1. Konieczność dochodzenia w postępowaniu grupowym „roszczenia jednego rodzaju” oznacza wymaganie, by wszyscy członkowie grupy dochodzili zasądzenia świadczenia albo ustalenia bądź ukształtowania stosunku prawnego lub prawa. Nie oznacza to jednak, że w postępowaniu grupowym nie można wystąpić z więcej niż jednym roszczeniem. Członkowie grupy mogą wnieść różne rodzajowo roszczenia. Jest to dopuszczalne, jeżeli z roszczeniami tymi występują wszyscy członkowie grupy.
2. Dla wdrożenia postępowania grupowego wystarczające jest, aby zespół podstawowych okoliczności składających się na podstawę faktyczną żądania był taki sam w odniesieniu do wystarczającej liczby osób. Nie jest bezwzględnie konieczne, aby zbieżność zachodziła co do wszystkich okoliczności tworzących podstawę faktyczną żądań poszczególnych członków grupy.

1. Jeśli choć jedno ze zgłoszonych żądań ewentualnych jest dla 10 członków grupy wspólne, to cały pozew nadaje się do rozpoznania w trybie ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym.
2. W postępowaniu grupowym pozew traktowany jest jako całość i nie może mieć miejsca sytuacja odrzucenia pozwu co do niektórych członków grupy i jednoczesnego prowadzenia co do innych. Reprezentant grupy działa w imieniu własnym (art. 4 ust. 3 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym) i tylko jemu przysługuje legitymacja procesowa, tylko on jest powodem. Nie można odrzucić pozwu osób, które nie są powodami.
3. Jakakolwiek zmiana żądania pozwu związana z ograniczeniem roszczenia lub częściowym cofnięciem pozwu wymaga zgody więcej niż połowy członków grupy (art. 19 ust. 1 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym), dlatego też ewentualne wezwanie do uzupełnienia braków formalnych pozwu nie może zmierzać do cofnięcia części pozwu lub ograniczenia roszczenia. To powoduje, że tego typu przekształcenia pozwu nie można wymagać w trybie uzupełniania braków formalnych pozwu.

Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący:           SSO Maciej Kruszyński

po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2018 roku w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa (…) sp. z o.o. w W., przeciwko (…) (…) w N. (Cypr) o ochronę praw autorskich i pokrewnych w postępowaniu grupowym

postanawia:

1. Treść kryteriów przynależności do grupy wyznacza każdorazowo postanowienie o rozpoznaniu sprawy w postępowaniu grupowym.
2. Podstawą zarzutów zmierzających do wykazania, że dana osoba nie spełnia kryteriów przynależności do grupy, może być: zarzut braku oparcia roszczenia danego członka grupy na tej samej lub takiej samej podstawie faktycznej, co roszczenia objęte postanowieniem o rozpoznaniu sprawy w postępowaniu grupowym; zarzut, iż roszczenie danego członka grupy jest roszczeniem innego rodzaju niż roszczenia objęte postanowieniem o rozpoznaniu sprawy w postępowaniu grupowym; zarzut, iż wysokość roszczenia pieniężnego danego członka grupy nie jest ujednolicona z wysokością roszczeń innych członków grupy lub podgrupy; zarzut, iż ujednolicenie roszczenia danego członka grupy lub podgrupy nie jest uzasadnione wspólnymi okolicznościami, czy też zarzut, iż roszczenie danego członka grupy, w przeciwieństwie do roszczeń innych członków grupy, nie mieści się w zakresie przedmiotowym ustawy. Podstawą zarzutów może być także niedopełnienie wymogów formalnych niezbędnych dla przystąpienia do grupy.

Sąd Apelacyjny w Warszawie Wydział VII Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący:         SSA Ewa Stefańska (spr.)

Sędziowie:                    SSA Tomasz Szanciło; SSA Aldona Wapińska

po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2018 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa (…) Bank S. A. z siedzibą w W. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z udziałem Prokuratora Prokuratury Regionalnej w W. o stwierdzenie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 21 czerwca 2016 r., sygn. akt XVII AmA 129/14

1. Ta sama podstawa faktyczna roszczeń występuje wówczas, gdy wszystkie roszczenia oparte są na tym samym zespole faktów, stanowiącym ich podstawę. Chodzi tu więc najczęściej o jedno i to samo zdarzenie faktyczne, będące źródłem wielu dochodzonych roszczeń. Z kolei taka sama podstawa faktyczna występuje, gdy różne fakty stanowią podstawę dochodzonych roszczeń, jednakże fakty te wykazują podobieństwo umożliwiające uznanie, że mają one charakter analogiczny i tym samym wykazują związek uzasadniający traktowanie ich jako „takich samych”.
2. Istotne z punktu widzenia dopuszczalności postępowania grupowego podobieństwo zdarzeń faktycznych nie zakłada koniecznej tożsamości tych zdarzeń. Obok istotnych podobieństw mogą występować również pewne różnice podstawy faktycznej powództwa, dotyczące charakteru konkretnych indywidualnych roszczeń, ich wymagalności, czy wysokości. Występowanie tych różnic nie stanowi jednak o niedopuszczalności pozwu grupowego, opartego na takich samych podstawowych okolicznościach, tworzących podstawę faktyczną powództwa. Za różnice niewykluczające możliwości rozpoznania sprawy w postępowaniu grupowym należy uznać: różną wartość wykupu poszczególnych umów ubezpieczenia, różną wysokość opłat administracyjnych, różną wysokość kwoty świadczenia na wypadek śmierci, różnice w brzmieniu poszczególnych klauzul wzorców umownych, czy nazwach poszczególnych wzorców stosowanych przez pozwanego.

1. Celowe jest dokonywanie interpretacji jednorodzajowości roszczeń przy uwzględnieniu celów postępowania grupowego. Zbyt wąska, czy też ścisła interpretacja przesłanki jednorodzajowości roszczeń w praktyce wpłynęłaby bowiem na ograniczenie dopuszczalności postępowania grupowego.
2. Wymóg tej samej lub takiej samej podstawy faktycznej powództwa oznacza, że podstawy faktycznej powództwa nie muszą stanowić tożsame okoliczności, a za wystarczające należy uznać istotne podobieństwo.
3. Warunek jednakowej podstawy faktycznej spełniony zostaje już wówczas, gdy fakty uzasadniające istnienie określonego stosunku prawnego, który jest podstawą roszczeń, są jednakowe w odniesieniu do wszystkich członków grupy. Nie stoi zaś temu na przeszkodzie istnienie innych jeszcze faktów, mieszczących się w podstawie faktycznej powództwa, a dotyczących wyłącznie konkretnego członka grupy (jak choćby charakter indywidualnych roszczeń, ich wymagalność, czy wysokość).
4. W orzecznictwie dopuszcza się możliwość, by za wspólne okoliczności sprawy, o których mowa w art. 2 ust. 1 u.d.p.g., uznać jedynie wysokość danego roszczenia i według tego kryterium dokonać ujednolicenia roszczeń w podgrupach.
5. Poza zakresem oceny dopuszczalności postępowania grupowego pozostaje kwestia dotycząca określenia składu grupy, a tym samym i kwestie dotyczące składu danej podgrupy.
6. Rozszerzenie składu grupy jest dopuszczalne jeszcze przed dokonaniem ogłoszenia o wszczęciu postępowania. Co prawda u.d.p.g. nie odnosi się do sytuacji przystąpienia do grupy po złożeniu pozwu, a przed ogłoszeniem o wszczęciu postępowania, niemniej jednak w doktrynie podnosi się, że nie ma przeszkód dla takiej czynności.

1. Zasadą powinno być, że po ostatecznym rozliczeniu kosztów budowy spółdzielnia nie może dokonać ponownego, skutecznego wobec członka, ostatecznego ich rozliczenia, a członek spółdzielni nie może domagać się takiego rozliczenia. Jednakże ostateczne rozliczenie kosztów budowy, tak jak każda czynność prawna, może być nieważne. Mają do niego zastosowanie wszystkie przepisy i zasady dotyczące nieważności czynności prawnych, w szczególności spowodowanej wadami oświadczenia woli.
2. Jeśli spółdzielnia dysponuje własnością lub prawem użytkowania wieczystego gruntu i prowadzi na nim inwestycję budowlaną na zasadach budownictwa spółdzielczego dla własnych członków, to nie ma prawa pobierać od nich świadczeń pieniężnych odpowiadających wartości przekazywanego wraz z prawem do lokalu prawa do gruntu, na którym buduje. Wartość posiadanego prawa do gruntu nie jest bowiem dla spółdzielni kosztem budowy. Brak jest jakichkolwiek podstaw prawnych do pobierania równowartości udziału w prawie do gruntu przypisanego do lokalu od członka dla którego lokal ten jest budowany. W razie pobrania takiej równowartości spółdzielnia realizująca budownictwo przeznaczone dla członków wedle zasady przewidzianej w art. 18 u.s.m., czyli „po kosztach”, jest bezpodstawnie wzbogacona. Odmienne postanowienie umowne, jako sprzeczne z prawem i nieważne, nie uzasadnia pobierania należności za grunt.
3. Cena w zakresie obejmującym bezpodstawnie ustalony podatek od towarów i usług (VAT) jest świadczeniem nienależnym.

1. Art. 2 ust. 1 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym wyraźnie odwołuje się do ujednolicenia wysokości roszczeń, a nie np. „ujednolicenia zasad wyliczenia roszczeń”.
2. Brak jest podstaw do twierdzenia, że oświadczenia woli członków grupy o przystąpieniu do grupy winny zawierać datę ich sporządzenia. Brak jest bowiem takiego obowiązku w ustawie o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym. Zamieszczona na dokumencie data nie wpływa na wiarygodność oświadczenia zawartego w jego treści, a jedynie zawiera faktyczną datę jego złożenia. Przepis art. 6 ust. 2 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym przewiduje jedynie, że oświadczenie członka grupy musi wyrażać jego wolę przystąpienia do grupy oraz zgodę na to, by funkcję reprezentanta grupy pełniła konkretna osoba.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział III Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSO Ewa Jończyk (spr.)

Sędziowie:                     SSO Agnieszka Matlak, SSO Mariusz Solka

po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2017 r. w Warszawie, na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Miejskiego Rzecznika Konsumentów w O. przeciwko Bankowi (…) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę