastosowanie wyroku Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 20 kwietnia 2011 r., wydanego w sprawie XVII AmC 1782/09, na podstawie którego tożsame postanowienia umów finansujących, dotyczące waloryzacji planowanego kosztu budowy lokalu i miejsca postojowego, zostały wpisane do rejestru klauzul niedozwolonych prowadzonego przez Prezesa UOKIK (nr wpisu wszystkich podważonych w tym postępowaniu klauzul: 2576, 2577, 2579, 2580, 2582), powołując się na rozszerzoną skuteczność wyroku SOKiK wynikającą z treści art. 479⁴³ k.p.c.

Natomiast na wypadek uznania, że brak jest podstaw do stosowania rozszerzonej skuteczności wyroku SOKiK, strona powodowa przywołała argumentację prawną w zakresie uznania § 4 ust. 5 poszczególnych umów zawartych z finansującymi za niedozwolone postanowienie umowne w świetle treści art. 385¹ § 1 k.c. w z zw. z art. 385³ k.c., wskazując przy tym, że przedmiotowe postanowienia umowne nie zostały indywidualnie uzgodnione z członkami grupy (wzorzec umowy finansującej stanowił bowiem załącznik do umowy pomiędzy Spółdzielnią a Inwestorem Powierniczym i nie dawał możliwości negocjowania jego treści), oraz kształtują ich prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając ich interesy.

W ocenie Sądu uwzględniając fakt, że umowy finansujące z poszczególnymi członkami grup były zawierane w okresie od 2007 do 2008 r., natomiast wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w sprawie XVII AmC 1782/09, w przedmiocie uznania postanowień umowy zawieranej pomiędzy finansującymi a Inwestorem Powierniczym za abuzywne, zapadł dopiero w dniu 20 kwietnia 2011 r., wyklucza możliwość przyjęcia, że w niniejszej sprawie zachodzi wypadek rozszerzonej skuteczności omawianego orzeczenia. Oczywistym jest zatem, że wpis do rejestru klauzul niedozwolonych o którym mowa w art. 479⁴⁵ § 2 k.p.c., a zatem i rozszerzona skuteczność tegoż wyroku wobec osób trzecich mogła mieć miejsce dopiero po tej dacie. Powyższe w ocenie Sądu czyni bezprzedmiotowymi rozważania w zakresie rozszerzonej skuteczności ww. wyroku wobec pozwanej i członków grupy, którzy podpisali umowy finansujące z klauzulą waloryzacyjną, która nie figurowała jeszcze wówczas w rejestrze klauzul niedozwolonych.

W świetle powyższej konstatacji niewątpliwie istnieje konieczność dokonania oceny klauzul waloryzacyjnych zastosowanych w umowach z poszczególnymi członkami grup. Stosownie do treści art. 385¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawartej z konsumentem nie uzgodnione z nim indywidualnie nie wiążą go, jeżeli doszło do ukształtowania praw i obowiązków konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i w konsekwencji do rażącego naruszenia jego interesów. Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Uznanie postanowienia umownego za niedozwolone i wyeliminowanie go z praktyki stosowania w umowach zawieranych z konsumentami, wymaga spełnienia łącznie następujących przesłanek:

nie zostało uzgodnione indywidualnie z konsumentem, czyli zostało narzucone konsumentowi,
nie dotyczy sformułowanych w sposób jednoznaczny głównych świadczeń stron,
ukształtowane w ten sposób prawa i obowiązki pozostają w sprzeczności z dobrymi obyczajami,
ukształtowane w ten sposób prawa i obowiązki rażąco naruszają interesy konsumenta.

W niniejszej sprawie bezspornym było, że kwestionowane postanowienia umowy nie zostały przygotowane i opracowane przez żadnego z członków grupy, jak również to, że klauzule waloryzacyjne zawarte w § 4 ust. 5 umów finansujących zostały im przedstawione jako gotowy i przedłożony każdemu z finansujących wzór umowy. Uzasadnia to wniosek, że postanowienia waloryzacyjne nie były indywidualnie uzgadniane z konsumentami (z członkami grupy, którzy jako osoby fizyczne dokonywały z przedsiębiorcą czynności prawnych niezwiązanych bezpośrednio z ich działalnością gospodarczą – vide art. 221 k.c.), a ich treść została im narzucona. Umowy zawierające kwestionowane postanowienia umowne należy uznać wzorzec umowy objęty regulacją zawartą w art. 384 k.c. Raz jeszcze podkreślić należy, że wzorzec umowy finansującej stanowił załącznik do umowy pomiędzy Spółdzielnią a Inwestorem Powierniczym i nie dawał możliwości jego negocjowania. Przedłożone wraz z pozwem przez członków grupy umowy finansujące są standardowymi wzorcami, w których brak śladu jakichkolwiek różnic, które wskazywałby na indywidualne ustalenia. Wskazać przy tym należy, że zgodnie z treścią art. 385¹ § 4 k.c., iż to na pozwanym spoczywał obowiązek wykazania, że postanowienia umowy zostały indywidualnie uzgodnione. Pozwana w tym zakresie nie przedłożyła żadnych wniosków dowodowych, co w konsekwencji było podstawą do przyjęcia twierdzenia, że każdemu z finansujących był przedkładany do podpisu jednolity wzorzec umowny.

Wskazać należy, że zakwestionowane postanowienia nie są postanowieniami określającymi główne świadczenia stron. Głównym świadczeniem stron, wynikającymi z założeń umowy finansującej, są bowiem:

– ze strony pozwanej – wybudowanie lokalu mieszkalnego, miejsca postojowego w garażu, ogrodu zimowego, oraz – zależnie od konkretnego przypadku – komórki lokatorskiej i balkonów,

– ze strony konsumentów – dokonanie wpłaty wkładu budowlanego na pokrycie kosztów realizacji zadania inwestycyjnego, w terminie i wysokości określonej w umowie.

W ocenie Sądu, postanowienie § 4 ust. 5 wzorca umowy o treści: „Wstępny planowany koszt budowy lokalu i miejsca postojowego netto, określony w ust. 4, będzie waloryzowany poczynając od 1 maja 2007 r., na podstawie średniego wskaźnika wzrostu cen produkcji dla budownictwa mieszkaniowego (publikacja GUS pt. „Ceny robót budowlano-montażowych i obiektów budowlanych”. Tabela nr 2 – Wskaźniki cen obiektów budowlanych. Symbol (…) – Budynek wielomieszkaniowy), gdy w okresie od dnia 1 maja 2007 r. wskaźnik ten przekroczy 2%. Waloryzacji podlega pełna wartość lokalu i będzie ona przeprowadzana nie częściej niż raz na kwartał. Waloryzacja końcowa zostanie dokonana przy uwzględnieniu waloryzacji częściowej i zostanie rozliczona po zakończeniu inwestycji zgodnie z terminem jej zakończenia określonym w § 3 ust. 1” – jest niedozwolonym postanowieniem umownym. Przewiduje bowiem ono możliwość ustalenia, w drodze waloryzacji, wyższego kosztu budowy lokalu i miejsca postojowego, bez jednoczesnego przyznania konsumentowi prawa do odstąpienia od umowy. Postanowienie to wypełnia więc hipotezę niedozwolonej klauzuli określoną w treści art. 385³ pkt 20 k.c.

O ile bowiem samo wprowadzenie we wzorcu umownym waloryzacji wartości lokalu nie sposób uznać za dopuszczalne, niemniej jednak to brak uprawnienia konsumenta do odstąpienia od umowy w takim przypadku niewątpliwie przesądza o abuzywności analizowanej klauzuli. Dla konsumenta nawet kilkuprocentowa podwyżka ceny albo wkładu budowlanego na poczet mieszkania może spowodować, że nie będzie on w stanie nabyć opisanego w umowie finansującej lokalu mieszkalnego. Pozwana wprawdzie wskazywała, że konsument zgodnie z postanowieniami umowy może w takim wypadku ją rozwiązać, niemniej jednak rozwiązanie umowy przez konsumenta zostało obwarowane dotkliwymi konsekwencjami finansowymi. Z treści § 12 ust. 2 umowy wynika, że rozwiązanie umowy z przyczyn leżących po stronie konsumenta powoduje naliczenie kary umownej w wysokości 5 % wartości umowy. Twierdzenie pozwanej, że w takim przypadku nie można mówić o „przyczynach leżących po stronie konsumenta”, nie zasługuje na uwzględnienie. Przedmiotowe sformułowanie jest na tyle ogólne, że w razie sporu z konsumentem nie uniemożliwia pozwanemu podnoszenia zarzutu, że wycofanie się przez konsumenta z umowy, z powodu zbyt wysokiej ceny, stanowi przyczynę leżącą po jego stronie. Brak jednoznacznego określenia we wzorcu umownym, że rezygnacja przez konsumenta w tym przypadku nie będzie poczytywana za przyczynę leżącą po jego stronie, powoduje, że konsument nie ma – w razie waloryzacji wkładu – swobodnego prawa do odstąpienia od umowy. Dlatego należy uznać, że przedmiotowe postanowienie kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumenta.

W ocenie Sądu kwestionowane klauzule waloryzacyjne, zawarte w § 4 ust. 5 umów finansujących, są nie tylko abuzywne, ale z uwagi na ich niezgodność z art. 18 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, również nieważne. Zgodnie z ust. 1 cyt. przepisu – z członkiem spółdzielni ubiegającym się o ustanowienie odrębnej własności lokalu spółdzielnia zawiera umowę o budowę lokalu. Umowa ta, zawarta w formie pisemnej pod rygorem nieważności, powinna zobowiązywać strony do zawarcia, po wybudowaniu lokalu, umowy o ustanowienie odrębnej własności tego lokalu, a ponadto powinna zawierać: 1) zobowiązanie członka spółdzielni do pokrywania kosztów zadania inwestycyjnego w części przypadającej na jego lokal przez wniesienie wkładu budowlanego określonego w umowie.

Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego (tak: wyrok SN z dnia 8 listopada 2012 r. I CSK 199/12), w zakresie dopłat do wkładu budowalnego przed ostatecznym rozliczeniem inwestycji – z art. 208 § 1 w związku z art. 226 § 1 i 3 pr. spółdz. wynika, że wartość wkładu budowlanego jest ustalana w dwóch etapach: najpierw wstępnie, w umowie zawieranej w sprawie przydziału lokalu (obecnie: w umowie o budowę lokalu – art. 18 ust. 1 i 2 u.s.m.)., a potem ostatecznie, w uchwale podejmowanej przez właściwy organ spółdzielni w sprawie rozliczenia kosztów budowy. Przepisy te nie dopuszczają natomiast możliwości żądania przez spółdzielnię dopłat do wstępnie ustalonego wkładu budowlanego przed podjęciem wspomnianej uchwały. W interesie obu stron (spółdzielni mieszkaniowej i jej członka) jest jak najszybsze podjęcie uchwały w sprawie ostatecznego rozliczenia kosztów budowy lokalu.

W sytuacji zatem, gdy na podstawie klauzuli waloryzacyjnej niezgodnie z przepisami prawa, Spółdzielnia jeszcze przed ostatecznym dokonaniem rozliczenia inwestycji, pobrała od swoich członków dodatkowe kwoty na poczet wkładu budowalnego, jak również pobierała odsetki za opóźnienie, abstrahując od późniejszej zasadności żądania dopłat na poczet uzupełnienia wkładu budowalnego, uznać należy, że świadczenia takie były nienależne, albowiem klauzula waloryzacyjna była nieważna z mocy prawa, zgodnie z art. 58 §1 i 3 k.c. w zw. cyt. wyżej art. 18 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych.

Powód jako podstawę dochodzonych roszczeń wskazywał:

– w odniesieniu do roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia w zakresie pobranych odsetek karnych od nieterminowej wpłaty waloryzacji (w ocenie strony powodowej skoro naliczenie samej waloryzacji było bezprawne, brak było podstaw do pobierania odsetek karnych za nieterminową wpłatę świadczenia, do którego strona umowy w ogóle nie była zobowiązana) – art. 405 k.c. w zw. z art. 410 § 2 k.c. w zw. z art. 411 pkt 1 k.c.;

– w stosunku do roszczenia z tytułu odsetek ustawowych od nienależnie pobranego świadczenia w postaci waloryzacji liczonych od momentu wymagalności zwrotu tego roszczenia, który w ocenie strony powodowej jest również momentem, od którego powinno być liczone opóźnienie – art. 481 k.c. w zw. z art. 120 § 1 k.c. w zw. z art. 405 k.c. w zw. z art. 410 § 2 k.c. w zw. z art. 411 pkt 1 k.c.

Analizując zasadność zgłoszonych przez powoda żądań Sąd zważył, co następuje.

W świetle art. 359 k.c. odsetki stanowią świadczenie uboczne (akcesoryjne) w stosunku do sumy pieniężnej i należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu (§ 1 art. 359 k.c.). Jeżeli wysokość odsetek nie jest w inny sposób określona, należą się odsetki ustawowe (§ 2 art. 359 k.c.). Obowiązek zapłaty odsetek może wynikać z ustawy lub czynności prawnej. Przepis prawny może przyznać sądowi lub innemu organowi kompetencję do ustanowienia tego obowiązku (por. art. 212 § 3 k.c.) lub ex lege kreować obowiązek zapłaty odsetek, jak przykładowo art. 481 § 1 k.c. (odsetki za opóźnienie) lub art. 5-8 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz. U. poz. 403) (odsetki kapitałowe, prolongacyjne). Obowiązek zapłaty odsetek można ustanowić we wzorcu umownym, o ile zostały spełnione przesłanki jego mocy wiążącej; czynność proponenta tym samym kształtuje treść stosunku prawnego wynikającego z umowy. Ustalenie wysokości odsetek następuje z reguły wraz z nałożeniem obowiązku ich zapłaty, a więc na mocy czynności prawnej, przepisu prawa, orzeczenia sądu lub decyzji innego właściwego organu, wydanych na podstawie przepisu szczególnego. Jeżeli jednak wysokość odsetek nie jest w inny sposób określona, należą się odsetki ustawowe, o czym stanowi art. 359 § 2 k.c. Przepis ten ma charakter dyspozytywny i wiąże określenie „odsetki ustawowe” z wysokością należnych odsetek, niezależnie od ich źródła. Oznacza to, że odsetki ustawowe mogą należeć się mocą czynności prawnej, jeżeli treść czynności obligującej do zapłaty odsetek nie ustala ich wysokości. Stronom dokonującym czynności prawnej przysługuje swoboda w ustaleniu wysokości odsetek, chyba że zostały one określone orzeczeniem sądu lub decyzją innego organu bądź bezwzględnie wiążącym przepisem szczególnym. Należy przy tym zauważyć, że ustawodawca z reguły dopuszcza możliwość swobodnego kształtowania przez strony wysokości odsetek (por. dyspozytywny charakter art. 359 § 2, art. 481 § 2 k.c.).

Strona powodowa, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, jako podstawę żądania wskazywała zwrot odsetek w wysokości ustawowej od zwaloryzowanego wkładu budowalnego, obliczonego i wpłaconego przed ostatecznym rozliczeniem inwestycji (przy jednoczesnym braku żądania zwrotu kwot uiszczonych z tytułu waloryzacji). Dokonane przez pozwaną Spółdzielnię rozliczenie końcowe przewidywało konieczność uiszczenia dopłat do wkładu budowlanego, a zatem uiszczona przedwcześnie przez członków grupy waloryzacja została zaliczona na poczet rozliczenia wkładu budowalnego wniesionego przez poszczególnych finansujących. Nie można więc w tym przypadku mówić o nienależnym świadczeniu, skoro świadczenie z tytułu waloryzacji zostało zaliczone na poczet wkładu budowalnego, a zatem świadczenia ostatecznie należnego w świetle treści przepisu art. 18 ust. 4 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych.

Strona powodowa wskazywała, że kwota należna tytułem ostatecznego rozliczenia wkładu budowlanego została przez nich uiszczona przed terminem wymagalności świadczenia.

W doktrynie wskazuje się, że termin wykonania świadczenia może być zastrzeżony na korzyść dłużnika, wierzyciela lub na korzyść obu stron. Natomiast jeżeli termin spełnienia świadczenia wynika z woli stron, a jego treść nie pozwala na jednoznaczne rozstrzygnięcie, na czyją korzyść ów termin został zastrzeżony, to z reguły interpretacyjnej zawartej w treści art. 457 k.c. wynika, że został on zastrzeżony na korzyść dłużnika. Reguła ta jest uzasadniona tym, że z wcześniejszego spełnienia świadczenia zasadniczo korzyść odnosi wierzyciel, a ujemne skutki tak spełnianego świadczenia dotykają zwykle dłużnika (R. Longchamps de Bérier, Polskie prawo cywilne. Zobowiązania, s. 325). Z zastrzeżenia terminu na korzyść dłużnika wynika, że ten jest uprawniony do wcześniejszego spełnienia świadczenia wierzycielowi, a wierzyciel jest zobowiązany w takich okolicznościach je przyjąć. Dłużnik spełniający świadczenie przed nadejściem terminu jego spełnienia nie może żądać zwrotu świadczenia jako nienależnego (art. 411 pkt 4 k.c.). Natomiast wierzycielowi nie przysługuje uprawnienie do domagania się tego świadczenia przed nadejściem terminu. W przypadku odmowy przez wierzyciela przyjęcia świadczenia zaofiarowanego mu przez dłużnika, jest narażony na zarzut popadnięcia w zwłokę, ze skutkami, o jakich mowa w art. 486 k.c. Spełnienie przez dłużnika świadczenia w zakreślonym terminie sprawia, iż nie można mu czynić zarzutu nieterminowego wykonania zobowiązania i w rezultacie wierzycielowi nie przysługują w stosunku do dłużnika żadne roszczenia. W konsekwencji – termin spełnienia świadczenia nie musi być zgodny z terminem zastrzeżonym w umowie, gdyż dłużnik może świadczenie spełnić wcześniej (art. 457 k.c.).

Jak wskazano we wcześniejszych rozważaniach, postanowienia umów finansujących, w zakresie waloryzacji wkładów budowalnych, były nie tylko klauzulami niedozwolonymi, związku z czym nie wiązały członków grupy jako konsumentów (art. 385¹ § 1 k.c.), a w ocenie Sądu klauzulami nieważnymi. Zatem domaganie się przez pozwaną Spółdzielnię uiszczania przedmiotowej kwoty waloryzacji przez członków grupy, a tym bardziej pobieranie w przypadku jej nieuiszczenia w zakreślonym terminie dodatkowych odsetek za opóźnienie, nie sposób uznać za zasadne. Jednocześnie nie można tracić z pola widzenia okoliczności związanej z ostatecznym rozliczeniem inwestycji z dnia 20 kwietnia 2011 r. i koniecznością uiszczenia przez finansujących dopłat z tytułu wkładu budowalnego, przy jednoczesnym uwzględnieniu uiszczonej już waloryzacji, co było w niniejszej sprawie bezsporne. W ten sposób, świadczenie z tytułu waloryzacji uiszczone przez nabywców lokali przedwcześnie i bez zastrzeżonego obowiązku zwrotu „de facto” stało się obecnie świadczeniem należnym z tytułu dopłaty związanej z ostatecznym rozliczeniem inwestycji.

W świetle powyższych analiz nie sposób podważyć zasadności stanowiska strony powodowej, że w momencie wezwania przez pozwaną Spółdzielnię finansujących do uiszczenia waloryzacji – brak było ku temu podstaw prawnych z uwagi na nieważność postanowień umownych w tym zakresie. Nie sposób uznać, jak twierdzi Spółdzielnia, że członkowie grupy uiszczali swoje należności na poczet przyszłego rozliczenia wkładu budowlanego, skoro tego rozliczenia jeszcze wówczas nie dokonano. W ocenie Sądu spełnienie tychże świadczeń przez nabywców, niewątpliwie w warunkach przymusu ekonomicznego ze strony pozwanej Spółdzielni, (która od wpłacenia kwot należnych tytułem zwaloryzowanego wkładu budowlanego uzależniała zawarcie umów przenoszących odrębną własność lokali na rzecz poszczególnych członków grupy), nie stanowi dobrowolnego spełnienia świadczenia w terminie wynikającym z treści art. 457 k.c. Nie sposób bowiem uznać, że świadczenie to było dobrowolnie spełnione przez poszczególnych członków grupy, gdyż nie tylko pozwana warunkowała podpisanie aktów notarialnych przenoszących własność od uiszczenia waloryzacji ceny zgodnie z umową, ale przede wszystkim, naliczała odsetki „karne” z tytułu opóźnienia płatności waloryzacji.

Czy zatem w sytuacji, gdy członkowie grupy dokonali de facto zapłaty waloryzacji na poczet przyszłego rozliczenia wkładu budowlanego i dokonali tego pod ekonomicznym przymusem Spółdzielni zbyt wcześnie, można dojść do przekonania, że nastąpiło ich zubożenie?

W ocenie Sądu, samego zubożenia nie stanowi na pewno fakt uiszczenia waloryzacji, skoro została ona zaliczona na świadczenie należne czyli przyszły należny wkład budowalny. Nie sposób również uznać, że kwotą, o jaką wzbogaciła się pozwana Spółdzielnia jest suma odsetek ustawowych od kwot wpłaconych przez każdego z członków grupy tytułem waloryzacji od dnia wpłaty do dnia rozliczenia wkładu budowalnego, albowiem jest to sprzeczne z art. 359 § 1 k.c. – z którego wprost wynika, że odsetki należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu albo z decyzji innego właściwego organu. W ocenie Sądu nabywcy lokali w drodze jednostronnej czynności – wychodząc z nieważności postanowień umownych w zakresie waloryzacji, dążyli do ukształtowania obowiązku pozwanej zapłaty odsetek w wysokości ustawowej, co nie znajduje oparcia w treści cyt. wyżej przepisu art. 359 k.c., jak i w treści art. 410 § 2 k.c. w zw. z art. 405 k.c.

Podkreślić należy, że jako podstawę głównego roszczenia w niniejszej sprawie członkowie grupy wskazali przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu, tj. treść art. 405 k.c., wskazując przy tym, że źródłem zwrotu świadczenia pieniężnego może być także bezpodstawne wzbogacenie.

Skoro strona powodowa, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, sama upatrywała podstawy dochodzonych żądań w przepisach o bezpodstawnym wzbogaceniu, to zgodnie z treścią art. 321 § 1 k.p.c. Sąd był tym żądaniem związany, a co za tym idzie – nie mógł uwzględnić roszczeń strony powodowej na innej podstawie, albowiem byłoby to równoznaczne z objęciem orzeczeniem przedmiotu żądania, który nie był objęty procesem.

Jakoby na marginesie niniejszych rozważań wskazać należy, że strona powodowa mogła dochodzić odszkodowania, o jakim mowa w treści art. 18 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych. Umowa między spółdzielnią a członkiem spółdzielni o wybudowanie lokalu stanowi czynność prawną podjętą przez równorzędne podmioty w celu wywołania skutków w sferze majątkowej każdego z tych podmiotów, w związku z czym umowa taka, w razie jej niewykonania lub nienależytego wykonania, co do zasady podlega uregulowaniu przewidzianemu w art. 471 k.c. Oznacza to, że niewykonanie lub niewłaściwe wykonanie pisemnej umowy o budowę lokalu stwarza członkowi spółdzielni możliwość dochodzenia roszczeń odszkodowawczych od spółdzielni mieszkaniowej. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 kwietnia 2000 r., (IV CKN 22/00, LEX nr 52438), odpowiedzialność za niewykonanie umowy między spółdzielnią a członkiem spółdzielni o wybudowanie lokalu, z uwagi na istniejący jednocześnie pomiędzy jej partnerami stosunek członkostwa i wynikające z tego regulacje prawne, nie podlega ocenie wyłącznie na płaszczyźnie art. 471 k.c. Przesłanki odpowiedzialności spółdzielni muszą być oceniane także przy uwzględnieniu zasady ekwiwalentności wzajemnych świadczeń stron oraz przy uwzględnianiu kwestii partycypowania członka spółdzielni w niekorzystnych skutkach działalności organów spółdzielni. Niedopuszczalne jest dowolne rozliczanie przez spółdzielnię kosztów budowy lokalu (art. 18 ust. 4 u.s.m.) w oderwaniu od kosztów rzeczywiście poniesionych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2006 r., I CSK 19/06, LEX nr 200883; tak też: A. Stefaniak Prawo spółdzielcze). Ustawa o spółdzielniach mieszkaniowych. Komentarz, LEX 8941). Ubocznie jedynie podkreślić należy, że strona powodowa nie tylko nie udowodniła przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanej Spółdzielni, a mianowicie – aby na skutek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania przez pozwaną – nabywcy lokalu ponieśli szkodę w dobrach lub interesach prawnie chronionych (vide art. 471 k.c. w zw. z art. 361 k.c.). Z samej treści żądań powoda wynikało, że podstawę żądań nie jest odpowiedzialność pozwanej ex contractu, a spełnienia świadczenia nienależnego przez nabywców lokalu.

Wbrew stanowisku powoda podstawy powództwa nie mogą stanowić przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu (art. 405-409 k.c.). Zgodnie z art. 405 k.c. kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Natomiast z art. 410 § 1 k.c. wynika, że przepisy artykułów poprzedzających (dotyczących bezpodstawnego wzbogacenia) stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego. Przy tym § 2 powołanego artykułu stanowi, że świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia. W piśmiennictwie wskazuje się, że nienależne świadczenie jest szczególnym przypadkiem bezpodstawnego wzbogacenia, w związku z tym stosuje się do niego przepisy art. 405-409 k.c. Nienależne świadczenie odróżnia się od pozostałych przypadków bezpodstawnego wzbogacenia źródłem powstania, albowiem do zaistnienia tego zobowiązania dochodzi w wyniku spełnienia świadczenia przez zubożonego, a nie poprzez jakiekolwiek inne przesunięcia majątkowe, niebędące świadczeniem, jak ma to miejsce w pozostałych wypadkach bezpodstawnego wzbogacenia. Jednocześnie również w przypadku nienależnego świadczenia zachodzi brak podstawy prawnej do tego świadczenia. Podkreślenia wymaga okoliczność, że według przepisów kodeksu cywilnego nienależne świadczenie jest tylko szczególnym przypadkiem niesłusznego wzbogacenia (art. 410 k.c.), albowiem przyczyną powstania roszczenia z tytułu nienależnego świadczenia pozostaje bezpodstawność, a więc brak podstawy prawnej przesunięcia majątkowego (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 1966 r., sygn. II PR 512/66, Lex nr 6075). Oznacza to, że jeżeli podstawa prawna świadczenia nie odpadła i nadal istnieje, spełnionego świadczenia nie można uznać za nienależne.

Bezpodstawne wzbogacenie jest szczególnym zdarzeniem prawnym, w wyniku którego bez podstawy prawnej dochodzi do wzrostu majątku po stronie podmiotu wzbogaconego, kosztem jednoczesnego pogorszenia sytuacji majątkowej osoby zubożonej. Zarówno zubożenie, jak i wzbogacenie wywołane są tą samą przyczyną. Artykuł 405 k.c. zawiera ogólną normę odnoszącą się do bezpodstawnego wzbogacenia, obejmującą również wypadki nienależnego świadczenia, uznane przez ustawodawcę za wypadki najważniejsze. Przepisy odnoszące się do świadczenia nienależnego (art. 410-413 k.c.) stanowią lex specialis wobec ogólnej formuły w tym znaczeniu, że precyzują, kiedy zachodzi brak podstawy prawnej w wypadku, gdy do wzbogacenia dochodzi przez świadczenie (tj. tylko w enumeratywnie wyliczonych wypadkach braku podstawy świadczenia), wprowadza szczególne wyjątki (art. 411 pkt 1 i 2 k.c.), a przede wszystkim przesądza, iż świadczenie nienależne prowadzi do powstania stosunku restytucyjnego, zwalniając tym samym z obowiązku wykazywania istnienia wzbogacenia po stronie accipiensa (tak: red. K. Osajda Kodeks Cywilny. Tom II. Zobowiązania, k. 274).

Najważniejszy i najczęstszy przypadek świadczenia nienależnego to spełnienie świadczenia, gdy ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył. Przesłankami pozytywnymi powstania condictio indebiti jest spełnienie świadczenia i nieistnienie zobowiązania, przesłanką negatywną, wyłączającą to roszczenie, jest wiedza solvensa o nieistnieniu zobowiązania. Przesłanka nieistnienia zobowiązania musi być interpretowana w kontekście zakresu pozostałych kondykcji. Nie ma condictio indebiti, gdy czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna. W takim wypadku solvensowi przysługuje condictio sine causa, której nie wyłącza wiedza o braku zobowiązania (por. art. 411 pkt 1 k.c.) (tak: red. K. Osajda Kodeks Cywilny. Tom II. Zobowiązania, k. 274).

Nie ulega wątpliwości, że członkowie grupy uiścili wpłaty tytułem waloryzacji, w oparciu o nieważną klauzulę waloryzacyjną. Świadczenie to było więc świadczeniem nienależnym, jednakże raz jeszcze podkreślić należy, co zostało również przyznane przez samych członków grupy, że kwoty pobranych przez Spółdzielnię waloryzacji zostały w ostatecznym rozliczeniu inwestycji zaliczone na poczet dopłat z tytułu wkładu budowlanego. Dlatego zasadnym było uznanie tychże wpłat za wcześniejsze spełnienie należnego świadczenia, co, zgodnie z treścią art. 411 pkt 4 k.c., wyłącza dopuszczalność żądania jego zwrotu.

Członkowie grupy wskazywali, że na skutek uiszczenia wpłat waloryzacji doszło do zubożenia po stronie powodowej oraz wzbogacenia po stronie pozwanej, albowiem od daty uiszczenia kwoty pobranej tytułem waloryzacji aż do czasu jej zaliczenia na poczet wkładu budowlanego osoby finansujące inwestycję pozbawione były możliwości dysponowania stanowiącymi ich własność środkami finansowymi, pozwana Spółdzielnia natomiast miała możliwość rozporządzania znacznymi sumami pieniędzy, które zostały pobrane zanim stały się wymagalne.

Jednakże nawet w takiej sytuacji brak jest zdaniem Sądu ustawowych podstaw do kształtowania wysokości roszczenia członków grupy, w ten sposób, ażeby uznać, że odpowiada ono wysokości odsetek ustawowych. Podkreślić należy, o czym była mowa już powyżej, że członkowie grupy w drodze jednostronnej czynności ukształtowali obowiązek uiszczenia przez pozwaną tychże odsetek.

W ocenie Sądu kwotę, której mogli się domagać finansujący w niniejszej sprawie, z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia, należało wyliczyć przy uwzględnieniu specyfiki roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia. Nie ulega bowiem wątpliwości, że strona powodowa winna wykazać nie tylko, o jaką kwotę każdy z członków grupy został zubożony (a więc jaką kwotę uzyskali by członkowie grupy, gdyby mieli możliwość skorzystania z własnego kapitału w okresie, w którym wpłacili oni żądaną przez Spółdzielnię waloryzację, do dnia kiedy wymagalnym stało się uzupełnienie wkładu budowalnego zgodnie z rozliczeniem czyli do dnia 20 czerwca 2011 r.), ale również wartość, o jaką wzbogaciła się pozwana na skutek możliwości dysponowania środkami pieniężnymi poszczególnych członków grup.

W ocenie Sądu, biorąc pod uwagę koncepcję przyjętą w pozwie zbiorowym, dla ustalenia wysokości, o jaką każdy z członków grupy został zubożony, należałoby przyjąć normę przeciętną, według rozsądnego wzorca ostrożnego inwestora, a po stronie pozwanej – wysokości oprocentowania środków na rachunku bankowym, na którym środki te były zdeponowane. Przy uwzględnieniu wysokości oprocentowania środków na rachunkach (lokatach bankowych, nie sposób uznać, że członkowie grupy byliby w stanie osiągnąć wartość zbliżoną choćby do oprocentowania według stawki odsetek ustawowych, czego domagają się w pozwie.

Biorąc pod uwagę zatem powyższe rozważania, nie budzi wątpliwości, że wysokości roszczenia w tym zakresie winien dowieść powód, o czym stanowi art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. Strona powodowa, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, takich wniosków dowodowych nie złożyła. W ocenie Sądu udowodnienie powyższej wskazanych przesłanek wymagało wiadomości specjalnych biegłego ds. rachunkowości i finansów, który w sposób obiektywny mógłby ustalić, biorąc pod uwagę środki finansowe, jakie przekazali do dyspozycji Spółdzielni poszczególni członkowie grupy oraz realia rynkowe, ewentualną możliwą i realną stopę zwrotu z posiadanego przez nich kapitału, a tym samym ustalić wysokość możliwego zubożenia członków grupy, jak również wysokość wzbogacenia pozwanej Spółdzielni.

Należy wskazać, że jeżeli twierdzenie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy nie zostanie udowodnione, to o merytorycznym rozstrzygnięciu sprawy decyduje rozkład ciężaru dowodu. Ogólną regułę ciężaru dowodów w procesie cywilnym kreuje przepis art. 6 k.c., w myśl którego „ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne”. Jest to podstawowy przepis w tym przedmiocie. Pozostaje on w ścisłym związku i tłumaczony jest w powiązaniu z przepisami kodeksu postępowania cywilnego normującymi reguły dowodzenia, tj. z art. 232 k.p.c., w myśl którego „strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne” oraz z art. 227 k.p.c., w myśl którego „przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia istotne znaczenie”. Art 6 k.c. w wielu sytuacjach przesądza zatem o sposobie wyrokowania sądu – nie stanowi jednak samodzielnej podstawy rozstrzygnięcia (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 1999 r., I PKN 375/97, OSNP 1998/18/537).

Co do zasady, faktów, z których wywodzone są dochodzone roszczenia (tworzących prawo podmiotowe), jak i faktów uzasadniających odpowiedź na zarzuty pozwanej powinien dowodzić powód. Pozwany natomiast winien dowodzić faktów uzasadniających jego zarzuty przeciwko roszczeniu powoda. Faktów tamujących czy niweczących powinien dowieść przeciwnik tej strony, która występuje z roszczeniem – czyli w większości wypadków pozwany. Analogiczny pogląd wyraził Sąd Najwyższy w sentencji wyroku z dnia 13 października 2004 r. (III CK 41/04, LEX nr 182092).

Jednakże w sytuacjach szczególnych sąd posiada uprawnienie w zakresie dopuszczenia dowodu niewskazanego przez strony (wyłącznie w przedmiocie twierdzeń podnoszonych przez strony obejmujących istotne i sporne okoliczności faktyczne), gdy według jego (obiektywnej i weryfikowalnej w toku instancji) oceny zebrany w toku sprawy materiał dowodowy nie wystarcza do jej rozstrzygnięcia. W szczególności sąd powinien dopuścić dowód z urzędu, gdy stanowi to realizację dyspozycji normy kodeksowej lub ma przeciwdziałać naruszeniu porządku prawnego (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 1997 r., I CKU 81/96, LEX nr 50574). Zarazem podkreśla się w doktrynie i praktyce, że sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 k.p.c. zdanie drugie uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu (tak: m.in. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1997 r., III CKN 244/97, OSNC 1998, nr 3, poz. 52; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 1998 r., I CKN 701/97, LEX nr 78418; uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2000 r., III CZP 4/00, OSNC 2000, nr 11, poz. 195; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 2000 r., III CKN 1034/00, LEX nr 51873; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2000 r., V CKN 175/00, OSP 2001, z. 7-8, poz. 116).

Przyjmuje się przy tym, że nieprzeprowadzenie przez sąd dowodu z urzędu z reguły nie stanowi uchybienia (tak: m. in. wyrok SN z dnia 25 marca 1998 r., II CKN 656/97, OSNC 1998, nr 12, poz. 208; uzasadnienie wyroku SN z dnia 2 czerwca 1998 r., II UKN 88/98, OSNP 1999, nr 11, poz. 373; uzasadnienie wyroku SN z dnia 24 czerwca 1998 r., I PKN 194/98, OSNP 1999, nr 13, poz. 425; wyrok SN z dnia 11 grudnia 1998 r., II CKN 104/98, LEX nr 50663; uzasadnienie wyroku SN z dnia 26 stycznia 2000 r., III CKN 567/98, LEX nr 52772; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 7 grudnia 2000 r., II CKN 1322/00, LEX nr 51967; uzasadnienie wyroku SN z dnia 14 grudnia 2000 r., I CKN 661/00, LEX nr 52781).

Zdaniem Sądu, żadne szczególne okoliczności nie zachodziły w przedmiotowej sprawie, które uzasadniałyby dopuszczenie jakichkolwiek dowodów przez Sąd z urzędu. Spór toczył się pomiędzy stronami reprezentowanymi przez zawodowych pełnomocników, w bardzo formalistycznej procedurze wynikającej z ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym. Inicjatywa dowodowa Sądu musiałaby zatem naruszać równowagę procesową jednej ze stron, zaś uprawnienie Sądu wynikające z art. 232 k.p.c., nie może być rozumiane jako obowiązek zastępowania inicjatywy dowodowej stron (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.). Jedynie w szczególnych sytuacjach procesowych sąd powinien skorzystać ze swego uprawnienia do podjęcia i przeprowadzenia inicjatywy dowodowej. Dopuszczenie dowodu z urzędu powinno nastąpić przede wszystkim, gdy wiadomość o konkretnych środkach dowodowych, istotnych dla poczynienia ustaleń, poweźmie sąd drogą urzędową, np. z oświadczenia strony lub z akt danej sprawy, nie zaś drogą pozaprocesową, jeżeli przemawiają za tym szczególne względy, np. zapobieżenie uchybieniu zasadzie równości (równouprawnienia) stron (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2007 r., IV CSK 346/06).

Wskazać należy również, że Sąd nie uznał za zasadne dopuszczenia dowodu nie wskazanego przez stronę (art. 232 zd. 2 k.p.c.), z urzędu. Powołanie dowodu przez sąd z urzędu może być korzystne dla jednej ze stron, niekorzystne natomiast dla strony przeciwnej. Przestrzegając zasady równości stron, sąd musi jednak, o ile chodzi o powoływanie dowodów, przestrzegać zasady kontradyktoryjności, stosownie do której strona może m. in. powoływać dowody i wypowiadać się co do powołania dowodów przez przeciwnika (art. 210 § 1 k.p.c.). Sąd powinien zatem zadbać o to, aby każda ze stron z możności tej skorzystała. Jest to bowiem lepszy sposób wykrycia prawdy materialnej, niż powoływanie dowodów z urzędu (tak: wyrok SN z 12 grudnia 2000 r. V CKN 175/00; OSP 2001/7-8/116). Zważywszy na fakt, iż powoda reprezentował w sprawie fachowy pełnomocnik procesowy, specjalizujący się w reprezentowaniu podmiotów w sporach zbiorowych, Sąd nie znalazł żadnych podstaw do tego, aby przeprowadzać jakiekolwiek postępowanie z urzędu. Mając na uwadze powyższe, całość roszczenia dochodzonego przez członków grupy z tytułu odsetek ustawowych za okres od dnia uiszczenia waloryzacji przez każdego z nich do dnia 20 czerwca 2011 r. – uzupełnienia wkładu budowalnego zgodnie z rozliczeniem końcowym, podlegało oddaleniu jako nieudowodnione, o czym Sąd orzekł w pkt 2 wyroku.

W zakresie roszczeń z tytułu tzw. odsetek karnych pobranych przez Spółdzielnię, z tytułu nieuiszczenia przez członków grupy waloryzacji w wyznaczonym przez Spółdzielnię terminie, Sąd uznał je za częściowo zasadne. Mając na uwadze to, że zapisy umowne dotyczące waloryzacji w ocenie strony powodowej były abuzywne, zgodnie z art. 385¹ § 1 k.c. w zw. z art. 385³ pkt 20 k.c. i jako takie nie wiązały konsumentów (czyli w niniejszej sprawie członków grupy), a Sąd uznał te postanowienia za nieważne, brak było podstawy prawnej do domagania się przez pozwaną Spółdzielnię uiszczenia przez nich waloryzacji na poczet wkładu budowlanego, a tym bardziej domagania się uiszczania dodatkowych odsetek za opóźnienie z tytułu roszczenia nienależnego. Podkreślić należy, że skoro roszczenie pozwanej o zapłatę waloryzacji oparte było na nieważnym zapisie umownym, to nie sposób uznać naliczania przez pozwaną Spółdzielnię odsetek karnych od nieterminowych wpłat kwot waloryzacji za prawidłowe i mające oparcie w przepisach prawa.

Na wstępie rozważań w tym przedmiocie warto wskazać, że wysokość odsetek karnych naliczanych przez Spółdzielnię wynikała wprost z not odsetkowych wystawionych przez Spółdzielnię. Na powodzie ciążył nie tylko obowiązek wykazania wysokości kwot, na jakie zostały wystawione omawiane noty odsetkowe, ale udowodnienia, że rzeczywiście doszło do z jednej strony do zubożenia każdego z członków grup (a z drugiej strony wzbogacenia Spółdzielni). Innymi słowy mówiąc – obowiązek wykazania, że kwoty wynikające z wystawionych przez pozwaną not odsetkowych zostały przez nabywców lokali zapłacone. Mając na względzie fakt, że pozwany wnosił o oddalenie powództwa, zaprzeczając wszystkim okolicznościom faktycznym w sposób wyraźny nie przyznanym, zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu z art. 6 k.c., to członków grupy obciążał obowiązek udowodnienia, że doszło do bezpodstawnego wzbogacenia po stronie pozwanej przez uiszczenie przez nich żądanych odsetek karnych.

Biorąc pod uwagę materiał dowodowy przedłożony przez stronę powodową, uzupełniony także w pewnym zakresie dokumentami księgowymi wniesionymi przez pozwaną, Sąd uznał za udowodnione żądania tylko tych członków grupy, co do których pozwany w sposób jasny potwierdził uiszczenie kwoty odsetek karnych, a w stosunku do części członków grupy, gdy wynikało to w sposób nie budzący wątpliwości z przedłożonych dowodów księgowych (dowodów wpłaty, kwitów kasowych, z których w sposób nie budzący wątpliwości wynikał tytuł uiszczonej wpłaty i jednocześnie nie było to sprzeczne z datami not odsetkowych).

W pozostałej części, powództwo w zakresie zasądzenia zapłaty odsetek karnych podlegało oddaleniu jako nieudowodnione, o czym Sąd orzekł w pkt 2 wyroku. Wskazać należy, że co do części członków grupy, nie zostały przedłożone noty odsetkowe, z których wynikać miała wysokość szkody, pomimo wyszczególnienia tychże dokumentów jako przedłożonych sądowi. Część dowodów księgowych w tytułach wpłat miała rozbieżne zapisy, nie pozwalające na przyporządkowanie ich do tytułu dochodzonego roszczenia. Część wpłat mających potwierdzać uiszczenie odsetek karnych była uiszczona jeszcze przed wystawieniem not odsetkowych, z których wynikał obowiązek uiszczenia odsetek karnych.

Zważywszy na powyższe uwagi natury ogólnej, Sąd dokonał szczegółowej analizy żądań wszystkich członków grupy dochodzących roszczenia z tytułu odsetek karnych od nieterminowo uiszczonej waloryzacji, w kontekście udowodnienia zasadności roszczenia in concreto, na podstawie przedłożonego materiału dowodowego.

W pkt 1a wyroku Sąd zasądził od pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w W. z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia w zakresie zapłaconych odsetek karnych przez K. T., kwotę 7.682,99 zł (siedem tysięcy sześćset osiemdziesiąt dwa złote, 99/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty.

K. T. dochodził kwoty 9.459,73 zł z tytułu odsetek karnych, na podstawie not z dnia 11 maja 2009 r. na kwotę 631,57 zł (k. 741), z dnia 24 września 2010 r. na kwotę 7.051,42 zł (k. 742), z dnia 31 stycznia 2011 r. na kwotę 1.776,74 zł (k. 743). Zgodnie z twierdzeniami powoda, potwierdzenie przelewu z dnia 28 stycznia 2011 r. w kwocie 9.971,26 zł pokrywało w całości roszczenie z tytułu odsetek karnych od naliczonej waloryzacji.

Z powołanych dokumentów wprost wynika, że przedstawione potwierdzenie przelewu z dnia 28 stycznia 2011 r. dotyczy odsetek od waloryzacji kosztów budowy zgodnie z umową, jednakże nie może ono stanowić pokrycia także odsetek wynikających z noty odsetkowej wystawionej w dniu 31 stycznia 2011 r. na kwotę 1.776,74 zł (k. 743), skoro w dacie zapłaty (tj. w dniu 28 stycznia 2011 r.) powyższa nota nie była jeszcze wystawiona. Biorąc pod uwagę powyższe brak jest podstaw do uznania, że wpłata dokonana w dniu 28 stycznia 2011 r. pokrywa także należności z tytułu odsetek karnych z tytułu ww. noty. Nie sposób uznać, że powód udowodnił, iż członek grupy dokonał zapłaty należności z tytułu odsetek karnych na kwotę 1.776,74 zł, a tym samym – że zasadnym jest żądanie ich zwrotu.

Również zapisy aktu notarialnego zawartego przez powoda (k. 443-455) nie potwierdzają, że K. T. uiścił ww. należności. Jak wynika z § 5.1 pkt 2c aktu notarialnego – uiścił on wstępnie ustalony wkład budowalny wraz z waloryzacją za lokal i miejsce postojowe. Do rozliczenia pozostają także inne należności, w tym chociażby kwota z tytułu odsetek za zwłokę z tytułu nieterminowej wpłaty wkładu budowalnego. Przedmiotowe zapisy z aktu notarialnego nie stanowią pokwitowania zapłaty odsetek karnych z tytułu nieterminowo uiszczonej waloryzacji, bowiem samo świadczenie z tytułu odsetek nie jest świadczeniem głównym a ubocznym, a z aktu notarialnego wynika jedynie wprost potwierdzenie uiszczenia należności z tytułu wkładu oraz z tytułu waloryzacji. Tym samym nie sposób jest uznać, że z przedmiotowych zapisów wynika pokwitowanie zobowiązań z tytułu należności za odsetki karne z tytułu nieterminowej zapłaty waloryzacji.

Jak wynika z przedsądowego wezwania do zapłaty (k. 747), K. T. wezwał pozwaną do zapłaty kwoty z tytułu odsetek karnych od nieterminowej wpłaty waloryzacji, wyznaczając termin zwrotu świadczenia na dzień 5 sierpnia 2012 r. Zatem od dnia 6 sierpnia 2012 r. pozwana pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia. Zważywszy na ujednolicenie roszczenia w zakresie odsetek od dnia 7 sierpnia 2012 r., Sąd przyznał odsetki zgodnie z żądaniem.

W związku z powyższym poza kwotą zasądzoną przez Sąd, roszczenie w pozostałym zakresie podlegało oddaleniu, o czym Sąd orzekł w pkt 2 wyroku.

W pkt 1b wyroku Sąd zasądził od pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w W. z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia w zakresie zapłaconych odsetek karnych przez M. P., kwotę 1.958,39 zł (jeden tysiąc dziewięćset pięćdziesiąt osiem złotych 39/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty.

Powód dochodził zapłaty kwoty 2.666,30 zł z tytułu odsetek na podstawie not z dnia 4 października 2010 r. na kwotę 1.958,39 zł (k. 759). Pismem z dnia 7 marca 2011 r. M. P. wniosła o przeksięgowanie kaucji w kwocie 3000 złotych na poczet kary za nieterminowo uiszczoną waloryzację (k. 760). W dniu 4 kwietnia 2011 r. M. P. wpłaciła także kwotę 1.000,00 zł tytułem odsetek od nieterminowej wpłaty waloryzacji. Pismem z dnia 7 kwietnia 2011 r. nabywca lokalu wniosła o umorzenie odsetek od waloryzacji w kwocie 748,41 zł, naliczonych przez D. (k. 762). Pismem z dnia 26 maja 2011 r. pozwana Spółdzielnia umorzyła M. P. pozostałe do zapłaty odsetki w kwocie 977,32 zł (k. 763). Pismem z dnia 16 listopada 2011 r., wskutek jej pisma (k. 764), pozwana anulowała odsetki za zwłokę w zapłacie waloryzacji w kwocie 1333,70 zł, zaliczając je na poczet przyszłych opłat za użytkowanie lokalu.

W świetle powołanych wyżej dowodów nie budzi wątpliwości, że z tytułu nieterminowej zapłaty waloryzacji powódka uiściła kwotę 1.958,39 zł i taka też kwota podlega zasądzeniu na jej rzecz od powoda. W ocenie Sądu z przedłożonych dokumentów w żaden sposób nie wynika, że cała kwota jakiej zasądzenia domaga się M. P. dotyczy odsetek karnych z tytułu nieterminowej wpłaty waloryzacji. Jak wynika z przedłożonej noty odsetkowej z dnia 4 padźiernika 2010 r., jedynie w zakresie kwoty 1.958,39 zł nie budzi wątpliwości, że dotyczy ona odsetek za zwłokę w zapłacie waloryzacji kosztów budowy, natomiast w zakresie pozostałych wartości podanych w tej nocie, w szczególności w kwocie 748,41 zł – naliczonych notą z dnia 11 maja 2009 r. i w kwocie 2.270,52 zł – naliczonych notą z dnia 21 września 2009 r. – brak jest podstaw do twierdzenia, iż dotyczą także odsetek z tytułu nieterminowej wpłaty waloryzacji. Przedmiotowe noty nie zostały Sądowi przedłożone, a zatem nie można stwierdzić czego one dotyczyły i na jakiej podstawie zostały wystawione.

Zważywszy na powyższe okoliczności, uznać należy, że strona powodowa w sposób prawidłowy udowodniła, że dokonała zapłaty należności z tytułu odsetek karnych na kwotę 2.666,30 zł, a tym samym, iż uprawniona jest także do domagania się ich zwrotu.

Zapisy aktu notarialnego zawartego przez M. P. (k. 470-482) również nie stanowią potwierdzenia, że nabywca lokalu uiściła ww. należności. Jak wynika z § 5.1 pkt 2c umowy – w akcie notarialnym potwierdzono, że uiściła ona wstępnie ustalony wkład budowalny wraz z waloryzacją za lokal i miejsce postojowe. Do rozliczenia pozostają także inne należności, w tym chociażby kwota z tytułu odsetek za zwłokę z tytułu nieterminowej wpłaty wkładu budowalnego.

Przedmiotowe zapisy aktu notarialnego nie stanowią pokwitowania zapłaty odsetek karnych z tytułu nieterminowo uiszczonej waloryzacji, albowiem samo świadczenie z tytułu odsetek nie jest świadczeniem głównym a ubocznym, a z aktu notarialnego wynika jedynie wprost potwierdzenie uiszczenia należności z tytułu wkładu oraz z tytułu waloryzacji. Tym samym nie sposób jest uznać, że z przedmiotowych zapisów wynika pokwitowanie zobowiązań z tytułu należności za odsetki karne z tytułu nieterminowej zapłaty waloryzacji.

Jak wynika z przedsądowego wezwania do zapłaty (k. 768), M. P. wezwała pozwaną do zapłaty kwoty z tytułu odsetek karnych od nieterminowej wpłaty waloryzacji, wyznaczając termin zwrotu świadczenia na dzień 5 sierpnia 2012 r.. Zatem od dnia 6 sierpnia 2012 r. pozwana pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia. Zważywszy na ujednolicenie roszczenia w zakresie odsetek od dnia 7 sierpnia 2012 r., Sąd przyznał odsetki zgodnie z żądaniem. W związku z powyższym poza kwotą zasądzoną przez Sąd, roszczenie w pozostałym zakresie podlegało oddaleniu, o czym Sąd orzekł w pkt 2 wyroku.

W pkt 1c wyroku, Sąd zasądził od pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w W. z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia w zakresie zapłaconych odsetek karnych przez W. S., kwotę 151,92 zł (sto pięćdziesiąt złotych, 92/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty.

Powód dochodził zapłaty kwoty 151,92 zł, wynikających z noty odsetkowej z dnia 11 maja 2009 r. (k. 820). Jak wynika z potwierdzenia przelewu z dnia 27 maja 2009 r. (k.819), przedmiotowe odsetki zostały zapłacone. Powyższe potwierdziła także pozwana (k. 1958).

Z przedsądowego wezwania do zapłaty (k. 828) wynika, że członek grupy wezwał pozwaną do zapłaty kwoty z tytułu odsetek karnych od nieterminowej wpłaty waloryzacji, wyznaczając termin zwrotu świadczenia na dzień 5 sierpnia 2012 r. Zatem od dnia 6 sierpnia 2012 r. pozwany pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia. Zważywszy na ujednolicenie roszczenia w zakresie odsetek od dnia 7 sierpnia 2012 r., Sąd przyznał odsetki zgodnie z żądaniem.

W pkt 1d wyroku Sąd zasądził od pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w W. z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia w zakresie zapłaconych odsetek karnych przez T. S., kwotę 5.254,16 zł (pięć tysięcy dwieście pięćdziesiąt cztery złote, 16/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty.

Powód dochodził zapłaty kwoty 5.254,16 zł z tytułu odsetek na podstawie not z dnia 11 maja 2009 r. na kwotę 520,27 zł (błędnie podsumowane na 520,25 zł) (k. 833), z dnia 24 września 2010 r. na kwotę 4.179,08 zł (k. 834), z dnia 31 stycznia2011 r. na kwotę 554,81 zł (k. 835). Pomimo braku przedłożenia dowodu zapłaty ww. należności z tytułu zapłaty odsetek karnych, jak wynika z przedsądowego wezwania do zapłaty z dnia 30 czerwca 2011 r., Spółdzielnia wezwała powoda do zapłaty należności z tytułu ostatecznego rozliczenia kosztów budowy, wśród których nie znalazły się należności z tytułu odsetek karnych (k. 838-839). Także z zaświadczenia wystawionego przez Spółdzielnię w dniu 4 stycznia 2012 r. (k. 840) nie wynika, aby nabywca lokalu uregulował odsetki karne z tytułu nieterminowo wpłaconej waloryzacji, co było podstawą do przyjęcia wniosku, że należności te zostały zapłacone w całości, gdyż w przeciwnym razie byłyby wskazane w ww. dokumentach jako należne Spółdzielni. Podkreślić należy, że z zapisów aktu notarialnego zawartego przez T. S. (k. 535-547) również nie wynika, że uiścił on ww. należności.

Jak wynika z § 5.1 pkt 2c umowy – w akcie notarialnym potwierdzono, że nabywca lokalu uiścił wstępnie ustalony wkład budowalny wraz z waloryzacją za lokal i miejsce postojowe. Do rozliczenia pozostają także inne należności, w tym chociażby kwota z tytułu odsetek za zwłokę z tytułu nieterminowej wpłaty wkładu budowalnego. Przedmiotowe zapisy aktu notarialnego nie stanowią pokwitowania zapłaty odsetek karnych z tytułu nieterminowo uiszczonej waloryzacji, albowiem samo świadczenie z tytułu odsetek nie jest świadczeniem głównym a ubocznym, a z aktu notarialnego wynika jedynie wprost potwierdzenie uiszczenia należności z tytułu wkładu oraz z tytułu waloryzacji. Tym samym nie sposób uznać, że z przedmiotowych zapisów wynika pokwitowanie zobowiązań z tytułu należności za odsetki karne z tytułu nieterminowej zapłaty waloryzacji.

Jak wynika z przedsądowego wezwania do zapłaty (k. 855), nabywca lokalu wezwał pozwaną do zapłaty kwoty z tytułu odsetek karnych od nieterminowej wpłaty waloryzacji, wyznaczając termin zwrotu świadczenia na dzień 7 sierpnia 2012 r. Zatem od dnia 8 sierpnia 2012 r. pozwany pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia. Zważywszy na ujednolicenie roszczenia w zakresie odsetek od dnia 7 sierpnia 2012 r. i jednocześnie pozostawanie przez pozwaną w opóźnieniu dopiero od dnia 8 sierpnia 2012 r., niezasadnym było przyznanie odsetek za opóźnienie zgodnie z żądaniem. W związku z powyższym Sąd przyznał żądane świadczenie z odsetkami od dnia 8 sierpnia 2012 r. i jednocześnie oddalił powództwo w zakresie żądania odsetek od dnia 7 sierpnia 2012 r., o czym Sąd orzekł w pkt 2 wyroku.

W pkt 1e wyroku, Sąd zasądził od pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w W. z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia w zakresie zapłaconych odsetek karnych przez K. J., kwotę 2.056,65 zł (dwa tysiące pięćdziesiąt sześć złotych, 65/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty.

Powód dochodził zapłaty kwoty 2.056,65 zł na podstawie noty z dnia 11 maja 2009 r. na kwotę 575,86 zł (k. 907) i z dnia 30 września 2009 r. na kwotę 1.480,79 zł (k. 908). Jak wynika z przedłożonego kasowego dowodu wpłaty (k. 909), całość odsetek została uiszczona w dniu 6 września 2010 r.

Jak wynika z przedsądowego wezwania do zapłaty (k. 918), nabywca lokalu wezwał pozwaną do zapłaty kwoty z tytułu odsetek karnych od nieterminowej wpłaty waloryzacji wyznaczając termin zwrotu świadczenia na dzień 5 sierpnia 2012 r. Zatem od dnia 6 sierpnia 2012 r. pozwany pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia. Zważywszy na ujednolicenie roszczenia w zakresie odsetek od dnia 7 sierpnia 2012 r., powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

W pkt 1f wyroku Sąd zasądził od pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w W. z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia w zakresie zapłaconych odsetek karnych przez M. S., kwotę 1.408,07 zł (jeden tysiąc czterysta osiem złotych, 07/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty.

Strona powodowa dochodziła zapłaty kwoty 1.408,07 zł. Żądanie wynikało z not odsetkowych z dnia 11 maja 2009 r. (k. 923) na kwotę 598,82 zł i z dnia 21 września 2009 r. (k. 924) na kwotę 809,25 zł. Jak wynika z przedłożonego kasowego dowodu wpłaty (k. 925), całość odsetek została uiszczona w dniu 4 października 2010 r..

Jak wynika z przedsądowego wezwania do zapłaty (k. 944), nabywca lokalu wezwał pozwaną do zapłaty kwoty z tytułu odsetek karnych od nieterminowej wpłaty waloryzacji, wyznaczając termin zwrotu świadczenia na dzień 5 sierpnia 2012 r. Zatem od dnia 6 sierpnia 2012 r. pozwana pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia. Zważywszy na ujednolicenie roszczenia w zakresie odsetek od dnia 7 sierpnia 2012 r., powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

W pkt 1g wyroku Sąd zasądził od pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w W. z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia w zakresie zapłaconych odsetek karnych przez G. M., kwotę 6.471,80 zł (sześć tysięcy czterysta siedemdziesiąt jeden złotych, 80/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty.

Powód dochodził zapłaty kwoty 6.471,80 zł w oparciu o notę z dnia 11 maja 2009 r. na kwotę 558,90 zł (k. 952), z dnia 24 września 2010 r. na kwotę 5.588,21 zł (k. 953), z dnia 4 listopada 2010 r. na kwotę 324,69 zł (k. 954)

Jak wynika z przedłożonego bankowego dowodu przelewu (k. 955), całość odsetek została uiszczona w dniu 6 listopada 2010 r., ze wskazaniem w tytule przelewu – odsetki od waloryzacji. Powyższe zostało potwierdzone także dowodami księgowymi przedłożonymi przez pozwaną (k. 1952), który potwierdził dokonanie całej wpłaty przez powoda.

Jak wynika z przedsądowego wezwania do zapłaty (k. 958), nabywca lokalu wezwał pozwaną do zapłaty kwoty z tytułu odsetek karnych od nieterminowej wpłaty waloryzacji wyznaczając termin zwrotu świadczenia na dzień 7 sierpnia 2012 r. Zatem od dnia 8 sierpnia 2012 r. pozwany pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia. Zważywszy na ujednolicenie roszczenia w zakresie odsetek od dnia 7 sierpnia 2012 r. i jednocześnie pozostawanie przez pozwaną w opóźnieniu dopiero od dnia 8 sierpnia 2012 r., niezasadnym było przyznanie odsetek za opóźnienie zgodnie z żądaniem. W związku z powyższym Sąd przyznał żądane świadczenie z odsetkami od dnia 8 sierpnia 2012 r. i jednocześnie oddalił powództwo w zakresie żądania odsetek od dnia 7 sierpnia 2012 r., o czym Sąd orzekł w pkt 2 wyroku.

W pkt 1h wyroku Sąd zasądził od pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w W. z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia w zakresie zapłaconych odsetek karnych przez M. W. (1), kwotę 1.381,05 zł (jeden tysiąc trzysta osiemdziesiąt jeden złotych, 05/100wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty.

Powód dochodził zapłaty kwoty 1.381,05 zł na podstawie noty z dnia 11 maja 2009 r. na kwotę 584,54 zł (k. 964) i z dnia 1 października 2009 r. na kwotę 796,51 zł (k. 965). Powyższa kwota miała zostać uregulowana przelewem z dnia 7 maja 2011 r. (k. 966), na rzecz kancelarii notarialnej jako depozyt.

Podkreślić należy, iż w ocenie Sądu z zapisów aktu notarialnego zawartego przez M. W. (1) (k. 595-607) w żaden sposób nie wynika pokwitowanie zapłaty ww. należności. Jak wynika z § 5.1 pkt 2c umowy – w akcie notarialnym potwierdzono, iż powód uiścił wstępnie ustalony wkład budowalny wraz z waloryzacją za lokal i miejsce postojowe. Do rozliczenia pozostają także inne należności, w tym chociażby kwota z tytułu odsetek za zwłokę z tytułu nieterminowej wpłaty wkładu budowalnego. Przedmiotowe zapisy z aktu notarialnego nie stanowią pokwitowania zapłaty odsetek karnych z tytułu nieterminowo uiszczonej waloryzacji, bowiem samo świadczenie z tytułu odsetek nie jest świadczeniem głównym a ubocznym, a z aktu notarialnego wynika jedynie wprost potwierdzenie uiszczenia należności z tytułu wkładu oraz z tytułu waloryzacji. Tym samym nie sposób jest uznać, że z przedmiotowych zapisów wynika pokwitowanie zobowiązań z tytułu należności za odsetki karne z tytułu nieterminowej zapłaty waloryzacji. Na kwotę 24.642,18 zł (k. 966), która ma zawierać zapłatę odsetek karnych, składają się ściśle wymienione w akcie notarialnym roszczenia (k. 601), wśród których brak jest wymienienia roszczenia z tytułu odsetek od nieterminowo uiszczonej waloryzacji.

Pomimo braku przedłożenia dowodu zapłaty ww. należności z tytułu zapłaty odsetek karnych, jak wynika z przedsądowego wezwania do zapłaty z dnia 30 czerwca 2011 r., Spółdzielnia wezwała nabywcę lokalu do zapłaty należności z tytułu ostatecznego rozliczenia kosztów budowy, wśród których nie znalazły się należności z tytułu odsetek karnych (k. 969-970), co pozwala na ustalenie, że należności te zostały zapłacone w całości, gdyż w przeciwnym razie byłyby wskazane w ww. dokumentach jako należne Spółdzielni.

Jak wynika z przedsądowego wezwania do zapłaty (k. 972), nabywca lokalu wezwał pozwaną do zapłaty kwoty z tytułu odsetek karnych od nieterminowej wpłaty waloryzacji wyznaczając termin zwrotu świadczenia na dzień 7 sierpnia 2012 r. Zatem od dnia 8 sierpnia 2012 r. pozwana pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia. Zważywszy na ujednolicenie roszczenia w zakresie odsetek od dnia 7 sierpnia 2012 r. i jednocześnie pozostawanie przez pozwaną w opóźnieniu dopiero od dnia 8 sierpnia 2012 r., niezasadnym było przyznanie odsetek za opóźnienie zgodnie z żądaniem. W związku z powyższym Sąd przyznał żądane świadczenie z odsetkami od dnia 8 sierpnia 2012 r. i jednocześnie oddalił powództwo w zakresie żądania odsetek od dnia 7 sierpnia 2012 r., o czym Sąd orzekł w pkt 2 wyroku.

W pkt 1i wyroku Sąd zasądził od pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w W. z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia w zakresie zapłaconych odsetek karnych przez S. J., kwotę 708,76 zł (siedemset osiem złotych, 76/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty.

Strona powodowa dochodziła zapłaty należności w kwocie 708,76 zł na podstawie noty z dnia 11 maja 2009 r. na kwotę 224,40 zł (k. 976) i z dnia 21 września 2010 r. na kwotę 484,36 zł (k. 979).

Podkreślić należy, iż w ocenie Sądu z zapisów aktu notarialnego zawartego przez S. J. (k. 621-627) w żaden sposób nie wynika pokwitowanie uiszczenia ww. należności. Jak wynika z § 5.1 pkt 2c umowy – w akcie notarialnym potwierdzono, iż powód uiścił wstępnie ustalony wkład budowalny wraz z waloryzacją za lokal i miejsce postojowe. Do zapłaty pozostają zaś m. in. odsetki z tytułu nieterminowej wpłaty wkładu budowlanego. Przedmiotowe zapisy z aktu notarialnego nie stanowią pokwitowania zapłaty odsetek karnych z tytułu nieterminowo uiszczonej waloryzacji, albowiem samo świadczenie z tytułu odsetek nie jest świadczeniem głównym a ubocznym, a z aktu notarialnego wynika jedynie wprost potwierdzenie uiszczenia należności z tytułu wkładu oraz z tytułu waloryzacji.

Pomimo braku przedłożenia dowodu zapłaty ww. należności z tytułu zapłaty odsetek karnych, z przedsądowego wezwania do zapłaty z dnia 30 czerwca 2011 r. wynika, że Spółdzielnia wezwała nabywcę lokalu do zapłaty należności z tytułu ostatecznego rozliczenia kosztów budowy, wśród których nie znalazły się należności z tytułu odsetek karnych (k. 982-983), co pozwala na wnioskowanie, iż należności te zostały zapłacone w całości, gdyż w przeciwnym razie byłyby wskazane w ww. dokumentach jako należne Spółdzielni. Także z wystawionego zaświadczenia z dnia 9 sierpnia 2011 r. (k. 984), wśród należności nieuiszczonych przez powódkę – brak jest należności z tytułu odsetek karnych od nieterminowo uiszczonej waloryzacji.

Jak wynika z przedsądowego wezwania do zapłaty (k. 987), nabywca lokalu wezwała pozwaną do zapłaty kwoty z tytułu odsetek karnych od nieterminowej wpłaty waloryzacji, wyznaczając termin zwrotu świadczenia na dzień 5 sierpnia 2012 r. Zatem od dnia 6 sierpnia 2012 r. pozwany pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia. Zważywszy na ujednolicenie roszczenia w zakresie odsetek od dnia 7 sierpnia 2012 r., Sąd przyznał żądane świadczenie z odsetkami zgodnie z pozwem.

W pkt 1j wyroku, Sąd zasądził od pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w W. z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia w zakresie zapłaconych odsetek karnych przez R. N., kwotę 85,42 zł (osiemdziesiąt pięć złotych, 42/100)wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty.

W pkt 1k wyroku Sąd zasądził od pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w W. z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia w zakresie zapłaconych odsetek karnych przez H. N., kwotę 85,41 zł (osiemdziesiąt pięć złotych, 41/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty.

Zważywszy na fakt, iż umowa finansująca z dnia 10 września 2007 r. (k. 357-363), została zawarta przez R. N. i H. N., sytuacja prawna tych członków grupy zostanie opisana łącznie, zważywszy także na fakt, iż obie powódki domagały się po połowie kwoty uiszczonych odsetek karnych od nieterminowo uiszczonej waloryzacji (k. 1554).

Strona powodowa dochodziła zapłaty należności w kwocie 320,69 złotych na podstawie noty z dnia 30 czerwca 2009 r. na ww. kwotę (k. 990), opierając twierdzenia na tym, iż ww. należność została uiszczona (dowody wpłaty k. 991). Także częściowo z dokumentów księgowych przedłożonych przez pozwaną wynika uiszczenie ww. należności (k. 1956).

Podkreślić należy, że w ocenie Sądu z zapisów aktu notarialnego zawartego przez powoda (k. 628-640) w żaden sposób nie wynika pokwitowanie, iż nabywcy lokalu uiścili ww. należności. Jak wynika z § 6.1 pkt 2c umowy – w akcie notarialnym potwierdzono, iż powódki uiściły wstępnie ustalony wkład budowalny wraz z waloryzacją za lokal i miejsce postojowe. Przy czym do zapłaty pozostaje wyłącznie kwota z tytułu kosztów budowy, przypadająca na rezerwę na zobowiązania wobec R. Przedmiotowe zapisy z aktu notarialnego nie stanowią pokwitowania zapłaty odsetek karnych z tytułu nieterminowo uiszczonej waloryzacji, bowiem samo świadczenie z tytułu odsetek nie jest świadczeniem głównym a ubocznym, a z aktu notarialnego wynika jedynie wprost potwierdzenie uiszczenia należności z tytułu wkładu oraz z tytułu waloryzacji.

Jak wynika z przedsądowego wezwania do zapłaty (k. 994), nabywcy lokalu wezwali pozwaną do zapłaty kwoty z tytułu odsetek karnych od nieterminowej wpłaty waloryzacji, wyznaczając termin zwrotu świadczenia na dzień 5 sierpnia 2012 r.. Zatem od dnia 6 sierpnia 2012 r. pozwana pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia. Zważywszy na ujednolicenie roszczenia w zakresie odsetek od dnia 7 sierpnia 2012 r., Sąd przyznał żądane świadczenie z odsetkami zgodnie z pozwem. Biorąc pod uwagę, iż powód domagał się zasądzenia należności na rzecz członków grupy R. N. i H. N. po połowie, z uwagi na nabycie prawa własności lokalu w takich udziałach, Sąd przyznał im dochodzone roszczenie w takich udziałach.

W pkt 1l wyroku, Sąd zasądził od pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w W. z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia w zakresie zapłaconych odsetek karnych przez K. K. (1), kwotę 4.950,01 zł (cztery tysiące dziewięćset pięćdziesiąt złotych, 01/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty.

Powód dochodził zapłaty kwoty 5.803,98 zł na podstawie noty z dnia 24 września 2010 r. na kwotę 4.950,01 zł (k. 1003), noty z dnia 29 marca 2011 r. na kwotę 853,97 zł (k. 1004). Jako dowód zapłaty całości odsetek powód przytoczył wyciąg z rachunku bankowego, na którym figuruje przelew z rachunku z dnia 18 marca 2011 r. (k. 1005) na kwotę 11.240,26 zł, gdzie w tytule operacji wpisano – odsetki za opóźnienie wpłaty waloryzacji. Porównanie daty wystawienia ostatniej noty na kwotę 853,97 zł – 29 marca 2011 r. i wykonania przelewu z rachunku – 18 marca 2011 r. pozwala na uzasadnione wnioskowanie, że ww. wpłata nie może pokrywać zobowiązania z tytułu należności odsetkowych w dacie późniejszej, a zatem – nie może być dowodem zapłaty ww. należności. Z uwagi na przyznanie przez pozwaną faktu uiszczenia należności z tytułu odsetek przez nabywcę lokalu w zakresie pierwszej noty odsetkowej – tak w ocenie Sądu należy potraktować przedłożenie przez pozwaną dokumentu księgowego – wyciągu z rachunku (k. 1948) – stwierdzić należy, iż powód udowodnił uiszczenie odsetek w wysokości 4.950,01 zł.

Podkreślić należy, że w ocenie Sądu z zapisów aktu notarialnego zawartego przez K. K. (1) (k. 641-654) w żaden sposób nie wynika pokwitowanie uiszczenia ww. należności. Jak wynika z § 5.1 pkt 2c umowy – w akcie notarialnym potwierdzono, iż nabywca lokalu uiścił wstępnie ustalony wkład budowalny wraz z waloryzacją za lokal i miejsce postojowe. Do zapłaty pozostają zaś m. in. odsetki z tytułu nieterminowej wpłaty wkładu budowlanego. Przedmiotowe zapisy z aktu notarialnego nie stanowią pokwitowania zapłaty odsetek karnych z tytułu nieterminowo uiszczonej waloryzacji, albowiem samo świadczenie z tytułu odsetek nie jest świadczeniem głównym a ubocznym, a z aktu notarialnego wynika jedynie wprost potwierdzenie uiszczenia należności z tytułu wkładu oraz z tytułu waloryzacji. Biorąc pod uwagę powyższe, poza kwotą przyznaną w wyroku, w pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu, o czym Sąd orzekł w pkt 2 wyroku.

Jak wynika z przedsądowego wezwania do zapłaty (k.1007), nabywca lokalu wezwał pozwaną do zapłaty kwoty z tytułu odsetek karnych od nieterminowej wpłaty waloryzacji wyznaczając termin zwrotu świadczenia na dzień 7 sierpnia 2012 r. Zatem od dnia 8 sierpnia 2012 r. pozwany pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia. Zważywszy na ujednolicenie roszczenia w zakresie odsetek od dnia 7 sierpnia 2012 r. i jednocześnie pozostawanie przez pozwaną w opóźnieniu dopiero od dnia 8 sierpnia 2012 r., niezasadnym było zasądzenie odsetek za opóźnienie zgodnie z żądaniem. W związku z powyższym Sąd przyznał żądane świadczenie z odsetkami od dnia 8 sierpnia 2012 r. i jednocześnie oddalił powództwo w zakresie żądania odsetek od dnia 7 sierpnia 2012 r., o czym Sąd orzekł w pkt 2 wyroku.

W pkt 1m wyroku Sąd zasądził od pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w W. z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia w zakresie zapłaconych odsetek karnych przez R. M., kwotę 1.951,13 zł (jeden tysiąc dziewięćset pięćdziesiąt jeden złotych, 13/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty.

Powód dochodził zapłaty kwoty 1.951,13 zł na podstawie noty z dnia 11 maja 2009 r. na kwotę 810,75 zł (k. 1011) oraz noty z dnia 14 września 2009 r. na kwotę 1.140,39 zł (k. 1012).

Jak wynika z przedłożonych bankowego dowodu przelewu (k. 1013, 1014), całość odsetek została uiszczona.

Jak wynika z przedsądowego wezwania do zapłaty (k. 1018), nabywca lokalu wezwał pozwaną do zapłaty kwoty z tytułu odsetek karnych od nieterminowej wpłaty waloryzacji wyznaczając termin zwrotu świadczenia na dzień 23 lipca 2012 r., od dnia zatem 24 lipca 2012 r. pozwana pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia. Zważywszy na ujednolicenie roszczenia w zakresie odsetek od dnia 7 sierpnia 2012 r., Sąd przyznał żądane świadczenie z odsetkami zgodnie z pozwem.

W pkt 1n wyroku Sąd zasądził od pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w W. z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia w zakresie zapłaconych odsetek karnych przez P. P. (1) kwotę 216,39 zł (dwieście szesnaście złotych, 39/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty.

Powód dochodził zapłaty kwoty 216,39 zł na podstawie noty z dnia 11 maja 2009 r. (k. 1021).

Jak wynika z przedłożonego pokwitowania wpłaty (k. 1022), całość należności została zapłacona.

Jak wynika z przedsądowego wezwania do zapłaty (k. 1038), nabywca lokalu wezwał pozwaną do zapłaty kwoty z tytułu odsetek karnych od nieterminowej wpłaty waloryzacji, wyznaczając termin zwrotu świadczenia na dzień 5 sierpnia 2012 r., od dnia zatem 6 sierpnia 2012 r. pozwana pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia. Zważywszy na ujednolicenie roszczenia w zakresie odsetek od dnia 7 sierpnia 2012 r., Sąd przyznał żądane świadczenie z odsetkami zgodnie z pozwem.

W pkt 1o wyroku Sąd zasądził od pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w W. z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia w zakresie zapłaconych odsetek karnych przez M. M. (1), kwotę 2.653,26 zł (dwa tysiące sześćset pięćdziesiąt trzy złote, 26/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty.

Powód dochodził zapłaty kwoty 2.653,26 zł na podstawie noty z dnia 11 maja 2009 r. na kwotę 1.010,24 zł (k. 1045) oraz noty z dnia 25 września 2009 r. na kwotę 1.643,02 zł (k. 1046).

Jak wynika z przedłożonego pokwitowania wpłaty (k. 1047), całość należności została zapłacona, powyższe zostało potwierdzone także dokumentami księgowymi przedłożonymi przez pozwaną (k. 1949, 1950).

Jak wynika z przedsądowego wezwania do zapłaty (k. 1057), nabywca lokalu wezwał pozwaną do zapłaty kwoty z tytułu odsetek karnych od nieterminowej wpłaty waloryzacji, wyznaczając termin zwrotu świadczenia na dzień 7 sierpnia 2012 r. Od dnia zatem 8 sierpnia 2012 r. pozwany pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia. Zważywszy na ujednolicenie roszczenia w zakresie odsetek od dnia 7 sierpnia 2012 r. i jednocześnie pozostawanie przez pozwaną w opóźnieniu dopiero od dnia 8 sierpnia 2012 r., niezasadnym było przyznanie odsetek za opóźnienie zgodnie z żądaniem. W związku z powyższym Sąd przyznał żądane świadczenie z odsetkami od dnia 8 sierpnia 2012 r. i jednocześnie oddalił powództwo w zakresie żądania odsetek od dnia 7 sierpnia 2012 r., o czym Sąd orzekł w pkt 2 wyroku.

W pkt 1p wyroku Sąd zasądził od pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w W. z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia w zakresie zapłaconych odsetek karnych przez P. G., kwotę 3.855,62 zł (trzy tysiące osiemset pięćdziesiąt pięć złotych, 62/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty.

Powód dochodził zapłaty kwoty 3.855,62 zł na podstawie noty z dnia 11 maja 2009 r. na kwotę 925,01 zł (k. 1068), oraz noty z dnia 1 lutego 2010 r. na kwotę 2.930,61 zł (k. 1069).

Pomimo braku dowodów wpłaty, jak wynika z przedłożonego potwierdzenia uregulowania należności wynikających z umowy (k. 1070), należności z tytułu zawartej umowy zostały uregulowane.

Jak wynika z przedsądowego wezwania do zapłaty (k. 1073), nabywca lokalu wezwał pozwaną do zapłaty kwoty z tytułu odsetek karnych od nieterminowej wpłaty waloryzacji, wyznaczając termin zwrotu świadczenia na dzień 5 sierpnia 2012 r. Zatem od dnia 6 sierpnia 2012 r. pozwana pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia. Zważywszy na ujednolicenie roszczenia w zakresie odsetek od dnia 7 sierpnia 2012 r., Sąd przyznał żądane świadczenie z odsetkami zgodnie z żądaniem pozwu.

W pkt 1q wyroku Sąd zasądził od pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w W. z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia w zakresie zapłaconych odsetek karnych przez G. J. (1), kwotę 24,57 zł (dwadzieścia cztery złote, 57/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 lutego 2013 r. do dnia zapłaty.

W pkt 1 r wyroku Sąd zasądził od pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w W. z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia w zakresie zapłaconych odsetek karnych przez M. J. (1), kwotę 12,28 zł (dwanaście złotych, 28/100) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 07 lutego 2013 roku do dnia zapłaty.

W pkt 1s wyroku Sąd zasądził od pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej (…) w W. z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia w zakresie zapłaconych odsetek karnych przez A. K. (2) kwotę 12,28 zł (dwanaście złotych, 28/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 lutego 2013 r. do dnia zapłaty.

Zważywszy na fakt, iż umowa finansująca z dnia 3 sierpnia 2007 r. (k. 1412-1418), została zawarta przez M. J. (1) (udział 25%), A. K. (2) (udział 25%), A. K. (5) wraz z mężem G. J. (1) (udział 50%), sytuacja tych członków grupy zostanie opisana łącznie, zważywszy także na fakt, że strona powodowa domagała się zasądzenia w udziałach odsetek karnych od nieterminowo uiszczonej waloryzacji (k. 1560).

Strona powodowa domagała się zapłaty kwoty 49,13 zł na podstawie noty z dnia 11 maja 2009 r. (k. 1440).

Podkreślić należy, iż w ocenie Sądu z zapisów aktu notarialnego zawartego przez powoda (k. 1421) w żaden sposób nie wynika pokwitowanie uiszczenia ww. należności. Jak wynika z § 5.1 pkt 2c umowy – w akcie notarialnym potwierdzono, iż M. J. (1), A. K. (2) oraz A. K. (5) wraz z mężem G. J. (1) uiścili wstępnie ustalony wkład budowalny wraz z waloryzacją za lokal i miejsce postojowe. Przy czym do zapłaty pozostały inne należności, w tym kwota z tytułu kosztów budowy przypadająca na rezerwę na zobowiązania wobec R., odsetki od nieterminowej wpłaty wkładu budowalnego. Przedmiotowe zapisy z aktu notarialnego nie stanowią pokwitowania zapłaty odsetek karnych z tytułu nieterminowo uiszczonej waloryzacji, bowiem samo świadczenie z tytułu odsetek nie jest świadczeniem głównym a ubocznym, a z aktu notarialnego wynika jedynie wprost potwierdzenie uiszczenia należności z tytułu wkładu oraz z tytułu waloryzacji.

Z przedłożonego zaświadczenia (k. 1442) nie wynika, że M. J. (1) posiadał nieuregulowane zobowiązania z tytułu odsetek karnych od nieuiszczonej w terminie waloryzacji. Gdyby bowiem takowe występowało, zapewne zostałoby wyszczególnione w zaświadczeniu.

Zważywszy na to, że roszczenie ww. członków grupy zostało zgłoszone dopiero w dniu 18 stycznia 2013 r. (k. 1155) w piśmie rozszerzającym powództwo o kolejnych jej członków, Sąd przyznał odsetki za opóźnienie od pozwanej dopiero od dnia 7 lutego 2013 r., albowiem ww. pismo zostało doręczone pozwanej dopiero w dniu 6 lutego 2013 r. (k. 1449), i dopiero od tego dnia pozwana pozostawała w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia. Podkreślić należy, że strona powodowa nie przedłożyła żadnego dowodu na to, iż pozwana była wcześniej wzywana do dobrowolnego spełnienia świadczenia. W związku z powyższym Sąd przyznał żądane świadczenie z odsetkami od dnia 7 lutego 2013 r. i jednocześnie oddalił powództwo w zakresie żądania odsetek w pozostałym zakresie, o czym Sąd orzekł w pkt 2 wyroku.

Sąd oddalił jednocześnie w pkt 2 wyroku żądania z tytułu odsetek karnych od nieterminowo uiszczonej waloryzacji, z uwagi na ich nieudowodnienie, na rzecz niektórych członków grupy, tj.:

A. M. (1) – co do której strona powodowa domagała się zapłaty kwoty 69,21 zł. Żądanie zapłaty wynikało z noty odsetkowej z dnia 16 września 2009 r. (k. 753). Powódka nie przedłożyła dowodu zapłaty ww. należności. W ocenie Sądu także z zapisów aktu notarialnego zawartego przez powoda (k. 456-469) w żaden sposób nie wynika pokwitowanie, iż powódka uiściła ww. należności. Jak wynika z § 5.1 pkt 2c umowy – w akcie notarialnym potwierdzono, że nabywca lokalu uiścił wstępnie ustalony wkład budowalny wraz z waloryzacją za lokal i miejsce postojowe. Do rozliczenia pozostają także inne należności, w tym chociażby kwota z tytułu kosztów budowy przypadających na rezerwę na ewentualne zobowiązania wobec R. Przedmiotowe zapisy z aktu notarialnego nie stanowią pokwitowania zapłaty odsetek karnych z tytułu nieterminowo uiszczonej waloryzacji, bowiem samo świadczenie z tytułu odsetek nie jest świadczeniem głównym a ubocznym, a z aktu notarialnego wynika jedynie wprost potwierdzenie uiszczenia należności z tytułu wkładu oraz z tytułu waloryzacji.
P. D. – co do którego strona powodowa dochodziła zapłaty kwoty 572,93 zł. Roszczenie miało wynikać z noty odsetkowej z dnia 31 sierpnia 2009 r. wystawionej na kwotę 572,93 zł za lokal (…), co wynika z twierdzeń powoda (k. 1546). Jak wynika z akt, nabywca lokalu podpisał umowę na dwa lokale nr (…) (k. 294, 301). Powód domaga się zwrotu odsetek karnych w kwocie 572,93 zł za lokal (…) (vide żądanie k. 1546), a tymczasem jako podstawę swojego żądania przedłożył notę odsetkową w kwocie 591,83 zł za lokal nr (…) oraz potwierdzenie zapłaty odsetek w kwocie 1301,83 zł tytułem wpłaty – lokal mieszalny 53 odsetki (k. 805). Wobec nieprzedstawienia przez powoda noty odsetkowej, stanowiącej podstawę żądania, nie sposób uznać żądań w tym zakresie za wykazane. W tym stanie rzeczy żądanie w tym zakresie podlegało oddaleniu.
K. W. (2) – na rzecz której w niniejszym postępowaniu strona powodowa dochodziła zapłaty kwoty 7.718,33 zł (k. 1549). Żądanie zapłaty wynikać miało z noty odsetkowej z dnia 28 stycznia 2011 r. Pomimo przytoczenia wyżej wymienionego dokumentu, nie został on przedłożony Sądowi, a tym samym uznać należy, że strona powodowa nie udowodniła zasadności i wysokości żądania, co było podstawą oddalenia powództwa w tym zakresie.
D. M. – co do której żądanie dotyczyło zapłaty kwoty 699,90 zł, mające wynikać miało z noty odsetkowej z dnia 12 października 2009 r. (k. 1656). Powódka nie przedłożyła jednakże żadnego dowodu zapłaty ww. należności. W ocenie Sądu także z zapisów aktu notarialnego zawartego przez powódkę (k. 1657-1670) w żaden sposób nie wynika pokwitowanie, że nabywca lokalu uiścił ww. należności. Jak wynika z § 6.1 pkt 2c umowy – w akcie notarialnym potwierdzono, iż uiściła ona wstępnie ustalony wkład budowalny wraz z waloryzacją za lokal i miejsce postojowe. Do rozliczenia pozostają także inne należności, w tym chociażby kwota z tytułu kosztów budowy przypadających na rezerwę na ewentualne zobowiązania wobec R. Przedmiotowe zapisy z aktu notarialnego nie stanowią pokwitowania zapłaty odsetek karnych z tytułu nieterminowo uiszczonej waloryzacji, bowiem samo świadczenie z tytułu odsetek nie jest świadczeniem głównym a ubocznym, natomiast z aktu notarialnego wynika jedynie wprost potwierdzenie uiszczenia należności z tytułu wkładu oraz z tytułu waloryzacji. W żaden sposób z przedmiotowych zapisów nie wynika pokwitowanie zobowiązań z tytułu należności za odsetki karne z tytułu nieterminowej zapłaty waloryzacji. Także nie może być uznane za takowy dowód – rozliczenie wkładu budowalnego (k. 1671-1672), które stanowi rozliczenie należności z tytułu ostatecznego rozliczenia kosztów budowy inwestycji, które ze swej natury nie zawiera i nie może zawierać rozliczenia należności ubocznych z tytułu odsetek, które do takowych kosztów się nie zaliczają.
E. S. (1) – na rzecz której roszczenie dotyczyło zapłaty kwoty 280,90 zł. Żądanie zapłaty wynikać miało z noty odsetkowej z dnia 29 września 2009 r. Strona powodowa nie przedłożyła jednakże żadnego dowodu zapłaty ww. należności. Akt notarialny dotyczący ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia go na nabywcę lokalu nie został przedłożony – nie jest możliwa zatem jego ocena pod kątem pokwitowania wpłat powyższej należności przez powódkę. Także nie może być uznane za takowy dowód – rozliczenie wkładu budowalnego (k. 1326-1327), które stanowi rozliczenie należności z tytułu ostatecznego rozliczenia kosztów budowy inwestycji, które ze swej natury nie zawiera i nie może zawierać rozliczenia należności ubocznych z tytułu odsetek, które do takowych kosztów się nie zaliczają.
D. C. (1) – w zakresie żądania zapłaty kwoty 1.952,75 zł., które miało wynikać miało z noty odsetkowej z dnia 8 września 2009 r. opiewającej na kwotę 981,71 zł (k. 1355). Z przedłożonej noty wynikał także obowiązek zapłaty kwoty 971,04 zł na podstawie noty wystawionej przez D.-B. z dnia 11 maja 2009 r., jednakże z uwagi na brak przedłożenia ww. noty przez powoda, nie jest możliwe ustalenie z jakiego tytułu ww. nota była wystawiona i czy dotyczyła odsetek karnych od nieterminowo uiszczonej waloryzacji. Podkreślić należy, iż powód nie przedłożył żadnego dowodu zapłaty ww. należności. W ocenie Sądu także z zapisów aktu notarialnego zawartego przez nabywcę lokalu powoda (k. 1338-1352) w żaden sposób nie wynika pokwitowanie, iż uiściła ona ww. należności. Jak wynika z § 6.1 pkt 2c umowy – w akcie notarialnym potwierdzono, iż nabywca uiścił wstępnie ustalony wkład budowalny wraz z waloryzacją za lokal i miejsce postojowe. Do rozliczenia pozostają także inne należności, w tym chociażby kwota z tytułu kosztów budowy przypadających na rezerwę na ewentualne zobowiązania wobec R. Przedmiotowe zapisy z aktu notarialnego nie stanowią pokwitowania zapłaty odsetek karnych z tytułu nieterminowo uiszczonej waloryzacji, bowiem samo świadczenie z tytułu odsetek nie jest świadczeniem głównym a ubocznym, a z aktu notarialnego wynika jedynie wprost potwierdzenie uiszczenia należności z tytułu wkładu oraz z tytułu waloryzacji. W żaden sposób z przedmiotowych zapisów nie wynika pokwitowanie zobowiązań z tytułu należności za odsetki karne z tytułu nieterminowej zapłaty waloryzacji. Także nie może być uznane za takowy dowód – rozliczenie wkładu budowalnego (k. 1356-1357), które stanowi rozliczenie należności z tytułu ostatecznego rozliczenia kosztów budowy inwestycji, które ze swej natury nie zawiera i nie może zawierać rozliczenia należności ubocznych z tytułu odsetek, które do takowych kosztów się nie zaliczają.

O odsetkach od zasądzonych świadczeń w pkt 1 wyroku na rzecz poszczególnych członków grupy Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody. Jeżeli stopa odsetek nie była z góry oznaczona należą się odsetki ustawowe.

Zgodnie z treścią art. 12 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym, żądanie odsetek zostało pierwotnie ujednolicone poprzez wskazanie, że członkowie grupy dochodzą odsetek od dnia 7 sierpnia 2012 r., mając na uwadze, że większość wezwań do zapłaty w przedmiocie roszczenia o zwrot kwoty uiszczonej waloryzacji oraz zapłaconych odsetek karnych została do pozwanej skierowana ze wskazaniem, że termin płatności upływa z dniem 5 sierpnia 2012 r. Mając na uwadze fakt, że pozwana żądania członków grupy nie wykonała, pozostaje w opóźnieniu za ten okres, tj. od dnia wezwania do dnia zapłaty. Jednocześnie wskazać należy, że pomimo ujednolicenia żądania w zakresie odsetek w pierwotnej wersji pozwu i wskazaniu, że członkowie grupy dochodzą odsetek do dnia 7 sierpnia 2012 r., ich pełnomocnik uczynił to w sposób nieprawidłowy albowiem część wezwań do zapłaty kierowana do pozwanej określała inny termin zapłaty, a zatem żądanie odsetek nie mogło być ujednolicone w stosunku do wszystkich pierwotnych członków grupy zgodnie z żądaniem pozwu.

Zasądzając zatem żądania z tytułu zwrotu odsetek karnych na rzecz poszczególnych członków grupy, Sąd zasądził odsetki za opóźnienie zgodnie z pozwem, tylko w przypadku, gdy z przedłożonych dowodów wynikało, że wezwania do zapłaty zostały doręczone pozwanej przed upływem tego terminu i zakreślały tenże termin na uregulowanie żądania. W innych przypadkach żądanie odsetkowe zostało zasądzone zgodnie z przedłożonymi wezwaniami do zapłaty, zaś w przypadku, gdy takowe nie zostało do pozwanej skierowane, od dnia następnego po doręczeniu pozwanej odpisu pozwu w przedmiotowej sprawie. Od tego bowiem czasu pozwana pozostawała w opóźnieniu i musiała mieć świadomość kierowanych względem niej żądań.

W zakresie odsetek za opóźnienie od części żądań członków grupy (dot. to G. J. (1), M. J. (1), A. K. (2)), Sąd zasądził odsetki za opóźnienie od dnia następnego po doręczeniu pozwanej pisma zawierającego rozszerzenie powództwa (pismo rozszerzające pozew z dnia 18 stycznia2013 r. k. 1155, doręczone w dniu 6 lutego 2013 r. – k. 1449).

W ocenie Sądu brak było podstaw do uznania żądania odsetek od dnia złożenia pisma rozszerzającego powództwo, tj. od dnia 18 stycznia 2013 r. z powołaniem się na art. 13 ust. 1 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym, albowiem przedmiotowy przepis w żaden sposób nie odnosi się do określenia sposobu liczenia odsetek, a jedynie statuuje skutek sprawy w toku między członkiem grupy a pozwanym.

Odnosząc się do zarzutu pozwanej w zakresie przedawnienia roszczenia dochodzonego przez członków grupy, wskazać należy, że dochodzą oni roszczenia z nienależnego świadczenia, a więc na podstawie art. 410 § 2 k.c. w zw. z art. 405 k.c.

Wierzytelność z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia ulega przedawnieniu z upływem czasokresu wynikającego z treści art. 118 k.c. Stosownie do treści powołanego przepisu, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Jak zauważył Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 lutego 2005 r. (sygn. II CK 439/04) roszczenie z tytułu nadpłaconych odsetek kapitałowych od udzielonego kredytu jako roszczenie okresowe bez względu na swoje inne cechy, a więc choćby jednocześnie było związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, przedawnia się z upływem terminu właściwego dla roszczeń o świadczenia okresowe. W niniejszej sprawie, członkowie grupy dochodzą zwrotu odsetek karnych od nieprawidłowo pobranej waloryzacji, które bezsprzecznie również stanowią świadczenie okresowe. Przy uwzględnieniu faktu, że do bezpodstawnego wzbogacenia odnoszą się ogólne terminy przedawnienia (art. 117 i następne k.c.), oczywistym jest, że roszczenie członków grupy w tym przedmiocie przedawnia się z upływem trzyletniego terminu.

Jednocześnie zgodnie z art. 120 § 1 k.c. termin spełnienia świadczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia – jako nieoznaczony i nie wynikający z jego własności – biegnie niezwłocznie po wezwaniu. Takie też stanowisko zajął Sąd Najwyższy w uchwale z 6 marca 1991 r., (III CZP 2/91, OSNC Nr 7/1991, poz. 93). W wyroku z 22 marca 2001 r. (V CKN 769/00, OSNC Nr 11/2001, poz. 166) Sąd Najwyższy stwierdził, że roszczenie z tytułu nienależnego świadczenia, mającego taki charakter już w chwili spełnienia, staje się wymagalne od tej chwili. Świadczenie to powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu, co nie oznacza „natychmiast”, lecz w realnych konkretnych okolicznościach – terminie. Tak rozumiane pojęcie „niezwłocznie po wezwaniu” wskazuje także, kiedy można mówić o opóźnieniu po stronie dłużnika i uprawnieniu do żądania odsetek (tak: wyrok SN z dnia 16 lipca 2003 r. sygn. V CK 24/02, Legalis).

Wskazać należy, że większość członków grup wezwała pozwaną do zapłaty należności z tytułu odsetek karnych od nieterminowo uiszczonej waloryzacji dopiero w 2012 r., zaś sam pozew został wniesiony 31 sierpnia 2012 r. Z całą pewnością zatem brak jest podstaw do przyjęcia, że roszczenia członków grupy były przedawnione. Gdyby nawet uznać, iż termin ten winien być liczony w inny sposób, a mianowicie bezpośrednio po uiszczeniu przez każdego z członków grupy kwoty odsetek karnych z tytułu nieterminowo uiszczonej waloryzacji to i tak biorąc pod uwagę fakt, że odsetki te były uiszczone w okresie 2009-2011 r., nie mogło dojść do jego przedawnienia.

Przeciwko uwzględnieniu zarzutu przedawnienia podniesionego przez pozwaną przemawiało również wyjątkowo ogólne i nieprecyzyjne jego sformułowanie, bez konkretnego wskazania zakresu przedawnionych należności w stosunku do każdego z członków poszczególnych grup.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z art. 100 k.p.c., zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu. Powód wygrał sprawę w 10% zaś pozwana wygrała sprawę w 90%, w odwrotnym zatem stosunku strony obciąża obowiązek zwrotu kosztów procesu przeciwnikowi. Jednocześnie na podstawie art. 108 § 1 k.p.c., Sąd pozostawił referendarzowi sądowemu szczegółowe wyliczenie kosztów procesu obciążających obie strony.

Zważywszy na fakt, że członkowie grupy w niniejszym postępowaniu byli reprezentowani przez Miejskiego Rzecznika Konsumentów, który zgodnie z art. 96 ust. 1 pkt 7 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, działając na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w związku z art. 100 k.p.c., nieuiszczone koszty sądowe w zakresie, w jakim obciążały one członków grupy reprezentowanych przez Rzecznika, przejął na rachunek Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie, o czym Sąd orzekł w pkt 4 wyroku. Na przedmiotowe koszty sądowe złożyły się: należności z tytułu ogłoszeń prasowych oraz nieuiszczone koszty z tytułu opłaty sądowej od pozwu.

Mając powyższe na względzie, Sąd orzekł jak w wyroku.

Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie Wydział XXV Cywilny z dnia 8 lutego 2016 r.

Posted on 8 lutego 2016 at 13:13.

Written by Alicja Leginowicz-Krzywda

Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny w składzie

Przewodniczący: SSO Krystyna Stawecka

Sędziowie: SSO Anna Błażejczyk, SSO Krystyna Dymek

po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2016 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa grupowego wytoczonego przez J. K. – reprezentanta grupy przeciwko Bank (…) Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę

postanawia:

zarządzić ogłoszenie o wszczęciu postępowania grupowego,
nadać ogłoszeniu o wszczęciu postępowania grupowego następującą treść:

„Przed Sądem Okręgowym w Warszawie XXV Wydziałem Cywilnym wszczęte zostało postępowanie grupowe, w trybie ustawy z dnia 17 grudnia 2009 roku o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (Dz.U. z 2010 Nr 7, poz. 44) z powództwa J. K. przeciwko Bank (…) Spółce Akcyjnej w W., sygnatura akt XXV C 148/14.

J. K., jako reprezentant grupy wniósł o zasądzenie określonych kwot na rzecz każdego członka grupy. Dochodzone przez członków grupy roszczenia są roszczeniami odszkodowawczymi, wynikającymi z czynu niedozwolonego ze wskazaniem podstawy prawnej roszczeń z przepisów art. 415 k.c., 416 k.c. i 442 k.c. W pozwie wskazano, że działania pozwanego można zakwalifikować jako delikt własny banku i/lub pomocnictwo w wyrządzeniu szkody i/lub świadome skorzystanie z deliktu innej osoby.

Członkowie grupy dochodzą naprawienia przez pozwanego szkody w związku z zawarciem przez nich indywidualnych umów na obrót i przechowywanie metali szlachetnych ze spółką (…) – w postaci nieodzyskania powierzonych (…) środków. Szkoda powstała m.in. w związku z kontynuowaniem przez pozwanego współpracy z (…) mimo posiadanej wiedzy w zakresie prowadzenia przez (…) działalności finansowej niezgodnej z prawem (podmiot ten prowadził działalność bez wymaganego zezwolenia i został wpisany w 2009 r. na listę ostrzeżeń Komisji Nadzoru Finansowego).

Każda osoba, której roszczenie może być objęte tym powództwem grupowym, może przystąpić do sprawy, składając pisemne oświadczenie o przystąpieniu do grupy w nieprzekraczalnym terminie dwóch miesięcy od daty ukazania się tego ogłoszenia i przesłania go do reprezentanta grupy – J. K., adres do doręczeń: adwokat Ł. G., radca prawny T. P. oraz radca prawny A. K., (…) P. G. L. G. sp. k., ul. (…), (…)-(…) K..

Przystąpienie do grupy po upływie powyższego terminu jest niedopuszczalne.

Złożenie oświadczenia o przystąpieniu do grupy jest równoznaczne z wyrażeniem zgody na pełnienie funkcji reprezentanta grupy przez J. K. oraz na zasady wynagradzania pełnomocnika.

Zasady wynagrodzenia pełnomocnika zostały, jako wynagrodzenie bieżące i za tzw. (…) ustalone następująco:

1. Wynagrodzenie bieżące za I instancję:

a) dla Członków Grupy, którzy zawrą Umowę do dnia 19 sierpnia 2013 roku: 36.900,00 zł brutto + 615,00 złotych brutto za każdego dodatkowego Członka Grupy ponad liczbę, 30 przy czym

3.2.1.1 wskazana powyżej kwota obciążać będzie w częściach równych każdego Członka Grupy, który zawrze Umowę do dnia 19 sierpnia 2013 roku oraz złoży Oświadczenie o przystąpieniu do Grupy

3.2.1.2 ostateczne wyliczenie wskazanej powyżej kwoty przypadającej na rzecz każdego Członka Grupy zostanie przedstawione przez Kancelarię nie później niż w terminie 14 dni od dnia wyboru Reprezentanta Grupy ;

3.2.1.3 o ile dany Członek Grupy uprzednio reprezentowany był przez Kancelarię w toku zawezwania (…) do próby ugodowej, wyliczone zgodnie z Punktem 3.2.1. Wynagrodzenie Kancelarii zostanie pomniejszone o kwotę 307,50 złotych brutto;

3.2.1.4 zapłata przez Członka Grupy wynagrodzenia na rzecz Kancelarii winna nastąpić w terminie 7 dni od dnia wskazania przez Kancelarię kwoty, o której mowa w Punkcie 3.2.1.2.;

b) 3.2.2. dla Członków Grupy, którzy zawrą Umowę po dniu 19 sierpnia 2013 roku 1.845,00 złotych brutto od każdego Członka Grupy, który zawrze Umowę po dniu 19 sierpnia 2013 roku; przy czym wynagrodzenie to winno zostać zapłacone przez Członka Grupy na rzecz Kancelarii w terminie 7 dni od dnia podpisania Umowy;

2. Wynagrodzenie bieżące za II instancję

3.3.1 dla Członków Grupy, którzy zawrą Umowę z Kancelarią do dnia 19 sierpnia 2013 roku 50% (pięćdziesiąt procent) wynagrodzenia wyliczonego zgodnie z Punktem 3.2.1 z zachowaniem zasady podziału tej kwoty pomiędzy Członków Grupy zgodnie z Punktem 3.2.1.1. (z wyłączeniem zasady określonej w Punkcie 3.2.1.3 i Punkcie 3.2.1.4) przy czym wynagrodzenie to winno zostać zapłacone przez Członka Grupy na rzecz Kancelarii w terminie 7 dni od dnia wniesienia do sądu apelacji lub odpowiedzi na apelację;

3.3.2 dla Członków Grupy, którzy zawrą Umowę z Kancelarią po dniu 19 sierpnia 2013 roku 922,50 złotych brutto od każdego Członka Grupy, który zawrze Umowę z Kancelarią po dniu 19 sierpnia 2013 roku, przy czym wynagrodzenie to winno zostać zapłacone przez Członka Grupy na rzecz Kancelarii w terminie 7 dni od dnia wniesienia do sądu apelacji lub odpowiedzi na apelację;

3. Wynagrodzenie Kancelarii za postępowanie przed Sądem Najwyższym:

3.4.1 dla Członków Grupy, którzy zawrą Umowę z Kancelarią do dnia 19 sierpnia 2013 roku 50% (pięćdziesiąt procent) wynagrodzenia wyliczonego zgodnie z Punktem 3.2.1 z zachowaniem zasady podziału tej kwoty pomiędzy Członków Grupy zgodnie z Punktem 3.2.1.1. (z wyłączeniem zasady określonej w Punkcie 3.2.1.3 i Punkcie 3.2.1.4, przy czym wynagrodzenie to winno zostać zapłacone przez Członka Grupy na rzecz Kancelarii w terminie 7 dni od dnia wniesienia do sądu skargi kasacyjnej lub odpowiedzi na skargę kasacyjną;

3.4.2 dla Członków Grupy, którzy zawrą Umowę z Kancelarią po dniu 19 sierpnia 2013 roku: 922,50 złotych brutto od każdego Członka Grupy, który zawrze Umowę z Kancelarią po dniu 19 sierpnia 2013 roku, przy czym wynagrodzenie to winno zostać zapłacone przez Członka Grupy na rzecz Kancelarii w terminie 7 dni od dnia wniesienia do sądu skargi kasacyjnej lub odpowiedzi na skargę kasacyjną;

Wynagrodzenie Kancelarii za Sukces wynosi 10% netto od wartości faktycznie uzyskanych (wyegzekwowanych) w wyniku Postępowania, w tym poprzez zawarcie ugody, przez danego Członka Grupy. Do tak wyliczonej kwoty zostanie doliczony podatek VAT w wysokości obowiązującej w dniu wystawienia faktury.

Prawomocny wyrok ma skutek wobec wszystkich członków grupy, to jest osób, które przed upływem terminu wskazanego w tym ogłoszeniu prześlą podpisane oświadczenie o przystąpieniu do grupy i zostaną uwzględnione w postanowieniu sądu określającym skład grupy”;

3) ogłoszenie, o którym mowa w pkt 1 i 2 umieścić w gazecie Rzeczpospolita – strona Komunikaty, wymiar 81 mm x 204,8 mm.”.

Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie Wydział III Cywilny z dnia 2 lutego 2016 r.

Posted on 2 lutego 2016 at 08:21.

Written by admin_classaction

Dla oceny, czy roszczenia konsumentów oparte są na takiej samej podstawie faktycznej nie ma znaczenia ewentualne zbycie przez konsumentów nabytych uprzednio biletów na rzecz innych osób. Wszystkim bowiem konsumentom wskazanym w pozwie, jako nabywcom biletów – stronom stosunku zobowiązaniowego łączącego ich z pozwanym przysługują wobec pozwanego roszczenia o zapłatę z tytułu nabytych uprzednio biletów. Podstawa faktyczna dochodzonych roszczeń jest zatem taka sama i wynika z jednego zdarzenia tj. zakupu biletów i uczestnictwa w imprezie sportowej zorganizowanej przez pozwanego.
Dla oceny czy dany podmiot prowadzi działalność gospodarczą nie ma znaczenia, czy jest on wpisany do właściwego rejestru przedsiębiorców. Dla tej oceny nie ma również znaczenia, na co przeznaczany jest uzyskany z ww. działalności zarobek. Fakt, że pozwany działa w formie prawnej stowarzyszenia, nie wyklucza w żaden sposób możliwości prowadzenia przez niego działalności gospodarczej i to przynoszącej zyski.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział III Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Joanna Kruczkowska

Sędziowie: SSO Joanna Bitner, SSR (del.) Andrzej Lipiński (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2016 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa A. R. przeciwko (…) Związkowi (…) w W. o zapłatę w przedmiocie dopuszczalności postępowania grupowego i wniosku pozwanego o złożenie kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu, w sprawie III C 603/15,

postanawia:

rozpoznać niniejszą sprawę w postępowaniu grupowym,
oddalić wniosek pozwanego o złożenie kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Pozwem skierowanym do Sądu Okręgowego w Warszawie A. R. jako reprezentant grupy w imieniu własnym, ale na rzecz wszystkich członków grupy, wniósł o zapłatę wskazanych kwot pieniężnych wraz z odsetkami ustawowymi na rzecz wymienionych osób od (…) Związku (…) w W (dalej: „Związek w W.”). W uzasadnieniu wniosku o rozpoznanie sprawy w postępowaniu grupowym powód wskazał, że pozew dotyczy roszczeń pieniężnych członków grupy liczącej co najmniej 10 osób, opartych na żądaniu zapłaty wynikającym ze stosunków zobowiązaniowych. Powód wskazał, że roszczenia członków grupy oparte są na tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej. Roszczenia wiążą się z niewykonaniem zobowiązania związanego z umowami sprzedaży biletów wstępu na imprezę masową pt. L. W. (…) S. (…) of (…), (dalej: „Impreza masowa”), która obyła się w dniu 18 kwietnia 2015 r. na Stadionie Narodowym w W. Powód wskazał, że członkowie grupy są konsumentami w rozumieniu ustawowym, a sprawa dotyczy roszczeń o ochronę konsumentów (pozew k. 4-17).

W odpowiedzi na pozew Związek w W. wniósł o odrzucenie pozwu na podstawie art. 10 ust. 1 w zw. z art. 1 ust. 1 i 2 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (dalej: „u.d.p.g.”), gdyż jego zdaniem sprawa nie podlega rozpoznaniu w postępowaniu grupowym. Pozwany wniósł również o zobowiązanie powoda na postawie art. 8 ust. 1 u.d.p.g. do złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu. Pozwany podniósł, że roszczenia członków grupy nie są oparte na tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej. Sytuacja faktyczna poszczególnych członków grupy jest bowiem odmienna – wśród nich jest wielu, którzy nabyli bilety wstępu na Imprezę masową wyłącznie dla siebie, ale również jest wielu, którzy nabyli bilety wstępu na zawody w znacznej ilości, co może świadczyć o tym, że były one przez nich przeznaczone do odsprzedaży. W ocenie pozwanego, w związku z powyższym zachodzą istotne rozbieżności w sytuacji poszczególnych członków grupy, a okoliczności indywidualne ich dotyczące dominują nad kwestiami grupowymi (ogólnymi), które nie pozwalają zakwalifikować ich roszczeń jako opartych na tej samej lub takiej samej podstawie prawnej. Pozwany podniósł również, że niniejsza sprawa nie stanowi sprawy dotyczącej roszczeń o ochronę konsumentów. Sprawami o ochronę konsumentów są sprawy dotyczące roszczeń konsumentów przeciwko przedsiębiorcom, tymczasem organizator imprezy – pozwany – nie jest przedsiębiorcą. Pozwany, jako osoba prawna nie prowadzi (nie wykonuje) we własnym imieniu działalności gospodarczej lub zawodowej. Związek w W. jest polskim związkiem sportowym, który prowadzi działalność sportową, nie działalność gospodarczą. Statutowym celem jego działania jest organizowanie i prowadzenie współzawodnictwa w danym sporcie. Pozwany podniósł, że organizacja przez niego Imprezy masowej miała charakter incydentalny i nie stanowiła elementu działalności prowadzonej w sposób zorganizowany i ciągły. Ponadto podniósł, że organizacja Imprezy masowej przez Związek w W. stanowiła jedynie realizację jego zadań i celów statutowych jako organizacji społecznej. Związek w W. nie prowadzi działalności gospodarczej, jak również nie jest wpisany do rejestru Krajowego Rejestru Sądowego. Pozwany wskazał, ze dla zakwalifikowania go jako przedsiębiorcy nie ma znaczenia to, że jest on podatnikiem podatku VAT. Wniosek o złożenie kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu pozwany uzasadnił tym, że wytoczone powództwo jest oczywiście bezzasadne. W ocenie pozwanego, ponieważ członkami grupy jest wiele osób fizycznych, mieszkających w różnych miejscach na terenie całego kraju, których sytuacja majątkowa może nie pozwalać na zaspokojenie ewentualnych przyszłych roszczeń (…), ustanowienie zabezpieczenia jest celowe i uzasadnione (odpowiedź na pozew k. 544-565).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wniosek pozwanego o odrzucenie pozwu nie zasługiwał na uwzględnienie.

W ocenie Sądu niniejsza sprawa powinna być rozpoznana w postępowaniu grupowym. Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.p.g., ustawa normuje sądowe postępowanie cywilne w sprawach, w których są dochodzone roszczenia jednego rodzaju, co najmniej 10 osób, oparte na tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej (postępowanie grupowe). Zgodnie z ust. 2 cytowanego artykułu, ustawa ma zastosowanie w sprawach o roszczenia o ochronę konsumentów, z tytułu odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny oraz z tytułu czynów niedozwolonych, z wyjątkiem roszczeń o ochronę dóbr osobistych.

Bezspornym w niniejszej sprawie jest to, że roszczeń przeciwko pozwanemu dochodzi co najmniej 10 osób. W ocenie Sądu nie ma również wątpliwości co do tego, że roszczenia wskazanych w pozwie osób oparte są na takiej samej podstawie faktycznej. Wbrew twierdzeniom pozwanego, dla oceny czy roszczenia konsumentów oparte są na takiej samej podstawie faktycznej nie ma znaczenia ewentualne zbycie przez konsumentów nabytych uprzednio biletów na rzecz innych osób. Wszystkim bowiem konsumentom wskazanym w pozwie, jako nabywcom biletów – stronom stosunku zobowiązaniowego łączącego ich z pozwanym przysługują wobec pozwanego roszczenia o zapłatę z tytułu nabytych uprzednio biletów. Podstawa faktyczna dochodzonych roszczeń jest zatem taka sama i wynika z jednego zdarzenia tj. zakupu biletów i uczestnictwa w imprezie sportowej zorganizowanej przez pozwanego.

Niezasadny jest zarzut pozwanego, co do tego, że niniejsza sprawa nie stanowi sprawy o ochronę konsumentów, ze względu na to, że pozwany nie prowadzi działalności gospodarczej, a tym samym nie jest przedsiębiorcą. Podkreślić należy, że dla oceny czy dany podmiot prowadzi działalność gospodarczą nie ma znaczenia, czy jest on wpisany do właściwego rejestru przedsiębiorców. Dla tej oceny nie ma również znaczenia, na co przeznaczany jest uzyskany z ww. działalności zarobek. Fakt, że pozwany działa w formie prawnej stowarzyszenia, nie wyklucza w żaden sposób możliwości prowadzenia przez niego działalności gospodarczej i to przynoszącej zyski. Jak zauważył Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 6 października 2009 r. (sygn. akt III SA/Wr 333/09): „Stowarzyszenia mogą prowadzić dwojakiego rodzaju działalność: statutową i gospodarczą. Gospodarczego celu działalności nie niweczy przy tym to, że dochód z jej prowadzenia jest przeznaczony na działalność statutową. Ograniczenie to bowiem wynika z regulacji ustawowej i jest jednym z warunków dopuszczalności prowadzenia działalności gospodarczej”. W ocenie Sądu za uznaniem, że pozwany organizował imprezę w dniu 18 kwietnia 2015 r., przemawia również treść statutu pozwanego. Zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 5 statutu, Związek w W. realizuje swoje cele w szczególności przez programowanie i propagowanie rozwoju sportów motorowych oraz organizowanie zawodów i imprez. Zgodnie z § 9 ust. 2 pkt 1 statutu, Związek w W. posiada wyłączne prawo do organizowania i prowadzenia współzawodnictwa sportowego o tytuł Mistrza Polski oraz o Puchar Polski w sportach motorowych. Powyższe przepisy statutu wskazują na to, że zwykłą działalnością pozwanego jest organizowanie sportowych imprez motorowych. Bez wątpienia, gdyby organizowanie tego rodzaju imprez nie należało do zwykłej działalności stowarzyszenia, nie przysługiwałoby mu wyłączne prawo do organizowania i prowadzenia współzawodnictwa o tytuł Mistrza Polski oraz o Puchar Polski w sportach motorowych. Trudno bowiem uznać aby tego rodzaju przywilej, wyróżniający pozwanego na tle inny stowarzyszeń, został nadany podmiotowi, który zasadniczo tego rodzaju imprez nie prowadzi. Dla kwalifikacji zorganizowania przez pozwanego przedmiotowej imprezy jako działalności gospodarczej kluczowe znaczenie ma również uzyskany przez pozwanego z tytułu sprzedaży biletów zysk. Jak zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 24 listopada 2011 r. (sygn. akt II GSK 1219/10): „Dla oceny, że dany podmiot wykonuje działalność gospodarczą, konieczne jest stwierdzenie zarobkowego charakteru tej działalności”. Gdyby hipotetycznie pozwany realizował imprezę bez biletów (wejścia bezpłatne) lub bez zysku (koszty imprezy równoważyłyby koszt jej przygotowania) to można by rozważać status pozwanego. W niniejszej sprawie mamy jednak do czynienia z cyklicznie (ciągle) organizowaną imprezą sportową przez pozwanego (w planach kolejne tego typu imprezy sportowe), z kosztownymi biletami i zyskiem, którego całości przeznaczenia – poza statutową – nie był w stanie określić pełnomocnik pozwanego (vide protokół rozprawy k. 755). Zresztą zdaniem Sądu okoliczność, że dochody stowarzyszenia uzyskiwane z prowadzenia działalności gospodarczej są przeznaczane na takie i inne cele, nie zmienia charakteru tej działalności.

Nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek pozwanego o złożenie kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu. Stosownie do art. 8 ust. 1 u.d.p.g. na żądanie pozwanego sąd może zobowiązać powoda do złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu. Żądanie takie w postępowaniu grupowym można zgłosić najpóźniej przy pierwszej czynności procesowej (w sprawie niniejszej odpowiedź na pozew). Pozwany zasadność zobowiązania powoda do złożenia kaucji uzasadnił tym, że wytoczone powództwo jest oczywiście bezzasadne, poza tym nawet nie określił wysokości żądanej kaucji. Sąd nie jest uprawniony do oceny zasadności roszczenia na tym etapie. Tym samym twierdzenie pozwanego o oczywistej bezzasadności roszczenia nie może samo w sobie stanowić podstawy do zobowiązania pozwanego do złożenia kaucji. W ocenie Sądu przeciwko nakazaniu powodowi złożenia kaucji przemawia również wzgląd na relatywnie niskie koszty zastępstwa procesowego po stronie pozwanej – 2.417,00 zł (w przypadku przegrania sprawy przez powoda), a w przypadku pojedynczego członka grupy będą wręcz symboliczne. Co prawda pozwany złożył w piśmie procesowym (k. 735) wniosek o kaucję w maksymalnej dopuszczalnej wysokości tj. 6.390,40 zł. (spóźniony!), jednak i ta kwota nie zmienia powyższej oceny Sądu, niezależnie od faktu, czy rzeczywiście jest ona uzasadniona. Należy mieć także na uwadze, że w niniejszej sprawie koszty postępowania, biorąc pod uwagę treść żądania i zgłoszone wnioski dowodowe – nie będą wygórowane. Na marginesie należy zauważyć, że w razie wygrania procesu pozwany będzie mógł dochodzić kosztów procesu bezpośrednio od powoda. Tym samym, nietrafny jest argument pozwanego co do tego, że będzie on zmuszony dochodzić zwrotu kosztów od każdego członka grupy.

Ze względu na powyższe, na podstawie art. 10 ust. 1 i art. 8 ust. 1 a contrario u.d.p.g. orzeczono jak w punkcie pierwszym i drugim sentencji postanowienia.

Postanowienie Sądu Okręgowego w Gdańsku Wydział I Cywilny z dnia 1 grudnia 2015 r.

Posted on 1 grudnia 2015 at 11:47.

Written by Alicja Leginowicz-Krzywda

Instytucja zabezpieczenia kosztów procesu w postępowaniu grupowym ma charakter fakultatywny, a możliwość zobowiązania powoda do jej złożenia w świetle art. 8 ust. 1 u.d.p.g. należy do kompetencji sądu.
Pozwany składając wniosek o zobowiązanie powoda do złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu winien uprawdopodobnić, że wytoczone przeciwko niemu powództwo jest oczywiście bezzasadne lub że jego uwzględnienie jest mało prawdopodobne, a zatem nosi cechy „pieniactwa procesowego” oraz że brak ustanowienia kaucji na zabezpieczenie jego przyszłego roszczenia o zasądzenie zwrotu kosztów procesu uniemożliwi lub poważnie utrudni ich egzekucję od strony powodowej.

Sąd Okręgowy w Gdańsku Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Karolina Sarzyńska

Sędziowie: SSO Małgorzata Janicka; SSR del. Krzysztof Koczyk

po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2015 r. w Gdańsku na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa grupowego wytoczonego przez (…) w Szczecinku jako Reprezentanta Grupy przeciwko Bankowi B. S. A. z siedzibą w Gdańsku o ustalenie w przedmiocie wniosku pozwanego o nakazanie powodowi złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu,

postanawia:

oddalić wniosek.

UZASADNIENIE

(…) w Szczecinku jako Reprezentant Grupy wniósł pozew w postępowaniu grupowym przeciwko Bankowi (…) Spółce Akcyjnej z siedzibą w Gdańsku o ustalenie nieistnienia lub nieważności umownych stosunków prawnych, wynikających z umów kredytu udzielonego w PLN, a indeksowanego do waluty obcej, niezawierających określenia kwoty kredytu, do której zobowiązany jest kredytobiorca, a mianowicie zawierających klauzulę przeliczenia kwoty kredytu wyrażonej w PLN według kursu kupna, a następnie kursu sprzedaży waluty obcej, ustalanych jednostronnie przez pozwanego bez wiążących odniesień do wskaźników rynkowych, która to klauzula przeliczenia ma w szczególności następujące brzmienie: „Do wyliczenia kursów/kupna sprzedaży dla kredytów hipotecznych udzielonych przez Bank (…) S.A. stosuje się kursy złotego do danych walut ogłoszone w tabeli kursów średnich NBP w danym dniu roboczym skorygowane o marże kupna sprzedaży Banku S.A. (§ 17.4 umowy kredytu).

Ewentualnie powód wniósł o ustalenie braku związania członków grupy umowami kredytu udzielonymi w PLN, a indeksowanego do waluty obcej, w zakresie klauzuli przeliczenia kwoty kredytu wyrażonej w PLN według kursu kupna, a następnie kursu sprzedaży waluty obcej, ustalanych jednostronnie przez pozwanego bez wiążących odniesień do wskaźników rynkowych, która to klauzula przeliczenia ma w szczególności brzmienie cytowane w pkt. 5 żądania pozwu oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

W odpowiedzi na pozew w postępowaniu grupowym pozwany Bank (…) Spółka Akcyjna z siedzibą w Gdańsku wniósł o odrzucenie pozwu w całości ze względu na to, że niniejsza sprawa nie podlega rozpoznaniu w postępowaniu grupowym. Pozwany ponadto wniósł o zobowiązanie powoda do złożenia kaucji w wysokości 195.700,00 zł na zabezpieczenie kosztów procesu. W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany podniósł, że roszczenia powoda nie są uprawdopodobnione. Ponadto (…) w Szczecinku działa w imieniu własnym, a nie powiatu. Zwrot kosztów procesu zostanie zatem zasądzony od powiatowego rzecznika konsumentów, a nie powiatu szczecineckiego. Budżet na rok 2015 przyjęty uchwałą Rady Powiatu w Szczecinku z dnia 23 stycznia 2015 r. nie zawiera żadnej pozycji dotyczącej działalności rzecznika konsumentów bądź ogólnie spraw konsumenckich. Również z treści umowy zawartej pomiędzy powodem a pełnomocnikiem wynika, że powód nie będzie zobowiązany do pokrywania jakichkolwiek kosztów sądowych ani pozasądowych związanych z postępowaniem sądowym. W przypadku zaś konieczności uiszczenia kosztów postępowania Kancelaria będzie koordynowała regulowanie przez Członków Grupy kosztów postępowania, w tym opłat sądowych, kaucji oraz kosztów procesu w przypadku zasądzenia ich przez Sąd. Jednak z tzw. „Zasad wynagradzania Kancelarii”, które obowiązują członków grupy na mocy umowy zawartej z powodem nie wynika, aby Członkowie Grupy byli zobowiązani do pokrycia kosztów procesu w przypadku zasądzenia ich przez Sąd. Pozwany wskazał wysokość wynagrodzenia pełnomocnika w wysokości sześciokrotnej stawki minimalnego wynagrodzenia jako podstawy zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego tj. 43.200,00 zł. Ponadto pozwany obliczył koszty podróży do Sądu na kwotę 10.000,00 zł, koszty obsługi administracyjnej na kwotę 112.500,00 zł tj. po 250,00 zł na każdego członka grupy. Dodatkowo pozwany wskazał kwotę 30.000,00 zł netto jako wynagrodzenie za sporządzenie opinii eksperta.

(…) w Szczecinku jako reprezentant grupy wniósł o oddalenie wniosku pozwanego o zobowiązanie powoda do złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu wobec niewykazania zasadności przyznania kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu ani też jej wysokości. Zdaniem powoda pozwany nie wykazał, że powód nie dysponuje środkami na ewentualne pokrycie kosztów procesu w kwocie 195.700,00 zł. Powód wskazał, że jako (…) Szczecinku jest bezpośrednio podporządkowany staroście i wyodrębniony organizacyjnie w strukturze starostwa powiatowego. Reprezentant Grupy ma status nieposiadającej osobowości prawnej jednostki organizacyjnej funkcjonującej w ramach Starostwa Powiatowego w Szczecinku. Środki na realizację jego zadań pochodzą z budżetu powiatu szczecineckiego, a zatem ze środków publicznych. Ponadto wskazał, że w przedmiotowej sprawie kwestia zwrotu ewentualnych kosztów procesu w przypadku przegrania sprawy przez powoda została uregulowana w umowach łączących Reprezentanta Grupy z pełnomocnikiem oraz łączących Reprezentanta Grupy z poszczególnymi członkami grupy. Z regulacji tych wynika, zdaniem powoda, że wszelkie koszty postępowania, a zatem również wynagrodzenie i wydatki strony przeciwnej będą regulowane każdorazowo przez członków grupy. Powód dochodzi roszczenia w dobrej wierze, a dochodzone roszczenie mieści w sobie istotne zagadnienia. Postępowanie pozwanego było bezprawne, a jego działanie było sprzeczne z dobrymi obyczajami. Powód wskazał także na niezasadność poszczególnych kwot składających się na wnioskowaną kaucję. Powód zakwestionował koszty podróży pełnomocnika pozwanego z Warszawy do Gdańska wyliczone na kwotę 100.000,00 zł, gdyż nie zachodzi potrzeba przesłuchania wszystkich członków grupy. Niezasadna jest też zdaniem powoda kwota 112.500,00 zł wskazana przez pozwanego jako wydatki na obsługę administracyjną. Pozwany w żadnej sposób nie wykazał, że taki będzie właśnie koszt obsługi administracyjnej. Nieuzasadnione jest również zaliczanie do kategorii wydatków ogólnych kosztów przedsiębiorstwa. Brak jest również podstaw, by do kategorii wydatków, które miałyby obciążać pozwanego zaliczyć koszt sporządzenia prywatnej opinii zleconej przez pozwanego w łącznej wysokości 30.000,00 zł.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu wniosek pozwanego nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 17 grudnia 2009 roku o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (dalej jako: „u.d.p.g.”) na żądanie pozwanego sąd może zobowiązać powoda do złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu. Pozwany może zgłosić żądanie zabezpieczenia kosztów procesu najpóźniej przy pierwszej czynności procesowej. Pozwany nie ma prawa domagać się złożenia kaucji, jeżeli uznana przez niego część roszczenia wystarcza na zabezpieczenie kosztów. Sąd oznaczy termin złożenia kaucji, nie krótszy niż miesiąc, oraz jej wysokość, mając na względzie prawdopodobną sumę kosztów, które poniesienie pozwany. Kaucję składa się w gotówce. Kaucja nie może być wyższa niż 20% przedmiotu sporu.

Podkreślenia wymaga, że instytucja zabezpieczenia kosztów procesu została wprowadzona do ustawy w celu ochrony interesów pozwanego w postępowaniu grupowym. Instytucja zabezpieczenia kosztów procesu w postępowaniu grupowym ma charakter fakultatywny, a możliwość zobowiązania powoda do jej złożenia w świetle art. 8 ust. 1 u.d.p.g. należy do kompetencji sądu.

Sąd w niniejszym składzie podziela pogląd wyrażony w postanowieniu Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 6 lutego 2015 r. (I ACz 43/15, LEX nr 1646028), że pozwany składając wniosek o zobowiązanie powoda do złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu winien uprawdopodobnić, że wytoczone przeciwko niemu powództwo jest oczywiście bezzasadne lub że jego uwzględnienie jest mało prawdopodobne, a zatem nosi cechy „pieniactwa procesowego” oraz że brak ustanowienia kaucji na zabezpieczenie jego przyszłego roszczenia o zasądzenie zwrotu kosztów procesu uniemożliwi lub poważnie utrudni ich egzekucję od strony powodowej.

Sąd stanął na stanowisku, że pozwany nie uprawdopodobnił, że brak kaucji na zabezpieczenie jego przyszłego roszczenia o zwrot kosztów procesu uniemożliwi lub poważnie utrudni ich egzekucję.

Zgodnie z art. 40 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. z 2007 r. Nr 50, poz. 331) z rzecznikiem konsumentów stosunek pracy nawiązuje starosta lub w miastach na prawach powiatu prezydent miasta, rzecznikiem konsumentów może być osoba posiadająca wyższe wykształcenie, w szczególności prawnicze lub ekonomiczne i co najmniej pięcioletnią praktykę zawodową. Jest on bezpośrednio podporządkowany staroście (prezydentowi miasta) i wyodrębniony organizacyjnie w strukturze starostwa powiatowego (urzędu miasta), a w powiatach powyżej 100 tys. mieszkańców i w miastach na prawach powiatu rzecznik konsumentów może wykonywać swoje zadania przy pomocy wyodrębnionego biura.

Reprezentant grupy (…) w Szczecinku jest nieposiadającą osobowości prawnej jednostką organizacyjną funkcjonującą w ramach Urzędu Miasta Szczecinek. Zgodnie ze Statutem Miasta Szczecinek zadania Miasta w zakresie ochrony konsumentów wykonuje (…). Środki na realizację zadań wykonywanych przez (…) pochodzą z budżetu miasta, a zatem częściowo ze środków budżetu państwa. Wydatki w Szczecinku są elementem budżetu miasta Szczecinek, a zatem w razie ewentualnego przegrania procesu koszty pozwanego obciążą miasto Szczecinek.

W związku z tym w ocenie Sądu Reprezentant Grupy daje wystarczającą gwarancję pokrycia kosztów procesu.

Przedmiotem zabezpieczenia kosztów procesu są hipotetyczne koszty, jakie mogą powstać w związku z postępowaniem. Przy obliczaniu ich wysokości trzeba wziąć pod uwagę wysokość ponoszonych przez pozwanego kosztów w postaci opłat lub wydatków, a także koszty związane z wynagrodzeniem pełnomocnika lub koszty związane z udziałem osobistym strony.

Faktycznie powód w Szczecinku zwolniony jest od kosztów sądowych w całości na podstawie art. 96 ust. 1 pkt. 11 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Pozwany jest instytucją finansową w przypadku, której brak zabezpieczenia kosztów procesu poprzez zobowiązanie powoda do uiszczenia kaucji nie spowoduje odczuwalnego uszczerbku finansowego po stronie pozwanej.

Również z umowy zawartej przez Reprezentanta Grupy z pełnomocnikiem zawartej w dniu 5 lutego 2015 r. wynika, że w przypadku konieczności uiszczenia kosztów postępowania kancelaria będzie koordynowała regulowanie przez Członków Grupy kosztów postępowania, w tym opłat sądowych, kaucji oraz kosztów procesu w przypadku zasądzenia ich przez sąd (§ 4 ust. 4 umowy z dnia 5 lutego 2015 r. – k. 46 akt).

Ponadto z przedłożonych „Zasad wynagradzania kancelarii” wynika, że kancelaria nie jest zobowiązana do ponoszenia za członka grupy żadnych opłat czy innych kosztów czy to sądowych czy to administracyjnych. Dotyczy to w szczególności ustalonych sądowo kaucji, podatków i opłat skarbowych oraz innych ciężarów koniecznych do prowadzenia sprawy jak np. koszty ogłoszeń. W pkt. 12 i 13 przewidziano, że Członek Grupy jest zobowiązany do terminowej zapłaty opłat, zaliczek oraz kaucji sądowych, a także do poniesienia innych ciężarów koniecznych do prowadzenia sprawy. Kancelaria zobowiązuje się do terminowego poinformowania klienta o każdorazowym obowiązku poniesienia ciężarów, o których mowa w zdaniu poprzedzającym. Wszelkie opłaty sądowe, zaliczki, kaucje są ponoszone przez Członków Grupy w częściach równych, których wysokość uzależniona jest od liczby Członków Grupy (zasady wynagradzania kancelarii – k. 48-50 akt).

Z treści powołanego postanowienia umownego wynika zatem, że reprezentant grupy i pełnomocnik przewidzieli możliwość przegrania niniejszego postępowania oraz w związku z tym sposób uzyskania od członków grupy kosztów procesu zasądzonych na rzecz strony pozwanej.

Odnosząc się do wysokości hipotetycznych kosztów wskazanych przez pozwanego przy żądaniu zobowiązania powoda do uiszczenia kaucji w kwocie 195.700,00 zł uznać je w części należy za zawyżone. Na obecnym etapie postępowania nie można jednoznacznie stwierdzić, czy będzie zachodzić potrzeba przesłuchania wszystkich członków grupy, a w związku tym konieczny udział i przyjazd pełnomocnika na rozprawę z Warszawy do Gdańsku na przewidywanych przez pozwanego 30 rozpraw. Również nie można uznać za zasadny koszt prywatnej ekspertyzy w kwocie 30.000,00 zł poniesiony przez pozwanego. Również żądanie zabezpieczenia kwoty tytułem kosztów obsługi administracyjnej w kwocie 112.500,00 zł nie zasługuje na uwzględnienie, skoro mieszczą się one w kosztach obsługi administracyjnej pozwanego banku. Do oceny pozostaje także żądanie zabezpieczenia kosztów procesu w wysokości 6-krotności stawki minimalnej określonej na kwotę 43.200,00 zł.

Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 8 u.d.p.g. orzekł jak w sentencji postanowienia.

Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie Wydział I Cywilny z dnia 1 grudnia 2015 r.

Posted on 1 grudnia 2015 at 08:19.

Written by admin_classaction

Orzeczenie zostało zmienione w całości postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Warszawie Wydział I Cywilny z 8 kwietnia 2016 r., sygn. akt I ACz 534/16 w ten sposób, że postanowiono rozpoznać sprawę w postępowaniu grupowym.

W przypadku, gdy przedmiotem sporu są roszczenia pieniężne, ustawa o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym dopuszcza możliwość ich dochodzenia w postępowaniu grupowym jedynie wtedy, gdy dla każdego z powodów zostały one ujednolicone na podstawie wspólnych okoliczności sprawy.

Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Ligoń-Krawczyk

Sędziowie: SSO Rafał Wagner, SSO Jacek Bajak

po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2015 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa (…) Rzecznika Konsumentów w W. działającego w charakterze reprezentanta grupy złożonej z (…) przeciwko (…) S.A. z siedzibą we W. o zapłatę,

postanawia:

odrzucić pozew,
zasądzić od (…) W. na rzecz (…) S.A. we W. kwotę 7.217,00 zł (siedem tysięcy dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 22 grudnia 2014 r. (…) Rzecznik Konsumentów w W. działający w charakterze reprezentanta grupy wniósł o:

zasądzenie od pozwanego a (…) S.A. z siedzibą we W., m:

Podgrupa (…) na rzecz (…) kwotę po (…) zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

(…),

w przypadku oddalenia powództwa w zakresie dotyczącym żądania z pkt I pozwu wniesiono o zasądzenie od pozwanego (…) S.A. z siedzibą we W., tytułem zwrotu, kwot pobranych przez pozwanego od członków grupy bez podstawy prawnej jako opłata likwidacyjna, w oparciu o niedozwolone postanowienia umów grupowego ubezpieczenia na życie i dożycie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym:

Podgrupa (…) na rzecz (…) kwotę po (…) zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

(…),

zasądzenie od pozwanego (…) S.A. z siedzibą we W., tytułem zwrotu, kwot pobranych przez pozwanego od członków grupy bez podstawy prawnej jako opłata administracyjna, zwana również przez pozwanego opłatą za zarządzanie, w oparciu oniedozwolone postanowienia umów grupowego ubezpieczenia na życie i dożycie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym:

Podgrupa (…) na rzecz (…) kwotę po (…) zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

(…).

W pozwie wniesiono o rozpoznanie sprawy w postępowaniu grupowym na podstawie art. 1 w związku z art. 4 ust. 1, 2 i 4 ustawy z dnia 17 grudnia 2009 roku o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (Dz. U. z 2010, nr 7, poz. 44, dalej: „u.d.p.g.”).

Jako podstawę żądania pozwu wskazano art. 58 § 1 k.c., art. 58 § 2 k.c., art. 805 k.c., art. 807 k.c., art. 808 k.c., art. 829 k.c. oraz art. 353¹ k.c. i 393 k.c. W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż pozwane towarzystwo ubezpieczeniowe zawarło z ubezpieczającymi umowy ubezpieczenia grupowego na życie i dożycie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym. Członkowie grupy są osobami fizycznymi, które przystąpiły do umów ubezpieczenia grupowego w oparciu o wzorce umowne przygotowane przez pozwanego. Powodowie wpłacali na rachunek pozwanego środki pieniężne w postaci Składki Pierwszej oraz Składek Bieżących. W przypadku zebrania przez pozwane towarzystwo zakładaną przez nie kwotę w Okresie Subskrypcji, tworzyło ono ubezpieczeniowy fundusz kapitałowy. Składki wpłacone przez członków grupy pozwane towarzystwo alokowało w Jednostki Uczestnictwa Funduszu. Zdaniem strony powodowej oświadczenia każdego z członków grupy o chęci skorzystania z zastrzeżenia na jego rzecz ochrony ubezpieczeniowej są nieważne, tym samym żądanie zasądzenia korzyści majątkowych uzyskanych przez pozwanego bez podstawy prawnej kosztem członków grupy jest uzasadnione. Nieważność oświadczeń zdaniem strony powodowej wynika z tego, że oświadczenie nie zawiera kwoty wskazującej wysokość sumy ubezpieczenia związanej z ryzykiem pozwanego i nie prowadzi do skorzystania przez członka grupy z ochrony ubezpieczeniowej, gdyż takiej ochrony umowa ubezpieczenia grupowego nie przewiduje. Jednocześnie zdaniem strony powodowej, oświadczenia każdego z członków grupy są nieważne ponieważ umowy ubezpieczenia grupowego są nieważne z następujących powodów: braku więzi ubezpieczających z członkami grupy, uzasadniającej zawarcie przez ubezpieczających z pozwanym umów ubezpieczenia grupowego na rzecz członków grupy; ubezpieczający pobierali od pozwanego prowizję od składki, do której zapłaty byli zobowiązani na podstawie art. 808 § 2 k.c.; brak jest w umowach ubezpieczenia grupowego essentialia negotii umowy ubezpieczenia na życie; brak jest charakterystyki aktywów wchodzących w skład ubezpieczeniowych funduszy kapitałowych, brak jest kryteriów doborów aktywów oraz zasad ich dywersyfikacji, brak jest zasad alokacji składek w jednostki ubezpieczeniowego funduszu kapitałowego, w szczególności w zakresie ich wyceny; umowom tym nadano formę umów ubezpieczenia w celu obejścia przepisów prawa dotyczących tworzenia funduszy inwestycyjnych; postanowienia określające główne świadczenia stron są wieloznaczne; umowy ubezpieczenia grupowego są sprzeczne z: zasadą ochrony praw osób trzecich, zasadą słuszności kontraktowej, zasadą prawa do informacji, zasadą lojalności i zaufania.

Jednocześnie w przypadku oddalenia powództwa wniesionego na powyższej podstawie, strona powodowa dochodziła zapłaty kwot pobranych przez pozwanego od członków grupy bez podstawy prawnej tytułem opłaty likwidacyjnej pobranej w związku z rezygnacją ze stosunku ubezpieczenia. Zdaniem strony powodowej pozwany zastrzegł pobranie opłaty w rażąco wygórowanej wysokości, równej całości lub znacznej części wartości rachunku polisy, kształtując prawa i obowiązki konsumentów – członków grupy w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszając ich interesy, co stanowi niedozwolone postanowienia umowne w rozumieniu art. 385¹ § 1 k.c., które nie wiążą członków grupy. Strona powodowa wniosła również o zapłatę kwot pobranych przez pozwanego tytułem opłaty administracyjnej, zwanej również opłatą za zarządzanie, podnosząc jak wyżej, iż postanowienia umowy dotyczące tych opłat, kształtują prawa i obowiązki konsumentów – członków grupy w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszając ich interesy, co stanowi niedozwolone postanowienia umowne w rozumieniu art. 385¹ § 1 k.c. i nie wiążą członków grupy.

Strona powodowa podniosła, uzasadniając rozpoznanie sprawy w postępowaniu grupowym, iż dochodzone roszczenia są roszczeniami jednego rodzaju, ponieważ każdy z członków grupy wnosi o zasądzenie roszczenia pieniężnego, roszczenia są dochodzone przez 99 osób, roszczenia związane są z ochroną konsumentów i są oparte na takiej samej podstawie faktycznej.

Strona powodowa wskazała, iż okolicznościami wspólnymi w ramach podgrupy, w oparciu o które zostały ujednolicone roszczenia członków grupy, w ramach poszczególnych roszczeń, są wykazane w pozwie okoliczności wspólne dla wszystkich członków grup.

Pozwane towarzystwo ubezpieczeniowe w pierwszej kolejności wniosło o odrzucenie pozwu z uwagi na niedopuszczalność postępowania grupowego oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje

Zgodnie z art. 10 u.d.p.g. w pierwszej kolejności sąd na rozprawie rozstrzyga o dopuszczalności postępowania grupowego i w przypadku stwierdzenia, że sprawa nie podlega rozpoznaniu na jej postawie, odrzuca pozew. Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.p.g. postępowanie grupowe może toczyć się w sprawach dotyczących roszczeń jednego rodzaju, co najmniej 10 osób, opartych na tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej. Przepisy te mają zastosowanie do roszczeń o ochronę konsumentów, z tytułu odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny oraz z tytułu czynów niedozwolonych, z wyjątkiem roszczeń o ochronę dóbr osobistych.

Jednocześnie postępowanie grupowe w sprawach o roszczenia pieniężne jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy wysokość roszczenia każdego członka grupy została ujednolicona przy uwzględnieniu wspólnych okoliczności sprawy (art. 2 ust. 1 u.d.p.g.). Ujednolicenie wysokości roszczeń może nastąpić w podgrupach, liczących co najmniej 2 osoby (art. 2 ust. 2 u.d.p.g.).

Na podstawie powołanych przepisów, rozważając możliwość prowadzenia postępowania grupowego w niniejszej sprawie, sąd doszedł do przekonania, iż jest ono niedopuszczalne.

W ocenie sądu powodowie spełniają warunki określone w art. 1 u.d.p.g., albowiem łączna ich liczba przekracza 10 osób, a dochodzone przez nich roszczenia są jednego rodzaju.

Jak wskazano wyżej w przypadku, gdy przedmiotem sporu są roszczenia pieniężne, ustawa dopuszcza możliwość ich dochodzenia w postępowaniu grupowym jedynie wtedy, gdy dla każdego z powodów zostały one ujednolicone na podstawie wspólnych okoliczności sprawy (art. 2 ust. 1 u.d.p.g.) Zabieg ten ma na celu, aby ułatwienia związane z prowadzeniem sprawy w tym postępowaniu, nie zostały zniweczone przez konieczność oceny rozdrobnionych i różnych roszczeń poszczególnych powodów.

W niniejszej sprawie strona powodowa uzasadniając zasady ujednolicenia roszczeń w ramach podgrup podnosiła, iż okolicznościami wspólnymi w ramach podgrupy, w oparciu o które zostały ujednolicone roszczenia członków grupy w odniesieniu do poszczególnych roszczeń, są wykazane w pozwie okoliczności wspólne dla wszystkich członków grupy. Tym samym tworząc poszczególne podgrupy powodowie kierowali się tylko i wyłącznie wysokością roszczeń, co prowadzi, zdaniem sądu do konieczności badania indywidualnie każdego z roszczeń poszczególnych członków grupy, bowiem stworzone podgrupy mają charakter czysto formalny. Stworzenie podgrup ma na celu przede wszystkim umożliwienie sprawnego prowadzenia postępowania i ustalenie zasadności roszczeń w ramach danej podgrupy opartej na tych samych okolicznościach. Stworzone podgrupy w żaden sposób nie realizują tego celu.

Ujednolicenie na podstawie art. 2 u.d.p.g., może dokonać się, jeżeli za ujednoliceniem przemawiają wspólne okoliczności sprawy. Tym samym należy przyjąć, iż dotyczy to takich wspólnych okoliczności sprawy, które są wspólne, a więc takie same dla członków grupy i jednocześnie inne od tych, które zdecydowały o wyodrębnieniu się innych grup. Ujednolicenie roszczeń, które jest warunkiem dopuszczalności prowadzenia postępowania grupowego, sprowadza się do przyjęcia zryczałtowanej ich wysokości dla wszystkich powodów (co najmniej w ramach podgrupy) nie większej od najniższego roszczenia przysługującego jednemu z nich (postanowienie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 14 maja 2013 r., sygn. akt V ACz 354/13).

Odwołanie się przez przedstawiciela grupy przy standaryzacji roszczeń w ramach podgrup jedynie do rozmiaru ilościowego roszczeń nie jest wystarczające skoro zupełnie abstrahuje od wymagania ujednolicenia w oparciu o wspólne okoliczności sprawy. Nie jest przy tym wystarczające odwołanie się do samej podstawy faktycznej wszystkich roszczeń w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.p.g. (postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 grudnia 2011 r., sygn. akt I ACz 1235/11). Standaryzacja ta nie może przybrać jedynie formy określenia jego jednolitej dla wszystkich wysokości w odwołaniu się wyłącznie do wymaganej przez przepis art. 1 ust. 1 u.d.p.g. tej samej lub takiej samej podstawy faktycznej dla wszystkich roszczeń. Niezbędne jest bowiem także by ujednolicenie to nastąpiło w oparciu o wspólne dla członków podgrup okoliczności sprawy o jakich stanowi art. 2 ust. 1 u.d.p.g. Bowiem standaryzacja wyłącznie w oparciu o wysokość roszczeń prowadziłaby do zaprzeczenia założeniu ustawowemu, przeprowadzenia jednego, sprawnego postępowania dowodowego dla rozstrzygnięcia o wszystkich roszczeniach w ramach grupy w ogólności i podgrup. Doprowadziłoby to do sytuacji, że postępowanie grupowe, niewiele, albo w ogóle nie różniłoby się od postępowania, w którym każdy poszkodowany dochodziłby swoich roszczeń od pozwanych indywidualnie.

Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Gdańsku w postanowieniu z dnia 14 maja 2013 r.: „W sytuacji gdy faktyczna i prawna podstawa dochodzonych roszczeń i jednorodny ich charakter są te same dla wszystkich powodów, ujednolicenie roszczeń, jeżeli powodowie decydują się prowadzić proces w postępowaniu grupowym, musi się dokonać w odniesieniu do nich wszystkich, bez możliwości podziału na mniejsze grupy, warunkowanego tylko różną wysokością tych samych roszczeń.” (postanowienie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 14 maja 2013 r., sygn. akt V ACz 354/13).

Pozwany w odpowiedzi na pozew, podnosząc brak ujednolicenia roszczeń z pominięciem okoliczności wspólnych wskazał, iż jest możliwe wyróżnienie co najmniej kilku kryteriów, które umożliwiają ustalenie składu podgrup zgodnie z ustawą o postepowaniu grupowym. Odnosząc się do żądania pierwszego – członkowie grupy mogli zostać uszeregowani z uwzględnieniem ubezpieczającego, z którym poszczególni członkowie grupy zawarli umowy, albowiem ubezpieczającymi były cztery podmioty, a powodowie kwestionują ważność umów zawartych pomiędzy pozwaną a ubezpieczającymi. Odnosząc się do żądania drugiego – okolicznością wspólną dla członków podgrup winna być stawka opłaty likwidacyjnej, której wysokość różnicuje sytuację powodów. Wysokość opłaty likwidacyjnej wskazana jest w tabelach opłat i limitach składek załączonych do umów. Strona powodowa kwestionuje pięć różnych tabel, które zawierają 42 różne postanowienia przewidujące wysokość opłat likwidacyjnych należnych w różnych latach polisowych. Jak wskazywała strona powodowa, w przypadku rezygnacji przez członków grupy z ochrony ubezpieczeniowej przed upływem okresu odpowiedzialności, pozwany pobierał opłatę likwidacyjną, której wysokość była ustalana procentowo w stosunku do wartości zgromadzonych na rachunku każdego członka grupy i była uzależniona od r., w którym ubezpieczony zrezygnował z ubezpieczenia. Opłata likwidacyjna zgodnie z tabelą wynosiła od 100% do 1% albo od 80% do 5% wartości rachunku (dla ubezpieczeń z 15 letnim okresem odpowiedzialności) albo od 100% do 5% wartości rachunku (dla ubezpieczeń z 10 letnim okresem odpowiedzialności). Odnosząc się do żądania trzeciego to podobnie jak poprzednie żądanie, sytuację poszczególnych członków grupy różnicuje wysokość stawki opłaty administracyjnej, która wynosiła 0,096%, 1,28% i 1,92%.

Zdaniem sądu wskazane przez stronę pozwaną okoliczności różnicują sytuację poszczególnych członków grupy, a tym samym umożliwiały one ujednolicenie roszczeń w oparciu co najmniej o te okoliczności, a nie poprzestanie tylko i wyłącznie na kryterium wysokości roszczenia. Jedynie taka kategoryzacja prowadzi bowiem do konieczności odrębnej oceny roszczeń poszczególnych członków w ramach podgrup, w oparciu o różne okoliczności faktyczne.

Biorąc powyższe pod uwagę sąd przyjął, iż przedmiotowy pozew nie odpowiada wymogom postępowania grupowego i na podstawie art. 10 ust. 1 u.d.p.g. podlegał on odrzuceniu.

O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., obciążając nimi stronę przegrywającą proces – powodów. Na koszty postępowania składa się wynagrodzenie jednego pełnomocnika i opłata skarbowa od pełnomocnictwa. Zdaniem Sądu obecny etap postępowania nie uzasadniał zasądzenia wynagrodzenia ponad wysokość jednej stawki minimalnej.

Postanowienie Sądu Okręgowego w Szczecinie Wydział I Cywilny z dnia 23 października 2015 r.

Posted on 23 października 2015 at 12:28.

Written by Alicja Leginowicz-Krzywda

Dopiero wskazanie konkretnych zarzutów dotyczących poszczególnych osób umożliwiłoby wyjaśnienie, czy te zarzuty wymagają przeprowadzenia konkretnych dowodów (przy uwzględnieniu sytuacji wskazanych w art. 228, art. 229, art. 230, art. 231 k.p.c., kiedy prowadzenie dowodów jest zbędne), na kim spoczywa ciężar dowodu w zakresie konkretnych okoliczności faktycznych (niezależnie od ogólnej reguły wskazanej w art. 16 u.d.p.g.) oraz jakie wnioski należy wysnuć z ewentualnego braku takich dowodów.
W postępowaniu grupowym brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku o zwrócenie się przez Sąd do Archiwum Państwowego o nadesłanie odcinków zbiorowych. Obowiązek dostarczania niezbędnych dokumentów spoczywa bowiem na reprezentancie grupy, zgodnie z art. 16 ust. 1 u.d.p.g.
Podstawą uznania, że osoby wskazane jako członkowie grupy są następcami prawnymi zmarłych akcjonariuszy, są stwierdzenia nabycia spadku lub akty poświadczenia dziedziczenia (art. 1025 § 1 k.c.). Z dołączonego stwierdzenia nabycia spadku lub aktu poświadczenia dziedziczenia wynika domniemanie prawne, że wskazane osoby są spadkobiercami akcjonariuszy wskazanych na dołączonych odcinkach zbiorowych akcji (art. 1025 § 2 k.c.).

Sąd Okręgowy w Szczecinie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Wojciech Machnicki (spr.)

Sędziowie: SSO Halina Musiał, SSO Tomasz Sobieraj

po rozpoznaniu w dniu 23 października 2016 r. w Szczecinie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa K. P. – reprezentanta grupy w postępowaniu grupowym przeciwko Skarbowi Państwa – Ministrowi Skarbu Państwa o zapłatę,

postanawia:

ustalić następujący skład grupy: [2166 członków grupy podzielonych na podgrupy według liczby posiadanych akcji].

UZASADNIENIE

Powód K. P. (1), działając jako reprezentant grupy, wniósł pozew przeciwko Skarbowi Państwa – Ministrowi Skarbu Państwa. Powód domaga się:

rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym,
zasądzenia od pozwanego na rzecz każdego z Członków Grupy łącznie kwoty (…),
przyznania na rzecz pełnomocników powoda wynagrodzenia na zasadach ustalonych w umowie zawartej pomiędzy Reprezentantem Grupy a pełnomocnikiem oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz każdego z Członków Grupy, reprezentowanych przez powoda kosztów postępowania, według norm przepisanych.

W pozwie wniesionym 27 lipca 2012 r. powód wskazał, że dochodzi zapłaty na rzecz poszczególnych członków Grupy łączenie (…) zł. Ostatecznie w piśmie z 5 czerwca 2015 r. dochodzoną kwotę oznaczył na (…) zł (k. 1557).

Powód, działając w imieniu własnym, na rzecz wszystkich członków Grupy dochodzi od Skarbu Państwa Ministra Skarbu Państwa należności z tytułu utraty przez akcje spółki (…) S.A. (zwaną dalej: (…) S.A.) ich wartości na skutek podjęcia do roku 2002 włącznie, przez osoby działające w imieniu Skarbu Państwa, działań mających na celu przejęcie przez Państwo Spółki – całego (…) (renacjonalizacja), a w sytuacji, gdy do tego nie doszło, doprowadzenie do upadłości Spółki, na skutek której akcje (…) S.A. utraciły swoją wartość. Działalność ta była prowadzona przez Skarb Państwa na wielu płaszczyznach, zarówno jako akcjonariusza mniejszościowego (…) S.A., który podejmował działania na szkodę pozostałej części akcjonariuszy, jak i działającego w ramach posiadanego imperium. Żądanie pozwu zostało wyliczone na podstawie wartości księgowej akcji. Na skutek podjętych przez Skarb Państwa jako akcjonariusza (…) S.A. działań, a nadto na skutek decyzji podjętych w ramach posiadanego imperium, znajdująca się w bardzo dobrej kondycji gospodarczo – ekonomicznej spółka (…) S.A. zmuszona została do otwarcia postępowania upadłościowego, a tym samym wartość księgowa posiadanych przez akcjonariuszy tej spółki akcji spadła do zera. Kwota ta stanowi zatem wysokość szkody poniesionej przez powodów, w przeliczeniu na jedną akcję.

Roszczenia zostały ujednolicone ze względu na ilość akcji posiadanych przez powodów, a tym samym pod względem wartości dochodzonych przez członków Grupy roszczeń w poszczególnych podgrupach. Zasada ujednolicenia roszczeń polega na przyporządkowaniu Członków Grupy posiadających identyczną ilość akcji do poszczególnych podgrup. Wysokość roszczenia każdego z członków podgrupy określa spis członków Grupy. Wysokość roszczenia każdego z członków podgrupy została obliczona jako różnica pomiędzy iloczynem ilości akcji oraz wartości księgowej jednej akcji na dzień 31.12.2001 r., tj. 21.47 zł, a wartością akcji na dzień złożenia pozwu, która wynosi 0,00 zł.

W piśmie z 5 marca 2014 r. powód precyzuje, że domaga się zapłaty w oparciu o następującą podstawę faktyczną: podjęcie przez osoby reprezentujące Skarb Państwa szeregu działań w okresie lat 2001 – 2002, w tym w szczególności odwołania Zarządu i aresztowania jego członków oraz zaskarżenia uchwał z dnia 7 maja 2002 r. podjętych przez Zgromadzenie Akcjonariuszy, albowiem te działania i wywołane nimi zdarzenia ostatecznie doprowadziły do utraty wartości akcji należących do powodowej Grupy.

Postanowieniem z 14 października 2014 r. Sąd Okręgowy postanowił rozpoznać sprawę w postępowaniu grupowym, a postanowieniem z 23 grudnia 2014 r. Sąd Apelacyjny oddalił zażalenie na to postanowienie.

Postanowieniem z 11 marca 2015 r. Sąd umorzył postępowanie w zakresie roszczenia ewentualnego dotyczącego żądania zasądzenia świadczenia pieniężnego z uwagi na utratę dywidendy.

Postanowieniem z 1 kwietnia 2015 r. Sąd zarządził ogłoszenie o wszczęciu postępowaniu grupowego, wyznaczając termin 60 dni do składania oświadczeń o przystąpieniu do Grupy. Ogłoszenie zostało opublikowane w dodatku Komunikaty do ogólnopolskiego wydania (…) z 7 kwietnia 2015 r.

Dochodzenie roszczeń na rzecz członków grupy regulują przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (Dz.U. nr 7, poz. 44) (dalej jako: „u.d.p.g.”). Zgodnie z powyższymi przepisami, po uprawomocnieniu się postanowienia o rozpoznaniu sprawy w postępowaniu grupowym sąd zarządzi ogłoszenie o wszczęciu postępowania grupowego. Ogłoszenie o wszczęciu postępowania grupowego powinno zawierać między innymi informacje o możliwości przystąpienia do grupy przez osoby, których roszczenia mogą być objęte powództwem grupowym poprzez złożenie reprezentantowi grupy, w oznaczonym terminie, nie krótszym niż jeden, a nie dłuższym niż trzy miesiące od daty ogłoszenia, pisemnego oświadczenia o przystąpieniu do grupy. Przystąpienie do grupy po upływie terminu wyznaczonego przez sąd jest niedopuszczalne (art. 11 u.d.p.g.) W oświadczeniu o przystąpieniu do grupy uprawniony powinien określić swe żądanie oraz wskazać okoliczności uzasadniające żądanie, a także przynależność do grupy oraz przedstawić dowody. Wykaz osób, które przystąpiły do grupy, sporządza powód i przedstawia sądowi, dołączając oświadczenia o przystąpieniu do grupy. Sąd doręcza wykaz pozwanemu (art. 12 u.d.p.g.). Z chwilą przedstawienia sądowi oświadczenia o przystąpieniu do grupy między członkiem grupy oraz pozwanym powstaje skutek sprawy w toku, co do roszczenia objętego postępowaniem grupowym (art. 13 ust. 1 u.d.p.g.). W wyznaczonym przez sąd terminie, nie krótszym niż miesiąc, pozwany może podnieść zarzuty co do członkostwa określonych osób w grupie lub podgrupach (art. 15 u.d.p.g.). Po upływie wyznaczonego przez sąd terminu, nie krótszego niż miesiąc od dnia doręczenia powodowi zarzutów co do członkostwa, sąd wydaje postanowienie co do składu grupy. Sąd może wydać postanowienie na posiedzeniu niejawnym (art. 17 ust. 1 u.d.p.g.).

Sąd ustalił skład Grupy w odniesieniu do osób wskazanych przez K. P. (1) przed wydaniem postanowienia z 14 października 2014 r. o rozpoznaniu sprawy w postępowaniu grupowym oraz osób, które zgłosiły przystąpienie do Grupy w terminie wskazanym w ogłoszeniu prasowym opublikowanym zgodnie z postanowieniem z 1 kwietnia 2015 r. i zostały ujęte w wykazie przedstawionym przez powoda na postawie art. 12 u.d.p.g. (zawartym w piśmie z 5 czerwca 2015 r.).

W odniesieniu do osób wskazanych na pierwszym etapie postępowania Sąd uwzględnił członków wskazanych w spisie aktualnym na 30 maja 2014 r. (k. 1035-1322), z wyjątkiem R. N. (podgrupa 272 akcji), albowiem powód nie dołączył dowodów wskazujących na posiadanie przez nią akcji. W szczególności brak jest postanowienia o stwierdzeniu nabyciu spadku bądź poświadczenia dziedziczenia; są tylko adnotacje odręczne (… ) Pracownika ds. obrotu akcjami na odcinkach zbiorowych (Tom III załączników k. 248). Tym samym Sąd uwzględnił zastrzeżenia podnoszone przez powoda między innymi w piśmie z 5 czerwca 2015 r. w odniesieniu do nieuwzględnienia kilkunastu osób jak członków Grupy przed wydaniem postanowienia z 14 października 2014 r. o rozpoznaniu sprawy w postępowaniu grupowym.

W odniesieniu do osób, które zgłosiły przystąpienie do Grupy na podstawie art. 12 u.d.p.g. i zostały przez powoda ujęte w wykazie przedstawionym na podstawie powyższego przepisu i zawartym w piśmie z 5 czerwca 2015 r. (k. 1521-1554) Sąd nie uwzględnił następujących osób z uwagi na brak ich oświadczeń o wyrażeniu zgody na ryczałtowe odszkodowanie: R. S. (7) (170 akcji), R. W. (4) (204 akcje), Ł. H. (4) (230 akcji), M. M. (4) (267 akcji), B. T. (8) (267 akcji), R. D. (4) (272 akcje), R. T. (3) (305 akcji), J. W. (8) (482 akcje), A. P. (2) (612 akcji), M. U. (2) (612 akcji), M. B. (9) (749 akcji), J. G. (2) (749 akcji), J. M. (9) (749 akcji), B. N. (749 akcji), J. R. (5) (749 akcji), M. N. (749 akcji), E. W. (749 akcji), W. P. ( (…) akcji). Sąd nie uwzględnił również T. W. (3) (749 akcji) i K. K. (30) (1505 akcji), ponieważ powód nie dołączył dowodów posiadania przez nich akcji i oświadczeń o wyrażeniu zgody na ryczałtowe odszkodowanie. W odniesieniu do zgody na ryczałtowe odszkodowania Sąd ma na uwadze, zgodnie ze stanowiskiem Sądu Apelacyjnego, że otrzymanie takiej zgody od wszystkich członków jest warunkiem wszczęcia postępowania grupowego. W rezultacie brak takiej zgody od osób, które zgłosiły swe przystąpienie na podstawie art. 12 u.d.p.g. jest przeszkodą do umieszczenia ich na liście sporządzonej na podstawie art. 17 ust. 1 u.d.p.g. Sąd podkreśla, że jako wykaz w rozumieniu art. 13 u.d.p.g. zostało uznane pismo z 5 czerwca 2015 r. Dodatkowe dokumenty, takie jak spisy członków (k. 1677) oraz zestawienie członków na dzień 5 czerwca 2015 r. (k. 1674) Sąd interpretuje jako dokumenty dodatkowe, które jednak nie są wykazem w rozumieniu powyższego przepisu. Tym samym Sąd nie przeprowadził ich analizy pod kątem zgodności z ww. wykazem.

Sąd uwzględnił wskazane przez powoda w piśmie z 5 czerwca 2015 r. (k. 1554) zmiany polegające na wstąpieniu A. B. (2) i J. B. (2) w miejsce zmarłego W. B. (9) (272 akcje), D. H. (7) w miejsce zmarłego K. M. (24) (272 akcje), A. K. w miejsce zmarłego Z. K. (7) (2367 akcji), przeniesienie R. K. (7) i A. T. do innych podgrup, albowiem powyższe zmiany są uzasadnione dołączonymi dokumentami.

Na podstawie art. 15 u.d.p.g. pozwany w piśnie z 22 lipca 2015 r. podniósł zarzuty, co do członkostwa osób wskazanych przez powoda. Pierwszy zarzut polega na tym, że powód nie wskazał dowodów pozwalających na ustalenie, iż każdy z członków Grupy powinien być akcjonariuszem w okresie 2001 – 2002 i obecnie. W ramach drugiego pozwany podnosi, ze powołanie się przez powoda na zarzut nadużycia prawa podmiotowego przez stronę pozwaną poprzez powołanie się na zarzut przedawnienia powoduje, że nie można mówić o jednolitości podstawy prawnej roszczeń członków Grupy.

W odpowiedzi na zarzuty strony pozwanej powód w piśmie z 18 września 2015 r. wskazał, że dołączone dokumenty akcji pozwalają w sposób jednoznaczny stwierdzić, że członkowie Grupy byli akcjonariuszami spółki w latach 2001-2002. Ponadto brak jest podstaw do konieczności indywidualnego badania nadużycia prawa podmiotowego w kontekście przedawnienia. Przyczyną wytoczenia powództwa dopiero w 2012 r. było prowadzenie postępowania karnego przeciwko zarządowi Stoczni oraz sytuacja polityczna i społeczna uniemożliwiająca ustalenie podmiotu odpowiedzialnego za utratę wartości akcji. Powyższe okoliczności odnoszą się do całości Grupy, a nie do jej pojedynczych członków.

W odniesieniu do pierwszego zarzutu Sąd wskazuje, że członkostwo poszczególnych osób wynika z dołączonych przez powoda dokumentów. Ciężar dowodu w tym zakresie spoczywa na powodzie (art. 16 ust. 1 u.d.p.g.). Oceniając, czy powód wykazał, iż wskazani członkowie posiadali akcje co najmniej na 31 grudnia 2001 r. do chwili obecnej Sąd, podobnie jak przed wydaniem postanowienia z 14 października 2014 r. o rozpoznaniu sprawy w postępowaniu grupowym, opierał się na dołączonych przez powoda dokumentach. Podstawowymi dokumentami są odcinki zbiorowe akcji, czyli dokumenty inkorporujące co najmniej dwie akcje, przewidziane w art. 328 k.s.h., a wcześniej w art. 339 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z 27 czerwca 1934 r. Kodeks handlowy. Powód dołączył odcinki zbiorowe imienne, które pozwalają na identyfikację akcjonariuszy. Datą emisji akcji jest 13 wrzesień 1991 r., co pozwala na wyprowadzenie domniemania faktycznego w rozumieniu art. 231 k.p.c., że osoba wskazana na danym odcinku była właścicielami takiej ilości akcji, jaka widnieje na danym odcinku w całym okresie późniejszym, aż do dnia dzisiejszego, o ile co innego nie wynika z pozostałego materiału dowodowego. Część akcjonariuszy wskazanych na odcinkach zbiorowych zmarła. W takich sytuacjach podstawą uznania, że osoby wskazane jako członkowie grupy są następcami prawnymi zmarłych akcjonariuszy są stwierdzenia nabycia spadku lub akty poświadczenia dziedziczenia (art. 1025 § 1 k.c.). Z dołączonego stwierdzenia nabycia spadku lub aktu poświadczenia dziedziczenia wynika domniemanie prawne, że wskazane osoby są spadkobiercami akcjonariuszy wskazanych na dołączonych odcinkach zbiorowych akcji (art. 1025 § 2 k.c.). Akcje są zbywalne (art. 337 § 1 k.s.h.). W razie zbycia akcji, dowodem zbycia są umowy. Umowa zbycia jest źródłem domniemania, że nabywca jest następcą prawnym osoby wskazanej na odcinku zbiorowym bądź jej spadkobiercy. W odniesieniu do osób wskazanych w pkt IV pisma powoda z 5 czerwca 2015 r. należy podkreślić, że w postępowaniu grupowym brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku o zwrócenie się przez Sąd do Archiwum Państwowego o nadesłanie odcinków zbiorowych. Obowiązek dostarczania niezbędnych dokumentów spoczywa bowiem na reprezentancie Grupy, zgodnie z art. 16 ust. 1 u.d.p.g. Sąd uznał jednak, że wystarczające do ustalenia przynależności tych osób do Grupy są dołączone dokumenty, w odniesieniu do D. L. (3) zaświadczenie o wpisie do księgi akcji imiennych (skoroszyt 1.II. k. 29), J. C. umowa zbycia akcji (skoroszyt 2.II. k. 36), W. S. (11) umowy zbycia i zaświadczenie o wpisie do akcji imiennych (skoroszyt 2.11. k. 414, 415), Z. L. (2), P. E. (2), M. F. stwierdzenie nabycia spadku po K. L. (6) (skoroszyt 4.II. k. 78), A. M. (2) umowy zbycia akcji (skoroszyt 4.II k. 151-153), M. M. (25) umowy zbycia akcji (skoroszyt 4.II. k. 165-166), W. O. zaświadczenie o wpisie do księgi akcji imiennych (skoroszyt 4.II. k. 175-176).

Grupa liczy łącznie 2157 członków w 85 podgrupach, w zależności od liczby posiadanych akcji. Powyższe dokumenty wskazują, że wymienione w postanowieniu osoby bądź ich poprzednicy prawni byli posiadaczami akcji w latach 2001 – 2002 do chwili obecnej, a ich roszczenia zostały prawidłowo ujednolicone.

Pozwany zakwestionował przynależność wszystkich osób zgłoszonych w dotychczasowym postępowaniu. Sąd zwraca jednak uwagę, że pozwany poprzestał na podniesieniu ogólnego zarzutu, że powód nie wskazał dowodów pozwalających na ustalenie, iż każdy z członków Grupy powinien być akcjonariuszem. W związku z tym należy podkreślić, że pozwany z jednej strony nie uwzględnił dokumentów dołączonych przez powoda, nie dokonał ich szczegółowej analizy formalnej ani merytorycznej, a z drugiej nie wskazał, jakie konkretnie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia nie zostały przy pomocy tych dołączonych dokumentów udowodnione. Sąd podkreśla, że dopiero wskazanie konkretnych zarzutów dotyczących poszczególnych osób umożliwiłoby wyjaśnienie czy te zarzuty wymagają przeprowadzenia konkretnych dowodów (przy uwzględnieniu sytuacji wskazanych w art. 228, art. 229, art. 230, art. 231 k.p.c., kiedy prowadzenie dowodów jest zbędne), na kim spoczywa ciężar dowodu w zakresie konkretnych okoliczności faktycznych (niezależnie od ogólnej reguły wskazanej w art. 16 u.d.p.g.) oraz jakie wnioski należy wysnuć z ewentualnego braku takich dowodów. W odniesieniu zatem do tylko ogólnie sformułowanego zarzutu braku udowodnienia członkostwa Sąd musi podjąć decyzję co do członkostwa konkretnych osób w oparciu o analizę dołączonych przez powoda dokumentów, bez odwoływania się do braku dowodów, które z braku takiej potrzeby nie mogły być przez powoda zawnioskowane.

W odniesieniu do drugiego zarzutu Sąd wskazuje, że zgodnie z wiążącym (art. 386 § 6 k.p.c.) stanowiskiem Sądu Apelacyjnego wyrażonym w uzasadnieniach postanowienia z 4 grudnia 2013 r. przedawnienie roszczenia stanowi kwestię merytoryczną, która podlega badaniu dopiero po stwierdzeniu, że postępowanie grupowe jest dopuszczalne. O zasadności dochodzonych roszczeń zadecyduje Sąd dopiero podczas trzeciej, merytorycznej fazy postępowania grupowego. Gdyby wówczas okazało się, że roszczenia konkretnych członków grupy, wskazanych w postanowieniu co do składu grupy wydanym na podstawie art. 17 ust. 1 u.d.p.g. uległy przedawnieniu, to w odniesieniu do tych osób i w oparciu o te indywidualne okoliczności Sąd wyda orzeczenie merytoryczne. W związku z powyższym Sąd uznał, że brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutów strony pozwanej podniesionych na podstawie art. 15 u.d.p.g.

Sąd ma na uwadze, że obowiązujące przepisy nie precyzują wymagań jakim powinno odpowiadać przewidziane w art. 17 ust. 1 u.d.p.g. postanowienie co do składu grupy. W związku z tym Sąd poprzestał na wskazaniu imienia i nazwiska każdego członka oraz dodatkowo jego przynależności do podgrupy.

Z powyższych względów Sąd orzekł jak w sentencji.

Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie Wydział II Cywilny z dnia 23 października 2015 r.

Posted on 23 października 2015 at 12:20.

Written by Alicja Leginowicz-Krzywda

Orzeczenie zostało zmienione postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Warszawie Wydział I Cywilny z 10 marca 2016 r., sygn. akt I ACz 91/16 w ten sposób, że postanowiono rozpoznać sprawę w postępowaniu grupowym.

Postępowanie grupowe stworzono dla spraw o istotnie zbliżonym stanie faktycznym. Stopień owego zbliżenia powinien być taki, iż wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia są takie same, jeśli już nie te same.
Aby proces grupowy był operatywny, musi opierać się na okolicznościach faktycznych, których podobieństwo zakłada również prawdopodobnie tożsamą ocenę w kontekście przesłanek merytorycznego rozstrzygnięcia. Nie może więc być różnic, które w sposób ewidentny ocenę tę będą różnicować w odniesieniu do poszczególnych członków grupy. Dotyczy to wszystkich okoliczności faktycznych konkretyzujących hipotezę podlegającej zastosowaniu normy prawnej.
Sąd w postępowaniu grupowym orzeka o dopuszczalności powództwa w kształcie, w jakim zostało ono złożone i nie ma uprawnień do jego modyfikowania choćby przez selekcję poszczególnych elementów zdatnych do tego postępowania i odrzucenie pozostałych. Za przedmiot oceny przyjmuje się zatem pozew w kształcie, w jakim on do sądu wpłynął, oczywiście przy uwzględnieniu czynności związanych z uzupełnieniem braków formalnych.
Postępowanie grupowe jest szczególnym rodzajem postępowania cywilnego, a jego niedopuszczalność nie przekreśla możliwości występowania ze zgłoszonymi roszczeniami w trybie zwykłym. Owa niedopuszczalność oznacza jedynie niemożność żądania rozpoznania sprawy na podstawie przepisów ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym, które pod pewnymi względami może być dla zainteresowanych wygodniejsze. Nie zamyka jednak w żadnym razie dostępu do sądu i nie stoi na przeszkodzie realizacji praw wynikających z Konstytucji czy prawa międzynarodowego.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział II Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Tomasz Wojciechowski

Sędziowie: SSO Sylwia Urbańska, SSO Katarzyna Waseńczuk

po rozpoznaniu w dniu 9 października 2015 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa Miejskiego Rzecznika Konsumentów w Urzędzie Miasta S. działającego w charakterze reprezentanta grupy złożonej z [dane członków grupy]przeciwko (…) S.A. w W. o ustalenie

postanawia

odrzucić pozew;
zasądzić od Miasta S. na rzecz (…) S.A. w W. kwotę 7.217 zł (siedem tysięcy dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 25 marca 2015 r. Miejski Rzecznik Konsumentów w Urzędzie Miasta S., działając jako reprezentant grupy złożonej z [dane członków grupy] wniósł o ustalenie, że:

postanowienia ogólnych warunków ubezpieczenia zawarte w tabelach opłat i limitów określające wysokość opłaty likwidacyjnej należnej w razie rozwiązania umowy ubezpieczenia na życie przed upływem 10 lat od daty jej zawarcia z przyczyn innych niż śmierć stanowią niedozwolone postanowienia umowne i nie wiążą członków grupy – żądanie to dotyczy osobno warunków umów oznaczonych jako [oznaczenia] wodniesieniu do każdego z których wskazano od 4 do 11 członków grupy;
w razie rozwiązania umów ubezpieczenia na życie przed upływem 10 lat od daty ich zawarcia z przyczyn innych niż śmierć pozwany jest zobowiązany do wypłaty każdemu z31 członków grupy kwoty równej wartości ich polisy pomniejszonej o opłatę od wykupu;
umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi zawarte między 31 członkami grupy a pozwanym są nieważne.

W pozwie sformułowano wniosek o rozpoznanie sprawy w postępowaniu grupowym. Jako podstawę prawną żądań z punktu pierwszego wskazano art. 385¹ § 1 k.c. oraz 189 k.p.c., w przypadku żądania z punktu drugiego jeszcze art. 385 § 2 k.c., natomiast w odniesieniu do żądania z punktu trzeciego art. 189 k.p.c., art. 58 § 1, 805 i 807 § 1 k.c. Podczas rozprawy w dniu 9 października 2015 r. pełnomocnik reprezentanta grupy wyjaśnił, że żądanie z punktu trzeciego ma charakter ewentualny.

W uzasadnieniu żądania pozwu wskazano, że opłaty likwidacyjne zostały zastrzeżone w rażąco wygórowanej wysokości, co ukształtowało sytuację członków grupy będących konsumentami w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i z naruszeniem ich interesów. Mimo przesłania żądania pozwany odmówił potwierdzenia, że zaniecha stosowania wobec członków grupy kwestionowanych postanowień. Zakwestionowano również samą ważność umów ubezpieczenia wywodząc, że sumy ubezpieczenia oznaczono w znikomej wysokości, co kłóci się z istotą takiej umowy.

Pozwane (…) S.A. w W. w pierwszej kolejności zarzuciło niedopuszczalność postępowania grupowego wnosząc o odrzucenie pozwu i zasądzenie kosztów procesu.

Sąd zważył, co następuje:

Postępowania grupowe normuje ustawa z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (Dz.U. nr 7 z 2010 roku, poz. 44, dalej jako: „u.d.p.g.”). W art. 10 ust. 1 u.d.p.g. wskazano, że w pierwszej kolejności sąd na rozprawie rozstrzyga o dopuszczalności postępowania i w razie stwierdzenia, że sprawa nie podlega rozpoznaniu w jego ramach, odrzuca pozew.

Art. 1 ust. 1 u.d.p.g. wskazuje, że postępowanie grupowe może toczyć się w sprawach dotyczących roszczeń jednego rodzaju, co najmniej 10 osób, opartych na tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej. W art. 1 ust. 2 u.d.p.g. sprecyzowano, że przepisy te mają zastosowanie do roszczeń o ochronę konsumentów, z tytułu odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny oraz z tytułu czynów niedozwolonych, z wyjątkiem jednak roszczeń o ochronę dóbr osobistych.

W kontekście powołanych przepisów konieczne jest rozważenie możliwości prowadzenia postępowania grupowego w niniejszej sprawie. W ocenie Sądu zasadna w tym względzie była ocena negatywna.

Podstawowym zagadnieniem wymagającym rozważenia przy weryfikacji dopuszczalności dochodzenia zgłoszonych pozwem roszczeń w postępowaniu grupowym jest poruszona przez pozwanego kwestia oparcia ich na jednakowej podstawie faktycznej.

Wymaganie to nie jest bliżej doprecyzowane. Przy wykładni tego przepisu zwrócić jednak należy uwagę, że sformułowanie to nie jest swoiste dla ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym, gdyż występuje również w art. 72 § 1 pkt 2 k.p.c. jako jedna z przesłanek współuczestnictwa formalnego obok jednorodzajowości roszczeń. Odwołanie się do tej instytucji jest tym bardziej uzasadnione, że z samego uzasadnienia projektu ustawy wynika, że wolą ustawodawcy było skorzystanie z doświadczeń związanych z jej funkcjonowaniem.

Na tle tego przepisu został wyrażony pogląd, iż jednorodzajowość musi być odniesiona do przedmiotu sporu, a dokładniej stosunków prawnych będących przedmiotem sporu, a nie tylko samych roszczeń. Oznaczałoby to, że przykładowo pieniężny charakter, wyrażający czysto zewnętrzne i formalne podobieństwo, wszystkich roszczeń nie przesądzałby o ich jednorodzajowości. Takie ujęcie jest trafne jeśli uwzględnić specyfikę przedmiotowej kumulacji roszczeń, która stanowi swego rodzaju kompromis między dążeniem do objęcia jednym procesem wielu żądań, które nadają się do łącznego rozpoznania, a sprawnością postępowania, która przeciwstawiać się będzie nadmiernemu rozbudowaniu i zróżnicowaniu podstaw faktycznych żądań wiążącym się automatycznie ze zwiększeniem ilości materiału procesowego oraz czynności dowodowych. Podobne argumenty są aktualne w postępowaniu grupowym, które przecież konstrukcyjnie zakłada jednorodność dochodzonych roszczeń.

W ocenie Sądu powyżej zreferowane stanowisko należy zaaprobować i odnieść również do przesłanek dopuszczalności postępowania grupowego. Nie ma w szczególności dostatecznych podstaw by identycznym sformułowaniom w obu przepisach przypisywać odmienne znaczenie. Nie przesądza również brak wymagania w art. 1 ust. 1 u.d.p.g. by podstawa prawna roszczeń była jednakowa, co występuje w przypadku współuczestnictwa formalnego. Istotne jest, że w obu przypadkach w tym kontekście wskazano na konieczność istnienia „takiej samej”, z czym równoznaczne jest „jednakowej”, podstawy faktycznej. O ile zaś do jednorodzajowości żądań w niniejszej sprawie trudno mieć zastrzeżenia, o tyle oparcie ich na takiej samej podstawie faktycznej już musi być ocenione odmiennie.

Nie może ulegać wątpliwości, iż postępowanie grupowe stworzono dla spraw o istotnie zbliżonym stanie faktycznym. Stopień owego zbliżenia powinien być taki, iż wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia są takie same, jeśli już nie te same. Nie ma najmniejszego sensu łączenie w ramach jednego procesu w postępowaniu grupowym żądań szeregu osób, które pozostają w odmiennym położeniu faktycznym na tyle, iż mogłoby to już na pierwszy rzut oka powodować konieczność wydawania rozstrzygnięć odmiennej treści. Nie ma również sensu postępowanie grupowe, które sprowadzić by się miało do odrębnego weryfikowania okoliczności faktycznych dotyczących z osobna poszczególnych członków grupy, choćby okoliczności te były dobrane według tego samego schematu. Nie jest istotą postępowania grupowego wypracowanie jednolitego poglądu prawnego i ocenianie pod jego kątem rozbieżnych sytuacji faktycznych poszczególnych członków grupy.

Wymaganie by okoliczności uzasadniające żądania poszczególnych członków grupy były takie same należy odczytywać przez pryzmat nie tyle formalnego (zewnętrznego) ich podobieństwa, lecz podobieństwa istotnego z punktu widzenia przesłanek merytorycznego rozstrzygnięcia. W przeciwnym razie postępowanie grupowe stanie się zlepkiem osobnych procesów o odmiennych stanach faktycznych i w żaden sposób nie ułatwi dochodzenia roszczeń, do czego było przecież stworzone. Należy przy tym podkreślić, iż nie jest to obligatoryjna forma dochodzenia określonego rodzaju praw i jej istnienie nie odbiera nikomu praw do wystąpienia indywidualnie z żądaniem ściśle dostosowanym do jego własnego położenia. Aby zatem proces grupowy był operatywny musi opierać się na okolicznościach faktycznych, których podobieństwo zakłada również prawdopodobnie tożsamą ocenę w kontekście przesłanek merytorycznego rozstrzygnięcia. Nie może więc być różnic, które w sposób ewidentny ocenę tę będą różnicować w odniesieniu do poszczególnych członków grupy. Rzecz jasna dotyczy to wszystkich okoliczności faktycznych konkretyzujących hipotezę podlegającej zastosowaniu normy prawnej. Nie wystarczy oczywiście wspólność lub tożsamość części okoliczności faktycznych.

W realiach niniejszej sprawy należy zauważyć, że już z samego pozwu wynika, że żądania odniesione są do pięciu różnych wzorców umownych (ogólnych warunków umów). Nadto w przypadku części z nich występuje kilka odmiennej treści wariantów umowy. Co najistotniejsze, zarówno poszczególne wzorce, jak i warianty w ramach danego wzorca różnią się wysokością opłat likwidacyjnych.

Kolejny element istotnie różnicujący podstawę faktyczną żądań w przypadku każdego z członków grupy odnosi się do ich „stażu” w ramach danej umowy, czy inaczej „roku polisowego” (k. 3327). Należy tu nadmienić, że opłata likwidacyjna w początkowym okresie ustalona została na 200% składki podstawowej, natomiast w okresie końcowym na 30-60% (k. 29-30).

Są to elementy szczególnie istotne dla rozstrzygnięcia, a więc uznać należy, że wyznaczające treść podstawy faktycznej żądania danej osoby. Nie dokonując obecnie oceny merytorycznej żądania pozwu należy stwierdzić, że niewątpliwie inaczej będzie przedstawiała się ocena dopuszczalności ustanowienia opłaty rocznej w wysokości 200% a inaczej w przypadku zastrzeżenia tej opłaty w wysokości 30% tej składki. Skoro zatem rozmiar obciążającego potencjalnie świadczenia nie jest nawet zbliżony w przypadku wszystkich członków grupy, gdyż różnią się oni „rokiem polisowym”, to tym samym pojawia się istotne zróżnicowanie dotyczących ich okoliczności faktycznych, ponieważ przesłanką orzekania jest między innymi rażące naruszenie interesów konsumenta. O ile zaś w tym zakresie zachodzą znaczące różnice, to nie można uznać, iż żądania poszczególnych członków grupy opierają się choćby na takiej samej podstawie faktycznej.

Słusznie pozwany zwraca uwagę, że w odniesieniu do części członków grupy nie można racjonalnie zakładać, iż postępowanie uda się zakończyć przed upływem 10 lat od zawarcia przez nich umowy z pozwanym. Sytuacja takiej osoby w zakresie podstawy faktycznej zgłaszanych żądań z istoty rzeczy kształtuje się całkowicie odmiennie niż w przypadku osoby, która jest objęta – choćby potencjalnie, czyli na wypadek rozwiązania umowy – działaniem kwestionowanych klauzul. Również przesłanka interesu prawnego musiałaby zostać wykazana w oparciu o inne zupełnie okoliczności faktyczne.

Uwzględniając powyższe dwa spostrzeżenia trzeba jeszcze zauważyć, że zróżnicowanie stawki procentowej opłaty likwidacyjnej w kolejnych latach nakazuje zbadanie czy klauzule te nie są niedozwolone jedynie w odniesieniu do części okresu z 10 lat obowiązywania umowy, której dotyczą. Nie ma bynajmniej konieczności jednolitego traktowania całego zapisu dotyczącego opłaty likwidacyjnej w poszczególnych latach, skoro z całą pewnością sama instytucja nie jest z założenia wadliwa. Niedopuszczalność kwestionowanych postanowień może wynikać jedynie z zaburzenia równowagi w ramach stosunku prawnego przez zastrzeżenie świadczenia w wysokości sprzecznej z dobrymi obyczajami i naruszającej rażąco interes konsumenta. Nie będzie niewątpliwie przesądzać o zasadności powództwa już jedynie zastosowanie konstrukcji opłaty likwidacyjnej, która wedle jednolitego stanowiska stron sama w sobie nie jest z punktu widzenia wspomnianych kryteriów wadliwa.

Pozostaje rzeczą oczywistą, że ocena dopuszczalności danej klauzuli umownej musi opierać się na ważeniu interesów stron kontraktu z uwzględnieniem wszystkich jego postanowień. Nie ulega więc kwestii, iż inaczej będzie trzeba spojrzeć na dopuszczalność zastrzeżenia opłaty na 200% stawki rocznej w pierwszym i drugim roku, a inaczej na 30% w roku dziesiątym, na co jeszcze nałoży się obowiązek uwzględnienia reszty rozwiązań umownych. Chodzić będzie o ocenę relacji ekonomicznej świadczeń stron, co będzie musiało uwzględniać między innymi etap wykonania umowy. Zastrzeżenie obciążenia konsumenta skutkami wycofania się z określonego kontraktu nie może być z góry ocenione jako niedopuszczalne. Ocena musi odnosić się do relacji owego obciążenia do całości świadczenia konsumenta, ale także kosztów wykonywania umowy przez przedsiębiorcę i ponoszonego przez niego ryzyka. Nie ulega kwestii, że członkowie grupy na tej płaszczyźnie pozostają w bardzo zróżnicowanej sytuacji.

Powyższe uwagi wskazują na zróżnicowanie pozycji członków grupy już w odniesieniu do treści samego wzorca w części do każdego z nich się odnoszącej. Zróżnicowanie to w sposób oczywisty dotyczy również innych okoliczności podlegających ocenie przy orzekaniu merytorycznym.

Zasadnie akcentuje pozwany różny moment zawarcia umów również i w tym aspekcie, że sytuacja zewnętrzna musi rzutować na ocenę czy występuje sprzeczność z dobrymi obyczajami. Wymaga to uwzględnienia powszechnych standardów obowiązujących w danym czasie, co stanowi o kolejnym elemencie różniącym członków grupy.

Zwraca się niejednokrotnie uwagę, iż ocena dopuszczalności danego elementu ogólnych warunków umowy nie może ograniczać się tylko do jego treści, lecz musi uwzględniać całokształt uprawnień obu stron kontraktu. Sam powód wskazuje na potrzebę dokonania oceny w kontekście zasad ekwiwalentności i proporcjonalności świadczeń, co w niewątpliwy sposób wymusza uwzględnienie tak całokształtu rozwiązań przyjętych w danym wzorcu i jego wariancie, jak i etapu realizacji danej umowy. Powoduje to tym samym, że proporcjonalnie większe znaczenie będzie miała okoliczność, iż członkowie grupy zawierali umowy według różnych wzorców i według różnych ich wariantów. Tym ważniejsze będzie również – przy ważeniu interesów stron – na jakim etapie wykonywania umowy się znajdują. Są to elementy stanu faktycznego, jakkolwiek układające się według jednego schematu, to jednak nie takie same w odniesieniu do poszczególnych członków grupy.

Słusznie w tym kontekście pozwany wskazuje, że (tylko) w niektórych wariantach ogólnych warunków umowy klient uzyskiwał „bonus” polegający na zwiększeniu wysokości zgromadzonych środków. Jest to dalszy element różnicujący pozycję członków grupy i podstawę faktyczną istotną dla rozstrzygnięcia w przypadku każdego z nich.

Nadto już prosta lektura art. 385¹ k.c. wskazuje, że powoływana przez reprezentanta grupy konstrukcja odnosi się do postanowień, które nie zostały w sposób indywidualny uzgodnione. W oczywisty sposób członkowie grupy mogą pozostawać w tym zakresie w odmiennej sytuacji.

Wypada również zaznaczyć, iż konstrukcja pozwu w niniejszej sprawie opiera się na incydentalnej kontroli wzorca umownego, która istotnie różni się od kontroli abstrakcyjnej sprawowanej przez Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Kontrola abstrakcyjna polega na kontroli wzorca jako takiego, w oderwaniu od konkretnej umowy, której wzorzec dotyczy. W ramach tejże kontroli dokonuje się badania samej treści kwestionowanego wzorca umowy, a nie sposobu, czy okoliczności jego wykorzystywania w praktyce. Odmiennie w sprawie niniejszej kwestie te, niejednolite dla poszczególnych członków grupy, musiałyby być ustalone i ocenione.

Sąd nie podziela poglądu, iż w zakresie dopuszczalności postępowania grupowego bada się jedynie zbieżność okoliczności faktycznych powoływanych przez powoda jako podstawy roszczeń z pominięciem stanowiska (obrony) pozwanego. W istocie pozostawałoby to w sprzeczności z istotą postępowania grupowego, którą wyraża powołany na wstępie art. 1 ust. 1 u.d.p.g. zakładając, że przedmiotem postępowania będą analogiczne okoliczności faktyczne dotyczące poszczególnych członków grupy. Nie trzeba szerzej wyjaśniać, iż w procesie sąd ustala również istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności powoływane przez pozwanego, a w pewnym zakresie również brane pod uwagę z urzędu. Dopuszczenie zupełnego zróżnicowania na tej płaszczyźnie oznaczałoby istotne rozszerzenie postępowania grupowego w aspekcie niezbędnych ustaleń faktycznych i to w sposób sprzeczny z powołanym przepisem. Skoro zaś sprawa niniejsza nie jest sprawą o ustalenie odpowiedzialności, stosownie do art. 2 ust. 3 u.d.p.g., to wydawane w niej rozstrzygnięcie musi być kompleksowe w tym sensie, że okoliczności indywidualne dotyczące poszczególnych członków grupy nie mogą być przeniesione do kolejnego procesu, w którym orzekano by o rozmiarze ustalonej prejudycjalnie odpowiedzialności, względnie indywidualnych przesłankach ją wyłączających, jak choćby przedawnieniu roszczenia.

Postępowanie grupowe musi zachowywać swój jednorodny charakter nie tylko w zakresie samego żądania, ale i kwestii stanowiących podstawę do obrony pozwanego. O ile zaś w przypadku powództwa ustalającego opartego o art. 2 ust. 3 u.d.p.g. zachodzi możliwość pominięcia okoliczności indywidualnych powoływanych przez pozwanego i orzeczenia wyłącznie o określonej przesłance (grupie przesłanek) odpowiedzialności, o tyle takiej możliwości nie ma w przypadku innej konstrukcji żądania, w tym także takiej, jak zastosowana w pozwie w sprawie niniejszej. Stąd pogląd wyrażony w orzecznictwie na tle owego powództwa o ustalenie odpowiedzialności nie ma charakteru uniwersalnego.

Niewątpliwie zróżnicowanie sytuacji członków grupy wystąpi z całą mocą w zakresie przesłanki interesu prawnego wymaganej art. 189 k.p.c. Prawidłowo obie strony do tego przepisu się odwołują, gdyż w sprawie nie chodzi o ustalenie odpowiedzialności pozwanego i roszczenia pieniężne w rozumieniu art. 2 ust. 3 u.d.p.g., w którym to przypadku interes prawny nie jest przesłanką merytoryczną orzekania. Oznacza to jednak, iż w odniesieniu do każdego z członków grupy będzie należało w jego sytuacji faktycznej odnaleźć okoliczności wskazujące na istnienie owego interesu. Mając na uwadze opisane wyżej zróżnicowanie stażu umownego, a w niektórych przypadkach spodziewany do momentu orzekania upływ 10 lat od chwili zawarcia umowy, trzeba stwierdzić, że okoliczności te z istoty rzeczy nie mogą być takie same.

Nie jest tu rozwiązaniem odwołanie się do wezwania przez poszczególnych członków grupy pozwanego do potwierdzenia, iż kwestionowanych postanowień umownych ten nie będzie stosował. Jest to tylko jedna z okoliczności faktycznych, które należałoby uwzględniać przy ocenie interesu prawnego i zapewne nie najistotniejsza. Trzeba bowiem zauważyć, że w zwykłym procesie samo zajęcie w formie oświadczenia jednej ze stron stosunku prawnego stanowiska co do jego kształtu nie oznacza automatycznie, że można występować skutecznie z powództwem opartym o art. 189 k.p.c.

Nie bez znaczenia pozostaje tu okoliczność, iż członkowie grupy są związani z pozwanym „czynnymi” umowami, a w konsekwencji oczekują ustalenia kształtu hipotetycznego stosunku prawnego – istnienia na wypadek wygaśnięcia umowy prawa do otrzymania świadczenia według określonej zasady, to jest bez pomniejszenia o opłatę likwidacyjną. Potrzeba uzyskania takiego rozstrzygnięcia niewątpliwie jest uwarunkowana indywidualnymi okolicznościami dotyczącymi realności tego typu rozwoju wypadków.

W konsekwencji należało uznać, że zgłoszone w niniejszej sprawie roszczenia nie są oparte na choćby takiej samej podstawie faktycznej.

Dla porządku wypada dodać, że przesłanka jednorodzajowości ma charakter ogólny i z tego względu została umieszczona już w art. 1 ust. 1 u.d.p.g., w którym zdefiniowano samo postępowanie grupowe. Nie miałby zatem żadnego uzasadnienia pogląd, iż nie jest ona aktualna w przypadku ograniczenia żądania do ustalenia odpowiedzialności pozwanego. To samo dotyczy wymagania obejmującego jednakową podstawę faktyczną żądań.

Dodać też trzeba, że sąd w postępowaniu grupowym orzeka o dopuszczalności powództwa w kształcie, w jakim zostało ono złożone i nie ma uprawnień do jego modyfikowania choćby przez selekcję poszczególnych elementów zdatnych do tego postępowania i odrzucenie pozostałych. Nie można w ten sposób korygować ewentualnych błędów strony powodowej, gdyż brak ku temu podstawy prawnej. Za przedmiot oceny przyjmuje się zatem pozew w kształcie, w jakim on do sądu wpłynął, oczywiście przy uwzględnieniu czynności związanych z uzupełnieniem braków formalnych. Nie można natomiast ingerować w samą konstrukcję i zakres żądania. Nie można w szczególności dokonać rozdzielenia pozwu na kilka osobnych spraw uznając, iż zawarte w nim roszczenia nie są jednorodzajowe i oparte na takiej samej podstawie faktycznej, nawet gdyby w zakresie roszczeń pod tym względem spójnym dało się wskazać z listy dołączonej do pozwu co najmniej 10 osób, którym one przysługują, co w sprawie niniejszej nie jest w ogóle możliwe. Jak wskazano na takie modyfikacje nie zezwalają obowiązujące przepisy. Przemawia także przeciwko nim wymaganie by pozew grupowy był przygotowany przez zawodowego pełnomocnika, co zakłada wysoki profesjonalizm tej czynności.

Biorąc pod uwagę wszystkie wyżej opisane kwestie Sąd uznał, że złożony pozew nie odpowiada wymaganiom przewidzianym dla postępowania grupowego i w związku z tym na zasadzie art. 10 ust. 1 u.d.p.g. go odrzucił.

Dla uniknięcia zbyt daleko idących zarzutów i przypisywania Sądowi poglądów, które bynajmniej nie zostały wyrażone, należy stwierdzić, że Sąd nie wyklucza bynajmniej w ogólności wytoczenia powództwa zmierzającego do incydentalnej kontroli wzorca umownego w postępowaniu grupowym. Jednak by było to dopuszczalne musi chodzić o jednolite postanowienia umowne, to jest takie, które nie różnią się w zakresie zapisów mogących mieć znaczenie dla treści rozstrzygnięcia merytorycznego, jakkolwiek mogą pojawić się one w różnych wzorcach. Podobnie Sąd nie oczekuje identyczności podstawy faktycznej dotyczącej poszczególnych członków grupy, lecz jej zbieżności w zakresie okoliczności istotnych dla orzekania. Możliwe są zatem różnice w zakresie okoliczności drugorzędnych, lecz już nie pierwszoplanowych. Sformułowane stanowisko nie zmierza do pozbawienia znaczenia postępowania grupowego, lecz nadania mu kształtu wynikającego z funkcji, jakie instytucji tej są przypisywane. Chodzi więc o ułatwienie dochodzenia praw przez objęcie szeregu analogicznych sporów jednym procesem. Założeniu takiemu nie odpowiada rozbudowanie procesu grupowego w stopniu powodującym, iż postępowanie to staje się trudne do przeprowadzenia dla stron i sądu, a w rzeczywistości opiera się na rozpatrywaniu indywidualnych spraw, które w niewielkiej tylko części są istotnie podobne pod względem faktycznym, choćby nawet wymagały tożsamej wykładni tych samych przepisów prawa. Istota postępowania grupowego nie opiera się przecież na samej zbieżności podstaw prawnych stanowisk stron w odniesieniu do poszczególnych członków grupy, lecz jednolitości podstaw faktycznych tych ocen.

Rzecz zatem w prawidłowym doborze składu grupy i adekwatnej konstrukcji żądania, czego w niniejszej sprawie zabrakło.

Sąd nie podzielił natomiast stanowiska pozwanego dotyczącego braku uprawnienia reprezentanta grupy do występowania również w interesie osób zamieszkałych poza miastem S. Takie ograniczenie nie wynika z obowiązujących przepisów prawa i nie jest typowe dla organów jednostek samorządu terytorialnego. Powoływane zapisy zawarte na stronie internetowej reprezentanta grupy zasady tej nie mogą zmienić. Podobnie kwestia zawarcia umowy przez reprezentanta grupy z pełnomocnikiem została wyjaśniona w sposób wykluczający zasadność zastrzeżeń dotyczących możliwości prowadzenia postępowania grupowego.

Rozstrzygnięcie o odrzuceniu pozwu w żadnym zakresie nie odnosi się do kwestii zasadności formułowanych roszczeń, a jedynie do dopuszczalności prowadzenia tego rodzaju postępowania. Postępowanie grupowe jest bowiem szczególnym rodzajem postępowania cywilnego, a jego niedopuszczalność nie przekreśla możliwości występowania ze zgłoszonymi roszczeniami w trybie zwykłym. Owa niedopuszczalność oznacza jedynie niemożność żądania rozpoznania sprawy na podstawie przepisów u.d.p.g., które pod pewnymi względami może być dla zainteresowanych wygodniejsze. Nie zamyka jednak w żadnym razie dostępu do sądu i nie stoi na przeszkodzie realizacji praw wynikających z Konstytucji czy prawa międzynarodowego. Argument ten przeciwstawić trzeba nazbyt liberalnej wykładni przepisów u.d.p.g. w zakresie dopuszczalności postępowania.

Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku powoda o otwarcie rozprawy na nowo. W kwestii dopuszczalności postępowania grupowego strony wypowiadały się dwukrotnie na piśmie i jeszcze podczas rozprawy. Załącznik do protokołu rozprawy złożony przez pozwanego nie podnosi jakichkolwiek nowych okoliczności, które wcześniej pozostawałyby niezauważone i co do których powód nie miałby możliwości wypowiedzenia się. Nie było również potrzeby oczekiwania na stanowisko Rzecznika Finansowego, które – z istoty rzeczy podyktowanej zadaniami tego organu oraz treści pisma samego powoda – będzie dotyczyć zagadnień merytorycznych, a nie konstrukcji żądania pozwu i dopuszczalności postępowania grupowego w niniejszej sprawie.

Z tych przyczyn orzeczono jak w sentencji. O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. uznając, iż odrzucenie pozwu stanowi o przegranej powoda, który w konsekwencji obowiązany jest do zwrotu kosztów poniesionych przez pozwanego. Na te z kolei złożyło się wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika odpowiadające wartości przedmiotu sporu oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego, liczone dla jednego pełnomocnika. Na tym etapie postępowania nie było zasadne stanowisko wskazujące na ponadnormatywny stopień pracochłonności sprawy dyktujący konieczność uwzględnienia wynagrodzenia w wysokości przekraczającej stawkę minimalną.