1. Wyznaczenie terminu do podniesienia zarzutów w trybie art. 15 u.d.p.g. powinno następować postanowieniem (w ustawie użyto sformułowania „w wyznaczonym przez sąd terminie”). Zobowiązywanie pozwanego do zajmowania stanowiska wobec kolejnych modyfikacji zakresu powództwa w formie zarządzeń nie może być jednak uznane za skutkujące pozbawieniem możliwości ochrony praw.
2. Nie jest prawidłowe stanowisko, że wykaz członków grupy może być tylko jeden, ostateczny i dopiero od jego doręczenia może rozpocząć bieg termin do zgłoszenia zarzutów.
3. Prowadzenie działalności gospodarczej w kredytowanej nieruchomości nie przesądza o bezpośrednim związku umowy kredytu z działalnością gospodarczą.
4. Postępowanie grupowe, w którym sformułowano żądanie „ustalenia odpowiedzialności” pozwanego, ma charakter szczególnego postępowania autonomicznego, które nie może być utożsamione pod względem konstrukcyjnym z postępowaniem kończącym się wydaniem wyroku wstępnego w rozumieniu art. 318 k.p.c., a także z postępowaniem o ustalenie prawa lub stosunku prawnego na podstawie art. 189 k.p.c.

1. Skoro ustawodawca przewidział odrębne podstawy odpowiedzialności z tytułu pomocnictwa (skorzystania ze szkody wyrządzonej przez inną osobę) to znaczy, że czyn pomocnika (korzystającego ze szkody) został wyjęty spod ogólnej regulacji odpowiedzialności za czyn własny, przewidzianej w art. 415 i 416 k.c.
2. Zgodnie z modelem przyjętym przez polskiego ustawodawcę w przepisie art. 361 k.c. sprawca szkody ponosi odpowiedzialność jedynie za normalne, a nie za wszystkie, skutki działania lub zaniechania, przy czym za „normalne skutki działania i zaniechania uznaje się takie, które zwykle w danych okolicznościach następują”.
3. Odpowiedzialność pomocnika jest jedynie pochodną odpowiedzialności sprawcy szkody. Podstawowym warunkiem przyjęcia odpowiedzialności z tytułu pomocnictwa jest zatem wykazanie, że uzasadniona jest odpowiedzialność deliktowa sprawcy głównego.
4. Z samej konstrukcji odpowiedzialności pomocnika wynika, iż aby być „pomocnym do wyrządzenia szkody” należy obejmować świadomością czyn niedozwolony, w którego popełnieniu pomocnik miałby uczestniczyć. Jeżeli brak tak rozumianej umyślności, ewentualne działania lub zaniechania pomocnika są jedynie elementem stanu faktycznego prowadzącego do powstania szkody, ale nie są czynami, z którymi system prawny wiąże odpowiedzialność odszkodowawczą.
5. Profesjonalny obowiązek banków działania ze szczególną starannością odnosi się do ochrony środków pieniężnych powierzonych bankowi przez posiadacza rachunku i z istoty rzeczy wiąże się z odpowiedzialnością kontraktową.

1. Zgodnie z art. 16 ust. 1 u.d.p.g. na powodzie spoczywa ciężar dowodowy w kwestii wykazania przynależności poszczególnych członków do grupy. Koniecznym jest opracowanie szczegółowej imiennej listy członków grupy oraz udowodnienie, że każda z nich spełnia warunki przynależności do grupy.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSA Marek Boniecki

Sędziowie:                      SSA Grzegorz Krężołek

SSA Sławomir Jamróg (spr.)

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 czerwca 2019 r. w Krakowie sprawy z powództwa Z. R. reprezentanta grupy złożonej ze: [dane 26 członków grupy] przeciwko Skarbowi Państwa – Państwowemu Gospodarstwu Wodnemu Wody Polskie w Warszawie i Województwu (…) o ustalenie,

na skutek apelacji pozwanych od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 19 października 2017 r. sygn. akt I C 1419/10

Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSO Anna Pogorzelska

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2019 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa grupowego wytoczonego przez Powiatowego Rzecznika Konsumentów w Powiecie K. przeciwko (…) Spółce akcyjnej z siedzibą w W., o zapłatę,

postanawia:

1. Odpowiedzialność Skarbu Państwa na podstawie art. 417 § 1 k.c. opiera się na delikcie władzy publicznej – tj. niezgodnym z prawem działaniu lub zaniechaniu przy wykonywaniu władzy publicznej, którego przedmiotem może być jedynie naruszenie konkretnej normy nakazującej (lub zakazującej) dokonywania określonych czynności w danej sytuacji. „Niezgodność z prawem” musi być rozumiana ściśle zgodnie z konstytucyjnym ujęciem źródeł prawa (art. 87-94 Konstytucji RP). Pojęcie to jest więc węższe niż tradycyjne ujęcie bezprawności na gruncie prawa cywilnego, które obejmuje obok naruszenia przepisów prawa również naruszenie norm moralnych i obyczajowych, określanych terminem „zasad współżycia społecznego” lub „dobrych obyczajów”.
2. Sam fakt, iż ustawa budżetowa przewiduje średnioroczny wskaźnik wzrostu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej w określonej wysokości, nie obliguje do podwyższenia uposażenia pracownikom państwowej sfery budżetowej. Przepisy przewidujące waloryzację wynagrodzeń nie tworzą bezpośrednich praw podmiotowych, a jedynie stanowią wytyczne do dalszego działania.

Przewodniczący:        SSO Piotr Czerski

Sędziowie:                   SSO Jolanta Szymanowska, SSO Agnieszka Wojnarowicz-Posłuszna

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 czerwca 2019 r. w Lublinie

sprawy z powództwa J. O. (reprezentant), działającego w imieniu własnym i na swoją rzecz oraz na rzecz: [dane 25 członków grupy]

przeciwko (…) Spółce Akcyjnej z siedzibą w L. w postępowaniu grupowym o zapłatę

Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:           SSO Anna Pogorzelska

Sędziowie:                      SSO Krystyna Stawecka

                                         SSR Anna Ogińska-Łągiewka (del.)

po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2019 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa grupowego wytoczonego przez Powiatowego Rzecznika Konsumentów w Powiecie (…) przeciwko (…) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W., o zapłatę,

postanowił:

1. Prowadzenie działalności gospodarczej lub zawodowej przez osoby fizyczne nie oznacza, że każda czynność prawna podejmowana przez te osoby, ma ścisły i bezpośredni z nią związek. Wzruszalne domniemanie takiego związku można przyjąć wyłącznie w odniesieniu do czynności podejmowanych w ramach przedmiotu prowadzonej działalności. Osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą może więc dokonywać również czynności prawnych w charakterze konsumenta.

Sąd Apelacyjny w Warszawie V Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:          SSA Marzena Miąskiewicz

Sędziowie:                     SSA Przemysław Kurzawa (spr.)

                                        SSO Joanna Piwowarun-Kołakowska (del.)

po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2019 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Miejskiego Rzecznika Konsumentów w S. przeciwko (…) Towarzystwu Ubezpieczeń spółce akcyjnej w W., o ustalenie,

1. Wymóg tej samej lub takiej samej podstawy faktycznej powództwa oznacza, że podstawy faktycznej powództwa nie muszą stanowić tożsame okoliczności, a za wystarczające należy uznać ich istotne podobieństwo.
2. Co prawda u.d.p.g. nie określa w jakim trybie oraz z czyjej inicjatywy tworzone są podgrupy, ale przyjmuje się, że decyzję o utworzeniu podgrupy podejmuje reprezentant grupy, na podstawie oceny wysokości roszczeń zgłoszonych przez osoby przystępujące do grupy. Nie jest konieczne uzyskanie zgody członka grupy na przypisanie go do podgrupy (tj. ujednolicenie dochodzonych przez niego roszczeń w ramach podgrupy). Umowa zawarta pomiędzy reprezentantem grupy oraz członkami grupy przewidywać może jednak odmienne zasady tworzenia podgrup, w tym w szczególności nałożyć na reprezentanta grupy obowiązek wcześniejszego uzyskania zgody członków grupy na ujednolicenie wysokości roszczeń w ramach podgrup oraz na przypisanie ich do danej podgrupy.
3. Sąd nie bierze udziału w procesie tworzenia się poszczególnych podgrup i nie może ani ustalać poszczególnych podgrup, ani zmieniać ich liczby, czy też wpływać na skład osobowy konkretnej podgrupy. Jest tak dlatego, że sąd z urzędu nie ingeruje ani w jakość, ani w ilość dochodzonych roszczeń przez członków postępowania grupowego – w tym zakresie znajduje bowiem zastosowanie zasada dyspozycyjności, wynikająca z art. 321 k.p.c. w zw. z art. 24 ust. 1 u.d.p.g.
4. Przystąpienie do określonej podgrupy powinno zostać w sposób wyraźny potwierdzone przez członka grupy, tak aby nie budziło wątpliwości reprezentanta grupy ani sądu, do której z podgrup członek grupy przystąpił oraz na jakiego rodzaju ujednolicenie dochodzonych roszczeń wyraził zgodę. Potwierdzenie takie może zostać przy tym złożone w dowolnej formie (także w formie ustnego oświadczenia skierowanego wobec reprezentanta grupy) i nie musi zostać przedstawione sądowi.
5. Przyjęcie, że małżonków należy traktować jako dwuosobową podgrupę, w której każdy z małżonków dochodzi po 50% wartości wspólnie dochodzonego roszczenia nie jest prawidłowe, roszczenie przynależne do współwłasności łącznej jest niepodzielne. Słuszne jest natomiast stanowisko, wedle którego jeden z małżonków jest członkiem grupy, działa we wspólnym interesie małżonków, za zgodą drugiego małżonka, dochodząc roszczenia, które przysługuje obojgu małżonkom. Wówczas roszczenie małżonków podlegałoby ujednoliceniu z roszczeniem innego członka grupy lub podgrupy.