1. Z punktu widzenia rozstrzygnięcia o dopuszczalności postępowania grupowego (art. 10 u.d.p.g.) istotne jest przede wszystkim to, czy może być w danej sprawie prowadzone postępowanie grupowe, ażeby wyeliminować konieczność prowadzenia szeregu indywidualnych procesów.
2. Kwestie dotyczące określenia składu grupy i następnie zasadności roszczeń nie stanowią przesłanek dopuszczalności postępowania grupowego. Określenie składu grupy dokonywane jest w kontekście szerszego materiału procesowego zgromadzonego z inicjatywy stron.

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący:                       SSO Wojciech Machnicki (spr.)

Sędziowie:                                 SSO Katarzyna Krasny, SSO Renata Tarnowska

z powództwa K. P. – reprezentanta grupy złożonej z następujących członków: (…) przeciwko Skarbowi Państwa – (…) oraz (…)

1. W przypadku śmierci członka grupy w postępowaniu grupowym, sąd zobligowany jest do wydania z urzędu stosownej decyzji procesowej. Wniosek strony o zmianę postanowienia w przedmiocie ustalenia składu grupy należy traktować jako informację o śmierci członka grupy.
2. W postępowaniu grupowym, art. 174 1 pkt 1 k.p.c. znajduje zastosowanie, lecz jedynie odpowiednie, dostosowane do odrębności wynikających ze szczegółowych regulacji zawartych w ustawie o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym, statuujących specyfikę tego postępowania.
3. O ile nie ma przeszkód w stosowaniu wprost art. 174 k.p.c. w stosunku do strony pozwanej, to stosowanie przedmiotowego przepisu do strony powodowej musi uwzględniać specyfikę jej ukształtowania. Odmiennie przy tym zakres stosowania przedmiotowej regulacji będzie miał miejsce w stosunku do reprezentanta grupy, odmiennie zaś do członka grupy.
4. W przypadku członka grupy art. 174 1 pkt 1 k.p.c. nie znajduje zastosowania — w tym przypadku nie jest dopuszczalna sukcesja procesowa i wstąpienie w miejsce zmarłego jego następcy prawnego. W takiej sytuacji zachodzi konieczność wyeliminowania z postępowania takiego członka grupy, a postępowanie kontynuowane jest w uszczuplonym składzie, jeśli — która to okoliczność na gruncie niniejszego postępowania nie wystąpiła — liczba członków grupy nie spadnie poniżej ustawowego minimum, czyli 10 osób (art. 1 ust. 1 u.d.p.g.).

1. Roszczenie procesowe to oderwane od prawa materialnego twierdzenie powoda o istnieniu jakiegoś uprawnienia, przedłożone sądowi celem udzielenia mu ochrony prawnej. Roszczenie procesowe jest więc indywidualizowane przez przytaczaną podstawę faktyczną i wywodzone z niej (dochodzone) skutki prawne. Pojęcie „roszczenie”, o którym mowa w art. 1 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym, zostało użyte w kontekście żądania procesowego.

1. Ujednolicenie wysokości roszczeń oznacza zgłoszenie do postępowania grupowego roszczeń w identycznej wysokości dla wszystkich członków grupy. Zróżnicowanie wysokości roszczeń jest możliwe wyłącznie poprzez wykorzystanie instytucji podgrupy: członkowie danej podgrupy dochodzą roszczenia w jednakowej wysokości, natomiast wysokość roszczeń może być zróżnicowana w przypadku różnych podgrup.
2. W przypadku gdy w postępowaniu grupowym ma być dochodzone roszczenie o zasądzenie kwoty pieniężnej, członkowie grupy muszą zgodzić się na ryczałtowe określenie wysokości należnego im odszkodowania, tzn. na jego ujednolicenie (standaryzację), rezygnując z możliwości dochodzenia swojego roszczenia indywidualnie i z jego zaspokojenia w szerszym zakresie.
3. Zgodę na ujednolicenie roszczeń muszą wyrazić wszyscy członkowie grupy.
4. Wykaz członków grupy, wraz z załączonymi oświadczeniami, z chwilą złożenia do sądu jest traktowany jako szczególnego rodzaju pismo procesowe. W przypadku występowania rozbieżności w wykazie, sąd może wezwać reprezentanta grupy do usunięcia braków lub odmówić objęcia poszczególnych osób postanowieniem co do składu grupy.
5. Brak daty na oświadczeniu woli członka grupy o przystąpieniu do grupy nie wpływa na wiarygodność oświadczenia.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XVI Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący:                                 SSO Maria Zgiet-Zawadzka

Sędziowie:                                           SSO Jan Wawrowski, SSO Katarzyna Bartosiewicz

po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2017 roku w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa grupowego Biura Doradztwa i (…) C.A. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. przeciwko (…) Towarzystwu (…) Spółce Akcyjnej w W. o odszkodowanie

1. Wskazany przepis art. 417 § 1 k.c. stanowi, że za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Bezprawność w tym przypadku należy rozumieć bardzo ściśle jako zaprzeczenie zachowania uwzględniającego nakazy i zakazy wynikające z normy prawnej – z wyłączeniem norm moralnych, obyczajowych, zasad współżycia społecznego. Chodzi tu więc o niezgodność z konstytucyjnie rozumianymi źródłami prawa, czyli Konstytucją, ustawami, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi, rozporządzeniami oraz prawem stanowionym przez Unię Europejską. Za bezprawne na gruncie art. 417 k.c. należy uznać brak systematycznej aktualizacji planów reagowania kryzysowego.
2. Wyrok wydany na podstawie art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym stanowi prejudykat w indywidualnych postępowaniach, w których dopiero zostaną zbadane okoliczności indywidualne dotyczące poszczególnych członków grupy, a więc chociażby powstanie szkody u konkretnego członka i jej wysokość, jeżeli te okoliczności odnoszą się jedynie do roszczeń indywidualnych, a nie wszystkich członków grupy.

1. Można złożyć oświadczenie o przystąpieniu do grupy również przed publikacją ogłoszenia o wszczęciu postępowania grupowego, jednak dla skutecznego jego złożenia możliwe jest jego wysłanie li tylko na ręce reprezentanta grupy. Złożenie takiego oświadczenia wobec sądu jest prawnie nieskuteczne.
2. Ustawa o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym z 17 grudnia 2009 roku nie określa, komu ma zostać złożone oświadczenie o wystąpieniu z grupy. Analogia do aktu przystąpienia, w połączeniu z zasadą braku podmiotowości członka grupy w postępowaniu grupowym, nakazywałyby przyjąć, iż także oświadczenie o wystąpieniu z grupy członek grupy składa na ręce reprezentanta. Wydaje się jednak, że byłoby to zbyt daleko idące ograniczenie swobody decydowania o dalszym udziale w grupie. Ustawa nie nakłada na reprezentanta grupy żadnych zadań związanych z wystąpieniem członka grupy, w szczególności nie zobowiązuje go do przyjmowania takich oświadczeń, kontroli czy przedstawiania ich sądowi. Uzależnienie skuteczności wystąpienia z grupy od tego, czy i kiedy reprezentant przedstawi je sądowi, nie realizowałoby żadnych uzasadnionych celów i byłoby rozwiązaniem sztucznym. Tym samym członek grupy powinien złożyć oświadczenie o wystąpieniu z grupy sądowi, co skutkowało uwzględnieniem tej okoliczności w postanowieniu co do składu grupy.
3. Oświadczenie o przystąpieniu do grupy, oprócz elementów wymienionych w art. 12 u.d.p.g., powinno zawierać wskazanie podmiotu je składającego oraz jego podpis.

1. Ustanowiony w art. 4 ust. 4 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym przymus adwokacko – radcowski oznacza, że zdolność postulacyjną – zdolność do podejmowania w procesie czynności, ma jedynie pełnomocnik reprezentanta grupy będący adwokatem lub radcą prawnym. Przymus adwokacko-radcowski w tym wypadku ma charakter bezwzględny, co oznacza, że reprezentant grupy nie może w postępowaniu działać osobiście, a wyłącznie za pośrednictwem zawodowego pełnomocnika. Czynności podejmowane przez stronę byłyby bezskuteczne.

1. Badanie przynależności do grupy polega na przykładaniu indywidualnych roszczeń członków grupy do wzorca roszczenia określonego w postanowieniu o rozpoznaniu sprawy w postępowaniu grupowym.
2. Pozwany, zarówno podczas pierwszej, jak i drugiej fazy postępowania grupowego nie powinien podnosić zarzutów, które miałyby wykazać brak zasadności roszczeń dochodzonych na rzecz członków grupy. Te kwestie bowiem są poza przedmiotem zainteresowania sądu podczas pierwszej i drugiej fazy procesu grupowego. Zasadność dochodzonych roszczeń na rzecz poszczególnych osób jest rozpoznawana podczas trzeciej, merytorycznej fazy postępowania grupowego.
3. Podział na podgrupy wyłącznie w oparciu o kryterium wysokości dochodzonego roszczenia jest dopuszczalny.