1. Zmienić zarządzenie z 29 sierpnia 2016 r. w ten sposób, że na podstawie art. 11 ust. 1-3 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym zarządzić ogłoszenie o wszczęciu postępowania grupowego, o treści jak niżej.
2. Ogłoszenie o wszczęciu postępowania grupowego umieścić w papierowym oraz internetowym wydaniu dziennika „(…)”.
3. Zobowiązać pełnomocnika powoda do uiszczenia kwoty 7.183,20 zł (słownie: siedem tysięcy sto osiemdziesiąt trzy złote i 20/100) tytułem zaliczki na ogłoszenie o wszczęciu postępowania grupowego w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania
4. (…)

1. Otrzymanie zgody wszystkich członków grupy stanowi niezbędny warunek wszczęcia postępowania grupowego w sprawach o roszczenia pieniężne. Wymogi formalne dotyczące oświadczenia o przystąpieniu do grupy precyzuje art. 12 zd. 1 u.d.p.g., zgodnie z którym w oświadczeniu o przystąpieniu do grupy uprawniony powinien określić swe żądanie oraz wskazać okoliczności uzasadniające żądanie a także przynależność do grupy oraz przedstawić dowody.
2. Oświadczenie o przystąpieniu do grupy powinno być złożone w zakreślonym przez Sąd terminie, zgodnie z art. 11 ust. 2 pkt 3 u.d.p.g., reprezentantowi grupy. (…) Termin dwóch miesięcy, o którym mowa w art. 11 ust. 2 pkt 3 u.d.p.g., nie dotyczy złożenia wykazu osób, które przystąpiły do grupy, sądowi.
3. Wyróżniane są trzy etapy umożliwiające złożenie oświadczenia o przystąpieniu do grupy: 1) okres, który biegnie do momentu wniesienia pozwu (art. 6 ust. 2 u.d.p.g.), 2) okres do dwóch miesięcy od daty obwieszczenia ogłoszenia o wytoczeniu powództwa w postępowaniu grupowym (art. 11 ust. 1 u.d.p.g.), 3) termin do dnia zakończenia postępowania w pierwszej instancji (art. 13 ust. 2 u.d.p.g.).
4. Ze względu na skutki, jakie wywołuje złożenie wykazu z oświadczeniami, wykaz członków grupy wraz z załączonymi oświadczeniami o przystąpieniu traktowany jest – w chwili ich złożenia do sądu – jako szczególnego rodzaju pismo procesowe. Ustawa nie określa żadnych wymagań co do formy i treści wykazu osób, które przystąpiły do grupy. Istotne jest, aby wykaz wymieniał osoby, które przystąpiły do grupy, oraz by treść oświadczeń pokrywała się z treścią wykazu. W razie rozbieżności sąd może wezwać reprezentanta do usunięcia braków, względnie odmówić objęcia poszczególnych osób postanowieniem co do składu grupy.
5. Ujednolicenie wysokości roszczeń oznacza zgłoszenie do postępowania grupowego roszczeń w identycznej wysokości dla wszystkich członków grupy. Zróżnicowanie ich wysokości pomiędzy członkami grupy możliwe jest wyłącznie przy wykorzystaniu instytucji podgrup, w ten sposób, że wszyscy członkowie danej podgrupy dochodzą roszczenia w jednakowej wysokości, zaś wysokość roszczeń może być różna w przypadku członków różnych podgrup. Art. 2 ust. 1 u.d.p.g. wyraźnie odwołuje się do ujednolicenia wysokości roszczeń, a nie np. „ujednolicenia zasad wyliczenia roszczeń”.

1. Z punktu widzenia jednorodzajowości roszczeń nie stanowią istotnego elementu podstawy faktycznej takie okoliczności, jak odmienność warunków umów i wzorców łączących członków grupy z pozwanym, o ile tylko w każdej z umów zawarta została kwestionowana klauzula umowna. Bez znaczenia są przy tym różnice w samej redakcji klauzuli umownej. Decydujące znaczenie ma bowiem, czy w każdym przypadku zastosowanie znajduje ten sam mechanizm.
2. Jeżeli wszyscy członkowie grupy złożyli oświadczenia o przystąpieniu do postępowania z żądaniem zasądzenia, w którym mieści się również żądanie ustalenia odpowiedzialności – wystąpili oni z żądaniami tego samego rodzaju.

1. Cel postępowania grupowego, czyli względy ekonomii procesowej, może być zrealizowany również na gruncie uregulowanego w Kodeksie postępowania cywilnego postępowania odrębnego w sprawach z zakresu prawa pracy w ramach postępowania, w którym występuje wielość podmiotów po stronie powodowej na skutek złożenia pozwu przez więcej niż jednego powoda lub na skutek połączenia spraw (pozwów) wywiedzionych przez pojedynczych powodów do łącznego rozpoznania w trybie art. 219 k.p.c. Nie może zatem ujść z pola widzenia wola ustawodawcy, który w odrębnej ustawie uregulował postępowanie w sprawach ściśle określonego w tej ustawie rodzaju i pod ściśle określonymi w tej ustawie warunkami
2. Należy zbadać, czy żądanie pozwu mieści się w rodzaju spraw wymienionych w art. 1 ust. 2 u.d.p.g. Sąd nie przekracza granic dopuszczalnego badania przesłanek postępowania grupowego poprzez wkroczenie w merytoryczną ocenę powództwa na gruncie konkretnego przepisu, bowiem na tym etapie rzeczą sądu jest zbadanie, czy zgłoszone roszczenie jest roszczeniem z art. 1 ust. 2 u.d.p.g., czy nie.
3. Zgłoszenie przez każdego z powodów dwóch roszczeń pieniężnych, jednak opartych na różnych podstawach prawnych, nie spełnia przesłanki jednorodzajowości roszczeń członków grupy.
4. Stworzenie podgrup powinno zostać uzasadnione wspólnymi okolicznościami faktycznymi wyłącznymi dla wszystkich członków danej podgrupy.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XXV Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSO Tomasz Gal

Sędziowie:                    SSO Anna Błażejczyk, SSO Monika Włodarczyk

po rozpoznaniu w dniu 18 sierpnia 2016 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa grupowego przez R. D. – reprezentanta grupy przeciwko Skarbowi Państwa – Prokuratorowi Generalnemu, Prokuratorowi Okręgowemu w Gdańsku, Prokuratorowi Rejonowemu Gdańsk-Wrzeszcz w Gdańsku o zapłatę

postanawia:

zarządzić ogłoszenie o wszczęciu postępowania grupowego w niniejszej sprawie w dzienniku „Rzeczpospolita” o następującej treści:

Orzeczenie zostało uchylone postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Warszawie Wydział I Cywilny z 15 grudnia 2016 r., I ACz 2273/16.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSO Andrzej Kuryłek

Sędziowie:                     SSO Joanna Piwowarun, SSO Jacek Bajak

po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2016 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Miejskiego Rzecznika Konsumentów w O. przeciwko Bankowi (…) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o ustalenie,

postanawia:

rozpoznać sprawę w postępowaniu grupowym.

1. Przepis art. 417 k.c. przewiduje odpowiedzialność odszkodowawczą za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym, zdefiniowanym jako „niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej”. Stanowi więc on ogólną podstawę odpowiedzialności władz publicznych za ich władcze działania, która nie znajduje zastosowania lub znajduje ograniczone zastosowanie tylko wówczas, gdy ustawodawca odrębnym unormowaniem określa konsekwencje niektórych działań organów władz publicznych.
2. W przypadku szkód wyrządzonych przez organy państwowe lub jednostki samorządu terytorialnego poza sferą imperium, nie odpowiadają one na podstawie art. 417 k.c., lecz na ogólnych zasadach prawa cywilnego (art. 416, 427, 433-436 k.c.).
3. Przepisy ustawy o zarządzaniu kryzysowym zawierające normy zachowań wymaganych od organów władzy publicznej mają charakter ogólny zwłaszcza jeśli chodzi o pkt. 1 ust. 2 art. 17 i 19 ustawy.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSO Rafał Wagner

Sędziowie:                     SSO Andrzej Kuryłek, SSO Jacek Bajak

po rozpoznaniu w dniu 2 sierpnia 2016 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Miejskiego Rzecznika Konsumentów w O. przeciwko Bankowi (…) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o    ustalenie,

postanawia:

1. zarządzić ogłoszenie w dzienniku „(…)” o wszczęciu postępowania grupowego następującej treści:

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział III Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSO Joanna Kruczkowska

Sędziowie:                     SSO Joanna Bitner, SSR (del.) Andrzej Lipiński

po rozpoznaniu w dniu  15 lipca 2016r. w sprawy z powództwa A.R. przeciwko (…) Związkowi (…) w W. o zapłatę,

postanawia:

1. zarządzić umieszczenie w (…) i  (…) ogłoszenia następującej treści:

1. Instytucja zabezpieczenia kosztów procesu w postępowaniu grupowym ma charakter fakultatywny, a jej zastosowanie zależy od oceny przez sąd okoliczności konkretnej sprawy.
2. Kwestia potrzeby zabezpieczenia interesów pozwanego zagrożonych nieuzasadnionymi powództwami poprzez zobowiązanie powoda do złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu na początkowym etapie procesu nie powinna prowadzić do tworzenia dodatkowych finansowych przeszkód w realizacji prawa do sądu. Jest tak szczególnie wówczas, gdy postawa powoda nie uprawdopodabnia uchylania się od zwrotu kosztów, a jego sytuacja majątkowa nie stwarza niebezpieczeństwa niemożności uzyskania zaspokojenia.