1. W doktrynie i orzecznictwie podkreśla się, że zagrożenie dla życia i zdrowia obywateli oraz ich mienia, jakie niesie ze sobą powódź, powoduje konieczność zabezpieczenia porządku społecznego w sposób zorganizowany. Do wykonania tego zadania muszą być włączone organy administracji publicznej (rządowej i samorządowej), gdyż to na nich spoczywa obowiązek zapewnienia ochrony przeciwpowodziowej. Osiągnięcie tego celu jest możliwe tylko poprzez podjęcie działań w formie władczej przez stosowanie zakazów, nakazów oraz odpowiednich ograniczeń, zaś formy owego władczego działania przysługują wyłącznie organom administracji publicznej. W świetle powyższego nie budzi wątpliwości, iż wszelkie działania w zakresie ochrony przeciwpowodziowej, a więc zarówno te mające na celu zminimalizowanie ryzyka związanego z wystąpieniem zjawiska powodzi poprzez stworzenie odpowiedniego systemu ochrony przeciwpowodziowej, jak również te, które polegają na szybkim reagowaniu w sytuacji realnego zagrożenia powodzią, należy zakwalifikować jako należące do sfery imperium.
2. W doktrynie zaznacza się zaś, że odpowiedzialność solidarna może powstać wyłącznie wobec jednej szkody. Niepodzielność szkody ma przy tym miejsce, gdy w sferze dóbr prawnie chronionych poszkodowanego nie można oznaczyć (wydzielić) uszczerbków wywołanych zachowaniami poszczególnych podmiotów, za nie odpowiadających. Powstanie odpowiedzialności solidarnej w związku z popełnieniem czynu niedozwolonego tworzy jednakową dla wszystkich dłużników solidarnych odpowiedzialność. Jej zakres jest jednakowy dla każdego z nich, bez względu na stopień winy, przyczynienie się do szkody lub inne okoliczności.

Orzeczenie zostało zmienione, w pkt II jego sentencji, postanowieniem Sądu Okręgowego w Warszawie Wydział III Cywilny z 5 grudnia 2017 r., III C 1089/15.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział III Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSO Ewa Jończyk

Sędziowie:                     SSO Agnieszka Matlak, SSO Mariusz Solka

po rozpoznaniu w dniu 10 października 2017 r. w Warszawie, na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Miejskiego Rzecznika Konsumentów w O. przeciwko Bankowi (…) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę

1. Jednolitość roszczeń należy rozpatrywać przez pryzmat dochodzenia roszczeń jednorodzajowych w tym sensie, iż ustawa nakłada wymóg dochodzenia przez wszystkich powodów zasądzenia świadczenia, ustalenia bądź ukształtowania prawa lub stosunku prawnego.
2. Dokonując wykładni pojęcia jednorodzajowości roszczeń na tle przepisów ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym, jak i pojęcia podstawy faktycznej oraz ujednolicenia roszczenia, których to pojęć ustawodawca nie zdefiniował, należy każdorazowo brać pod uwagę zasadnicze cele postępowania grupowego.
3. Przesłanka jednorodzajowości roszczeń odnosi się do roszczeń wynikających z jednego typu stosunku prawnego. Powyższe rozumienie jednorodzajowości roszczeń nie jest związane z jednakową podstawą prawną. Jednakowość norm prawnych stanowiących podstawę roszczeń nie jest bowiem, w świetle art. 1 ust. 1 u.d.p.g., przesłanką dopuszczalności powództwa grupowego.
4. Wymóg tej samej lub takiej samej podstawy faktycznej powództwa oznacza, iż podstawy faktycznej powództwa nie muszą stanowić tożsame okoliczności, a za wystarczające należy uznać ich istotne podobieństwo.
5. W przypadku oświadczeń o przystąpieniu do grupy, istotna jest data złożenia takiego oświadczenia na ręce reprezentanta grupy, nie zaś data podpisania oświadczenia przez podmiot zgłaszający wolę udziału jego roszczenia w postępowaniu grupowym.

Sąd Okręgowy w Gdańsku Wydział XV Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSO Urszula Malak,

Sędziowie:                     SSO Dorota Kołodziej, SSO Krzysztof Solecki

po rozpoznaniu w dniu 4 października 2017r. w Gdańsku na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa grupowego wytoczonego przez reprezentanta grupy w osobie (…) przeciwko (…) i (…)

1. Podmiot prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą lub działalność w ramach spółki cywilnej (a więc jako osoba fizyczna), może dokonać zakupu zarówno jako przedsiębiorca, jak i konsument. Istotne znaczenie ma tutaj cel, w jakim umowa jest zawierana.
2. Dla oceny, czy roszczenia konsumentów są oparte na takiej samej podstawie prawnej, nie ma znaczenia ewentualne zbycie przez konsumentów nabytych uprzednio biletów na rzecz innych osób.
3. Trudno zatem uznać, iż roszczenia osób, które nabyły bilet (wprawdzie w specjalnej ofercie, dostając dodatkowo nieodpłatnie inne świadczenia, które nie są przedmiotem ich żądań), nie mogą zostać uznane za roszczenia o tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej.

1. Z punktu widzenia rozstrzygnięcia o dopuszczalności postępowania grupowego (art. 10 u.d.p.g.) istotne jest przede wszystkim to, czy może być w danej sprawie prowadzone postępowanie grupowe, ażeby wyeliminować konieczność prowadzenia szeregu indywidualnych procesów.
2. Kwestie dotyczące określenia składu grupy i następnie zasadności roszczeń nie stanowią przesłanek dopuszczalności postępowania grupowego. Określenie składu grupy dokonywane jest w kontekście szerszego materiału procesowego zgromadzonego z inicjatywy stron.

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący:                       SSO Wojciech Machnicki (spr.)

Sędziowie:                                 SSO Katarzyna Krasny, SSO Renata Tarnowska

z powództwa K. P. – reprezentanta grupy złożonej z następujących członków: (…) przeciwko Skarbowi Państwa – (…) oraz (…)

1. W przypadku śmierci członka grupy w postępowaniu grupowym, sąd zobligowany jest do wydania z urzędu stosownej decyzji procesowej. Wniosek strony o zmianę postanowienia w przedmiocie ustalenia składu grupy należy traktować jako informację o śmierci członka grupy.
2. W postępowaniu grupowym, art. 174 1 pkt 1 k.p.c. znajduje zastosowanie, lecz jedynie odpowiednie, dostosowane do odrębności wynikających ze szczegółowych regulacji zawartych w ustawie o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym, statuujących specyfikę tego postępowania.
3. O ile nie ma przeszkód w stosowaniu wprost art. 174 k.p.c. w stosunku do strony pozwanej, to stosowanie przedmiotowego przepisu do strony powodowej musi uwzględniać specyfikę jej ukształtowania. Odmiennie przy tym zakres stosowania przedmiotowej regulacji będzie miał miejsce w stosunku do reprezentanta grupy, odmiennie zaś do członka grupy.
4. W przypadku członka grupy art. 174 1 pkt 1 k.p.c. nie znajduje zastosowania — w tym przypadku nie jest dopuszczalna sukcesja procesowa i wstąpienie w miejsce zmarłego jego następcy prawnego. W takiej sytuacji zachodzi konieczność wyeliminowania z postępowania takiego członka grupy, a postępowanie kontynuowane jest w uszczuplonym składzie, jeśli — która to okoliczność na gruncie niniejszego postępowania nie wystąpiła — liczba członków grupy nie spadnie poniżej ustawowego minimum, czyli 10 osób (art. 1 ust. 1 u.d.p.g.).

1. Roszczenie procesowe to oderwane od prawa materialnego twierdzenie powoda o istnieniu jakiegoś uprawnienia, przedłożone sądowi celem udzielenia mu ochrony prawnej. Roszczenie procesowe jest więc indywidualizowane przez przytaczaną podstawę faktyczną i wywodzone z niej (dochodzone) skutki prawne. Pojęcie „roszczenie”, o którym mowa w art. 1 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym, zostało użyte w kontekście żądania procesowego.

1. Ujednolicenie wysokości roszczeń oznacza zgłoszenie do postępowania grupowego roszczeń w identycznej wysokości dla wszystkich członków grupy. Zróżnicowanie wysokości roszczeń jest możliwe wyłącznie poprzez wykorzystanie instytucji podgrupy: członkowie danej podgrupy dochodzą roszczenia w jednakowej wysokości, natomiast wysokość roszczeń może być zróżnicowana w przypadku różnych podgrup.
2. W przypadku gdy w postępowaniu grupowym ma być dochodzone roszczenie o zasądzenie kwoty pieniężnej, członkowie grupy muszą zgodzić się na ryczałtowe określenie wysokości należnego im odszkodowania, tzn. na jego ujednolicenie (standaryzację), rezygnując z możliwości dochodzenia swojego roszczenia indywidualnie i z jego zaspokojenia w szerszym zakresie.
3. Zgodę na ujednolicenie roszczeń muszą wyrazić wszyscy członkowie grupy.
4. Wykaz członków grupy, wraz z załączonymi oświadczeniami, z chwilą złożenia do sądu jest traktowany jako szczególnego rodzaju pismo procesowe. W przypadku występowania rozbieżności w wykazie, sąd może wezwać reprezentanta grupy do usunięcia braków lub odmówić objęcia poszczególnych osób postanowieniem co do składu grupy.
5. Brak daty na oświadczeniu woli członka grupy o przystąpieniu do grupy nie wpływa na wiarygodność oświadczenia.